เชลยแค้น (ซ่อนกลิ่น)

หลังจากดวงอาทิตย์ดับแสงลง แสงไฟระยิบระยับของมหานคร

ใหญ่ก็เริ่มสว่างไสวขึ้น ชีวิตยามราตรีของกรุงเทพมหานครได้เริ่มต้นแล้ว

ผู้คนที่เคร่งเครียดจากการทำงานมาตลอดทั้งวันเริ่มหาที่พักผ่อนและคลาย

ความเหนื่อยล้าตามสถานบันเทิงต่างๆ ที่เปิดกันพรึบในเมืองซิวิไลซ์แห่งนี้

ยังมีหญิงสาวคนหนึ่งที่คร่ำเคร่งทำงานอย่างต่อเนื่องโดยไม่สนใจราตรีอัน

น่าลุ่มหลงของเมืองฟ้าเมืองสวรรค์สักนิดเดียว

แพรวพรรณราย พานโยธาตระกูล เป็นประธานบริษัทสุทัศน์การ

ก่อสร้าง จำกัด (มหาชน) หล่อนรับช่วงกิจการมาจากบิดาเมื่อห้าปีก่อน

หลังจบจากมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในเขตปทุมวัน ด้วยความมี

มนุษยสัมพันธ์อันดี ประกอบกับความตั้งใจทำงานอย่างเอาเป็นเอาตายของ

หล่อน ก็ทำให้บริษัทขยับจากผู้รับเหมาก่อสร้างธรรมดากลายมาเป็นบริษัทมหาชนในที่สุด

ระหว่างคร่ำเคร่งกับเอกสารกองโตอยู่นั้น เสียงสปีกเกอร์โฟนดังขึ้น

ทำลายสมาธิของหล่อน หญิงสาวเอื้อมมือข้างหนึ่งไปกดปุ่ม แต่สายตาจับ

จ้องสัญญาว่าจ้างหลายพันล้านบนจอมอนิเตอร์

“ยังไม่กลับอีกเหรอเจี๊ยบ มันดึกแล้วนะ” หล่อนกรอกเสียงถาม

เลขานุการสาวหน้าห้อง

“ก็เผื่อคุณแพรวจะต้องการอะไร” เลขานุการสาวตอบเอาใจ “มี

โทรศัพท์จากที่บ้านค่ะ เห็นบอกว่ามีเรื่องด่วน”

“เหรอ โอนเข้ามาเลย”

หลังจากเลขานุการสลับสายแล้ว เสียงหญิงสูงวัยก็ดังขึ้น น้ำเสียง

ฟังดูกระวนกระวายใจจนแพรวพรรณรายรู้สึกตกใจ

“เป็นอะไรไปคะ ป้าศรี” หญิงสาวถูกดึงความสนใจไปจากคอมพิวเตอร์

จนได้ ถ้าไม่มีเรื่องเร่งด่วนจริงๆ แม่บ้านของหล่อนก็คงไม่โทร. มาถึงที่ทำงานเช่นนี้

“คุณท่านคะ คุณท่าน...” สมศรีแม่บ้านของแพรวพรรณรายเอ่ยได้

เพียงแค่นั้นก็ร้องห่มร้องไห้จนฟังไม่ได้ศัพท์

“ป้าทำใจดีๆ นะคะ ค่อยๆ พูด” หล่อนพยายามปลอบ “คุณพ่อเป็นอะไรไปคะ”

“คุณท่านล้มไปค่ะ ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย” หญิงสูงวัยตอบสะอึกสะอื้น

“เรียกหมอหรือยังคะ” หญิงสาวร้องถามด้วยความเป็นห่วง

“เรียกแล้วค่ะ”

“โอเค ถ้างั้นเดี๋ยวแพรวจะรีบออกไปทันที” แพรวพรรณรายรีบปิด

โน้ตบุ๊กคอมพิวเตอร์ทันที หล่อนเก็บทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับงานลงในกระเป๋า

ทุกที่สำหรับหญิงสาวสามารถเป็นที่ทำงานได้หมด ไม่เว้นแม้แต่ห้องนอนตัวเอง

คฤหาสน์ของตระกูลพานโยธาตระกูล ตั้งอยู่บนเนื้อที่สิบไร่ชานเมือง

กรุงเทพมหานคร มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน แต่ถึงอย่างนั้น

แพรวพรรณรายก็ไม่ค่อยได้มาอยู่ที่นี่บ่อยนัก ด้วยเหตุที่งานยุ่งมาก หญิงสาว

จึงไปซื้อคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมืองเอาไว้ซุกหัวนอน เพราะใกล้ที่ทำงาน

แค่สองช่วงตึกเท่านั้น

หลังจากมาถึง แพรวพรรณรายก็วิ่งพรวดพราดเข้าไปยังห้องนอน

บิดาด้วยความกระวนกระวายใจ “คุณพ่อคะ คุณพ่อเป็นอย่างไรบ้างคะ”

แต่บิดาไม่อาจตอบหล่อนได้ ชายชราหลับสนิทอยู่บนเตียง โดยมี

สายน้ำเกลือระโยงระยางอยู่รอบตัวเต็มไปหมด

“คุณเป็นลูกสาวของท่านเจ้าสัวหรือครับ” ชายสูงวัยคนหนึ่งเอ่ยถาม

เขามีหูฟังห้อยอยู่ที่คอ คาดว่าคงเป็นหมอที่มาดูอาการบิดา

“ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอเชิญข้างนอกสักครู่ครับ” นายแพทย์ผายมือเชิญหล่อน

แพรวพรรณรายเดินนำนายแพทย์ออกไปสู่โถงด้านหน้าห้อง

“มีอะไรหรือคะคุณหมอ” หล่อนหันมาถามเมื่อออกมาจากห้องบิดาแล้ว

“ก่อนอื่นผมขอให้คุณทำใจดีๆ เอาไว้ก่อน ตั้งสติให้ดี โอเคไหมครับ”

“ค่ะ” คำขอร้องของนายแพทย์ทำเอาหญิงสาวเริ่มรู้สึกหวั่นใจ

“ท่านเจ้าสัวเป็นมะเร็งปอดครับ”

“มะเร็ง” แพรวพรรณรายทวนคำอย่างตกใจ “แล้วจะเป็นอะไรไหมคะ

หมอรักษาได้ไหม”

“เป็นระยะสุดท้ายแล้วครับ ท่านคงทนเก็บงำมันมานานจนยากจะ

เยียวยาได้แล้ว” นายแพทย์ส่ายศีรษะ

“หมายความว่ายังไง” หญิงสาวแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

“ท่านคงเหลือเวลาอีกไม่เท่าไร อย่างเก่งคงไม่เกินปีหนึ่งครับ”

“ไม่จริง” หล่อนร้องออกไป

“ผมเสียใจด้วยครับ ที่จะบอกว่ามันเป็นความจริง”

“หมอไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญใช่ไหม ฉันจะพาท่านไปอเมริกา พวกหมอฝรั่ง

คงรักษาท่านได้แน่ๆ ฉันมีเงินมากมาย ไม่ยอมปล่อยให้ท่านเป็นอะไรไป

เด็ดขาด” แพรวพรรณรายกล่าวอย่างฉุนเฉียวด้วยน้ำตาอาบนองสองแก้ม

“เงินไม่ใช่คำตอบสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างหรอกครับ ถ้าผมเป็นคุณ

จะใช้เวลาที่เหลืออันน้อยนิด ทำให้ท่านมีความสุขที่สุดในบั้นปลายชีวิต

ดีกว่าเร่ไปรักษาแล้วก็ลงเอยเหมือนเดิม” นายแพทย์กล่าวเสียงอ่อนโยน

ราวกับกำลังสอนลูกหลาน “เอาละครับ ผมเห็นทีจะต้องขอตัวก่อน ผมจัด

ยาไว้ให้แล้ว จัดการให้ท่านกินตรงเวลาก็แล้วกัน แล้วสักวันอาทิตย์ผมจะ

มาดูอาการให้อีกครั้งหนึ่ง”

แพรวพรรณรายได้แต่นิ่งอั้น หล่อนเอนตัวพิงประตูห้องอย่างไร้

เรี่ยวแรง น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย หล่อนมองดูนายแพทย์ชราเดินจากไป

ด้วยความเศร้าสร้อย

‘ร้องไห้ซะให้พอ แพรว แล้วรีบเข้าไปหาพ่อด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม’

หญิงสาวรำพึงอยู่ในใจ

หลังจากล้างหน้าล้างตาเพื่อลบร่องรอยแห่งความเสียใจออกแล้ว

แพรวพรรณรายก็แง้มประตูห้องบิดา ท่านยังนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างสงบ

หญิงสาวเดินอย่างเงียบกริบไปนั่งที่พื้นข้างๆ เตียง หล่อนดึงมือบิดามาแตะ

พวงแก้มด้วยความรักที่มีให้เหลือล้น นั่นจึงทำให้ชายชรารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

“อ้าว ยายแพรว ทำไมมาเอาดึกดื่นป่านนี้ล่ะ” สุทัศน์เอ่ยถามเสียงพร่า

“หนูคิดถึงพ่อค่ะ” หญิงสาวยิ้ม แต่น้ำตาเจ้ากรรมดันไหลออกมาเสียนี่

ผู้เป็นพ่อจึงเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ลูกสาว “คิดถึงแล้วทำไมต้อง

ร้องไห้ด้วยล่ะ ทำอย่างกับพ่อจะตายอย่างนั้นแหละ”

หญิงสาวสะดุ้งทันที “ไม่ค่ะ พ่ออย่าพูดอย่างนั้นสิคะ”

เขายันกายลุกขึ้นนั่ง แพรวพรรณรายจึงช่วยพยุงแล้วเอาหมอนมา

รองหลังบิดา “โธ่ พ่ออายุปูนนี้แล้ว จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ทำไมจะพูดไม่ได้ล่ะ”

“ไม่เอาค่ะ ไม่พูดเรื่องนี้” หญิงสาวโผเข้ากอดบิดาแล้วร้องไห้อย่างห้ามใจไม่ได้

“เฮ้อ ขี้แยจริงๆ ปรกติไม่เป็นอย่างนี้นี่นา” เขาลูบศีรษะบุตรสาว

ด้วยความเอ็นดู “ความตายมันเป็นเรื่องธรรมดาของโลก หนูต้องเข้าใจนะ

พ่อใช้ชีวิตมาคุ้มค่าแล้ว ใครจะมีความสุขเท่าพ่อไม่มีอีกแล้ว ดูสิ บ้านก็ออก

ใหญ่โต มีเงินมีทองใช้มากมาย มีลูกสาวก็น่ารักและเก่งเกินใคร”

“ถ้าหนูน่ารัก พ่อก็ต้องอยู่ดูแลหนูไปนานๆ สิคะ” หญิงสาวผละ

จากอ้อมอกแล้วปาดน้ำตาฝืนยิ้มให้

“พ่อคงอยู่ดูแลหนูไปได้ไม่ตลอดหรอก” เขาหน้าเศร้าขึ้นมาทันที

“เฮ้อ...ตอนนี้มีอยู่เรื่องเดียวที่ยังคงติดใจพ่ออยู่ ถ้าไม่ได้ทำ พ่อคงนอนตายตาไม่หลับ”

“เรื่องอะไรคะ ถ้าหนูทำให้พ่อได้ หนูจะทำทันที”

ชายชรายิ้มแล้วลูบเรือนผมยาวของหล่อน “วันนี้เสี่ยอู๋เขาพาลูกชายมาหาพ่อ”

“เขามาทำไมเหรอคะ”

“เขามาสู่ขอหนูน่ะสิ เสี่ยอู๋ชอบหนูมากเลยนะ เขาบอกว่าหนูทำงาน

ก็เก่ง ฐานะก็ทัดเทียมกัน เขาเลยอยากได้หนูไปเป็นลูกสะใภ้” นั่นคือสิ่งที่

สุทัศน์ต้องการที่สุด เขาต้องการเห็นลูกสาวแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาเสียที

แต่หล่อนกลับบ่ายเบี่ยงมาตลอด

“แต่งงานกับนายเล้งเนี่ยนะคะ” เมื่อแพรวพรรณรายนึกถึงลูกชาย

เสี่ยอู๋ด้วยความขยะแขยง ไม่ใช่เพราะเขามีหน้าตาน่ารังเกียจอะไรหรอก

แต่นายเล้งจัดว่าเป็นลูกคนรวยที่เข้าขั้นนิสัยไม่ดีเอามากๆ ทั้งเจ้าชู้ อวดเบ่ง

ติดเหล้า ติดพนัน ที่สำคัญ เขาชอบรังแกคนอื่นจนมีเรื่องต้องขึ้นโรงพัก

เพราะทะเลาะวิวาทในสถานบันเทิงยามค่ำคืนเกือบทุกวันเลยก็ว่าได้

“เล้งสัญญาว่าถ้าหนูแต่งงานด้วย เขาจะกลับตัวเป็นคนดี ช่วยเสี่ยอู๋

และหนูทำงานอย่างจริงจัง เพราะอย่างนี้เสี่ยอู๋จึงได้มาขอร้องพ่อ”

“อย่างนายเล้งเนี่ยนะคะจะกลับตัว” หญิงสาวแบะปาก “หนูไม่เชื่อ

หรอก และไม่มีวันแต่งงานกับนายเล้งแน่ๆ”

สุทัศน์ไอโขลกๆ ฟังดูน่ากลัว เขายกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดปาก และ

ดึงออกกลับเต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน

“พ่อ” หญิงสาวร้องเรียกด้วยความตกใจ

“ไม่เป็นไรๆ” ชายชราโบกมือห้าม

แพรวพรรณรายนิ่งอั้น หล่อนรู้สึกกระอักกระอ่วนใจขึ้นมา คำแนะนำ

ของหมอที่ให้ทำทุกอย่างให้พ่อมีความสุขก่อนตายวนเวียนมาสร้างความ

อึดอัดใจให้หล่อนไม่น้อยเลยทีเดียว

“พ่อคงอยู่ได้อีกไม่นาน พ่ออยากเห็นลูกสาวเป็นฝั่งเป็นฝาก่อนจะ

ลาจากโลกนี้” ชายชราพูดกระตุ้นการตัดสินใจของหล่อน

“แต่...” สมองหล่อนหมุนติ้วเพื่อหาทางแก้ “แต่หนูมีแฟนแล้ว เรารักกันมากค่ะ”

แพรวพรรณรายพูดส่งๆ ไป ความจริงแล้วตั้งแต่ใจสลายจากผู้ชาย

คนหนึ่งสมัยเรียนมัธยมปลายจนถึงทุกวันนี้ หล่อนยังไม่เคยมีแฟนอีกเลย

ยิ่งจบจากมหาวิทยาลัยแล้วมารับช่วงกิจการต่อจากพ่อ ก็แทบไม่มีเวลา

สำหรับเรื่องความรักเลยแม้แต่น้อย

“จริงเหรอ” สุทัศน์ตาลุกโพลงราวกับไม่ใช่คนป่วยเมื่อได้ยินคำพูดของลูกสาว

“เอ่อ...อ๋อ...จริงสิคะ” หญิงสาวก้มหน้าหลบตาบิดาด้วยกลัวความลับจะแตก

“ดีจริง วันไหนพามาหาพ่อหน่อยสิ”

“เอ่อ...” แพรวพรรณรายอึ้งกับคำของบิดา หล่อนจะไปหาคนที่ว่า

จากไหนล่ะ ในเมื่อยังไม่มีใครสักคนอยู่ในหัวใจเลย นอกจากเด็กหนุ่มที่

หักอกหล่อนสมัยเรียนมัธยมปลาย

“เอาเป็นพรุ่งนี้ดีไหม”

“พะ...พรุ่งนี้เหรอ...คะ” หญิงสาวหัวหมุน “พะ...พรุ่งนี้มีประมูลงาน

ค่ะ เอ่อ...คงไม่สะดวกเท่าไรค่ะ” หล่อนหาทางเอาตัวรอดไปได้ในที่สุด

“เออ...จริงสิ” สุทัศน์นึกขึ้นได้ โครงการพันล้านนี้ถ้าปล่อยให้หลุดมือ

ไปคงไม่ดีแน่ “เอาเป็นวันอาทิตย์นี้ดีไหม”

“อาทิตย์นี้เหรอ...คะ” แพรวพรรณรายแทบลมจับ แต่เอาเถอะ

ยังมีเวลาอีกตั้งสามวัน คงพอคิดหาทางเอาตัวรอดได้หรอกน่า “ก็ได้ค่ะวันอาทิตย์นี้นะคะ”

“ดี” ชายชราพยักหน้าอย่างยิ้มแย้ม “ว่าแต่เขาเป็นลูกเต้าเหล่าใครกันล่ะ”

“เอ่อ...” นี่เป็นอีกคำถามหนึ่งที่สร้างความอึดอัดให้หล่อนไม่น้อย

ลูกใครหรือ จะไปรู้ได้ยังไง ตัวเขาเป็นใครหล่อนก็ยังไม่รู้เลย “เดี๋ยววันอาทิตย์

เจอกันก็ไถ่ถามกันเองเถอะค่ะ”

“หึๆ เอาอย่างนั้นก็ได้ แหมทำเป็นความลับอย่างนี้ พ่อชักอยากรู้จัก

ขึ้นมาเสียแล้วสิ” สุทัศน์หัวเราะอย่างอารมณ์ดีไม่เหมือนคนป่วยใกล้ตายสักเท่าไรเลย

แพรวพรรณรายได้แต่หัวเราะแห้งๆ จิตใจหวั่นไหวกับคำโกหกของ

ตัวเอง หล่อนจะทำอย่างไรดี การหาผู้ชายมาแต่งงานด้วยภายในสามวันไม่ใช่

เรื่องง่ายเลยสำหรับหล่อน หรือจะใช้เงินฟาดหัวใครมาเป็นคู่รักปลอมๆ

ดีล่ะ ‘เฮ้อ กลุ้มใจจริงๆ’

“เอาละ ลูกไปพักผ่อนเถอะ มันดึกแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปประมูล

งานอีกไม่ใช่เหรอ” สุทัศน์เอ่ยขึ้น

“อ๋อ...ค่ะ” หญิงสาวนึกขึ้นได้ ความจริงยังต้องตรวจสอบเอกสาร

บางอย่างที่ต้องใช้พรุ่งนี้อีกหลายหน้าด้วยกัน

“ไปนอนเถอะ เดี๋ยวพ่อจะพักผ่อนแล้ว” ว่าแล้วชายชราก็เอนตัวลงนอน

                   (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)