คุณแม่แก้ขัด

พญามารขย่มรัก

ดวงดาวน้อยใหญ่ทอแสงเรืองรองเต็มท้องฟ้ากว้าง ยาริสสีแดง เหมือนป้ายทะเบียนค่อยๆ แล่นเข้ามาหยุดในลานจอดรถของรีสอร์ตแห่งหนึ่งในจังหวัดกาญจนบุรี ก่อนที่อรุณรดากับเกวลินผู้เป็นเจ้าของรถจะพร้อมใจกันเปิดประตูออกมา

‘ออกลายมาเลย ออกลายให้เห็น เผย...ที่เป็นว่าจะร้ายสักเท่าไร’

เสียงเพลงยอดนิยมเมือหลายปีก่อนแว่วมาจากแพขนาดใหญ่ ริมธารนํ้าตก เกวลินชะเง้อคอมองไปทางสถานที่จัดงาน ไม่นานนักก็หันมาชักชวนอรุณรดาที่ยังมีสีหน้าซึมๆ ให้ไปสนุกด้วยกัน

“น่าจะที่นี่แหละมั้ง”

อรุณรดาปล่อยให้เพื่อนสาวของเธอจูงมือไปทางต้นเสียง แต่พอก้าวลงบันไดไม้ไผ่เข้ามาในบริเวณงานเท่านั้น เท้าน้อยๆ ก็หยุดชะงักจนเกวลินต้องหยุดตามทันที

ดวงตาของอรุณรดาเบิกกว้าง นึกไม่ถึงว่าจะเห็นสาวสวยในชุดเสือดาววาบหวิวคล้ายบิกินี่กำลังเต้นเบียดเสียดอยู่กับหนุ่มๆ ที่กลางแพริมน้ำ

“นี่แกพาฉันมางานเลี้ยงรุ่นของพี่เกื้อ...หรือว่างานนางเสือดาวล่าเหยื่อ” อรุณรดาหันไปถามเพื่อนด้วยสีหน้าเหลอหลา ทว่าเกวลินยกมือขึ้นโบกปัด

“เฮ้ย...ไม่ถึงขนาดนั้นเสียหน่อย น้องๆ เสือดาวในงานนี้พี่ๆ เขา คัดมาแล้ว เกรดเอทุกคน”

“เกรดเอ?”

คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อย อรุณรดาอดนึกเปรียบเทียบไม่ได้ว่าสาวๆ ที่เธอเห็นในยูทูบตอนหาข้อมูลมาแต่งนิยายเรื่องหนึ่งน่ะเจ๋งกว่านี้มาก แต่พอเห็นเพื่อนกลอกตาไปมาช้าๆ เธอก็รู้สึกตัวทันทีว่าอีกฝ่ายคงกำลังเห็นเธอเป็นกบในกะลาที่วันๆ เอาแต่หาข้อมูลในเรื่องที่ตัวเองสนใจมาผสมผสานลงในนิยาย เช่น ผักไฮโดรโพนิกส์ปลอดสารเคมี การเล่นโยคะเพื่อสุขภาพ ช่วยชาติประหยัดน้ำมัน ฯลฯ

“ช่างเถอะๆ แกอย่าสนใจดีกว่า”

การที่เกวลินตัดบทเหมือนคร้านจะอธิบายนั้นทำให้อรุณรดายิ่งแน่ใจ แต่ก็ไร้อารมณ์จะโต้แย้ง

“ไหน...ดูความพร้อมอีกทีสิว่านางสาวอรุณรดาเจิดจรัสสามร้อยหกสิบองศาหรือยัง” ว่าแล้วครีเอทีฟสาวก็จับไหล่เพื่อนรักแล้วหมุนตัว เพื่อนไปมาหรี่ตาสำรวจตั้งแต่ศีรษะจดเท้า

คืนนี้อรุณรดาสวมเดรสสีน้ำเงินสดสวย ขับให้ผิวขาวอมชมพูระเรื่อ ของวัยสามสิบกำลังโสดโดดเด่นยามรัตติกาล ส่วนผมสีดำธรรมชาติที่ยาว สลวยนั้นม้วนเป็นเกลียวและเกล้าขึ้นไปด้านบน ปล่อยปอยลงมาข้างหน้านิดหน่อย รับกับใบหน้าเรียวสวยแบบหมวยนิดๆ ตามประสาลูกครึ่งไทยจีนที่เกิดและเติบโตในเมืองไทย เกวลินเป็นคนจับเพื่อนของเธอสวมชุดนี้เอง ทั้งยังแต่งหน้าติดขนตาให้เสียสวยพริ้ง

“โอเค ยังสวยเหมือนตอนออกจากบ้านเปี๊ยบ คราวนี้ก็ตามฉันมาได้แล้ว” เกวลินยิ้มพลางจูงมือเธอไปหาชายหนุ่มห้าหกคนที่ยืนถือแก้วค็อกเทล จับกลุ่มเป็นวงกลมคุยกันอยู่ หนึ่งในกลุ่มนั้นมีเกื้อกูล พี่ชาย ของเกวลินด้วย

“พี่เกื้อขา...ก้อยมาแล้วค่ะ” เกวลินเดินไปยืนอยู่ข้างๆ พี่ชายยิ้มหวานทักทายเพื่อนๆ ทุกคนของเขาอย่างเป็นมิตร ขณะที่อรุณรดารู้สึกขัดเขินสายตาของใครต่อใครที่มองมายังเธอ ที่จริงเธอรู้ว่าตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงสวยนัก เหตุผลที่พวกเขามองอาจเพราะไม่รู้ว่าเธอเป็นใครก็ได้

“พี่เกื้อจำยายรดา เพื่อนรักของก้อยได้ไหมคะ” เกวลินจับไหล่ ทั้งสองข้างของเพื่อนสาวแล้วดึงให้หันมายืนข้างๆ พี่ชาย

อรุณรดายกมือไหว้ ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่แต้มด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อน ขยับกล่าวพร้อมยิ้ม

“สวัสดีค่ะพี่เกื้อ”

“สวัสดีจ้ะ” เกื้อกูลรับไหว้ ยิ้มให้เพื่อนของน้องสาวอย่างเป็นมิตร      “ไม่เจอกันตั้งหลายปี รดาโตขึ้นและสวยขึ้นเป็นกองเลยนะ”

ดวงตาเรียวสวยหลุบต่ำลงเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินตามประสา ผู้หญิง ยิ่งด้วยอาชีพของเธอที่วันๆ อยู่แต่ในบ้าน ไม่ค่อยออกมาเจอผู้เจอคนเท่าไรนัก พอได้มายืนอยู่ท่ามกลางสายตาของใครต่อใครอย่างในเวลานี้จึงทำให้รู้สึกอึดอัด ประหม่าจนแทบจะวางมือวางไม้ไม่ถูกตำแหน่ง

“รดา รู้จักกับเพื่อนๆ พี่เกื้อหน่อยสิ” เกวลินสะกิดแขนเพื่อน ก่อนหันไปยิ้มหวานให้หนุ่มๆ ทุกคนอย่างเป็นกันเอง “พี่ๆ คะ คนนี้รดา เป็นเพื่อนรักเพื่อนตายของก้อยเองค่ะ สนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ประถม ตอนนี้รดาเป็นนักเขียนด้วยนะคะ มีนิยายตีพิมพ์มาแล้วตั้งหลายเรื่อง บ.ก. การันตีมาว่าสนุกทุกเรื่องเลยค่ะ”

เสียงเจิ้อยแจ้วที่กำลังพยายามโฆษณาสรรพคุณเพื่อนสาวทำเอาอรุณรดาต้องหันไปมองหน้าคนพูดทันที เธอกะพริบตาปริบๆ ขณะอีกหันมายิ้มอย่างภาคภูมิใจ เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็นนัยว่าตนไม่ได้โกหกเสียหน่อย แต่ก็ไม่ได้บอกให้หมดว่าไอ้ที่พี่ทามาก็อตการันตีว่าสนุกทุกเรื่อง นั้นมันเป็นนิยายที่ตลาดไม่ต้องการ ยอดขายตกต่ำจนสำนักพิมพ์ตัดสินใจไม่ตีพิมพ์ต้นฉบับเรื่องล่าสุดให้

คิดแล้วอรุณรดาก็พานเศร้าใจนัก แต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากยอมรับความจริง บางครั้งอุดมการณ์มันก็ขัดแย้งกับสิ่งที่ต้องเผชิญ เธอตั้งใจว่าหากกลับจากพักผ่อนคราวนี้จะลองหันไปหาซื้อนิยายแนวที่พี่ ทามาก็อตแนะนำมาศึกษาดูบ้าง เธอควรจะเริ่มลงมือเขียนสิ่งที่ตลาดต้องการเพื่อเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง เลี้ยงน้องของเธอที่ยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย และกำลังเริ่มมือนาคตอันสดใสในวงการบันเทิง

“รดาเพิ่งเลิกกับแฟนหมาดๆ ก้อยเลยชวนมาพักผ่อนที่กาญจน์

ด้วย”

ดูเหมือนสรรพคุณข้อสุดท้ายจะเป็นอะไรที่เกวลินภูมิใจนำเสนอมากที่สุด ริมฝีปากช่างเจรจานั้นถึงได้ฉีกยิ้มกว้าง มองเพื่อนพี่ชายทุกคนตาหวานระยับ ก่อนจะหันมาหาอรุณรดาอีกครั้ง แล้วผายมือไปทางชายหนุ่มคนแรกที่ยืนอยู่ขวามือของเกื้อกูล

เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ อ้วนท้วนสมบูรณ์ หน้าตาดูใจดีและเป็นกันเอง

“คนนี้พี่เจ๋า เป็นผู้จัดการใหญ่ของบริษัทส่งออกอาหารสัตว์อยู่ที่ ชลบุรี พี่เขายังโสดนะ”

“แต่ไม่สนิท” เกื้อกูลแทรกด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ พาให้คนอื่นๆ ใน วงหัวเราะร่วนไปตามๆ ก้น

“อ้าว ไม่สนิทแล้วเหรอคะ” เกวลินทำหน้าเสียดาย ก่อนจะยกมือขึ้นโบกปัดไปมา “ไม่เป็นไรๆ รดามารู้จักพี่คนนี้ดีกว่า คนนี้ชื่อพี่กอล์ฟ ทำงานเป็นโคชทีมฟุตบอลระดับจังหวัดเชียวนะ คนนี้ก็ยังโสด และน่าจะสนิทด้วย ใช่ไหมคะ พี่กอล์ฟ”

พี่กอล์ฟพยักหน้าแล้วยิ้มๆ มองมาที่อรุณรดาตาหวานระยับ ชวนให้หญิงสาวยิ่งรู้สึกขัดเขินระคนอึดอัดชอบกล แม้ว่าพี่กอล์ฟคนนี้จะดูเท่ ระเบิดเพราะหุ่นนักกีฬา แต่แค่สบตาไม่ถึงวินาที อรุณรดาก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกทีละชิ้นๆ จนร่างกายเปล่าเปลือยไปทั่วหากคบเป็นแฟนด้วย ไม่ถึงสามวันคงต้องถูกเล้าโลมและปลุกปล้ำจนเสียพรหมจรรย์ที่เธออุตส่าห์เฝ้าทะนุถนอมมาถึงสามสิบปีอย่างแน่นอน

“ส่วนคนนี้ชื่อพี่อ๊อด เป็นจิตรกรนะ เขียนรูปรูปหนึ่งขายได้ตั้งเป็น หมื่นๆ แน่ะ” เกวลินผายมือไปทางชายคนที่สาม รูปร่างผอมสูง ผิวค่อนข้างคลํ้า ผมเดรดร็อกแบบหลอดกาแฟนั้นถูกมัดขึ้นไปไว้กลางศีรษะ คล้ายยอดมะพร้าว

“เอ...จะว่าไปก็ดูเหมาะกับรดาดีนะ เป็นจิตรกรกับนักเขียน เข้าคู่กันเป๊ะเหมือนอยู่ในโลกเดียวกันเลยละ”

“หัวใจผมว่าง จะมีใครบ้างจับจอง...” พี่อ๊อดร้องเพลง และ ยิ้มหวานให้อรุณรดาทันที ทุกคนในกลุ่มจึงพากันหัวเราะร่า พาให้อรุณต้องหัวเราะตามไปด้วยอย่างมีมารยาท แต่แอบนินทาในใจว่าทรงผมยอดมะพร้าวนั่นไม่ไหวจะเคลียร์ ขืนแต่งงานกันจริงๆ เธอคงถูกปลายผมของพี่อ๊อดทิ่มตาทุกคืนจนนอนไม่หลับ ดูจากท่าทางแล้วพี่อ๊อดจะเป็น ขี้เมาติสต์แตกเสียด้วย

เธอไม่ได้คิดว่าทุกคนที่ทำผมเดรดร็อกดูไม่น่าคบ เพียงแต่มันเป็นเรื่องของ...รสนิยม

“เฮ้ย! ไอ้ปามาแล้วเว้ย” เกื้อกูลยิ้มกว้าง หันหน้าไปทางบันไดสำหรับเข้างาน ทุกคนที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนานก็เลยหันตามไปมองโดยอัตโนมัติ ไม่เว้นกระทั่งอรุณรดา

ดวงตาเรียวสวยที่ประดับขนตายาวงอนมีประกายใคร่รู้ตามประสา และเพียงเห็นชายร่างสูงในชุดสูทราคาแพงลิบกำลังเดินลงบันไดมาด้วย สีหน้าเรียบเฉยเท่านั้น เธอก็ถึงกับนิ่งขึงไป

หัวใจดวงน้อยๆ กระตุกวูบ ความรู้สึกไม่ต่างจากโลกทั้งใบที่เคยสงบนิ่งมานานกำลังสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เหมือนกระแสน้ำใต้แพกำลังระลอกคลื่น เหมือนกระแสเลือดในร่างกายไหลเวียนปั่นป่วน แข้งขาอ่อนเปลี้ยขึ้นมากะทันหัน

อรุณรดาต้องใช้ความพยายามอย่างยากลำบากที่จะทรงตัวไว้ให้มั่นคง เสียงของเกื้อกูลกับเพื่อนๆ ที่ชักชวนกันไปทักทายคนที่กำลังเข้ามาในงานไม่ได้อยู่ในความสนใจของเธอสักนิด นักเขียนสาวมองชายในฝันคนนั้นตาโต คิ้วหนาดกดำที่พาดอยู่เหนือดวงตาคมๆ คู่นั้นรับกับจมูกโด่ง เป็นสันและริมฝีปากหยักลึกอย่างลงตัว

ผู้ชายรูปร่างหน้าตาเพอร์เฟกต์ขนาดนี้ เธอเคยเห็นแต่พระเอกในจอสี่เหลี่ยมเล็กๆ เท่านั้น

ไม่สิ! รู้สึกว่าเขาหล่อกว่าพระเอกละครบางคนเสียอีก

หล่อมาก! หล่อมีออร่า หล่อกว่าผู้ชายทั่วๆ ไปที่เดินดินอยู่บนในโลกใบเดียวกันนี้

ถ้าหากเรียกเขาว่า ‘เทวดา’ ก็คงจะไม่ผิดนัก

“อะแฮ่ม”

เสียงกระแฮมที่ดังขึ้นใกล้ๆ นั้นทำเอาอรุณรดาถึงกับสะดุ้งเฮือก เธอกะพริบตาปริบๆ พยายามเรียกสติที่หลุดลอยไปกลับคืนมาอีกครั้ง ก่อนที่ใบหน้าเรียวสวยจะหันไปหาเจ้าของเสียงซึ่งกำลังยิ้มพราย นัยน์ตาระยิบระยับราวกับนางจิ้งจอกสาว

“คนนี้เขาชื่อพี่ปา ชื่อจริงว่าพี่ปาฏิหาริย์ พิชญ์วรกานต์ เป็นหมอ รักษาโรคหัวใจและทายาทเจ้าของโรงพยาบาลวรกานต์ จบดอกเตอร์มา จากอเมริกาเชียวนะแก ตระกูลนี้เขาเป็นหมอกันทั้งบ้าน ตั้งแต่รุ่นคุณทวด คุณปู่ จนมาคุณพ่อ สืบต่อกิจการกันเป็นช่วงๆ”

ระหว่างที่เกวลินกำลังสาธยายประวัติของหมอเทวดาคนนั้นนักเขียนสาวก็เผลอหันกลับไปมองร่างสูงสง่างามของเขาอีกครั้ง อรุณรดามองแบบตาไม่กะพริบ และเพียงแค่หมอเทวดาแย้มยิ้มให้บรรดาเพื่อนๆ ที่เดินไปทักทายเท่านั้น ท้องฟ้าราตรีที่เต็มไปด้วยกลุ่มดาวน้อยใหญ่ของกาญจนบุรีเวลานี้ก็ราวกับว่า มีหมอกสีชมพูโรยตัวลงมาปกคลุมทุกสรรพสิ่งเบื้องล่าง

“พี่เกื้อเคยเล่าให้ฟังว่าบ้านพี่ปานี่รวยโคตรๆ ถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะ ติดทอปเท็นของตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองไทยด้วย”

‘แล้วเขารับรักษาคนไข้ที่เป็นโรคหัวใจอ่อนแอจากการอกหักไหมนะ’ อรุณรดาแอบคิดในใจ กัดริมฝีปากนิดๆ คล้ายกับว่าทำแบบนั้นแล้วจะ สามารถควบคุมหัวใจที่กำลัง เต้นแรงแทบหลุดออกมานอกอกได้เสียกระนั้น

“น่าเสียดายที่พี่ปาแต่งงานมีเจ้าของตั้งแต่เรียนจบดอกเตอร์ใหม่ๆ ตอนอายุยี่สิบเจ็ด”

เสียงถอนหายใจของเกวลินที่ดังต่อมาในตอนท้ายทำเอาความคิดที่ จะไปสมัครเป็นคนไข้ของหมอเทวดาของอรุณรดาแตกกระจายไป ในอากาศธาตุ       

นักเขียนสาวช่างฝันหันไปมองหน้าเพื่อนรักของเธอนิ่งๆ ประกายตา ที่เคยสุกสกาวราวกับดวงดาวบนฟ้าไกลเมื่อครู่นั้นมืดทึบลงทันควันราวกับ ถูกอุกกาบาตลูกใหญ่พุ่งชน

“ก็ว่าอย่างนั้นแหละ” อรุณรดาผสมโรง ก่อนจะเดินหลบไปยืนอยู่เงียบๆ ริมแพคนเดียว

อันที่จริงเธอแค่หลงใหลได้ปลื้มในรูปโฉมของหมอเทวดาชั่วคราว เท่านั้น ไม่ได้หวังว่าจะให้เขามาดามใจจริงๆ หรือจะต้องหาแฟนใหม่ให้ได้ ภายในเร็ววันนี้ ความรู้สึกของการสูญเสียมันเพิ่งเริ่มต้น ส่วนที่ยอมตามเกวลินมางานเลี้ยงรุ่นของเกื้อกูลก็เพราะไม่อยากนอนเหงาอยู่ห้องคนเดียวให้ชํ้าใจ

ใบหน้าเรียวสวยที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจนงามพริ้งเงยขึ้นมอง ดาวน้อยใหญ่ที่ดารดาษเต็มฟ้า ว่ากันว่าความรักคือความรู้สึกล้ำค่าที่จะส่องแสงให้ชีวิตมีความหมายมากขึ้น ดังนั้น หากเปรียบความรักเป็นดาวฤกษ์ทุกดวง อรุณรดาไม่มีทางรู้เลยว่ากามเทพจะหยิบดาวฤกษ์ดวงไหนมาแผลงศรให้เธอ ได้แต่หวังว่าสักวันจะมีดาวฤกษ์เป็นของตัวเองอีกครั้ง

สายลมเย็นๆ ที่พัดบาดผิวมาวูบหนึ่งทำให้หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะนึกถึงความรู้สึกตอนเห็นนภดลไปช่วยผู้หญิงคนหนึ่งเลือกซื้อของใช้สำหรับเด็กอ่อนด้วยกันในห้างสรรพสินค้า

ตอนนั้นอรุณรดาเพิ่งซี้อของกลับออกมาจากซูเปอร์มาร์เกตหมายใจว่าอีกประเดี๋ยวจะแวะไปทำอาหารเย็นที่บ้านนภดลเป็นการ เซอร์ไพรส์ แต่พอเดินผ่านแผนกเด็กอ่อน บังเอิญเห็นเขาเสียก่อนก็ร้องเรียก

‘ดล’ อรุณรดายิ้มกว้าง ตรงเข้าไปทักตามความเคยชิน แต่พอเขาหันมาเห็นเธอเท่านั้นก็หน้าซีด ซึ่งอรุณรดาคิดในแง่ดีว่าเขาคงประหลาดใจ…..โปรดติดตามต่อในฉบับ