หนังสือชุด หอมลมหวน : บ้านของหัวใจ (ปาลินี)

บทนำ

 ร่างบอบบางบนเตียงนุ่มนอนกระสับกระส่าย เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า ขณะที่เครื่องปรับอากาศยังคงทำงานอย่างเต็มความสามารถ เธอกำลังจมดิ่งสู่ฝันร้ายและวันวานที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป

ในฝัน...หญิงสาวใบหน้าหวาน ผมยาวประบ่ากำโทรศัพท์ไว้แน่น เพราะคำพูดที่ได้ยินช่างบาดหูและบาดใจเหลือเกิน

‘เรื่องที่เกิดขึ้นมันจริงหรือเปล่าคะ บอกได้มั้ยคะว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด เรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่จริง’

‘พี่ขอโทษที่พูดโกหกไม่ได้ พี่อยากอธิบายทุกอย่าง แต่เราพูดกันทางโทรศัพท์ไม่ได้’ เสียงทุ้มห้าวดังตอกลับมา

‘ไม่จำเป็นแล้วค่ะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว’ เธอพูดเสียงสะอื้นก่อนจะวางหูโทรศัพท์ลงบนแป้น ดวงตาคู่สวยเริ่มมีน้ำเอ่อคลอจนเธอต้องยกมือขึ้นปิดไว้ไม่ให้มันไหล

เสียงโทรศัพท์กรีดร้องขึ้นก่อนจะเงียบไป เพราะเธอยกหูออกเพื่อไม่ให้เขาติดต่อมาอีก

จบแล้ว...ความรักของเธอเหมือนโทรศัพท์ที่ตัดสายไปเมื่อครู่

สลายไปแล้ว...หัวใจดวงน้อยๆ พร้อมกับผู้ชายคนนั้นที่ไม่มีวันหวนคืน

หญิงสาวใบหน้าหวานสะดุ้งตื่นจากความฝันที่เคยเกิดขึ้นจริง เธอซบหน้าลงบนฝ่ามือเพื่อซ่อนน้ำตา ต้องผ่านไปอีกกี่คืนภาพความจริงนั้นจึงจะหายไป และต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนจึงจะลบความทรงจำนั้นออกไปได้ คำพูดทุกคำในวันนั้นยังคงอยู่ในหัว และเธอไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไรจึงจะลืมมันได้เสียที

๑

ประตูห้องตรวจเปิดออกพร้อมกับที่ร่างระหงสมส่วนของหญิงสาววัยยี่สิบห้าในชุดกาวน์สีขาวเดินออกมา เธอปลดผ้าปิดจมูก เผยให้เห็นรูปหน้าเรียว จมูกโด่งสวยรับกับริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน ดวงตาของเธอกลมโต ขนตาเป็นแพงอนยาวโดยไม่ต้องพึ่งมาสคารา

“คนไข้หมดแล้วใช่ไหมคะ” เจ้าของเสียงหวานถามพยาบาลที่ยืนอยู่หน้าห้อง แม้จะรู้อยู่แล้ว แต่เธอก็ต้องถามย้ำเพื่อให้แน่ใจ

“ค่ะหมอ วันนี้ทำเวลาได้ดีเลยนะคะ เลตไปแค่สิบห้านาทีเอง” พยาบาลเอ่ยยิ้มๆ

“ความจริงลินอยากทำเวลาให้ดีกว่านี้นะคะ แต่กลัวจะถอนฟันคนไข้ผิดไปเพราะรีบเกิน เดี๋ยวเด็กๆ ตกใจแย่เลย” คุณหมอสาวพูดติดตลก

“หมอรอบคอบขนาดนี้ไม่ผิดพลาดง่ายๆ หรอกค่ะ แล้วก็ใจดีมากด้วย เด็กที่ไหนกลัวก็แปลกแล้วค่ะ” พยาบาลคู่ใจร่างสมส่วนวัยสามสิบต้นๆ เอ่ยชม

“ขอบคุณค่ะ พี่รุ่งก็เป็นผู้ช่วยที่เก่งที่สุดของลินเลยนะคะ” หญิงสาวชมกลับ ทำให้รุ่งนภาหัวเราะ ทั้งขำและพอใจในคราวเดียวกัน

“คุยอะไรกันครับ ดูมีความสุขเชียว” เสียงผู้ชายดังขึ้นจากด้านหลัง สองสาวหันไปมอง เห็นชายหนุ่มสวมแว่นในชุดกาวน์สีขาวยืนอยู่

“สวัสดีค่ะหมอเชน ลมอะไรพัดมาแถวนี้คะ” รุ่งนภาทัก

“ลมบ่นของหมอลินครับ” สุรเชษฐ์บอก เขาเป็นรุ่นพี่ร่วมมหาวิทยาลัยกับเกวลิน และอายุมากกว่าเธอเกือบสิบปี แต่ใบหน้ายังดูอ่อนกว่าอายุจริงเหมือนคนอายุไม่เกินสามสิบ

“คนบ่นบอกว่าไม่มีเวลาจะแวะไป เลยฝากลมให้ช่วยพัดผมมาที่นี่” เขาบอก พร้อมกับเหลือบมองรุ่นน้องที่อยู่ในชุดกาวน์เหมือนกัน

“มิน่าหมอลินถึงยังไม่กลับ ปกติถ้าออกสายแบบนี้จะรีบกลับแล้ว” ผู้ช่วยเปรย

“ที่ลินบ่นเพราะว่าวันนี้คนไข้เต็มต่างหากค่ะ” เกวลินแก้

“งั้นพี่ไม่กวนเวลาแล้ว ยังไงกลับก่อนนะคะหมอลิน หมอเชน” รุ่งนภาบอก

คุณหมอทั้งสองพยักหน้าพร้อมยิ้มให้ เมื่อรุ่งนภาเดินลับไปแล้ว สุรเชษฐ์ก็ถามว่า

“มีอะไรด่วนหรือลิน น้ำเสียงตอนโทร. มาหาเมื่อเช้าไม่ค่อยดีเลย”

“เรื่องของป้าเรค่ะ ขอลินเก็บของก่อนนะคะ”

หญิงสาวบอกแล้วเลี่ยงกลับเข้าห้องทำงานของตน ไม่นานชุดกาวน์เมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีอ่อนกับกางเกงขายาวสีดำดูคล่องตัวและทันสมัย

“ไปนั่งกินอะไรกันก่อนนะคะ” เธอเอ่ยชวน

“ได้สิ แต่พี่ว่างแค่ชั่วโมงเดียวนะ” สุรเชษฐ์บอก

“งั้นร้านกาแฟข้างล่างแล้วกันค่ะ” เกวลินเสนอ เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้า เธอก็เดินนำไปยังลิฟต์ที่อยู่ไม่ไกลร้านกาแฟภายในโรงพยาบาลคือสถานที่ที่ทั้งสองใช้เป็นที่นั่งคุย เกวลินสั่งชานมเย็น ส่วนสุรเชษฐ์สั่งกาแฟรสเข้ม โดยมีพายกรอบเป็นของกินเล่นระหว่างคุย

“กินกาแฟเข้าไปแล้วคืนนี้จะนอนหลับเหรอคะ” คุณหมอสาวถาม

“แค่นี้ไม่ระคายความรู้สึกหรอก พี่มันด้านฤทธิ์กาเฟอีนแล้ว ไม่กินสิอาจนอนไม่หลับ” สุรเชษฐ์บอก พร้อมกับดูดน้ำสีเข้มในแก้วเข้าไปอึกใหญ่ เมื่อดื่มกาแฟจนพอใจแล้วเขาก็ถามว่า “มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับคุณป้าเหรอ”

“ช่วงนี้อาการป้าเรไม่ดีขึ้นเลยค่ะ พี่เชนคิดว่าไงคะ” เกวลินถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง สีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด ทำให้คนฟังมีสีหน้าขรึมลงเล็กน้อย

“เท่าที่พี่ตรวจดูอาการ ดูเหมือนว่าป้าของลินจะเป็นโรคความจำเสื่อมจริงๆ ตามที่ลินสงสัย”

“เพราะอุบัติเหตุในครั้งนั้นเหรอคะ” หญิงสาวถามเสียงแหบอย่างอึ้งๆ

อุบัติเหตุรถชนเมื่อสองปีก่อนส่งผลกระทบต่อครอบครัวเล็กๆ ของเกวลินมหาศาล ทำให้วศินผู้เป็นพ่อและเสาหลักของครอบครัวเสียชีวิต และทำให้เรณูผู้เป็นป้าต้องนอนในห้องไอซียูหลายคืน เพราะศีรษะได้รับการกระทบกระเทือน โชคยังดีที่แม่เธอซึ่งนั่งรถไปด้วยแค่บาดเจ็บเล็กน้อย

“ใช่ ศีรษะป้าเรได้รับการกระทบกระเทือนไม่น้อยและส่งผลต่อสมองโดยตรง ก็เหมือนกับคนที่หัวกระแทกพื้นแล้วความจำหายไปนั่นแหละ”

“แต่มันผ่านมาเกือบสองปีแล้ว ทำไมถึงเพิ่งแสดงอาการล่ะคะ” เธอถาม

“มันใช่ว่าจะต้องเกิดขึ้นแบบทันทีทันใดเสมอไปหรอก บางคนผ่านไปหลายปีเพิ่งแสดงอาการก็มี อาการของป้าเรเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เหมือนที่ลินสงสัยและให้ป้ามาตรวจกับพี่นั่นแหละ บางทีอาจเกิดจากสภาวะหลายๆ อย่างที่กระตุ้นให้เกิดโรคความจำเสื่อมด้วย”

“แล้วแบบนี้ต้องทำยังไง ป้าเรมีโอกาสหายมั้ยคะ” เธอถามอย่างหวั่นใจ

“โรคนี้ไม่มีโอกาสหาย แต่ชะลอให้ช้าลงได้” สุรเชษฐ์บอก

“แล้วต้องทำยังไงบ้างคะ”

“ก็ต้องร่วมกันหลายๆ ทาง ทั้งปรึกษาหมอและกินยารักษา แต่สิ่งสำคัญที่สุดก็คือสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัย คนที่เป็นโรคนี้จะอารมณ์แปรปรวน หงุดหงิดง่าย สิ่งเหล่านี้จะกระตุ้นให้เป็นหนักขึ้น ต่อให้รักษาด้วยหมอที่เก่งกาจแค่ไหน ถ้าสิ่งแวดล้อมไม่ดี ทุกอย่างก็จบ”

“พี่เชนทำให้ลินต้องคิดหนักเลยค่ะ” เกวลินเปรย “เพราะบ้านที่อยู่ตอนนี้มีแต่สิ่งกระตุ้นป้าทั้งนั้นเลย”

“ถ้าไม่อยากย้ายก็ลองจัดสถานที่ใหม่ดู ให้มีต้นไม้ มุมนั่งเล่นหรือมุมสบายๆ ที่ไม่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมน่ะ”

“ยังไงลินจะพยายามนะคะ ขอบคุณมากค่ะสำหรับคำแนะนำ”

“ได้เสมอ ไม่ต้องห่วงนะ ยังไงพี่ก็ต้องช่วยป้าของลินอยู่แล้ว” สุรเชษฐ์ปลอบ

“เรื่องการรักษาลินไม่ห่วงหรอกค่ะ เพราะมีคุณหมอจิตเวชที่เก่งที่สุดเป็นคนดูแลอยู่แล้ว” เกวลินพูดยิ้มๆ เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเขินๆ จากคนฟัง

“ขอบใจ แต่ไม่ต้องยกยอกันขนาดนี้ก็ได้ พี่ยังไม่เก่งถึงขนาดนั้นหรอก”

“งั้นเดี๋ยวลินจะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาแม่กับลุงก่อนนะคะ ถ้าได้เรื่องแล้วลินจะโทร. บอกอีกครั้งค่ะ” คุณหมอสาวบอก ก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกจากร้าน เพราะใกล้ถึงเวลางานของสุรเชษฐ์แล้ว

รถของเกวลินเลี้ยวเข้าซอยเล็กๆ แล้วแล่นเข้าไปในลานกว้างที่สามารถจอดรถได้เกือบสิบคัน ลานนี้อยู่ห่างจากถนนใหญ่ประมาณร้อยเมตร บริเวณทางเข้ามีป้ายติดว่า ‘ที่จอดรถสำหรับลูกค้าร้านภมรเฟอร์นิเจอร์’ หลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้ว เธอก็ลงไปเปิดประตูรั้วเหล็กดัดที่อยู่ไม่ไกลจากลานจอด

“ป้าณี” หญิงสาวเรียกเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องครัว

“อ้าวลิน กลับช้าเชียววันนี้” อรุณี ป้าสะใภ้ของเธอเอ่ยทักขณะเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบขวดน้ำดื่ม และใจดีรินน้ำให้คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ด้วย

“ขอบคุณค่ะ” เธอพูดพร้อมรับแก้วน้ำเย็นมา “ลินนัดคุยกับหมอเชนไว้น่ะค่ะ”

“นัดคุยกับหมอเชน...มีเรื่องอะไรเหรอ” อรุณีถาม น้ำเสียงวิตก

“เรื่องอาการของป้าเรค่ะ หมอเชนแนะนำให้ป้าเรพักผ่อนให้เยอะขึ้น และควรอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี มีอากาศปลอดโปร่งค่ะ”

“เพื่ออะไร”

“เพื่อที่อาการป่วยของป้าจะได้ดีขึ้นค่ะ ซึ่งลินก็เห็นด้วยนะคะ เพราะที่นี่เสียงดัง มีคนเข้าออกตลอด ต้นไม้ก็ไม่มี อากาศแบบธรรมชาติยิ่งหาไม่ได้ใหญ่เพราะมีแต่ควันรถ” หญิงสาวบอก

“เราไปนั่งคุยข้างนอกดีกว่า ลุงภู่คงอยากรู้เรื่องที่ลินไปคุยกับหมอเชน” อรุณีบอก แล้วหยิบจานคุกกี้ใส่ถาดพร้อมคว้ากระติกน้ำหวานจากในตู้เย็น เดินนำเกวลินออกจากห้องครัว

ด้านนอกตัวบ้านเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์หลากหลาย มีตั้งแต่ชิ้นเล็กๆ อย่างเก้าอี้สำหรับเด็ก ไปจนถึงชิ้นใหญ่ๆ เช่น โต๊ะ ตู้ เตียง ซึ่งกินเนื้อที่ส่วนหน้าของอาคารพาณิชย์ถึงสามคูหา ด้านหลังคูหาหนึ่งกั้นด้วยกระจก กันพื้นที่ไว้ให้สมาชิกในครอบครัวพักผ่อน ส่วนนี้เชื่อมต่อกับห้องครัวและทางขึ้นชั้นบน ส่วนด้านหลังอีกสองคูหาเป็นที่สำหรับเก็บเฟอร์นิเจอร์

ภมรเฟอร์นิเจอร์...เป็นทั้งร้านค้าส่งเฟอร์นิเจอร์และบ้านพักอาศัยของครอบครัวสามพี่น้อง แม้ปัจจุบันจะมีร้านเฟอร์นิเจอร์ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ดตามห้างสรรพสินค้า แต่ร้านขนาดสามคูหาติดถนนใหญ่แห่งนี้ก็ไม่เคยขาดลูกค้า เพราะมีจุดเด่นที่งานประณีต ราคาไม่แพง บริการดี ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นบริษัทที่ต้องการเครื่องใช้สำนักงานสำหรับใช้งานจริงๆ ไม่เน้นความหรูหรา และลูกค้าทั่วไปที่ต้องการเฟอร์นิเจอร์เรียบๆ ราคาถูก แต่ใช้งาน

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)