เจ้าสาวสิบเจ็ด (มิลัน)

สิงหราช สิงหคุณาวัฒน์ เป็นคนดุ ใครแรงมาเขาซัดแหลก

หาคนที่กล้าต่อกรด้วยได้ยากเต็มที มีก็แต่คุณนายสร้อยระย้าแห่งไร่

เรืองสิงห์ที่กล้าบ่นกระปอดกระแปด แขวะเขาบ่อยๆ เรื่องไม่ยอมมีลูก

มีเมีย ปีนี้ชายหนุ่มอายุสามสิบหก กำลังเท่และสมาร์ตในสายตาสาวๆ

แต่ในสายตาคนแก่เขาควรจะมีครอบครัว มีเหลนทวดให้นางอุ้มได้แล้ว

“ชาวบ้านชาวช่องเขานินทากันให้แซด ว่าพ่อสิงห์กับพ่อเสือกิน

กันเองถึงไม่สนใจผู้หญิง” หญิงชรากระแทกเสียงขุ่น หน้าหงิกเป็นจวัก

นั่นเพราะหลานชายรูปงามเพิ่งปฏิเสธลูกสาวนายอำเภอ ไม่ยอมเออออ

ห่อหมกตามที่นางนำเสนอ

“ไอ้อีคนไหนมันปากบอนย่าออกชื่อมาเลยดีกว่า ผมจะลากลิ้น

มันออกมาสับ จะได้เลิกเสือกเรื่องผมกับไอ้เสือซะที วอนโดนตีนกันนัก”

ไอ้เสือคือเพื่อนซี้ที่อายุเท่ากัน ทัศนคติคล้ายกัน และไม่สนใจผู้หญิงยิงเรือ

สนใจก็แต่เรื่องพัฒนาไร่เหมือนกัน

“อุ๊ย! นี่มันเรือนฉันนะยะ อย่ามาวางมาดนักเลง จะข่มคนงาน

ในไร่ก็ข่มไป ข่มย่า...ย่าไม่กลัวพ่อสิงห์ดอก”

“โธ่ย่า! ข่มเขิ่มอะไรกัน ผมแค่รำคาญเต็มแก่ มาหาทีไรย่าก็คุย

แต่เรื่องเดิมๆ”

                “ก็ต้องคุยแต่เรื่องเดิมๆ สิ ใครไปมาหาสู่เขาก็ถามไถ่กันอึงมี่ว่า

เมื่อไหร่พ่อสิงห์จะมีเมีย ย่าไม่อยากจะคิดอกุศลแต่บางทีก็อดคล้อยตาม

 ปากหอยปากปูไม่ได้ ว่าพ่อสิงห์กับพ่อเสือคงนิยมชนช้างกันกระมังถึง

ไม่เคยเหลือบแลสาวงามบ้านไหน ลูกผู้ว่าก็แล้ว ลูกคุณหมอก็แล้ว เล่น

ตัวยักท่าไม่มีใครเกิน บอกไว้ก่อนเลยนะถ้าจะเอาพ่อเสือทำเมียต้องรอ

ให้ย่าตายเสียก่อน”

“เบื่อ!” สิงหราชยกนิ้วนวดขมับ ดีที่แยกไปปลูกบ้านเดี่ยวอยู่คนเดียว

ขืนอยู่ร่วมชายคากับผู้เป็นย่ามีหวังประสาทแดกตายก่อนวัยอันควร

“ย่าจะเอายังไงก็ว่ามาเลย ผมเบื่อผู้หญิง เจ๊าะแจ๊ะน่ารำคาญ

สะดีดสะดิ้งกันทั้งนั้น แต่เรื่องเป็นเกย์ผมไม่ได้เป็น ไอ้เสือมันก็ผู้ชาย

ทั้งแท่ง แมนเต็มตัว ไม่ใช่คู่ขากันแน่ๆ”

“ย่าอยากอุ้มเหลน”

“ถ้าอยากจริงๆ ผมจะไปขอลูกบุญธรรมจากสถานสงเคราะห์”

“ไม่เอา! ต้องสายเลือดแท้ๆ จากแกเท่านั้น”

“วะ!” คนเป็นหลานรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง แต่ผลคือโดนชี้หน้าด่า

กลับมาแทบจะทันที

“อย่ามาขึ้นวะขึ้นโว้ยกับย่านะ หน็อย! เลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย

อีกไม่กี่ปีก็สี่สิบจะหมดน้ำยาผลิตลูกอยู่รอมร่อ จะหวงแหนความโสด

ทำไมนักหนา ถ้าไม่อยากมีเมียก็หาผู้หญิงใจง่ายสักคน นอนกันหนสองหน

พอให้ติดลูก พอคลอดออกมาแล้วจะเฉดหัวผู้หญิงทิ้งก็เรื่องของแก ได้เหลน

เมื่อไหร่ย่าจะเลิกบ่น เลิกยุ่ง เลิกตอแย อยากจะหัวหกก้นขวิด อยากจะ

เป็นเก้งเป็นกวางก็ตามสบาย คำน้อยจะไม่กระทบกระเทียบแดกดันให้

รำคาญใจอีกเลย”

“พูดเป็นลิเก ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนเขาจะยอม”

“ถ้าไม่มีปัญญาหาย่าจะหาให้ หน้าหล่อๆ หุ่นแน่นๆ เงินตุงกระเป๋า

อย่างพ่อสิงห์ อย่าว่าแต่เป็นเมียระยะสั้น แค่ชั่วโมงสองชั่วโมงก็มีคน

อยากถวายตัวให้กกนับไม่ถ้วนแล้ว”

“ไม่ตกลงครับย่า จะเอาผู้หญิงระริกระรี้แบบนั้นมาอุ้มท้องลูกผม

ผมไม่เอาเด็ดขาด”

“ก็แล้วถ้าอีแก่คนนี้หาแม่พันธุ์เหมาะๆ ให้พ่อสิงห์ได้ พ่อสิงห์จะว่า

ยังไง” คุณนายสร้อยระย้าตาเป็นประกายวิบวับ ผิดกับหลานชายที่

หน้าเครียด หัวคิ้วย่น เส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบๆ

“ถ้าย่าอยากมีเหลนจนตัวสั่นเอาก็เอา แต่ผมมีข้อแม้นะ ถ้าแม่พันธุ์

ไม่ถูกใจผมมีสิทธิ์ปฏิเสธ ที่สำคัญผมจะยุ่งด้วยจนกว่าจะท้อง พอท้องปุ๊บ

จบปั๊บ ทางใครทางมัน ผู้หญิงคนนั้นจะมาขี้ตู่ว่าผมเป็นผัวไม่ได้”

“ย่ะ!”

“ที่ผมยอมก็เพราะผมรำคาญ ย่ากรอกหูทุกวัน พูด พูด พูด

จนสมองผมเบลอไปหมดแล้ว”

“จะไปไหนก็ไปไป๊ ย่าจะนั่งคิดว่าจะจับใครใส่พานให้พ่อสิงห์ดี

แหม...ตกปากรับคำมั่นเหมาะอย่างนี้ค่อยชื่นใจหน่อย”

“หึ!” เจ้าของไร่ย่ำเท้าปึงปังลงจากเรือนไทย

เจ้าของเรือนยิ้มกริ่ม ก่อนตายมีแววจะได้เห็นทายาทสิงหคุณาวัฒน์

คนใหม่

“อ๋อ! นึกออกแล้ว” หญิงชราตบเข่าตัวเองดังฉาด รีบต่อโทรศัพท์

มือไม้สั่น

“ว่าไงข้อเสนอของฉัน จะรับหรือไม่รับ” คุณนายสร้อยระย้า

ถามปลายสายเมื่อคุยกันได้สักพัก

“แหม...คุณนายขา ลูกสาวสามคนของดิฉัน ทั้งสวย ทั้งสาว กิริยา

มารยาทก็ผู้ดี๊ผู้ดี ริ้นไม่เคยไต่ไรไม่เคยตอม จะให้ไปเป็นเมียประเดี๋ยว

ประด๋าวของคุณสิงห์ มิขาดทุนป่นปี้หรือคะ”

“จะขาดทุนได้อย่างไร ตั้งท้องแล้วพ่อสิงห์ไม่รับเป็นเมียก็ไม่

เดือดร้อนดอก ฉันยังอยู่ทั้งคน แม่ของเหลนฉันไม่ปล่อยให้อดอยากแน่

สมบัติพัสถานฉันก็เยอะ ถ้าฉันตายลงจะเป็นของใครเล่า แม่พริ้มเพราลอง

ตรองดูเถิด”

“ขอเวลาคิดหน่อยนะคะ ลูกๆ เป็นแก้วตาดวงใจของดิฉัน ต้อง

ใคร่ครวญให้ถี่ถ้วน”

“ฉันใจร้อนกลัวพ่อสิงห์จะเปลี่ยนใจ ถ้าแม่พริ้มเพราต้องใช้เวลา

ตรึกตรองอีกนาน ฉันว่า...ฉันยกข้อเสนอนี้ให้ลูกสาวบ้านอื่นก็ได้ เราเลิก

คุยเรื่องเกี่ยวดองกันเถอะ คุยเรื่องหนี้สินจะดีกว่า เงินสองล้านที่กู้ไปว่า

อย่างไรเล่า ทั้งต้นทั้งดอกทำไมถึงเงียบกริบ”

“เอ่อ...” คุณพริ้มเพราอึกอักทันที เมื่อคนสูงวัยเปลี่ยนมาซักถาม

เรื่องหนี้สิน

“อย่ามาเอ้ออ้าอึกอัก ฉันไม่ชอบ แม่พริ้มเพราลืมแล้วหรือ โฉนดบ้าน

ของหล่อนอยู่ในมือฉัน”

“แหม แหม แหม ใจเย็นๆ สิคะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ดิฉันกับลูกๆ ทั้งสาม

จะไปเป็นแขกพิเศษของไร่เรืองสิงห์ คุณสิงห์ถูกใจคนไหน แม่เพ็ญ แม่แพร

หรือแม่พัชร ก็เลือกรื้อซื้อหาเอาเถิดเจ้าค่ะ”

“นี่! อย่ามาประชดฉันนะ ฉันรู้ทัน ว่าลึกๆ หล่อนแอบดีใจจน

เนื้อเต้น ถ้าลูกสาวหล่อนท้อง หล่อนจะได้ปลดหนี้ปลดสินแถมขึ้นชื่อว่า

เป็นยายของเหลนฉัน โอกาสกอบโกยผลประโยชน์มีเยอะแยะหลายทาง

เผลอๆ จับพลัดจับผลูพ่อสิงห์หลงใหลลูกหล่อนจนยกเป็นเมียออกหน้า

ออกตา มีหวังสบายไปสิบชาติ” นางว่าเสร็จก็กระแทกหูโทรศัพท์ลงกับ

แป้นทองเหลืองอย่างขัดเคือง

“เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคุณนายสร้อยระย้า พ่อสิงห์ว่าแน่ๆ

ยังต้องลงให้ ต่อปากต่อคำดีนัก ไม่ด่าไฟแลบก็บุญหัวแล้ว”

เมื่อนัดแนะหญิงสาวมาให้หลานชายดูตัวเรียบร้อยแล้ว หญิงชรา

ก็เรียกคนสนิทให้เข้ามาหา

                “แม่ฉวี แม่ฉวี”

“ค่ะ คุณนาย”

“ไปเตรียมห้องพัก สี่คนเอาสองห้องก็พอ”

“ค่ะ” ฉวีวรรณยอบตัวรับคำสั่ง จากนั้นก็ผละไปทำงาน ปล่อยให้

คนแก่นั่งกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ตามลำพัง

“เสร็จย่าแน่พ่อสิงห์ แกน่ะเก่ง แต่ฉันอาบน้ำร้อนมาก่อน คนไม่เคย

มีเมีย อดอยากปากแห้งเรื่องอย่างว่า พอเจอเนื้อนมไข่เข้าขี้คร้านจะหลง

จนหัวปักหัวปำ กว่าแกจะเบื่อฉันคงฉีกผ้าอ้อมแทบไม่ทัน” จากนั้น

มือเหี่ยวย่นก็คว้าวรรณคดี บทประพันธ์ของสุนทรภู่ เรื่องพระอภัยมณี

ตอนพระอภัยมณีกับศรีสุวรรณเรียนวิชามาอ่าน

ในเพลงปี่ว่าสามพี่พราหมณ์เอ๋ย ยังไม่เคยชมชิดพิสมัย

ถึงร้อยรสบุปผาสุมาลัย จะชื่นใจเหมือนสตรีไม่มีเลย

เพ็ญฤทัยกรี๊ดลั่นบ้าน แพรพลอยก็ออกอาการกระดี๊กระด๊า

มีก็แต่พัชราภาที่ทำปากยื่นอย่างขัดใจ เพราะหล่อนมีคนรักอยู่แล้ว แต่

แอบคบกันอย่างลับๆ ไม่ให้มารดาระแคะระคาย

“จริงหรือคะคุณแม่ ว้าว! ไม่อยากจะเชื่อ ถ้าเพ็ญได้เป็นเมีย

คุณสิงห์ เพ็ญไม่ปล่อยให้เขาหลุดมือแน่ หล่อระเบิด รวยก็รวย กล้าม

เป็นมัดๆ เซ็กซี่ที่สุด” ลูกสาวคนโตนั่งไม่ติดเก้าอี้ เมื่อนึกถึงครั้งที่เคยเจอ

กับชายหนุ่มมาแล้วหนึ่งหน เสน่ห์ของเขากระแทกตากระแทกใจหล่อน

เข้าอย่างจัง

“ใช่ จำไว้นะทั้งสามคน ไม่ว่าคุณสิงห์จะเลือกใคร ต้องจับให้มั่น

เกาะให้หนึบ ตอนนี้แกล้งไหลตามน้ำไปก่อน ท้องแล้วเรื่องอะไรจะเลิก มีลูก

เป็นห่วงผูกมัดแล้วก็อย่าหวังว่าจะถีบหัวพวกเราส่งง่ายๆ” คุณพริ้มเพรา

ยิ้มแย้มแก้มปริ เมื่อส้มหล่นใส่มือแบบฟลุกๆ

                “พัชรไม่ไปได้ไหมคะคุณแม่ ขี้เกียจ” ลูกสาวคนเล็กออกเสียงบ้าง

ทว่าผลคือโดนคนเป็นแม่ตวาดกลับอย่างเดือดดาล

“ไม่ได้! ช่วยกันทำมาหากินหน่อยยายพัชร แกก็รู้ว่าตอนนี้บ้านเรา

ง่อนแง่น รวยแต่เปลือก ไม่มีทั้งเงินและสมบัติเหลือแล้ว”

“คุณแม่ขา ไม่ต้องห่วงนะคะ แพรชอบนักละผู้ชายพยศ จะปราบ

ให้กลายเป็นแมวเชื่องๆ เลยคอยดู” ลูกสาวคนรองพันนิ้วกับเส้นผมดัดลอน

มั่นใจในความสวยยั่วยวนที่สุดในจำนวนสามศรีพี่น้องของตัวเอง

“จัดกระเป๋าเสร็จกันหรือยัง พรุ่งนี้จะออกเดินทางเช้าหน่อย สิบโมง

ล้อหมุน”

“เสร็จแล้วมั้งคะ เพ็ญไม่ได้จัดเอง ให้นังรุ้งมันจัดให้”

“แล้วนี่ยายรุ้งไปมุดหัวอยู่ไหน แม่จะบอกให้มันเตรียมตัว จะเอามัน

ไปด้วย”

“อ้าว! ให้มันไปด้วยทำไมคะ เกะกะรถ” แพรพลอยแย้ง ค้อนมารดา

จนตาคว่ำ

“นั่นสิคะ นังรุ้งผิวพรรณหมดจด หน้าตาสะสวยไม่หยอก พาไปก็

เท่ากับเพิ่มคู่แข่ง” เพ็ญฤทัยผสมโรง

“โอ๊ย! คิดลึกคิดไกลกันจัง นังรุ้งมันเพิ่งจะสิบเจ็ด ยังเด็กอยู่เลย

คุณสิงห์ช่างเลือกอย่างกับอะไร คงไม่คว้าเด็กกะโปโลไปทำเมียหรอกค่ะ

เอามันไปด้วยก็ดีแล้ว มีคนรับใช้ติดสอยห้อยตาม พวกเราจะได้ดูดี มีสง่า

ราศีขึ้น” พัชราภาเถียงพี่สาวทั้งสองคน

“ยายรุ้งไม่ใช่คนรับใช้นะ มันเป็นหลานห่างๆ ของแม่” คุณพริ้มเพรา

เอ่ยกับลูกๆ แม้จะไม่ได้รักใคร่เอ็นดูแต่ก็เกลียดหลานสาวไม่ลง รุ้งรำไพ

กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก พอมาอยู่กับนางก็ขยันขันแข็ง ช่วยทำงานบ้าน

ตัวเป็นเกลียวหัวเป็นนอต

“ห่างจนนับญาติไม่ถูก!” แพรพลอยยังแขวะไม่เลิก

“พอเหอะยายแพร แกจะค่อนแคะให้ได้อะไรขึ้นมา มันมาอยู่บ้าน

เราก็ทำงานแลกข้าวแลกน้ำ เป็นเบ๊ให้พวกแกโขกสับตั้งแต่เจ็ดขวบยันโต

เป็นสาว”

“เลิกค่อนแคะก็ได้ค่ะ แต่คุณแม่ห้ามให้มันเรียนต่อปริญญาตรี

นะคะ ทั้งแพร พี่เพ็ญ แล้วก็ยายพัชรไม่มีใครเรียนจบสักคน ถ้านังรุ้งมัน

ได้ดิบได้ดี ลูกๆ คุณแม่จะเสียหน้านะคะ”

“ก็พวกแกไม่รักเรียนเอง ติดผู้ชายบ้าง ติดเที่ยวบ้าง ขี้เกียจตัวเป็นขน

จนโดนรีไทร์ จะไปอิจฉามันทำไม ไม่ต้องกันท่าหรอกย่ะ ตอนนี้แม่กรอบแกรบ

ยอบแยบ หนี้สินอีนุงตุงนัง ไม่มีปัญญาส่งยายรุ้งเรียนต่อแน่ๆ”

“แพรเข้าห้องละค่ะ จะไปพอกหน้า” คนสวยลุกหนีทันทีที่แม่พูดถึง

เรื่องหนี้สิน สำหรับหล่อนหนี้ไม่ยุ่ง มุ่งแต่ใช้เงินมือเติบ อีลุ่ยฉุยแฉกจมไม่ลง

“ว้าย! ไม่ได้การละ เดี๋ยวยายแพรสวยกว่า เพ็ญขอตัวไปทาสีเล็บ

ก่อนนะคะ” เพ็ญฤทัยตามน้องสาวไปติดๆ

“แกล่ะยายพัชร มีอะไรจะไปทำไหม”

“ค่ะ พัชรจะไปเล่นเฟซบุ๊กอยู่พอดี” ลูกสาวคนเล็กพูดจบ ก็เดินหนี

เข้าห้องไปอีกคน

“เฮ้อ! ลูกหนอลูก” คุณพริ้มเพราบ่นพึมพำงึมงำอยู่คนเดียว

หลังจากสามสาวแยกย้ายเข้าห้องใครห้องมันเรียบร้อยแล้ว

“น้ำฟักทองค่ะคุณป้า รุ้งทำเอง”

คนที่โผล่หน้ามาปรนนิบัติคือหลานสาวที่ไม่ได้ตั้งใจเลี้ยง แต่กลับ

เป็นผู้เป็นคนยิ่งกว่าลูกทั้งสามของนางเสียอีก

“มาพอดี พรุ่งนี้ไปต่างจังหวัดกับป้านะ ป้าจะพาพวกพี่ๆ ไปให้

เศรษฐีตากดูตัว ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับแกหรอก แต่อยากปิดบ้านเงียบสัก

หกเจ็ดวัน เบื่อเจ้าหนี้ หมู่นี้มาทวงกันถี่เหลือเกิน”

“ค่ะ”

“ส่วนเรื่องเรียนต่อเบรกเอาไว้ก่อนนะ แกก็รู้ว่าป้ากำลังถังแตก เอาไว้

เกี่ยวดองกับคุณนายสร้อยระย้าสำเร็จ ลืมตาอ้าปากได้เมื่อไหร่ แล้วค่อย

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)