ทายาทบัลลังก์อสูร (ซ่อนกลิ่น)

หนานคำนั้นเป็นชายที่ห่างไกลจากคำว่าหล่อราวท้องฟ้ากับหุบเหวลึก ดั่งที่พิณทองบอกจริงๆ เขามีหลังที่ค่อมเล็กน้อย ใบหน้าตกกระ คิ้วดกหนาเป็น ปีนเหนือดวงตาปูดโปน ฟันหน้ายื่นยาวออกมาจนเห็นเป็นคราบเหลือง ผิวเนื้อ คลํ้ากระดำกระด่าง แถมผมเผ้าก็ยังดูรุงรังไม่เป็นระเบียบเหมือนไม่เคยฝานการ หวีมาก่อนเลย

เขาทำให้อิงธารนึกไปถึงเจ้าควอสิโมโดในภาพยนตร์แอนิเมชันของ วอลต์ ดิสนีย์ เรื่องคนค่อมแห่งนอเทรอดาม (The Hunchback of Notre Dame) ขึ้นมา ถ้าพิณทองไม่แนะนำว่าเป็นพี่ชายละก็ เธอคงคิดว่าเขาหลุดออกมาจาก ภาพยนตร์เรื่องนั้นจริงๆ ทีเดียว

“นี่พิณ” หญิงสาวสะกิดเพื่อน “แน่ใจนะว่าพี่ชายจริงๆ”

“ก็บอกแล้วไงว่าคนละแม่”พิณทองตอบเหมือนจะไม่อยากพูดถึงเท่าไรนัก “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พ่อเธอก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรนี่นา” อิงธารกระซิบ อย่างข้องใจ เธอเคยเห็นบิดาของพิณทองมาแล้วจากรูปที่แขวนอยู่ในห้องของ เพื่อนสาว ท่านเรียกได้ว่าเป็นคนสูงอายุที่จัดอยู่ดูดีมากทีเดียว ไม่น่าเชื่อว่า ลูกชายของท่านจะมีใบหน้าและรูปร่างผิดแผกจากบิดาอย่างมากมายเช่นนี้ได้

“ไม่รู้” พิณทองยักไหล่พร้อมกับแบะปากอย่างเหยียดๆ “ถึงยังไงเขา ก็เป็นพี่ฉันละน่า จะสงสัยอะไรกันนักกันหนายะ”

“แหม...ทำเป็นรำคาญ” อิงธารเอ่ยด้วยความน้อยใจ “ไปเถอะ ให้คนพิการยีนรออยู่อย่างนั้นน่าทุเรศทุรังสิ้นดี” พิณทองกล่าว อย่างสมเพชมากกว่าความสงสาร ก่อนจะเดินจํ้านำหน้าไปยังท่าเทียบรถของ โรงแรมทันที

อิงธารรีบเดินตามไป และเมื่อเธอไปหยุดยีนต่อหน้าหนานคำ ดวงตาที่โต ไม่เท่ากันของเขาก็เบิกกว้างราวไข่ห่าน ใบหน้าถึงกับซีดเผือดลงไปถนัดใจ “เอ่อ...สวัสดีค่ะ” หญิงสาวกระพุ่มมือไหว้

แต่หนานคำก็ยังคงจ้องมองอิงธารอย่างชนิดที่เรียกได้ว่าตาไม่กะพริบ เลยทีเดียว อิงธารได้แต่ยิ้มแห้งๆ แล้วหันไปหาเพี่อนอย่างเคอะเขิน จนเธอพบ ว่าพิณทองดูจะไม่พอใจนักที่พี่ชายตัวเองมัวแต่จ้องมองเธอแบบนั้น

“หนานคำ” เธอตะคอกใส่อย่างไร้ความเคารพ “นี่เพื่อนฉันนะ จะจ้องไป อีกนานแค่ไหน”

เสียงของน้องสาวต่างมารดาดึงให้ชายร่างค่อมหลุดออกจากภวังค์ เขา หันไปท่าหน้าบึ้งใส่น้องสาวอย่างเฉยชาจนอิงธารรู้สึกเหมือนทั้งคู่ไม่ค่อยสนิทสนม กันนัก คล้ายๆ กับมีกำแพงอะไรบางอย่างที่ขวางกั้นอยู่ระหว่างคนทั้งคู่ ซึ่ง อิงธารเองก็ไม่อาจรู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร ได้แต่คาดเดาเอาว่านั่นอาจจะเป็น เพราะความเป็นลูกเมียน้อยของหนานค่าก็เป็นได้

ชายหลังค่อมขยับปากเหมือนจะพูดอะไรออกมา แตกกลับเงียบไปแล้ว ดึงกระเป๋าเดินทางจากมือชองเธอกับพิณทองไปอย่างแรง ก่อนจะวางมันลงบน ช่องเก็บชองด้านหลังรถตู้ที่เปิดเอาไว้รอท่านานแล้ว ท่าทางของสองพี่น้องท่าให้ เธออึดอัดใจไม่น้อย จนกระทั้งหนานค่าเดินมาเปิดประตูรถให้แล้วผายมือเชิญ เธอขึ้นรถอย่างสุภาพนั่นแหละ อิงธารจึงยิ้มให้แล้วก้าวขึ้นไปบนรถ

“ปิดประตูด้วยนะ” หนานค่าเอ่ยพร้อมกับสะบัดหน้าใส่พิณทองแล้ว เดินตุปัดตุเป๋อ้อมไปขึ้นประจำตำแหน่งสารถีโดยที่พิณทองไม่ทันจะก้าวขาอีกข้าง ขึ้นรถเสียด้วยซ้ำ

ผู้เป็นน้องสาวหน้างอด้วยความโกรธ ก่อนจะสาวเท้าขึ้นไปบนรถแล้ว

เลื่อนประตูปิดอย่างแรง แต่ดูเหมือนหนานคำจะไม่รู้สึกรู้สม เขาหัวเราะหึๆ ใน ลำคอ ก่อนจะเข้าเกียร์กระชากรถให้พุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างแรง เป็นเหตุให้ น้องสาวคนสวยและเพี่อนของเธอหงายหลังไปกระแทกกับเบาะรถ “ไอ้พี่บ้า” ผู้เป็นน้องผรุสวาทออกไปอย่างเหลืออด “ไม่เอาน่าพิณ” อิงธารต้องคอยห้ามไว้ด้วยไม่อยากให้พี่น้องต้องมา ทะเลาะกันเองต่อหน้าเธอ

“ก็ดูมัน'ทำสิ” พิณทองบ่นอุบ

“พี่หนานคำเขาคงไม่ได้ตั้งใจหรอกน่า” นางแบบสาวพยายามไกล่เกลี่ย หวังให้บรรยากาศอันน่าอึดอัดทุเลาลง

“ไม่ต้องพิงต้องพี่หรอก เรียกหนานคำเฉยๆ ก็ได้”

“ช่างเขาเถอะครับคุณอิงธาร” เสียงแหบลอยมาจากด้านหน้า นี่เป็นครั้ง แรกที่เธอได้ยินเสียงของเขาเต็มสองหู ดูเหมือนชายคนนี้จะไม่มีอะไรดีเลย แม้แต่อย่างเดียว เพราะแม้แต่เสียงพูดก็ยังดูน่ากลัวพิลึก “รู้จักชื่อฉันด้วยหรือคะ”

“ก็นายแม่บอกว่าเพี่อนของยายพิณชื่ออิงธาร แล้ว^,นี่ก็มากันสองคน คุณ คงไม่มีชื่ออื่นใช่ไหมครับ”

“ดูมันสิ ดูมันตอบ” พิณทองได้จังหวะแขวะพี่ชาย อิงธารได้แต่หัวเราะ แต่ก็ไม่ได้พูดว่าอะไร เงียบไว้คงเป็นทางที่ดีที่สุด และมันก็ได้ผล สองพี่น้องต่างคนต่างเงียบ และต่างคนต่างทอดสายตาไปคนละ ทิศละทาง สงครามน้ำลายจึงเป็นอันได้สงบลงชั่วคราว

บรรยากาศสองข้างทางของทางหลวงนั้นเต็มไปด้วยความเขียวขจีของ ทุ่งข้าวอันนับว่าเป็นภาพที่แตกต่างจากปาคอนกรีตของเมืองกรุงอย่างสิ้นเชิง นานๆ ทีจะมีสิงปลูกสร้างเล็กๆ โผล่มาให้เห็นบ้าง ทำเอาอิงธารรู้สึกเหมือนโลกนี้ กว้างขึ้นมาอย่างถนัดใจ เธอเหม่อมองไปยังทิวทัศน์ด้านนอกด้วยความรู้สึก ผ่อนคลายอย่างไม่เคยรู้สึกจากมหานครใหญ่ที่เต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่องแออัด ยัดเยียดมาก่อน

ทุ่งนาที่ลดหลั่นเป็นชั้นๆ ทอดตัวสูงขึ้นไปยังภูเขาเล็กๆ ลูกหนึ่งที่อยู่ไกล

ออกไป อิงธารทอดสายตามองอย่างฉงน ถึงแม้มันจะรายรอบด้วยเทือกเขาสูง ใหญ่ แต่มันกลับดูโดดเด่นอย่างน่าประหลาด ราวกับว่ามีพลังงานอะไรบางอย่าง แผ่ซ่านออกมา เป็นพลังที่มองไม่เห็น ดูลึกลับน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก จนทำให้ หญิงสาวนึกไปถึงความฝันอันน่ากลัวเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา

“ภูเขาศารทูลครับ” เสียงของหนานคำลอยมาราวกับรู้ว่าเธอกำลังคิด อะไรอยู่

“คะ” อิงธารเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ เพราะนั่นเป็นคำตอบต่อคำถามที่เธอ เพียงถามตัวเองอยู่แต่ในใจคนเดียวเท่านั้น

“อะไรของนาย” พิณทองถือโอกาสเสริม “ยังไม่มีใครถามอะไรลักหน่อย” “ก็บอกให้รู้” หนานคำยักไหล่ก่อนจะโยกพวงมาลัยหลบหลุมบนถนน จนศีรษะของสองสาวโยกคลอนไปมา

“นี่ขับให้มันดีๆ หน่อยได้ไหม” พิณทองแหว

“ถ้าอยากขึ้นไปเที่ยวบอกผมได้นะครับ” หนานคำกล่าวออกมาอย่าง ไม่สนใจน้องสาว “ผมจะพาขึ้นไปเอง มันอยู่ห่างจากรีสอร์ตไปไม่ไกลหรอกครับ” “ขอบคุณค่ะ” อิงธารตอบยิ้มๆ แต่ก็ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เมื่อหันกลับไปมองที่หน้าต่างก็พบว่าภูเขาลูกนั้นได้คล้อยหลังไปไกลแล้ว พร้อมๆ กับที่ความรู้สึกกดด้นจากพลังงานอันมากมายก็ได้มลายหายไปเช่น เดียวกัน ทำเอาหญิงสาวถึงกับเปาปากออกมาอย่างโล่งใจ ก่อนจะหลับตาลงด้วย ความเหนื่อยอ่อนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

หลังจากนั้นไม่นานหนานคำก็พาเธอและพิณทองมาถึงภูเปียงดาว รีสอร์ต รีสอร์ตงามที่ตกแต่งสไตล์ล้านนาอย่างสวยงามกลมกลืนไปกับธรรมชาติ อันร่มรื่น รถตู้เคลื่อนตัวผ่านสวนสวยมุ่งสู่ทำเทียบรถหน้าอาคารไม้หลังใหญ่ที่มี ป้ายเขียนว่า ‘สำนักงานรีสอร์ต ปักอยู่ใกล้บันไดทางขึ้น

สำหรับอิงธารแล้ว มันดูคล้ายบ้านพักอาศัยเสียมากกว่าที่จะเป็นอาคาร สำนักงาน มันเป็นเรือนล้านนาแบบกาแล ที่หลังคามีไม้สลักลวดลายแบบไหลสู่ ฟ้าสองอันไขว้ทแยงเป็นรูปกากบาทประดับอยู่บนยอดจั่วเรือน ซึ่งมีชื่อเรียก อย่างเป็นทางการว่า ‘กาแล’ มันดัดแปลงมาจากเขาควายคู่ในสมัยบรรพกาลที่ผู้คนสมัยก่อนมีประดับไวให้เป็นสิริมงคลและแก้อาถรรพ์ตามคติไสยศาสตร์ อีกทั้งยังเป็นส่วนที่เชิดชูให้ตัวเรือนมีความสง่างามอีกด้วย และมันก็ทำให้อิงธาร รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาว่า คืนนี้เธออาจจะไม่ได้ฝันเห็นอะไรที่แปลกประหลาดอีก ภายในหลังคากาแลนี้

เมื่อรถจอดสนิท ชายหลังค่อมจึงกระโดดลงมาเปิดประตูด้านข้างฝังที่ อิงธารนั่งอยู่ออกเนื่องจากเป็นรถตู้ที่เปิดประตูได้ทั้งสองด้าน ก่อนจะเอ่ยเสียง แหบแห้งเช่นเคยว่า “ภูเปียงดาวรีสอร์ตยินดีต้อนริบครับ”

“ขอบคุณค่ะ” อิงธารยิ้มให้แก¹มิตรไมตรีของเขา

“เข้าไปข้างในก่อนเถอะครับ นายแม่รอพวกคุณอยู่ด้านใน ประเดี๋ยวผม จะ'ขน'ของไปไวในที่'พัก'ให้เองครับ นายแม่ให้คุณกับยายพิณไปพักที่บ้านติดกับ

ชายป่าด้านโน้น”

“เชอะ” พิณทองอดที่จะแขวะกับความสุภาพของพี่ชายจอมเถื่อนไม่ได้ ก่อนที่จะเลื่อนประตูด้านตัวเองเปิดออกแล้วเดินจํ้าอ้าวไปอย่างไม่สนใจสัมภาระ ของตนเอง

อิงธารมองเพื่อนแล้วส่ายศีรษะ ก่อนจะหันกลับมาหาบุรุษผู้อัปลักษณ์ “ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”

ชายหนุ่มค้อมศีรษะเป็นเชิงยินดี ทำให้ร่างที่ค่อมแคระของเขายิ่งงองุ้ม ลงไปอีกราวกับข้าราชบริพารที่กำลังทำความเคารพเจ้านายผู้สูงศักดิ์

“อย่าลืมนะครับ ถ้าอยากจะไปเที่ยวศารทูลเมื่อไหร่ บอกผมนะครับ” “คะ?” หญิงสาวมองเขาอย่างงุนงงก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าไอ้ศารทูลที่ว่านี่ มันคือชื่อภูเขาลูกที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นระสํ่าเมื่อลักครู่นี้ “อ๋อ...ค่ะ”

ชายหนุ่มยิ้มจนเห็นฟันเหลือง ก่อนจะหันไปจัดการกับสัมภาระมากมาย ที่ท้ายรถด้วยความกระฉับกระเฉง

“แล้วพี่จะไม่ขึ้นไปด้วยกันหรือคะ” อิงธารเดินตามมาสอบถาม “ไม่หรอกครับ เชิญคุณกับยายพิณเถอะ”

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“เชิญครับ” หนานค่าพยักหน้าก่อนจะยกกระเป๋าเดินทางสองใบเดินไป