โฮ่งเหมียวเกี่ยวรัก (นภาสรร)

1

“น้องบะหมี่อย่าเป็นอะไรไปนะลูก  ลืมตามองแม่หน่อยสิ”  สาวใหญ่วัยสี่สิบเศษแต่งกายด้วยเดรสสีฟ้าพาสเทลลายจุดกรีดเสียงร้องลั่นเมื่อเห็นลูกรักนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงบนพื้นหญ้าด้วยความเป็นห่วง สาวใหญ่ผู้นั้นถึงกับลืมตัวขว้างกระเป๋าถือราคาเรือนแสนทิ้ง  แล้วถลาไปประคองร่างของลูกรักมากอดไว้แนบอกอย่างแสนอาลัย

“เก่งมาก  ตื่นได้แล้วบะหมี่”  เสียงเฉียบขาดที่ดังขึ้นของกันธิชาคือมนตร์วิเศษที่ช่วยชุบชีวิตเจ้าตัวเล็กขนฟูให้เริ่มขยับตัวและเลียหน้าหญิงผู้เรียกแทนตัวว่า  ‘แม่’  ซึ่งยังคงยืนตะลึงอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองว่า

เจ้าตัวน้อยจะฟื้นกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

“เมื่อกี้น้องบะหมี่แกล้งตาย  คุณเพลินไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ  น้องแข็งแรง  สุขภาพดี  เก่งแบบนี้อีกไม่นานคงเป็นดาราได้สบาย”  กันธิชาเอ่ยชมลูกศิษย์ตัวจิ๋วพันธุ์ปอมเมอเรเนียน  (Pomeranian)  ที่แสดงได้สมบทบาทราวกับนักแสดงรางวัลตุ๊กตาทอง

“ครูน้ำแกล้งชมบะหมี่ทําไมคะ  อย่างบะหมี่ไปได้ไกลมากสุดก็แค่ตัวประกอบ ต้องน้องมัฟฟิน ลูกสาวที่เต้นได้สวยของพี่สิคะ”

เจนยุภาสาวใหญ่ร่างอวบเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเยาะๆ  ก่อนจะกดโทรศัพท์มือถือเพื่อเปิดเพลง ‘Too Much So Much Very Much’ สั่งให้มัฟฟิน  ลูกสุนัขพันธุ์ชิห์สุ  (Shih-Tzu)  ของหล่อนโชว์ลีลาโยกย้ายส่ายสะบัดประหนึ่งว่าเป็นเด็กปั้นของพี่เบิร์ด ธงไชย

“เริดค่ะ น้องบะหมี่คาบเหรียญไปโปรยให้น้องมัฟฟินสิลูก”

เพลินหยิบเหรียญจากกระเป๋ายื่นให้สุนัขที่ยืนงงๆ ก่อนจะหันไปพูดกับเจนยุภาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่เชือดเฉือน  “คงไม่ต้องรอเป็นดาราหรอกมั้งคะ  ถ้าคุณเจนพาน้องมัฟฟินไปโชว์งานวัดเมื่อไรก็บอก  ฉันกับ

น้องบะหมี่จะช่วยไปเป็นหน้าม้าให้”

เจนยุภาได้ยินเช่นนั้นจึงกัดฟันกรอดด้วยความแค้นใจ

ก่อนที่สนามหญ้าเขียวขจีแห่งนี้จะกลายเป็นสนามมวย  กันธิชา หรือครูน้ำ จึงต้องทําตัวเป็นกรรมการก่อนจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งถูกน็อก และอาจลุกลามจนเกิดคดีหมาหมู่ยกพวกตีกัน

“คุณเพลินกับคุณเจนอย่ามีเรื่องกันเลยนะคะ  น้ำว่าน้องบะหมี่กับน้องมัฟฟินเก่งพอกันทั้งคู่  นี่กําลังคิดอยู่เลยว่าจะเสนอคุณภูมิให้เลือกน้องทั้งสองไปแสดงนําภาพยนตร์เรื่อง หมาจ๊ะจ๋า สี่ขาตะลุยจักรวาลอยู่พอดี  แต่พอเห็นว่าคุณพี่ทั้งสองเกาเหลากัน  น้ำก็คิดหนัก  สงสัยต้องให้น้องหลุยส์กับน้องมิวมิวไปแคสติงแทนซะแล้ว”  กันธิชาแสร้งทําหน้าเสียดายที่ต้องตัดใจเลือกสุนัขตัวอื่นไปทดสอบบทแทน

เพลินกับเจนยุภาหน้าเจื่อนอย่างเห็นได้ชัด  สาวใหญ่ทั้งสองทราบดีว่าที่ซูพีเรียฟาร์มแห่งนี้มักมีผู้กํากับและแมวมองมาทาบทามสุนัขให้ไปร่วมแสดงภาพยนตร์อยู่บ่อยครั้ง  ครูฝึกทุกคนที่นี่จึงต่างสนิทกับคนในแวดวงบันเทิงเป็นพิเศษ  ที่น่าเป็นห่วงก็คือสุนัขที่มาฝึกที่นี่ก็มีมากมาย  หากมัวแต่ทะเลาะกัน  ลูกๆ  ที่รักก็อาจจะหมดโอกาสเป็นดาวจรัสฟ้าดวงใหม่ของวงการมายา  ดังนั้นสาวใหญ่ทั้งสองจึงจําต้องเปลี่ยนท่าทีจากอริกลายมาเป็นเพื่อนรักสุดเลิฟ  ตีบทแตกเสียยิ่งกว่าการแสดงของสุนัขของตนเสียอีก

“แหม  ครูน้ำคะ  เมื่อกี้พี่กับคุณเจนก็แค่หยอกกันเล่นๆ  เท่านั้นเอง เกาหลงเกาเหลาอะไรกัน  เลิฟๆ จุ๊บๆ

กันจะตายไป  เมื่อกี้แค่ฝึกเอาไว้ค่ะ เผื่อคุณภูมิเกิดถูกใจลีลาการตีบทแตกของพวกพี่  แทนที่พวกพี่จะไป

นั่งหง่าวซับหน้าหวีผมให้ลูก  พวกพี่อาจจะได้เป็นดารากับเขาบ้าง”  เพลินผู้เป็นฝ่ายเปิดศึกพูดด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน

กันธิชาถอนใจอย่างโล่งอกที่สงครามย่อยๆ  ยุติลง  เมื่อสาวใหญ่ทั้งสองแยกย้ายกันไป  เสียงหาวหวอดของโพล่าที่นอนคอยอย่างสงบก็ดังขึ้นแทนการบอกให้รู้เป็นนัยๆ ว่าเบื่อเต็มทีแล้ว  อยากจะออกไปวิ่งยืดเส้นยืดสายเสียที

เจ้าโพล่าคือสุนัขพันธุ์ซามอยด์  (Samoyed)  ที่คงซู  เจ้าของซูพีเรียฟาร์มมอบให้เป็นของขวัญวันเกิดแก่กันธิชาเมื่อสามปีก่อน  เนื่องจากหล่อนเคยเอ่ยปากว่าชอบสุนัขพันธุ์นี้ตรงที่หน้าตาน่ารัก  มีรอยยิ้มหวานเป็นเอกลักษณ์  ที่สําคัญคือสุนัขพันธุ์นี้มีนิสัยฉลาดเฉลียวและเป็นมิตรอีกด้วย

อันที่จริงไม่ใช่แค่เพียงเรื่องสุนัข  ไม่ว่าเรื่องใดที่กันธิชาเอ่ยปากว่าต้องการ คงซูก็เอาอกเอาใจหามาให้หล่อนได้เสมอ จนใครต่อใครในซูพีเรียฟาร์มต่างพากันแซวว่าคงซูคงจะชอบหล่อน  แต่กันธิชาไม่อยากคิดเข้าข้าง

ตัวเอง และยังไม่อยากมีความรักในเวลานี้

วันนี้อากาศดี  ซ้ำแดดก็ร่มแล้ว  กันธิชาไม่อยากนึกเรื่องที่ทําให้ขุ่นมัว จึงนึกอยากเดินเล่นรับลมทะเล

“โพล่า  ฉันยังไม่อยากกลับบ้านเลย  ไปเดินเล่นที่ริมทะเลด้วยกันหน่อยสิ”

สุนัขตัวใหญ่ขนฟูสีขาวเหยียดตัวบิดขี้เกียจ  แล้ววิ่งอย่างร่าเริงตามเจ้านายไป

หลังเลิกงานกันธิชามักจะชวนโพล่าไปเดินเล่นริมทะเลซึ่งอยู่ด้านหน้าของสนามฝึก  ซูพีเรียฟาร์มถือได้ว่าเป็นฟาร์มสุนัขแห่งใหญ่ที่สุดในจังหวัดชลบุรี  ทั้งยังเป็นแหล่งเพาะพันธุ์สุนัขพันธุ์ซามอยด์และศูนย์ฝึกสุนัขที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยอีกด้วย

กันธิชาเองก็ได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งในครูฝึกที่เจ้าของให้ความไว้วางใจ เพราะนอกจากจะสอนและปราบสุนัขดุ ก้าวร้าว ให้อยู่ในโอวาทได้อยู่หมัดแล้ว หล่อนยังเป็นครูฝึกสาวสวยที่มีลูกค้าหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ ทั้งประเภทโสดและเมียเผลอคอยแวะเวียนมาขายขนมจีบอยู่เสมอ  แม้ความสวยและน่ารักของกันธิชาจะเป็นแม่เหล็กสําคัญที่ดึงดูดซูพีเรียฟาร์มให้มีลูกค้ามากขึ้นก็จริง  แต่คงซูกลับไม่พอใจและพร้อมจะไล่ตะเพิดลูกค้าหนุ่ม

ทุกคนที่ทําท่าจะจีบกันธิชาอย่างไม่กลัวเสียลูกค้า  ดังนั้นลูกค้าส่วนใหญ่ที่คงซูยอมให้กันธิชาสอนจึงเป็นลูกค้าผู้หญิงหรือผู้ชายที่ไม่แมนเต็มร้อยเท่านั้น

กันธิชาเดินลัดสนามหญ้าเคียงคู่กับเจ้าสุนัขขนฟูไปยังบริเวณหาดทรายที่ทอดตัวยาวจดพื้นทะเลซึ่งไกลสุดลูกหูลูกตา  เมื่อย่างสู่พื้นทรายหญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นมองฟ้าครามเพื่อสูดอากาศที่สดชื่นและบริสุทธิ์ หล่อนรักทะเล โดยเฉพาะตอนที่พระอาทิตย์กําลังจะตกดิน สีส้มของดวงอาทิตย์ซึ่งระบายบนผืนฟ้าสีคราม  แม้จะชวนให้รู้สึกเหงา  แต่ในขณะเดียวกันก็ทําให้รู้สึกสงบ

“วิ่งเร็วโพล่า เราไปหาเปลือกหอยมาสร้างปราสาททรายกัน”

กันธิชาวิ่งนําโพล่าไปก่อน  หล่อนเลือกทําเลแล้วเริ่มลงมือก่อปราสาททราย

เจ้าโพล่าวิ่งตามไปอย่างอารมณ์ดี  จากนั้นก็ใช้ขาหน้าของมันตะกุยทรายเพื่อช่วยหาเปลือกหอยคาบส่งให้เจ้านายใช้ประดับตกแต่ง

กันธิชาจินตนาการว่าปราสาททรายคือบ้านของหล่อนที่มีพ่อแม่อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างอบอุ่น  ถึงแม้กันธิชาจะโชคดีกว่าเด็กกําพร้าหลายๆ  คนตรงที่มีคนอุปการะเลี้ยงดู  นับเป็นโชคที่จินโฮ ชายชาวเกาหลีผู้หนึ่งบังเอิญมาพบหล่อนถูกทิ้งอยู่ที่ท่าเรือศรีราชา  จึงสงสารเลยเก็บหล่อนมาเลี้ยงดูและให้ความรักประหนึ่งว่าหล่อนคือลูกสาวแท้ๆ

กระนั้นก็ใช่ว่าชีวิตของกันธิชาจะมีความสุขหรือสะดวกสบายนัก เพราะนัมจาผู้เป็นแม่เลี้ยงกับโฮยอนผู้เป็นลูกสาวแท้ๆ  ของจินโฮเกลียดชังหล่อนและปฏิบัติต่อหล่อนเยี่ยงคนรับใช้  ทั้งคอยดูถูกและหาเรื่องกลั่นแกล้งต่างๆนานา  ทว่ากันธิชาก็ไม่ได้โชคร้ายนัก  เพราะมีฮีโร่ประจําบ้านอย่างจุนซา  ลูกชายคนโตของจินโฮ  คอยปกป้องและรักหล่อนประหนึ่งน้องสาวร่วมสายเลือด  จึงทําให้ชีวิตของกันธิชาไม่รันทดจนเกินไปนัก

เสียงเห่าของโพล่าปลุกกันธิชาให้ตื่นจากภวังค์ความคิด  ปราสาทของหล่อนเวลานี้ราบเป็นหน้ากลองด้วยฝีมือของแมวเปอร์เซียขนปุยสีเทาจอมแซบที่ตอนนี้นั่งเชิด  ลอยหน้าลอยตากินลมชมวิวอย่างไม่รู้สึกผิด โพล่าคงจะหมั่นไส้จึงตั้งท่าจะพุ่งตัวไปจัดการเจ้าเหมียวตัวแสบ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”  เสียงทรงอํานาจที่ดังขึ้นเบื้องหลังทําให้โพล่าชะงักนิ่งอยู่กับที่  โพล่าไม่ใช่สุนัขที่ดุ  แต่ก็ดื้อที่สุดในคอก  มันไม่เชื่อฟังครูฝึกคนไหนนอกจากหล่อน  น่าประหลาดที่มันยอมเชื่อฟังศรัณย์ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่มาดนิ่ง ผู้ซึ่งมีใบหน้าเรียบเฉยเป็นนิตย์

ศรัณย์รีบวิ่งไปอุ้มเจ้าแมวตัวแสบของเขาออกมาจากกองทรายและปลอบประโลมราวกับมันเป็นเด็กน้อยที่กําลังเสียขวัญ

“ลีน่า  ไม่ต้องกลัวนะ  โอ๋  คนเก่งตัวสั่นเชียว”  หากกันธิชาไม่เคยรู้จักกับศรัณย์มาก่อน หล่อนก็คงอดเคลิ้มกับภาพตรงหน้าไม่ได้ ชายหนุ่มตัวใหญ่กําลังปลอบประโลมลูกแมวตัวเล็กๆ  อย่างอ่อนโยน  กันธิชาเตือนสติตัวเองว่าสิ่งที่หล่อนเห็นคือภาพลวงตา  ศรัณย์อาจตบตาคนทั้งโลกได้ แต่สําหรับหล่อน...เขาคือฆาตกร!

“ที่นี่คือหาดทรายของซูพีเรียฟาร์ม  คุณกับแมวของคุณไม่มีสิทธิ์จะเข้ามาในบริเวณนี้  และที่สําคัญแมวของคุณกําลังก่อกวนความสงบของฉัน  หวังว่าคราวหน้าพวกคุณจะไม่บุกรุกเข้ามาที่นี่อีก  ไม่อย่างนั้นฉันจะ...”

“คุณจะทําอะไร  เรียกตํารวจมาจับผม  หรือว่าจะเรียกนักเลงในซูพีเรียฟาร์มมารุม  พวกหมาหมู่อย่างคุณทําอะไรไม่เป็นนอกจากลอบกัดคนอื่น” สายตาของศรัณย์ที่มองกันธิชานั้นวาวโรจน์อย่างไม่ยอมเช่นกันความเกลียดชังระหว่างกันธิชากับศรัณย์นั้น  หากจะถามว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร  คงจะต้องย้อนกลับไปตั้งแต่ครั้งที่จุนซา  พี่ชายของหล่อน ตัดสินใจลงหุ้นทําฟาร์มสุนัขร่วมกับเพื่อนรักสมัยเรียนมัธยมฯ  สองคนคือ ปาร์ค คงซู กับศรัณย์...

คืนก่อนที่จุนซาจะประสบอุบัติเหตุและกลายเป็นอัมพาต  จุนซากับศรัณย์ทะเลาะกัน  หล่อนจําเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดี  เสียงเอะอะดังขึ้นที่หน้าบ้านราวตีสอง  ทุกคนในบ้านต่างหลับสนิท  มีเพียงหล่อนที่ยังนั่งตาโตเป็นนกฮูกเพราะต้องนั่งสอยกระโปรงของโฮยอนให้เสร็จทันรุ่งเช้า

‘แกสมรู้ร่วมคิดกับคงซูโกงเงินฉัน’  ศรัณย์ดึงคอเสื้อจุนซาและตวาดลั่น

‘ฉันไม่ได้รู้เห็นกับเรื่องนี้เลยนะศรัณย์  พรุ่งนี้ฉันจะคุยกับคงซูเพื่อเคลียร์เรื่องเงินให้นายเอง’ จุนซาตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

ศรัณย์ปล่อยมือจากคอเสื้อของจุนซา  ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง ‘ฉันไม่น่าไว้ใจลงหุ้นกับพวกนายเลย ยังไงพวกนายก็เป็นคนเกาหลีเหมือนกัน ก็ต้องรวมหัวกันอยู่แล้ว’

‘ฉันไม่โกรธนายเลยที่นายไม่เชื่อใจฉัน  แต่อย่ามาดูถูกฉันกับคงซู ถึงเราจะเป็นคนเกาหลี  แต่เราก็เติบโตที่เมืองไทยและเป็นคนไทยเหมือนกับนาย  ถ้านายดูถูกเราสองคนก็เท่ากับว่านายกําลังดูถูกตัวเองด้วย’ จุนซาตอบกลับด้วยน้ำเสียงกร้าว

‘ขอให้จริงอย่างที่พูดเถอะ  ไม่อย่างนั้นได้เห็นดีกันแน่’  ศรัณย์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

ก่อนที่ศรัณย์จะกลับขึ้นรถ  กันธิชาก็เดินอาดๆ  ไปหาศรัณย์อย่างเอาเรื่อง  หล่อนจะไม่ยอมให้ศรัณย์จากไปง่ายๆ  แบบนี้แน่  ไม่รู้ว่าหล่อนเอาความกล้ามาจากไหน  ถึงได้แย่งกุญแจรถจากมือของชายหนุ่ม  แล้วประจันหน้ากับเขาอย่างเอาเรื่อง

‘คุณมีหลักฐานอะไรถึงได้ปรักปรําว่าพี่จุนซาโกงเงิน ขอโทษพี่จุนซาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะโยนกุญแจรถนี่ทิ้ง’

หล่อนเติบโตมากับจุนซาจึงรู้จักนิสัยของเขาดีและมั่นใจว่าคนอย่างจุนซาเป็นคนที่ซื่อสัตย์ ไม่มีทางคิดคดโกงใครอย่างแน่นอน ส่วนคงซู หุ้นส่วนอีกคน ก็ไม่มีทางจะยักยอกเงินให้ต้องผิดใจกัน เพราะ ปาร์ค ดงวู ผู้เป็นพ่อของคงซู  เป็นเจ้าของบาร์หลายแห่งในพัทยาและมีหลักมีฐานทางการเงินที่มั่นคงอยู่แล้ว จึงไม่มีความจําเป็นต้องคิดโกงเงินใคร

‘เอากุญแจรถคืนมา  ยายเด็กบ้า’  ศรัณย์แผดเสียงใส่หล่อน  และหมายจะแย่งกุญแจรถคืนจากกันธิชาที่ทําท่าจะทิ้งกุญแจรถของเขาลงท่อ

‘คืนกุญแจรถให้ศรัณย์เถอะน้ำ แล้วเข้าบ้านไปซะ’  จุนซาไล่หล่อนให้เข้าบ้าน

‘ไม่...น้ำไม่ยอมกลับเข้าไปจนกว่านายคนนี้จะขอโทษพี่’  จุนซามองหน้ากันธิชาเชิงปราม  จนกันธิชาจําต้องรามือ  คืนกุญแจรถให้ศรัณย์ซึ่งรีบตะครุบกุญแจรถจากมือของหล่อนทันที กันธิชาจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง  ก่อนจะยอมเดินกลับเข้าบ้านเงียบๆ  เสียงทะเลาะของศรัณย์กับจุนซายังดังอยู่อีกครู่หนึ่งจึงเงียบไป

วันรุ่งขึ้นกันธิชายังไม่ทันได้มีโอกาสถามจุนซาถึงเรื่องวิวาทที่เกิดขึ้น  ช่วงราวๆ หกโมงเย็นทางบ้านก็ได้รับข่าวร้ายว่าจุนซาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ระหว่างขับรถไปงานเลี้ยง  รถของจุนซาเสียหลักชนไหล่ทางจนบุบแทบทั้งคัน  หากดูจากสภาพรถแล้วจุนซาไม่น่าจะมีชีวิต

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)