เพลิงพราย (อรพิม)

เสียงที่จู่ ๆ ก็แผดดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ท่าเอาร่างซึ่งกำลัง นอนหลับอยู่บนเตียงสะดุ้งโหยง เจ้าตัวลุกพรวดขึ้นมานั่งตัวตรง หายใจ หอบแรง ดวงตาสองข้างเบิกกว้าง ปากเผยออ้าเตรียมเปล่งเสียงกรีด ร้องออกมาด้วยความตกใจ หากภาพห้องนอนสีครีมดุ้นตาที่ปรากฏอยู่ ตรงหน้าท่าให้ได้สตี เสียงนั้นจึงชะงักค้างอยู่แค่ริมฝีปาก

 ฝันไปหรือนี่ !

ศมนผ่อนลมหายใจยาวด้วยความโล่งใจ หัวใจที่เต้นถี่ยิ่งกว่า

กลองรัวค่อย ๆ ลดความเร็วลงจนกลับมาเป็นปกติ แววตาตื่นตระหนก

คราแรกคลายลง เหลือไว้เพียงความสับสนไม่แน่ใจ

หญิงสาวยกมือลูบใบหน้า ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบ

บนผิวหน้าและเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ที่ผุดพรายเต็มหน้าผาก ทั้งที่ในห้องเปิด เครื่องปรับอากาศจนอุณหภูมิเย็นฉํ่า

คนบนเตียงถอนใจยาวอีกครั้ง นิ่วหน้าอย่างแปลกใจ

น่ากลัวจริง ๆ ทำไมถึงได้ฝันร้ายแบบนี้นะ...คิดพลางเลื่อนมือ

จากใบหน้าลงมายังล่าคอซึ่งยังมีอาการปวดแสบปวดร้อนยามเธอหายใจ

เข้าออกปรากฏให้รับรู้

แม้จะจำรายละเอียดในความฝืนไม่ได้มากนัก เพราะทุกอย่างดู

พร่าเลือนเหมือนมีม่านสีเทาปกคลุม หากเจ้าความรู้สึกหนาวเหน็บ...

อึดอัด...หายใจไม่ออก...ทรมานจนแทบขาดใจนั้น กลับแจ่มชัดอยู่ใน

ความทรงจ่าราวกับเป็นเรื่องจริง หาใช่ความฝืนตามที่เธอเข้าใจ

“ต้องเป็นเพราะมัวแต่พะวงคิดถึงพล็อตนิยายเรื่องใหม่ก่อนจะ นอนแน่เชียว ถึงได้เก็บมาฝืนเป็นตุเป็นตะอย่างนี้”

ศมนสรุปง่าย ๆ เอื้อมมือไปกดปิดเสียงนาฬิกาปลุกที่ยังคงแผด

ร้องอย่างไม่เกรงใจใคร เหลือบมองเวลาบนหน้าปัด เพิ่งจะเจ็ดโมงเช้า เท่านั้น แต่เธอหมดอารมณ์จะนอนต่อจึงสะบัดผ้าห่มนวมสีครีมที่เลื่อน ไปกองอยู่ตรงเอวออกจากตัว ลุกไปยังโต๊ะท่างานซึ่งตั้งอยู่ปลายเตียง

โต๊ะนั้นเป็นไม้สีน้ำตาลอ่อนตั้งเข้ามุม หันหน้าออกไปนอกห้อง

บนโต๊ะมีคอมพิวเตอร์หน้าจอ ๑๗ นิ้วตั้งไว้ตรงกลาง หนังลือกองโต

พร้อมกับเศษกระดาษที่เธอจดข้อมูลและรายชื่อตัวละครสำคัญ ๆ ใน

นิยายที่กำลังจะลงมือเขียนวางเกลื่อนอยู่ทางขวา ขณะที่ทางซ้ายมือมีถุง

มันฝรั่งทอดกรอบที่เปิดทิ้งไว้และจานกระเบื้องสีขาวใส่พิซซ่าที่กินเหลือ

ค้างไว้ชิ้นหนึ่ง บนโต๊ะจึงเต็มไปด้วยข้าวของจนแทบไม่เหลือพื้นที่ว่างให้วางอะไรได้อีก

หญิงสาวนั่งลงบนเก้าอี้มีพนักบุด้วยเบาะผ้าเนื้อนุ่มสีแดงตรง

หน้าคอมพิวเตอร์ วางมือบนเมาส์สีชมพูหวานที่อยู่บนแผ่นรองสีฟ้า

สดใส ขยับเมาส์เล็กน้อยหวังให้หน้าจอที่ดับไปแล้วท่างานขึ้นอึกครั้ง

แล้วเธอก็ต้องแปลกใจ เมื่อเจ้าหน้าจอสี่เหลี่ยมยังคงดำมืด ไม่มีการ เคลื่อนไหวใดๆ ทิ้งสิ้น

เอ๊ะ...ก่อนนอนไม่ได้ปิดคอมพ์โม่ใช่เหรอ ?

คนเพิ่งตื่นขมวดคิ้ว ดวงตาฉายแววครุ่นคิด

จำได้ว่ากลับจากซื้อของในซูเปอร์มาร์เกตใกล้ ๆ ก็มานั่งหน้า คอมพิวเตอร์คันหาข้อมูลเพื่อเตรียมรายละเอียดสำหรับนิยายเรื่องใหม่จนดึกดื่น

จากนั้นเธอก็เข้านอน?

ศมนคิดอย่างลังเล รู้สึกว่าตอนนี้สมองยังไม่แล่นเท่าที่ควร มัน

ยังมึนตื้อเหมือนถูกปกคลุมด้วยม่านควันสีเทาจาง ทำให้จำอะไรไม่ได้แม่นนัก

หญิงสาวส่ายหน้าถอนใจยาว ก่อนก้มลงกดสวิตช์ตรงตัวเครื่อง

ซึ่งวางหลบมุมอยู่ใต้โต๊ะทำงาน ระหว่างนั้นก็ทอดสายตาผ่านประตู

กระจกตรงหน้าที่สูงจากพื้นจรดเพดาน เปิดเป็นช่องว่างได้ไม่ถึง ๒ นิ้ว

ให้ลมพัดผ่านเข้ามาเท่านั้น ผนังห้องด้านนี้จึงเป็นเหม่อนหน้าต่างบาน

ใหญ่ สามารถมองเห็นทัศนียภาพภายนอกได้อย่างเต็มที่ ไม่มีสิ่งใดบดบังสายตา

ยามนี้แม่น้ำเจ้าพระยาซึ่งทอดโค้งหายลับไปตรงปลายฟ้ากำลัง เรืองรองด้วยแสงสีทองของดวงตะวัน เรือลำเล็กสำน้อยแล่นสวนกัน

ขวักไขว่บนผืนน้ำ วิถีชีวิตสองผิงแม่น้ำดำเนินไปตามครรลองเฉกเช่น ทุกวัน

เจ้าของห้องกวาดสายตาไล่ไปตามบ้านเรือนริมน้ำอย่างไร้จุดหมาย ก่อนสะดุดเข้ากับบ้านทรงไทยหลังหนึ่ง

เรือนไทย !

ศมนกะพริบตา รู้สึกเหมือนมีบางอย่างติดอยู่ในใจ แล้วเจ้าตัวก็ ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อคิดได้ว่าเข้านี้เธอมีนัดกับเพื่อน จะไปดูบ้านเรือนไทยที่ต่างจังหวัดด้วยก้น

“ตายแล้วไอ้เดือน ทำไมแกถึงได้ขี้ลืมอย่างนี้นะ ขนาดตั้งนาฬิกา ปลุกไว้แล้วยังจำไม่ได้อีก”

คนขี้ลืมบ่น มองนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียงซึ่งบอกเวลาเจ็ดนาฬิกา

สิบห้านาที แล้วรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ หันหลังกลับวิ่งไปคว้าผ้าขนหนูที่

พาดอยู่บนราวไม้ข้างตู้เสื้อผ้าที่ตั้งอยู่อีกฟากของห้อง เดินหายเข้าไปในห้องน้ำซึ่งอยู่ติดกันทันที

ไม่ถึงสิบนาที เธอก็ออกมาอีกครั้งด้วยใบหน้าแจ่มใสซึ่งมีน้ำเกาะ พราว พันกายด้วยผ้าขนหนูสีขาวตัดกับร่างผิวสีแทนซึ่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ

หญิงสาวรีบเปิดตู้เสื้อผ้า คว้าเสื้อเชิ้ตสีฟ้าแขนยาวกับกางเกงยีน

ตัวเก่งออกมาสวมอย่างรวดเร็ว กลัดกระดุมพลางเดินมายังโต๊ะเครื่อง

แป้งที่ตั้งอยู่ติดกัน พับแขนเสื้อขึ้นมาจนเหนือข้อศอกแล้วคว้าหวีมาหวี

ผมสั้นกุดของตัวเองอย่างลวก ๆ ตบแป้งเด็กทั่วใบหน้า มองกระจกและ

ส่งยิ้มให้ตัวเองอย่างภูมิใจ

“เก่งมากไอ้เดือน...ไม่ถึงสิบห้านาทีก็อาบนํ้าแต่งตัวเรียบร้อย ทีนี้

ก็เหลือ แต่บึ่งรถไปให้ทันเวลาเท่านั้น”

บอกตัวเองแล้วเจ้าหล่อนก็หยิบนาฬิกาข้อมือบนโต๊ะเครื่องแป้ง

ขึ้นสวม ฉวยกระเป๋าหนังสิดำใบโตที่วางทิ้งไว้บนพื้นขึ้นสะพายบ่า ก่อน

จะเดินลิ่ว ๆ ออกจากห้องนอน ผ่านห้องรับแขกด้านนอกไปคว้าหมวก

กันน็อกที่วางอยู่บนตู้เก็บรองเท้าข้างประตูเป็นอย่างสุดท้ายแล้วออกจาก ห้องพักไป

ศมนขี่มอเตอร์ไซค์เครื่อง ๑๕๐ ชีชีสีดำคันโปรดซิกแซ็กไป

ตามช่องว่างระหว่างรถยนต์ที่ติดกันเป็นแพยาวบนถนนสายหลักในตัว

เมืองอยู่เกือบยี่สิบนาที กว่าถนนที่มุ่งสู่ปลายทางจะเริ่มโล่ง เปิดโอกาส

ให้เธอบิดคันเร่งเพิ่มความเร็วได้เต็มที่ กระทั่งขับผ่านประตูหมู่บ้าน

จัดสรรแถบชานเมืองจึงได้ชะลอความเร็วลง และหยุดอยู่หน้าบ้านทรง วิกตอเรียสองชั้นสิชมพูค่อนข้างใหม่ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากป้อมยามเท่าใด นัก

ยังไม่ทันที่เธอจะได้ดับเครื่องเพื่อไปกดกริ่ง หญิงสาวร่างเล็กคน หนึ่งก็เปิดประตูกระจกหน้าบ้านวิ่งออกมาเปิดประตูรั้วเหล็กดัดสีขาว นวลให้เสียก่อน ราวกับเจ้าหล่อนกำลังเฝ้ามองการมาของเธออยู่

ศมนจึงขับมอเตอร์ไซด์เข้าไปจอดข้างรถยนต์สีบรอนซ์เงิน ถอด หมวกกันน็อกสีดำออกคล้องไว้กับแฮนด์มอเตอร์ไซด์แล้วลงจากรถ เดิน ไปหาเจ้าของบ้านซึ่งปิดประตูรั้วเรียบร้อยแล้วยืนรอเธออยู่ตรงบันได เตี้ย ๆ สองชั้นที่ทอดสู่ประตูกระจกใสของตัวบ้าน

“ขอโทษที มาสายไปหน่อย พอดิฉันลืม นึกได้ก็เจ็ดโมงกว่าเข้า ไปแล้ว แถมออกมายังเจอรถติดอีก หลุดมาได้ก็รีบซึ่งมาแทบตาย” คน

มาสายบอกพลางยิ้มหวานประจบ

“ช่างเถอะ อุ๋มชินแล้วละ เพราะนัดกันทีไรเดือนก็มาสายทุกที” อุมาพรตอบเสียงอ่อน

“แหม...ก็ไม่ถึงกับทุกทีหรอกน่า แค่บางครั้งเท่านั้นเอง” ศมนยัง ไม่วายแก้ตัว

“จ้ะ...บางครั้งก็บางครั้ง ยังไงอุ๋มก็รออยู่บ้านอยู่แล้ว ไม่เดือด ร้อนหรอกจ้ะ” เจ้าของบ้านบอกง่าย ๆ ดวงตากลมโตออกแววหวานบน ใบหน้ารูปหัวใจของหล่อนสบตาเธอ ริมฝีปากอิ่มระบายยิ้มน้อยๆ อย่าง รู้นิสัยของผู้เป็นเพื่อนดี

“ว่าแต่ตื่นสายอย่างนี้แล้วได้กินข้าวเช้ามารึยัง อุ๋มทำอาหารเผื่อ เดือนด้วยนะ ยังไงเดือนกินข้าวก่อน แล้วเราค่อยไปก็ได้”

“ฉันยังไม่ได้กินอะไรมาหรอก แต่ไม่ต้องห่วง ปกติฉันไม่ค่อยได้ กินข้าวเข้าอยู่แล้ว” ศมนบอกง่าย ๆ ไม่พิถีพิถันกับเรื่องกินสักเท่าไร กวาดตามองเพื่อนในชุดกางเกงผ้าสีเทากับเสื้อเชิ้ตเข้ารูปแขนสั้นสีชมพู หวานขับผิวขาวผ่องของเจ้าหล่อนแล้วพูดต่อ

“ไหนๆ แกก็พร้อมแล้ว ฉันว่าเรารีบออกเดินทางกันดีกว่า ส่วน อาหารเข้าก็เอาใส่กล่องไปกินในรถ ไม่งั้นกว่าจะไปกว่าจะกลับจะคํ่าเสีย ก่อน”

“เอางั้นเหรอ...บ้านมันไม่ไกลเท่าไหร่หรอกนะ ขับรถไปแค่สาม ชั่วโมงก็ถึง ไม่ต้องรีบมากก็ได้” เจ้าของธุระท้วงเสียงอ่อน รู้สึกเกรงใจ

ผู้เป็นเพื่อนอยู่เหมือนกัน

สาเหตุเป็นเพราะจู่ ๆ เธอก็ได้รับมรดกจากเพื่อนสนิทของคุณปู่

เป็นบ้านเรือนไทยเก่าแก่หลังหนึ่งในจังหวัดนครราชสีมา ทำให้ต้องเดิน

ทางไปดูสภาพบ้านก่อนตัดสินใจว่าจะจัดการกับมันต่อไปอย่างไร ทีแรก ตั้งใจจะรอพลภัทรผู้เป็นสามี แต่เขายังยุ่งกับการก่ายละคร ไม่มีคิวว่าง

เสียที แถมตอนนี้ก็ไม่อยู่บ้าน เพราะติดก่ายละครที่ภูเก็ต อีกสัปดาห์

กว่าจะกลับ เธอจึงต้องชวนศมนไปแทน

“สามชั่วโมงน่ะฉันขับ ถ้าแกขับ...ฉันว่าคงสักสี่ชั่วโมงเป็นอย่าง