โศลกรักใต้แสงดาว (ชญาน์พิมพ์)

 

โศลกบทที่

๑

With a glance of your eyes
เพียงเจ้าชม้ายเนตร...

 

“Oh...Orgie!!!” (โอ้...เซ็กซ์หมู่!!!)

เสียงวี้ดว้ายของเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังทำเอาลักษมีต้องชะงักมือ

ที่กำลังกดชัตเตอร์กล้องดิจิทัลตัวจิ๋ว ดวงหน้าเรียวรีรูปไข่ขึ้นสีแดงจัดราว

ผลตำลึงสุก หญิงสาวหันขวับมาหาตันเสียงที่เป็นตันเหตุให้เธอกลายเป็นจุด สนใจของบรรดานักท่องเที่ยวที่เดินผ่านไปมาแทบจะในทันที

“นี่พวกแกจะบ้าหรือไงยะ ตะโกนออกมาได้ไม่รู้จักอาย ไม่เห็นเหรอว่า

เขาหันมามองกันหมด แล้ว! ”

หญิงสาวกลึงนัยน์ตาคมขุ่นเคืองใส่สองสาวเพื่อนซี้ที่ยืนหัวเราะคิกคัก

กันอยู่ ลำพังรวบรวมความกล้ากดชัตเตอร์ถ่าย ‘ภาพหวือหวา’ อายุกว่าสอง

ร้อยปีเบื้องหน้ามือไม้ก็สั่นจนแทบจับกล้องไม¹อยู่ ยิ่งมาตกเป็นเป้าสายตาของ นักท่องเที่ยวและไกด์ชาวพื้นเมืองเช่นนี้เธอก็ยิ่งรู้สึกอายจนแทบอยากจะมุด

เข้าใต้วิหารศักดิ์สิทธิ์นี้เสียให้รู้แล้วรู้รอด เล่นตะโกนคำนั้นเป็นภาษาอังกฤษ

ซึ่งคนค่อนโลกฟังรู้เรื่อง อย่างนี้มันจงใจแกล้งกันนี่นา เพื่อนเราเผาเรือนชัดๆ!

“แหม อย่าซีเรียสน่าไอ้ไหม แค่ล้อเล่นเฉยๆ เผื่อแกจะผ่อนคลายบ้าง

เห็นยืนตัวแข็งทื่อนึกว่าจะแปลงร่างเป็นรูปปันเข้าไปจอยมหกรรมหมู่กับ

เขาซะแล้ว” สาวร่างอ้วนเจ้าของเรือนผมหยิกยาวถึงกลางหลังพูดกลั้วหัวเราะ

                “ไอ้ทะลึ่ง!” ลักษมีแหวลั่นก่อนจะลดระดับเสียงเมื่อเห็นว่าพวกตน

ยังตกเป็นเป้าสายตาคนที่เดินผ่าน'ไปมาอยู่ เพิ่งรู้ว่า ‘แขกมุง’ สลายตัวยากกว่า ‘ไทยมุง’ ก็วันนี้นี่ละ “พูดอะไรบ้าๆ ของแกยะไอ้เนย ฉันมาทำงานเก็บข้อมูล

ไปเขียนนิยาย ไม¹ได้คิดเรื่องบ้าๆ แบบนั้น”

“อ้าว จะไปรู้เหรอ เห็นจ้องภาพกามสูตรต้นตำรับตาเป็นมันขนาดนั้น

ก็นึกว่าอยากลอง”

‘ก้อนเนย’ หรือณัฐวรา ตัวแสบของเพื่อนๆ ลอยหน้าลอยตาล้อหญิง

สาวหน้าแดงจัดอย่างนึกสนุก ด้วยรู้ดีว่าเพื่อนรักคนนี้ใสซื่อไร้เดียงสาใน

เรื่องนี้เพียงใด ทุกครั้งที่เธอหรือคนอื่นๆ จ้อเรื่องใต้สะดือกันอย่างคะนองปาก ประสาสาวสมัยใหม่ ลักษมีก็จะเอาแต่นั่งฟังเงียบๆ ดวงหน้าแดงระเรื่อ

อย่างที่เห็นนี่ละ และเพราะไร้เดียงสาอย่างนี้นี่เองฉากรักในนิยายหวานแหวว

ของแม่เจ้าประคุณถึงได้มีแต่จับมือถือแขน หอมแก้มกุ๊กกิ๊ก ส่วนบทเข้า

พระเข้านางน่ะหรือ ไม่ต่างอะไรกับละครหลังข่าวที่พอพระเอกจับนางเอกกด

ลงบนเตียงปับ กล้องก็แพนไปที่แจกันดอกไม้หัวเตียงหรือไม¹ก็พระจันทร์บน

ฟากฟ้าปับ ตัดฉากมาอีกทีก็เรียบร้อยโรงเรียนละครนั้าเน่าไปเสียแล้ว เรียกว่า ปิดไฟใส่กลอนปล่อยให้คนอ่านจินตนาการเอาเองว่าอย่างนั้นเถอะ

“ไอ้บ้า!” ลักษมีแยกเขี้ยว นึกอยากจะหยิกแก้มอูมๆ ของแม่เพื่อนจอม เชี้ยวนัก ชอบพูดจาเป็นสาวกร้านโลกทั้งๆ ที่ ‘ไร้ประสบการณ์’ กันถ้วนทั่ว

ไม่อย่างนั้นจะตาสุกวาวขอร่วมก่อสังขารมาถึงอินเดียเมื่อเธอเอ่ยปากว่าจะ

บินมายังกลุ่มวิหารขชุราโหที่เลื่องชื่อไปทั่วโลกเรื่องภาพกามสูตรรอบกำแพง

วิหารเพื่อเก็บข้อมูลไปเขียนนิยายเรื่องใหม่เช่นนี้หรือ

“เอาน่าไหม พวกฉันก็แค¹ล้อเล่นเพราะเห็นแกทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

เหมือนถ่ายไม่ออกมาสักสิบวัน อย่าโมโหเลย” เดือนเด่น หญิงสาวหน้าหมวย เจ้าของเสียงหวานโมโนโทนเอ่ยพร้อมยิ้มกว้าง พลางถอดแว่นสายตากรอบ

ทองออกมาเช็ดฝุ่นผงที่ปลิวมาตามแรงลม แม้จะเข้าสู่เดือนพฤศจิกายนที่

อากาศค่อนข้างเย็นสบายและร่มรื่น หากแสงแดดแรงกล้าของดินแดนเทพเจ้า แห่งนี้กลับแผดเผาผืนดินแห้งผากจนแปรสภาพเป็นฝุ่นผงปลิวมาติดเสื้อผ้า

และเส้นผมอย่างง่ายดาย “ว่าก็ว่าเถอะนะ จะเก็บข้อมูลไปเขียนฉากเลิฟซีน

อีโรติกทั้งที มาดูรูปปันเย็นชืดแบบนี้จะไปได้อรรถรสอะไร สู้เปิดซีดีหนังโป้

แล้วเขียนบรรยายแบบคนอื่นไม่ดีกว่าเหรอ ดูลิ แต่ละท่าพิสดารอย่างกับ กายกรรมเปียงยาง จะท่าได้จริงหรือเปล่าก็ยังไม¹รู้”

ไม่พูดเปล่าแม่สาวปากกล้ายังชี้ไปยังภาพสลักนูนต่ำบนกำแพงอย่าง

คึกคะนอง ภาพบุรุษเพศตีลังกาเสพสมกับหญิงคนรักด้วยห่วงท่าเหนือจริง เสียจนคนมองรู้สึกกระอักกระอ่วนพิกล

“พิงพูดเข้า ล้าพ่อแกได้ยินเข้าละก็ลมจับแน่” ลักษมีกลอกตาขึ้นมอง

ฟ้าอย่างเอือมระอา เห็นเดือนเด่นเป็นสาวมาดนักวิชาการแบบนี้ก็เถอะ แก่น

เซี้ยวไม่แพ้ยายก้อนเนยเลยเขียว เมื่อครั้งเรียนมหาวิทยาลัยเธอคนนี้กับเพื่อน ร่วมก๊วนมักรวมกลุ่มกันที่โต๊ะม้าหินหน้าโรงอาหารคณะอักษรศาสตร์คอย

ร้องแซวนิสิตหนุ่มๆ ที่เดินผ่านเป็นประจำอย่างไม่เคอะเขินสักนิด ชายหนุ่ม

พวกนั้นเสียอีกเป็นฝ่ายเขินเสียจนเดินขาแทบขวิด

“อู๊ย...แม่สาวใสไร้เดียงสานี่ดูแผ่นซีดียังไม่ถึง ๕ นาทีก็เล่นปิดตาซุก

ใต้โต๊ะแล้ว จะไปได้ข้อมูลอะไรกัน” ณัฐวรายักคิ้วหลิ่วตาล้อเลียนเพื่อน “อีก

อย่างดูเฉยๆ มันจะไปสมจริงเท่าลองเองได้ยังไง สงสัยแกต้องรีบแต่งงานว่ะ ไอัไหม จะได้เขียนจากประสบการณ์ตรง...”

สาวแสบหยุดหัวเราะทันทีที่เดือนเด่นกระทุ้งข้อศอกเข้าที่สีข้าง ลอบ

มองแววตาหม่นเศร้าของลักษมีแล้วสีหน้าก็เจื่อนลงอย่างสำนึกผิด

“ฉัน...ฉันขอโทษนะไหม...คือ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดถึงเรื่องนั้น..

“ไม่เป็นไรน่า อย่าคิดมากลิ” ลักษมีผืนยิ้มสดใส แต่เรียวปากอิ่มกลับ

ไม่ยกแย้มยิ้มตามใจสั่ง ดวงหน้าหวานละมุนจึงดูหม่นหมองไปถนัดตา ฉัน

ขอไปถ่ายรูปกำแพงด้านโน้นก่อนนะ พวกแกเดินเข้าไปข้างในวิหารก่อนก็ได้”

ร่างบอบบางสวมเสื้อยืดสีขาวล้วนและกระโปรงแขกสีชมพูปักเลื่อม

ยาวกรอมข้อเท้าหมุนตัวเดินลิ่วไปอีกทางโดยไม¹รอฟังคำตอบรับจากสองสาว ด้วยซํ้า เดือนเด่นระบายลมหายใจยาวขณะมองตามร่างเจ้าของเรือนผม

ดำขลับราวเส้นไหมจีนชั้นเลิศปล่อยสยายยาวระเอวที่ก้าวฉับๆ จากไปก่อน

หันกลับมามองคนตัวป้อมด้วยสายตาขุ่นเคือง

“แกนี่น้า พูดอะไรไม¹ระวังปากเลย ไปพูดสะกิดใจมันทำไม มันเพิ่ง

จะทำใจได้แท้ๆ”

“โทษที” ณัฐวราเสียงอ่อย “ก็เห็นว่าเรื่องมันผ่านมาจะครบปีแล้ว

ไม่คิดว่าไอไหมจะยังเฮิร์ตอยู่ขนาดนี้”

“เป็นใครก็เฮิร์ตทั้งนั้นละ งานแต่งล่มกลางคันก่อนรดน้ำสังข์แค่สอง ชั่วโมงแบบนั้น ไอไหมมันนางเอกเกินไปเลยยอมยกเลิกงานแต่งง่ายๆ เป็นฉัน หน่อยไม่ได้ จะยิงทั้งไอ้ว่าที่เจ้าบ่าวทั้งยายผู้หญิงหน้าด้านนั่นให้ตายคาห้อง

จัดงานไปเลย”

แม้น้ำเสียงคนพูดจะเรียบเรื่อยราวไร้ความรู้สึก แต่ณัฐวรากสับรู้สึก

เสียวสันหลังวูบแทนอดีตว่าที่เจ้าบ่าวของลักษมีขึ้นมาเฉยๆ บางทีสาวแว่น

เพื่อนรักก็เอ่ยวาจาดุเดือดเสียจนเธอไพล่นึกว่าแม่คุณเป็นลูกสาวเจ้าพ่อมาก

กว่าลูกสาวท่านอาจารย์ไพโรจน์ อธิการบดีมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อด้งเสียอีก

“อย่าเลย มันบาปแล้วก็เสียดายของด้วย พี่ภูมิ'หล่อ'จะตาย ประชากร หน้าตาดีของประเทศไทยยิ่งมีน้อยๆ อยู่”

สาวอวบตาปรอยเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของหนุ่มรุ่นพี่ขวัญใจ

สาวๆ ทั้งมหาวิทยาลัย ภูมิ ยุวรัตน์ บัณฑิตเจ้าของเกียรตินิยมเหรียญทอง บุตรชายหัวแก้วหัวแหวนของรัฐมนตรีคิวพันธุกับคุณหญิงแพรใจ ชายหนุ่ม

ผู้เพียบพร้อมด้วยรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ และสติปัญญาเฉียบคม รวมไปถึง

นิสัยใจคออ่อนโยนเหมาะสมและคู่ควรกับลักษมีผู้เป็นลูกสาวนักธุรกิจใหญ่ เจ้าของห้างสรรพสินค้าเลื่องชื่อที่มีสาขาอยู่ทั่วประเทศทุกประการ เท่าที่เห็น

ภูมิเองก็รักลักษมีสุดหัวใจถึงขนาดขอให้บิดามารดารีบไปสู่ขอหมั้นหมาย

เธอตั้งแต่ยังเรียนอยู่ปี ๓ และจัดงานแต่งงานทันทีที่หญิงสาวเรียนจบ ณัฐวรา

ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผู้ชายแสนดีอย่างภูมิถึงได้กล้านอกใจเพื่อนเธอเช่นวันงาน นั้นได้

“หล่อแต่เลวแบบนี้ไม่ควรเก็บไว้ทำพันธุหรอกจะบอกให้ ถ้าไอไหมเจอ แขกหล่อๆ แถวนี้ฉันจะยุให้มันไปสู่ขอเขาทำสามีเสียเลย คอยดู!”

“เพ้อเจ้อใหญ่แล้วแก มาตะลอนทัวร์อินเดียแค่สองอาทิตย์ โปรแกรม แน่นเอี้ยดขนาดนี้จะเอาเวลาที่ไหนไปเสาะแสวงหาหนุ่มแขกหล่อๆ กันยะ

ดีไม่ดีเจอพวกโรคจิตจับไอไหมฆ่าหั่นศพจะทำยังไง มันยิ่งมีดวงดึงดูดมนุษย์

พันธุ์แปลกๆ อยู่ด้วย แกจำได้ไหมพี่ๆ ที่คณะเราตั้งฉายาให้มันว่านางงาม

ขวัญใจคนโรคจิตน่ะ”

ณัฐวราส่ายหน้าเมื่อนึกถึงความหลังสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ลักษมี

หริกานต์ เป็นคนสวยสะดุดตา สาวงามฉบับพิมพ์นิยมที่หนุ่มๆ ต้องชอบ

ทุกกระเบียดนิ้ว เธอมีดวงหน้าเล็กเรียว ดวงตาโตคมซึ้งราวตากวาง จมูกเล็ก

โด่งและริมผิปากอวบอิ่มช่วยเสริมให้ใบหน้านั้นหวานละมุนชวนมองยิ่งขึ้น

แม้เรือนกายจะบอบบาง แขนขาเล็กเพรียว หากทรวดทรงองค์เอวกลับเต็มตึง กลมกลึงไปทุกส่วน ไม่แปลกที่ความงามนั้นจะดึงดูดสายตาผู้หญิงด้วยกัน

ให้หันมองทุกครั้งที่เจ้าหล่อนเยื้องย่างผ่านฝูงชน และแน่นอนว่าคุณสมบัติ

อันเลิศลอยข้อนี้ก็ดึงดูดคนผิดปรกติทางจิตเช่นกัน

อาจเพราะรูปลักษณ์บอบบางดูไม่สู้คนประสาคุณหนูทำให้เธอกลาย

เป็นเป้าหมายของพวกจิตวิปริตชอบโชว์อนาจารตามสะพานลอยไล่ไปจนถึง

โจรวิ่งราว แล้วด้วยคุณสมบัติพิลึกกึกกือข้อนี้อีกเช่นกันที่ทำให้ลักษมีได้พบ

กับภูมิเมื่อครั้งเขายังเป็นนิสิตชั้นปีที่ ๓โดยบังเอิญ วันนั้นมีงานรับน้องนิสิตชั้น

ปีที่ ๑ พวกเธอตั้งใจจะมาร่วมงานอย่างมีความสุข สุข...ที่สอบเข้ามหาวิทยาลัย ชื่อดังของรัฐได้ทั้ง ๓ คน และสุขที่พวกเธอทำตามความตั้งใจที่จะเล่าเรียน

ในสถาบันการศึกษาเดียวกันมาตั้งแต่อนุบาลไปจนถึงระดับมหาวิทยาลัย

ได้สำเร็จ แต่ความสุขก็กลายเป็นทุกข์ถนัดเมื่อแม่นางงามขวัญใจคนโรคจิต

ต้องเผชิญหน้ากับชายวัยกลางคนที่ตั้งใจเปิดเปลือยของสงวนโชว์บนสะพาน

ลอยด้านหลังคณะอักษรศาสตร์ แน่ละว่าคุณหนูผู้อ่อนต่อโลกอย่างลักษมี

ได้แต่ยืนร้องไห้กระซิกๆ เมื่อถูกชายโรคจิตคนนั้นไล่ต้อนเอา โชคยังดีที่ภูมิซึ่ง เป็นสตาฟฟ์งานรับน้องผ่านมาพบเข้าพอดี เขาตวาดไล่พร้อมขู่จะแจ้งความ

ทำเอาชายคนนั้นวิ่งกระเจิดกระเจิงหนีแทบไม่ทัน

นั่น...คือจุดเริ่มต้นชองความรักแสนหวานที่คนรอบช้างล้วนอิจฉา และ กลายเป็นอดีตแสนชื่นมื่นที่ผ่านพ้น...ไม¹มีวันหวนคืน แม้ภูมิจะพยายามอย่าง

เอาเป็นเอาตายที่จะให้ลมรักพัดหวนก็ตามที น้อยคนนักจะรู้ว่า...ผู้หญิง

บอบบางที่ดูหัวอ่อน ไม¹มีปากมีเสียงราวนางเอกละครน้ำเน่าอย่างลักษมีนั้น

บทจะใจแข็งชื้นมาก็ไม่มีใครเปลี่ยนใจได้แม้แต่บิดาที่เธอเคารพเชื่อฟังที่สุด

ยังต้องยอมแพ้ ใจหนึ่ง...ณัฐวราก็สงสารและนึกโกรธภูมิแทนเพื่อน แต่อีกใจ

...เธอก็ยังไม่ปักใจเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าชายหนุ่มจะคิดนอกใจลักษมีอย่างที่

เห็นคาตานั่นจริงๆ บางที...อาจจะเป็นการจัดฉากชอง ใครบางคน ที่อยากให้

งานวิวาห์ล่มสมใจตนก็เป็นได้

ไม่ว่าเพื่อนจะตัดสินใจอย่างไรณัฐวราก็เคารพการตัดสินใจนั้น และ

พร้อมจะอยู่เคียงช้างเสมอ คอยภาวนาให้เมฆหมอกแห่งความหม่นเศร้าสลาย

ไปจากชีวิตเพื่อนรักคนนี้เสียที...

 

ลักษมีกดชัตเตอร์ด้วยแววตาเลื่อนลอย แม้พยายามซึมซับความงดงาม

ตระการตาชองรูปสลักนูนตํ่าแสนอ่อนช้อยและพิสดารเบื้องหน้าเพียงใด แต่

ภาพบาดตาเมื่อครั้งอดีตกลับยังคงลอยวนเวียนหลอกหลอนอยู่ริ่าไป แถมยัง

แจ่มชัดราวกับเพิ่งเกิดชื้นเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมานี้เอง ภาพที่...เป็นด้งคมมีด

กรีดลึกลงกลางดวงใจให้เจ็บชํ้าแสะตอกยํ้าถึงความรักที่ปลิดปลิวกลับคืนสู่

มือผู้หญิงคนนั้น...ผู้หญิงที่เป็นทั้งเพื่อนและอดีตคนรักเก่าที่ภูมิยังคงให้ความ สำคัญอยู่เสมอ

พี่รักไหมนะครับ...

หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อคำรักแสนหวานกระซิบแผ่วแว่วดังอยู่

ในโสตประสาท เธอสะบัดศีรษะแรงๆ เพื่อสลัดภาพของดวงตาสีนิลคู่ที่ฉํ่า

เชื่อมไปด้วยความรักยามชายหนุ่มในความทรงจำจดเรียวปากหยักหนา

ลงบนหลังมือของเธอแล้วตั้งสติกับ ‘งาน’ ที่ต้องทำเบื้องหน้าอย่างสุดความ สามารถ ที่จริง...เดือนเด่นก็พูดถูก ถ้าเธอจะเก็บข้อมูลไปเขียนฉากเลิฟซีน ร้อนแรงในนิยายเรื่องใหม่ซึ่งได้รับคำบัญชาแกมบังคับจากวรรณชัยหรือ

พี่แป๋วแหววบรรณาธิการชายใจหญิงที่เคยเป็นพี่รหัสของเธอสมัยเรียน มหาวิทยาลัยจริงๆ ละก็ เธอเปิดซีดีโป๊หรืออ่านหนังสือนิยายอีโรติกของ

นักเขียนมือฉมังทั้งหลายเพื่อเป็นแนวทางก็ได้ ไม่จำเป็นต้องแล่นมาไกลถึง อินเดียนี่หรอก แถมการมายืนดูตำรากามสูตรกลายๆ ผสมกับความเชื่อใน

นิกายตันตระแบบนี้ก็ไม่ได้ช่วยให้เธอเขียนฉากหวือหวาพวกนั้นได้ลักนิด

แต่อย่างน้อย...การได้มาเยือนดินแดนในฝันพร้อมเก็บข้อมูลต่างๆ นานาเพื่อ

ใช้เป็นวัตถุดิบในนิยายก็ดูจะเป็นข้ออ้างที่สมเหตุสมผลพอที่นภสินธุ์บิดา

จะปล่อยให้เธอและเพื่อนๆ มาเยือนอินเดียกันเองประสาบัณฑิตใหม่ไฟแรง

ผู้อยากจะท่องเที่ยวเปิดหูเปิดตาบ้าง

อย่างน้อย...ก็ยังดิกว่าต้องทนเผชิญหน้ากับคนใจร้ายที่คอยตามง้องอน ถึงบ้านทุกวันจนเธอไม¹มีสมาธิจะเขียนหนังสือนั่นละ...ขนาดนภสินธุ์ออกปาก

ไล่ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ยังเพียรกลับมาพร้อมช่อดอกไม้สีหวานอย่างที่เธอชอบ

หรือขนมเค้กยี่ห้อโปรดของเธออยู่นั่นเอง แม้จะรู้ดีว่าของกำนัลเหล่านั้นจะ

ต้องถูกบิดาเธอโยนทิ้งลงกังขยะต่อหน้าต่อตาก็ตามที ลักษมีพยายามเลี่ยงจะ

พบหน้าภูมิตรงๆ อยู่เกือบครึ่งปีเพราะกลัวจะใจอ่อนกลับไปคืนดีกับเขา และ... ต้องทนอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นที่เคยทนมาตลอดระยะเวลาที่

คบกัน...หญิงสาวจำได้ว่าเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้เที่ยวทั่วไทยอยู่พักใหญ่ก่อน

จะขยับไปตระเวนเที่ยวรอบๆ ประเทศเพื่อนบ้านไปจนถึงยุโรปและอเมริกา

และตัดสินใจกลับไปเขียนนิยายที่ร้างรามานานเกือบปี ทันทีที่ปลายนิ้วแตะ คีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ความคิดและจินตนาการที่กดอัดอยู่ภายในก็พรั่งพรู

 

 

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)