ซีรีส์ยอดรักนักขาย : ไฉไลสลับรัก (วิวา)

บทนำ

“ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณคณะกรรมการที่ให้เกียรติเลือกดิฉัน มาเป็นหนึ่งในสี่ตัวแทนการแข่งขันซูเปอร์เซลส์นะคะ ดิฉันสัญญาว่าจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อองค์กรที่ดิฉันรักอย่างบริษัทสหสารพัตร จำกัด ขอทุกคนช่วยเป็นกำลังใจให้ดิฉันด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ”

หญิงสาวนึกขันตอนตัวเองกล่าวบนเวทีชุมนุมบรรดาเซลส์เมื่อคืนคงมีหลายคนแอบหมั่นไส้เธออยู่ไม่น้อยกับลีลาตอบคำถามราวกับนางงามแต่ถึงอย่างไรเธอก็...ไอดอนต์แคร์

ทันทีที่ลูกบอลลีเหลืองหล่นมาจากวงล้อจับฉลาก เธอก็ขอเดิมพัน ด้วยวรยุทธ์ที่ฝึกปรือมาหลายปีคว้ารางวัลชิ้นโบแดงอย่างซูเปอร์เซลส์แห่ง ศตวรรษให้จงได้

เพราะงานนี้มีรางวัลล่อใจเป็นเงินสดหนึ่งล้านบาท รถยนต์หนึ่งคัน ปรับเงินเดือนเบิลเป็นสองเท่า แถมขณะอยู่ในช่วงแข่งขันยังได้รับเงินเดือน เพิ่มอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ในอนาคตไม่แน่ว่าอาจจะได้นั่งเก้าอี้ผู้อำนวยการฝ่ายขายของบริษัทซูเปอร์บิวตี้บูสเตอร์อีกด้วย

งานนี้มีแต่ได้กับได้

คู่แข่งอีกสี่คนงั้นหรือ

หญิงสาวหน้าจิ้มลิ้มกระตุกยิ้มมุมปากอย่างไม่ยี่หระเมื่อนึกถึงคู่แข่ง บนเวที คนแรกเป็นยายสาวมั่นปุณรดานมเล็ก จากคนขายชุดชั้นในตลาดโบ๊เบ๊ผันตัวไปขายที่ดิน ถึงจะฟังดูน่าขันแต่ถือเป็นคู่แข่งที่มองข้ามไม่ได้เด็ดขาดเพราะหล่อนเคยคว้าตำแหน่งสาวเซลส์เกิร์ลของบริษัทเดิม คนต่อมาคือตาลุงสมคิดหน้าเบื่อโลก พนักงานรุ่นเดอะของบริษัทสหสารพัตร ต้องไปขายอาหารสัตว์ ดูท่าคงได้เก็บไว้กินเอง ส่วนคุณหนูโพรไฟล์ดีอย่างลีลดาจะไปเป็นทองกวาวลุยย่ำท้องนากับคลุกกลิ่นโคลนสาบควาย มีหวังได้ตกคันนาร้องไห้หนีกลับเมืองกรุงตั้งแต่วันแรก

คิดดูแล้วงานนี้เธอคือคนที่ได้เปรียบที่สุด

เด่นนภาเผลอป้องปากหัวเราะเบาๆ จนผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่เข้ามาในห้องทำงานทีหลังต้องทัก

“วันนี้ดูหน้าตาอารมณ์สดใสเป็นพิเศษนะคะ”

“ตายจริง ปกติหน้าเด่นดูไม่สดใสหรือคะ”

“แหม ไม่ใช่อย่างนั้น วันนี้ดูสดใสจนรู้สึกได้ ไม่รู้ว่ามีข่าวดีอะไร หรือเปล่าจ๊ะ”

เด่นนภายิ้มกว้าง คันปากจนต้องรีบเมาท์

“เรียนตามตรงนะคะ บริษัทแม่ให้เด่นไปช่วยทำยอดให้บริษัทขายเวชสำอางค่ะ เห็นบอกว่าจะให้เงินเดือนเพิ่มด้วย”

“เครื่องสำอาง?”

“เวชสำอางค่ะ เป็นบริษัทนำเข้าผลิตภัณฑ์ที่ขายส่งให้พวกคลินิก ความงาม เด่นก็ยังไม่รู้รายละเอียดอะไรมากหรอก คงต้องไปลองทำดูก่อนค่ะ”

“อ๋อ แสดงว่าเงินดีกว่าขายนมผงให้โรงพยาบาลล่ะสิ”

“ก็พอได้ค่ะ ว่าแต่ก่อนเด่นจะย้ายออกจากบริษัทนี้ คุณพี่จะรับ

นมผงตรากระรอกน้อยเพิ่มอีกสักลอตไหมคะ เพราะต่อไปน้องอีกคนจะมาดูแลแทนแล้ว”

“ได้สิ เราติดต่อซื้อขายกันมานาน พี่ช่วยปิดยอดก่อนออกให้แล้วกัน”

“ขอบพระคุณค้า” เด่นนภาอยากกราบหญิงวัยห้าสิบร่างอวบตรงหน้าสักร้อยที

เพราะการที่เธอตีซี้กับผู้อำนวยการโรงพยาบาลมาถึงสี่ปี ลูกค้าจึง ออร์เดอร์ง่ายเพียงแค่ปริปาก ทำให้ยอดขายนมผงตรากระรอกน้อยของเด่นนภาเป็นที่หนึ่งของบริษัททุกเดือน แถมหน้าตาสวยหวานและมาดมั่นทำให้กลายเป็นตัวแม่ของพนักงานเลยทีเดียว

อันที่จริงเธอยังรักและผูกพันกับบริษัทเดิมอยู่ หากไม่มีเงินเดือนใหม่ กับรางวัลหอมหวนมาล่อใจ ไม่มีวันที่เธอจะยอมเปลี่ยนงานไปเริ่มนับหนึ่ง ใหม่แน่นอน

สุดท้ายคนเราก็ต้องเลือกเพื่ออนาคต เพราะค่าใช้จ่ายของลูกๆ ก็มีแต่ทวีคูณไหนจะค่าผ่อนบ้านใหม่ ผ่อนรถ ถ้าผ่อนสามีเฮงซวย (ไปให้คนอื่น) ได้ก็คงดีไม่น้อย

หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ

หลังจากติดต่อซื้อขายกับลูกค้าเสร็จ เด่นนภาก็ขับรถไปรับหนูนิด หนูหน่อยที่โรงเรียนอนุบาล เด็กคู่แฝดเดินออกมาจากรั้วยกมือไหว้คุณครู สาวก่อนจะหันมาสวัสดีแม่

“สวัสดีจ้ะ นิด หน่อย เป็นยังไงบ้าง” เด่นนภาก้มลงหอมแก้มลูกทั้งสองคนก่อนจะพาขึ้นรถ แล้วบทสนทนาในเย็นนี้ก็เริ่มต้นขึ้น

“แม่ ไอ้จุ้นมันเปิดกระโปรงหนู”

“ตายจริง แล้วหน่อยทำยังไงล่ะ” หญิงสาวถามกลับอย่างไม่ซีเรียส เพราะรู้ว่าคงเล่นซนกันตามประสาเด็ก

“หนูก็เลยดึงกางเกงมันจนกระดุมหลุด”

“หา อะไรนะ”

“ได้ข่าวว่าบีบไข่หมอนั่นจนหน้าเขียวร้องไห้ไปฟ้องครูเลยไม่ใช่เหรอ” แฝดชายแทรกขึ้นด้วยเสียงนิ่งๆ

“ว้าย ตายแล้วหนูหน่อย จริงหรือ” เด่นนภาหันไปถามลูกสาวที่นั่งอยู่

เบาะหลังซึ่งเด็กหญิงก็กอดอกเชิดหน้าไม่พอใจที่พี่ชายเอาเรื่องมาฟ้องชนิดถอดแบบแม่มาไม่มีผิด

“ไม่เหมือนพี่นิดหรอก ชอบยอมให้เพื่อนแกล้ง”

“นิด เพื่อนแกล้งอีกแล้วเหรอลูก” เด่นนภาหันไปถามนิด เด็กชายก็ก้มหน้าก้มตาเล่นแท็บเล็ตต่ออย่างไม่สนใจ หน่อยจึงตอบแทน

“พี่นิดเวลาอยู่บ้านก็ดูแข็งแรงดี แต่พออยู่โรงเรียนเพื่อนแกล้งประจำ ไม่เห็นเก่งจริงเลย”

“อย่าพูดกับพี่อย่างนี้นะคะ หน่อย” เด่นนภาปรามเบาๆ ขณะสายตา เหลือบมองที่นิดอย่างเป็นห่วง แต่เด็กชายก็ขรึมเหลือเชื่อ ผู้เป็นแม่คิดเตลิดไปไกลกลัวลูกจะเป็นเด็กเก็บกด

“ถ้าหน่อยเก่งหนูก็ช่วยดูแลพี่เขาหน่อยนะ” เด่นนภาหันมาบอกลูกสาว

“พี่นิดเป็นผู้ชายทำไมไม่ดูแลผู้หญิงล่ะคะ”

“พอได้แล้วยายหน่อย” นิดปรามออกมาดังลั่น

“โอเคๆ จบๆ พอได้แล้วทั้งสองคน เอาเป็นว่าสองพี่น้องช่วยดูแลกัน และกันนะ วันนี้แม่ซื้อไอติมรสที่ลูกชอบมาให้ด้วย ไว้ถึงบ้านก่อนค่อยกินนะจ๊ะ”

“เย้ ดีใจจริงๆ เลย” หน่อยร้อง ขณะที่นิดไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

หญิงสาวจอดรถหน้าบ้านปล่อยให้เด็กๆ หิ้วถุงไอศกรีมเข้าบ้านไปก่อน ส่วนตัวเองลงไปเปิดประตูรั้วให้กว้างเพื่อนำรถเข้าจอด

“เด่น”

เสียงทุ้มนุ่มของสามีแสนเลวทำให้เธอหันไปทำตาเขียวใส่ทันที

“มาทำไม”

“ผมอยากเจอคุณกับลูก”

ใบหน้าของชายหนุ่มร่างผอมสูงนั้นเจือด้วยความออดอ้อน แต่เด่นนภา รู้ว่าเป็นความเสแสร้ง

“กลับไปซะ ลูกไม่อยากเห็นหน้าแกหรอก ฉันก็ด้วย”

“โธ่ งั้นผมขอเวลาคุยกับคุณหน่อยได้ไหม”

“นี่แกยังต้องการอะไรจากฉันอีก” เด่นนภาแหวอย่างเหลืออด

“ไม่เอาน่าเด่น ผมคิดถึงคุณกับลูกจริงๆ”

ขณะพูดไปชายหนุ่มก็พยายามเข้ามาสัมผัสภรรยา แต่ฝ่ายหญิงกลับ ผลักออกเต็มแรง

“ออกไปห่างๆ ฉัน ไอ้หน้าด้าน”

สามีหนุ่มระบายลมหายใจทิ้ง

“นี่คุณจะพูดดีๆ ไม่ได้หรือไง”

“อย่ามาตอแหลหน่อยเลยไอ้ศักดิ์ มีอะไรก็พูดมาตรงๆ เลย ฉันจะเข้าบ้านแล้ว”

“เอ่อ...คือตอนนี้ผมกำลังเดือดร้อน เด่นพอจะมีเงินให้ผมยืมสักหน่อย

ไหม”

“อ๋อ นี่บอกคิดถึงลูกแต่ที่แท้มาขอตังค์ฉันเนี่ยนะ”

“ก็มันจำเป็นจริงๆ”

เด่นนภาทำหน้าเอือมระอาพลางโบกมือจนแขนเสื้อเชิ้ตปลดกระดุม โบกสะบัด แต่อีกฝ่ายก็ยังอ้อนวอนต่อ

“นะเด่นนะ”

“แกดูปากฉันนะ...ไป ตาย ซะ” เด่นนภาทำท่าชี้ปากตัวเองย้ำคำ หนักแน่น

อีกฝ่ายเข้ามาจับแขนภรรยาแล้วรวบตัวไว้ในอ้อมกอด

“เด่น ผมเดือดร้อนจริงๆ เราเคยรักกันมากไม่ใช่เหรอ คุณไม่สงสารผม

เหรอ”

“นี่แกยังมีหน้ามาทวงความรักจากฉันอีกเหรอไอ้เลว ทั้งๆ ที่แกทำกับฉันไว้เจ็บแสบขนาดไหน” หญิงสาวพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดแกร่ง ขณะที่เสียงของอีกฝ่ายยังออดอ้อนอยู่ข้างหู

“เด่น มันก็แค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง อย่าถือสาผมเลยนะ”

“เรื่องอะไรก็ช่างหัวแกเถอะ”

“ผมรู้ว่าคุณมีเงิน เงินเดือนตั้งหลายหมื่น แบ่งมาให้ผมยืมบ้างเถอะ นะ”

“แก...” เด่นนภาสะบัดหลุดจากอ้อมกอดแล้วเหวี่ยงหมัดราวกับบัวขาวปะทะปาเกียว ใส่หน้าเหลี่ยม ๆ ของไอ้สามีเฮงซวย

อีกฝ่ายเอี้ยวตัวหลบ หญิงสาวเสียศูนย์จนรองเท้าส้นเข็มหักแกรกร่างบางหกล้มเอาแขนลงกระแทกพื้นเสียงดังกร็อบ มิหนำซ้ำวินมอเตอร์ไซค์ที่ขับมาด้วยความเร็วสูงปานกำลังแข่งมอเตอร์ครอสก็ซ้ำเข้าที่หน้าแข้งขาวสวยอีกที

“โอ๊ย!”

หญิงสาวผู้โชคร้ายกรีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ขณะมอเตอร์ไซด์ เสียหลักพลิกควํ่าข้างโพรงหญ้า

“เด่น! เป็นยังไงบ้าง” สุรศักดิ์รีบเข้ามาประคอง “โอ๊ย ฉันเจ็บ อย่าขยับตัวฉันสิ”

“จะให้ทำยังไงล่ะ”

“โทร. เรียกรถพยาบาลสิ ไอ้โง่” เด่นนภาหน้าบูดหน้าเบี้ยว

“เอ่อ...ผมไม่มีมือถือ”

เด่นนภาอยากจะตะบันหน้ามันอีกสักครั้ง แต่ตอนนี้ขอเอาชีวิตตัวเอง ให้รอดเสียก่อน วินมอเตอร์ไซด์หนุ่มยังได้ความกว่าไอ้สามีหลายเท่า

“เดี๋ยวผมโทร. เรียกรถพยาบาลให้นะครับ พี่ทำใจดีๆ ไว้นะครับ”

“เพราะแกไอ้บ้า เพราะแก” หญิงสาวพยายามลุกแต่ก็รู้สึกทั้งเจ็บทั้งชา กระดูกไม่หักก็คงร้าว หากเธอโดนตัดขารับรองว่าไอ้สูรคักดิ์ไม่มีวันได้หายใจ

ต่อไปอีกแน่

แต่เพราะความเจ็บก็ได้แต่ด่าสามีทั้งน้ำตาเพราะทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ “ฮือๆ เพราะแก”

ขณะเดียวกันนิดกับหน่อยได้ยินเสียงก็รีบออกมาจากบ้าน พอเห็น สภาพแม่ก็พากันร้องลั่น

“แม่จ๋า เป็นอะไร”

“แม่หกล้มลูก”

สุรศักดิ์พูดดักคอไว้ก่อน เด่นนภาจึงได้แต่กัดฟันเพราะไม่อยากด่า สามีให้ลูกได้ยิน

นานแสนนานราวกับเธอได้ตายไปชาติหนึ่ง กว่ารถพยาบาลจะมาเจ้าหน้าที่ลงมาบล็อกขาและแขนก่อนจะหามเธอขึ้นรถเปิดไฟสัญญาณฉุกเฉินดังลั่น

เด่นนภาหมดสภาพกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงหลังจากแพทย์ผ่าตัดกระดูกและเข้าเฝือกขาและแขน ตอนเกิดอุบัติเหตุยังไม่เจ็บปวดทรมานเท่าไร ตอนนี้เธอกลับรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัวเสียอย่างนั้น คงอีกนานกว่าจะรักษาตัวให้หายดี ถือเป็นเวรกรรมที่เธอได้ก่อเอาไว้เมื่อชาติที่แล้ว โชคดีที่มีนิดกับหน่อยคอยเป็นกำลังใจข้างๆ จึงพอมีกำลังใจฮึดสู้ต่อ ในขณะที่ผัวตัวแสบหายหน้าไปหลังจากเอาเธอมาทิ้งที่โรงพยาบาล

                มันน่านัก

  จู่ๆ เด่นนภาก็นึกห่วงบ้านขึ้นมาเพราะยังไม่ได้ล็อกประตูบ้าน กลัว ผัวตัวแสบจะเข้าไปขโมยทรัพย์

“นิดหน่อย ใครปิดบ้านหรือยัง”

“ก่อนพวกเราจะมาโรงพยาบาล พ่อปิดให้เรียบร้อยแล้วค่ะ” หน่อย

ตอบ

ตากลมของเด่นนภาโตยิ่งกว่าเดิม   โปรดติดตามต่อในฉบับ