The Cupids บริษัทรักอุตลุด : กามเทพออนไลน์

 ‘Valentine’s Day : the holiday that reminds you that if you don’t have a special someone, you’re alone.’ - Lewis Black

วาเลนไทน์ : วันที่มีไว้ตอกยํ้าคนไม่มีแฟน

ว่าคุณช่างหัวเดียวกระเทียมลีบ

๑๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕

มี 'วาเลนไทน์’ อยู่สองครั้งในชีวิต ที่แพรวพราวจะต้องจดจำแบบ ไม่มีวันลืม

ครั้งแรกคือเมื่อสิบสองปีก่อน ตอนอกหักอย่างไม่มีชิ้นดีจากรัก ครั้งแรก สมัยเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่สาม

ส่วนอีกครั้ง ก็คือวาเลนไทน์ ปี ๒๕๕๕ ที่เพิ่งผ่านไปเมื่อคืนนี้เอง!

และการที่วาเลนไทน์ทั้งสองครั้งกลายเป็นวันเลวร้าย ก็ดันมาจาก สาเหตุที่เกี่ยวข้องกันอย่างไม่น่าเชื่อ ดูเหมือนว่าถ้าเธอไม่สามารถข้ามผ่าน ความทรงจำวันแห่งความรักสุดอัปยศเมื่อสิบสองปีก่อนไปได้ ก็เป็นไปได้ว่า มันอาจทำให้วาเลนไทน์ปีต่อไปและต่อๆ ไปของเธอกลายเป็นหายนะได้อีก เหมือนที่เป็นไปแล้วเมื่อคืนนี้

เกิดอะไรขึ้นน่ะหรือเรื่องเมื่อวานมันก็มีอยู่ว่า...

แพรวพราวกำลังจะออกจากบ้านไปทำงานที่บริษัทจัดหาคู่ หรือที่ เรียกเก๋ๆ ว่า Match Maker ชื่อดัง ที่บอกชื่อไปใครๆ ก็ต้องร้องอ๋อ

บอกเลยแล้วกัน บริษัทที่หญิงสาวทำงานอยู่มีชื่อว่า 'คิวปีดฮัต’

ขณะที่เดินออกจากบ้านทาวน์เฮาส์ที่พักอยู่กับแม่สองคน เธอดัน หยุดแวะที่ตู้ไปรษณีย์หน้าบ้าน คิดแล้วยังโมโหตัวเองไม่หายว่าไม่น่าอุตริ หยุดดูเลย ไม่อย่างนั้นเช้าวันนั้นก็คงยังเป็นเช้าที่สดใสต่อไป เพราะจดหมาย เจ้ากรรมฉบับเดียวที่อยู่ในตู้นั่นแท้ๆ ที่ทำให้เสียฤกษ์เสียยามต้องโชคร้าย ไปทั้งวัน ยิ่งกว่าโดนจิ้งจกทักหรือแมวดำวิ่งตัดหน้าเสียอีก

แวบแรกที่เธอเห็นก็ยังอุตส่าห์ดีใจ เพราะไม่บ่อยนักหรอกที่จะมี จดหมายจ่าหน้าซองถึงเธอส่งมาที่บ้านถ้าไม่ใช่พวกบิลเรียกเก็บเงินโฆษณา ขายของต่างๆ หรือสินค้าที่สั่งซื้อทางอินเทอร์เน็ต

ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีใครคบ แต่นี่มันยุคเทคโนโลยีสื่อสาร ฉับไว มีให้เสือกสรรทั้งอีเมล เฟซบุ๊ก บีบี วอตส์แอป์ ไลน์...ไม่มีใคร ใช้วิธีส่งจดหมายติดแสตมป์กันอีกต่อไปแล้ว

ด้วยความสงสัยใครรู้ เธอจึงรีบแกะดูโดยไม่รอช้า พบว่าข้างใน บรรจุการ์ดหนึ่งใบ แวบแรกเธอเกือบหมดความสนใจเพราะคิดว่าอาจเป็น การ์ดเชิญไปงานแต่งงานเพื่อนเก่าที่ลืมหน้าไปแล้วสักคน ช่วงนี้คนยิ่งฮิต แต่งงานกันอยู่ด้วย แต่พอดึงมันออกมาจากซองและเห็นรูปภาพบนการ์ด เท่านั้นเอง แพรวพราวก็ถึงกับผงะ ราวกับมีใครปาก้อนหินเข้ากลางหน้าผาก อย่างจัง

บนการ์ดเป็นภาพรวมหมู่นักเรียนมัธยม ผู้ชายใส่กางเกงขาสั้น ผู้หญิง ใส่คอซอง ยีนเรียงแถวถ่ายรูปกันกลางสนาม ดูเผินๆ ในแวบแรกอาจ ไม่ผิดปกติอะไร แต่ถ้าพินิจดูให้ดีอีกหน่อยจะพบว่า ภาพนั้นผ่านการตัดต่อ ให้หัวของทุกคนเป็นใบหน้าเดียวกันหมด...

คือหน้าของเด็กผู้หญิงที่กำลังหัวเราะโชว์ฟันหน้ายื่นออกมาเป็น แผงราวกับฟันม้า!

ส่วนด้านบนของรูปทำเป็นลูกโป่งคำพูดเหมือนในหนังสือการ์ตูน ญี่ป่น บอกว่าทุกคนในภาพกำลังร้องคำเดียวกัน... 'ฮิ!

นั่นไม่เลวร้ายเท่าตอนที่เธอเปิดดูด้านใน มันเป็นภาพการ์ตูนที่วาด ด้วยโปรแกรมคอมพิวเตอร์ เป็นรูปนักเรียนหญิงฟันเหยินคนเดิมกำลัง ยืนกอดอกหน้าเชิด เมินใส่ดอกกุหลาบจากมือของนักเรียนชายลูกครึ่ง หน้าตาค่อนไปทางฝรั่งที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้า

บนหัวของยายฟันเหยินมีลูกโปงคำพูดเขียนว่า 'ขี้เหร่ เลือกได้’

ตรงใต้รูปนั่นเองถึงได้มีประโยคสรุปใจความทั้งหมดของการ์ด

ยังจำความหลังครั้งนั้นได้ไหม

ขอเชิญเพื่อนๆ ร่วมรำลึกความทรง'จำสุดสยึมกึ๋ย ในครั้งแรกของ งานคืนสู่เหย้าชาว ส.ถ.พ. รุ่น ๕๔ ครั้งที่ ๑

ความร้อนแผ่ซ่านไปทุกอณูของร่างกาย เกือบทำให้เลือดในตัวเธอ เดือดปุดๆ

ใครกันเป็นเจ้าของความคิดออกแบบการ์ดเชิญงานเลี้ยงรุ่นใบนี้ ถ้ารู้จะได้โทร. ไปด่าว่าช่างคิดมุกตลกได้ไม่ขำที่สุดเท่าที่เคยเจอมา!

ถึงเธอจะเลิกฟันเหยินมาได้หลายปีแล้ว แต่ก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดีว่า การที่คนเราฟันเหยินมันน่าตลกตรงไหน

และที่สำคัญ ล้อเรื่องฟันเหยินอย่างเดียวยังไม่พอ ทำไมจะต้องเอา ไอ้ลูกครึ่งฝรั่งขี้นกนั่นมาข้องเกี่ยวด้วย วาเลนไทน์ครั้งนั้นก็ผ่านไปตั้ง สิบกว่าปีแล้ว ทำไมไม่ลืมๆ กันไปเสียก็ไม่รู้

แถมไอ้ที่จำๆ กันน่ะ ก็จำกันแบบผิดๆ เสียด้วย!

ความโกรธทำเอาแพรวพราวเกือบเผลอขยำการ์ดเชิญใบนั้นโยนทิ้ง ไปให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าจะไม่นึกได้เสียก่อนว่าอาจจะมีใคร เดินผ่านถังขยะมา เจอมันเข้า อาจเป็นแม่ เพื่อนข้างบ้าน หรือแม้แต่คนเก็บขยะ

นึกภาพคนเก็บขยะเก็บรูปนี้ไปดูแล้วนั่งหัวร่องอหาย เธอก็เปลี่ยนใจ กัดฟันยัดมันใส่กระเป๋าสะพายแทน

'เครื่องย่อยกระดาษ’ ที่ออฟฟิซคงจะเหมาะกว่าสำหรับภารกิจนี้ การ์ดเชิญน่ะทำลายได้แค่เรื่องจิ๊บจ๊อย แต่ความทรงจำที่ถูกปลุกขึ้นมาล่ะ จะตามหลอกหลอนไปอีกสักกี่วัน!

แพรวพราวพกการ์ดเชิญใบนั้นใส่กระเป๋าสะพายมาถึงอาคารสูง ย่านสีลม อันเป็นที่ตั้งของสำนักงานบริษัทคิวปีดฮัตซึ่งตั้งอยู่บนชั้นสิบแปด

เธอแวะที่ร้านกาแฟชื่อดังชั้นล่างของตึกเพื่อจะหากาเฟอีนมาดับ อารมณ์ ระหว่างเข้าแถวยาวเหยียดยังรู้สึกถึงกระแสวาบๆ จาก 'ของร้อน’ ที่เก็บซ่อนอยู่ในกระเป๋า...รอเดี๋ยวเถอะ อีกไม่นานเกินรอมันก็จะได้พบ จุดจบในเครื่องย่อยกระดาษแล้ว

เมื่อถึงคิวเธอหลังจากอดทนรออยู่ในแถวมานาน แพรวพราวก็สั่ง คาปูชิโนเย็นอย่างที่เคยสั่งทุกวัน วันนี้พนักงานรับออร์เดอร์เป็นคนใหม่ ที่เธอไม่คุ้นหน้ามาก่อน ฝ่ายนั้นรับออร์เดอร์ไปก็คอยจะเหลือบมองมาด้วยสายตาแปลกๆ อยู่หลายครั้ง

เธอคงคิดไปเอง พอได้กาแฟตามที่สั่ง ก็รีบหมุนตัวออกจากแถว พร้อมกันนั้นใครคนหนึ่งก็ร้องขึ้นจากข้างหลัง

'‘ว้าย! แก้วหน้าม้า”

หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว แก้วกาแฟเกือบหลุดจากมือ โชคดีที่ใครอีกคน ปราดเข้ามาช่วยประคองแก้วเอาไว้ได้ด้วยท่าทางตกอกตกใจ

'‘เป็นอะไรไปยายพราวด์ ถือดีๆ สิยะ เดี๋ยวกาแฟหกเลอะเสื้อผ้า ขายขี้หน้าคนหมดหรอก”

แพรวพราวไม่สนใจคำตำหนินั้นรีบตวัดสายตากลับไปมองต้นเสียง ที่เรียก 'แก้วหน้าม้า’ เมื่อครู่ พบว่าเจ้าของเสียงคือคนที่ยีนต่อแถวอยู่ข้าง หลังเธอ ฝ่ายนั้นหาได้มองมายังแพรวพราวไม่ ทว่ากำลังชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปยังป้ายโปรโมชันขายแก้วกาแฟพรีเมียมติดยี่ห้อร้าน ซึ่งมีลายใบหน้าสารพัดสัตว์ ให้เลือกต่างหาก

“เอาแก้วลายหน้าม้าใบนั้นน่ะค่ะ”

“แก้วลายหน้าม้าหมดแล้วค่ะ เหลือแต่ลายหน้าหนู หน้าช้าง แล้ว ก็หน้าลิง” พนักงานเงยหน้าขึ้นตอบหลังจากก้มลงเช็กสต็อก

แพรวพราวถอนหายใจพรืดจนลมแทบหมดปอด...ที่แท้ก็แค่เลือกซื้อแก้วกัน ไม่ได้มีใครเรียกเธอว่า 'แก้วหน้าม้า’ เสียหน่อย

'ใจเย็นๆ นะแพรวพราว การ์ดใบนั้นยังซ่อนอยู่อย่างดีในกระเป๋า ไม่มีใครเห็นสักนิด จะสติแตกไปไหนกัน’ เธอเตือนตัวเอง

'‘เป็นอะไรไปยะวันนี้ ดูสติแตกชอบกล เมื่อคืนฝันร้ายหรือไง” แพรวพราวหันกลับมาเจอเข้ากับแววตาฉงนของหอมหมื่นลี้ที่ยืนคอยอยู่

“เมื่อเช้าต่างหาก”

“เกิดอะไรขึ้น” เพื่อนสนิทที่สุดในบริษัทและเป็นเพื่อนสมัยเรียน มหาวิทยาลัยของเธอยื่นหน้าเข้ามาถามอย่างใคร่รู้ ใกล้จนเห็นแป้งที่โบ๊ะ ผิวหน้าหนาเป็นนิ้วๆ ขนตาปลอมหนาปึ้กโบกไปมาตามจังหวะการกะพริบตา

ไอ้การโปะหน้าหนาๆ มันก็ทำให้เจ้าตัวสวยอยู่หรอก แต่แพรวพราว ยังเคยแซวอีกฝ่ายเล่นๆ ว่า ถ้าหากวันไหนฝ่ายนั้นล้างเครื่องสำอางออก ระวังจะไม่มีใครจำได้ แต่หอมหมื่นลี้ก็ไม่เคยสนใจ ยังบอกหน้าตาเฉยว่า ชาตินี้จะไม่ยอมให้ใครเห็นหน้าที่ไม่ได้แต่งของตัวเองเป็นอันขาด

“ไม่มีอะไรหรอก ฝันร้ายนิดหน่อยน่ะ”

เธอตัดบทขณะเดินเคียงกันออกจากร้าน แต่ก็ยังอุตส่าห์หูดี ได้ยิน เสียงกระซิบกระซาบของพนักงานขายกาแฟดังไล่หลังมา

“ดูคนที่เกือบทำกาแฟหกเมื่อกี้นี้สิคะพี่ คนอะไรไม่รู้ซ้วยสวยนะคะ หนูมองอยู่ตั้งนาน นึกว่าเป็นดาราซะอีก”

“อ๋อ นั่นคุณพราวด์ อยู่บริษัทหาคู่คิวปีดฮัตไง ที่นั่นเขาสวยกัน ทั้งบริษัทน่ะแหละ แต่ไม่รู้ทำไม ถึงยังไม่มีแฟนกันสักคน”

ระหว่างก้าวเข้าไปในลิฟต์เพื่อไปยังชั้นสิบแปดอันเป็นที่ตั้งของ สำนักงานคิวปีดฮัต แพรวพราวกับหอมหมื่นลี้ก็สวนกับหนุ่มออฟฟิซห้าคน ซึ่งเดินออกมาจากลิฟต์พอดี สองคนมองเธอจนเหลียวหลัง คนหนึ่งยิ้มให้ เธอ อีกคนขยิบตาให้ และคนสุดท้ายถึงกับเดินสะดุดขาตัวเองเพราะความเขิน

แพรวพราวได้แต่ทำเป็นไม่เห็นเหมือนทุกครั้ง เธอไม่เคยสนผู้ชาย พวกนี้ เพราะพวกเขาก็แค่พวกที่เห็นผู้หญิงสวยเป็นไม่ได้ นี่ถ้าได้เห็นรูป สมัยก่อนของเธอคงจะพากันหัวเราะ แล้วรีบเผ่นหนีแทบไม่ทันเท่านั้นเอง เบื่อชะมัด พวกผู้ชายที่มองผู้หญิงแค่หน้าตา!

เมื่อออกจากลิฟต์ สองสาวก็เดินมาหยุดที่ประตูทางเข้าบริษัท แตะ บัตรพนักงานที่เครื่องข้างประตู เดินผ่านมุมที่จัดเป็นสวนน้ำพุเล็กๆ ซึ่งมี รูปปันกามเทพยืนฉี่ทำหน้าที่รับแขกอยู่ด้านหน้าบริษัท เข้าไปยังส่วนที่เป็นโต๊ะทำงาน

ที่คิวปีดฮัตมีพนักงานอยู่ทั้งหมดแปดคนรวมแพรวพราวด้วย วราลี หรือเจ๊ลี คือพี่ใหญ่อายุสามลิบสี่ปี ถัดมาคือพริมา นักจิตวิทยาสาว เพียงคนเดียวของบริษัท และเป็นหัวหน้าฝ่ายการตลาดและประชาสัมพันธ์ เป็นคนใจดีธรรมะธัมโมเป็นที่พึ่งของน้องๆ

ที่อายุไล่เลี่ยกันกับแพรวพราวก็มีการะเกด ซึ่งเป็นสาวสวยและ มั่นใจที่สุดในบริษัท หรรษา คู่หูจอมซุ่มซ่ามของการะเกด ทั้งสองคนทำหน้าที่ต้อนรับและดูแลลูกค้าคล้ายกันกับแพรวพราวและหอมหมื่นลี้ ส่วนที่เหลืออีกสองคนได้แก่ นันทิสา หรือออย และมิลิน หรือมิ้ม สองสาวร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้ม คนแรกดูแลฝ่ายบุคคล ส่วนคนที่สองอยู่ ฝ่ายการเงินและบัญชี

อ้อ! ยังมีเจ้าของบริษัทซึ่งเป็นผู้ชายคนเดียว...ภีม เตชะดำรงกุล... ที่ทุกคนเรียกต่อหน้าว่า 'บอส’ และเรียกลับหลังว่า 'อีตาฮิตเลอร์’ อีกคน

เช้านี้พนักงานคนอื่นๆ มาถึงที่ทำงานกันหมดแล้ว และกำลังยืนคุยอะไรกันอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หอมหมื่นลี้ไม่รอช้ารีบปราดเข้าไปร่วมวง แต่แพรวพราวมีธุระสำคัญกว่าที่ต้องทำ

ขณะที่ทุกคนกำลังสนใจเรื่องอื่นอยู่นี่แหละเหมาะนัก เธอหิ้วกระเป๋า สะพายย่องไปยังมุมถ่ายเอกสาร ตรงดิ่งไปยังเครื่องย่อยกระดาษที่ตั้งอยู่ ข้างๆ กัน กดเปีดสวิตช์ ดึงการ์ดเชิญนำโชคร้ายออกมา เตรียมจะยัดมัน ลงไปในเครื่องย่อย พลันนํ้าเสียงเย็นเยืยบก็ดังขึ้นเบื้องหลัง

'‘มาแล้วรึ คุณพราวด์”

เธอสะดุ้งโหยง รีบเก็บของในมือเข้าไปซ่อนในกระเป๋าแทบไม่ทัน

“ทำอะไรอยู่น่ะ”

หญิงสาวหันกลับไป เห็นเจ้านายสุดโหด...ผู้ชายเพียงหนึ่งเดียวของ คิวปีดฮัต ยืนมองเธอด้วยสายตาคมกริบอยู่ตรงนั้น

'‘ปละ...เปล่าค่ะบอส”

“แล้วทำไมต้องทำท่าตกใจอย่างนั้นด้วย อย่าบอกนะว่าเอาเอกสาร ส่วนตัวมาซีรอกซ์ที่ออฟฟิซ”

“เปล่านะคะบอส พราวด์ไม่ทำอย่างนั้นหรอกค่ะ ว่าแต่...บอสมีธุระ อะไรกับพราวด์หรือเปล่าคะ”

“มีแน่ เอาไว้ค่อยไปฟังทีเดียวในห้องประชุมก็แล้วกัน!”

ว่าแล้วเขาก็เดินฉับๆ นำไป แพรวพราวจึงจำต้องเลื่อนภารกิจ 'ย่อย กระดาษ’ ออกไปก่อน แล้วรีบเดินตามภีมเช้าไปในห้องประชุม ซึ่งคนอื่นๆ ทยอยกันเข้ามานั่งประจำที่พร้อมหน้าพร้อมตา

ภีมเปีดฉากบ่นเรื่องประสิทธิภาพการทำงานของทุกคน และยํ้าเรื่อง เดิมๆ คือการที่พนักงานคิวปิดฮัตทุกคนล้วนเป็นโสดกันหมด พร้อม ประกาศว่าปีนี้ทุกคนจะต้องหาแฟนให้ได้ เพื่อจะได้เป็นตัวอย่างให้ลูกค้า

ติดตามต่อในเล่ม…