นวนิยายชุด รักฉบับเซเลบ : 9 เล่ห์ รัก ร้าย (ณารา)

ต้องบอกก่อนว่า ฉันไม่ใช่นางเอกในละครที่แสนดี อดทน

ต้องอ่อนหวาน หัวอ่อนและเชื่อคนง่าย แต่มีนิสัยตรงข้ามกับ

นางเอกในละครราวขาวกับดำ อย่างไรก็ตาม ฉันยอมรับอย่างไม่มีเงื่อนไข

ว่า ฉันมีสิ่งเดียวที่เหมือนกัน หรืออาจมีมากกว่านางเอกเหล่านั้นด้วยซ้ำ

นั่นก็คือ 'ความสวย'

ไม่เคยมีใครเห็นฉันแล้วกล้าอ้าปากปฏิเสธสักคน เพราะความสวย

ของฉันเป็นที่เล่าขาน โด่งดังไปทั่วทั้งวงการดารา นักร้อง นางแบบ แม้

กระทั่งวงสังคมไฮซ้อไฮโซก็สั่นสะเทือนเลื่อนลั่นเพราะฝีมือของฉันมาแล้ว

ฉันไม่ใช่ดารา แต่ถ้าฉันนึกสนุกอยากแสดงละครสักเรื่อง แค่กระดิกนิ้ว

บทละครก็ต้องถูกนำมาวางตรงหน้า หากต้องการร้องเพลง ค่ายเพลง

เยอะแยะต้องรีบเอาเพลงมาให้เลือก ให้ออกอัลบัมตามชอบใจ หากอยาก

ขึ้นปกนิตยสารก็ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปาก เพราะคุณหญิงบุหงารำไพ

แม่ของฉันถือหุ้นในบริษัทใหญ่อยู่หลายบริษัท ฉันก็พร้อมจะเลือกคอน-

เซปต์ แฟชั่น โลเกชัน ถ่ายได้ทันที ตัดคิวดาราทั้งหลายแหล่ให้เลื่อนเป็น

ฉบับถัดไปได้อย่างไม่ยากเย็น

เพียงแต่ฉันไม่ชอบถ่ายละครเช้าเย็นทำให้หมดเวลาชอปปิง พักผ่อน

ไม่เป็นเวลา ต้องบุกป่าฝ่าดง ผจญอากาศร้อนอบอ้าว ฉันไม่ชอบที่เวลา

ร้องเพลงก็ต้องให้ร้องซ้ำซากในห้องอัด แค่ท่อนเดียวก็ร้องเกือบสองสาม

ชั่วโมง น่าเบื่อ! ส่วนถ่ายรูปขึ้นปกนิตยสารก็ล้นจนไม่รู้จะขึ้นปกไหนอีก

สรุปก็คือ ฉันสวยโดยไม่มีใครกล้าเถียง แต่ข้อเสียของฉันมีอย่างเดียวก็คือ

ขี้เบื่อ เป็นโรคที่แก้ไม่หายสักทีตั้งแต่เด็กแล้ว

อ้อ ฉันลืมแนะนำตัวเองไป ฉันชื่อ ปุษยามาลย์ เกียรติกำจรขจาย-

กุล หรือคุณเปรียว บุตรสาวคนเดียวของคุณหญิงบุหงารำไพ ภรรยาม่าย

ของนายภักดี เกียรติกำจรขจายกุล เจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์

ยักษ์ใหญ่ ร่ำรวยติดอันดับหนึ่งในสามของประเทศไทย นั่นคือธุรกิจหลัก

ของครอบครัว ยังไม่นับธุรกิจย่อยอีกเยอะแยะที่แทบไม่มีสมองไปจดจำ

หลังจากพ่อเสียชีวิตจากอุบัติเหตุตอนที่ฉันอายุสิบสาม แม่ก็ดำเนิน

กิจการต่อ และกระจายการลงทุนไปในธุรกิจต่างๆ หลากหลายแขนง

ถือเป็นการกระจายความเสี่ยงหลังจากภาวะฟองสบู่แตกในช่วงที่ฉันยังเรียน

มัธยม ไม่รู้ประสาเรื่องธุรกิจ ทำให้การเงินของที่บ้านทรุดไปเหมือนกัน

หลังจากนั้นแม่จึงเลือกกระจายการลงทุน ทำให้ฐานะทางบ้านเป็นปึกแผ่น

และร่ำรวยยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำในระยะหลัง

แล้วฉันทำงานอะไรน่ะรึ...ก็อย่างที่บอกว่าฉันเป็นคนขี้เบื่อ ดังนั้น

แม่ก็ช่วยแก้ไขด้วยการแบ่งงานให้ฉันไปนั่งทำงานทั้งสิบบริษัททุกสอง

สัปดาห์ แต่ละเดือนจะมีตารางใหม่มาสลับสับเปลี่ยนหมุนเวียนอย่างนี้

เรื่อยไปเพื่อไม่ให้เกิดความจำเจ ฉันแค่เข้าไปดูแลการทำงานของผู้บริหาร

เข้าฟังการประชุม เข้าไปเซ็นเช็คร่วมกับแม่ในบางบริษัท เรียกว่าแม่รู้จัก

ฉันดี ถึงได้สลับสับเปลี่ยนให้ฉันได้ทำงานหลากหลาย เพื่อจะได้เก่ง

ทัดเทียมท่าน เผื่อต้องบริหารธุรกิจของตัวเองต่อไปในอนาคต

สรุปก็คือ ฉันสวยและรวยจริง นอกเหนือจากโรคขี้เบื่อแล้ว ฉันก็

ใช้ชีวิตอย่างปกติสุข วันๆ คอยจัดคิวผู้ชายที่เข้ามาจีบ โดยมีกุ้งนาง

เลขานุการส่วนตัวคอยดูแลไม่ให้คิวชนกัน แต่ระยะหลังฉันรู้สึกว่า จำนวน

ผู้ชายที่ยื่นใบสมัครชักน้อยลงจนน่าใจหาย...อาจเป็นเพราะฉันเงียบหาย

จากวงการแสดงนานเกินไป จึงคิดอยากกลับไปแสดงให้คนรู้จักอีกสักเรื่อง

สองเรื่อง เพื่อสร้างความดังอย่างต่อเนื่อง

วันก่อนฉันแกล้งเกริ่นกับเพื่อนผู้จัดละครว่าอยากเล่นละครสักเรื่อง

เพราะกลัวคนลืม เขารีบเอาบทแม่นางเอกมาให้ทันที และคุณเพื่อนทรยศ

นั่นก็บอกว่า ดาราสมัยนี้พอเลขสามอัป ต้องเป็นแม่นางเอกทั้งนั้น มัน

เป็นสัจธรรมของโลก ฉันแทบจะฟาดหัวเขาด้วยบทห่วยแตกนั่น และ

ตัดขาดความเป็นเพื่อน พร้อมบล็อกเขาในเฟซบุ๊กเป็นที่เรียบร้อย

ฉันเริ่มกังวลแล้วหันไปถามคนรอบตัว พวกเขายืนยันเป็นเสียง

เดียวกันว่า ฉันยังสาวและสวยสะพรั่ง อายุเพิ่งจะสามสิบสองเท่านั้น ยัง

สวยสดงดงามเหมือนดอกไม้แรกแย้มที่เพิ่งผลิบาน รอหมู่ภมรมาเชยชม

แต่ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ เพราะคืนก่อนโน้นฉันได้รับเชิญไป

งานเลี้ยงการกุศล เห็นพวกผู้ชายที่เคยมาห้อมล้อมรุมจีบ หันไปสนใจ

นังเด็กที่ไหนไม่รู้ชื่อชิโอริ สักอย่างนี่แหละ ลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ทายาทเจ้าของ

บริษัทขนมขบเคี้ยวและน้ำดื่มยักษ์ใหญ่ ที่เพิ่งแสดงละครเป็นนางเอก

ช่องหนึ่ง ขึ้นปกนิตยสารอีกสิบกว่าเล่มในรอบสามเดือนที่ผ่านมา ทำให้

ทั้งแผงหนังสือมีแต่หน้าเธอ นั่นเป็นข้อมูลที่เลขาฯ ส่วนตัวไปค้นมา และ

ฉันเพิ่งเห็นว่าพอไปออกงานที่ไหนนักข่าวก็วิ่งไปรุมสัมภาษณ์เธอก่อน

แล้วค่อยหันมาทางฉัน ทั้งที่ฉันเคยเป็นที่หนึ่งเสมอ ไม่มีใครเทียบได้

นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันยังไม่อยากตกกระป๋อง ฉันยังสวยกว่าดารา

นางเอกอีกหลายคนในวงการ หน้าละอ่อนแทบจะเป็นรุ่นเดียวกันด้วยซ้ำ

แล้วจะให้ฉันไปเป็นแม่ นี่มันหยามศักดิ์ศรีกันเกินไป

ฉันหันกลับมาดูแลตัวเองอย่างจริงจัง เข้าคอร์สนวดหน้า นวดตัว

และออกกำลังกายสารพัด ที่สำคัญ ไม่ลืมทำเลเซอร์กระตุ้นคอลลาเจน

กระชับรูขุมขนให้เต่งตึง ลบทุกร่องลึก รอยหยักรอยย่นบนใบหน้า ให้กลับ

มาสวยใสอีกครั้ง

และฉันใช้บริการของโรงพยาบาลกรุงเทพเวชกิจมาตลอด เพราะ

อธิศ ผู้ยื่นใบสมัครจีบฉันรายหนึ่งเป็นบุตรชายผู้อำนวยการโรงพยาบาล

ฉันไม่สนใจเรื่องส่วนลดที่ได้หรอก แต่โรงพยาบาลนี้ขึ้นชื่อว่ามีหมอเก่งทุก

สาขา รวมไปถึงแผนกผิวหนังที่ฉันใช้บริการอยู่ และก็ได้ผลน่าพอใจอย่างยิ่ง

พูดถึงเรื่องความรัก...อธิศไม่ใช่ผู้ชายที่เลวร้ายนัก นับตั้งแต่ฉัน

เรียนจบจากอังกฤษ ก็มีเขานี่แหละที่ขยันเป็นเลิศ ตามจีบฉันเสมอต้น

เสมอปลาย แม้รู้ว่าฉันมีคนหมายปองมากมายเขาก็ไม่ย่อท้อ ได้ไป

รับประทานอาหารกับฉันบ้างก็พอใจแล้ว เขาบอกเสมอว่าสักวันฉันคงเห็นใจเขา

แต่ปัญหาก็คือ ความขี้เบื่อของฉันทำให้ทนออกเดตกับผู้ชายคน

เดิมซ้ำกันไม่ได้ พอลองคบไปสักพักฉันก็เริ่มเบื่อหน่ายต้องขอเลิกในที่สุด

ใช่สิ...ปัญหาอีกอย่างก็คือ ฉันชอบเอาชนะ ผู้ชายคนไหนที่ว่า

น่าสนใจ เป็นดาวดวงเด่นในทุกวงการ แค่ฉันปรายตามอง ส่งสัญญาณสะกิด

นิดเดียวก็ต้องหมอบราบคาบแก้ว หรือถ้ายังไม่เก็ต ฉันก็หว่านเสน่ห์

อีกนิด เจอไม้นี้เข้าไป ก็ไม่มีใครต้านทานได้สักคน ไม่เกินหนึ่งเดือนฉันก็ได้

ควงออกงานไปอวดให้ใครต่อใครเห็นว่า หนุ่มที่จีบยากเย็นนักหนานั่น

ไม่มีใครเกินฝีมือฉันสักคน

ส่วนเรื่องความรัก...ไม่รู้สิ ทำไมฉันไม่เคยรู้สึกกับผู้ชายคนไหน

เหมือนอย่างที่แม่รู้สึกกับพ่อ แม้ท่านเสียชีวิตไปนานแล้ว ฉันก็รู้ว่าแม่

ยังรักและคิดถึงพ่อมาตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา และไม่คิดจะแต่งงานใหม่

แม่เคยบอกว่า ความรักทำให้หัวใจเกิดความอบอุ่นเวลาอยู่ใกล้

เจ็บปวดเวลาต้องห่าง หรือทะเลาะกัน อิ่มเอม ตื้นตัน ซาบซึ้งเมื่อได้รับ

ความรักตอบแทน และสุขสมหวังมากที่สุดในโลกในวันที่ได้สวมชุดขาว

แต่ทำไมนะ ฉันไม่เคยรู้สึกอะไรทำนองนั้นเลยกับผู้ชายที่เคยคบ

เป็นแฟน อาจจะมีอบอุ่นนิดๆ เวลาได้แหวนเพชรในวันวาเลนไทน์หรือ

ช่อดอกไม้สวยๆ แต่พอออกเดตไปสักพัก ฉันกลับกลัวที่ต้องคบกันนานๆ

ถึงขั้นขยาดกับความคิดที่จะแต่งงานและใช้ชีวิตกับเขาไปตลอด ไม่นาน

ฉันก็โบกมือปิดฉากลงแค่นั้น แล้วมองหาเป้าหมายใหม่อย่างสบายอารมณ์

ผู้ชายหลายคนกล่าวหาว่าฉันเป็นนางมาร! ช่างปะไร ฉันก็เป็นของ

ฉันแบบนี้ ตลอดสิบกว่าปีในวงสังคม ก็ทำให้ฉันออกจะเบื่อหน่ายชีวิตแบบนี้

อีกเช่นกัน ช่างแก้ไขไม่ได้เลย ไอ้โรคขี้เบื่อของฉันเนี่ย

แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันตกใจเป็นซ้ำสอง เมื่อฉันได้ยินข่าว

ว่าไฮโซหนุ่ม บุตรชายเจ้าของธุรกิจโรงแรมชื่อดังกำลังเป็นหนุ่มเนื้อหอม

คนใหม่ ฉันก็จัดการเริ่มต้นจีบ ฆ่าเวลาแก้ความเบื่อที่เกิดถี่ขึ้นในระยะหลัง

การณ์กลับกลายเป็นว่าเขาเมินใส่ฉัน แล้วเมื่อวานก็เพิ่งมีข่าวว่าเขาหันไป

ออกเดตกับนังหนูโนเนะลูกครึ่งญี่ปุ่นคนนั้นแทน

ฉันฉีกนิตยสารฉบับนั้นทิ้งด้วยความคับแค้นใจ ไม่เคยมีครั้งไหน

เลยที่ชีวิตฉันจะรู้สึกอับอายขายหน้าขนาดนี้มาก่อน หากรู้ไปถึงไหนต้อง

อายไปถึงนั่น และข่าวนั้นก็แพร่สะพัด แม้กระทั่งเช้านี้ ยังมีนักข่าวโทร.

มาถามเรื่องที่ฉันถูกปฏิเสธ ให้ตายเถอะ ฉันอยากจะฆ่าไอ้หมอนั่นและ

หมอหล่อมากๆๆๆ ค่ะ เขาคิดว่าฉันเป็นพ่อของลูกไอ้แป้งมัน” นิธานพูด

แล้วก็ปิดปากหัวเราะ ทำให้แป้งร่ำพลอยหัวเราะไปด้วย แต่เธอรู้สึกว่า

เพื่อนทั้งสองมีท่าทีแปลกๆ พิกล

“มีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่าวะ” เธอคาดคั้น

แป้งร่ำกับนิธานหันสบตากัน ก่อนจะรีบสั่นศีรษะ

“ไม่มี้ ไม่มี จะปิดบังอะไรแก แค่สนุกตอนเข้าไปฟังหมอตรวจท้อง

ไอ้แป้ง ตลกดี แกมอิจฉาย่ะว่าชาตินี้คงไม่มีวาสนาได้ตรวจภายในกับเขาบ้าง”

“บ้า” ปุษยามาลย์ค้อนควัก “แกจะเอาที่ไหนไปให้เขาตรวจยะ”

แล้วเธอก็ได้รับเสียงหัวเราะจากนิธานและแป้งร่ำเป็นคำตอบ

“แล้วเมื่อเช้าแกหงุดหงิดเรื่องอะไรวะ” แป้งร่ำนึกขึ้นได้ก็ถามอีกครั้ง

“ช่วงนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีว่ะ พวกแกรู้จักเด็กที่ชื่อชิโอริหรือเปล่า”

“โอ๊ย รู้จักสิ ไม่รู้จักไม่ได้ เดี๋ยวจะตกเทรนด์ ยายเด็กนี่มาแรงพอๆ

กับเฟอร์บีเลยแหละ ถามเด็กสามขวบยังรู้” นิธานตอบ ตอกย้ำความเจ็บ

ปวดในใจของเธอให้ฝังลึกลงไปอีก “ว่าแต่แกถามทำไมยะ”

“เมื่อเช้ามีผู้จัดละครส่งบทมาให้” เธอบอกหงอยๆ “เขาจะให้ฉัน

เป็นแม่ยายเด็กนั่น”

“จริงเหรอ” แป้งร่ำตบอก ขณะที่อีกฝ่ายตาโต

“ดีสิ ฉันว่าแกเหมาะมากเลยนะ หน้าออกญี่ปุ่นหน่อยๆ สวยทั้งแม่ทั้งลูก”

“บ้า” เธอแหว “ใครจะยอมรับบทแม่กัน อย่างฉันมันต้องบท

นางเอกเท่านั้นย่ะ”

“ใจเย็นๆ นะเปรียว ผู้จัดคงไม่คิดว่าแกแก่หรอก แต่เด็กนั่นกำลัง

มาแรง คงอยากหาคนสวยๆ วงการเดียวกันมาประกบ”

“ก็เรียกแม่ยายเด็กนั่นไปประกบสิ ทำไมต้องเป็นฉัน” เธอแผลง-

ฤทธิ์ กับเพื่อนเธอไม่จำเป็นต้องควบคุมอารมณ์ แค่ควบคุมเสียงไม่ให้ดัง

เกินไปก็พอ “แล้วตอนนี้นะ ใครๆ ก็รู้ว่าไอ้ตี๋หน้าจืดลูกเจ้าของธุรกิจ

โรงแรมนั่น เมินฉัน แล้วหันไปควงยายเด็กนี่อีก ฉันอายจนไม่รู้จะเอาหน้า

ไปไว้ที่ไหน”

พูดไปน้ำตาแห่งความเสียใจก็จวนเจียนหยด เกิดมาไม่เคยผิดหวัง

เสียใจ และถูกหักหน้าเช่นนี้มาก่อน

นิธานสบตาแป้งร่ำแล้วถอนใจ เพราะเพื่อนสาวเป็นคนพวกหนึ่งที่

ไม่ยอมรับความเป็นจริงของชีวิตสักเท่าไร ตามประเภทคนที่เคย 'ได้'

ทุกอย่างจนชิน

“แกอายุสามสิบสองแล้วนะเปรียว ไม่ใช่สิบเก้าเหมือนยายเด็กนั่น”

แป้งร่ำติง

“แต่ฉันหน้าตึงไม่ต่างจากเด็กนั่นหรอกนะ” ปุษยามาลย์ส่งค้อน

อย่างทั่วถึง “ลองมาเทียบกับฉันสิ”

“แล้วยายเด็กนั่นต้องวิ่งโร่เข้าหาเลเซอร์ทั้งตัวเหมือนแกหรือเปล่า

ยะ นั่นมันธรรมชาติที่มอบความสวยความสาวสะพรั่งให้ตามวัย เหมือน

แกสมัยก่อนโน้น แล้วมันก็ต้องโรยรา พอเด็กคนนั้นอายุเท่ากับเราก็เป็น

เหมือนแกตอนนี้นั่นแหละ”

ปุษยามาลย์ปิดปาก ร้องกรี๊ดๆ ดังอู้อี้อยู่หลังมือ รับคำตักเตือน

ของเพื่อนไม่ได้

“เอาละๆ ฉันเข้าใจ แกลองหาอย่างอื่นทำดีไหม ดีกว่ามานั่งเครียด

เฉยๆ บทแม่ก็ไม่ต้องรับ” แป้งร่ำเสนอ

“ทำอะไรล่ะ” เธอปล่อยมือลง หยิบกระดาษทิชชูซับน้ำตาแห่งความ

คับแค้นใจที่หยดออกมานิดหนึ่ง

“ก็อย่าง ลองบริหารเสน่ห์เล่นๆ ดูดีไหมล่ะ ถ้าไอ้ตี๋หน้าจืดแสน

รวยหันไปสนใจยายเด็กนั่นก็ปล่อยไป เราก็หันไปจีบคนอื่นแทน”

“แต่ตอนนี้ไอ้ตี๋หน้าจืดนั่นฮอตสุดแล้วนะ ถ้าจีบไม่ได้ฉันก็แพ้สิ และ

คนอื่นก็ไม่ฮอตเท่า”

“โธ่เอ๊ย มีคนน่าสนใจกว่าหมอนั่นตั้งหลายคน” นิธานทำหน้าเบื่อ

หน่าย ก่อนจะกระซิบ “ตอนที่ขึ้นไปชั้นบนเมื่อตะกี้นะ ฉันได้ยินพยาบาล

บ้าคลั่งหมอของยายแป้งมากเลย ตอนรอคิวตรวจ หมอโทร. ออกมาขอ

แฟ้มก็ร้องกรี๊ดอย่างกะดูคอนเสิร์ต”

“บ้า!” ปุษยามาลย์วิจารณ์โดยไม่เสียเวลาคิด

“ตอนแรกฉันก็คิดอย่างนั้น” เพื่อนแอบหญิงบอกจริงจัง “แต่พอ

เข้าไปในห้องแล้ว ฉันแทบจะกระชากไอ้แป้งลง แล้วขึ้นไปบนขาหยั่งแทน

มันเลยว่ะ อยากบอกหมอว่าหนูมดลูกอักเสบกะทันหัน คนอะไรก็ไม่รู้ หล่อ

ฉิบหาย แถมได้ข้อมูลมาว่าโสดเสียด้วย”

ปุษยามาลย์นิ่งคิด...ชักสนใจ

“หล่อจริงเหรอวะ”

“หล่อจริง” แป้งร่ำกับนิธานพูดพร้อมเพรียงกัน ก่อนที่ฝ่ายแรกจะ

เสริม “ฉันคิดว่า เพื่อเสริมความมั่นใจของแก ลองฝึกที่สนามเล็กก่อนเป็น

ไงวะ เอาให้ชัวร์ๆ ว่า ความพร้อมกลับคืนมา แล้วค่อยไปลงสนามใหญ่

ใครจะได้ไม่ว่าแก”

“เออจริงว่ะ” นิธานสนับสนุน “ลงสนามเล็กคู่แข่งน้อย ระดับสิบ

ไม่เกินยี่สิบ ที่โรงพยาบาลนี้ ก็มีพวกหมอกับพยาบาลสาวโสด และพวก

คนไข้ที่จะทิ้งสามีมางาบหมอแทนเท่านั้น ฉันว่าแกชนะขาดลอย เป็นการ

ซ้อมก่อนไง เห็นความมั่นใจหดหายไปเยอะนี่แก”

“ฝึกลีกเล็กก่อน แล้วค่อยไปท้าชิงลีกใหญ่ ถือว่าฆ่าเวลาระหว่าง

รอหนุ่มฮอตคนใหม่ปรากฏตัว” แป้งร่ำช่วยกล่อมอีกแรง จนเธอเริ่มลังเล

“อืม...” แต่ยังไม่ตัดสินใจ “หล่อจริงหรือเปล่าไม่รู้”

“โน่นเลย โอ๊ย ตายยากจริงๆ พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา” นิธานไม่พูด

เปล่า ยังยกมือทั้งสองขึ้นกุมแก้ม นัยน์ตาหยาดเยิ้มหยดย้อย ตัวแทบ

หลอมละลายเป็นขี้ผึ้งเหลวลงไปกองบนพื้น ปุษยามาลย์ค้อนเพื่อนชาย

หัวใจหญิง แล้วค่อยๆ หันไปมอง อยากรู้นักว่าเขาจะหล่อสักแค่ไหน

ถึงทำให้เพื่อนของเธอเหลวเป็นขี้ผึ้งลนไฟได้

ชายผู้นั้นสวมเสื้อกาวน์ยาวถึงหัวเข่า ภายใต้เสื้อกาวน์สีขาวเป็น

กางเกงสแล็กส์สีดำเรียบกริบแนบต้นขายาว เธอค่อยๆ ไล่ขึ้นไป เห็น

เสื้อเชิ้ตสีขาวลายสีฟ้าอ่อนที่ชายเสื้อสอดลงขอบกางเกง คาดเข็มขัดหนัง

เรียบร้อย และผูกเนกไทสีน้ำเงินเข้ม

หัวใจเริ่มเต้นตึ้กตั้กเล็กน้อย เพราะรูปร่างผ่าน เข้าสเปก พอค่อยๆ

ไล่ตามคางเกลี้ยงเกลา มีไรเคราบางๆ แต่โกนอย่างสะอาดสะอ้าน ก็รีบ

เช็กคะแนนความสะอาดผ่าน ริมฝีปากล่างอิ่ม ปากบนบางแต่มีรอยหยัก

ลึก ดูเป็นคนอารมณ์ดีอยู่เหมือนกัน เหนือขึ้นไปเป็นจมูกโด่งสันตรงสวย

แข็งแรงอย่างผู้ชาย หากที่น่าเสียดายคือ บนสันจมูกมีแว่นตากรอบดำ

สี่เหลี่ยมปิดบังดวงตาสองชั้นที่หยักลึกจนแทบเหลือชั้นเดียว บดบังความ

หล่อเหลา ทั้งที่ใบหน้าและรูปร่างดูดีราวกับนักร้องเกาหลีกระโดดออกมา

เดินอยู่นอกโทรทัศน์ รวมถึงคิ้วที่หนาเป็นเส้นตรง เสริมบุคลิกคุณหมอให้

ดูดีสุดๆ เสียแต่ผมสีดำสนิท ตัดเรียบร้อย ไม่เติมสีและเป็นทรงแสบสัน

เหมือนดาราเกาหลีเท่านั้น หากท่วงท่าการเดินของเขาสง่างาม แผ่นหลัง

ยืดตรงและมั่นอกมั่นใจราวกับนายแบบเดินบนแคตวอล์กทีเดียว

...แล้วเธอก็ต้องนิ่วหน้า คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน...

“ว่าไง หล่อไหม”

ปุษยามาลย์ยังนึกไม่ออก แต่หันมาตอบเพื่อน

“ก็ดี หน้าใสๆ เหมือนเด็กญี่ปุ่น เกาหลี กำลังอินเทรนด์

แต่แกก็“ถ้าหล่อนจีบคุณหมอคนนี้ได้นะ ฉันจะกราบเลยละย่ะ

ถึงจะลีกเล็ก ก็ไม่ใช่ว่าแกจะจัดการได้ง่ายๆ หรอกนะยะ”

“งั้นเลยรึ” ปุษยามาลย์หัวเราะ ชักสนใจทันที

ไม่ใช่เพราะความหล่อหรือหน้าใสๆ

อินเทรนด์ อย่างหนุ่มเกาหลี

แต่ต่อมอยากเอาชนะมันกำลังเต้นระริกต่างหาก

รู้ว่าฉันไม่ชอบคนหล่อ ฉันชอบคนเด่น ดังและรวย มันน่าสนใจและน่า

ตื่นเต้นกว่า ถ้าอยากได้คนหล่อหาแถวผับ แถวบาร์มาควงก็ได้” เธอบอก

สโลแกนประจำใจ

“โอ๊ย หล่อและคุณภาพคับแก้วแบบนี้จะหาที่ไหนได้อีกยะหล่อน”

นิธานแปร๋นขึ้นมา และประชดตามสไตล์คุณเธอ “ถ้าหล่อนจีบคุณหมอ

คนนี้ได้นะ ฉันจะกราบเลยละย่ะ ถึงจะลีกเล็ก ก็ไม่ใช่ว่าแกจะจัดการได้

ง่ายๆ หรอกนะยะ”

“งั้นเลยรึ” ปุษยามาลย์หัวเราะ ชักสนใจทันที ไม่ใช่เพราะความ

หล่อหรือหน้าใสๆ อินเทรนด์ อย่างหนุ่มเกาหลี แต่ต่อมอยากเอาชนะมัน

กำลังเต้นระริกต่างหาก

“เออ สิยะ แต่ฉันว่าแกคงทำไม่ได้หรอกว่ะ ถึงจะลีกเล็ก แต่คู่แข่ง

กระจอกงอกง่อยหรอกนะยะ โน่น ดูเอาเอง”

เธอหันกลับไปอีกครั้ง ก็เห็นแม่ค้าสาวน้อยหน้ามนเหม่อมองคุณหมอ

หน้าเด็ก แม้ระหว่างทางที่เดินมา สาวๆ ต่างก็ชะงักเท้าหยุดมองกัน

หมด รวมถึงพยาบาลสาวๆ สวยๆ ที่หันหน้าเข้าหากันตัวม้วนขวยเขินจน

แทบจะกลิ้ง

“เชอะ ถ้าฉันคิดจะลงแข่งน่ะรึ พวกนี้กระเด็นหมดแน่” เธอปรามาส

“คอยดูก็แล้วกัน”

ว่าแล้วเธอก็ลุกขึ้นยืน ปัดกระโปรงแส็กสั้นให้เข้ารูป แล้วปัดลอน

ผมดัดไปด้านหลัง ก่อนจะก้าวเดินอย่างนางแบบส่ายสะโพกเต็มที่ไปยัง

เคาน์เตอร์ขายกาแฟ ที่คุณหมอหน้าเกาฯ ผู้นั้นยืนอยู่ ทำท่าจะเดินผ่าน

แต่แล้วก็เซซังไปชนเขา

“อุ๊ย ขอโทษค่ะ” เธอสะบัดผมกะให้ปัดต้นแขนและมือขาวๆ ของ

เขาที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ “ฉันไม่ทันเห็นคุณ...เอ่อ...คุณหมอ...” เธอ

กวาดสายตาไปตามตัว พอเห็นเสื้อกาวน์ก็ต่อให้จบ

“ไม่เป็นไรครับ” เขายิ้มบางๆ แล้วหันไปสั่งกาแฟต่อ เท่านั้น! โดย

ไม่หันกลับมามองเธออีกแม้แต่นิดเดียว ไม่แม้แต่จะถามว่าเธอจะดื่มอะไร

หรือต้องการอะไร

หมายความว่าอย่างไรกัน เขาไม่เห็นหรือว่าสาวสวยอย่างเธอมายืน

ต่อแถว และไม่มีท่าทีหวั่นไหวสักนิด แต่หากจะเดินกลับก็เสียหน้า จึง

พยายามกระแซะต่อ

“คุณหมอทราบไหมคะว่ากาแฟร้านนี้มีอะไรที่อร่อยๆ บ้างคะ”

“เอ ไม่ทราบครับ เพราะผมดื่มแต่กาแฟดำ คุณลองถามคนขายดีกว่า”

รอยยิ้มค้างบนเรียวปาก...หน้าแตกหมอไม่รับเย็บอีกรอบ คุณหมอ

หน้าเกาฯ รับกาแฟเสร็จ ก็เดินจากไป ทิ้งให้สาวๆ ตามรายทางอ่อนระทวย

เป็นแถวอีกรอบ

“พี่คะจะรับอะไรดีคะ กาแฟของเราอร่อยหลายอย่างเลยค่ะ เอสเปรส-

โซก็คั่วบดอย่างพิถีพิถัน หอมกรุ่น รสเข้ม...”

“ย่ะ ฉันยังไม่อยากกิน” เธอหันไปสะบัดเสียงใส่ แล้วเดินตุปัดตุป่อง

                     (ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)