คลื่นรัก ทะเลปรวน (ไอศิยา)

บทนำ

ภายในห้องทำงานใหญ่ของบริษัทผลิตซอฟต์แวร์แห่งหนึ่งที่บรรจุ พนักงานได้มากเกินครึ่งร้อยซึ่งจัดสรรส่วนของโต๊ะทำงานแต่ละโต๊ะด้วยฉากกั้น บนโต๊ะล้วนมีคอมพิวเตอร์ซึ่งเป็นอุปกรณ์จำเป็นของการทำงาน

พนักงานหลายคนกำลังนั่งสนทนากันอย่างสนุกสนานเพื่อคลายเครียด หลังเลิกงาน อีกหลายคนเริ่มเก็บข้าวของเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านเช่นเดียวกับคนที่นั่งอยู่ภายในฉากริมหน้าต่างที่กำลังเก็บข้าวของอยู่

ร่างในชุดสูทสตรีสีเทาจัดเรียงเอกสารซึ่งวางระเกะระกะอยู่ให้เข้าที่หากสีหน้ากลับไม่ค่อยจะสู้ดีนัก คิ้วเรียวขมวดมุ่นก่อนถอนหายใจออกมาพลางหันไปถามเพื่อนร่วมงานที่นั่งอยู่ฉากติดกัน

“พุก วันนี้ตอนเย็นว่างหรือเปล่า”

คนถูกถามเงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์พลางหันมาทำหน้ายุ่งใส่นิดๆ นัยน์ตาสีดำกลมโตหลังแว่นสายตาตวัดขวับก่อนตอบออกมา

“ทำไมยะยายปม จะชวนฉันไปดริงก์แอนด์แดนซ์อีกแล้วเหรอ” คำพูด นั้นบอกให้รู้ว่า เธอรู้จักเพื่อนรักดีจนพอจะเดาได้ว่า หลังเลิกงานโดยเฉพาะคืนวันศุกร์อย่างนี้แล้วละก็ คนเป็นเพื่อนมักจะชอบไปเที่ยวสถานบันเทิง

หากคนถูกดักคอกลับทำหน้ามุ่ยใส่ก่อนจะรีบบอก “แหม ก็คนทำงาน เหนื่อยๆ มาทั้งวัน มันก็ต้องหาอะไรผ่อนคลายบ้างสิ”

“แต่ไม่ใช่ดริงก์หรือแดนซ์เสมอนี่” คนถูกชวนเถียงกลับ “เอาเถอะ ว่าแต่เย็นนี้!ม¹ว่างจริงๆ เหรอ?”

“ไม่ละ ฉันต้องแก้บั๊ก^๑ โปรแกรมให้เสร็จก่อน พรุ่งนี้มีพรีเซนต์กับหัวหน้า แล้วอาทิตย์หน้าฉันก็ลาพักร้อน กว่าจะกลับมาก็วันพฤหัสฯ ถ้าไงไว้ศุกร์หน้าฉันจะไปด้วยก็แล้วกันนะ” คนตอบให้สัญญาล่วงหน้าอย่างที่ไม่คิดอะไรต่างจากคนฟังที่มีสีหน้าแปลกไป ริมฝีปากบางอ้าเผยอเพื่อบอกอะไรบางอย่าง

“พุก แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันนะ”

“จ้าๆ เข้าใจแล้วจ้ะ ไม่ต้องมาเล่นมุกเพื่อนเลิฟเลย ฉันบอกแล้วไงว่าศุกร์หน้าจะไปด้วย แต่เย็นนี้ไม่ไหวละ ขืนเคลียร์งานไม่เสร็จ พรุ่งนี้หัวหน้าเล่นงานตาย”

เจ้าของนาม ‘พุก’ ตอบแล้วก็หันกลับมาสนใจจอมอนิเตอร์ตรงหน้า ไม่ได้คิดว่าคำพูดของเพื่อนนั้นจะมีนัยแอบแฝง หญิงสาวที่ถูกเรียกว่า ‘ปม’ ถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นไปยืนด้านหลังเพื่อนสาวพลางเอื้อม มือข้างหนึ่งไปจับไหล่คนที่สนใจแต่งานไว้พลางบีบเบาๆ

“ฉันไปละนะ...โชคดีนะยายพุก”

“จ้า โชคดีเช่นกัน แล้วเจอกันพรุ่งนี้"

คนที่สนใจกับการทำงานได้แต่ตอบรับโดยไม่ได้หันมาสนใจ จึงไม่ทัน เห็นสีหน้าอันแสนหนักใจของเพื่อนสาวเลยแม้แต่น้อย

จวบจนกระทั้งเวลาเคลื่อนคล้อยผ่านไป เจ้าหล่อนจึงเก็บของใส่กระเป๋าถือเพื่อเตรียมกลับบ้าน เมื่อลุกออกจากโต๊ะทำงานก็เหลือบไปเห็นกุญแจดอกหนึ่งซึ่งวางอยู่บนโต๊ะทำงานของเพื่อนสาว

                “เชื่อเขาเลยน้า ยัยป๋ม ลืมแม้กระทั่งกุญแจ”

หล่อนหยิบกุญแจจากบนโต๊ะทำงานของเพื่อนสาว แล้วจึงเดินกลับมาที่โต๊ะของตนเอง จากนั้นหย่อนกุญแจในมือลงไปในที่เสียบปากกาซึ่งวางอยู่ บนโต๊ะทำงาน เพื่อเก็บรักษากุญแจนั้นไว้ให้เพื่อนสาว และคิดว่าพรุ่งนี้หล่อนจะคืนให้ โดยหารู้ไม่ว่ากุญแจดอกนี้จะกลายเป็นชนวนยุ่งยากในอนาคตอันใกล้

 

 

^๑ บั๊ก หรือ Bug เป็นความบกพร่องของคำสั่งในโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่ผู้เขียนหรือ ผู้พัฒนาโปรแกรมทำคำสั่งผิดหรือขาดตกบกพร่อง ทำให้ระบบงานทั้งหมดหรือระบบ บางส่วนเกิดข้อผิดพลาดไม่สามารถทำงานได้

 

พระจันทร์ฉายแสงสีส้มนวลโผล่ขึ้นมาทักทาย ณ เส้นขอบฟ้า ชีวิตของคนหลายคนก็เริ่มต้นกับเช้าวันใหม่อันแสนสดใสและอาจจะเป็นชีวิตที่ซ้ำซากจำเจสำหรับใครหลายคน แต่ไมใช่กับ ‘โรม สหสินธรวงศ์’ ที่ต้องพิสูจน์ ตัวเองด้วยการทุ่มเทชีวิตทั้งชีวิตให้คำว่างาน

ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีหม่นก้าวลงจากเรือไดหมึกลงไปยืนอยู่บนแพพร้อมกับอวนที่แบกพาดหลังอยู่ แขนแข็งแรงผิวคล้ามแดดอย่างคนทำงานกลางแจ้งวางอวนที่แบกอยู่กองลงกับพื้น สะบัดใบหน้านิดๆ เพื่อสะบัดไล่ความง่วงงนที่เริ่มถามหา

ใบหน้าคมเข้ม นัยน์ตาสีดำสนิทมีแววจริงจังแต่แฝงแววอิดโรย เรือนผมหยักศกดำสนิทดูไร้ระเบียบเป็นผลจากแรงลมทะเล เขาโคลงศีรษะอยู่สองสามครั้งจนลูกเรือหนึ่งในสี่หันมาเห็นเข้า

“พี่โรมไปพักก่อนดีกว่ามั้ย...”

“ไม่เป็นไร ช่วย ๆ กัน เดี๋ยวก็เสร็จ”

คนหัวรั้นปฏิเสธ คิดว่าอย่างไรเสียก็ทำงานให้มันเสร็จ ๆ ไปแล้วค่อยพัก

พระจันทร์ฉายแสงสีส้มนวลโผล่ขึ้นมาทักทาย ณ เส้นขอบฟ้า ชีวิตของคนหลายคนก็เริ่มต้นกับเช้าวันใหม่อันแสนสดใสและอาจจะเป็นชีวิตที่ซ้ำซากจำเจสำหรับใครหลายคน แต่ไมใช่กับ ‘โรม สหสินธรวงศ์’ ที่ต้องพิสูจน์ ตัวเองด้วยการทุ่มเทชีวิตทั้งชีวิตให้คำว่างาน

ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีหม่นก้าวลงจากเรือไดหมึกลงไปยืนอยู่บนแพพร้อมกับอวนที่แบกพาดหลังอยู่ แขนแข็งแรงผิวคล้ามแดดอย่างคนทำงานกลางแจ้งวางอวนที่แบกอยู่กองลงกับพื้น สะบัดใบหน้านิดๆ เพื่อสะบัดไล่ความง่วงงนที่เริ่มถามหา

ใบหน้าคมเข้ม นัยน์ตาสีดำสนิทมีแววจริงจังแต่แฝงแววอิดโรย เรือนผมหยักศกดำสนิทดูไร้ระเบียบเป็นผลจากแรงลมทะเล เขาโคลงศีรษะอยู่สองสามครั้งจนลูกเรือหนึ่งในสี่หันมาเห็นเข้า

“พี่โรมไปพักก่อนดีกว่ามั้ย...”

“ไม่เป็นไร ช่วย ๆ กัน เดี๋ยวก็เสร็จ”

คนหัวรั้นปฏิเสธ คิดว่าอย่างไรเสียก็ทำงานให้มันเสร็จ ๆ ไปแล้วค่อยพักพระจันทร์ฉายแสงสีส้มนวลโผล่ขึ้นมาทักทาย ณ เส้นขอบฟ้า ชีวิตของคนหลายคนก็เริ่มต้นกับเช้าวันใหม่อันแสนสดใสและอาจจะเป็นชีวิตที่ซ้ำซากจำเจสำหรับใครหลายคน แต่ไมใช่กับ ‘โรม สหสินธรวงศ์’ ที่ต้องพิสูจน์ ตัวเองด้วยการทุ่มเทชีวิตทั้งชีวิตให้คำว่างาน

ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีหม่นก้าวลงจากเรือไดหมึกลงไปยืนอยู่บนแพพร้อมกับอวนที่แบกพาดหลังอยู่ แขนแข็งแรงผิวคล้ามแดดอย่างคนทำงานกลางแจ้งวางอวนที่แบกอยู่กองลงกับพื้น สะบัดใบหน้านิดๆ เพื่อสะบัดไล่ความง่วงงนที่เริ่มถามหา

ใบหน้าคมเข้ม นัยน์ตาสีดำสนิทมีแววจริงจังแต่แฝงแววอิดโรย เรือนผมหยักศกดำสนิทดูไร้ระเบียบเป็นผลจากแรงลมทะเล เขาโคลงศีรษะอยู่สองสามครั้งจนลูกเรือหนึ่งในสี่หันมาเห็นเข้า

“พี่โรมไปพักก่อนดีกว่ามั้ย...”

“ไม่เป็นไร ช่วย ๆ กัน เดี๋ยวก็เสร็จ”

คนหัวรั้นปฏิเสธ คิดว่าอย่างไรเสียก็ทำงานให้มันเสร็จ ๆ ไปแล้วค่อยพัก

ทีเดียว แต่มีหรือลูกเรือจะยอมได้ ลุงสนที่เป็นทั้งลูกเรือและเป็นลูกน้องเงยหน้า จากท้องเรือที่แบ่งเป็นช่องเก็บของหลายช่องแล้วเอ่ยกับคนหัวรั้น

“เสร็จยังไงล่ะคุณโรม หัวจะทิ่มอยู่แล้วมั้งนั่น คุณกลับบ้านก่อนเถอะ ครับ เดี๋ยวตรงนี้ผมจัดการเอง”

“วะ ลุงสนนี่ แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า”

“คุณโรมไม่ตาย แต่ผมจะตายเอา ถ้าคุณโรมป่วย”

โรมกลอกตาไปมา เข้าใจดีเหมือนกันว่าถ้าเขาป่วยไปละก็ ลุงสนได้ตาย แน่ ตายเพราะต้องหัวปั่นกับการจัดการคุมงานและคุมลูกน้องทั้งหมดนี่

ชายหนุ่มถอนหายใจพรืดแต่ก็ยอมทำตามคำของลุงสนโดยการ ‘ทั้ง’ ทุกอย่างให้ลุงสนช่วยจัดการ แต่ยังไม่วายกำชับลุงสนและลูกเรือที่เหลืออยู่ให้จัดการให้เรียบร้อย เพราะถ้ามีอะไรไม่เรียบร้อยแล้วละก็เป็นได้เจอดีกัน แน่

โรมเดินไปยังรถกระบะที่จอดอยู่ใกล้กับท่าเทียบเรือ เขาจามออกมาครั้งหนึ่งก่อนจะไขกุญแจรถแล้วก้าวขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับและบังคับรถแล่น จากไป

เขาขับรถไปตามทางเลียบชายฝั่งทะเลใบหน้าคมเข้มมองตรงไปเบื้องหน้า ความคิดของเขาล่องลอยไปสู่ความทรงจำที่เจ็บลึกซึ่งถูกเก็บซ่อนไว้มาหลายปี มันเป็นทั้งความผิดหวัง ความเสียใจและต้องการเอาชนะในคราวเดียวกัน

สิบปีก่อนเขาต้องออกจากบ้านอย่างคนจนตรอก แต่สิบปีต่อมาเขากลับกลายเป็นคนที่ถูกจับตามองจากคนที่ทำให้เขาต้องออกจากบ้าน!

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มกับตัวเอง ที่ดันคิดถึงเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาอย่างที่ไม่น่าจะคิดถึงมันเลยสักนิด เขาขับรถมุ่งหน้าสู่บ้านหลังน้อยที่อยู่เกือบสุดถนนเลียบชายหาด รถกระบะกลางเก่ากลางใหม่เลี้ยวเข้าไปในเส้นทางเล็กๆ บน ถนนหินกรวดก่อนจะจอดที่ใต้ชายคาผ้าร่มซึ่งขึงไร้เป็นโรงจอดรถ

ร่างสูงใหญ่ก้าวลงจากรถ แล้วจัดการไขกุญแจล็อกประตูอย่างดี และก็จามออกมาอีกหนึ่งรอบ

“ท่าทางไข้มันจะเล่นงานแล้ววุ้ย”

โรมบ่นกับตนเองแล้วจึงเดินไปตามทางเท้าอ้อมด้านข้างตัวบ้าน วกเข้าไปทางหน้าตัวบ้านซึ่งหันหน้าออกสู่ทะเล เขาก้าวยาวๆ ขึ้นบันไดด้านหน้าพลางไขกุญแจเข้าไป

บ้านนี้เป็นบ้านไม้ชั้นเดียว มีชานระเบียงกว้างหันหน้าหาทะเล พื้นที่หน้าบ้านเป็นลานหินกรวดกว้างไม่มากนัก แต่ก็เหมาะสำหรับจะนั่งเล่นหรือตั้งวงสังสรรค์ อาณาเขตของบ้านมีเพียงรั้วไม้สีขาวเตี้ยๆ กั้นไว้เป็นแนวบ่งบอกเขตเท่านั้น

บนระเบียงมีเก้าอี้นอนตัวยาววางไว้สำหรับพักผ่อนหย่อนใจ เหนือขึ้นไปบนขื่อมีโมบายเปลือกหอยแขวนเรียงรายอยู่บนนั้น ส่งเสียงกังวานใสสลับกันไป แต่สำหรับคนที่อยากพักผ่อนเต็มแก่กลับไม่ได้หยุดสนใจธรรมชาติ แสนงดงามในยามเข้ามีดเลยแม้แต่น้อย

เขาเข้ามาในบ้านได้ก็เดินไปหยิบขวดยาแก้ไข้จากตู้ยา และจัดการส่งยาเม็ดสีขาวเข้าปากตามด้วยน้ำอีกครึ่งแก้ว จากนั้นก็พาตัวเองไปนอนแผ่บน เก้าอี้นอนตัวยาวที่อยู่ในห้องรับแขก ซึ่งด้านหนึ่งเป็นหน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดโล่ง จนสามารถรับลมทะเลได้เต็มๆ

ครั้นหัวถึงหมอนหนุนได้ โรมก็หลับเป็นตายเลยทีเดียว คงเป็นเพราะร่างกายของเขาต้องการพักผ่อนบวกกับฤทธิ์ยาที่กินเข้าไป

ชายหนุ่มหลับไปนานเท่าไรไม่รู้ มารู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตอนที่ท้องร้อง บอกว่าอยากได้อะไรใส่กระเพาะนั่นแหละ โรมจึงลืมตาตื่นด้วยอาการงัวเงีย เขาบิดขี้เกียจครั้งหนึ่งและรับรู้ได้ว่าตัวเองรู้สึกดีขึ้นกว่าตอนก่อนหลับไป

ร่างสูงใหญ่ในชุดเดิมลุกจากเก้าอี้นอนตัวยาวเดินเลยไปยังห้องครัว ที่อยู่ด้านหลัง เขาจัดการจุดเตาและทำอาหารง่ายๆ หรือถ้าจะเรียกมันว่าอาหารสิ้นคิดก็คงไมผิดนัก และถึงแม้มันจะเป็นอาหารสิ้นคิด แต่มันก็ทำให้หลายบ้านอิ่มอร่อยเสียจนขาดไม่ได้ มันคือ ไข่เจียว!

เขาลงมีอตีไข่จนฟูก่อนจะเทมันลงในกระทะร้อน จนมันล่งกลิ่นหอม

ฉุยขึ้นมาให้นํ้าลายสอ และแล้วในอีกไม่กี่นาทีถัดมา ข้าวไข่เจียวหอมกรุ่น ก็พร้อมตรงหน้า

โรมถือจานข้าวไข่เจียวมานั่งบนเก้าอี้ในห้องรับแขก เขาลงมือจัดการ อาหารมื้อแรกของวันอย่างสบายๆ ไม่รีบร้อนอะไร จนกระทั่งห้านาทีหลังจาก นั้น เจ้าข้าวไข่เจียวแสนอร่อยก็หมดเกลี้ยง

ชายหนุ่มเดินถือจานข้าวที่กินเสร็จแล้วไปล้างในครัวหลังบ้านก่อน จะกลับออกมายืนบิดขึ้เกียจอยู่หน้าระเบียงด้านหน้าอีกครั้ง ‘มันช่างเป็นวันอันแสนสงบสุขอะไรเช่นนี้ เขาคิด แต่แล้วความสงบสุขของโรมก็แทบหมดไปทันที เมื่อใครคนหนึ่งก้าว เข้ามาในเขตรั้วสีขาวซึ่งกางกั้นบ่งบอกอาณาเขตของบ้านเขาไว้อย่างชัดเจน!

“เฮ้ย.. .นั่นมันอะไรกันวะ”

ชายหนุ่มสบถกับตัวเองพลางมองภาพของผู้หญิงคนหนึ่งแต่งชุดลำลอง ดูมอมแมมกำลังก้าวเข้ามาในเขตบ้านของเขา และยิ่งหล่อนเดินใกล้เข้ามามาก เท่าไร เขาก็ยิ่งเห็นความมอมแมมได้อย่างชัดเจนมากขึ้น

ร่างบางในชุดลำลองเสื้อสีชมพูกับกางเกงยืนสีซีดที่ตอนนี้มันดูไม่จืด เอาเสียเลย เนื่องจากเสื้อสีชมพูบางส่วนขาดวิ่น บางส่วนเปรอะเปื้อนไปด้วยเศษฝุ่นและรอปื้นดำ คล้ายกับว่าหล่อนเพิ่งหลุดจากนรกขุมที่ทุรกันดารสุดๆ เลยก็ว่าได้

หญิงสาวผู้มาเยือนหยุดยืนอยู่บนพื้นใต้ระเบียงด้านหน้าตัวบ้าน หล่อน เงยหน้ามองมาทางเจ้าของบ้านที่ยังยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ว่าหล่อนเป็นใคร แถมจู่ ๆ ยังบุกรุกเข้าในเขตบ้านของเขาอีก

เจ้าหล่อนสบตาเขาแวบหนึ่งและเห็นแววของความหงุดหงิด ไม่ชอบใจ จากนัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้น พร้อมกันนั้น ใบหน้าของเจ้าของบ้านก็เต็มไปด้วยคำถามมากมาย ที่แม้ไม่ต้องเอ่ยปากก็รู้สึกได้ว่า คำถามของเขาคงรัวใส่หล่อนยิ่งกว่าความเร็วของปีนกลเป็นแน่

“ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามาในเขตบ้านของคุณ แต่ว่าฉัน..ติดตามต่อในฉบับ