The Cupids บริษัทรักอุตลุด : กามเทพปราบมาร (ณารา)

บทนำ

กามเทพลงเรือลำเดียวกัน

ต้นฉบับ สัญญากำจัดความโสด

ลงวันที่ ๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕ ณ บ้านเจ๊ลี เวลา ๒๓.๓๕ น.

สัญญาฉบับนี้ ข้าพเจ้า นางสาวกามเทพทั้งแปดแห่งบริษัทคิวปิดฮัต ยินยอมพร้อมใจกันเขียนขึ้นมา เพื่อลบคำสบประมาทของนายภีม เตชะดำรงกุล กรรมการผู้จัดการหรือฮิตเลอร์ของพวกเราให้จงได้

พวกเราขอตั้งสัตย์ปฏิญาณว่า จะต้องหาแฟนให้ได้ภายในหนึ่งปี นับตั้งแต่วันที่ลงนามในสัญญาฉบับนี้เป็นต้นไป โดยมีเงินโบนัสประจำปี ของทุกคนเป็นเดิมพัน

รายละเอียดเงื่อนไขมีดังนี้

หากใครหาแฟนได้แล้ว สามารถนำเงินโบนัสของตนเองออกไปจาก เดิมพันได้ แต่หากใครหาแฟนไม่ได้ภายในหนึ่งปี เงินโบนัสทั้งหมดของ

ผู้แพ้ก็จะถูกแบ่งเป็นสัดส่วนให้ผู้ชนะที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนไปเรียบร้อยแล้ว

ในกรณีที่ทุกคนโชคดีหาแฟนได้กันหมด คนที่หาแฟนได้เป็นคนสุดท้ายถือว่าแพ้เดิมพัน และต้องแบ่งเงินโบนัสให้ผู้ชนะทั้งเจ็ดคนเท่าๆ กัน ในกรณีที่ผู้แพ้ต้องการเงินโบนัสคืน ทางเดียวที่สามารถทำได้คือต้องจีบนายภีม เตชะดำรงกุล ให้สำเร็จภายในสามเดือน นับตั้งแต่สมาชิก คนที่เจ็ดมีแฟนเป็นตัวเป็นตนไปเรียบร้อยแล้ว หากภายในสามเดือนผู้แพ้ ปฏิบัติการไม่สำเร็จ จะต้องมอบเงินโบนัสของตนให้ผู้ชนะทั้งเจ็ดโดยไม่มี เงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้น

สิ่งที่แนบมาด้วย ...คำสาปแช่ง...

หากสมาชิกคนใดคนหนึ่งกระทำการหาแฟนโดยมิสุจริต หรือว่าจ้าง ผู้ชายมาเป็นแฟน ไม่ว่าวิธีใดวิธีหนึ่ง ขอให้สิ่งศักดิสิทธิ์ลงโทษ อย่าให้มี แฟนไปตลอดชีวิต ถ้าได้แต่งงานภายหลัง ก็ขอให้เจอะเจอกับผู้ชายที่ห่วยแตกที่สุดในโลก แต่งงานก็ขอให้หย่า อย่าได้มีความสุขในชีวิตแต่งงานไปตลอดชีวิต

ข้าพเจ้าทั้งแปดได้อ่านสัญญาฉบับนี้และลงลายมือชื่อด้วยความเต็มใจ ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสากลโลกเป็นพยาน หากข้าพเจ้าบิดพลิ้ว หรือไม่ปฏิบัติตามสัญญา หรือฉีกสัญญาทั้ง ก็ขอให้มีอันเป็นไปภายในสามวัน เจ็ดวัน ขอให้เป็นหมัน ขอให้ขี้เหร่ อัปลักกษณ์ไปตลอดชาติ สาธุ!

ลงลายมือชื่อ

นางสาววราลี (เจ๊ลี)

นางสาวพริมา (พี่พริม)

นางสาวมิลิน (มิ้ม)

นางสาวนันทิสา (ออย)

นางสาวการะเกด (เกด)

นางสาวแพรวพราว (พราวด์)

นางสาวหอมหมื่นลี้ (หอม)

นางสาวหรรษา (หนูษา)

ก่อนหน้าราวสิบเอ็ดชั่วโมง

ภายในห้องประชุมบริษัทคิวปีดฮัต จำกัด

เหยื่อทั้งแปดนั่งหน้าบอกบุญไม่รับเมื่อภีมกำลังพูดถึงโพรเจกต์ ระยะสั้นของบริษัท ข่าวร้ายก็คือ หนังสือพ็อกเกตบุ๊กที่เขาจ้างโกสต์ไรเตอร์ เขียน ใกล้จะสำเร็จเสร็จสิ้นลงแล้ว และปัญหาต่อไปก็คือ ออกบูทในงานหนังสือในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า

“คุณลีลาจัดการจองบูทเรียบร้อยแล้ว โดยใช้ชื่อสำนักพิมพ์ของพี่ชายผมจอง มันอยู่ติดกับสำนักพิมพ์ใหญ่สถาพรบุ๊คส์ ใครๆ ก็รู้จักดี เราจะได้ขายหนังสือและขายสินค้าของเราให้แก่แฟนๆ นิยายที่เป็นสาวโสด ของที่นั่น และพวกคุณจะต้องสร้างผลงาน ฉวยโอกาสนั้นขายสินค้าและบริการของเราให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำไค้’

กรรมการผู้จัดการใหญ่มองหญิงสาวทั้งแปดด้วยสายตาคาดหวัง จริงจังอย่างยิ่ง ขณะที่วราสีไม่อยากเชื่อเลยว่าจะไค้ยินอะไรตลกไปกว่านี้อีกแล้ว ให้เปีดบูทหาคู่ที่งานหนังสือเนี่ยนะ...จะบ้าตาย เธออยากจะประกาศให้โลกรู้จริงๆ ว่า เจ้านายของเธอช่างมีความคิดไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่อง จริงๆ

“หนังสือเล่มนี้ ผมจะให้คนแปลเป็นภาษาอังกฤษ ถ้าต่อไปมีงาน หนังสือที่ประเทศในอาเซียน ผมก็จะเอาไปวางขายด้วย เพราะต่อไป กลุ่ม ลูกค้าอาเซียนจะเป็นลูกค้ากลุ่มใหญ่ของเราถ้าไค้รวมบริษัทกับโซลเมตแล้ว”

วราลีลอบกลอกตา และหันไปสบตาพริมา ผู้จัดการฝ่ายการตลาด ผู้เป็นเพื่อนรัก เพราะทำงานด้วยกันมานานตั้งแต่บริษัทเปิดทำการ แล้วก็ได้แต่รอยยิ้มหวานเย็นสดใสกลับมาเป็นการปลอบใจ วราลีส่งสายตาบอกความนัยกลับไปว่า ถ้าฉันต้องไปนั่งขายหนังสือ เธอนั่นแหละที่จะต้องไปกับฉัน!

“กลุ่มสาวๆ ที่อ่านนิยายคือเป้าหมายในการขยายตลาดของบริษัท เราในปีนี้ และพวกคุณจะต้องช่วยผมคิดว่าพวกสาวๆ มักจะไปรวมตัว กันที่ไหน เราจะต้องตามไปตีตลาดที่นั่น ไม่ใช่ปล่อยปละละเลย รอเวลา ให้พวกเขาเข้ามาหาเราเอง ฝันไปเถอะ ขืนทำอย่างที่พวกคุณทำ อีกไม่ถึงปี บริษัทได้ม้วนเสื่อกลับบ้านแน่”

ทุกคนปล่อยให้ภีมพล่ามจนพอใจ ไม่มีใครอยากเถียงเจ้านาย สักคน เมื่อเป็นวันที่โบนัสกำลังจะโอนเข้าบัญชีธนาคารหลังจากเขาเซ็น อนุมัติเรียบร้อย มิลิน เจ้าหน้าที่การเงินและบัญชีก็เตรียมจะดำเนินการในบ่ายนี้หลังการประชุม

และหลังจากถูกด่ามาตลอดทั้งปีแล้ว วันนี้เป็นวันที่พวกเธอรอคอย เงินตอบแทนค่าที่ถูกด่ามานับครั้งไม่ถ้วน มันเป็นสิทธิ์ที่พวกเธอควรจะได้รับจริงๆ และในฐานะที่เป็นบริษัทหาคู่ ภีมก็จะต้องจ่ายโบนัสในวันวาเลนไทน์ ตามประสาคนที่คิดไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องอีกเช่นกัน

“ผมอยากรู้จริงๆ” นิ้วยาวๆ ชี้ไปตามรายบุคคล วราลีปรายตามอง เจ้านายผ่านนิ้วยาวนั้นไปยังใบหน้าคมสันหล่อเหลาราวกับเทพบุตร แกะสลัก...ที่ซ่อนพญามารไว้ข้างใต้ ขี้บ่นก็เท่านั้น จู้จี้ก็เท่านั้น แถมยังมีสมองที่พิสดารลํ้าลึก วิปริตยิ่งกว่าใครที่เคยรู้จัก แต่ขอบอก...เขาน่ะ แค่คิด แต่คนที่ต้องปฏิบัติคือพวกเธอผู้เคราะห์ร้าย อย่างเช่นงานนี้เป็นต้น

“บอสอยากรู้เรื่องอะไรหรือคะ” หรรษา พนักงานฝ่ายการตลาด เด็กใหม่ล่าสุด และไร้เดียงสาที่สุดถามขึ้นด้วยน้ำเสียงใสซื่อ ถ้าวราลีนั่งอยู่ใกล้เธอคงจะหยิกขาให้เงียบลงไปแล้ว เพราะเป็นที่รู้กันทั่วว่า ขืนยัง ต่อปากต่อคำ เย็นนี้การประชุมก็จะไม่มีวันจบสิ้น วราลีจึงส่งสายตาพิฆาต ไปเป็นการเตือน แต่สาวเจ้าดูจะไม่รับรู้ใดๆ ทั้งสิ้น

“นี่คุณหนูษา ถามจริงๆ เถอะ คุณทำงานที่นี่มาเกือบปีแล้ว ยัง ไม่รู้อีกรึว่าพวกคุณในฐานะกามเทพน่ะ ควรจะต้องมีคุณสมบัติพื้นฐาน อะไรบ้าง”

“ง่า...” สาวอินโนเซนต์เจอตอกกลับถึงกับอึ้งงัน นั่นไงล่ะ สมน้ำหน้า จริงๆ วราลีหัวเราะเยาะในใจ

“ต้องมีแฟน ถึงจะได้รู้ว่า ควรจะให้บริการลูกค้ายังไงค่ะ” การะเกด สาวสวยผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายการตลาดรีบยื่นมือเข้าไปช่วยเพื่อนรัก เพราะเคยประสบปัญหาคล้ายคลึงกันมาก่อน

“นั่นแหละ พวกคุณ...” นิ้วนั้นไล่ชี้รายบุคคลอีกรอบ “เริ่มจาก คุณลีลา...”

“ฉันชื่อลีค่ะ” เธอท้วง เสียงมึนตึง ไม่ชอบชื่อที่ภีมเติมให้ลักนิด

“คุณลีลา” ภีมยํ้า วราลีได้แต่กัดฟันกรอด บันทึกความแค้นลงไปในบัญชีดำในใจอีกครั้ง “คุณพริม คุณเกด คุณพราวด์ คุณหอม คุณมิ้ม คุณออย และคุณหนูษา ผมอยากรู้จริงๆ ว่า พวกคุณนี่มันไร้เสน่ห์ที่มัดใจชายหรือไง ถึงได้อยู่เป็นโสดกันหมดแบบนี้ เวลาลูกค้าถาม จะเอาอะไร ไปตอบพวกเขาได้ เมื่อพวกคุณยังไม่มีแฟน พวกเขาจะคาดหวังอะไรจากบริการของเราได้ แล้วดูสิเนี่ย วันวาเลนไทน์ทั้งที ไม่มีใครส่งดอกไม้มาให้ ไม่มีใครไปออกเดตกับเค้าสักคน”

อ๊าก!!! ช่างแทงใจดำจริงๆ วราลีทำหน้าราวกับกลืนยาขมเข้าไป ทั้งหม้อ คนอื่นก็คงจะรู้สึกเหมือนถูกจับกรอกยาขมเหมือนกัน เพราะได้แต่มองกันหน้าเจื่อนๆ และนี่ถ้ามิลินไม่บอกว่าเช็คพร้อมจะโอนเข้าบัญชี แล้วละก็ วราลีจะขอลาออกตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด หลังจากถูกด่าแบบนี้ “ผมขอประกาศนะ ปีนี้ผมไม่ขอทนอีกแล้วกับความไร้นํ้ายาของพวกคุณ พวกคุณจะต้องหาแฟนให้ได้ ให้เป็นตัวอย่างกับลูกค้า พวกเขา จะได้ประทับใจเวลาที่มาใช้บริการของเรา เข้าใจไหม?”

“บอสพูดแบบนี้มาหลายปีแล้วนะคะ แต่พวกเราก็ยังมีความสุขดี ลูกค้าก็ยังเชื่อในศักยภาพของเรา” พริมา นักจิตวิทยาสาวควบปริญญา การตลาดอีกใบและแม่ชีพาร์ตไทม์แย้งไปอย่างใจเย็น

“คุณนั่นแหละตัวดี เป็นถึงนักจิตวิทยา ไม่รู้เลยหรือไงว่าผู้ชาย ต้องการอะไร ที่จริงคุณน่ะควรจะมีแฟนมาตั้งนานแล้วด้วยซํ้า”

นักจิตวิทยาสาวทำหน้าราวกับจะร้องไห้ออกมา ถึงคราวที่วราลี ต้องออกโรงปลอบใจเพื่อนสาวบ้าง ด้วยการส่งสายตาเห็นใจให้ไปก่อน หลังประชุมค่อยคุยกันยาวกว่านี้ จะแถมด้วยค่าด่าอีกชุดใหญ่

“โอ๊ย ผมละปวดกบาลจริงๆ ไม่รู้ว่ารับพวกคุณเข้ามาทำงานได้ยังไง เห็นหน้าตาสะสวยหมดจดทุกคน แต่ทำไมถึงได้ไร้นํ้ายากันขนาดนี้”

“ที่จริง ถึงจะไม่มีแฟน เราก็ดูแลลูกค้าไม่บกพร่องนะคะ” แพรว- พราว ผู้ช่วยพริมา พนักงานการตลาดรุ่นกลางเข้าช่วยหัวหน้า

“ใช่ค่ะ ลูกค้าชอบเทคนิคที่เราแนะนำ แต่ละคนก็มีแฟนถูกอกถูกใจ กันไปหลายคน” หอมหมื่นลี้ พนักงานรุ่นเดียวกับแพรวพราว ทนเห็นเพื่อนรักถูกรังแกไม่ได้

“อ้อ แสดงว่าที่ผมพูดไปทั้งหมดนี่ไม่มีใครเก็ตเลยใช่ไหม ตกลงว่า ตัดสินใจจะไม่มีแฟนกันแล้วใช่ไหม ผมจะได้เลิกจ้างพวกคุณ จับโกนหัว ส่งเข้าวัดให้หมดนี่เลยก็แล้วกัน ไม่ต้องเปิดมันแล้วบริษัทหาคู่”

แปดสาวหน้าคว่ำลงทันตา...และในใจก็เต็มไปด้วยคำด่านานัปการ พร้อมจะปะทุออกมาทุกเมื่อ แค่รอเวลาให้ออกจากห้องประชุมนี้ไปก่อน และหลังได้รับโบนัสกันเรียบร้อยแล้ว

“เอาละ ถ้าพวกคุณมีปัญญาเท่านี้ ผมก็หมดเรื่องจะพูดแล้ว บ่นจน ปากเปียกปากแฉะมาหลายปี ไม่เคยเห็นมีอะไรดีขึ้นมาเลย”

วราลีถอนใจด้วยความโล่งอก เมื่อความทรมานกำลังจะจบสิ้นลง ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแล้ว

“ก่อนปิดประชุมวันนี้ อย่าลืมที่สั่ง ผมต้องการลูกค้ามากขึ้นสิบ เปอร์เซ็นต์ในอีกหกเดือนข้างหน้า พวกคุณจะต้องทำตามแผนที่วางไว้ อย่างเคร่งครัด และต้องคอยตรวจสอบผลการดำเนินงานอย่างสม่ำเสมอ เข้าใจไหม”

“ค่ะ” แปดสาวพร้อมใจกันตอบรับ เพื่อจะได้ตัดปัญหาให้จบลง เพียงแค่นี้ พอภีมโบกมือ ทั้งแปดก็แทบจะถลาออกไปจากห้องอย่าง พร้อมเพรียงกัน แต่ในฐานะพี่ใหญ่ วราลีและพริมาก็ทำได้แค่นวยนาดออกไป หากทันทีที่ผ่านประตูไปแล้ว เธอก็ตรงไปที่โต๊ะทำงานของมิลินทันที และออกคำสั่ง

“สองสาว รีบจัดการโอนเงินโบนัสเข้าบัญชีให้เรียบร้อย ก่อนเฮียฮิตเลอร์จะเปลี่ยนใจ ยึดโบนัสคืนโทษฐานที่พวกเราไม่มีแฟน”

“โอ๊ย เค้าไม่ทำงั้นหรอกมั้งคะ” นันทิสา พนักงานฝ่ายบุคคล ที่ทำงานอยู่เพียงคนเดียว เช่นเดียวกับฝ่ายบัญชี โต๊ะข้างๆ มิลิน ช่วยตอบแทนเพื่อน “อนุมัติจ่ายแล้ว ก็ต้องจ่ายเลย”

“อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นถ้าเงินยังไม่เข้าบัญชี” วราลีเขี้ยวจัด “สองสาว ไปจัดการให้เรียบร้อย และอย่าลืม คืนนี้เจอกันที่บ้านเจ๊ ฉลองโบนัส กันให้เต็มที่”

“ได้ค่าเจ๊ลี งั้นมิ้มจะรีบจัดการให้ ไปกันออย” พนักงานบัญชีชวน เพื่อนข้างโต๊ะไปด้วย วราลีจึงเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเองเก็บข้าวของบ้าง อารมณ์แค้นยังไม่คลายจางเมื่อมองเจ้านายหิ้วกระเป๋าเอกสารเดินจากไป... สายตาคั่งแค้นมองตาม แล้วมือก็ยกขึ้นสองนิ้วเล็งไปที่กลางหลังกว้างนั้น ยิงกระสุนรัวออกไปหลายนัด...จินตนาการว่าเขาดิ้นกระแด่วลงไปนอน กองกับพื้นด้วยความสะใจ แล้วเธอก็โพล่งเย้ยหยัน

“โธ่เอ๊ย เฮียก็ไม่ได้แน่จริงหรือเก่งไปกว่าพวกเราร้อก ถ้าเก่งจริง..โปรดติดตามต่อในเล่ม...