เข็มหลงทิศ (ก่องปิลันฐน์)

เข็มพลิกชะตา

 

‘แผนการเข้าไปยังบริษัทแห่งนั้นจะต้องสำเร็จ ไม่ว่าด้วยวิธีการใด’

ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวสมองหล่อนทุกจังหวะที่ก้าวไปบนทางเดิน แคบๆ ของสนามบินแห่งนี้กระทั่งออกจากห้องผู้โดยสาร หญิงสาวจึงชะลอ ฝีเท้าลงหยิบกระดาษสีน้ำตาลเก่าคร่ำคร่าขึ้นมา

กระดาษแผ่นเดียว...เป็นเข็มทิศให้หล่อนดั้นด้นเดินทางมาถึงที่นี่

หล่อนฉีกกระดาษแผ่นนี้จากหน้าหนึ่งในไดอะรี ตัวหนังสือเป็นระเบียบ อาจจางไปบ้างตามกาลเวลาหากยังสามารถสะกดเส้นหมึกเหล่านั้นเป็นเนื้อความอย่างแจ่มชัด

 

จะมีวันไหนในชีวิตน่าอับอายเท่าวันนี้ วันที่ตระกูลพิทักษ์ภักดีต้อง

แปดเปื้อนด้วยน้ำมือเรา หมดกัน คุณงามความดีที่สู้อุตส่าห์สร้างมา ความผิด

นี้คงตามติดตัวตราบจนชีวิตจะหาไม่

ต้องก้มหน้ายอมรับ...ความจริง

เราจำต้องลาออกจากบริษัท เงินเดือนก้อนสุดท้ายได้มาน้อยนิด

มันบีบเรา พวกคนแล้งน้ำใจ ครอบครัวกำลังลำบาก แล้วนี่จะมองหน้านิล

ปัทม์ มองหน้าเข็มปัทม์ ลูกสาวตัวน้อยๆ ได้อย่างไร

ถูกอัปเปหิออกมา ไม่เหลือแม้แต่ศักดิ์ศรี

เราจะไม่ลืมความเจ็บช้ำในวันนี้ขอสาบาน เรา...เข็มทิศ พิทักษ์ภักดี

จะสร้างอาณาจักรของเราเองให้ยิ่งใหญ่กว่า เรายังมีหัวสมอง มีสองมือที่ไม่

ต่างจากคนพวกนั้น ทำไมจะสู้ไม่ได้ ต่อให้แลกด้วยหยาดเหงื่อหรือต้องหลั่ง

เลือดกี่หยด เราก็จะเอาชนะมัน บริษัทนี้จะต้องได้รับสิ่งตอบแทนกลับคืน

ดูโอ โปรดักชั่น!

กี่วัน กี่เดือน กี่ปี เราจะรอคอยวันนั้น วันใดที่วิจักษ์กานต์กรุ๊ปต้องล่ม สลาย เราจะกลับไปยืนตรงหน้าตึกสูงแห่งนั้น แล้วหัวเราะเย้ยหยันให้สาสม!

 

สิ้นประโยคสุดท้าย หญิงสาวก็พับกระดาษเก็บใส่กระเป๋า หล่อนจดจำ ได้อย่างขึ้นใจ สำคัญว่าลายมือนั่นไม่ใช่ของหญิงสาว แต่เป็นของผู้ที่ให้กำเนิดชีวิตหล่อน

บันทึกความในใจของพ่อ...

ชื่อและที่อยู่ของบริษัทใหญ่แห่งนั้นอยู่ในมือหล่อนแล้ว ถึงเวลา

เสียที...กับหลายปีที่หล่อนสู้อุตส่าห์ร่ำเรียนอย่างหนัก ด้วยความพยายาม

อย่างยิ่งยวด จะด้วยสาเหตุใด ถ้าไม่ใช่เพราะหล่อนมีจุดมุ่งหมายสำคัญ

ประการหนึ่งมาตลอด หญิงสาวจะต้องค้นหาความจริงให้จงได้

หล่อนทอดถอนใจกวาดสายตามองไปรอบๆ เห็นผู้คนรีบเร่งเดินกัน อย่างไม่รอช้า ภารกิจนี้อาจหนักหน่วง แต่ก็ไม่มากเกินกว่าที่จะปรารถนามิใช่ หรือ หล่อนตัดสินใจเดิมพันด้วยทุกอย่างที่มี รู้เพียงแต่ว่านี่คือหนทางเดียว

หญิงสาวแบกสัมภาระใบใหญ่ไว้บนหลัง ก้าวต่อไปเรื่อยๆ ร่างสูงโปร่ง และผมที่รวบเป็นหางม้าดูทะมัดทะแมง กระทั่งพ้นตัวอาคารที่มีรถโดยสารมา รอรับเป็นแถวยาวเหยียดนั้น หล่อนก็แหงนหน้าขึ้น

อาจไม่ได้เห็นท้องฟ้าใกล้ๆ เหมือนในต่างจังหวัดที่หล่อนเติบโตมา

แต่ก็ยังเป็นฟ้าสีเดียวกัน ตัดกับแสงแดดร้อนจัดจ้า แม้มิใช่ครั้งแรกที่ได้

เหยียบเท้าลงบนแผ่นดินอันเป็นบ้านเกิดเมืองนอนของหล่อน หากหญิงสาว

ก็ยังอดตื่นเต้นกับภาพตรงหน้าไม่ได้

หล่อนมาถึงกรุงเทพฯ แล้วสินะ...

 

ทุกอย่างเปลี่ยนไปจากภาพที่เข็มปัทม์เคยเห็นเมื่อวัยเด็ก สนามบิน

สุวรรณภูมิรองรับผู้โดยสารทั้งในประเทศและต่างประเทศ ดูใหญ่โตโอ่อ่า

สมราคาก่อสร้าง นอกจากแผนกทำการต่างๆ แล้วยังประกอบไปด้วยร้านค้า มากมาย ไม่ว่าจะเป็นร้านอาหาร ร้านขายของที่ระลึก ร้านเสื้อผ้า กระทั่งร้าน

ตัดผม ทุกร้านล้วนตกแต่งอย่างสวยงามและมีระดับสมราคาและค่าบริการ

ที่แพงลิบลิ่ว สนามบินแห่งนี้มีทางด่วนหลายเส้นที่ทอดพาดผ่านสลับกันไปมา อุตลุด ราวกับจะแสดงถึงศักยภาพทางการเงินของประเทศ

ปลายทางของหล่อนจะเป็นเช่นใด หล่อนเองก็ยังไม่รู้...

เข็มปัทม์มองไปรอบๆ ลานหน้าสนามบินเพื่อหารถแท็กซี่คันที่ว่าง หล่อนเห็นรถมาจอดรอรับผู้โดยสารทีละกลุ่ม ซึ่งคงมาจากคนละหลักแหล่ง ต่างคนต่างก็มุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางของตน

“คุณครับ กรุณาหลีกทางให้ด้วยครับ” เสียงเตือนของผู้ชายคนหนึ่ง ดังขึ้นใกล้ๆ ส่งผลให้หล่อนต้องชะงักไปชั่วขณะเมื่อหันไปมอง

ที่ทำให้หล่อนอึ้งไม่ใช่เจ้าของเสียงนั่นหรอก หากเป็นอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง หลังชายฉกรรจ์ผู้นั้น!

เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูง สวมชุดสูทสีเทาตัดพอดีกับรูปร่างแข็งแรง สมส่วน แลดูสง่างามยิ่งนัก เส้นผมสีดำเหมือนขนกาน้ำซอยสั้นเป็นทรงรับกับ

ใบหน้าคล้ามคม คิ้วเข้มได้รูป ริมฝีปากหยัก จมูกโด่งเป็นสัน ที่เด่นที่สุดคือ นัยน์ตาดำขลับที่เปล่งประกายสวยตรึงลมหายใจของหล่อนไว้อย่างนั้น คล้าย

ถูกสะกดด้วยพลังอำนาจบางอย่าง

“คุณครับ ได้ยินไหม คุณกำลังขวางทางคนอื่นอยู่นะ” ชายคนเดิมปลุก

หล่อนให้ตื่นจากภวังค์

“ขอโทษค่ะ”

หล่อนหลีกทางให้ มอบรอยยิ้มที่คิดว่าหวานที่สุดให้หนุ่มคนหล่อนั้น ทว่านั่นอาจเป็นการกระทำที่โง่เขลาที่สุดในชีวิตของหญิงสาวก็ว่าได้

เขา...ไม่แม้แต่จะหันมาสบตาหล่อนด้วยซ้ำ หากเจ้าของใบหน้า อันปราศจากรอยยิ้มนั่นกลับซอยเท้าผ่านเลยหล่อนไป แล้วขึ้นรถเก๋งสีดำคันหรู ที่แล่นมาจอดรอรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ!

หญิงสาวอึ้งกิมกี่เมื่อไมตรีที่ตั้งใจจะผูกกับอีกฝ่ายถูกหักสะบั้นอย่าง

ไม่มีเหลือ แล้วจะเอาเวลาที่ไหนเก็บเศษใบหน้าของหล่อนที่แตกละเอียดไปแล้วกันเล่า

“คุณคนสวย แท็กซี่พร้อมแล้วครับ จะไปกันเลยไหมครับ” เสียง

ตะโกนของพนักงานดูแลรถโดยสารคนหนึ่งเรียกสติหล่อนกลับคืนมา

“ไปเลยค่ะ” หล่อนส่งยิ้มให้พนักงาน ก้มลงมองหาสัมภาระของตัวเอง แต่แล้วก็แทบลมจับเมื่อพบว่าเบื้องล่างมีเพียงความว่างเปล่า หาได้มีแม้แต่กระเป๋าสักใบไม่!

“เอ่อ...คือว่า กระเป๋าของฉัน...คุณเห็นกระเป๋าของฉันบ้างไหมคะ ฉันวางมันไว้ตรงนี้ แต่ตอนนี้หายไปไหนแล้วไม่รู้”

“คุณไม่ได้ลากกระเป๋ามาด้วยหรือครับ”

“รับมาแล้วนะคะ ไม่รู้มีใครหยิบไปไหม” หญิงสาวเหลียวซ้ายแลขวา

แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอกระเป๋าท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาได้เลย

สุดท้าย หล่อนกับพนักงานคนนั้นก็ต้องช่วยกันเดินหารอบๆ บริเวณ

นั้น แยกกันไปคนละด้านของตึก จนเวลาผ่านเลยไปนานก็ยังไม่เจอกระเป๋า

 “กระเป๋าของคุณมีของสำคัญอยู่มากรึเปล่าครับ” ชายผู้เป็นพนักงาน

ถามด้วยสีหน้าเหน็ดเหนื่อย หลังจากแยกกันหาแล้วมาเจอกันที่จุดเดิม

“ฉันเอากระเป๋ามาแค่ใบเดียว ของทั้งหมดเลยอยู่ในนั้นน่ะค่ะ” หล่อน ปาดเหงื่อที่ไหลลงมาจากหน้าผาก

“ว่าไงนะ สัมภาระทั้งหมดของคุณมีแค่กระเป๋าใบเดียวเหรอ!” เขาถามย้ำ

“ใช่สิคะ” หล่อนตอบพลางนึกฉงน

“แล้วที่คุณแบกอยู่นั่นมันอะไรครับ!” เขาชี้มายังด้านหลังหล่อน

เพียงเท่านั้น ประสาทสัมผัสบริเวณหลังของหล่อนก็เริ่มรับรู้ ส่งข้อมูล ให้สมองประมวลผลได้ว่า กระเป๋าเดินทางที่หล่อนเสียเวลาค้นหาไปเป็นชั่วโมง นั้น ความจริงแล้วหล่อนแบกเอาไว้นี่เอง หญิงสาวหลงลืมไปเสียสนิท!

“จริงด้วย ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉันลืมไป” หล่อนละล่ำละลัก

รู้สึกผิดขึ้นมาทันใด แถมยังต้องกลบความอายไว้เสียเต็มกลืน

กว่าจะขอโทษขอโพยเสร็จ กว่าจะขึ้นรถแท็กซี่ได้ กว่าจะออกเดินทาง ต่อ กว่าจะไปถึงยังที่พัก ก็นึกว่าหล่อนจะต้องพลิกแผ่นดินหนีแล้ว

ถ้าไม่เจอกับเจ้าของร่างสูงแสนเย่อหยิ่งนั่นเสียก่อน หล่อนคงไม่ปํ้าๆ เป๋อๆ ถึงขนาดลืมว่าสะพายกระเป๋าเดินทางไว้ข้างหลัง และไม่ต้องขายหน้าคนอื่นเขาแบบนี้!

ทุกอย่างเป็นเพราะผู้ชายคนนั้น เป็นเพราะผู้ชายหน้าหล่อไร้มารยาทนั่นคนเดียว!!!

 

เบื้องหน้าของเข็มปัทม์คือตึกสูงเสียดฟ้า ที่ตั้งสาขาหลักของบริษัท

วิจักษ์กานต์กรุ๊ป รอบตัวอาคารที่มีความสูงราวสามสิบชั้นตกแต่งด้วยกระจก

โทนสีบลู อาคารตั้งเยื้องเข้ามาจากทางเข้า ล้อมรอบด้วยรั้วกำแพงปูน โดดเด่น

อยู่หลังน้ำพุและหมู่ไม้ดัด ประดับประดาด้วยสนามหญ้าและสวนหย่อมแลดู สวยงาม ขับให้สิ่งปลูกสร้างดูยิ่งใหญ่...ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมือง

เมื่อได้ใช้สายตามองไล่ขึ้นไปหล่อนสัมผัสได้ถึงระยะห่างอันไกลลิบ แดดในยามบ่ายทอแสงสะท้อนตัวหนังสือชื่อบริษัท สลักสีทองสง่าบนป้าย ด้านหน้าตึก

ที่นี่สินะ...ดูโอ โปรดักชั่น

หนึ่งในเครือของวิจักษ์กานต์กรุ๊ป บริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีเครือข่ายอยู่

หลายประเทศในทวีปเอเชีย บริษัทที่พ่อของหล่อนเคยพูดให้ฟังบ่อยๆ และ กล่าวถึงอย่างเป็นปริศนาในบันทึกเล่มนั้น

สามปีก่อน เข็มปัทม์เป็นเพียงนักศึกษาปีสุดท้าย กระทั่งหายนะ

มาเคาะประตูบ้านของหล่อนในเช้าวันหนึ่ง ความจริงที่ว่าธุรกิจของครอบครัว ล้มละลาย ชั่วพริบตาที่พ่อเกิดอาการเส้นเลือดในสมองแตก กลายเป็นเจ้าชาย

นิทรา ไม่กี่เดือนหลังจากนั้น หล่อนก็สูญเสียแม่ไปจากการตรอมใจตาย

ทำไมครอบครัวของหล่อนถึงเปลี่ยนแปลงไปได้ขนาดนี้

หญิงสาวไม่เคยเข้าใจถึงเหตุผล และนึกสงสัยมาโดยตลอด แม้บิดาจะ

ไม่ลงวันที่ หากหล่อนเชื่อสุดโต่งว่าเรื่องราวในไดอะรี คือจุดหักเหที่ทำให้พ่อ

ของหล่อนกลายเป็นคนบ้างาน หล่อนยังจำคืนหนึ่งที่พ่อกับแม่มีปากเสียงกัน

อย่างรุนแรง แม้เข็มปัทม์จะยังเด็กนัก แต่หล่อนก็ได้ยินชื่อบริษัทนั้นเต็มสองหู

มันคืออะไรกันที่ทำให้แม่จงเกลียดจงชังบริษัทนี้นัก ตราบจนมาค้นพบ ไดอะรีของพ่อ หล่อนยิ่งมั่นใจ เงื่อนงำที่เกิดกับครอบครัวของหล่อนมีรากปม มาจากเหตุการณ์ในไดอะรีเมื่อหลายปีก่อน!

เข็มปัทม์ไม่อาจสืบถามความจริงจากใครได้ แม่ของหล่อนก็เสียชีวิตลง แล้ว พ่อก็นอนป่วยอยู่บนเตียง มีหนทางเดียวคือหล่อนจะต้องค้นหาด้วยตัว

เอง ไม่เข้าถ้ำเสือฤาจะได้ลูกเสือ เข็มปัทม์ลบชื่อหลายสิบบริษัทออกไปจากหัว สมองเมื่อเรียนจบ และตัดสินใจเดินทางในทันทีที่เห็นประกาศรับสมัครงาน

ของบริษัทนี้ทางหนังสือพิมพ์

โอกาสมาถึงแล้ว หล่อนจะต้องได้เข้าทำงานเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ของบริษัทแห่งนี้!

หล่อนก้าวเดินไปยังตึกหลังนั้น จนถึงประตูหมุนอันเป็นทางเข้าสู่ตัว อาคาร มือเรียวแตะประตูบานหนึ่งเพื่อใช้ความคิด

แค่เพียงออกแรงอีกนิด...หล่อนก็จะได้เข้าไปสัมผัสโลกข้างในนั่นแล้ว เบื้องหลังประตูบานนี้มีความจริงซุกซ่อนอยู่ หล่อนเป็นผู้เลือกทางเดิน

เส้นนี้ด้วยตัวเอง แน่นอนว่าไม่มีทางหันหลังกลับได้

แม้หวาดกลัวอยู่บ้าง หากหญิงสาวเด็ดเดี่ยวเกินกว่าจะวิ่งหนี ใบหน้า

ของผู้ให้กำเนิดทั้งสองปรากฏขึ้นเป็นภาพชัด ราวกับจะย้ำเตือนหล่อนถึง

ภารกิจสำคัญ เพียงวูบเดียวของความคิด หญิงสาวก็ออกแรงผลักพรวดเดียว

ร่างสูงโปร่งก็หลุดจากประตูหมุน

พนักงานชายหญิงของบริษัทยืนยิ้มต้อนรับอยู่ตรงเคาน์เตอร์ ประชาสัมพันธ์ของบริเวณโถงชั้นหนึ่ง มีคนกลุ่มหนึ่งยืนต่อแถวรอ คงจะแลก

บัตรกันอยู่กระมัง เพราะหลังจากนั้น พวกเขาก็พากันเดินผ่านด่านกั้น อิเล็กทรอนิกส์เข้าไปสู่บันไดเลื่อนอีกชั้น

เข็มปัทม์เดินตรงไปยังจุดนั้นเพื่อติดต่อสมัครงาน ชั่วขณะที่หล่อน เหยียบย่างเข้าสู่อาณาเขตของตึกสูงใหญ่ ไม่มีความลังเลใดๆ ก่อตัวขึ้นอีกเลย

 

 วิศวกรคอมพิวเตอร์ต้องเป็น ‘ผู้ชาย’ เท่านั้น

นี่น่ะหรือเหตุผลที่เขาไม่รับหล่อนเข้าสมัครงาน ไม่แม้แต่จะปรายตา

อ่านประวัติ หรือสอบถามชื่อเสียงเรียงนามกันด้วยซ้ำ โลกใบนี้ยังหลงเหลือ

ความยุติธรรมอยู่บ้างไหม หล่อนไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะต้องมาเจอเรื่องราว

พิลึกพิลั่นในบริษัทอันแสนโด่งดัง

เข็มปัทม์จบการศึกษาปริญญาโทวิศวกรรมศาสตร์ สาขาคอมพิวเตอร์ และปริญญาตรีในสาขาเดียวกันจากมหาวิทยาลัยมีชื่อของรัฐแห่งหนึ่งในต่าง จังหวัด เกียรตินิยมอันดับหนึ่งและผลงานวิจัยที่โดดเด่นยืนยันความสามารถ

ทั้งในเชิงทฤษฎีและปฏิบัติของหล่อนได้ดี

ตำแหน่งที่ว่างอยู่นี้เกี่ยวข้องกับโพรเจกต์หนึ่ง ซึ่งประธานบริษัทเป็นผู้ กำหนดคุณสมบัติอย่างเข้มงวดว่า ห้ามรับผู้หญิงเข้ามาโดยเด็ดขาด!

หล่อนอยากเห็นหน้าเจ้าของวิจักษ์กานต์กรุ๊ปเสียจริง คงหัวล้าน

หน้าตาอัปลักษณ์ หรือไม่ก็จิตใจพิกลพิการ ถึงได้จำกัดไว้ว่าวิศวกรคอม-

พิวเตอร์ต้องเป็นเพศชาย ชีวิตเขาคงมีดีเหลืออยู่แค่หัวสมอง ที่ดูแลอาณาจักร

                               (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)