The Sixth Sense เปลวไฟในสายลม

บทนำ

‘โอ...คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย...ลูกเห็นมันอีกแล้ว!’

เนตรสิตางศุ์เบิ่งตากว้างมองภาพตรงหน้าด้วยความพรั่นพรึงดังเช่น ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์นี้ โชคดีที่ร่างเล็กบางราวกับตุ๊กตากระเบื้องยังนั่งอยู่ ริมหน้าต่างรถทัวร์ซึ่งมีป้ายชื่อคณะจิตรกรรมฯ ของมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังติดอยู่ หญิงสาวจึงไม่ล้มพังพาบลงไปกับพื้นให้อับอาย

หญิงสาวคิดถึงบิดาและพี่ชายที่เป็นตำรวจจับใจ หากเชื่อคำเตือนของทั้งสองไม่ให้มาร่วมกิจกรรมรับน้องซึ่งจัดขึ้นที่หาดทุ่งวัวแล่น ชายทะเลในจังหวัดชุมพร เธอคงไม่ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่อยากเห็น ความที่เป็นน้องเล็ก ของบ้านซึ่งมีแต่คนคอยปกป้อง เนตรสิตางศุ์จึงยืนกรานที่จะมางานรับน้องให้ได้ เพี่อพิสูจน์ให้พ่อและพี่ชายเห็นว่านักศึกษาปีหนึ่งอย่างเธอโตพอที่จะดูแลตัวเองได้ เธอคิดผิด...พี่ณัฐเตือนแล้วว่าวันพระจันทร์เต็มดวงแบบนี้อันตราย สำหรับสายตาของเธอ

ภาพของผู้ชายร่างสูงใหญ่นุ่งผ้าโจงสีแดง ยืนปักหลักอยู่ตรงศาลเพียงตา ที่ทำด้วยไม้เก่าๆ หน้าต้นไทรนั่นไงล่ะ เป็นข้อพิสูจน์ ใช่แล้ว...เนตรสิตางศุ์มองเห็นผี!

มันเริ่มตั้งแต่เธอเพิ่งเกิดเสียด้วยซ้ำ พ่อกับแม่เล่าว่าเธอร้องไห้ทุกคืน พวกท่านจึงคิดว่าลูกน้อยมีอาการ ‘โคลิก’ แม้เด็กหญิงเติบโตจนรู้ความ อาการ นั้นก็ยังไม่หาย บางครั้งหนูน้อยก็ร้องไห้โยเยอย่างหวาดกลัวทั้งที่ไม่มีอะไร และบางทีก็คุยเจื้อยแจ้วเป็นเรื่องเป็นราวอยู่ลำพัง ซ้ำยังเล่าเรื่องแปลกประหลาด เกี่ยวกับคนซึ่งไม่ควรอยู่ ณ ที่นั้น ทั้งสองจึงได้รู้ต่อมาว่าบุตรสาวมองเห็นวิญญาณ โดยเฉพาะช่วงพระจันทร์เต็มดวงหรือวันพระจะเห็นชัดเจนเป็นพิเศษ ชนิดที่ ภูตผีในหนังสยองขวัญทุกเรื่องในโลกรวมกันยังชิดช้าย

...เช่นเดียวกับวิญญาณหน้าตาเกรี้ยวกราดที่เธอเห็นในขณะนี้ เนตรสิตางศุ์หลับตาปี๋ ดวงหน้าน่าเอ็นดูเหยเกอย่างหวาดกลัว เธอยกมือสั่นเทาปิดตาไว้อีกชั้น ขมุบขมีบปากสวดมนต์แบบที่เคยทำ ความพรั่นใจทำให้ หญิงสาวสับสนไปเสียหมด

ท่ามกลางความสะเทือนขวัญมือเย็นเฉียบของใครคนหนึ่งจับข้อมือบางไว้ “ว๊าย! กลัวแล้ว กลัวแล้วจ้า” เธอหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลงจากรถกันเถอะ”

คนผู้นั้นเอ่ยแผ่วเบา หญิงสาวลอบมองผ่านช่องนิ้วอย่างกลัวๆ กล้าๆ จึงเห็นว่าเป็นกรรณา เพี่อนสาวที่นั่งด้านข้าง นับเป็นครั้งแรกตั้งแต่เข้าเรียนใน คณะก็ว่าได้ที่ได้ยินเสียงเจ้าหล่อนพูดมากกว่าหนึ่งคำ

“เธอเองเหรอ” เจ้าของร่างน้อยถามตะกุกตะกักและเสยผมม้าอย่างเก้อเขิน โชคดีที่ทุกคนลงจากรถไปแล้ว ไม่เช่นนั้นหญิงสาวคงเป็นตัวตลกให้ใครต่อใคร หัวเราะเยาะความเฉิ่มเบ๊อะตามเคย

กรรณาเพียงแต่พยักหน้า หุบปากสนิทเหมือนปกติ ใบหน้าเคร่งขรึมอยู่ เป็นนิตย์ของเพี่อนร่วมคณะในยามนี้กลับแฝงความกังวลใจไว้ไม่ต่างกัน

เนตรสิตางศุ์รวบรวมความกล้า ฉวยสัมภาระทั้งหมดโดยไม่หันออกไป นอกหน้าต่างรถทัวร์อีกแล้วลุกตาม ความตื่นเต้นกับการรับน้องจางหายไป

นับตั้งแต่เห็นภาพชายนุ่งโจงกระเบนซึ่งเธอคาดว่าคงเป็นเจ้าที่

ตรงข้างรถ เธอเห็นเพี่อนสาวอีกสามยืนอยู่ ทั้งที่นักศึกษาส่วนใหญ่ ล่วงหน้าไปยังลานกว้างซึ่งจะใช้ทำกิจกรรม ไม่ไกลจากที่ว่างเป็นบ้านพักหลังใหญ่ ริมทะเลซึ่งมีอยู่สองหลัง ถัดไปอีกด้านคือป่าสนรกครึ้มเพิ่มความรู้สึกวังเวงทั้งที่ เป็นเวลาใกล้เที่ยง ยิ่งเสริมด้วยภาพของชายร่างใหญ่นุ่งโจงกระเบนแดงที่หญิงสาว มั่นใจว่ายังตระหง่านอยู่หน้าต้นไทรด้วยแล้ว เนตรสิตางศุ์ยิ่งขนลุกซู่

หญิงสาวบังคับตนเองให้ตรึงสายตาไว้ที่พื้น กระพุ่มมือไหว้ศาลเจ้าที่ด้วย ความตั้งใจ เพี่อขออนุญาตพักอาศัยและขอขมาลาโทษ เธอเพิ่งเห็นว่ากรรณา รวมทั้งเพี่อนทั้งสามซึ่งยืนอยู่ก่อนต่างยกมือไหว้แทบพร้อมเพรียงกันอย่างไม่น่าเชื่อ

สิ่งต่างๆ น่าจะดีขึ้น ทว่าหลังเก็บสัมภาระและนั่งพักผ่อนในบ้านพัก รอการรับนัองซึ่งจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้า ภาพของเจ้าที่ยังรบกวนจิตใจของหญิงสาว อยู่นั่นเอง

ร่างเล็กบางนั่งพับเพียบครุ่นคิดอยู่บนเบาะ ซึ่งปูเรียงไว้นับสิบ พลางลูบ หน้าแข้งที่เป็นรอยช้ำมาหมาดๆ หลังจากมัวแต่หลับหูหลับตาเดินจนสะดุดขึ้น บันได เพราะไม่อยากเห็นภาพอะไรในบ้านวังเวงที่เธอต้องนอนค้างให้เสียขวัญ ไปมากกว่านี้

เนตรสิตางศุ์รู้ดีว่าทุกแห่งหนมีสิ่งคักดิ์สิทธิและวิญญาณ เธอจึงอดสงสัย ไม่ได้ว่ารุ่นพี่ซึ่งเป็นโต้โผจัดงานรับน้องจะเชื่อเหมือนเธอหรือไม่ พวกเขาจะ เตรียมดอกไม้ธูปเทียนไปไหว้เจ้าที่เจ้าทางเพี่อขออนุญาตท่านให้การรับน้อง ในวันนี้ผ่านพ้นไปอย่างราบรื่นหรือเปล่า เพราะสีหน้าท่าทางของท่านเจ้าที่ที่เธอ เห็นติดจะเข้มงวดมากทีเดียว

ความคิดของหญิงสาวสะดุดลง เมื่อได้ยินแว่วๆ ว่าเพี่อนร่วมรุ่นสองคน ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าต่าง พูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเจ้าที่ เธอจึงตั้งใจฟัง

“ไปบอกเจ้าที่ก่อน เอาข้าวกล่องของฉันไปไหว้เอง” สาวโย่งสุดห้าวที่ชื่อ สุคนธรสบอกหลังตบย่ามของตัวเองดังปุๆ

“ไปสิ” ญาณินสาวโบฮีเมียนตอบรับ

ตอนนั้นเองที่กรรัมภา หรือแก้ม คุณหนูโฮโซผู้มากับเสื้อผ้าแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจดเท้า หันมาทางเธอ

“เราไปไหว้เจ้าที่กับพวกเขาดีไหม”

“ดีเหมือนกัน ไปสิ” ตุ๊กตากระเบื้องน้อยพยักหน้าทันที โดยไม่ลืมชวน กรรณาชึ่งเดินตามมาอย่างเงียบเชียบ

ครั้นสุคนธรสและญาณินนั่งลงหน้าศาลเพียงตาใกล้ต้นไทรใหญ่ซึ่งมี ผ้าแพรเจ็ดสีผูกไว้โดยรอบ ทั้งสามจึงคุกเข่าตาม

เนตรสิตางศุ์กวาดตามองไปรอบๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อไม่เห็น ชายผู้นั้นยืนอยู่ดังที่หวั่นเกรง เธอจ้องเพี่อนสาวร่างโย่งซึ่งวางข้าวกล่องตรงศาล ไม้เก่าผุ ก่อนจุดธูปพร้อมยกมืออธิษฐานทำปากขมุบขมิบ ทุกคนในที่นั้นจึงรีบ ทำตามอย่างไม่รอช้า

ดวงหน้าเรียวเงยขึ้นจังหวะเดียวกับที่สุคนธรสผุดลุกจากพื้นด้วยท่าทาง คล่องแคล่ว

“อ้าว พวกเธอ...”

“ฉันอยากมาไหว้ด้วยน่ะ” หญิงสาวยิ้มหวานอย่างประจบเมื่อถูกจับได้ว่า แอบตามมา

“ฉันก็เหมือนกัน” กรรัมภากล่าวเสริม กรรณาเองก็พยักหน้าน้อยๆ ตาม เคย

สังหรณ์บางอย่างบอกว่าเพื่อนทั้งสี่แตกต่างจากคนอื่นซึ่งหญิงสาวเคยเจอ อย่างน้อยพวกเธอทั้งหมดก็มีความเชื่อเรื่องเจ้าที่เจ้าทางเหมือนกัน ซึ่งหาได้ ยากยิ่งสำหรับเด็กรุ่นใหม่ เธอยิ้มจนตาหยี พลางยื่นกล่องข้าวให้สุคนธรส

“ฉันจะแบ่งข้าวให้เธอนะ”

“โอ๊ย ไม่ต้องหรอก แค่นี้จิ๊บจ๊อย” สาวห้าวโบกมือปฏิเสธ แต่เพี่อนทุกคน ต่างกุลีกุจอแบ่งส่วนของตนเองใส่ฝากล่องเปล่าจนพูนเป็นภูเขากองย่อม

ข้าวผัดร่วมสาบานในยามนั้นอร่อยยิ่งกว่าอาหารมื้อใดที่สาวตัวเล็กเคย รับประทานร่วมกับเพี่อนในคณะคนอื่นเสียอีก เรื่องของศาลเพียงตาถูกลืมเลือน ไปในที่สุด มีเพียงรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของหญิงสาวห้าคนกับมิตรภาพซึ่งเริ่ม ผลิบาน

รอยยิ้มของเนตรสิตางศุ์เลือนหายไปในยามค่ำ

คนตัวเล็กนั่งอยู่บนผ้าทอมือผืนใหญ่ของคุณหนูแบรนด์เนม ผู้มีน้ำใจ แบ่งปันให้เพื่อนใหม่ทั้งสี่ได้นั่งทำกิจกรรมอย่างสบาย นักศึกษาคนอื่นจับจอง พื้นที่ล้อมรอบกองไฟจนเต็มหาดและสนุกสนานกับการร้องเพลงคลอเสียงกีตาร์ กับกลอง

เธอหาได้ดื่มด่ำในเสียงเพลงอันเร้าใจไม่ ทั้งไม่มีแก่ใจจะเล่นเกมหรือชม การแสดงที่รุ่นพี่เตรียมมาด้วยซ้ำ ยิ่งค่อนดึก ความเครียดของหญิงสาวเพิ่มขึ้น เท่าทวี ตรงข้ามกับบรรยากาศสนุกสนานเพราะความสนิทสนมระหว่างรุ่นพี่รุ่นน้อง ที่พอกพูน ผสมกับฤทธิ์เครื่องดื่มน้ำเมาร้อนแรงซึ่งห้าสาวพร้อมใจปฏิเสธโดย ไม่ลังเล

ดวงตากลมโตเหลือบมองรุ่นพี่และเพื่อนผู้ชายที่แหกปากร้องเพลงด้วย เสียงอ้อแอ้ ก่อนตุ๊กตาสาวจะก้มหน้างุด ใช้นิ้วพันปลายผมยาวสลวยซึ่งรวบเป็น หางม้าด้วยความกระวนกระวาย

เธอเห็นอีกแล้ว..ผู้ชายนุ่งโจงกระเบนคนนั้น เขายืนทำหน้าถมึงทึงอยู่ ที่ศาลเพียงตาราวกับโกรธใครมาน้บร้อยปี

อึ๋ย! นั่นไงล่ะ เขากระทืบเท้าด้วย

เนตรสิตางศุหลับตาปี ก่นด่าตนเองที่เผลอเงยหน้าดูจนเห็นภาพเขย่าขวัญ อีกจนได้ เธอก้มหน้า ใช้มีอปิดตา สวดมนต์ถึงพ่อแก้วแม่แก้ว รู้สึกโดยไม่ต้อง ลืมตาว่าเพื่อนซึ่งนั่งเบียดชิดก็มีอาการกระสับกระส่ายไม่แพ้กัน ร่างบอบบางสะดุ้งโหยงเมื่อสาวห้าวที่สุดในกลุ่มโพล่งขึ้น “พวกเธอเป็นอะไรกัน นั่งเหลียวหน้าเหลียวหลังมานานแล้วนะ”

“ฉันบอกไม่ถูก” เนตรสิตางศุ์ตอบเสียงอ่อย เขยิบไปนั่งข้างหลังญาณิน โดยอัตโนมัติ ไม่ลืมปิดหน้าปิดตาไร้เช่นเดิม ไม่กล้าบอกความจริงเพราะบิดา มารดาสั่งนักหนาไม่ให้เล่าเรื่องสัมผัสพีเศษนี้กับใคร ครั้งสุดท้ายที่เธอไม่เชื่อและ พูดเรื่องนิ้กับเพื่อนตอนเรียนประถมสี่ เจ้าหล่อนก็ถูกทุกคนมองว่าเป็นตัวประหลาด ทันที

“หรือเธอกลัวผี” สุคนธรสคาดคั้น “ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันมียันต์

"เอ้านี่” สาวผมซอยล้วงเข้าไปในย่ามใบเก่ง หยิบกระดาษสีเหลืองพิมพ์ลายเพาเวอร์พัฟเกิร์ลออกมาสามสี่แผ่น ก่อนจะทำปากขมุบขมิบ แล้วเป่าเพี้ยงราวกับ แม่หมอจอมขมังเวท

“อะไรเนี่ย” กรรณาซึ่งเงียบขรึมมาตลอดถามอย่างทึ่งจัด “ยันต์เพาเวอร์พัฟ

หรือไง”

“เออ ศักดิ์สิทธ์นะโว้ย ของแบบนี้อยู่ที่เวทมนตร์และคาถาที่ใช้ พระอาจารย์ปู่ของฉันสอนมากับมือ รับรองผลร้อยเปอร์เซ็นต์ และมันไม่เกี่ยวกับกระดาษ ฉันชอบเพาเวอร์พัฟ บลอสซัม แล้วจะทำไม ยันต์ฉันเขียนด้วยหมึกล่องหน มัน ซุกอยู่ข้างในนั่นแหละ แต่ไม่อยากเขียนลบลายสวยๆ ของกระดาษ” สุคนธรส คุยโว ไม่ลืมกำชับ “พับใส่ไว้ในกระเป๋าซะ รับรองคืนนี้ไม่มีใครกล้ามายุ่งแน่”

“โอ้” คุณหนูแบรนด์เนมอุทานตาโต แล้วยื่นมือไปรับมาพับติดไว้ในกิ๊บ ติดผมยี่ห้อกุชชี “ไว้ตรงนี้แหละดี มันจะได้ไม่กล้าเข้ามายุ่งกับฉัน”

เนตรสิตางศุ์และเพี่อนคนอื่นต่างเก็บยันต์แม่หมอลงในกระเป๋าเสื้อ ก่อน หญิงสาวจะนั่งเงียบกริบ ซ่อนหน้าเหมือนเช่นเดิม

ทันใดนั้น กรรณาที่นั่งติดกันก็สะดุ้งสุดตัว เธอยกมือขึ้นปิดหูด้วยสีหน้า เจ็บปวด สาวตาทิพย์จึงเงยหน้าโดยไม่ทันคิด ก่อนจะอ้าปากกว้างกับภาพซึ่งทำให้ ปอดกระเส่าจนเครื่องในแทบออกมาดิ้นกระแด่วพร้อมกัน

ร่างของผู้ชายนุ่งโจงกระเบนแดงคนนั้นขยายใหญ่จนเกือบเท่าต้นตาล เขายืนคร่อมร่างของรุ่นพี่พงษ์ศักดิ์ที่กำลังร้องเพลงเสียงอ้อแอ้ หารู้ไม่ว่าใบหน้าดุด้นของอมนุษย์ซึ่งยืนอยู่เหนือร่างตนเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด

เท่านี้ก็พอแล้ว เนตรสิตางศุ์รีบหลับตาปี๋ ใช้มือปิดหน้า ก้มศีรษะฟุบลง ไปกับเข่าทันที เธอได้ยินเสียงของญาณินถามขึ้นอย่างร้อนรน

“เกิดอะไรขึ้น เธอเป็นอะไรไป ไม่สบายหรือเปล่า จะกลับไปนอนพักไหม” หญิงสาวไม่ตอบ แต่เมื่อกรรัมภาแตะมือที่หลังของตน ทำให้เนตรสิตางศุ์ เผลอลืมตามองภาพนั้นอีกครั้ง

ร่างใหญ่ยักษ์หันขวับมาทางพวกตนอย่างโกรธเกรี้ยว ยกนิ้วชี้หน้า และ อ้าปากตวาดด้วยถ้อยคำซึ่งหญิงสาวดีใจที่ไม่ได้ยิน เพราะแค่นี้ก็ขวัญกระเจิง ไปหมดแล้ว

“ว้าย!” เสียงอุทานของตุ๊กตากระเบื้องน้อยกับเพี่อนอีกสองคนดังขึ้น

หญิงสาวรีบหลับตาแน่นจนหน้าเกร็งไปหมด เธอหลบวูบหลังญาณิน และเริ่ม ร้องไห้กระซิกด้วยความหวาดกลัว เช่นเดียวกับกรรณาที่ยกมือขึ้นปิดหูแน่น

“ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอเห็นอะไร แต่เขาบอกฉันว่าพวกเราไปลบหลู่เขา” ญาณิน กระซิบบอก

“ลบหลู่ยังไงล่ะ” เนตรสิตางศุ์กลืนน้ำลายเอื้อก ถามทั้งที่ยังหลับตา “ไม่รู้สิ เขายืนคํ้าหัวรุ่นพี่ที่กำลังเต้นอยู่กลางวงน่ะ” ญาณินเอ่ยแผ่วเบาให้ ได้ยินกันเพียงห้าคน

คำพูดของเพี่อนใหม่ทำให้สาวขี้กลัวลืมตามอง เธอรวบรวมความกล้าบอก ในสิ่งซึ่งไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อนด้วยเสียงตะกุกตะกักแทบไม่เป็นประโยค “ฉะ...ฉะ...ฉัน...กะ...ก็...เห็น”

“ฉันก็เห็นเหมือนกัน เขาสูงเท่าตึกสิ่ชั้นแน่ะ แล้วชี้มาที่พวกเราด้วย” กรรัมภาเสริมอีกคน เช่นเดียวกับกรรณาซึ่งเอ่ยประโยคยาวที่สุดหลังเอามือปิดหู อยู่นาน

“ฉันได้ยินเขาคำรามเสียงดังและกำลังโกรธมาก”

“อีตานั่นไปทำอะไรไว้ล่ะเนี่ย เขาถึงได้โกรธขนาดนั้น” สุคนธรสทำจมูก ฟุดฟิด ก่อนถอนหายใจอย่างระอา

“ไม่รู้สิ เขาเมามากด้วย” ญาณินกระซิบตอบ แล้วหยุดชะงัก ทำให้เนตรสตางศุ์หันไปดูจึงเห็นว่าเพี่อนหลายคนในคณะที่นั่งอยู่ใกล้เคียงต่างมองห้าสาว ด้วยสายตาแปลกๆ ทั้งหมดจึงฝืนยิ้มตอบไป พวกเขาไม่เห็นวิญญาณเจ้าที่ทำหน้าถมึงทึงยืนคํ้าอยู่กลางวงอย่างที่เธอเห็นนี่นา

“เอาไงดี ไปบอกเขาไหม” กรรัมภากระซิบกระชาบด้วยความระมัดระวัง มากขึ้น “เขาทำอะไรไว้ก็ให้ไปขอขมา”

“เขาไม่เชื่อหรอก” สุคนธรสยักไหล่ ก่อนผินหน้าไปทางรุ่นพี่พงษ์ศักดิ์ อย่างเบื่อหน่าย “ของแบบนั้นไม่เจอกับตัวไม่มีวันรู้สึก”

“ถ้างั้นจะทำยังไงดีล่ะ เขาโกรธมากนะ” วงหน้าอ่อนเยาว์เงยขึ้นเพียง เล็กน้อยเพี่อแอบมองผ่านรอยแยกของนิ้ว และก้มหน้าลงทันทีที่เอ่ยจบ

“เธอเห็น...” ญาณินกระซิบ

ตุ๊กตาสาวพยักหน้า มองลอดช่องให้เห็นแค่เพี่อนใหม่ที่ต่างก็ผงกศีรษะ.โปรดติดตามต่อในเล่ม......