ปฏิบัติการล่าตามหาหัวใจ (พิมพ์ซ้ำ เปลี่ยนปก)

สำนักงานใหญ่ แลงลีย์ รัฐเวอร์จิเนีย

รติมา ริชาร์ตสัน เดินเข้าไปในตัวตึกหกชั้นรูปทรงสี่เหลี่ยม โครงสร้าง อาคารประกอบด้วยเหล็กกับกระจกสีเข้มสะท้อนแสงแดดอ่อนยามเข้า เจ้าหน้าที่ หลายสิบคนซึ่งทำงานในตึกเดียวกันรีบรุดเข้าไปเพี่อให้ท้นเวลาทำงานในเข้า วันจันทร์ที่อากาศสดใสในเดือนธันวาคม อันเป็นช่วงต้นฤดูหนาว ต้นไม้รอบ อาคารผลัดใบเมื่ออากาศหนาวเย็นเข้ามาทักทาย

ห้องทำงานของเธอตั้งอยู่บนชั้นสี่ของอาคารสำนักงานหกชั้น อาคารใหม่ ของชีไอเอสร้างขึ้นในช่วงปีแปดศูนย์ ตัวอาคารเชื่อมเข้ากับตึกเก่าด้านหน้าทาง ทิศตะวันตก รวมทั้งตึกทำงานหกชั้นสองตึก โดยตึกทั้งหมดเชื่อมกันด้วยอาคาร สี่ชั้นตรงกลาง

รติมาเข้าไปในลิฟต์พร้อมเพื่อนร่วมองค์กรนับสิบ เจ้าหน้าที่หญิงซึ่งยืน ขนาบสูงกว่าเธอเกือบคืบ หญิงสาวมองภาพสะท้อนแผ่นโลหะมันวาวภายในลิฟต์ ถ้าผู้โดยสารในนี้เป็นกราฟ ต้องบอกว่าเธอเป็นจุดต่ำสุดอย่างไม่มีข้อสงสัย

ความสูงของเธอเป็นสิ่งหนึ่งที่เธอไม่อยากหยิบยกขึ้นมาเอ่ยถึงแม้จะชาชินนับ

ตั้งแต่ย้ายตามแม่มาที่ประเทศของคนยักษ์เหล่านี้ เธอไม่ได้เตี้ย...เธอบอก

ตัวเองแบบนั้นเสมอ แต่พวกนั้นเป็นพวกประหลาดที่สูงเกินผู้เกินคนต่างหาก

ไฟแสดงหมายเลขชั้นบนแผงหน้าปัดเปลี่ยนไปเมื่อลิฟต์เคลื่อนขึ้น หลาย คนถือแก้วกาแฟกระดาษพิมพ์โลโก้สีเขียวยี่ห้อดังในมือ กลิ่นกาแฟหอมกรุ่น

ลอยกำจายในห้องแคบ ๆ เมื่อประตูเปิดออก ทุกคนต่างรีบมุ่งหน้าสู่ห้องทำงาน ของตน

รติมาเดินเข้าไปถึงโต๊ะทำงานของเธอซึ่งเป็นฉากกั้นสามด้าน แยกสัดส่วน ห้องทำงานให้ออกจากโต๊ะทำงานอีกเกือบยี่สิบโต๊ะภายในห้องใหญ่

“อรุณสวัสดิ์” เสียงร้องทักเป็นภาษาไทยสดใสดังขึ้น สาวน้อยหน้าหวาน ลูกครึ่งไทย-ลาวนามจันทร์มาลาที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่กี่เดือน ชะโงกหน้าข้าม ฉากกั้นที่อยู่ติดก้น ส่งรอยยิ้มสว่างไสวให้เธอ

“สวัสดียามเข้า” เธอทักกลับไป “สุดสัปดาห์นี้เป็นไงบ้าง” รติมาถามพลาง ถอดเสื้อโคตตัวยาวลงพาดกับพนักเก้าอี้ทำงาน

สาวน้อยย่นจมูก “เหมือนเดิม อยู่บ้าน เช่า'หนัง'พี่บอนด์ภาคใหม่มาดู...

คนเดียว” เธอยํ้า “แล้วพี่ล่ะ ไปเที่ยวฟลอริดาสนุกไหม”

รติมายิ้มกับคำตอบของเพื่อนร่วมงาน เจมส์ บอนด์ เป็นหนังเรื่องโปรด ของจันทร์มาลา และเธอไม่จำเป็นต้องดูหนังคนเดียวหากต้องการเพื่อน

จันทร์มาสามีเชื้อเจ้าชาวลาวทางพ่อและมีแม่เป็นคนไทย พ่ออพยพมา อเมริกาตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก เธอเป็นคนสวย ใบหน้ารูปไข่เกลี้ยงเกลางาม

อ่อนช้อย ผมดำขลับเงางามรวบหางม้าอย่างลวก ๆ ผิวขาวนวลละเอียดลออแบบ ชาวเอเชีย หนุ่มๆ ในที่ทำงานหลายคนเคยชวนเธอออกไปกินข้าว แต่เพราะเธอ ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทต้องการมีความสัมพันธ์ฉาบฉวย...ออกจะโรแมนติกประเภท มองหารักแท้ ดังนั้นเธอจึงมองหาคู่แท้ของเธอต่อไป

“ก็ดี”

“เท่านั้นน่ะ?” จันทร์มาลาถามเสียงสูง “อือ” เธอพยักหน้า

“เป็นไงบ้างล่ะ เล่าให้พิงหน่อยซิ” จันทร์มาลาเซ้าซี้ ทำหน้าแป้นอยากรู้ อยากเห็น

“คล้ำลงไปนิดหนึ่ง นอนอาบแดดสบายใจ” หญิงสาวยกแขนที่คลํ้าลง

เพราะแดดจัดให้เพื่อนสาวดู

“อิจฉาจังเลย วันหลังแจนขอตามพี่ไปด้วยนะ ขี้เกียจอยู่บ้านคนเดียว”

ทั้งสองสื่อสารด้วยภาษาไทย ทั้งพูดและการเขียนโน้ต ซึ่งนับว่าเป็นข้อ ได้เปรียบของทั้งคู่ แม้สำเนียงของจันทร์มาลาจะแปร่ง ๆ และบางครั้งศัพท์แสง ก็แปลก ๆ แต่เธอก็ไม่ระย่อกับการฝึกฝน จันทร์มาลาพูดได้ถึงสี่ภาษา อังกฤษ ฝรั่งเศส ลาว และไทย ซึ่งนับว่าเป็นความสามารถพิเศษที่ทำให้เธอได้เข้ามานั่ง ในห้องทำงานแห่งนี้

“ได้สิ คริสต์มาส'นี้พี่คงไปอีก ถ้าแจนไม่ติดอะไรก็ไปกับพี่ได้ พ่อแม่ของ พี่ใจดีจะตาย” เธอยิ้มเมื่อคิดถึงรอยยิ้มของแม่เมื่อตอนกล่าวลากันเมื่อคืน

รสรินและ ดร. เคนเนธย้ายไปอยู่ที่ฟลอริดาหลังจากเคนเกษียณจาก สถาบันวิจัยทางการแพทย์ขององค์การอนามัยโลกเมื่อปีก่อน เคนชื้อบ้าน

ที่พิลอริดาไว้เมื่อหลายปีที่แล้วเพี่อเอาใจแม่ที่ไม่ชอบฤดูหนาวอันหฤโหดของ นิวยอร์ก หลบลี้หนีความหนาวเหน็บไปยังฟลอริดาทุกปี จนกระทั้งเกษียณ ทั้ง

คู่จึงตัดสินใจย้ายไปอยู่ที่นั่นอย่างถาวร

แม่เป็นสตรีที่เพียบพร้อมในความคิดของรติมา ท่านเป็นอดีตพยาบาล ประจำโรงพยาบาลในอำเภอชายแดนทางเหนือของเขียงใหม่ พบรักกับ ดร. เคนเนธ ริชาร์ดลัน นายแพทย์หนุ่มพ่อม่ายลูกติดที่ถูกส่งตัวมาศึกษาวิจัยโครงการโรคใน แถบร้อนชื้น ตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่เคนอยู่ที่นั่น ผู้อำนวยการโรงพยาบาลได้ ให้แม่ของเธอคอยช่วยเหลือนายแพทย์ชาวต่างชาติในด้านต่าง ๆ ทั้งช่วยแปล เอกสาร สื่อสารกับพวกชาวบ้าน จนเรียกได้ว่าเป็นเลขาฯ ส่วนตัว

เมื่อสิบกว่าปีก่อนนั้นแทบจะหาคนพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ โดยเฉพาะ

อย่างยิ่งในอำเภอชายแดนติดกับประเทศพม่า แม่ชองเธอนับว่าสามารถสื่อสาร

กับหมอฝรั่งได้มากกว่าคนอื่นจึงรับหน้าที่นี้ไป หลังจบโครงการเคนขอแม่แต่งงาน ท่านจึงตัดสินใจแต่งงานใหม่หลังจากที่พ่อชองเธอถูกยิงเสียชีวิตในหน้าที่สองปี ก่อนหน้านั้น พร้อมกับพาลูกสาวคนเดียวมาอยู่อเมริกาด้วยกัน

เคนมีลูกชายซึ่งเกิดจากอดีตภรรยาที่แยกทางกันไป เนื่องด้วยหน้าที่การ งานชองเขาที่ต้องเดินทางอยู่บ่อยครั้งทำให้ชีวิตแต่งงานชองทั้งคู่พังครืนในที่สุด ทั้งสองมีลูกชายที่อายุมากกว่าเธอสี่ปี โจชัวเรียนมัธยมปลายปีสุดท้ายเมื่อรติมา

ย้ายมาอเมริกา หลังจากเคนแต่งงานกับแม่ก็มีลูกชายด้วยกันอีกสองคนคือ

วิลเลียมและแมทธิว ซึ่งกำลังเรียนอยู่มัธยมปลายในฟลอริดา รติมาในฐานะ

ลูกสาวคนเดียวจึงเป็นที่รักของสมาชิกทั้งบ้าน พ่อเลี้ยงของเธอให้ความรักและ ความอบอุ่นแก่เธอทัดเทียมกับลูกชายทั้งสามคน

“นี่พี่เรย์รู้ไหม เมื่อกี้มิสเตอร์ซางเขาเดินมาถามถึงพี่ด้วยนะ” จันทร์มาลาแจ้งข่าว

มิสเตอร์ซาง หรือ เดวิด ซาง หัวหน้าของเธอ ลูกครึ่งอเมริกัน-จีน อดีต สายลับมือหนึ่งแห่งภาคพื้นแปซิฟิก เขามารับตำแหน่งในสำนักงานใหญ่เมื่อสูงอายุ ด้วยความเชี่ยวชาญทำให้ได้เลื่อนขึ้นเป็นหัวหน้าสายงาน ปกติเขาไม่เคยเดิน มาตามหาลูกน้อง ยกเว้นเป็นเรื่องด่วนจริงๆ

“งั้นหรือ แกบอกหรือเปล่าว่าทำไม”

“ม่าย...รู้...” สาวน้อยทำเลียงยานคางส่ายหน้า “แจนสงสัยว่าจะเป็นเรื่อง ซีเรียส...แกหน้าหงิกเชียว”

ความรู้สึกหวาดระแวงทำให้ขนท้ายทอยลุกซู่ รติมาพยายามนึกถึงงานที่ เธอแปลส่งเมื่ออาทิตย์ก่อนว่ามีข้อผิดพลาดตรงไหนหรือไม่ แม่จะมั่นใจว่างาน ของเธอทำได้อย่างละเอียดรัดกุมแล้วแตกยังอดหวาดหวั่นไม่ได้ ก็เธอทำงานอยู่ ในองค์กรระดับโลกนี่นา หากมีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นเพราะเธอละก็...ไม่ละ...เธอไม่อยากคิด

รติมาทำงานเป็นเจ้าหน้าที่วิเคราะห์ด้านการเมืองของภาคพื้นเอเชียแปซิฟิก ประจำสำนักงานข่าวกรองกลาง หน้าที่ประจำของเธอคืออ่านข่าวและบทความทุก ชนิดที่เกี่ยวข้องกับประเทศไทยและเพื่อนบ้าน แปลและวิเคราะห์สถานการณ์ การเมืองของประเทศแบบเจาะสึกถึงแก่น โดยประมวลเข้ากับรายงานข่าวภายใน จากหน่วยงานของสหรัฐฯ มองทิศทางการดำเนินนโยบายของรัฐบาลแล้วทำ รายงานเสนอต่อเจ้านาย งานของเธอดูเหมือนง่าย แต่แท้จริงแล้วรายงานที่เธอ นำส่งนั้นจะต้องได้รับการวิเคราะห์อย่างถูกต้องและแม่นย่า หากมีข้อผิด'พลาด ขึ้นมาเพียงจุดเล็ก ๆ อาจก่อให้เกิดผลกระทบขยายเป็นวงกว้างเลยทีเดียว

“เดี๋ยวแกคงเรียก...ถ้าเป็นเรื่องด่วนจริงๆ”รติมาขมวดคิ้วก่อนจะคลายออก อย่าตีตนไปก่อนไข้...เธอเตือนตัวเองพลางนึ่งลงหน้าจอคอมพิวเตอร์

ประจำตัวหลังฉากกั้น การโดนเจ้านายเรียกมักจะไม่ใช่เรื่องดี อย่างน้อยที่สุด

ก็มักจะโดนตำหนิเรื่องความผิดพลาดของรายงานและต้องทำการแก้ไขโดย

ด่วน มิสเตอร์ซางไม่เคยเรียกตัวเธออีกเลยหลังจากการทำงานในสามเดือนแรก

ที่เข้มงวดเสียจนรายงานทุกฉบับของเธอต้องวิเคราะห์ได้อย่างละเอียด ปิดกั้น ข้อผิดพลาดทุกชนิด ไม่เปิดโอกาสให้เกิดคำถามใด ๆ กับผู้อ่าน นั่นกลายเป็น แนวทางให้เธอปฏิบัติในอีกสองปีต่อมา มิสเตอร์ซางเคยเอ่ยชมบทความเกี่ยวกับ ปัญหาชนกลุ่มน้อยในพม่าของเธอเสียด้วยซ้ำ

“แกถามหาพี่คนเดียวหรือว่าถามถึงคนอื่นๆ ด้วยล่ะ” รติมาลุกขึ้นอีกครั้ง ชะโงกหน้าข้ามฉากกั้น อดถามรายละเอียดไม่ได้

“แกเดินมาที่โต๊ะของพี่ พอไม่เห็นพี่แกก็ถามแจน พอแจนตอบไปว่า

พี่ยังไม่เข้ามา แกก็เดินไปเลย”

“ขอบคุณมากจ้ะ” รติมาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อีกครั้ง เปิดคอมพิวเตอร์ให้

พร้อมทำงาน บนชั้นนี้เธอและจันทร์มาลาตั้งชื่อว่าชั้นนานาชาติ เพราะมีเจ้าหน้าที่ หลายชาติหลายภาษารวมถึงเธอทิ้งสอง ในห้องทำงานของเธอมีเจ้าหน้าที่ผิว เหลืองผมด่าเกือบครึ่ง ส่วนห้องอื่นๆ ก็จะเป็นสำนักงานภูมิภาคอื่นๆ ทั่วโลก

รติมามุ่งมั่นที่จะเข้าร่วมงานในองค์กรกลางนับตั้งแต่เข้าเรียนในมหา- วิทยาลัย เธอเลือกเรียนปริญญาตรีด้านการเมืองระหว่างประเทศและปริญญาโท ด้านเศรษฐศาสตร์จากมหาวิทยาลัยในรัฐแคลิฟอร์เนียซึ่งมีชื่อเสียงติดอันดับ

เธอหวังว่าลักวันหนึ่งจะมีโอกาสได้ทำประโยชน์ให้แก่บ้านเกิดเมืองนอนของตนบ้าง

เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานด้งขึ้น เธอยกหูเมื่อสิ้นเสียงกรงแรก

“รีชาร์ดลันค่ะ”

“รติมา เข้ามาหาผมหน่อย” เสียงสั่งเข้มงวดดังมาตามลาย ไม่ต้องบอก

ก็รู้ว่าเจ้านายเธอกำลังอยู่ในอารมณ์เคร่งเครียดเพียงไร

“ค่ะ” รติมาวางหูโทรศัพท์ลง คว้าสมุดบันทึกขึ้นมา พร้อม ๆ กับสาว

จันทร์มาลาเลื่อนเก้าอี้ชะโงกหน้าอ้อมฉากออกมา

“ใช่ไหม” เธอเลิกคิ้ว

“ใช่ เสียงเข้มมาก...พี่ไปก่อนนะ” รติมาหยิบปากกาขึ้นมาจากโต๊ะ ก้มลูบ ชุดเสื้อเชิ้ตเข้ารูปสีเขียวอ่อนและกระโปรงสีด่ายาวถึงเช่าให้เรียบร้อยก่อนจะก้าว

ไปตามทางสู่ห้องทำงานของมิสเตอร์ซางด้วยย่างก้าวที่มั่นคง ตรงกันข้ามกับ

หัวใจที่เต้นราวกับกลองรัวในทรวงอก

หญิงสาวสงบสติอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิงอยู่หน้าห้องเจ้านาย ก่อนจะ

ยกมือเคาะประตู เสียงร้องอนุญาตด้งขึ้นทันทีเมื่อสิ้นสุดเสียงเคาะ ประหนึ่งว่า

เขากำลังรอคอยเธออยู่อย่างใจจดใจจ่อ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะหัวหน้า” รติมากล่าวขึ้นหลังจากเปิดประตูเข้ามาในห้อง ทำงานของเดวิด

“สวัสดี เชิญนึ่ง” เดวิดผายมือไปยังเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเขา “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวขยับเก้าอี้เบื้องหน้าพร้อมกับทรุดตัวลงนึ่ง เธอ มองเข้าไปในดวงตาสีดำคมกริบของหัวหน้า เขายังดูแข็งแรงแม้จะใกล้เกษียณ เต็มที กรามเหลี่ยมและรอยย่นรอบดวงตาบ่งบอกถึงความแกร่ง แววตาของเขา ยังมี'ไฟลุก'โชน เขาเป็นหัวหน้าที่เข้มงวดแต่ก็จริงใจและเป็นที่รักของลูกน้อง ทุกคนในฝ่าย

“ผมมีเรื่องด่วนต้องการให้คุณทำ” เดวิดเอ่ยขึ้นทันทีที่เธอนึ่งลง “คุณ

จำรายงานที่คุณทำเกี่ยวกับเรื่องชนกลุ่มน้อยที่อยู่ระหว่างพม่ากับไทยได้ไหม”

รายงานความเปลี่ยนแปลงอำนาจการค้ายาเสพติดของชนกลุ่มน้อยที่เธอ ทำเมื่อเดือนก่อนนี่เอง ทำไมเธอจะจ่าไม่ได้ “จ่าได้ค่ะ”

แล้วมีเรื่องอะไรเกี่ยวข้องกับรายงานนี้หรือไง...เธอสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป

“เมื่อสัปดาห์ก่อน สายลับของเราหายไปในการปฏิบัติงานในเขตไทย จาก รายงานที่ได้รับก่อนที่เขาจะสูญหายไปนั้นใกล้เคียงกับข้อมูลในรายงานของคุณ มาก เรามั่นใจว่าคุณมีข้อมูลของพวกชนกลุ่มน้อยมากพอ”

“ค่ะ ฉันใช้เวลากับมันมาก” เธอยอมรับ

“ผมเข้าประชุมด่วนกับกลุ่มเจ้าหน้าที่ระดับสูงด้านอาชญากรรมและ ยาเสพติดเมื่อวาน เราต้องการส่งคนของเราเข้าไปในพื้นที่ และพวกเขาเสนอ... คุณ”

“อะไรนะคะ!”รติมาถามเสียงสูง ตากลมโตของเธอโตกว่าเดิมอีกเท่าตัวด้วย     

“อะไรนะคะ! รติมาถามเสียงสูง ตากลมโตของเธอโตกว่าเดิมอีกเท่าตัว”

                              (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)