The Sixth Sense กับดักรักลวง (ร่มแก้ว)

บทนำ

“พวกมันลบหลู่กู มันต้องตาย!’’

เสียงนั้นดังก้องกังวานยิ่งกว่าฟ้าคำรนสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วทั้งหาดทราย เสียดแทงเข้าไปในโพรงหูของกรรณา ทำให้เธอรู้สึกเหมือนแก้วหูจะแตก

แต่ขณะที่กรรณาต้องยกมือขึ้นอุดหู กลับไม่มีใครในที่นั้นมีทีท่าว่า จะได้ยินเสียงตวาดอันน่าสะพรึงกลัวนั้นเลย

ทั้งรุ่นพี่และเพี่อนนักศึกษาที่มาร่วมรับน้องต่างกำลังโหวกเหวกโวยวาย อย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เห็นตรงหน้า คือ พงษ์ศักดิ์ หรือพี่ป๋อง รุ่นพี่ปีสอง กำลังดิ้นกระแด่วๆ จะจมมิจมแหล่อยู่ในน้ำทะเลที่ตื้นเพียงแค่เข่า ภายใต้ท้องฟ้ายามตีสามที่จู่ๆ ก็มืดครึ้มปกคลุมด้วยเมฆดำก้อนใหญ่ ทั้งที่เป็นคืนวันเพ็ญแท้ๆ

มีแต่กรรณาเท่านั้นที่ได้ยินเสียงที่คนอื่นไม่ได้ยิน หญิงสาวมองไปรอบ บริเวณชายหาดด้วยความสะพรึงกลัว คล้ายจะหาต้นเสียงขู่คำรามอันน่าขนพอง ที่ดังก้องไปทั่วอาณาบริเวณ หากไม่รู้ว่ามาจากที่ใด

กระนั้น ดูเหมือนจะมีใครบางคนที่รู้

“เขายืนอยู่กลางน้ำ เขากดพี่ปองลงน้ำแล้ว” เสียงสั่นเทาของเพี่อนนักศึกษาคนหนึ่งดังขึ้นเท่ากระซิบ กรรณาหันไปมองหญิงสาวร่างเล็กคนนั้นเพื่อนใหม่ของเธอที่มีชื่อแสนไพเราะว่า เนตรสิตางศุ์

ไม่ใช่เธอคนเดียวที่สัมผัสได้ถึงสิ่งลี้ลับในคืนนี้ เธอได้ยิน แต่เนตรสิตางศุ์

เห็น!

“เธอเห็นอะไร” กรรณาได้ยินญาณินกระซิบถามเนตรสิตางศุ์

“ชะ...ชะ...ชายนุ่งผ้าโจงสีแดง...ตัวใหญ่ราวกับต้นตาล” คำตอบนั้นสั่นเครือ คนพูดต้องกลืนน้ำลายติดๆ กันหลายครั้ง กว่าจะพูดต่อได้อีกครั้ง

“เขา...เขา...กำลังเหยียบพี่ป๋องจมน้ำ”

เนตรสิตางศุ์ชี้มือไปกลางทะเล ตรงจุดที่พี่ป๋องกำลังกระเลือกกระสนหนี ความตายที่รอคอยอยู่ไม่ไกล และยังไม่มีใครยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ

เสียงคำรามดังก้องเสียดแทงเข้ามาในหูอีกครั้ง...ยามนี้ เชื่อว่าเครื่องเล่นเทปแบบพกพาที่เคยเป็น ‘ตัวช่วย’ ของกรรณามาตลอดยามต้องเผชิญกับเสียงลี้ลับของวิญญาณก็คงจะเอาไม่อยู่ กรรณายกมือขึ้นอุดหู

อันที่จริง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้ยินเสียงคำรามนั้น...หลังมาถึงสถานที่

แห่งนี้

กรรณาเดินทางมาที่นี่พร้อมกับเพื่อนๆ นักศึกษาน้องใหม่คณะ

จิตรกรรมฯ เพี่อร่วมกิจกรรมรับน้องที่รุ่นพี่จัดขึ้น

ตลอดการเดินทางโดยรถทัวร์คันใหญ่ นักศึกษาปีหนึ่งคนอื่นๆ ต่างทำความรู้จักเพี่อนใหม่กันอย่างคึกคัก คงจะมีแต่กรรณาที่นั่งเงียบมาตลอดทาง โดยเสียบหูฟังชาวนด์อะเบาต์เอาไว้ ไม่สุงสิงคับใคร แม้จะรู้ว่านักศึกษาร่วมชั้นปี หลายคนมองเธอแล้วชุบซิบกันว่าเธอ ‘ประหลาด’ กรรณาก็ไม่รู้สึกอะไรมันก็ เหมือนกับที่เพี่อนๆ สมัยมัธยมและสมัยประถมมองนั่นแหละ

ไม่มีใครเข้าใจหรอกว่า ทำไมเธอจึงต้องใส่หูฟังติดหูเอาไว้ตลอดเวลา มากกว่าจะพูดจากับใคร ไม่ใช่เพราะกรรณาหยิ่ง ไร้มนุษยสัมพันธ์ หรือไม่อยาก คบหาสมาคมกับคนอื่น แต่เป็นเพราะเธอรำคาญเสียงคร่ำครวญน่าหนวกหูที่คนอื่นไม่ได้ยินกันต่างหาก

ใช่แล้ว...กรรณาได้ยินเสียงของวิญญาณ

และเธอได้ยินมันตลอดเวลา!

มันเกิดขึ้นตั้งแต่จำความได้ ที่กรรณาได้ยินเสียงอะไรที่ ‘มากกว่า’ คน ปกติเขาได้ยินกัน

กรรณาไม่รู้จะนิยามมันว่าเป็นความสามารถพิเศษ หรือว่าความซวย... รู้แต่ว่า มันทำให้ชีวิตของเธอไม่เคยมีความเงียบสงบ

ทุกที่ที่มีวิญญาณ ที่นั่นเธอย่อมได้ยินเสียง และวิญญาณพวกนี้มักจะ เป็นวิญญาณเร่ร่อนที่ชอบโหยหวนครํ่าครวญซ้ำๆ ซากๆ ถึงสิ่งที่ยังค้างคาใจก่อนตาย

กระทั่งตลอดทางที่นั่งมาบนรถทัวร์มุ่งหน้าสู่สถานที่รับน้อง ซึ่งก็คือ ชายทะเลแห่งนี้ เธอก็ยังได้ยินอยู่ตลอด วิญญาณที่กรรณาเดาว่าคงเป็นคนขับ รถคนเก่าที่คงจะขับรถทัวร์คันนี้ไปประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิต คอยครํ่าครวญ ชํ้าๆ ซากๆ เสียใจที่เหยียบเบรกไม่ทันตอนโดนสุนัขวิ่งตัดหน้ารถ

ลองจินตนาการดูแล้วกันว่า การได้ยินเสียงใครที่ไม่เห็นตัวมาครํ่าครวญ ซ้ำๆ เหมือนแผ่นเสียงตกร่องไม่หยุดมันน่ารำคาญขนาดไหน ยิ่งคืนไหนที่ พระจันทร์เต็มดวง ความสามารถในการได้ยินของเธอจะแจ่มชัดกว่าปกติ เรียกได้ว่าวิญญาณครํ่าครวญอยู่ไกลหลายเมตร เธอยังได้ยินชัดแจ๋ว ส่วนในคืน เดือนมีดความสามารถในการได้ยินของเธอจะลดลง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น เพราะแทนที่จะได้ยินเป็นเสียงชัดๆ ก็กลายเป็นเสียงคล้ายวิทยุมีคลื่นซ่าๆ แทรกจนฟังไม่เป็นคำ ยิ่งน่ารำคาญหูขึ้นไปอีก

เรียกว่าไม่ว่าจะเป็นคืนเดือนเพ็ญหรือเดือนมืด...เธอก็ซวยทั้งขึ้นทั้งล่อง นั่นคือเหตุผลที่กรรณาจะต้องมีหูฟังชาวนด์อะเบาต์เสียบติดหูอยู่ตลอด เวลา ได้ยินเสียงวิญญาณเมื่อไร ก็เร่งเสียงเพลงกลบ...สบายหูขึ้นเยอะ

แต่อย่างที่บอก นั่นเป็นเหตุที่ทำให้ทุกคนมองว่ากรรณาแปลก และไม่มี มนุษยสัมพันธ์

แต่แล้วเมื่อรถทัวร์มาถึงจุดหมายที่หาดทุ่งวัวแล่น ชายทะเลในจังหวัด ชุมพร กรรณากำลังจะก้าวลงจากรถ ก็เป็นครั้งแรกที่เธอมีโอกาสได้พูดกับเพี่อน ร่วมคณะ เพื่อนคนแรกที่เธอรู้จัก...เด็กสาวที่มีชี่อไพเราะว่า เนตรสิตางศุ์

หญิงสาวร่างเล็กท่าทางอ่อนแอเหม่อนพวกลูกคนสุดท้องที่ถูกประคบประหงมมาตลอดนั่งตัวสั่นอยู่กับที่ ดวงตากลมโตมองจ้องไปยังศาลเพียงตา ที่ทำด้วยไม้เก่าๆ หน้าต้นไทร ข้างบ้านพักที่รุ่นพี่เตรียมไว้ให้นักศึกษาหญิง ก่อน ที่จะยกมือสั่นเทาขึ้นมาปิดตาไว้ ขมุบขมิบปากสวดมนต์

ความรู้สึกบางอย่างทำให้กรรณาดึงสายหูฟังชาวนด์อะเบาต์ออกจากหู และทันใดก็ได้ยินเสียงคำรามตํ่าๆ ในคอเหมือนคนแก่ดุๆ คอยขู่เด็กๆ ไม่ให้ทำผิด ไม่รู้ว่ามาจากตรงไหน แต่ถ้าให้เดา ศาลเพียงตาหน้าต้นไทรนั้นน่าสงสัยที่สุด

ด้วยความลืมตัว หรือไม่ก็คงสัมผัสได้ว่าเพี่อนคนนี้มี ‘อะไร’ บางอย่าง เหมือนเธอ ทำให้กรรณาเดินเข้าไปจับมือเด็กสาวผู้นั้นไว้

“ว้าย! กลัวแล้ว กลัวแล้วจ้า” เนตรสิตางศุ์อุทานด้วยความตกใจ น้ำตา ที่ปริ่มขอบตาอยู่แล้ว หยดไหลลงมาทันที

“ลงจากรถกันเถอะ”

กรรณาเอ่ยอย่างแผ่วเบาเจือแววปลอบประโลม อีกฝ่ายจึงลอบมองผ่าน ช่องนิ้วมาอย่างกลัวๆ กล้าๆ

“เธอเองเหรอ” เนตรสิตางศุ์ถามตะกุกตะกัก ยกมือขึ้นปาดน้ำตาและเสย ผมม้าอย่างเก้อเขิน กรรณาเพียงแต่พยักหน้า ยืนรอเนตรสิตางคุ์ฉวยสัมภาระทั้งหมดอย่างรวดเร็วตามลงมาจากรถ หิ้วเข้าไปในบ้านพักหลังใหญ่ริมทะเล ตั้งอยู่ข้างป่าสนรกครึ้มที่เพิ่มความรู้สึกวังเวงทั้งที่เป็นเวลาใกล้เที่ยง

เก็บสัมภาระเสร็จ และรอเวลาที่จะถูกเรียกไปร่วมกิจกรรมรับน้องที่จะ เริ่มต้นขึ้นอีกไม่นานนี้ กรรณาก็ได้ยินเพื่อนร่วมรุ่นสองคนซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าต่าง พูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเจ้าที่

สองคนนั้นกำลังชวนกันออกไปไหว้เจ้าที่ข้างนอกนั่นเอง

“เราไปไหว้เจ้าที่กับพวกเขาดีไหม”

นักศึกษาหญิงท่าทางไฮโช ผู้มากับเสื้อผ้าแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจดเท้า หันมาเอ่ยชวนเธอและเนตรสิตางศุ์อย่างมีมนุษย์สัมพันธ์ แต่สังเกตว่าสีหน้าของ คุณหนูไฮโช ซึ่งกรรณามารู้ทีหลังว่าชื่อกรรัมภาก็ดูไม่สู้ดีเหมือนกัน

เนตรสิตางคุ์พยักหน้าตอบรับคำชวนของกรรัมภาทันที และไม่ลืมหันมา ชวนกรรณาด้วย เธอจึงเดินตามทั้งสองออกไปเงียบๆ

ที่หน้าศาลเจ้าที่ ใกล้ต้นไทรใหญ่ซึ่งมีผ้าแพรเจ็ดสืผูกไว้โดยรอบ นักศึกษา

หญิงสองคนที่เอ่ยชวนกันมาไหว้เจ้าที่ในทีแรกนั่งคุกเข่าเรียบร้อยอยู่ก่อนแล้ว

กรรณา เนตรสิตางศุ์ และกรรัมภาจึงคุกเข่าตาม นักศึกษาสาวร่างโย่ง หนึ่งในสองคนนำข้าวกล่องซึ่งรุ่นพี่แจกวางตรงศาลไม้เก่าผุ ก่อนหยิบธูปและ ไฟแช็กขึ้นมาจุดพร้อมยกมือไหว้ ทำปากขมุบขมิบ ทุกคนในที่นั้นจึงทำตาม

เสร็จแล้ว นักศึกษาน้องใหม่ทั้งห้าคนก็หันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย น่าแปลกที่กรรณารู้สึกว่า เพี่อนนักศึกษาสี่คนนี้มีอะไรบางอย่าง ‘เหมือน’

กับเธอ

กรรณารู้ชื่อเพื่อนนักศึกษาอีกสองคนหลังจากนั้น คนตัวสูงๆ ท่าทาง ห้าวๆ และสะพายย่ามใบใหญ่บรรจุข้าวของประหลาดๆ มากมายมืชี่อว่า สุคนธรส ส่วนอีกคนที่หน้าตาน่ารัก แต่ผมยาว แต่งตัวรุงรังเหมือนพวกโบฮีเมียนนั่น ชื่อ ญาณิน

การไหว้ศาลเจ้าที่ด้วยกันในตอนเย็น ทำให้ทั้งห้าจับกลุ่มนั่งด้วยกันอีก ตอนที่ประชุมรอบกองไฟตรงชายหาดในตอนค่ำวันเดียวกัน อาศัยผ้าทอมือจาก ทางเหนือผืนใหญ่ของคุณหนูแบรนด์เนมอย่างกรรัมภาปูรอง

เสียงกีตาร์และกลองบรรเลงในจังหวะเร้าใจ หากน่าแปลกที่กรรณารู้สึก กระสับกระส่ายพิกล ที่แปลกกว่านั้นคือ เพี่อนๆ อีกสี่คนก็มือาการเช่นเดียวกับ เธอ...โดยเฉพาะเนตรสิตางคุ์ หญิงสาวขี้กลัว ที่อยู่ๆ ก็หลับตาเอาหน้าซุกกับ หัวเข่า ตัวสั่นขึ้นมาเฉยๆ จนสุคนธรสหันมาถามว่ากลัวผีหรือ และค้นย่ามใบโตของหล่อน ได้ยันต์สีเหลืองพิมพ์ลายเพาเวอร์พัฟเกีร์ลออกมาสามสี่แผ่น ทำปาก ขมุบขมิบ แล้วเป่าเพี้ยงๆ แจกทุกคน

ขณะที่รับยันต์ชองสุคนธรสมาเก็บรักษาติดตัวกรรณาก็ต้องสะดุ้งแทบทำ มันหลุดมือ เมื่อเธอได้ยินเสียงตวาดดังก้องราวฟ้าผ่า “พวกเอ็งลบหลู่กู!”

กรรณายกมือขึ้นปิดหู ทุกคนมองเธอด้วยความแปลกใจ แต่จู่ๆ เนตร­สตางคุ์ก็ทำหน้าตื่นตระหนก มองไปที่นักศึกษาชายรุ่นพี่คนหนึ่งชื่อพงษ์ศักด ที่กำลังร้องเพลงเสียงอ้อแอ้ จนญาณินต้องถามอย่างเป็นห่วง

“เกิดอะไรขึ้น เธอเป็นอะไรไป ไม่สบายหรือเปล่า จะไปกลับไปนอนพักไหม”

กรรณามองเนตรสิตางศุ์อย่างสงสัย...สงสัยว่าเนตรสิตางศุ์จะสัมผัสได้ถึง สิ่งลี้สับที่เธอเองก็สัมผัสได้เช่นกัน สาวน้อยร่างบางยังไม่ทันตอบอะไร ญาณิน ก็เป็นฝ่ายพูดเสียเอง

“ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอเห็นอะไร แต่เขาบอกฉันว่าพวกเราไปลบหลู่เขา”

คำพูดนั้นยิ่งทำให้กรรณาแปลกใจ...ญาณินอีกคน เธอได้ยินเหมือน ที่เธอได้ยินงั้นหรือ?

“ฉะ...ฉะ...ฉัน...กะ...ก็...เห็น” เนตรสิตางศุ์บอกตะกุกตะกัก “ฉันก็เห็นเหมือนกัน เขาสูงเท่าตึกสี่ชั้นแน่ะ แล้วชี้มาที่พวกเราด้วย” กรรัมภาเสริมอีกคน

กรรณาสบสายตาเพี่อนใหม่ทุกคน ตอนนั้นเองที่เธอสรุปได้โดยไม่ต้อง สงสัยอะไรอีกแล้ว เพื่อนใหม่สี่คนตรงหน้า มีสัมผัสพิเศษเหมือนเธอ!

กรรณาได้รู้ในคืนนั้นว่าเพื่อนใหม่อีกสี่คนมีสัมผัสพิเศษเหมือนเธอ

หากแต่ความสามารถนั้นแตกต่างกันออกไป

เนตรสิตางศุ์มองเห็นวิญญาณ และจะมองเห็นชัดขึ้นในวันพระจันทร์เต็ม ดวง ญาณินมีญาณพิเศษที่เมื่อเธอมีสมาธิมากๆ จะสามารถมองเห็นและได้ยิน วิญญาณ ส่วนสุคนธรส นอกจากจะเก่งเรื่องข้าวของอาคมแล้ว จมูกเธอจะ แยกแยะประเภทของวิญญาณได้ สำหรับกรรัมภา เธอมีสัมผัสพิเศษที่เมื่อยื่นมือ ไปแตะใครหรือสิ่งใดแล้ว เธอจะมองเห็นภาพเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับคนคนนั้น หรือว่าสิ่งสิ่งนั้น

น่าแปลกที่ว่า สิ่งหนึ่งที่ทุกคนเหมือนกันก็คือ ความสามารถพิเศษนั้นจะ ทรงพลังขึ้นในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง

และคืนนี้ ก็เป็นคืนวันพระจันทร์เต็มดวงเสียด้วย สุคนธรสเป็นคนคลี่คลายสถานการณ์ในคืนนั้นด้วยการเอายันต์เพาเวอร­์พัฟของเธอมาเขียนหมายเลขโทรศัพท์แล้ววิ่งเอาไปให้พี่ป๋อง เพี่อที่เขาจะได้พก ติดตัวไว้ โดยอ้างว่ามีเพี่อนฝากเบอร์โทร. มาให้...

สักพักสุคนธรสก็วิ่งกลับมาหากลุ่มเพี่อน รายงานว่าเห็นพี่ป๋องเดินเข้าไป ปลดทุกข์ด้านหลังต้นไทร นั่นน่าจะเป็นสาเหตุทำให้เจ้าที่โกรธ

“เขาไปฉี่ตรงข้างศาลเพียงตา เจ้าของถึงได้โกรธขนาดนี้”

“แล้วจะทำยังไงดี บอกเขาไปขอขมาไหม” เนตรสิตางศุ์ถามทั้งที่ยังหลับตา

“ตอนนี้เมา พูดไม่รู้เรี่องหรอก ต้องรอพรุ่งนี้แล้วละ ได้ยันต์ไปคงพอจะ ช่วยได้ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”

แต่ดูเหมือนใครบางคนจะไม่ยอมรอให้ถึง ‘พรุ่งนี้’

กลางดึกคืนนั้น ขณะที่กรรณากำลังนั่งคุยกับเพี่อนใหม่ทั้งสี่คนอยู่ในบ้าน พัก เปิดใจถึงความสามารถพิเศษอันไม่น่าอภิรมย์ที่แต่ละคนมี ซึ่งทำให้เธอรู้สึก อบอุ่นใจอย่างประหลาดเมื่อรู้ว่าในโลกนี้ก็มืคนเหมือนเธอ เข้าใจจิตใจและความ รู้สึกของเธอ ไม่ใช่แค่คนเดียว หากมีถึงสี่ จู่ๆ บรรยากาศก็ถูกทำลายลงด้วย เสียงตวาดลั่นราวฟ้าผ่า...เสียงเดิม

“พวกเอ็งลบหลู่กู!”

“เขามาอีกแล้ว” กรรณาละลํ่าละลักบอกทุกคน “เสียงของเขาดังมากเลย ดังกว่าตอนหัวค่ำชะอีก”

ทุกคนมีทีท่าตกใจ หันมองหน้ากัน เนตรสิตางศุ์กลัวจนตัวสั่น สาวห้าว อย่างสุคนธรสปลอบ

“เธอดูสิว่าเขาอยู่ไหน ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันมีของดีเพียบ”

เนตรสิตางศุ์กลั้นใจมองผ่านหน้าต่างไปด้านนอก ยังไม่ทันหันกลับมา บอกเพี่อนๆ ว่าเห็นอะไร กรรัมภาก็อุทานออกมา “นั่น พี่ป๋อง เขาเดินลงไปแล้ว”

“เจ้าที่เรียกเขาลงไป เร็วเข้าพวกเรา เราจะต้องรีบไปห้าม” เนตรสิตางศุ์ รา ยงานสิงที่เห็นอย่างร้อนใจ

สุคนธรสไวที่สุด เธอคว้าอุปกรณ์ประจำตัวกระโจนพรวดออกไปจากบ้าน โดยมีเพื่อนอีกสี่วิ่งตามไปติดๆ เห็นพงษ์ศักดิ์เดินดุ่มลุยน้ำลงไปราวกับละเมอ และลุยลึกไปเรื่อยๆ

เสียงตวาดยังคงดังก้องสะท้อนไปมาทั่วอณูอากาศ จนกรรณายกมือขึ้น ปิดหูด้วยสีหน้าเจ็บปวด

เสียงเอะอะของหญิงสาวทั้งห้าปลุกรุ่นพี่ที่นอนตรงหาดให้ตกใจตื่น พวก เขาวิ่งปราดมาสมทบ แล้วตะโกนเรียกเพี่อนให้กลับขึ้นมา แต่พงษ์ศักดิ์ยังดิ้น!! โปรดติดตามต่อในเล่ม....