ลบเหลี่ยมร้อยรัก (กวิน)

     แรกพบ สบตา

 

เสียงดนตรีที่เมจกาได้ยินคล้ายฟังไม่ถนัดนักเมื่อหลับตาแล้วยก

แก้วใสของเหล้าผสมขึ้นดื่ม ก่อนจะลืมตาอีกครั้งเมื่อวางแก้วซึ่งว่างเปล่า

แสงสีในร้านดูพร่ามัวชั่วครู่ก่อนจะชัดเจนเมื่อลืมตาอีกครั้ง หญิงสาวยังคง

เห็นนักร้องผู้หญิงจับไมโครโฟนร้องเพลงเหมือนเมื่อครู่ แต่เพื่อนตัวตั้งตัวตี

ที่ชวนมาดื่มย้อมใจนั้นฟุบกับโต๊ะแล้ว

ชินานางยังคงไม่รู้สึกตัวแม้ว่าเธอจะสะกิด เอาแต่ส่ายตัวน้อยๆ จน

ผมยาวดำขลับสยายแผ่บนโต๊ะไม้สี่เหลี่ยมจัตุรัส ซึ่งในที่สลัวๆ อย่างนี้ให้

ความรู้สึกน่ากลัวเหมือนผีผมยาวในหนังญี่ปุ่นมากกว่าจะดูสวยงาม และ

ทั้งที่เจ้าตัวก็รู้ว่าคอไม่แข็งก็ยังจะดื่มหนัก ต้องลำบากเธอให้มาเป็นเพื่อน

ด้วยกลัวทำอะไรโดยไม่ยั้งคิด ขณะเสียใจเพราะเพิ่งเลิกรากับแฟนหนุ่ม

แต่เธอคิดผิด เพราะเพื่อนสาวไม่ทำอะไรเลยนอกจากสั่งเครื่องดื่ม

ร้องไห้ และดื่มสลับกันไปตลอดสองชั่วโมง มีโวยวายถึงวีรกรรมครั้งเก่าของ

แฟนหนุ่มออกมาจนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าคนต้นเรื่องมานั่งอยู่ด้วยคงจะอยาก

แทรกแผ่นดินหนีแน่ๆ

“ฉันจะเลิกกับมัน ไอ้ผู้ชายเฮงซวย”

นั่นเป็นคำประกาศก่อนที่ชินานางจะฟุบลงไป ความจริงครั้งก่อน

หญิงสาวก็พูดแบบนี้ แต่ด้วยอะไรดลใจก็ตามหลังจากนั้นสองสามวันเมจกา

ก็เห็นว่าเพื่อนสาวกลับไปควงกับแฟนหนุ่มเหมือนเดิมอีก จนเธอได้แต่หวัง

ว่าครั้งนี้ชินานางจะใจแข็งอย่างที่พูดจริงๆ

เมจกายกแก้วของเพื่อนที่เหลือมาดื่มรวดเดียว วางแก้วแล้วขมวดคิ้ว

เมื่อนึกถึงปัญหาของตัวเองบ้าง

“คู่หมั้นงั้นเหรอ” เธอพูดแล้วก็ย่นจมูก “นี่มันพลอตโหลๆ ของละคร

หลังข่าวรึเปล่าเนี่ย”

หญิงสาวหัวเราะให้เรื่องตัวเองเมื่อนึกถึงละครที่เธอเห็นว่าซ้ำซากมาก

ที่สุดแนวหนึ่ง พระเอกและนางเอกถูกหมั้นหมายกันมาตั้งแต่เด็กโดยไม่รู้

ตัว แต่อยู่ๆ ต้องรื้อฟื้นเรื่องแต่งงานตอนโต ทั้งคู่เกลียดกันแบบเข้าไส้

พ่อแง่แม่งอนไปจนกระทั่งท้ายเรื่อง สุดท้ายก็เพิ่งรู้ตัวว่ารักกันแล้วร่วมฝ่าฟัน

อุปสรรคก่อนจะจบบริบูรณ์

อืม...กรณีของเธอจะเป็นแบบนี้รึเปล่านะ

เมจกาหัวเราะแล้วสลัดความคิดวุ่นวายในหัวออกไปเมื่อชินานาง

เริ่มส่งเสียงในลำคอราวกับอยากปล่อยแอลกอฮอล์ที่ดื่มออกมาทางเดิมที่ดื่มมันเข้าไป

“อย่าเพิ่งอ้วกนะยายนาง” เธอรีบดึงเพื่อนสาวให้ยืนขึ้น คว้ากระเป๋า

ตัวเองกับอีกฝ่ายมาสะพาย จากนั้นพยุงคนไม่ได้สติพร้อมกับปิดปากเพื่อน

หาทางไปยังห้องน้ำให้เร็วที่สุด

ที่นี่เป็นผับแอนด์เรสเทอรองซึ่งเธอกับกลุ่มเพื่อนมานั่งผ่อนคลายด้วย

กันบ่อยๆ จึงไม่ยากนักที่จะพาคนเมาใกล้อ้วกไปถึงห้องน้ำได้ถูกทางและทัน

แบบเส้นยาแดงผ่าแปด ชินานางโถมตัวเข้าไปที่โถสุขภัณฑ์สีครีมแล้วอ้วก

อย่างหนัก เมจกาต้องหันหน้าหนีแม้จะยังใช้มือช่วยจับผมเพื่อนเพื่อรั้งศีรษะ

เพื่อนสาวไม่ให้ก้มต่ำไปกว่านี้

“ฉันไม่เป็นไร” ชินานางพูดก่อนจะโบกมือไล่เมื่ออ้วกจนเกือบหมดไส้

หมดพุง “ฉันดีขึ้นแล้ว ออกไปรอข้างนอกก่อนนะ ปวดฉี่จะแย่”

“ไหวจริงรึเปล่า” เมจกาถามให้แน่ใจอีกครั้ง

“ไหว” เพื่อนสาวยิ้มตาเยิ้ม ชูนิ้วเป็นท่าโอเค

“งั้น...ฉันรอข้างนอกนะ” เมื่อเห็นว่าเพื่อนพอจะช่วยเหลือตัวเองได้

แล้วเมจกาจึงถอยออกมา มองชินานางกดชักโครกแล้วค่อยๆ ยืนขึ้นโดย

ทรงตัวได้ไม่นิ่งเท่าไรบนรองเท้าส้นสูง ก่อนหันมายิ้มอีกทีแล้วปิดประตูห้องน้ำ

เมจกาเดินไปที่อ่างล้างหน้าเพื่อส่องกระจกระหว่างรอ เธอมองใบหน้า

แดงก่ำซึ่งหากใครเห็นคงจะปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอกำลังเมามาก ทั้งที่จริงเป็น

เพราะผิวที่แดงง่ายต่างหาก หญิงสาววักน้ำจากก๊อกลูบหน้าตัวเองเพื่อให้ตื่น

เต็มตาขึ้น หยิกแก้มอีกหลายทีแล้วมองตัวเองในกระจกซ้ำ ตอนนี้ดวงตา

เธอเริ่มหายปรือแล้ว พอดีกับเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายดัง

เล็ดลอดออกมา และชื่อของน้องสาวที่เป็นลูกหลงซึ่งห่างจากเธอเจ็ดปีปรากฏ

ขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์

“จะกลับบ้านรึยังพี่ พ่อกับแม่ขึ้นไปนอน ไม่รอเปิดบ้านให้แล้วนะ”

ทันทีที่กดรับ ปลายสายก็พูดโดยไม่ทิ้งเวลาแม้แต่วินาทีเดียวให้เสียไป

เมจกาจินตนาการออกทันทีว่าตอนนี้กรวรินทร์คงอยู่หน้าโทรทัศน์ในห้อง

รับแขก และเพิ่งดูรายการโปรดจบ

“กำลังจะกลับแล้ว รอยายนางสร่างอยู่”

“ขับรถกลับไหวรึเปล่า ให้รินไปรับมั้ย” เสียงของผู้พูดห่วงใยไม่น้อย

“ไม่เป็นไร มันดึกแล้ว คงจะนั่งแท็กซี่กลับ” ท้ายประโยคถูกกลบด้วย

เสียงชักโครกของชินานางที่กดซ้ำๆ หลายครั้งจนกรวรินทร์บอกว่าฟังไม่ถนัด

“ถือสายรอก่อนนะยายริน” เมจกาหาเดินออกมานอกห้องน้ำโดยเร็ว

จากประสบการณ์เธอ ชินานางยังคงเล่นกดชักโครกไม่หยุดเหมือนทุกครั้ง

ที่พอเริ่มเมาได้ที่ก็จะทำอะไรประหลาดแบบน

หญิงสาวก้าวขารวดเร็วออกจากห้องน้ำโดยไม่มองรอบตัว ใจจดจ่อ

อยู่กับการคุยโทรศัพท์จนไม่ทันเห็นคนที่กำลังเดินใกล้เข้ามา กว่าจะรู้ตัวก็

ช้าเกินจะหลบหลีกได้ทัน เธอชนบ่าเขาเต็มแรง โทรศัพท์มือถือซึ่งแนบหูอยู่

หลุดกระเด็นจากมือ ก่อนที่โลกทั้งใบจะหมุนบนรองเท้าส้นสูงสองนิ้ว เธอ

คว้าแขนเขาไว้ในวินาทีนั้น ซึ่งชายหนุ่มที่ตกใจไม่แพ้กันก็ช่วยรั้งตัวเธอขึ้นมา

ก่อนจะลงไปจูบพื้น

วูบหนึ่งนั้นเมจกานึกถึงฉากโรแมนติกในภาพยนตร์หลายเรื่องที่

พระนางชนกันแล้วตกอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่าย เมื่อสายตาประสานกันก็

เกิดบางอย่างขึ้นในใจเหมือนเป็นรักแรกพบ

แต่ครั้งนี้ไม่ใช่...แม้เธอจะได้กลิ่นน้ำหอมของเขาและดวงตาชายหนุ่ม

ดูคุ้นเคยอย่างประหลาดก็ตาม

“ขอโทษค่ะ” เธอคิดคำพูดอื่นที่เหมาะสมกับสถานการณ์นี้ไม่ออก ใน

หัวมีแต่ชื่อน้ำหอมต่างประเทศซึ่งมีกลิ่นเดียวกับที่เธอหายใจเข้าไปตอนนี้

กลิ่นหอมสะอาด สดชื่น เหมือนอยู่ริมทะเลแบบที่เธอชอบ และเคยฝาก

เพื่อนที่เป็นแอร์โฮสเตสซื้อมาฝาก

“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ” เขาถามแต่ยังไม่ปล่อยมือ มองเธอนิ่งจน

ชวนให้สงสัยว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“ค่ะ ไม่เป็นอะไร” เมจกากะพริบตาปริบๆ เห็นชัดว่าเธอรู้สึกตัวดีแล้ว

การชนครั้งนี้ไม่มีแรงดึงดูดอะไร แค่ชนกันธรรมดาเท่านั้น

“ขอโทษด้วยค่ะ ไม่ทันระวัง”

“ไม่เป็นไรครับ” เขายิ้มให้พร้อมปล่อยมือตอนเธอทรงตัวได้แล้ว และ

ถอยออกมาอย่างสุภาพ จับสูทสีเข้มของตัวเองให้เข้าที่และเริ่มมองตามเมื่อ

เห็นว่าเธอยังไม่เดินหลบไปที่อื่น “มีอะไรเหรอครับ”

“ฉันทำมือถือหล่นไปค่ะ” เมจกาตอบแล้วเริ่มมองหาโทรศัพท์มือถือ

แต่ไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มที่เพียงแค่เดินชนกันหนึ่งครั้งจะยังไม่ไปไหน แล้ว

ยังช่วยหาอีกแรง เขาอาจเข้าใจว่าเธอกำลังเมาหนักจากกลิ่นของแอลกอฮอล์

จนงกๆ เงิ่นๆ แบบนี้

“ไม่ต้องช่วยหาก็ได้นะคะ” เธอไม่อยากรบกวนเขา แต่กลับถูกบังคับ

ให้ปฏิเสธไม่ได้เมื่อชายหนุ่มแสดงน้ำใจด้วยการย่อตัวลงมานั่งแบบเดียวกับ

เธอ เขาถามรุ่นและลักษณะของโทรศัพท์มือถือจนเธอต้องบอกทั้งที่เกรงใจ

ได้แต่จับผมทัดหูแก้เขินเมื่อเห็นคนอื่นๆ ที่เดินผ่านไปนั้นอาจตั้งข้อสงสัยว่า

เธอกับเขากำลังหาอะไรอยู่

หญิงสาวมัวแต่หาของจนไม่สังเกตว่าชายหนุ่มแปลกหน้านั้นแอบมอง

เธอเป็นระยะ ดวงตาที่ดูเป็นมิตรไม่มีพิษภัยในทีแรกวาววับขึ้นทีละน้อย จน

เมื่อเธอหันไปสบตา เขาก็มองไปทางอื่นก่อนจะทำเป็นหันมามองเธออีกครั้งแล้วยิ้ม

“ตอนนี้มันมืด มองหาคงลำบาก เอามือถือของผมโทร. เข้าไปไหมครับ

จะได้หาเจอ” ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองยื่นให้เธอ

“น้องสาวของฉันกำลังถือสายรออยู่น่ะค่ะ ถ้านานไปเค้าคงวางแล้ว

โทร. กลับมา” เธอยิ้มตามมารยาท แม้จะสงสัยในน้ำใจของอีกฝ่ายที่คล้าย

มุกขอเบอร์โทรศัพท์ซึ่งเคยเห็นทั่วไป

“อย่างนั้นก็ได้ครับ”

ไม่แน่ใจว่าเมจกาคิดไปเองหรือไม่ที่เห็นรอยยิ้มเขาเจื่อนลงเล็กน้อย

ทำให้สีหน้าเป็นมิตรของชายหนุ่มนั้นดูขรึมขึ้น คล้ายเก็บความผิดหวังเอาไว้

แต่ยังไม่ทันได้ทักถึงเรื่องนั้น เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นเสียก่อน

เสียงเพลงจากวงดนตรีของกันต์ เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยม ทำให้

เธอเห็นโทรศัพท์มือถือตัวเองอยู่ในมุมที่คาดไม่ถึงอย่างใต้เก้าอี้ของโต๊ะที่ไร้

ลูกค้าซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่มาก เธอรับสายจากน้องสาวแล้วเล่าว่าเมื่อครู่เกิด

อะไรขึ้น ก่อนฟังกรวรินทร์บอกว่าจะซ่อนกุญแจบ้านไว้ที่กระถางต้นไม้หน้า

บ้านตามเดิม ไม่รอเปิดประตูบ้านให้เพราะจะเข้านอนแล้ว เนื่องจากพรุ่งนี้

มีสอบย่อยคาบเช้าที่มหาวิทยาลัยก่อนจะวางสายไป

หันมาอีกทีชายหนุ่มคนนั้นก็ยังยืนอยู่กับเธอ แม้จะเว้นระยะห่างพอ

ประมาณเพื่อไม่ให้ดูเหมือนกำลังแอบฟังการสนทนาก็ตาม เขามองเธอ

ราวกับกำลังรอดูว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบร้อยด้วยดี

“โอเคมั้ยครับ”

“ค่ะ” เมจกายิ้ม “ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”

เธอส่งสัญญาณปิดการสนทนาแล้ว แต่นั่นดูไม่ใช่สิ่งที่ชายหนุ่มอยาก

ให้เป็นสักเท่าไร

“ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลยนะครับ” ชายหนุ่มพูดพลางยิ้ม แต่ไม่ใช่ท่าทาง

แบบที่คนเที่ยวกลางคืนปกติจะทำ เช่น ทำตาหวาน หรือท่าทางเจ้าชู้กะล่อน

อย่างที่เมจกาเจอบ่อยๆ

“เมย์ค่ะ” เธอตอบเพียงเท่านั้นเป็นการบอกลาในตัว ยิ้มตอบเล็กน้อย

แล้วเตรียมเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการเพื่อนที่ยังไม่มีวี่แววว่าจะออกมาสักที

“ผมชื่อภัสนะครับ”

เมจกาหันกลับมาเลิกคิ้ว เพราะจำได้ว่าเป็นชื่อเดียวกับใครคนหนึ่ง

ซึ่งเคยรู้จักเมื่อนานมาแล้ว “ค่ะ คุณภัส ยินดีที่ดีรู้จัก” เธอไม่หันกลับมาอีก

ทิ้งให้คนที่อยากแนะนำตัวใจจะขาดยืนถอนใจ

“จำกันไม่ได้จริงๆ ใช่ไหมพี่เมย์”

เขาชื่อ ชนม์นภัส ผู้ชายที่ไม่ได้อยู่ในความทรงจำของเธอแม้แต่น้อย

กว่าเมจกาจะกลับถึงบ้านได้ก็ดึกมากแล้วเพราะต้องไปส่งชินานาง

ที่บ้านก่อน และคนที่ต้องรับช่วงต่อก็คงไม่พ้นชนันท์ซึ่งเป็นน้องชายของ

เพื่อนสาว ชายหนุ่มมีสีหน้าเอือมระอาขณะพยุงพี่สาวที่สูงพอกันอย่าง

ทุลักทุเล ตัวเขาเองก็รู้จักน้องสาวของเธอ มิหนำซ้ำยังอยู่มหาวิทยาลัย

เดียวกัน ที่แตกต่างก็คงเป็นการอดนอนเพื่อรอรับพี่สาว ซึ่งกรวรินทร์ไม่ทำเท่านั้น

“กลับถึงบ้านแล้วพี่ก็ส่งข้อความมาบอกด้วยนะ” ชนันท์บอกทิ้งท้าย

แล้วหันไปปิดประตูรั้ว ส่วนเมจกาก็กลับเข้าไปในรถแท็กซี่ซึ่งนั่งมาตั้งแต่

แรก แต่ขอให้จอดรอเพื่อส่งเพื่อนก่อน

เธอถึงบ้านหลังจากนั้นอีกพักใหญ่ แสงไฟสีขาวจากเสาไฟใกล้ๆ

ภายในซอยนั้นแม้ไม่สว่างกระจ่างตานัก แต่ก็พอทำให้เห็นว่ากุญแจใน

กระถางต้นไม้ซ่อนตัวอย่างปลอดภัยดี หญิงสาวมองซ้ายขวาก่อนจะเดินไป

ที่ประตูรั้วบ้าน จากข่าวอาชญากรรมที่เห็นบ่อยครั้ง เกี่ยวกับโจรซึ่งย่อง

เข้ามาจากด้านหลังขณะที่คนส่วนใหญ่ไม่ทันระวังระหว่างเปิดประตูเข้าบ้าน

เธอจึงพยายามรอบคอบให้มากที่สุด จนสังเกตเห็นรถยนต์ไม่คุ้นตาที่จอด

โดยสตาร์ตเครื่องยนต์เอาไว้ของบ้านฝั่งตรงข้ามหลังที่เยื้องกันไป

เธอรีบไขกุญแจเข้าบ้านแล้วซุ่มอยู่หลังรั้วเหล็กสีสนิมที่มีช่องมอง

เหมือนกระต่ายขี้ตระหนก รถยนต์คันนั้นเคลื่อนอย่างไม่มีสาเหตุ แล่นออก

จากจุดที่จอดโดยที่เธอไม่ทันเห็นหน้าคนขับได้ชัดเจน ทำให้เรื่องนี้ถูกยกมา

เป็นประเด็นบนโต๊ะอาหารในเช้าวันรุ่งขึ้นทันที

 

“คราวหลังก็อย่างกลับบ้านดึกสิ ก็เห็นไม่ใช่เหรอว่ามันอันตราย” เมษ

เอ่ยก่อนจะรวบช้อนเมื่อรับประทานอาหารอิ่มแล้ว

“เมื่อวานไปเป็นเพื่อนยายนางเท่านั้นเองนะคะ แต่ขากลับมีคนมาส่ง

นะ” เมจกาบอกบิดาเสียงอ่อน คนมาส่งที่ว่านั้นเธอหมายถึงคนขับรถแท็กซี่

แต่ไม่ได้ขยายความ มีเพียงกรวรินทร์ซึ่งปรายตามองอย่างรู้ทันเงียบๆ

“จะยังไงก็ตาม มันก็ไม่ดีนั่นแหละ ผู้หญิงสองคนออกไปดื่มแถมยัง

เมากันทั้งคู่ อันตรายจะตาย” คราวนี้มารดาของเธอหันมาพูดบ้างอย่างจงใจ

ตำหนิ แม้ว่าในมือจะยังถือรีโมตโทรทัศน์ซึ่งตอนนี้กำลังฉายข่าวรอบเช้าอยู่

ก็ตาม “ถ้าจะดื่มก็ซื้อมาดื่มที่บ้านสิ เดี๋ยวแม่ให้พ่อขับรถพายายนางไปส่งที่

บ้านก็ยังได้เลย”

เมจกายิ้มแห้งๆ อย่างเถียงไม่ได้ อันที่จริงหากอธิบายว่าการดื่มเหล้า

                            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)