กาลครั้งหนึ่ง...ในหัวใจ (ชญาน์พิมพ์)

กรุงโตเกียว ผู้ชายตาคม และปืนหนึ่งกระบอก

“ยายฟ้า มาช่วยแม่ลากกระเป๋าหน่อยสิลูก”

เสียงแปดหลอดของคุณนายชวนชมดังกึกก้องไปทั่วสนามบินนาริตะ ร่างสูงเพียง ๑๕๓ เซนติเมตร พยายามลากกระเป๋าเดินทางใบมหึมาที่เพื่อนร่วมคณะทัวร์พากันลงความเห็นว่าหนักราวกับแบกบ้านมาทั้งหลังลงจากสายพานลำเลียงสัมภาระของสนามบินอย่างทุลักทุเล ผู้โดยสารที่เดินผ่านไปผ่านมาพากันจับจ้องหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดด้วย เสื้อผ้าสีสันบาดจิตไม่ค่อยเข้ากับฤดูหนาวกันเป็นตาเดียว ฟ้าใสส่ายหน้าช้าๆ อย่างแสนเหนื่อยหน่ายก่อนจะผละจากรถเข็นไปช่วยมารดาลากเจ้า 'บ้าน’ ใบเขื่องด้วยลีลาประดุจแรมโบ้ ผิดกับรูปร่างที่แสนจะบอบบางเหลือเกินของตน

“แม่จะแบกอะไรมานักหนาคะ นี่ยังไม่ได้ไปชอปปิงที่ไหนกระเป๋า ยังหนักขนาดนี้ แล้วถ้าชอปแล้วมันจะขนาดไหนเนี่ย”

หญิงสาวบ่นอุบ ดวงหน้าหวานงองํ้า แต่ไม่ได้ลดความงามที่คุณนาย ชวนชมแสนจะภูมิใจเป็นนักหนาลงแม้แต่น้อย จะไม่ให้ภูมิใจได้อย่างไรเล่าก็มีแต่คนบอกว่าแม่ลูกสาวตัวดีคนนี้สวยเหมือนตนตอนสาวๆ ไม่มีผิด ทั้งดวงหน้าเรียวเล็กใสกระจ่างที่ประดับด้วยดวงตากลมโตและแพขนตา งอนระยับทรงเสน่ห์ จมูกเล็กโด่งตามธรรมชาติที่กล้าพูดได้ว่าเป็นกรรมพันธุ์ที่ใครเห็นเป็นต้องอิจฉา แล้วไหนจะริมฝีปากแดงอิ่มนั่นอีกเล่า ผู้ชายที่ไหนเห็นก็เหลียวมองกันคอแทบหักแล้ว จะเว้นก็แต่...ผู้ชายตาถั่วบางคนที่กล้าทำให้ยายฟ้าใสเสียใจนั่นละที่มองไม่เห็นความงามนี้

“โอ๊ย...ที่มันหนักก็เพราะแม่ซ้อนกระเป๋ามาสามใบต่างหากล่ะ เผื่อ เวลาชอปปิงแล้วจะได้งอกลูกงอกหลานได้ทันที ไม่ต้องซื้อใหม่ให้มันเปลือง ไงลูก”

คนเป็นแม่ฉีกยิ้มกว้างอย่างตื่นเต้นเมื่อนึกถึงสวรรค์แห่งการชอปปิง ที่รออยู่เบื้องหน้า ช่วงปลายปีแบบนี้มีแต่ของลดราคาทั้งนั้น เรียกว่าลดสะบั้นหั่นแหลกแทบจะต่ำกว่าทุนทีเดียว ถ้าซื้อไปขายที่เมืองไทยละก็จะได้ กำไรขนาดไหนกันหนอ แค่คิดถึงแบงก์สีเทาที่จะวิ่งมาเข้ากระเป๋าก็สุขใจจนแทบจะปีนขึ้นไปหัวเราะบนหอคอยโตเกียวแข่งกับก็อดซิลลาได้ทุกเมื่อ

รวย! รวย! รวย! อย่างเดียว

ฟ้าใสถอนใจเฮือกใหญ่ แค่เห็นรอยยิ้มกว้างที่มองทะลุทะลวงเข้าไป ถึงลิ้นปี่นั่นก็รู้แล้วว่าคุณนายชวนชม เจ้าแม่เงินกู้ชื่อดังของย่านบางนากำลังคิดอะไรอยู่ ก็...คงไม่พ้นเรื่องเงินๆ ทองๆ และกำไรล้านแปดนั่นละไม่รู้จะอะไรนักหนาสิน่า ขนาดมาเที่ยวพักผ่อนทั้งทียังคิดจะมาตะลุยชอป ซื้อของกลับไปขายอีกไม่สิ...ที่จริงต้องบอกว่าวัตถุประสงค์ของการจัดทัวร์กรุ๊ปเล็กๆ ขนาดสิบคนในครั้งนี้ก็เพื่อพาเพื่อนก๊วนแชร์ แม่ชะม้อย เอ๊ย! แชร์แม่ชวนชมมาหาของกลับไปขายมากกว่า ไอ้ที่บอกว่าจะคืนกำไรให้ ผองเพื่อนนั้นเป็นข้ออ้างทั้งเพ เค็มขนาดทะเลเรียกพี่อย่างคุณนายชวนชม น่ะหรือจะยอมคืนกำไรให้ใครโดยไม่มีอะไรแอบแฝง ก็แค่มาเป็นกรุ๊ป มันถูกกว่าบินมาคนเดียวต่างหากเล่า!

ผิดกับฟ้าใสที่มีเพียงกระเป๋าเดินทางขนาดย่อมหนึ่งใบ และเป้ยีนสีซีดติดตัวอีกหนึ่งใบไว้ใส่พวกสมุดโน้ต ปากกา และกล้องถ่ายรูป เอาไว้จดบันทึกและเก็บภาพสิ่งรอบตัวประสาคอลัมนิสต์สาวไฟแรง...

ไฟแรงเหรอ...ขำตัวเองจริงๆ เมื่อสองเดือนก่อนคงใช่...แต่ตอนนี้ เธอรู้สึกเหมือนไฟมอดไปหมดแล้ว หลังจากที่ได้เห็นภาพบาดตาพวกนั้น... และ...ได้ยินคำพูดบาดหูที่กรีดลึกลงไปในดวงใจ

'ไม่รู้หรือไงว่าตัวเองน่าเบื่อแค่ไหนน่ะ หา! ใครทนได้ก็ตายด้าน

แล้ว!’

หญิงสาวพยายามกลั้นหยาดน้ำใสๆ ที่พร้อมจะเอ่อล้นออกมาจากสองเบ้าตาเอาไว้อย่างสุดความสามารถ แล้วออกแรงฮึดยกกระเป๋าใบยักษ์ของมารดาวางลงบนรถเข็นดังโครม

ไม่ได้! เราจะอ่อนแอไม่ได้ เข้มแข็งเข้าไว้ยายฟ้าใสเอ๊ย! อกหักแค่นี้ มันไม่ตายหรอก คอหักถ้ารักษาดีๆ ยังรอดเลย ประสาอะไรกับเรื่องแบบนี้ที่ยอมลงทุนลางานมาถึงนี่ก็เพื่อที่จะลืมคนบ้าๆ นั่นไม่ใช่หรือไง!

“แล้วพ่อไปไหนล่ะคะแม่”

หลังเรียกขวัญคืนมาให้ตัวเองได้บางส่วนแล้ว หญิงสาวก็หันรีหันขวางมองหาป๊ะป๋าสุดที่รักทันที รายนั้นน่ะไว้ใจได้ที่ไหนกันเล่า นั่นไง เอาอีกแล้วเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนจริงๆ

“คุณพ่อ!”

ฟ้าใสร้องเรียกบิดาเสียงเขียวเมื่อเห็นว่าคนวัยห้าสิบหกที่ยังดูหล่อ เฟี๊ยวเหมือนอายุแค่สี่สิบปลายๆ กำลังส่งภาษามือจีบแอร์โฮสเตสสาวชาวญี่ปุ่นอย่างเอาเป็นเอาตายชนิดที่ไม่ยอมทิ้งลายขุนแผนแดนสยามสักนิด แถวหมู่บ้านรู้กันหมดนั่นละว่านายกวินทร์ สามีของคุณนายชวนชมนั้น เจ้าชู้ขึ้นชื่อแค่ไหน เห็นผู้หญิงสวยๆ ไม่ได้ เป็นได้แจกขนมจีบเสียทุกราย แถมคารมเป็นต่อ รูปก็หล่ออ่อนกว่าวัย สาวที่ไหนเจอลีลามหาละลวย ของพ่อเข้าไปเป็นได้เคลิ้มทุกคนสิน่า แม่สาวญี่ปุนนั่นก็เหมือนกัน ขนาดคุยกันไม่รู้เรื่องสักคำ ยังยืนส่งภาษาใบ้พูดกันได้เป็นวรรคเป็นเวรแถมยัง

ทำท่าสนอกสนใจคนมีเจ้าของแล้วอีกต่างหาก

พ่อนะพ่อ นี่คงไปหลอกเขาว่าเป็นหนุ่มโสดชํ้ารักอีกละสิท่า เตือน ไม่เคยฟังเล้ย...แล้วเดี๋ยวก็มีเรื่องทุกที คราวก่อนก็เพิ่งโดนแฟนของผู้หญิง ที่ไปเจ๊าะแจ๊ะส่งคนมาดักรุมถึงบ้านยังไม่รู้จักเข็ดอีก โชคดีเท่าใดแล้วที่แม่ โทรศัพท์เรียกตำรวจมาทันไม่อย่างนั้นได้ไปนอนหยอดนํ้าข้าวต้มรับปีใหม่ แน่

เมื่อเห็นว่าลูกสาวขี้โมโหส่งสายตาพิฆาตมาให้ คนเป็นพ่อก็รีบลํ่าลา แอรโฮสเตสคนงามอย่างสุดแสนเสียดาย แล้วเดินยิ้มเผล่กลับมารวมกลุ่ม กับผู้ร่วมทัวร์คนอื่นๆ

“อย่าทำหน้าหงิกแบบนั้นสิวะไอ้ฟ้า เจ้าชู้วันละนิดจิตแจ่มใสน่านี่พ่อได้เบอร์มาด้วยนะ เก่งไหมล่ะแม่”

กวินทร์ชูกระดาษแผ่นจิ๋วที่มีเบอร์โทรศัพท์เขียนอยู่ให้คุณนาย ชวนชมดูหน้าตาเฉย ท่าทางภาคภูมิใจเสียเต็มประดา คนเป็นภรรยายิ้มรับหน้าชื่นตาบาน พลางยกมือขึ้นหยิกแก้มสามีเบาๆ ด้วยท่าทางประหนึ่งเป็นคู่รักวัยหวาน

“จ้า เก่งจ้า แสดงว่าพ่อยังฮอตอยู่นะเนี่ย”

ฟ้าใสสะบัดหน้าเมินภาพหวานแหววตรงหน้าอย่างขัดใจ ไม่เข้าใจ มารดาเอาเสียเลย ทำไมถึงได้สนับสนุนปฏิบัติการบริหารเสน่ห์ของบิดามันทุกครั้งไป มิหนำซ้ำยังไม่มีออกอาการหึงหวงให้เห็นสักนิดอีกต่างหากหญิงสาวเคยถามว่าทำไมถึงได้ทนความเจ้าชู้ของบิดาได้ คุณนายชวนชม ผู้มาดมั่นก็ตอบหน้าตาเฉยว่า

'เพราะแม่เป็นที่หนึ่ง เป็นสุดยอดพธูไทยไงล่ะยายฟ้า พวกนั้น ก็แค่ดอกไม้ริมทาง ไม่จริงจังอะไรหรอก ที่สำคัญพ่อเขารักแม่คนเดียว แม่ไว้ใจพ่อ’

นี่มันเหตุผลบ้าอะไรกัน! ชีวิตคู่ต้องซื่อสัตย์และมั่นคงต่อกันสิ ไม่ใช่ไปเที่ยวเจ้าชู้ต่อหน้าต่อตาแบบนี้! ไม่ใช่ทำแบบที่พี่อิฐทำกับฟ้าใสเข้าใจไหมพ่อ!

เจ้าของร่างบางเดินปึงๆ ลากรถเข็นบรรทุกสัมภาระเลี่ยงหนีไป ทางอื่น กวินทร์กับชวนชมมองตามลูกสาวคนเดียวไปด้วยความเป็นห่วง รู้ดีว่าอาการขี้หงุดหงิดแบบผู้หญิงวัยทองของฟ้าใสตลอดระยะเวลา สองเดือนที่ผ่านมานี้เป็นอาการขั้นหนักของคนอกหักรักคุดนั่นเอง คิดแล้วก็อยากจะตั๊นหน้าไอ้แฟนหนุ่มงี่เง่าของลูกสาวนักเชียว รักกันมาตั้งนานจู่ๆ ก็ไปทำสาวท้องเสียนี่ ทำเอาฟ้าใสเสียอกเสียใจ ร้องห่มร้องไห้แทบเสียผู้เสียคน แล้วยังมีหน้ามาตามง้อขอคืนดีอีก วุ่นวายจนฟ้าใสต้องขอลางาน แบบไม่มีกำหนดแล้วหนีมาญี่ป่นนี่ละ ชีวิตถึงได้สงบกับเขาบ้าง หวังแต่ว่า... หลังจากนี้จะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นกับลูกสาวคนสวยของพวกเขาบ้างก็แล้วกัน

แต่ดูเหมือนว่าทริปทัวร์ญี่ปุ่นครั้งนี้จะยิ่งตอกย้ำให้หัวใจของฟ้าใส เจ็บปวดมากขึ้นเป็นทวีคูณ ภาพของเหล่าคู่รักหวานแหววที่ตระกองกอดกันท่ามกลางอากาศอันแสนหนาวเหน็บของเดือนธันวาคมนั้นทำให้ภาพความทรงจำระหว่างเธอกับคุณหมออิฐรูปหล่อที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียน มหาวิทยาลัยไหลย้อนกลับเข้ามาในสมอง ราวกับมีใครตั้งเครื่องเล่นดีวีดี ให้รีเพลย์ภาพซํ้าๆ อยู่อย่างนั้น

ไม่มี...ทั้งมือหนาอบอุ่นที่เคยเกาะกุมมือเธอเอาไว้ ทั้งไหล่กว้างที่เธอเคยซบตอนดูหนัง และ...รอยยิ้มนุ่มนวลที่ทำให้หัวใจสั่นไหว...ไม่มีอีกแล้ว...

บ้าจริง! ฟ้าใสเอ๊ย...จนป่านนี้แล้วยังจะไปคิดถึงไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นอีก โง่! โง่! โง่ช ะมัด!

หญิงสาวโขกหน้าผากเข้ากับกระจกรถทัวร์ดังโป้กๆ ด้วยอาการคล้ายคนผีเข้าจนคุณนายชวนชมและกวินทร์ผวา เจ้าแม่เงินกู้ผู้แสนจะเปรี้ยวจี๊ดรีบผุดลุกขึ้นยืนด้วยมาดประหนึ่งตำรวจจราจรตามลี่แยก แล้วตะเบ็งเสียงแหลมสั่นรถ

“โชะโตะมาเตะ โชเฟอร์ซัง! สตอป! สตอป!”

เอี๊ยด!

โชเฟอร์ชาวอาทิตย์อุทัยเบรกรถเสียงดังสนั่นจนคนในรถโดยสาร ทุกคนเกือบล้มควํ่าหน้าคะมำตกเก้าอี้กันเป็นแถว ฟ้าใสเองถึงกับไหลลงไป นั่งก้นจํ้าเบ้าอยู่กับพื้น ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่ร่างเล็กที่ยังยืนมั่นคงอยู่ บนสองขาของตนเองอย่างงุนงง หญิงวัยห้าสิบห้าผู้คลั่งไคล้ของใช้ลายคิตตี้เป็นชีวิตจิตใจเดินอาดๆ ไปที่หน้ารถโดยไม่สนใจพี่พล ไกด์หนุ่มร่างกลมบ๊อกเหมือนก้อนไขมันเดินได้ ที่นิ่งอึ้งอ้าปากหวอรอฝูงแมลงวันเข้าไปวางไข่ มือป้อมถือไมโครโฟนค้าง ดูเหมือนจะลืมไปแล้วว่ากำลังพูดอะไรค้างไว้

“นี่! ขับรถให้มันนุ่มนวลหน่อยสิ ฟ้าใส มายดอเตอร์น่ะเขากำลัง เครียด ยู โนว์ โบรกเคนฮาร์ตน่ะ อันเดอร์สแต๊นด์”

คุณนายชวนชมไม่พูดเปล่า ยังทำท่าเต้นวาดมือเป็นรูปหัวใจประหนึ่ง ว่าบี้ เดอะสตาร์ มาเองให้ทุกคนชมอย่างไม่อาย คนขับรถวัยดึกส่งสายตา สงสารเวทนามาให้ฟ้าใสที่ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาใคร หญิงสาวค่อยๆ ปีน กลับขึ้นไปนั่งบนเบาะอย่างทุลักทุเล

อยากจะหายตัวไปเสียเดี๋ยวนี้จริงๆ แม่นะแม่ จะประกาศให้เขารู้กัน ทั้งเกาะญี่ปุ่นหรือยังไงกันเนี่ย!

การหลบลี้มาเลียแผลใจครั้งนี้ของฟ้าใสดูจะเป็นการตัดสินใจ ที่ผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง เมื่อมีโทรโข่งปากเอกประจำกรุงเทพมหานคร อย่างคุณนายชวนชมอยู่ด้วย คุณแม่ช่างจ้อผู้ถือคติว่าในโลกนี้ไม่มีความลับ ได้ประกาศให้ลูกทัวร์รับรู้ทั่วกันว่าฟ้าใสกำลังอยู่ในช่วงของการรักษาแผลใจ หลังการอกหักขั้นรุนแรง ทำเอาอาซิ้มอาม่าทั้งหลายพากันออกอาการเป็นห่วงเป็นใย ซื้อขนมนมเนยมาปลอบใจกันยกใหญ่ นี่ยังไม่ทันไรพี่พลกับอาคิตะซัง คนขับรถวัยคราวปู่ก็รู้ลึกรู้ดีเรื่องส่วนตัวของเธอไปจนเกือบจะหมดอยู่แล้ว วันเดินทางกลับสงสัยได้รู้ว่าโคตรเหง้าบรรพบุรุษของเธอมีไฝที่หลังกี่เม็ด กันถ้วนหน้าแน่ๆ ส่วนพ่อน่ะหรือก็ได้แต่คอยเป็นลูกคู่เห็นดีเห็นงามไปกับแม่เสียทุกอย่าง มันน่าโมโหนักเชียว ! รู้อย่างนี้นอนเก็บตัวอยู่ที่บ้านยังสงบเสียกว่า...ติดตามต่อในเล่ม.....