ร่ายมนตร์รัก (ร่มแก้ว)

ราชาวดี

“ความอยู่รอดของเกาะไข่มุกอยู่ในมือคุณแล้วนะฮะ คุณราชาวดี”

ตั้งแต่เป็นนักเขียนนวนิยายมา นับแล้วก็เข้าปีที่สิบห้า ไม่เคยมีสักครั้งที่

หญิงสาวเจ้าของนามปากกา 'ราชาวดี’ อันโด่งดังในหมู่นักอ่านนิยายรัก จะ คิดว่าอาชีพของหล่อนจะไปเกี่ยวข้องกับความอยู่รอดของใคร

จนกระทั่งวันนี้ ดวงตาใสแป๋วของบรรณาธิการชายร่างใหญ่ทว่า หัวใจสีชมพูที่กำลังมองมาอย่างอ้อนวอนขอร้อง มันบอกอย่างนั้น

บอกว่ามีเพียงหล่อน ที่จะช่วยกอบกู้ความอยู่รอดของเกาะไข่มุก...

“เว่อร์หรือเปล่าคะคุณเปเป้ นักเขียนเล็กๆ อย่างตรีจะไปช่วยชีวิต

ใครได้” หล่อนแกล้งถ่อมตัว ทั้งที่ในใจก็รู้ว่าตนไม่ได้ 'เล็ก’ อะไรสักหน่อย

'‘วัย! เล็กตรงไหนกันล่ะฮะ อย่างคุณตรีเขาเรียกว่าแถวหน้าของ เมืองไทยแล้ว นิยายคุณตรีครองตลาดมาเป็นสิบปี ทั้งช่องสิบสาม ช่อง

สิบเจ็ดตบตีแย่งกันซื้อไปทำเป็นละครให้วุ่น เอ่ยนามปากการาชาวดี มีใคร บ้างไม่รู้จัก ที่สำคัญ คุณเป็นเบอร์หนึ่งของสำนักพิมพ์ลายคำของเราเลยนะฮะ’’

คำเยินยอเป็นดั่งนํ้าหวาน ที่ได้ยินทีไรก็ชื่นใจเมื่อนั้น

นักเขียนสาววัยสามสิบสี่ปี ผู้มีชื่อจริงๆ ที่ไม่ใช่นามปากกาว่า 'ราตรี’ เชิดคอระหงขึ้น ขยับริมฝีปากได้รูปเป็นรอยยิ้มพึงใจ

ใครจะว่าบ้ายอก็เถอะ แต่ทั้งหมดที่ บ.ก. เปเป้ว่ามาก็เป็นเรื่องจริง ทั้งนั้น “

ก็ถ้าหล่อนไม่ใช่เบอร์หนึ่ง บรรณาธิการผู้ได้ชื่อว่า'โหด’ และ

'เหี้ยม’ คนนี้คงไม่ลงทุนถ่อมาหาถึงบ้านจัดสรรราคาแพงที่ตั้งอยู่ไกลออก

มานอกเมืองด้วยตัวเอง แถมยังเอากระเช้าดอกไม้มากำนัล เป็นสารพัน ดอกไม้สีม่วงที่หล่อนโปรดปรานทั้งนั้น ทั้งหมดนี่ก็เพื่อขอร้องให้หล่อน

รับงาน โพรเจกต์’ สำคัญของสำนักพิมพ์งานนี้

'เขียนนิยายโปรโมตการท'องเที่ยวเกาะไข่มุกน่ะย่ะ’ นั่นคือสิ่งที่ บ.ก.อธิบาย

เกาะไข่มุก

แค่ชื่อก็ทำเอาราตรีตาพราวในครั้งแรกที่ได้ยิน ไม่ใช่เคยประทับใจ อะไรกับเกาะไข่มุกหรอก ตั้งแต่เกิดมาก็ยังไม่เคยไปเยือนเลยสักครั้ง แต่ ที่เคลิ้มก็เพราะหล่อนเป็นโรคหลงใหล 'ไข่มุก’ จนเรียกได้ว่าคลั่งไคล้ แค่

ได้ยินค่านั้นก็เลยอดเคลิ้มไม่ได้

ส่วนเกาะไข่มุก หล่อนก็เคยได้ยินจากข่าวมาเป็นระยะ รู้ว่ามันคือ เกาะเล็กๆ อันสวยงามในทะเลอันดามัน ซึ่งเคยเป็นสวรรค์ของนักดำน้ำ

ทั่วโลก ติดอันดับแหล่งดำน้ำทอปเทน ทำให้โรงเรียนดำน้ำผุดเป็นดอกเห็ด แต่พอมีนักท่องเที่ยวมาดำน้ำมาก'ขึ้น แหล่งดำน้ำรอบเกาะไข่มุกก็เริ่ม

เสื่อมโทรมลง กระทั่งมาถึงจุดหายนะเอาเมื่อปีก่อน

ปรากฏการณ์เอลนิโญทำให้เกิดภาวะปะการังฟอกขาวไปกว่าร้อยละ เก้าสิบ กลายเป็นข่าวดังใหญ่โต พอความสวยงามลดลง นักท่องเที่ยวก็

เริ่มไม่มาดำนํ้า ธุรกิจโรงเรียนสอนดำน้ำ ร้านดำน้ำเริ่มประสบภาวะลำบาก โรงแรมรีสอร์ต ร้านอาหาร ธุรกิจบนเกาะที่เคยบูมก็เริ่มง่อนแง่น

แล้วทุกอย่างก็พังครืนเอาตอนที่รัฐบาลตัดสินใจประกาศปิดจุด

ดำน้ำทั้งหมดรอบเกาะไข่มุก เพื่อแก้ปัญหาปะการังฟอกขาว ให้ธรรมชาติ

ได้รักษาตัวมันเองตามคำแนะนำของนักวิชาการ กลายเป็นข่าวดังไปทั่ว

โลกเมื่อเกาะไข่มุกไม่ได้รับอนุญาตให้ดำนํ้าอีกต่อไป

“ตั้งแต่รัฐบาลสั่งปิดจุดดำน้ำเมื่อหกเดือนก่อน ก็ไม่มีนักท่องเที่ยว

เลย ตอนนี้ทั้งเกาะเงียบงันอย่างกับป่าช้า หรีดหริ่งเรไรร้องกันระงม ร้าน

ดำนํ้าปิดตัวกันไปเกือบหมดแล้ว ส่วนโรงแรมรีสอร์ตเกือบร้อยก็กำลังจะเจ๊งไม่เจ๊งแหล่”

“แต่ตรีก็ยังไม่เช้าใจอยู่ดี ว่ามันมาเกี่ยวกับคุณเปเป้และตรีได้ยังไง”

“คืองี้ฮ่ะ เดือนก่อนพวกผู้ประกอบการบนเกาะเค้าไปยื่นหนังสือ

ขอความช่วยเหลือจากรัฐบาล ขอให้ช่วยโปรโมตหน่อยว่า ถึงดำน้ำไม่ได้

แต่บนเกาะก็ยังมีอะไรสวยๆ งามๆ ให้ไปเที่ยว'ได้อยู่...”

หล่อนพยักหน้าหงึกๆ ฟัง

“ทีนี้ทางรัฐบาลเลยปิ๊งไอเดีย ว่าจะปรับภาพลักษณ์ของเกาะไข่มุก จากแหล่งดำนํ้าให้กลายเป็นเมืองท่องเที่ยวด้านละคร เหมือนเกาะนามิ

ของเกาหลีไงฮะ”

ถึงบางอ้อก็ตอนนี้ เพราะหล่อนเองก็เคยซื้อทัวร์ไปเที่ยวเกาะนามิ

ตามรอย เพลงรักในสายลมหนาว ซีรีส์เรื่องโปรดมาแล้วเหมือนกัน

ยังนึกชมว่าเป็นความฉลาดของเกาหลี ที่ใช้ซีรีส์มาโปรโมตการท่องเที่ยว

ทำรายได้เช้าประเทศเป็นกอบเป็นกำ

“ทางกระทรวงการท่องเที่ยวที่รับผิดชอบเรื่องนี้ก็เลยติดต่อมาที¹ สำนักพิมพ์ของเรา และเจาะจงมาเลยว่าขอให้ 'ราชาวดี’ เป็นคนเขียนนิยาย โปรโมตเกาะไข่มุก”

“อยากท่าละครแล้วทำไมไม่ไปติดต่อทีวี คนเขียนบทล่ะคะ มา เจาะจงตรีท่าไม?” หล่อนก็ถามไปอย่างนั้นเอง เพราะจริงๆ กำลังตัวลอยที่ได้เป็น 'ผู้ที่ถูกเลือก’

“เพราะเค้าไม่อยากได้แค่ละครอย่างเดียวน่ะสิฮะ แต่อยากไค้แบบ ครบวงจร สร้างกระแสเป็นระลอก ระลอกแรกเปิดตัวด้วยหนังสือนิยาย

จากนิยายค่อยเอาไปสร้างเป็นละคร”

“แบบนี้ก็แปลว่า ถ้าเขียนเสร็จแล้ว นิยายเรื่องนี้ก็”

บ.ก. และนักเขียนสบตาอย่างรู้กัน

“ฮ่ะ นอกจากจะไค้พิมพ์ขายทั่วเอเชียโดยมีกระทรวงการท่องเที่ยว

กับกระทรวงวัฒนธรรมเป็นสปอนเซอร์แล้ว ยังจะถูกซื้อไปสร้างเป็นละคร เอาไปฉายทั่วเอเชียอีก เท่านั้นไม่พอนะ ถ้าผลตอบรับดีอย่างที่คิด ก็จะ

เอาไปทำเป็นเวอร์ชันหนังรักโกอินเตอร์ ขายไปทั่วโลกเลย”

หล่อนมองเห็นประกายระยิบระยับของโอกาสอันสดใสเหมือนใคร เอากากเพชรมาโปรยในอากาศ เป็นนักเขียนมาสิบห้าปี มีชื่อเสียงโด่งดัง ก็จริง แต่ก็เฉพาะในประเทศ ยังไม่เคยมีนิยายเล่มไหนถูกแปลเป็นภาษา ต่างประเทศเลยสักเล่ม และที่สำคัญ

“รวยไม่รู้เรื่องเลยนะฮะ”

“อุ๊ย! คุณเปเป้ก็ รวยเรยอะไรกันคะ ตรีไม่ได้คิดถึงเรื่องเงินซะหน่อย”

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ภาพตัวเลขเจ็ดหลักเหนาะๆ บนเช็คก็วิ่งอยู่ ตรงหน้าแล้ว ได้เงินขนาดนั้น คงไม่ผิดอะไรถ้าจะซื้อสร้อยไข่มุกเส้นใหม่มาใส่เล่นอีกสักเส้น

“รับปากเถอะนะฮะคุณตรี ขอร้อง ผมรู้ว่าคุณไม่ไค้คิดเรื่องเงิน”

ซะเมื่อไหร่ ราตรีต่อคำให้ในใจ

“แถมงานคุณก็เยอะอยู่แล้ว มีทั้งเล่มที่เตรียมออกในงานสัปดาห์ หนังสือ และเรื่อง'ใหม่ที่กำลังลงตีพิมพ์โน'นิตยสารตระกูลไทย แต่ถือว่า

ช่วยชาติก็แล้วกันนะฮะ”

“ก็ได้ค่ะ ช่วยชาติก็ช่วยชาติ”

“วี้ดบึ้ม!!” บรรณาธิการร่างใหญ่โผเข้ามากอดอย่างเผลอตัว

“ขอบคุณฮ่ะ คุณตรี คุณกำลังจะท่าให้สำนักพิมพ์ของเรารวยไม่รู้เรื่อง

เอ๊ย! คุณกำลังจะช่วยให้เกาะไข่มุกอยู่รอดแท้ๆ”

ราตรีกระหยิ่ม รอจนบรรณาธิการร่างใหญ่ปล่อยหล่อนเป็นอิสระ แล้วก็แกล้งเปรย

“ที¹จริงนักเขียนนิยายในวงการก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ ทำไมต้องมา เจาะจงเลือกตรีคนเดียวก็ไม่รู้นะคะ”

คิดว่าบรรณาธิการจะรีบรับมุกป้อนคำเยินยอต่อให้ชื่นใจ ทว่าเขา กลับอึกอักอยู่ชั่วครู่ ทำสีหน้าเหมือนคนปวดตับ ก่อนจะบอกเจื่อนๆ ว่า

“คือว่า อันที่จริงก็ไม่'ใช่ 'คนเดียว’ หรอกฮ่ะ”

“คะ?” ราตรีขมวดคิ้ว

“ยังมีนักเขียนอีกคนหนึ่งที่ถูกเลือกให้มาทำงานนี้เหมือนกันกับคุณตรี”

“ใครคะ?”

“ก็ยาย 'มีนา’ ตัวแม่ของสำนักพิมพ์เลิฟบีทส์ไงฮะ!”

หล่อนรู้จักชื่อนั้นดี มีนา

ไม่ได้รู้จักเจ้าของชื่อเป็นการส่วนตัว ไม่เคยพูดคุย แต่รู้จักชื่อนั้น

ผ่านปกหนังสือนวนิยายสิบกว่าเล่มในระยะเวลาเพียงสามปีที่ผ่านมา

ราตรีเห็นรูปเจ้าของนามปากกา 'มีนา’ ครั้งแรกในนิตยสารเล่มหนึ่ง

ที่มีสกู๊ปสัมภาษณ์ฝ่ายนั้นในฐานะนักเขียนดาวรุ่งมาแรง ดวงหน้าอ่อนเยาว์ ใสเกลี้ยงปราศจากเครื่องสำอางทำให้หล่อนประหลาดใจไม่น้อย เมื่อพบว่า อีกฝ่ายเป็นแค่เด็กที่จะเรียกว่าปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมก็ได้ เพราะตอนนั้น

เจ้าตัวอายุแค่ยี่สิบเอ็ดปีเท่านั้นเอง!

ราตรีเริ่มเขียนนิยายตอนอายุสิบแปด เด็กกว่ายายมีนาก็จริง แต่

นิยายช่วงห้าปีแรกของหล่อนนั้นแทบไม่มีใครรู้จัก ผิดกับเด็กคนนี้ ซึ่ง

มีชื่อเสียงโด่งดังในวงการนักอ่านตั้งแต่ปีแรกๆ ของการ 'เข้าวงการ’ จนมี

คนบอกว่า มีนาเป็นคลื่นลูกใหม่แห่งวงการนิยาย ทีแรกราตรีก็พยายาม

ไม่คิดอะไร เพราะรู้ว่าไม่ว่าจะวงการไหน ก็ย่อมมีคลื่นลูกใหม่ได้เสมอ

แต่มาสะดุดหูเอาก็ตรงที่เริ่มได้ยินหนาหูว่า มีนานี่แหละจะมาเป็น ‘ราชาวดีคนต่อไป’

ก็แล้วทำไมจะต้องมาเป็นราชาวดีคนต่อไปด้วย?

ราชาวดีมีแค่คนเดียว แล้วหล่อนก็ยังไม่ได้ตายหรือจะหักปากกา

เลิกเขียนนิยายเสียหน่อย จึงต้องมีใครมาแทนที่!

นั่นเองทำให้ราตรีอดเขม่นเจ้าของนามปากกามีนาไม่ได้ ยิ่งได้อ่าน บทส้มภาษณ์ของฝ่ายนั้นที่เห็นชัดว่าเป็นเด็กรุ่นใหม่มั่นใจในตัวเอง โดย เฉพาะท่อนที่บอกว่า

‘มีนคิดว่านิยายสมัยนี้ก็ต้องมีฉากโรมานซ์อีโรติกบ้าง จำเป็นเลย แหละค่ะ เพราะยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว ถ้าทั้งเรื่องพระนางได้แค่จับมือกัน มันก็ดึงดูดคนไม่ได้’

หล่อนก็ยิ่งไม่ถูกชะตา

หล่อน ราชาวดีนี่แหละ ที่เขียนนิยายมาลิบห้าปี มีผลงานมาแล้ว มากกว่าหกลิบเรื่อง ไม่มีเรื่องไหนที่ตัวละครต้องแก้ผ้าโชว์อวัยวะ และ

แทบทุกเรื่องกว่าพระเอกจะได้จูบนางเอกก็ต้องรอถึงตอนอวสานเท่านั้น

แต่นิยายของหล่อนก็ยังชายดิบชายดี อยู่มาได้จนหล่อนมีบ้านสามหลัง

รถสี่คันเป็นของตัวเองในวันนี้

ถึงจะมีใครบอกว่านักเขียนไล้แห้ง หล่อนเองคือข้อพิสูจน์ ว่ามัน ไม่ใช่อย่างนั้นเสมอไป

ราตรีเคยอยู่บ้านเช่าโทรมๆ ตอนนี้ชีวิตเปลี่ยนไปได้ก็เพราะการเขียนนิยาย

หล่อนเขียนนิยายหาเงินล่งเสียตัวเองตั้งแต่เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัย ในกรุงเทพฯ คงเป็นพรสวรรค์ที่ทำให้การเขียนของหล่อนลื่นไหล ราตรี

ออกนิยายปีละห้าเล่มโดยเฉลี่ย พอ'ขึ้นปีที่สาม นิยายของราชาวดีก็เริ่ม

ถูกซื้อไปทำละคร พอละครออกอากาศ ก็ได้ค่าเรื่องย่อที่เอาไปลงหนังสือพิมพ์ และนิตยสารเฉพาะกิจ เรื่องแล้วเรื่องเล่า

จากเดิมที่หวังแค่หาค่าเล่าเรียนและค่าเช่าห้อง เพื่อแบ่งเบาภาระ

ของบิดาที่เป็นข้าราชการครู และมารดา ซึ่งมีอาชีพแม่บ้านอยู่ที่เขียงใหม่

บ้านเกิด ไปๆ มาๆ หล่อนก็กลายเป็นเสาหลักหาเงินเลี้ยงครอบครัว

ซึ่งจังหวะนั้น พ่อของหล่อนก็เกษียณอายุออกมาอยู่บ้านเฉยๆ พอดี

ถึงตอนนี้ หล่อนซื้อบ้านที่ต่างจังหวัดให้พ่อแม่หนึ่งหลัง ให้พี่ชาย

กับพี่สะใภ้อีกหนึ่งหลัง และของตัวเองในกรุงเทพฯ ที่อาศัยอยู่ปัจจุบัน

อีกหนึ่งหลัง ทุกคนในครอบครัวสุขสบายก็เพราะนิยายที่หล่อนเขียน

ถึงแม้ว่าหลังๆ อัตราความเร็วและความลื่นไหลจะฝืดลงบ้างก็ตาม

ก็แหม สิบห้าปี เขียนมาแล้วตั้งหกสิบกว่าเรื่อง มันก็ต้องมีตีบตันบ้างสิ!

ถ้าหากพูดแบบไม่โกหกตัวเอง ราชาวดีมีความกลัดกลุ้มลึกๆ

ที่ไม่เคยแย้มพรายให้ใครฟัง นั่นก็คือ ช่วงสองสามปีให้หลัง หัวสมอง

ของหล่อนเริ่มตีบตัน ผลิตงานได้ไม่รวดเร็วเหมือนเคย

มิหนำซ้ำ ยอดชายที่เคยเปรี้ยงปร้างก็เริ่มหดตัวลง เพราะมีพวก

คลื่นลูกใหม่อย่างยายมีนา และอีกสารพันนามปากกาที่เกิดขึ้นราวกับ

ทารกเกิดใหม่ในยุคเบบี้บูมมาแย่งส่วนแบ่งตลาด

หล่อนเลยแอบหวังลึกๆ ว่า การทำโพรเจกต์นิยายโปรโมตเกาะ

ไข่มุกที่รับปากบรรณาธิการไปเมื่อครู่ น่าจะเป็นการพลิก ‘หน้า’ ใหม่

ในการทำงานเขียนของหล่อน

ไม่แน่ มันอาจช่วยสร้างกระแสนิยมให้ราชาวดีกลับมาเป็น 'นักเขียน แห่งศตวรรษ’ อีกครั้ง พร้อมทั้งช่วยกระตุ้นยอดชายให้เปรี้ยงปร้างเหมือน เมื่อก่อนก็ได้

จะมีขัดใจอยู่นิดหนึ่งก็ตรงที่ ทำไมยายมีนาจะต้องมามี 'เอี่ยว’ ในเรื่องนี้ด้วยนั่นแหละ

‘ก็ทางกระทรวงเขาลังเล กลัวเขียนนิยายแนวผู้ใหญ่ คนสมัยใหม่

ก็จจะไม่อ่าน หรือถ้าเขียนนิยายโรมานซ์มีฉากวาบหวิว คนหัวโบราณก็จะ

รับไม่ได้ เขาก็เลยแก้ปัญหาว่า เอามันทั้งสองแนว โดยเลือกคุณตรี

เป็นตัวแทนนักเขียนแนวผู้ใหญ่ และยายมีนาเป็นตัวแทนนักเขียนโรมานซ์’

นั่นคือคำอธิบายของ บ.ก. เปเป้

“แล้วสุดท้ายจะเอาไปทำละครทั้งสองเรื่องเลย หรือเลือกเอาเรื่องใด เรื่องหนึ่งคะ?”

'‘อุ๊ย! สองเรื่องเลยสิฮะ แต่ว่าสร้างทีละเรื่อง ถึงยังไงเค้าก็ต้อง

                             (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)