ปาฏิหาริย์รัก ไม่เคยเลือน (ซ่อนกลิ่น)

ปลายฤดูร้อน พุทธศักราช ๒๕๕๒

ปวีร์ ธีสวัสดิ์ รู้สึกตัวตื่นขึ้นด้วยเสียงนาฬิกาปลุกบนโต๊ะหัวเตียง

ท่วงทำนองแห่งดนตรีคลาสสิกเบียดแทรกโมงยามอันเงียบสงัดของเช้าอัน

สดใสเป็นระยะ เขาบิดกายด้วยความคร้านเล็กน้อย ก่อนจะเอี้ยวตัวไปกด

ปุ่มปิดเสียงดนตรีนั้นทิ้งแล้วพลิกตัวกลับมานอนแผ่ดังเดิม

ชายหนุ่มลืมตาอย่างงัวเงีย แต่ก็ต้องแปลกใจจนต้องเลิกคิ้วเมื่อยัง

คงเห็นนางเงือกสาวที่ดำผุดดำว่ายอยู่ในทะเลนิทราของเขาเมื่อครู่ปรากฏ

เลือนรางอยู่บนฝ้าเพดานสีขาวขุ่นอันเต็มไปด้วยกากเพชรประดับเป็นรูป

ท้องทะเลระยิบระยับ ก่อนจะจางหายไปราวกับควันธูปที่ถูกลมพัด

เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างพึงใจ แม้ภาพฝันเหล่านั้นจะจางหายไป

แล้ว แต่ความงดงามอย่างไม่มีที่ติของนางเงือกตนนั้นก็ติดตรึงใจเขามิรู้วาย

ไม่ว่าจะเป็นท่อนหางสีเขียวมรกตเลื่อมพราย เอวองค์ท่อนบนอันอวบอิ่มขาว

ผ่องราวกับไม่เคยต้องแสงอาทิตย์ซึ่งมีเพียงเปลือกหอยเล็กๆ ปกปิดยอด

ปทุมถันเอาไว้เท่านั้น ผมยาวของเธอสยายไปตามกระแสธารา และสิ่งหนึ่ง

ที่สวยงามหาใดเปรียบนั้นก็คือใบหน้าของเธอ

ร่างกายที่เพิ่งตื่นกลับมีพลังขึ้นมาเมื่อนึกถึงวงหน้างามดุจจันทร์เต็ม

ดวง เงือกสาวตนนั้นทำให้เขานึกถึง...ดาวิกา วิภูวรรธน์ หญิงสาวที่เปี่ยมไป

ด้วยความน่ารัก รอยยิ้มของเธอทำให้หัวใจของเขาชื่นบานทุกครั้งที่เห็นหรือ

นึกถึง จมูกเล็กๆ ของเธอน่าหยิกเล่นไปเสียทุกทีที่มอง แก้มของเธอใส

กระจ่าง มีเส้นเลือดฝอยเล็กๆ และรอยบุ๋มกระจุ๋มกระจิ๋มปรากฏให้เห็นใน

เวลาที่เผยยิ้ม ดวงตาของเธอกลมโต นัยน์ตาดำขลับจนเขาแทบมองเห็น

ดวงดาวแห่งราตรีกาลอยู่ภายในนั้น

‘วันเกิดปีนี้ คุณจะทำอะไรเป็นอย่างแรกคะ’

‘ผมจะมาหาคุณ และขอของขวัญจากคุณ’

เธอมองหน้าเขาแล้วหัวเราะเบาๆ ‘อยากได้อะไรล่ะคะ จะได้เตรียมไว้ให้’

‘เอาไว้ถึงวันเกิดของผม แล้วผมจะบอกคุณ’

คิ้วเรียวโก่งดั่งคันศรขมวด ‘อ้าว...แล้วฉันจะเตรียมของขวัญทันไหมล่ะนั่น’

‘มันเป็นของที่คุณมีอยู่แล้ว ขึ้นอยู่กับว่า...’ เขาทอดเสียงก่อนจะยิ้ม

เมื่อเห็นเธอรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

‘อะไรคะ’ เธอถามด้วยความกระตือรือร้น

เขายิ้ม ‘ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะให้ผมหรือเปล่าเท่านั้น’

 

ปวีร์กะพริบตาช้าๆ ยิ้มให้ความทรงจำที่เพิ่งผ่านพ้นไปไม่กี่วันมานี้

เขาขยับตัวขึ้นไปนั่งอิงหัวเตียงบุนวมนุ่มในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน หันไปมองโต๊ะ

ข้างเตียงแล้วเอื้อมมือไปหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงมาเปิดออก ประกายของ

สิ่งมีค่าเจิดจ้าระยิบระยับ มันคือเพชรที่ถูกเจียระไนมาอย่างประณีตบรรจง

ขนาดและน้ำงามบ่งบอกว่าเป็นสิ่งมีค่ามหาศาล แต่เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาจะ

ได้กลับมา ปวีร์กลับไม่เสียดายเงินที่เสียไปเพื่อแหวนวงนี้สักนิด

ชายหนุ่มยิ้ม แหวนวงนี้จะเป็นห่วงที่โอบรัดเขากับเธอเอาไว้ด้วยกันจนแก่จนเฒ่า

ใช่แล้ว...วันนี้เขาจะขอดาวิกาแต่งงาน และหากเธอตอบตกลง เขากับ

เธอจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันไปจนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งลับลาโลกนี้ไป

ทุกๆ เช้านับจากนี้ เขาจะไม่ต้องตื่นขึ้นมาคนเดียวเหมือนวันนี้อีกแล้ว

จะเป็นห้วงเวลาที่มีความสุขแค่ไหนกันนะ ถ้าตื่นมาแล้วเห็นดวงตากลมโต

อันงดงามของเธอทอประกายแจ่มใสมองมาทางเขา จะดีแค่ไหนกันถ้าได้เห็น

ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มให้เขาอย่างจริงใจเมื่อเขาลืมตามองเธอ และจะดีแค่

ไหนกันนะ ถ้าได้เห็นดวงหน้าเนียนใสที่ไม่เคยเลือนหายไปจากหัวใจของเขา

เลยแม้แต่ในยามนิทราตลอดเวลา

อาการอ้อยอิ่งยามเช้ายังคงอยู่ มันทำให้ปวีร์มีเวลาสำหรับทบทวน

ความหลัง เขานึกถึงวินาทีที่พบดาวิกาครั้งแรกเมื่อหกปีที่แล้ว...

หลังเปิดภาคเรียนปีการศึกษา ๒๕๔๖ ได้ไม่กี่วัน งานรับน้องของ

มหาวิทยาลัยก็มาถึง ตอนนั้นเขาเพิ่งเลื่อนชั้นขึ้นเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สามของ

คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชีหมาดๆ บรรยากาศภายในมหาวิทยาลัย

เต็มไปด้วยความคึกคัก เขากับเพื่อนซึ่งเป็นนักกิจกรรมตัวยงร่วมกันจัดซุ้ม

ต้อนรับพวกนักศึกษาใหม่อย่างกระตือรือร้น และเมื่อเด็กปีหนึ่งชุดแรกมา

ถึงซุ้ม โลกทั้งโลกของเขาก็หยุดหมุนโดยพลัน

เธอเป็นเด็กปีหนึ่งเอี่ยมอ่องคณะเดียวกันกับเขา ใบหน้าและเรือนร่าง

ของเธอโดดเด่นที่สุดในหมู่เพื่อนฝูง แม้ว่าทุกคนที่ห้อมล้อมรอบตัวเธอต่าง

ก็ดูงดงามราวกับกลุ่มเด็กปีหนึ่งกลุ่มนั้นเป็นกองประกวดนางสาวไทยก็ตาม

แต่สำหรับเขาแล้ว เธอเปล่งประกายเจิดจรัสกว่าใคร

ดาวิกาไม่เหมือนผู้หญิงคนไหน ดวงตางามของเธอจับใจเขาตั้งแต่

แรกเห็น เขารู้ในวินาทีแรกด้วยซ้ำว่าเธอคือผู้หญิงที่เขาต้องการจะมีชีวิตคู่

ด้วยไปตราบเท่าที่ลมหายใจสุดท้ายของเขาจะหมดลง...และนั่นก็เป็นอีก

เหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาต้องมาถือแหวนวงนี้อยู่ในมือ ท่ามกลางบรรยากาศ

อันน่ารื่นรมย์ในเช้าวันนี้

หลังจากงานรับน้องวันนั้น ปวีร์ใช้เวลาตลอดสองปีในรั้วมหาวิทยาลัย

ตามจีบเธอ ทว่าแม้เขาจะถูกเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยยกให้เป็นเดือน แถมยัง

มีฐานะทางบ้านที่ร่ำรวยมากจากกิจการโรงแรมและรีสอร์ตหรูทั่วประเทศ

ก็ตาม แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเอาชนะใจดาวิกาได้ หลายครั้งที่เขาถูก

เธอแหวใส่ด้วยอารมณ์รำคาญ หลายครั้งที่เธอหลบหน้าเขา บางครั้งทำเอา

เขาถึงกับท้อ เพราะไม่เคยเจอผู้หญิงที่ต่อต้านเสน่ห์ของเขาได้เช่นเธอ

สุดท้ายเขาจบปีสามด้วยเกรดเอทุกวิชา แต่กลับได้เอฟเรื่องการจีบสาว

ปวีร์มารู้ภายหลังจากเพื่อนๆ ของเธอบางคนที่แอบเชียร์เขาว่าดาวิกา

ไม่ได้ตั้งแง่รังเกียจเขา แต่ที่เธอหลบหน้าเขานั้นก็เป็นเพราะเธอตั้งปณิธาน

อย่างแน่วแน่เอาไว้ว่าตลอดสี่ปีที่ศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยอันมีเกียรติแห่งนี้

เธอจะตั้งใจเรียนและไม่ข้องแวะกับเรื่องความรักอย่างเด็ดขาด

นั่นเพราะในอดีต ครอบครัวของดาวิกาต้องเผชิญความเจ็บปวด

เพราะการด่วนตัดสินใจแบบไม่คิดหน้าคิดหลังเกี่ยวกับเรื่องรักในวัยเรียน

มาแล้วถึงสองครั้งสองครา

ดนุพล วิภูวรรธน์ พี่ชายของเธอทำให้ผู้หญิงท้องตั้งแต่อยู่ปีสอง เมื่อ

ชายหนุ่มรู้ก็ตัดสินใจพาคนรักไปทำแท้งที่คลินิกเถื่อนแห่งหนึ่งย่านชานเมือง

ยังไม่ทันได้คร่าชีวิตน้อยๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้น ตำรวจก็นำกำลังบุกคลินิกแห่ง

นั้นเสียก่อน พี่ชายของเธอกับคนรักถูกจับและต้องขึ้นโรงขึ้นศาลในเวลา

ต่อมาแม้ว่าผู้หญิงคนนั้นกับพี่ชายของเธอจะไม่ถูกเอาผิดทางกฎหมายอาญา

โทษฐานที่ยอมให้คนอื่นทำให้ตนแท้งลูกและสนับสนุนให้ผู้อื่นทำให้หญิงแท้ง

ลูก เพราะยังไม่ทันลงมือ แต่ชื่อเสียงเกียรติยศของครอบครัวที่สั่งสมมานาน

ก็ถูกทำลายลงสิ้นแล้ว ผู้หญิงคนนั้นต้องลาออกจากมหาวิทยาลัย พี่ชายของ

เธอต้องรับผิดชอบทุกอย่างที่เขาทำด้วยการพาภรรยาไปอยู่ต่างประเทศ

เพื่อลบข้อครหาต่างๆ นานา

ส่วน ดลยา วิภูวรรธน์ พี่สาวของเธอก็เกิดไปต้องตาต้องใจหนุ่มรั้ว

มหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่เขาคนนั้นมีฐานะไม่ดี ทางบ้านของเธอจึงไม่เห็น

ด้วย รวมทั้งยังมีบาดแผลลึกอยู่ในใจจากการที่ลูกชายคนโตต้องหลบลี้หนี

หน้าสังคมไปอยู่ยังแดนไกล ทั้งคู่จึงกีดกันความรักต่างฐานะนี้ทุกวิถีทาง

สุดท้ายพี่สาวของเธอก็หายเข้ากลีบเมฆไปกับผู้ชายคนนั้นก่อนจบการศึกษา

ในรั้วมหาวิทยาลัยปีที่สองในอีกไม่กี่เดือน จนกระทั่งป่านนี้ก็ยังหาตัวไม่พบ

ความทุกข์ระทมของบุพการีถูกถ่ายทอดมาถึงตัวเธออยู่ทุกเมื่อเชื่อ

วัน นั่นทำให้ดาวิกาตั้งใจมั่นว่าเธอจะต้องศึกษาให้จบ นำปริญญาบัตรไป

ปลอบประโลมใจบิดามารดาให้คลายความโศกเศร้าจากความผิดหวังที่ผ่าน

มาให้ได้ และตั้งใจอีกว่า เธอจะต้องรักอย่างมีสติ และไม่ปล่อยให้ความรัก

มาทำลายตัวเองเด็ดขาด

ปวีร์มีเวลาอีกแค่ปีเดียวก่อนจะจบการศึกษาที่จะทำให้เธอยอม

ใจอ่อนให้ได้ เขาจึงไม่มีเหตุผลที่จะต้องถอยหลัง ดังนั้นเมื่อเปิดภาคการ

ศึกษาใหม่ เขาจึงเดินหน้าลุยเต็มที่ แล้วในที่สุดความไม่ยอมแพ้ใครและ

ความแน่วแน่จริงใจของเขาก็กลายเป็นแรงผลักดันทำให้เขาเอาชนะใจเธอได้

ในวันที่ใกล้จะจบเทอมแรก วันนั้นดาวิการับไมตรีของเขา แต่ก็ได้ตั้งกฎ ตั้ง

ข้อแม้มากมายหลายอย่างเหลือเกิน ขนาดเรื่องถูกเนื้อต้องตัวก็เป็นเรื่องใหญ่

ที่เขาไม่ควรมองข้ามเลยทีเดียว

ตลอดเวลาที่ดาวิกายังไม่จบการศึกษานั้น กฎต่างๆ ที่เธอตั้งขึ้นทำให้

เขารู้ซึ้งถึงคำว่า ‘รอคอย’ เพราะตั้งแต่จำความได้ ความที่ครอบครัวมีฐานะ

ดี ทำให้อะไรที่เขาอยากได้ เขาก็ต้องได้ แต่คราวนี้การรอคอยที่ว่ากลับทำให้

เขารู้สึกว่าความรักของเธอมีค่ามากมายจนไม่อาจประเมินได้ ดาวิกากลาย

เป็นสิ่งล้ำค่ามากกว่าแก้วแหวนเงินทองใดๆ เขาเฝ้ารอคอยและเฝ้าคิดไปว่า

วันใดที่เขาได้ความรักนั้นมาครอบครอง วันนั้นคงเป็นวันที่เขามีความสุข

ที่สุดในโลก และเขาจะต้องทะนุถนอมความรักนั้นเอาไว้อย่างที่สุด ตราบ

เท่าที่เขายังมีลมหายใจอยู่

และแล้ววันนั้นก็มาถึง

คืนนั้น...หลังงานเลี้ยงสอบเสร็จ ปวีร์ไปรับและขับรถไปส่งเธอที่บ้าน

แต่แทนที่เธอจะให้เขาส่งเธอที่หน้ารั้วบ้านเหมือนทุกครั้ง ดาวิกากลับชักชวน

เขาให้เข้าไปไหว้บิดามารดาของเธอ ปวีร์ตื่นตะลึงเมื่อได้ยินคำชักชวนของ

เธอจนไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไร ดาวิกายิ้มแล้วฉวยมือของเขาจูงเข้าไปในบ้าน

อย่างไม่ให้เขาได้ทันตั้งตัว

วินาทีที่มือของเธอสัมผัสกับมือของเขาเป็นครั้งแรกนั้น หัวใจของเขา

วูบวาบไปด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีมือของผู้หญิง

คนไหนนุ่มนิ่มและให้กระแสอบอุ่นอย่างนี้แก่เขามาก่อน โพรงอกของเขา

สว่างวาบไปด้วยความอิ่มเอม อยากหยุดเวลาชื่นชมความสุขล้ำนั้นไว้ตลอด

กาล แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะระยะทางจากรั้วบ้านจนถึงอาคารหลังใหญ่

นั้นไม่ไกลขนาดสุดลูกหูลูกตาเสียเมื่อไหร่

ดาวิกาปล่อยมือเขาเมื่อมาถึงหน้าบ้าน บิดามารดาของเธอยืนคอยอยู่

แล้ว ตอนแรกที่เขาเห็นท่านทั้งสองนั้น ดูเหมือนพวกท่านจะเป็นคนค่อนข้าง

เคร่งขรึม แววตาของทั้งคู่บ่งบอกถึงความไม่ไว้วางใจในตัวเขานัก ซึ่งเขาเดา

เอาว่าอาจเป็นเพราะพวกท่านผ่านเรื่องราวเลวร้ายเกี่ยวกับลูกๆ มามาก แต่

เมื่อได้พูดคุยกันสักพัก เขาก็โล่งใจที่พวกท่านเปิดใจให้เขาได้มากกว่าที่เขา

คิด ซึ่งเรื่องนี้คงต้องขอบคุณดาวิกา ที่การใช้ชีวิตของเธอตลอดหลายปีที่

ผ่านมานั้นทำให้ทุกคนในบ้านเชื่อว่า เธอเป็นคนที่มีหัวคิดแบบผู้ใหญ่ รวม

ไปถึงการทำตัวเองให้อยู่ในกรอบศีลธรรมอันดีมาตลอด ทำให้การปรากฏ

ตัวของเขาในวันนั้นเป็นเสมือนหยดน้ำที่ถูกกลั่นกรองโดยเครื่องกรองที่มี

ประสิทธิภาพมาชั้นหนึ่งแล้วนั่นเอง

หลังจากพูดคุยกับบิดามารดาของดาวิกาได้สักพัก ปวีร์ก็ขอตัวกลับ

ดาวิกามาส่งเขาที่รถ มือของเขาประสานกับมือของเธอตลอดเวลาตาม

เส้นทางที่สองข้างดารดาษไปด้วยทิวแถวกุหลาบสีแดงสดปลั่ง ซึ่งชูช่อรอ

คอยเขากับเธอราวกับเป็นราชองครักษ์แห่งดินแดนความรัก

ดาวิกากล่าวคำอำลาเขาด้วยน้ำเสียงใสดั่งแก้วเจียระไน และก่อนที่

เขาจะได้ทันตั้งตัว เธอก็ยืดตัวขึ้นมาประทับริมฝีปากของเธอบนแก้มของเขา

อย่างแผ่วเบา

วินาทีนั้นเขารู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นรูปปั้นศิลาที่หนักอึ้ง ได้แต่

ยืนตัวแข็ง กลั้นหายใจราวกับไม่ต้องการอากาศอีกแล้ว เขาถูกสะกดด้วย

ดวงตางามของเธอที่มองมา รอยยิ้มของเธอราวกับมีรัศมีเจิดจ้า แก้มแดง

ปลั่งของเธอบ่งบอกอารมณ์ได้อย่างมากมาย

มนตร์สะกดของดาวิกาคลายลงเมื่อเธอหันหลังให้แล้ววิ่งกลับเข้าบ้าน

ปวีร์รู้สึกได้ทันทีก่อนจะหายใจอีกครั้งว่า ผู้หญิงคนนี้คือทุกสิ่งทุกอย่าง

ของเขา คือคนที่เขาจะใช้ชีวิตร่วมด้วยไปจนกระทั่งลมหายใจสุดท้าย จุมพิต

นั้นทำให้เขารู้สึกได้เลยว่าผู้หญิงคนอื่นในโลกนี้ไม่มีความสำคัญอีกแล้ว หนึ่ง

เดียวในใจของเขาคือเธอ และจะไม่มีวันเปลี่ยนไปเป็นอื่นได้อย่างแน่นอน

เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาต้องการใช้ชีวิตคู่ด้วย เธอคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา

และเธอคือชีวิตของเขา

ปวีร์ผละจากหัวเตียงนุ่มลุกขึ้นนั่งหลังตรง ยังคงจับจ้องประกายระยิบ

ระยับของเพชรหัวแหวน บอกตัวเองว่าวันแห่งการรอคอยมาถึงแล้ว วันนี้

เขาจะขอเธอแต่งงาน หลังจากบ่ายเบี่ยงกับตัวเองมาตลอด เพราะต้องการ

พิสูจน์ให้บิดาและกรรมการผู้ถือหุ้นทุกคนของบริษัทเห็นว่าเขามีความ

สามารถเพียงใดสำหรับการก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งสูงสุดของบริษัทในอนาคต

จริงอยู่เขาคือบุตรชายคนเดียวของ ปกรณ์ ธีสวัสดิ์ ผู้ซึ่งเป็น

ประธานบริษัทพาราไดส์ กรุ๊ป จำกัด (มหาชน) ที่มีกิจการโรงแรมและรีสอร์ต

หรูหราอยู่ทั่วประเทศ แต่สำหรับบริษัทที่มีผู้ถือหุ้นมากมายเช่นนี้ก็ทำให้ปวีร์

ต้องพิสูจน์ตัวเองว่าจะก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งสูงสุดของบริษัทแทนบิดาได้หรือ

เปล่า และโครงการ พาราไดส์ ไอร์แลนด์ รีสอร์ต ก็คือเครื่องพิสูจน์ความ

สามารถของเขาให้กรรมการผู้ถือหุ้นทุกคนได้ประจักษ์ โดยเฉพาะคุณ

กาญจนา ผู้ถือหุ้นอันดับสองของบริษัท ซึ่งเป็นผู้ที่เพิ่งกลายเป็นหุ้นส่วนชีวิต

บิดาของเขาเมื่อไม่นานมานี้ด้วย

ปรกติปวีร์ไม่เคยระแคะระคายเรื่องชีวิตรักของบิดาเลยสักนิด เพราะ

นับตั้งแต่มารดาของเขาเสียชีวิตไป บิดาก็ครองตัวเป็นโสดมาตลอด จน

กระทั่งเขาเรียนจบและเข้าไปเรียนรู้งานในบริษัท ท่านจึงแนะนำให้เขารู้จัก

กับคุณกาญจนา หุ้นส่วนใหญ่อีกคนของบริษัทว่าเป็นคนรักของท่าน ตอน

นั้นเขาตกใจอยู่เหมือนกันที่ได้รู้ว่าบิดามีรักใหม่ แต่เมื่อพินิจกาญจนาอย่าง

ถ้วนถี่แล้ว เขาก็เข้าใจทุกสิ่งทุกอย่าง เธอเป็นหญิงสาวที่มีความพร้อมทุก

อย่าง ทั้งรูปร่างหน้าตา ความสามารถ และชาติตระกูล

คุณกาญจนาอายุมากกว่าเขาราวยี่สิบปี และอ่อนกว่าบิดาของเขาราว

สิบปีได้ เธอเป็นภรรยาของคุณธนา กรประสิทธิ์ทรัพย์ เพื่อนรักของบิดาเขา

และเป็นผู้ที่ก่อตั้งบริษัทร่วมกันมาตั้งแต่ต้น คุณธนาล่วงลับไปเมื่อหลายปี

ก่อนทำให้ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายได้เข้ามาเป็นผู้ถือหุ้นแทน

ไม่นานหลังจากปวีร์ได้รับรู้ความสัมพันธ์ของบิดากับคุณกาญจนา

ท่านก็ประกาศแต่งงานกับเธอในงานเลี้ยงปีใหม่ของบริษัท...เราสามคนจึง

กลายมาเป็นครอบครัวเดียวกัน

หลายคนที่บริษัทคิดว่าชีวิตหลังแต่งงานของประธานกรรมการใหญ่

คงลุกเป็นไฟด้วยความขัดแย้งระหว่างแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยง แต่พวกเขาคิด ผิด

ไม่มีเรื่องอย่างนั้นเกิดขึ้นในคฤหาสน์ธีสวัสดิ์ เนื่องจากการอยู่ร่วมชายคา

กับกาญจนาทำให้ปวีร์ได้รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เก่งไปเสียทุกอย่าง เพราะ

นอกจากเธอจะจัดการทุกอย่างภายในบริษัทได้เป็นอย่างดี เธอยังบริหาร

ทุกอย่างภายในบ้านได้อย่างเป็นระเบียบอีกต่างหาก แม้กับตัวเขาเอง เธอก็

ดูแลเอาใจใส่ราวกับเป็นลูกหลานของตัวเองเลยทีเดียว

แต่ในความสมบูรณ์แบบ ทุกคนย่อมมีจุดบกพร่อง กาญจนาเองก็

เช่นกัน เธอมีข้อเสียอย่างเดียวที่เขาเห็นได้อย่างเด่นชัดนั่นก็คือ เธอควบคุม

                            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)