โบ๊เบ๊ (วราภา)

ภศณหงุดหงิดมาตั้งแต่เมื่อคืน เพราะในทันทีที่เครื่องบินถึงเมืองไทย

พ่อก็บอกเขาว่า

“พักผ่อนนอนหลับเสียนะ อย่ามัวแต่โอ้เอ้ เพราะพรุ่งนี้เรามีนัดกินข้าวเที่ยง แกไม่ไปไม่ได้”

เขาอ้าปากค้าง

“พ่อพูดเป็นเล่น นี่มันเกือบสองยามแล้ว กว่าจะลงไปรอกระเป๋าเดินทาง ก็คงตีหนึ่ง ถึงคอนโดฯ ผมก็คงไม่หลับ เวลามันผิดกันตั้งเท่าไหร่ ที่นี่กลางคืน

ที่โน่นกลางวัน”

“ก็กินยานอนหลับเข้าไปสิ ยังไงแกก็ต้องไป”

“พ่อลากผมไปเพราะจะไหไปดูตัวลูกสาวเพี่อนของพ่อใช่ไหมล่ะ นี่มัน หมดสมัยคลุมถุงชนแล้วนะครับ ข้อสำคัญ พ่อก็รู้ว่าผมมีแพ่นแล้ว”

เขาพูดเสียงดังจนคนแถวนั้นหันมามอง แต่พ่อท่าหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“ฉันพูดยังงั้นหรือ”

“ถึงไม่พูด ผมก็รู้” เขาอดเถียงไม่ได้แต่ลดเสียงให้เบาลงเพราะเข้ามาอยู่

ในแถวกองตรวจคนเข้าเมือง ผู้โดยสารที่มาเครื่องบินล่าเดียวกันจึงมารวมตัว

ทำให้แออัดมากขึ้น

“ลุงเฮงมีลูกสาว ลุง'หน่อนก็มีลูกสาว”

พ่อหัวเราะ

“ลูกสาวลุงเฮงโตกว่าแก ลูกสาวลุงหน่อนเพิ่งสิบสอง แกนี่มันหาเรื่อง

จริง ๆ”

“ยังไงผมก็รู้ว่าพ่อมีแผน”

“แกมันจะบ้า !”

พ่อไม่เคยยอมรับอะไรง่ายๆโดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับเขา พ่อถือว่าการ ยอมรับคือการยอมแพ้ นี่หากว่าไม่ได้สัญญากับ ‘ข้าวปัน’ เอาไว้ เขาคงไม่มา พร้อมกับพ่อในเครื่องบินเที่ยวนี้เป็นแน่

พ่อของเขาไปๆ มาๆ ระหว่างกรุงเทพฯ กับอเมริกา พ่อไปสร้างตัวที่นั่น ก่อนเขาเกิด วันไหนฤกษ์งามยามดี พ่อก็จะเล่าถึงความลำบากยากเข็ญจน

เลือดตาแทบกระเด็นให้เขาฟัง ซึ่งเขาก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้างเพราะไม่รู้ว่าพ่อพูดจริง หรือพูดเล่น ในเมื่อเวลาที่เขาเกิดจนรู้ความจนเติบโตเป็นหนุ่มขนาดนี้

ภศณไม่ เคยรู้จักคำว่า ‘ลำบาก’ ว่ามันเป็นอย่างไร

เขาเคยถามว่าทำไมพ่อถึงได้มาตั้งรกรากอยู่ที่อเมริกา ซึ่งดูเหมือนว่าพ่อ นิยมชมชอบประเทศนี้มากกว่าบ้านเกิดเมืองนอน แต่ทำไมเวลาที่แม่ท้องลูกชาย คนแรกและคนเดียว พ่อถึงพาแม่กลับมาคลอดที่เมืองไทยหน้าตาเฉย

“เราอยากให้แกเป็นคนไทยเต็มตัวไงล่ะ เจ้าศณ’’

เขาเกิดที่เมืองไทยสมใจพ่อกับแม่ พออายุครบขวบก็ย้ายกลับอเมริกา เพราะพ่อมีบริษัทขายอะไหล่ขึ้นส่วนรถยนต์รวมทั้งประกอบเองที่นั่น พ่อไม่ เหมือนลุงเฮงกับลุงหน่อนที่มีพี่น้องมากมายอยู่เมืองไทย พ่อมีญาติห่างๆ คน เดียว คือคุณยายแดง ที่พ่อนับถือราวกับแม่ แต่คุณยายแดงจะเป็นญาติข้าง

ไหนภศณไม่เคยรู้ ญาติพี่น้องที่คลานตามกันออกมา พ่อก็ช่วยเหลือให้ทุกคน ได้มาทำมาหากินที่เมืองนอกกันทุกคน ภศณเคยแหย่พ่อว่าในเมื่อรักเมืองไทย

จะตายทำไมไม่ปักหลักทำมาหากินอยู่ที่นี่น มาสมัครเป็นพลเมืองชั้นสองใน ประเทศอื่นทำไม คำถามนั้นเปรียบเสมือนใบเบิกทางที่ทำให้เขารู้เรื่องราวเกี่ยว กับชีวิตพ่อทีละนิด

“ครอบครัวเราจนมาก แล้วปู่ยูรกับย่าเสียงก็มีลูกหลายคน ลูกบางคนก็ ต้องเอาไปฝากขัดดอกไว้ตามบ้านที่รู้จักกันก็มี ทีหลังปูกับย่าก็เลิกกัน พ่ออยู่กับ ย่ากับน้องๆ ผู้หญิง ส่วนไอ้ไพรัชมันไปบวชเณรไม่ยอมสึกเพราะมีข้าวกิน

กลางวันย่าชายผลไม้ กลางคืนชายผัดไทย ขนมเบื้องญวน มีอาจบกับอาปุ๊ช่วย

พวกนี้ก็เลยไม่ค่อยได้เรียนหนังสือ อย่างนั้นก็ไม่ค่อยจะพอกิน พ่อเรียนหนังสือ เสร็จเลิกเรียนก็ต้องไปทำงานกับลุงกับป้าที่มหาดไทย เขามีร้านกาแฟที่นั้น แกก็

รู้ว่าคนไม่มีการศึกษาจะหางานดีๆ ได้ที่ไหน เพราะฉะนั้นเมื่อย่าตายและพ่อมี โอกาสมาเมืองนอก พอตั้งหลักได้แล้วถึงหาทางให้พวกอา ๆ ชองแกขึ้นมา ถึง พวกเขาไม่มีความรู้ แต่มีฝีมืออาหารคาวหวานที่ย่าสอนให้ทำให้เอาตัวรอด เดี๋ยวนี้สามารถมีบ้านได้คนละหลังก็เพราะความอดทน แต่นั่นแหละ พูดไปแก

ก็คงไม่เข้าใจเพราะไม่เคยเจอสภาพอย่างนั้น แกมันโชคดีที่ไม่เคยอดอยาก

นอนหลับกับเสียงเพลง ไม่เหมือนพ่อที่ทุกคืนนอนฟังเสียงรถไพ่จนเพลินไปเลย”

 พ่อมาพบแม่ที่เมืองนอก แม่เป็นผู้หญิงเก่งแคล้วคล่องว่องไว เพราะ ฉะนั้นแม่ถึงไม่สนใจนักเมื่อพ่อขอแม่แต่งงาน ทั้งๆ ที่รักผู้หญิงอีกคนหนึ่งอยู่

แม่บอกเขาอย่างไม่ยี่หระ

“รักก็รักไปชิ อยู่ห่างกันตั้งหลายหมื่นโยชน์ แล้วเขาก็แต่งงานไปแล้ว

แม่ไม่ใช่คนงมงายขี้หึงขนาดนั้น อีกหน่อยเขาก็ลืมไปเองน่ะ รู้ไหม ตาศณ

พ่อแกเขามีวาสนาได้มาเมืองนอกก็เพราะพ่อของผู้หญิงคนนี้ เขาให้เลือกระหว่าง ส่งเสียให้พ่อมาเรียนเมืองนอกแล้วเลิกกับลูกเขา หรือให้ลูกหนีตามพ่อแกออก จากบ้านโดยไม่ให้แม้แต่สตางค์แดงเดียว”

“แล้วพ่อก็เลือกมาเมืองนอก เห็นแก่อนาคตของตัวเอง ว้า...พ่อนี่เห็น แก่ตัวจังเลย”

แม่เขาหัวเราะหึ ๆ

“พ่อเขาเห็นแก่อนาคตผู้หญิงที่เขารักต่างหาก เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นเธอ ลำบาก พ่อออกจากบ้านผู้หญิงคนนั้นโดยไม่ยอมตกลงอะไรลักข้อ พ่อนึกแต่ว่า จะเดินออกจากชีวิตผู้หญิงคนนั้นนับแต่วินาทีนั้นทีเดียว พ่อย้ายจากบ้านข้าง ทางรถไพ่หายหน้าไปหลายเดือน แต่พ่อผู้หญิงเขาก็ดีใจหายให้สมุนตามพ่อแก จนเจอ เขาก็นักเลงพอตัวเมื่อสัญญาแล้วก็ต้องรักษาสัญญา พ่อแกก็ได้มาเมือง นอกเพราะอย่างนี้”

“แล้วพ่อไม่เคยติดต่อผู้หญิงคนนั้นอีกเลยหรือแม่”

“อันนี้ไม่รู้นะ เท่าที่อยู่ด้วยกันก็ไม่เห็นเขาวอแวกับใคร เป็นพ่อบ้านที่

ดี แต่ลองไปเปิดหนังสือที่โต๊ะข้างเตียงดูสิ หนังสือเก่าๆ เล่มนั้นแหละ ใครก็ เคลื่อนย้ายไปจากที่ไม่ได้ในหนังสือมีดอกไม้แห้งทับอยู่ดอกหนึ่ง”

“ดอกอะไรฮะ แม่”

“ดอกแก้ว !”

ภศณโทรหาข้าวปันในทันทีที่ถึงคอนโดฯ ฝ่ายนั้นรู้ดีว่าเขาจะกลับถึง กรุงเทพฯ คืนนี้ ข้าวปันจึงยังไม่นอน หล่อนรอโทรศัพท์ด้วยใจจดจ่อ พอเครื่อง ด้ง ข้าวปันก็รีบพูดทันที

“ถึงแล้วหรือคะ ศณ”

“ครับ ขอโทษด้วยนะที่ท่าให้รอนาน ผมอยากโทรหาคุณตั้งแต่ที่สนามบิน แต่พอดีแบตฯ หมด”

ภศณไม่ยอมบอกความจริงว่ากลัวพ่อจะหมั่นไล้ ที่จริงเขาไม่ถึงกับกลัว เป็นแต่เกรงใจ เพราะพ่อมักจะยํ้าให้เขาเห็นความสำคัญของการเรียนอยู่เสมอ
พ่อบอกว่า

“พ่ออยากให้แกเรียนสูงๆ อนาคตจะได้ไม่ล่าบากเหมือนพ่อ เพราะกว่า จะเป็นตัวตนมาถึงทุกวันนี้ พ่อแทบจะฆ่าตัวตายหลายหนแล้ว ส่วนเรื่องผู้หญิง ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีแพ่น เวลายังมีอีกยาวไกล ถึงเวลาก็เจอเองนั่นแหละ

ลูกสาวเพื่อนพ่อสวยๆ หลายคน”

ก็เพราะพ่อพูดอย่างนี้แหละที่ท่าให้เขาฝังใจว่าพ่อจะจัดการคลุมถุงชนเขา กับลูกสาวคนใดคนหนึ่งของบรรดาเพื่อนๆ พ่อที่เติบโตกันมาในละแวกเดียวกัน

ภศณรู้จักข้าวปันในงานเลี้ยงบ้านกงสุล หลังจากที่บรรดานักเรียนไทย จากสถาบันต่าง ๆ ทั่วสหรัฐอเมริกาจัดกิจกรรมหาทุนล่งเงินไปช่วยราษฎรที่ ประสบภัยน้ำท่วมในต่างจังหวัดที่ประเทศไทย ข้าวปันเรียนอยู่บอลตัน หล่อน บินมากับเพื่อนอีกสามคนเพี่องานนี้โดยเฉพาะ ภศณสะดุดตาสาวน้อยคนนี้ เพราะใบหน้าและรอยยิ้มที่พร้อมจะเป็นมิตรกับทุกคนจนเขาต้องเข้าไปแนะนำ