กามเทพปีกหัก (นภาสรร)

“ผู้ที่ชนะการแข่งขันและได้เป็นตัวแทนมหาวิทยาลัยไปคัดเลือก เป็นนักกีฬายิมนาสติกหญิงทีมชาติญี่ปุนในปีนี้ได้แก่...ไอลดา มิยาซากิ” เสียงปรบมือที่ดังกึกก้องไปทั่วทั้งสนามในเวลานี้ไม่อาจเทียบได้กับ เสียงหัวใจเต้นของไอลดาที่ดังก้องราวกับมีใครสักคนมาตีกลองรัวๆ ในอก ความเป็นจริงกับความฝัน บางครั้งมันก็ใกล้กันเสียจนยากที่จะเชื่อ ว่าชัยชนะในวันนี้จะเป็นของเธอจริงๆ ไอลดาไม่เพียงอยากร้องตะโกนด้วย ความดีใจหรือกระโดดอย่างลิงโลด แต่แทบอยากจะวิ่งออกจากสนามแข่ง ยิมนาสติกเสียตั้งแต่ตอนนี้ เพื่อแจ้งข่าวดีให้พ่อและแม่ได้รู้ว่าเส้นทางสู่การเป็นนักกีฬายิมนาสติกทีมชาติญี่ปุนของเธอนั้นใกล้จะเป็นจริงแล้ว

ไอลดาเป็นลูกครึ่งญี่ป่น-ไทย ดังนั้นถึงผิวพรรณของเธอจึงขาวเนียน ราวกับนมสด รูปร่างกะทัดรัดสมส่วน แต่ก็ไม่ได้เตี้ยขนาดที่จะจัดเข้า ประเภทผู้หญิงตัวจิ๋วฉบับกระเป๋าเหมือนสาวญี่ปุ่นทั่วไป ใบหน้าเรียวได้รูปรับกับเครื่องหน้าที่คมเข้ม โดยเฉพาะคิ้วที่โก่งสวยและดวงตากลมโต โดยไม่ต้องสวมใส่คอนแทกต์เลนส์บิ๊กอายเพื่อเพิ่มขนาดดวงตาเหมือนกับสาวญี่ป่นทั่วไปที่มีดวงตาเรียวเล็ก ส่วนปากและจมูกแลดูละม้ายสาวแดน อาทิตย์อุทัย คือมีปากนิดจมูกหน่อยน่าเอ็นดู โดยรวมแล้วไอลดาก็ จัดได้ว่าเป็นหญิงสาวเลือดผสมที่หน้าตาดีมากคนหนึ่ง ทว่าจุดเด่นบน ใบหน้าของเธอหาใช่เครื่องหน้าที่งดงามเหล่านั้นไม่ แต่มันคือแววตาที่เต็ม เปี่ยมไปด้วยพลังและความกระตือรีอร้นอย่างที่เราเรียกดวงตาแบบนี้ว่าคนที่มีประกายไฟในดวงตา ซึ่งสิ่งนี้เป็นเสน่ห์ที่ใครๆ สัมผัสได้ตั้งแต่แรกพบ

                โยชิ พ่อของไอลดาเป็นนายช่างชาวญี่ปุนของบริษัทก่อสร้างที่ถูกส่ง ให้มาควบคุมการก่อสร้างโรงงานประกอบรถยนต์ยี่ห้อดังของญี่ป่นที่นิคมอุตสาหกรรมแห่งหนึ่งในเมืองไทย ทำให้ได้พบกับดวงพร แม่ของเธอซึ่ง ทำงานเป็นช่างทำผมร้านที่พ่อมักไปใช้บริการบ่อยๆ เมื่อเริ่มคุยกันถูกคอ ความสัมพันธ์ฉันลูกค้าก็พัฒนาเป็นความถูกตาต้องใจจนเกิดเป็นความรัก และตัดสินใจใช้ชีวิตคู่ร่วมกันในที่สุด

พ่อพาแม่ซึ่งในขณะนั้นกำลังตั้งครรภ์เธอได้อ่อนๆ กลับมาตั้งหลัก ปักฐานที่โตเกียวตามคำสั่งโยกย้ายของบริษัทเมื่องานของพ่อที่เมืองไทย ครบวาระ แม่ได้ชวนดรุณีผู้เป็นน้องสาวมาอยู่ที่ญี่ปุนด้วย หลังจากนั้นไม่นานความสวยคมเข้มแบบสาวไทยอย่างดรุณีก็เกิดเตะตายามาดะ หนุ่ม ญี่ปุ่นคนหนึ่งตอนที่ไปทำงานเสิร์ฟที่ร้านอาหารเล็กๆ แห่งหนึ่ง ทำให้ดรุณีอาศัยอยู่ร่วมบ้านกับครอบครัวของเธอได้เพียงสองสามปีก็แต่งงานและ ย้ายไปอยู่กับยามาดะที่บ้านอีกหลังหนึ่ง

ไอลดาอาศัยอยู่กับพ่อและแม่อย่างมีความสุขแบบสมถะ ถึงจะไม่ สบายนักแต่ก็ไม่ถึงกับลำบาก จนเวลาล่วงเลยหลังจากนั้นไปอีกราวสิบปี แม่ดวงพรของเธอก็ตั้งท้องขึ้นอีกครั้งโดยไม่คาดคิด ไอลดาจึงมีริวเป็นน้องชายคนเล็กที่อายุห่างกันมาก ริวเติบโตขึ้นมาเป็นเด็กที่น่ารักและเลี้ยงง่ายจนกระทั่งอายุครบห้าขวบจึงเริ่มปรากฏความผิดปกติทางพัฒนาการเมื่อพาไปพบแพทย์ก็ได้รู้ผลว่าริวเป็นเด็กออทิสติก ซึ่งสร้างความกังวลและเป็นทุกข์ใจให้แก่พ่อแม่ของเธอยิ่งนัก เพราะการรักษาโรคออทิสซึมนั้นต้องใช้เงินจำนวนมหาศาล ดังนั้นคนที่มีฐานะแค่พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง อย่างครอบครัวของเธออาจต้องทำงานจนเลือดตาแทบกระเด็นถึงจะมีเงินพอเป็นค่ารักษา

คำกล่าวที่ว่าความทุกข์มักไม่มาเยือนเพียงแค่หนเดียวเห็นจะจริง เพราะเวลาเดียวกันเป็นจังหวะที่บริษัทที่พ่อของเธอเคยทำงานประจำมั่นคง มาเป็นเวลานานนับสิบปีประสบภาวะขาดทุนอย่างหนัก จนต้องมีนโยบาย ปลดพนักงานออกอย่างกะทันหัน และโยชิก็เป็นหนึ่งในพนักงานกลุ่มที่ถูก หางเลขจากผลพวงนั้น ถึงแม้พ่อจะมีประสบการณ์งานช่างมาหลายสิบปี แต่ด้วยวุฒิการศึกษาที่ไม่สูงนัก ทำให้พ่อของเธอได้งานที่บริษัทรับเหมาก่อสร้างขนาดเล็กที่ให้เงินเดือนน้อยลงกว่าเดิมถึงหนึ่งในสาม ส่วนแม่เองก็ มีรายได้ไม่มากนักจากการเป็นลูกจ้างร้านทำผม แต่ละเดือนจะได้เงินมาก หรือน้อยก็ขึ้นอยู่กับทิปจากลูกค้า

ลำพังค่าครองชีพในโตเกียวที่ดีดตัวขึ้นสูงโด่งในแต่ละปี ครอบครัว ของเธอกินอยู่อย่างกระเบียดกระเสียรมากพอแล้ว ยิ่งมีค่าใช้จ่ายจิปาถะ อย่างค่าเรียนของเธอและค่ารักษาของริวเพิ่มขึ้นมาอีก ทำให้รายได้ของ ครอบครัวไม่เพียงพอต่อรายจ่าย แม้พ่อแม่จะเป็นห่วงเธอและน้องมากเพียงไร แต่ปัญหาการเงินของครอบครัวทำให้พ่อแม่จำใจต้องย้ายไปทำงาน ที่นาโงยาซึ่งมีค่าครองชีพตํ่ากว่า ถ้าไม่ย้ายไปก็จะไม่มีเงินพอที่จะส่งมาเป็น ค่าใช้จ่ายของเธอและน้องที่ยังต้องเรียนและอาศัยอยู่ในโตเกียว

นับจากวันนั้นถึงวันนี้ก็เกือบสามปีแล้วที่เธอและน้องต้องแยกอาศัย อยู่คนละที่กับพ่อแม่ ถึงไอลดาจะคิดถึงท่านทั้งสองสักเพียงใด แต่ก็เข้าใจ เหตุผลและความเสียสละอันยิ่งใหญ่ของบุพการี ถึงอย่างนั้นชีวิตของ สองพี่น้องในโตเกียวก็ไม่โดดเดี่ยวเกินไปนัก เพราะแม่ได้ฝากฝังให้เธอกับน้องอาศัยอยู่กับดรุณีผู้เป็นน้องสาว ซึ่งภายหลังดรุณีแต่งงานกับยามาดะ แล้วได้เปิดร้านเบเกอรี่เล็กๆ ที่ย่านกินซ่า ไอลดากับริวจึงได้อาศัยพักพิง อยู่ที่ชั้นบนของร้านนั้น สองสามเดือนครั้งพ่อกับแม่ถึงจะแวะมาเยี่ยมอย่างวันนี้ที่พ่อแม่มีกำหนดเดินทางกลับมาจากไปเยี่ยมป้าของเธอที่ เมืองไทย ท่านทั้งสองก็สัญญาว่าจะมาเยี่ยมเธอและน้องที่โตเกียวก่อนจะ กลับไปนาโงยา

ไม่ใช่เพียงแค่คิดถึง...แต่ไอลดาอยากจะบอกข่าวดีที่เธอได้รับ ชัยชนะในการแข่งขันวันนี้เพื่อให้ท่านทั้งสองดีใจ เพราะพ่อแม่คอยเชียร์ และสนับสนุนให้เธอก้าวไกลในสายอาชีพนักกีฬายิมนาสติกทีมชาติมาโดย ตลอด แต่แล้วห้วงคำนึงของไอลดาก็เป็นอันต้องสะดุดลง เมื่อได้ยินคำพูด เย้ยหยันของโซระ หนึ่งในผู้แข่งขันที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอกลางสนามแข่งฯ

“คนอย่างเธอมาได้ไกลสุดก็แค่นี้แหละ อย่าหวังอะไรเกินตัวนักเลย วันนี้เธอชนะ แต่พรุ่งนี้อาจจะแพ้ก็ได้ เตรียมใจไว้บ้างก็ดีนะ”

ไอลดารู้จักกับโซระมาตั้งแต่เด็ก เพราะเริ่มเรียนยิมนาสติกกับโคช คนเดียวกัน ไอลดามีพรสวรรค์กว่าโซระ แต่โซระมีฐานะที่เอื้ออำนวยและ พร้อมกว่าทำให้ได้มีโอกาสเรียนยิมนาสติกกับโคชรัสเชียที่มีชื่อเสียง เส้น ทางการเดินไปสู่อาชีพนักยิมนาสติกของโซระจึงโรยด้วยกลีบกุหลาบ ต่าง จากไอลดาที่มีเงินทุนไม่มากนักจึงต้องอาศัยการฝึกซ้อมด้วยตัวเองเป็น ส่วนใหญ่ แต่ถึงอย่างนั้นพื้นฐานความพร้อมและต้นทุนชีวิตที่ด้อยกว่าก็หา ได้เป็นอุปสรรคสำหรับไอลดาที่มีความฝันอันยิ่งใหญ่ไม่ เพราะหากวัดด้วย ใจที่พร้อมจะสู้อย่างไม่ท้อถอย ไอลดาก็เชื่อว่าเธอไม่มีอะไรที่ด้อยกว่าโซระ เลยแม้แต่นิดเดียว

อันที่จริงการตัดสินเมื่อครู่นี้ คณะกรรมการคงจะตัดสินลำบาก เพราะฝีมือในการแสดงยิมนาสติกลีลาของไอลดาและโซระสูสีกันมาก

ไอลดาลงประกวดการแสดงยิมนาสติกลีลาในชื่อชุด 'ซากุระ’ เธอ แต่งกายชุดแนบเนื้อแขนยาวสีชมพูอ่อนเหมือนสีกลีบดอกซากุระ เปลือย แผ่นหลังเผยให้เห็นเรือนร่างผอมเพรียวแต่กระชับไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง ทันทีที่เสียงแหลมกังวานของซามิเซ็ง^๑ สอดประสานกับเลียงหวานใสของ โคโตะ^๒ ไอลดาก็ย่อตัวลงก่อนจะสะบัดข้อมือวาดริบบิ้นสีชมพูขึ้นลงอย่างพลิ้วไหวเป็นริ้วระบายอย่างชดช้อย ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเธอคือ ดอกซากุระที่กำลังถูกลมพัดให้ลอยละล่องไปตามสายลม

โซระเองก็ไม่ยอมน้อยหน้า เธอก้าวเข้ามาในสนามแข่งด้วยเครื่อง แต่งกายที่เลิศหรู ทั้งชุดปักเลื่อมด้วยเม็ดคริสตัลสีเขียวระยิบระยับละม้าย ลวดลายของหางนกยูง โซระเปิดฟลอร์ด้วยการเยื้องย่างอย่างมาดมั่นสลับ กับโบกสะบัดริบบิ้น ก่อนจะม้วนตัวแล้วตวัดปลายริบบิ้นให้ม้วนเป็นวง กว้างเพื่อผสานท่วงท่าได้อย่างเหมาะเจาะ

ช่วงเวลานั้นไม่มีใครรู้ว่าไอลดาหรือโซระจะเป็นผู้ชนะ เพราะเสียง ปรบมือในสนามแข่งดังไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อกรรมการตัดสินให้ไอลดาเป็นผู้ชนะและได้เป็นตัวแทนของมหาวิทยาลัย ไปคัดเลือกเป็นนักกีฬายิมนาสติกหญิงทีมชาติ

มันก็น่าอยู่หรอกที่โซระจะเจ็บใจเพราะคงคาดหวังในการแข่งขัน ครั้งนี้มาก ไอลดาพยายามไม่ใส่ใจกับคำสบประมาทของโซระ เพราะ ชัยชนะของเธอในวันนี้ใสสะอาดและชอบธรรม

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีการ ไอลดาก็รีบขี่จักรยานมุ่งหน้ากลับบ้านด้วย หัวใจที่ชื่นบาน แต่แล้วก็ต้องเบรกจักรยานอย่างกะทันหัน เมื่อมีนักศึกษา สาวสองสามคนวิ่งกรูมาจากสนามแข่งบาสเกตบอลพร้อมโปสเตอร์ขนาด ยักษ์

•ไอ อย่าเพิ่งไป พวกฉันมีเรื่องจะถามเธอหน่อยว่ารู้จักดาราคนนี้ ไหม” หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งถามพลางชุโปสเตอร์รูปนายแบบ คนหนึ่งให้ไอลดาดูด้วยท่าทางเหนียมๆ

^๑ ซามิเซ็ง (Shamisen) คือเครื่องดนตรีโบราณที่มีชื่อเสียงของญี่ปุ่น จัดได้ว่าเป็นเครื่อง ดีดที่เหมาะสำหรับการแสดงโบราณหลายแบบ เพราะสามารถผลิตเสียงดนตรีในระดับ ต่างๆ ได้อย่างหลากหลาย

^๒โคโตะ (Koto) คือเครื่องดนตรีญี่ปุ่นที่มีสัณฐานยาว ทำจากไม้เพาโลเนีย รูปร่างคล้าย จะเข้

“รู้จักสิ นี่มัน ชิน รติกานต์ นายแบบคนไทยที่โด่งดังทั่วเอเชีย พวกเธอถามทำไมเหรอ” ไอลดาถามกลับด้วยสีหน้างงๆ

ไม่มีสาวคนไหนที่ไม่รู้จักรติกานต์ นายแบบหนุ่มไทยที่มีชื่อเสียง ที่สุดในเอเชียคนหนึ่งในเวลานี้ แทบทุกรันเวย์ที่มีดีไซเนอร์ชื่อดังมาจัดแสดงแบบเสื้อในเอเชีย ชายหนุ่มจะเป็นตัวเลือกอันดับต้นๆ ของดีไซเนอร์ เสมอ เพราะถึงชายหนุ่มจะมีเครื่องหน้าเหมือนคนจีนแต่ก็คมเข้มแบบไทย คิ้วดำหนาได้รูปรับกับตาชั้นเดียวที่เรียวสวยเหมือนเมล็ดอัลมอนด์ จมูก โด่งเป็นลันกำลังพอเหมาะ ซํ้ายังมีโหนกแก้มและสันกรามที่เสริมให้ใบหน้า นั้นมีมิติชวนมอง และจุดเด่นที่เสริมให้รติกานต์โดดเด่นกว่านายแบบ เอเชียคนอื่นๆ ก็คือรูปร่างที่สูงโปร่งและมีกล้ามเนื้อที่ได้รูปสวยแบบหนุ่มตะวันตก

ด้วยกระแสความนิยมและความโด่งดัง ทำให้ช่วงต้นปีรติกานต์ได้ รับเลือกเป็นพรีเซนเตอร์โทรศัพท์มือถือยี่ห้อดังของญี่ปุ่น ทำให้มีรูปภาพของเขาที่เป็นแบบสินค้าติดอยู่ทั่วกรุงโตเกียว และนั่นก็ส่งผลให้ชายหนุ่ม มีแฟนคลับชาวญี่ปุ่นเป็นจำนวนมาก เพื่อให้เรียกชื่อได้ง่ายขึ้นเหล่าบรรดา แฟนคลับชาวญี่ปุ่นจึงได้ตั้งชื่อให้เขาว่า 'ชิน’ แทนรติกานต์ที่ยาวและออก เสียงยาก

“พวกเราได้ยินมาว่าชินจะย้ายมาสังกัดมอเดลลิงที่โตเกียว พวกเรา อยากเจอเขา ไอ...เธอเป็นความหวังเดียวของพวกเรา เพราะเธอเป็นลูกครึ่ง ญี่ปุ่น-ไทย เธอน่าจะหาทางพบชินได้” หญิงสาวร่างท้วมคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา

“ถึงฉันจะพูดภาษาไทยได้ แต่มันก็ไม่ง่ายหรอกนะ พวกเธอก็รู้ นี่นาว่านายแบบดังไม่ใช่คนที่ใครคิดจะพบก็ได้เจอง่ายๆ ซะเมื่อไหร่ ไหนจะผู้จัดการส่วนตัว แล้วยังจะบอดีการ์ดอีก ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัว ก่อนนะจ๊ะ” ไอลดาตัดบทแล้วรีบขี่จักรยานฝ่าฝูงเพื่อนนักศึกษาสาวที่ พยายามร้องเรียกให้เธอกลับมา

ในเวลานี้...เสียงร้องเรียกใดๆ ก็ไม่สามารถทำให้ไอลดายอมหยุดเสียเวลาแม้แต่เพียงวินาที เพราะใจของเธอนั้นโลดแล่นไปหาพ่อกับแม่เสีย แล้ว

เส้นทางจากมหาวิทยาลัยถึงร้านเบเกอรี่ของดรุณีที่ตั้งอยู่ในย่าน กินซ่านั้นไม่ไกลกันนัก กินซ่าได้ชื่อว่าเป็นย่านหนึ่งของโตเกียวที่ไม่เคย เงียบเหงา เพราะเป็นศูนย์กลางแหล่งชอปปิงที่ใหญ่และมีชื่อเสียงที่สุดแห่ง หนึ่งของโตเกียว ตลอดเส้นทางเรียงรายไปด้วยห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ ร้านค้าแบรนด์เนม ร้านอาหารและคาเฟ่ ลูกค้าส่วนใหญ่ที่มาจับจ่ายใช้สอย ในย่านนี้มักมีฐานะดี นอกจากกินซ่าจะเป็นแหล่งชอปปิงแล้วยังเป็นที่ตั้ง ของโรงละครคาบูกิอันขึ้นชื่อซึ่งเปิดการแสดงในช่วงค่ำของทุกวัน จึงมีทั้ง ชาวโตเกียว และนักท่องเที่ยวเดินกันขวักไขว่ไปมาตลอดทั้งวัน

ไอลดาเดินจูงจักรยานฝ่าฝูงชนมาจนถึงตึกแถวขนาดเล็กหนึ่งคูหาที่ ติดป้ายเขียนด้วยอักษรเป็นภาษาอังกฤษว่า ‘Midori’ (มิโดริ) น้าสาวของ เธอโชคดีที่ได้ทำเลงามอย่างย่านกินซ่าเป็นที่ตั้งร้าน ถึงแม้ตัวร้านจะมีขนาด เล็กและมีโต๊ะรับรองลูกค้าเพียงแค่ห้าโต๊ะ แต่ร้านเบเกอรีแห่งนี้ก็เป็นที่รู้จัก ของชาวญี่ปุ่นและมีลูกค้าแน่นขนัดตลอดทั้งวัน ทุกตารางนิ้วในร้านถูก ดัดแปลงให้ใช้ประโยชน์ได้อย่างเต็มที่เพื่อให้คุ้มค่ากับค่าเช่าร้านที่แพงหูฉี่ ส่วนหนึ่งของด้านหน้าร้านจึงถูกเปิดโล่งเป็นตู้ขนมเพื่อให้ลูกค้าที่เดินผ่าน ไปมาลามารถแวะซื้อขนมได้อย่างสะดวก ด้านหลังเป็นเตาอบขนมและ เครื่องทำกาแฟที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นเชิญชวนให้ลูกค้าแวะเวียนเข้ามาดังต้องมนตร์สะกด

วันนี้หน้าร้านดูเงียบเหงาแปลกๆ ทั้งที่ช่วงเวลาหลังเลิกงานอย่างนี้ โดยปกติจะมีลูกค้าออแน่นอยู่หน้าร้านเพื่อซื้อขนมกลับบ้าน ไอลดาชะงัก ในขณะกำลังผลักประตูเข้าไปในร้านเมื่อเห็นป้ายติดไว้ที่ประตูว่า 'ปิดให้ บริการ’ หญิงสาวจึงเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี

จะเป็นไปได้ไหมว่าวันนี้ดรุณีตั้งใจปิดร้านเพื่อพาพ่อแม่ของเธอที่.....โปรดติดตามต่อในเล่ม......