สะใภ้สายลับ (มัลลิกา)

                       ร.ต.อ.หญิง มัลลิกา ใจหาญ

 

เสียงถอนใจดังขึ้นเบาๆ ก่อนรอยยิ้มเปี่ยมสุขจะปรากฏบน

ริมฝีปากบางสวย มัลลิกาเอนหลังพิงพนัก หลับตาลงอย่างเกียจคร้าน

ในวันว่างเช่นนี้จะมีอะไรดีไปกว่าการได้นั่งจิบเครื่องดื่มรสเลิศท่ามกลาง

บรรยากาศแสนสบายที่อบอวลด้วยกลิ่นกาแฟหอมกรุ่น

“เค้กมาแล้วค่ะ”

เสียงใสของพนักงานเสิร์ฟดึงให้คนที่กำลังผ่อนคลายอย่างที่สุด

ลืมตาขึ้นมอง เธอส่งยิ้มไปพร้อมกับคำขอบคุณ แต่แทนที่พนักงานสาว

จะจากไปหลังจากทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จ เจ้าหล่อนกลับมองเธออย่าง

รีรอ จนเธอต้องเอ่ยปากถามเพื่อคลายความสงสัย

“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”

พนักงานสาวบิดมือไปมา ก่อนยิ้มให้เธออย่างขัดเขิน

“กาแฟอร่อยไหมคะ”

มัลลิการ้องอ๋อในใจ ที่ไม่ยอมไปเพราะอยากคุยกับเธอนี่เอง

“อร่อยมากจ้ะ”

“วันนี้พี่ไม่ทำงานเหรอคะ”

“ไม่จ้ะ วันนี้วันหยุดของพี่”

“ดีจังเลย เย็นนี้หนูว่างพอดี เราไป...”

“ลูกค้าเรียกแล้ว ไม่รีบไปรับออร์เดอร์ ระวังคุณช่อม่วงดุนะ” เธอ

รีบตัดบทก่อนอีกฝ่ายจะพูดจบ

พนักงานสาวหันไปมองนายจ้าง ทำหน้าเบื่อนิดหนึ่ง แล้วหันมาพูดกับเธอ

“หนูไปทำงานก่อน ถ้าพี่เปลี่ยนใจ บอกหนูนะคะ”

“จ้ะ” เธอพยักหน้าพร้อมกับยิ้มหวาน คำว่าเปลี่ยนใจไม่มีในสมอง

แต่ไม่อยากหักด้ามพร้าด้วยเข่า จึงเออออไปอย่างนั้นเอง

“หนูจะรอนะคะ” พนักงานสาวทิ้งสายตาให้เธออย่างมีจริต แล้ว

เดินกลับไปทำงานของตัวเอง

มัลลิกาส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ วันว่างที่ไม่ต้องไปทำงาน เธอชอบมา

นั่งเงียบๆ กินของอร่อยที่ร้านกาแฟของเพื่อนสนิท แต่แทบทุกครั้งจะมีคน

มาทำลายความสงบของเธอเป็นระยะ อย่างเช่นตอนนี้ ความสงบของเธอถูกทำลายอีกแล้ว

“พี่คะ”

เสียงใสร้องเรียกจากด้านหลัง ก่อนเจ้าของเสียงจะพาร่างอวบอัดมา

ยืนตรงหน้าเธอ คนถูกเรียกเงยหน้ามอง อยากจะถอนใจดังๆ แต่มีมารยาท

มากพอ จึงทำแค่ยิ้มทักทายเจ้าหล่อน

“มีอะไรจ๊ะ”

“ขอพิมพ์นั่งด้วยคนนะคะ” สาวน้อยยิ้มหวานพลางปรายตาไปยังเก้าอี้ว่างตรงข้ามเธอ

มัลลิกามองไปรอบๆ ร้านกาแฟของช่อม่วงดัดแปลงมาจากตึกแถว

ขนาดสองคูหา ด้านหน้ากรุกระจกตลอดแนว มองออกไปเห็นสวน

กระถางขนาดย่อม เลยสวนออกไปเป็นบาทวิถีที่มีผู้คนเดินอยู่บางตา

ภายในร้านตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยสีขาวและสีม่วงอ่อนซึ่งเป็นสีโปรด

ของเจ้าของร้าน ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามโมง โต๊ะในร้านจึงว่างเป็นส่วนใหญ่

แต่ถ้าอีกฝ่ายอยากนั่ง เธอก็ไม่ขัดศรัทธา

“เชิญจ้ะ”

“ขอบคุณค่ะ” สาวน้อยทรุดตัวลงนั่งทันที แล้วชวนเธอคุยอย่าง

กระตือรือร้น “พิมพ์เห็นพี่มานั่งที่นี่เป็นประจำ อยากเข้ามาทัก แต่ก็

ไม่กล้า เพราะกลัวว่าพี่จะรำคาญ”

“ทักได้ พี่ไม่ใช่คนขี้รำคาญหรอก” มัลลิกาเอ่ยอย่างใจดีพลางยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ

“พี่เท่จังเลย พิมพ์ขอเบอร์พี่ได้ไหมคะ”

“พี่ไม่สะดวกรับโทรศัพท์จ้ะ”

เธอวางแก้วกาแฟลงบนจานรอง เหตุการณ์เดิมๆ กลับมาอีกแล้ว

ชวนคุยแล้วตะล่อมจีบเธอ ถ้าเปลี่ยนจากสาววัยกำดัด เป็นหนุ่มวัยทำงาน

หรือเพิ่งจบการศึกษา เธอจะไม่ละเหี่ยใจแบบนี้เลย

“น่าเสียดายจัง พี่มีเฟซบุ๊กไหมคะ”

“พี่ไม่สะดวกใช้อินเทอร์เน็ตจ้ะ”

“ทำยังไงดีล่ะ” สาวน้อยขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเปิดกระเป๋า

สะพาย หยิบกระดาษกับปากกามาเขียนเบอร์โทรศัพท์ส่งให้เธอ “นี่เบอร์

พิมพ์นะคะ พิมพ์ชอบพี่ค่ะ”

“พี่ไม่สะดวกจ้ะ พี่ชอบผู้ชาย”

การปฏิเสธตรงๆ ของเธอทำให้สาวน้อยเงียบไปทันที หล่อนลุกขึ้นยืน

แล้วเดินหน้าตึงจากไป มัลลิกาส่ายหน้าอย่างอ่อนใจเป็นรอบที่สองของวัน

เด็กสาวพวกนี้เห็นเธอเป็นอะไร ชอบมาขายขนมจีบ พอเธอไม่เล่นด้วยก็

โกรธ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

“ไล่ลูกค้าฉันอีกแล้วนะแก”

เสียงต่อว่าอย่างไม่จริงจังของเพื่อนรักดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนช่อม่วง

 

เจ้าของร้านกาแฟ ‘Violet Cafée’ จะเดินมานั่งแทนที่สาวน้อยซึ่งเพิ่งสะบัดก้นจากไป

“ฉันเปล่านะ ฉันอยู่ของฉันเฉยๆ เขามาเองแล้วก็ไปเอง แกจะมาโทษฉันได้ยังไง”

“ไม่โทษแกแล้วจะโทษใคร แทนที่แกจะเออออกับน้องเขาหน่อย เขา

จะได้นั่งกินกาแฟต่อสักแก้วสองแก้ว แต่นี่ดันไปบอกเขาโต้งๆ ว่าชอบผู้ชาย เสียรายได้ฉันหมด”

“ยายงก ขายเพื่อนกินก็เอานะ”

“ไม่ได้งกเว้ย แค่รู้จักคุณค่าของเงิน”

“เหรอ...” เธอลากเสียงยาวบอกให้รู้ว่าไม่เชื่อเลยสักนิด จึงได้ค้อนจากเพื่อนรักมาแบบเต็มๆ

“ฉันถามแกจริงๆเถอะ มีผู้หญิงมาจีบทุกวันไม่หวั่นไหวบ้างหรือไง”

“หวั่นไหวบ้าบออะไร รำคาญจะตายไป ฉันไม่เข้าใจจริงๆ แม่ผู้หญิง

พวกนั้นคิดยังไงถึงได้มาชอบฉัน” เธอถามอย่างหัวเสีย ก่อนจะยิ่งเสียหนัก

ขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินคำตอบจากผู้เป็นเพื่อน

“คิดว่าแกเป็นทอมน่ะสิ”

“ทอมบ้านแกสิ ฉันออกจะสวยหวาน”

มัลลิกาหันไปมองเงาสะท้อนบนผนังกระจก หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง

ในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีน มีดวงหน้ารูปไข่สีน้ำผึ้ง จมูกโด่งรั้นแบบคน

ไม่ยอมใคร ดวงตาดำขลับส่องประกายซุกซน ล้อมกรอบด้วยขนตาหนา

แต่ไม่งอน เพราะเจ้าของไม่เคยจัดแต่งอย่างที่สาวๆ ทั่วไปชอบทำ คิ้วเรียว

ยาวได้รูปสวยทั้งที่ไม่เคยกันมาก่อน ริมฝีปากบางแดงระเรื่อ แม้จะ

ไม่สวยหวานอย่างที่บอกเพื่อนรัก แต่มองยังไงก็ไม่เหมือนทอมเลยสักนิด

หรือว่าจะเป็นเพราะทรงผม ถ้าไว้ผมยาวแทนผมซอยสั้นเสมอต้นคอจะดู

เป็นผู้หญิงมากขึ้นไหมนะ

“หน้าอย่างแกนี่นะสวยหวาน ขายาวตัวสูงเกินมาตรฐานหญิงไทย

ท่าทางกระโดกกระเดกเหมือนม้าดีดกะโหลก พูดจามึงวาพาโวย ไม่มี

ความเป็นผู้หญิงสักกระผีกริ้น มองมุมไหนก็ทอมชัดๆ”

ช่อม่วงจบคำวิจารณ์ของตนด้วยเสียงหัวเราะดังลั่น จนเธอนึกอยาก

จะยกเท้ายันเพื่อนรักสักโครม แต่ก่อนจะได้ทำอย่างใจต้องการ สายตา

พลันเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งถือปืนวิ่งผ่านหน้าร้านไป โดยมีตำรวจ

สามนายวิ่งไล่กวดอย่างกระชั้นชิด ก่อนชายคนนั้นจะจับหญิงท้องแก่ที่เดิน

สวนมาเป็นตัวประกัน

“ฉิบหายแล้ว” มัลลิกาอุทานเสียงดังอย่างลืมตัว

“อะไรมะลิ”

“ดูข้างนอกโน่น” เธอจับศีรษะเพื่อนรักหมุนไปดูเหตุการณ์ ก่อนจะ

วิ่งออกจากร้านตรงไปหาตำรวจนายหนึ่ง

“เกิดอะไรขึ้นจ่า”

“หลบไปนังหนู อย่ามาขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่ตำรวจ”

มัลลิกาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เข้าใจนะว่าตัวเองหน้าอ่อน แต่ตอนนี้

ไม่ใช่เวลามาปลื้ม เธอต้องช่วยตัวประกันก่อน

“นี่จ่า” เธอส่งบัตรประจำตัวให้ตำรวจนายนั้น เขารับไปดูด้วยท่าทาง

รำคาญ ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ

“ร้อยตำรวจเอกหญิง มัลลิกา ใจหาญ”

“ยินดีที่ได้รู้จักจ่า” เธอหยิบบัตรประจำตัวคืนมาแล้วมองเขาอย่างรอคอย

นายตำรวจวัยกลางคนกะพริบตาปริบๆ สามสี่ครั้ง ก่อนจะรู้ตัวว่า

ต้องทำยังไง เมื่อพบคนที่มียศสูงกว่า

“ขอโทษครับผู้กอง” เขายกมือตะเบ๊ะด้วยท่าทางแข็งขัน

“ตามสบายจ่า” เธอโบกมือแล้วถามเข้าเรื่อง “เกิดอะไรขึ้นเหรอ

หมอนี่ไปทำอะไรมา”

“ปล้นร้านทองแล้วจับคนท้องเป็นตัวประกันครับ”

“เรียกกำลังเสริม เรียกรถพยาบาล กันคนไม่เกี่ยวข้องออกไปให้หมด

เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง” มัลลิกาสั่งความแล้วเดินเข้าไปหาคนร้าย เขาเป็น

ชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบห้าถึงสามสิบปี รูปร่างผอมสูง ท่าทางหลุกหลิก

ส่วนตัวประกันเป็นหญิงท้องแก่ที่ใกล้จะเป็นลมอยู่รอมร่อ

“อย่าเข้ามา ถอยออกไปนะ” คนร้ายขู่ฟ่อใส่เธอทันที

“ใจเย็นๆ ไอ้น้อง ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันดีกว่า ปล่อยคนท้อง

ก่อนเถอะ” เธอเจรจากับเขาพลางส่งสัญญาณมือให้ตำรวจนายอื่นถอยไปคุมเชิงด้านหลัง

“มึงเป็นใคร อย่ามาเสือก”

“พี่เป็นตำรวจ น้องต้องการอะไร บอกพี่มาเลย เดี๋ยวพี่จัดการให้

แต่อย่าทำร้ายตัวประกัน” มัลลิกายกมือทั้งสองข้างขึ้น เพื่อให้เขาเห็นว่าเธอไม่มีอาวุธ

“เอารถมาคันหนึ่ง แล้วให้พวกมันถอยออกไป”

“พี่ว่าน้องหนีไม่รอดหรอก มอบตัวดีกว่าไหม โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา”

“กูไม่มอบตัว ถ้ามึงไม่เอารถมา กูจะฆ่าอีนี่” คนร้ายตวาดเสียงลั่น

พลางกดปืนกับขมับตัวประกันแรงขึ้น

“โอเคๆ ใจเย็นก่อน พี่ยอมแล้ว” เธอร้องห้ามแล้วหันไปสั่งนายตำรวจ

ที่ยืนอยู่ข้างหลัง “จ่าไปเอารถมา”

“ครับผู้กอง” เขารับคำแล้วเดินเลี่ยงออกไป

“น้องรอแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวรถก็มาแล้ว น้องต้องการอะไรอีกไหม”

เธอเอ่ยถามอย่างเอาใจ ก่อนจะอ้าปากค้าง เมื่อเห็นเลือดไหลเปรอะขาตัวประกันสาว

“ช่วยฉันด้วย ฉันเจ็บท้อง” หญิงสาวอ้อนวอนด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว

สองมือกุมท้องใหญ่โตของตนแน่น เธอถลันเข้าไปหาอย่างลืมตัว ก่อนจะ

รีบหยุดตัวเองไว้ เมื่อคนร้ายตวาดพลางลากตัวประกันถอยหนี

“อย่าเข้ามา”

“ใจเย็นๆน้อง ผู้หญิงคนนี้เขาไม่ไหวแล้ว พาไปด้วยก็เป็นภาระเปล่าๆ

น้องเอาตัวพี่ไปแทนได้ไหม” เธอยกเหตุผลขึ้นมาเกลี้ยกล่อม คนร้ายทำท่าลังเล ก่อนจะตอบตกลง

“ได้ มึงเข้ามา คนอื่นถอยไปให้หมด”

มัลลิกาเดินเข้าไปหาช้าๆ คนร้ายจ่อปืนมาที่เธอ เพียงเสี้ยวนาทีที่

เขาเบี่ยงปืนจากตัวประกัน กลับทำให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เมื่อ

ตำรวจนายแรกที่เธอคุยด้วย ตัดสินใจวิ่งเข้าไปแย่งปืนจากคนร้าย

“อย่าจ่า!” เธอร้องห้ามเสียงหลง ทว่ามันสายไปแล้ว เสียงปืนนัดแรก

ดังขึ้น ก่อนจะตามมาอีกสามนัดซ้อน สิ้นเสียงปืนคนร้ายกับตำรวจนายนั้น

ล้มลงนอนกับพื้นเลือดท่วมตัว ส่วนตัวประกันสาวถูกเหวี่ยงลงไปกองกับ

ถนน ส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด

มัลลิการีบเข้าไปประคองหญิงท้องแก่ขึ้นจากพื้น เจ้าหล่อนโชคดี

ไม่โดนลูกหลง แต่อาการตกเลือดน่ากลัวเหลือเกิน ดูเหมือนความ ‘ฉิบหาย’

ที่หลุดปากในร้านกาแฟของเพื่อนรักจะมาเยือนเธอจริงๆ เสียแล้ว

“เรียกรถพยาบาลเร็ว เอาคนเจ็บไปส่งโรงพยาบาล”

                        (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)