รสรักกรุ่นหัวใจ (ดาริยา)

เสียงกระดิ่งเล็กๆ ที่แขวนอยู่บนประตูกระจกดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่ม

ผมยาวละมือจากแจกันดอกไม้ที่กำลังจัดดอกปีบสีขาวใส่ลงไปเงยหน้าขึ้นมองไปยังต้นเสียง

ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดสีดำสกรีนลายน่าเวียนหัว คลุมทับด้วยเสื้อยืน

สีดำสีเดียวกับกางเกง มือหนาที่ใช้จับอาวุธอยู่เสมอจับอยู่ที่สายเป้สะพาย

ใบย่อม วงหน้าเข้มคล้ามแดดส่งยิ้มบางๆ ทักทายเจ้าของร้านหนุ่ม

“คุณเป้ สวัสดีครับ” คนมาใหม่เอ่ยทักพร้อมกับวางเป้ลงบนเก้าอี้

หน้าเคาน์เตอร์แล้วทรุดตัวลงนั่ง

คนถูกทักมองเป้ใบใหญ่ด้วยความแปลกใจ ก่อนมองไปด้านหลัง

เหมือนหาอะไรบางอย่าง แล้วเอ่ยถาม

“แล้วคุณปืนล่ะวศิน” คุณเป้ หรือปวินท์ เอ่ยถามเมื่อไม่เห็นเงาของ

ผู้เป็นน้องชาย

“ไอ้พี่ปืนไปเป็นครูสอนโดดร่ม คงอีกหลายวันกว่าจะกลับ คุณเป้ ผม

ขอกาแฟแก่ๆ ขมๆ สักแก้วนะครับ”

สีหน้าของคนพูดดูไม่สดใสต่างจากที่เคย แต่ปวินท์ก็ไม่ได้ถามอะไร

เดินไปยังเครื่องชงกาแฟ และลงมือชงกาแฟตามที่ลูกค้าต้องการเงียบๆ

ช่วงเวลาที่กาแฟส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วทั้งร้านเป็นช่วงเวลา

ที่ปวินท์รักที่สุด เพราะบรรยากาศแบบนี้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสงบและคลาย

เรื่องกังวลที่มีลงไปได้

“คุณเป้...ผมต้องลงไปทำงานที่ภาคใต้ครับ”

วศินบอกอย่างไม่มีปีมีขลุ่ย ทำให้มือที่กำลังคนกาแฟในถ้วยชะงัก

ก่อนที่จะตวัดสายตาขึ้นมองเมื่อได้ยินประโยคต่อมาว่า “ผมทะเลาะกับยายหว้า”

ลูกหว้า หรือวาริศา เป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของวศิน เขาไม่เคยพบ

แต่ได้ยินวศินกับปวีร์พูดถึงหญิงสาวคนนี้บ่อยๆ ว่าเป็นลูกแหง่ติดพี่ชายอย่างวศินเอามากๆ

“คำสั่งมาถึงแล้วหรือ”

“ครับ มีการลับเปลี่ยนกำลังพอดี แล้วอีกอย่าง...ผมเองตอนแรกที่ให้

เลือกก็เลือกไปแล้วว่าจะไปที่นั่น แม้'ว่ามัน'จะมีข่าวไม่สู้ดีก็เถอะ แต่ที่นั่นก็ยัง เป็นประเทศไทย และมีคนไทยต้องการความดูแล

ครูนักเรียนและประชาชน ต้องการความคุ้มครองจากพวกผมมากกว่าคนไทยที่อยู่ในภาคอื่น” วศินบอก

พลางรับถ้วยกาแฟกลิ่นหอมกรุ่นมาถือไว้ก่อนบอกเสียงอ่อย “แต่หว้าไม่อยากให้ผมไป”

“นายกลัวหรือเปล่า”

ทันทีที่ปวินท์พูดจบ วศินก็เงยหน้าขึ้นสบตาคนพูดด้วยดวงตาวาววับ

ไม่มีแววกังวลหรือหวั่นกลัวปรากฏอยู่ในดวงตานั้นลักนิด มันเป็นแววตา

แบบเดียวกันกับทหารที่ยืนอยู่กลางสมรภูมิซึ่งพร้อมจะสู้จนตัวตาย เป็น

แววตาที่เขาเคยเห็นมาแล้วในอดีต

“ถ้าจะบอกว่าไม่กลัวก็คงโกหก คนเรากลัวตายกันทุกคนแหละคุณเป้

แต่เมื่อเราเลือกอาชีพนี้แล้วก็เท่ากับเรารู้แล้วว่าจะได้ตายแบบไหน และถ้า

ความตายของเราทำให้อีกหลายคนอยู่ดีมีสุข มันก็น่าภูมิใจนะคุณเป้”

“ได้ยินข่าวว่าทหารบางคนก็ไม่อยากไป หาทางดิ้นรนใช้เส้นสายเพื่อ ไม่ต้องไปที่นั่นกัน” ปวินท์พูดขึ้นลอยๆ

“เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่จิตสำนึกนะคุณเป้ มันสอนกันไม่ได้หรอก โรงเรียน ไหนก็สอนไม่ได้ เรื่องความกลัวน่ะใครๆ ก็กลัวทั้งนั้นแหละ

ผมน่ะลงไปที่นั่น ครั้งแรกยังกลัวเลย พ่อแม่พี่น้องกังวลกันไปหมด แต่มันเป็นหน้าที่ของเรา

พออยู่ไปนานๆ มันก็ชิน ความกลัวมันก็หดหายไปเหมือนไส้ติ่งถูกตัดนั่น

แหละ อีกอย่างผมเป็นตำรวจ เตรียมใจไว้ตั้งแต่ผมเลือกเรียนทางนี้แล้ว ไม่ว่า

ที่ไหนที่จะสามารถปกป้องประเทศและคนในประเทศได้ผมไม่เคยหวั่น ถึงที่ที่ กำลังจะไปจะมีข่าวทหารตำรวจตายกันทุกวันก็เถอะ ผมถือว่าคนเราถ้าถึงฆาต

อยู่ที่ไหนก็ตายทั้งนั้น อยู่ที่ว่าเราจะตายเพื่ออะไรเท่านั้น...ผมว่าคุณเป้เองก็คง

รู้สึกไม่ต่างกับผม เพราะตระกูลคุณเป้ก็เป็นตระกูลทหารนี่ครับ”

คำพูดนั้นทำให้คนฟังอดยอกแสยงใจไม่ได้

อาจจะใช่ที่คนในตระกูลเป็นทหารมาทุกรุ่น คงจะมีแต่รุ่นเขากระมัง

ที่แหกคอกจนบิดาแทบจะตัดพ่อตัดลูกกันไปหมด เริ่มตั้งแต่พี่ชายคนโต

ปริเยศ หรือคุณปัน ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่บิดาตั้งความหวังไว้ว่าจะ

ส่งเข้าโรงเรียนนายทหารที่สืบต่อกันมาเพื่อให้เดินตามรอยเท้าท่านและปู่ แต่ ปริเยศก็หนีไปสอบเช้าเรียนคณะนิติฯ จนกลายเป็นทนายความชื่อดัง ความ

หวังทั้งหมดของบิดาจึงเบนมาที่ปวินท์ ลูกชายคนที่สองของบ้าน

ปวินท์เช้าเรียนโรงเรียนนายทหารอย่างที่บิดาต้องการ แต่เช้าไปอยู่ใน หน่วยรบพิเศษของกองทัพได้ไม่กี่ปีก็มีเหตุการณ์บางอย่างทำให้เขาตัดสินใจ

ละทิ้งชีวิตอันรุ่งโรจน์ในฐานะทหารหนุ่มอนาคตไกลจนทุกคนพากันตกใจกับ

การกระทำของเขา โดยเฉพาะบิดานั้นถึงกับตัดเป็นตัดตายเมื่อรู้ว่าเขามาเปิดร้านกาแฟเล็กๆ แห่งนี้

ส่วนน้องชายฝาแฝดของเขา ปวีร์ หรือคุณปืน ที่แตกต่างกับเขา

ราวขาวกับดำ เหมือนกลางคืนกับกลางวัน ตั้งแต่เด็กแล้วที่บิดาไม่สามารถ

บังคับปวีร์ได้แม้แต่เรื่องเดียว ปวีร์มักจะหาทางไปยังจุดหมายที่เขาต้องการ

ได้เสมอ ไม่ว่าทางนั้นจะทำให้บิดาโกรธจนขู่จะตัดออกจากกองมรดก หรือจะ

ทำให้มารดาเป็นลมแล้วเป็นลมอีก ปวีร์ก็ยังรั้นที่จะทำเพื่อให้ใดีในสิ่งที่ตนเอง ต้องการ จนเรื่องท้ายสุดคือการแหกคอกตระกูลทหารหลายชั่วคนไปเป็น

ตำรวจตระเวนชายแดนยศเล็กๆ โดยไม่ยอมรับความช่วยเหลือหรือเส้นสาย

ใดๆ ทั้งสิ้น นั่นให้บิดายิ่งโกรธมากยิ่งขึ้น จนถึงขั้นตัดความช่วยเหลือทั้งหมด กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่คลายความโกรธต่อปวีร์ในเรื่องที่ผ่านมา

ปวินท์ถอนหายใจยาวเหยียดเมื่อหวนคิดถึงเรื่องเก่าในอดีตที่พันผูกเป็นลูกโซ่โยงใยมาจนทุกวันนี้

“ที่ผมกังวลก็เรื่องหว้านั่นแหละคุณเป้ รายนั้นน่ะไม่ยอมเข้าใจอะไร

เลย ทันทีที่ผมบอกว่าต้องลงใต้ เขาก็เริ่มโวยวาย งอแงไม่ยอมให้ผมไป” คนเล่าหน้าเครียด

“น้องสาวติดพี่ชายก็อย่างนี้แหละ คนไม่เคยแยกจากกัน แต่อีกหน่อยก็ชิน”

“ผมให้กลับบ้านก็ไม่ยอม บอกจะอยู่ที่นี่คนเดียว”

“น้องสาวนายทำงานแล้วไม่ใช่หรือ” ปวินท์เอ่ยถามแล้วหันไปส่งยิ้ม บางๆ ให้ลูกค้าที่เพิ่งเดินเข้าร้านมา “สักครู่นะวศิน”

ปวินท์บอกพร้อมกับหยิบเมนูเดินตามนิสิตสาวสามสี่คนซึ่งเป็นลูกค้า ประจำไปยังโต๊ะประจำของเธอ แล้วเดินกลับมาหลังจากจดรายการที่ลูกค้า

แต่ละคนต้องการลงในสมุดเล็กๆ ที่พกเอาไวในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนเรียบร้อยแล้ว

“ผมมีเรื่องรบกวนคุณเป้”

วศินบอกเมื่อเจ้าของร้านหนุ่มกลับมายีนประจำที่อยู่หลังเคาน์เตอร์

“ว่ามาสิ”

“ผมขอล่งจดหมายมาที่นี่ได้ไหมครับ”

“ทำไมไม่ส่งไปที่บ้าน” แววตาแปลกใจฉายชัดในดวงตาเจ้าของร้าน

กาแฟชื่อแปลกเมื่อเงยขึ้นสบตาคนร้องขอ แล้วก้มหน้าก้มตาชงกาแฟต่อ

“เพราะถ้าวันไหนที่ผมเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ผมจะให้เขาโทรศัพท์มาที่นี่ คุณเป้จะรู้เป็นคนแรก และหลังจากนั้นผมฝากคุณเป้ดูหว้าให้ผมด้วย ถือว่า

ผมขอร้องนะคุณเป้นะ”

“ปากเป็นมงคลเสียจริงนะไอ้วศิน” นานๆ ที ปวินท์จึงจะใช้คำว่า ‘ไอ้’ นำหน้าชื่อของคนตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้แกมเห็นใจ

ปัญหาชายแดนภาคใต้เป็นปัญหาที่ยืดเยื้อและเรื้อรังมานานเกินกว่า

ที่ทหารและตำรวจยศเล็กๆ เพียงไม่กี่คนจะแก้ปัญหาได้ ส่วนที่ตายเพราะ ผู้ก่อการร้ายก็ตายกันไป ส่วนที่ยังโชคดีมีชีวิตอยู่ก็ไม่รู้ว่าวันไหนจะถึงคราว

ของตนก็ได้แต่ทำงานสู้รบรับมือกันต่อไป และสุดท้ายก็คงได้แต่ยืนมองศพ

ของเพื่อนร่วมรบมีผืนธงชาติคลุมร่างส่งคืนครอบครัวเท่านั้น แม้ว่าเขาจะ

ไม่ได้อยู่ในเครื่องแบบอีกแล้ว แต่อดีตทหารอย่างเขารู้ดี เพราะความรู้สึกเมื่อ

เพื่อนถูกฆ่าตายก็คงไม่แตกต่างกัน

“ก็พูดเผื่อๆ เอาไว้น่ะคุณเป้” คนพูดพูดไปหัวเราะไป “เราไม่ได้โชคดี

กันทุกรันหรอกครับ ทหารที่อาสาลงไปทางใต้น่ะเตรียมใจก้นไว้ทุกคน ผมเอง

ก็เผื่อๆ เอาไว้เท่านั้นเอง ตัวผมน่ะไม่คิดอะไรหรอก เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น เพราะ

ผมรู้ว่าผมท่าทุกวันนี้ได้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว”

มือที่กำลังคนกาแฟในแก้วหยุดนิ่งทันที ปวินท์เงยหน้าขึ้นสบตาคนที่

เป็นเพื่อนสนิทของน้องชาย แววตาคู่นั้นแน่วแน่และจริงจังจนเขาไม่อาจเอ่ย

คำปฏิเสธออกมาได้ เพราะอย่างน้อย...

นี่อาจเป็นโอกาสชดเชยความผิดที่เขาเคยท่าพลาดในครั้งนั้นก็ได้

แค่คิดเขาก็รู้สึกถึงตะกอนขุ่นๆ ที่ฟังขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจแล้ว

“แล้วแฟนน้องสาวนายล่ะ” ปวินท์ย้อนถามเสียงเรียบพลางยกถ้วย

กาแฟที่ชงเสร็จเรียบร้อยวางลงในถาด และยกขึ้นส่งให้วศินที่มองตาปริบๆ

ด้วยความสงสัย เจ้าของร้านจึงต้องเอ่ยปากบอกว่า “เอาไปเสิร์ฟแขกโต๊ะสามให้ที”