อริร้าย อริรัก (รติรมย์)

1

ณ เดอะ โนว่า โฮเทล โรงแรมระดับห้าดาวที่ตั้งอยู่ใจกลาง

เมือง ซึ่งมักมีแขกระดับวีไอพีทั้งชาวไทยและชาวต่างประเทศหมุนเวียน

เข้าพักอยู่เสมอ แม้หลายปีที่ผ่านมาโรงแรมจะประสบภาวะขาดทุน จาก

วิกฤติทางการเมืองและวิกฤติการเงินโลกอย่างหนัก จนยอดการเข้าพัก

เกือบเป็นศูนย์และเกือบทำให้ธุรกิจต้องปิดตัวไป แต่ด้วยเงินหนุนหลัง

ก้อนโตจึงทำให้โรงแรมแห่งนี้ยังคงยืนหยัดฝ่าวิกฤตินั้นมาได้จวบจน

ทุกวันนี้...

และที่ล็อบบี้ของโรงแรมนั่นเอง ก็มีพนักงานต้อนรับสาวสวย

รูปร่างสะโอดสะองยืนประจำตำแหน่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ หญิงสาวอยู่ใน

ชุดเครื่องแบบพนักงานสีครีมประดับทองที่ดูดีมีระดับไปทุกกระเบียด

ชุดสวยซึ่งตัดเย็บอย่างประณีตยิ่งทำให้หญิงสาวดูสวยสะดุดตา

ด้วยผิวขาวละเอียดอมชมพูสุขภาพดี สุกใสเหมือนดอกไม้

แรกแย้ม ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตสวยคมอย่างสาวตะวันตก หากแฝงไว้

ด้วยความอบอุ่นเป็นมิตรอย่างสาวเอเชียที่ดูน่ารัก จมูกก็โด่งสวยได้รูป

รับกับโครงหน้ารูปไข่อย่างเหมาะเจาะ ผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตเกล้า

ขึ้นเผยให้เห็นลำคอระหง ยิ่งขับให้ดวงหน้าของเธอสวยเด่นราวจับปั้น

โดยจิตรกรเอก ที่ผสมผสานความงามอย่างตะวันตกและตะวันออกไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ด้วยกันอย่างลงตัว สาวสวยกับบรรยากาศหรูหราของโรงแรมห้าดาว

ทำให้สถานที่แห่งนี้ยิ่งดูน่ามองน่าอยู่ไม่มีที่ติ แต่ตอนนี้จะบกพร่องไป

สักนิดก็ตรงที่ว่าเธอกำลังทำหน้าหงิกหน้างอไม่พอใจ มันช่างดูขัดหู

ขัดตากับการทำหน้าที่เป็นผู้ต้อนรับเสียนี่กระไร

“เกิดชาติหน้าฉันใด ขออย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย สาธุๆ ๆ”

กีกี้ หรือ อัญมณี เนตรกรุณ สาวสวยลูกครึ่งไทย-อังกฤษกำลัง

ทำหน้างอ พนมมือและผงกหัวงกๆ อย่างสาปส่งให้ชายหนุ่มที่เพิ่ง

เดินจากไป เธอขมุบขมิบปากไม่หยุดด้วยภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำสลับ

กับภาษาอังกฤษชัดเจนอีกสี่ห้าคำ ราวกับกำลังร่ายมนตร์สาปส่งศัตรู

คู่อาฆาตอย่างไรอย่างนั้น

“นั่นมันคุณกวินนี่นา”

เรวดี ประชาสัมพันธ์สาวใต้หน้าคม เพื่อนร่วมงานของอัญมณี

ออกอาการตื่นเต้นสุดขีด ซึ่งดูจะตรงข้ามสุดขั้วกับท่าทางของเพื่อนสาว

ของเธอที่มีต่อชายหนุ่มคนเดียวกัน เรวดีได้แต่บิดไปบิดมาอย่างตื่นเต้น

ปนเพ้อฝันกับความหล่อเหลาสมบูรณ์แบบของ กวิน ลูกชายคนเดียว

ของเจ้าของโรงแรมสุดหรูแห่งนี้

“โอ๊ย! ฉันอุตส่าห์ตั้งตารออยู่ทั้งวัน พอขวัญใจของฉันมาก็

ดันได้เห็นแค่แผ่นหลังแวบๆ”

เรวดีบ่นพึมพำ พลางค้อนควักใส่เพื่อนสาวที่ยังคงหน้าหงิก

งอไม่เลิก

“ทีหลังคุณกวินผ่านมาก็เรียกฉันด้วยนะยะยายกี้ ฉันจะรับ

หน้าเอง”

เรวดีออกอาการหึงหวงชนิดไม่มีมูล

“คนนิสัยแย่ขนาดนี้ ต่อให้หล่อให้รวยกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า

จ้างให้ก็ไม่เอา คนอะไรบ้าชะมัด”

น้ำเสียงขุ่นเคืองของอัญมณีทำให้เรวดีหยุดเพ้อชั่วคราว แล้ว

หันมาสนใจอัญมณีแทน เธอจ้องอัญมณีใกล้ๆ ในขณะที่สายตาของ

อัญมณียังคงจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่ม ซึ่งตอนนี้เขากำลังจับมือทักทาย

 

 

 

 

 

 

 

 

แขกชาวต่างชาติที่ดูจะเป็นบุคคลสำคัญ เพราะมีบอดี้การ์ดตัวใหญ่

ขนาดน้องๆ ยักษ์วัดแจ้งใส่แว่นดำห้อมล้อมระวังภัยให้เขาเป็นการใหญ่

“คุณกวินทำอะไรให้ หรือว่าเธอไปทำอะไรผิดพลาดมาอีกยะ

ยายกี้” เรวดีซักไซ้

“คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ มาถึงก็ว่าๆ ไม่ฟังเหตุผลเอาซะเลย ใคร

จะอยากให้เกิดขึ้นกันล่ะ ใจคอจะให้กราบขอโทษเลยรึไงถึงจะพอใจ

ทำอย่างกับว่าฉันไปฆ่าใครตายมาอย่างนั้นแหละ”

“ที่เธอให้กุญแจลูกค้าวีไอพีผิดห้อง...ทำน้ำหกรดท่านทูต

อังกฤษ...ตะคอกใส่มาดามภรรยาสุลต่าน...เหยียบเท้าลูกสาวเจ้าสัว

จากเมืองจีน...เกือบจะบีบคอลูกชายตัวแสบของรัฐมนตรีกระทรวง

มหาดไทย...ก็น่าอยู่หรอกนะ เขายังไม่ไล่ออกก็บุญแค่ไหนแล้วยะ”

เรวดีพูดลอยๆ กับเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ที่ยากจะลืมเลือน

ของอัญมณีที่เริ่มต้นและมีมาไม่ขาดสาย ตั้งแต่เธอเข้ามาทำงานที่นี่ใน

ช่วงเวลาสามเดือนเศษที่ผ่านมา

“ก็ไม่ได้ตั้งใจ ทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุ” เจ้าตัวอึกอัก

“บางอย่างก็น่าไหมล่ะ ลูกค้าบ้าบออะไร เอาแต่ใจขนาดนั้น

ฉันทำเพื่อศักดิ์ศรีของพนักงานอย่างเราต่างหาก พนักงานนะ ไม่ใช่

ทาส” คราวนี้เธอทำหน้าหงิกงอหนักกว่าเก่า

“แล้วคราวนี้เรื่องอะไรอีกล่ะ”

“จริงๆ ก็ไม่มีอะไรสักหน่อย” อัญมณีรีบปฏิเสธ

“แล้วโมโหคุณกวินเรื่องอะไร” เรวดีเค้น

“ก็ฟังภาษาอังกฤษสำเนียงประหลาดไม่ถนัดน่ะ ลูกค้าเลย

หงุดหงิดใส่” เธอหลบตาเพื่อนสาว

“ลูกค้าหงุดหงิดใส่หรือหงุดหงิดใส่ลูกค้า”

เรวดีหรี่ตาเค้นความจริง...ไม่นานความจริงชุดใหญ่ก็พรั่งพรู

ออกมาราวเขื่อนแตก

“มันไม่ใช่ความผิดของฉันนะ ถ้าตาคนบ้าอำนาจจอมหาเรื่อง

นั่นไม่เข้ามาก้าวก่ายซะก่อน นี่คงจะเอาเรื่องเก่าๆ มาเหมารวมว่าฉัน

 

 

 

 

 

 

 

ทำงานแย่ ไม่ตั้งใจบริการลูกค้า จับผิดพนักงานแบบนี้องค์กรจะน่าอยู่

ได้ยังไง ก่อนไปยังหันมาต่อว่ากันอีก ว่าคุณแน่ใจนะว่าคุณใช้ภาษา

อังกฤษเป็นภาษาหลัก ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ความผิดฉันสักหน่อย แขกคนนี้

พูดภาษาอังกฤษแย่สุดๆ เรียกว่าพูดไม่ได้เลยดีกว่า สำเนียงนั่นมัน

ประหลาดสิ้นดี ความผิดฉันเหรอที่แขกคนนี้พูดภาษาอังกฤษแทบ

ไม่ได้ ใช้ภาษาใบ้เอายังจะดีกว่า แถมยังมาหาว่าฉันหงุดหงิดใส่ลูกค้า

อยากรู้นักว่าเป็นตัวเองฟังไม่ออกยังจะยิ้มระรื่นได้อีกไหม เอาแต่จ้อง

จับผิดตลอดเวลา ยังกับทำงานอยู่ในคุก”

อัญมณีร่ายยาวอย่างฉุนเฉียว ในขณะที่เรวดีได้แต่ทำตา

ปริบๆ ไม่ตอบรับคำบ่นชุดใหญ่ของเธอแม้แต่น้อย...

“เดี๋ยวคุณไปพบผมที่ห้องด้วยนะ คุณอัญมณี”

อัญมณีได้เห็นเต็มตากับเหตุผลจังๆ ที่ทำให้เรวดีเงียบราว

เป่าสาก เพราะงานนี้เจ้านายสุดหล่อได้ยินคำบ่นร่ายยาวของอัญมณี

ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ขาดไม่เกิน

เธอเดินเข้ามาพบเขาที่ห้องทำงานตามบัญชา ที่หน้าห้องมี

ป้ายกรอบทองหรูหราบ่งบอกยศศักดิ์อยู่ชัดเจน

‘กวิน เศรษฐากรณ์ กรรมการผู้จัดการ’

กวินคือลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลเศรษฐากรณ์

เป็นหนุ่มนักเรียนนอกวัยยี่สิบห้าปีที่เพิ่งจะคว้าปริญญาโทด้านการ

บริหารธุรกิจมาหมาดๆ จากมหาวิทยาลัยชื่อดังในสหรัฐอเมริกา เพียบ

พร้อมไปด้วยคุณสมบัติและรูปสมบัติ ทายาทเพียงคนเดียว อนาคต

เจ้าของตัวจริงของ ‘เดอะ โนว่า โฮเทล’

“คุณเป็นคนที่มีปัญหานะอัญมณี”

เขาเริ่มบทสนทนาอย่างเยือกเย็น เหมือนไม่ได้จงใจจะตำหนิ

แม้อัญมณีจะตกใจที่เขามาได้ยิน แต่ตอนนี้ความโกรธเกลียดที่มีต่อ

เจ้านายหนุ่ม กำลังไต่ชาร์ตไม่ลดไม่ละ ถึงแม้จะเจือความรู้สึกผิดอยู่บ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ที่แอบนินทาเขาลับหลัง แต่ตอนนี้เธอสนใจแต่เพียงท่วงท่าและวาจา

ของเขาที่ช่างดูน่าหมั่นไส้สิ้นดี เขาทำอย่างกับว่าตัวเองเป็นเทพเจ้าแห่ง

ความถูกต้องเสียอย่างนั้น

“คุณไม่เคยพิจารณาตัวเองเลย ว่าคุณเป็นคนผิดในหลายๆ

เรื่องที่ผ่านมา”

เขาเข้าเรื่องโดยไม่มีอารัมภบท ขณะที่อัญมณีกำมือแน่น เธอ

รู้สึกว่าถ้าหากไม่รีบกำมือเอาไว้เสียตั้งแต่ตอนนี้ เธออาจจะได้ชกหน้า

ลูกชายเจ้าของโรงแรมแทนการได้ยื่นจดหมายลาออกอย่างเป็นทางการ

“คุณฟังอยู่รึเปล่า” เขาจ้องเธอเขม็ง

“...”

ไม่มีภาษาพูดหรือภาษากายใดๆ ที่จะตอบรับบทสนทนา เธอ

ก้มหน้านิ่ง นั่นหาใช่ด้วยความรู้สึกกลัว แต่เป็นความรู้สึกโกรธล้วนๆ

“ทีแรกผมคิดว่าจะให้โอกาสคุณ ได้เรียนรู้งานจนครบสี่เดือน

หวังมาตลอดว่าคุณจะเรียนรู้และพัฒนาตัวเอง แต่ตอนนี้คุณกำลังทำให้

ผมคิดว่าที่ผ่านมาผมคิดผิด”

เสียงนั้นเจือความผิดหวัง แต่หลักๆ จะเป็นความดูแคลน

เสียมากกว่า

“คุณมาสมัครงานด้วยวุฒิจากต่างประเทศ แต่ก็เป็นแค่ชั้น

มัธยมปลาย ที่ฝ่ายบุคคลรับคุณเอาไว้ก็เพราะความสามารถทางภาษา

ถึงแม้คุณจะพูดภาษาอังกฤษได้ดีเหมือนเจ้าของภาษา ส่วนภาษาไทย

คุณก็ชัดเจนไม่มีที่ติ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะวิเศษไปกว่า

พนักงานคนอื่นจนละเลยเรื่องมารยาท” เขาร่ายยาวเป็นชุด

“หรือคุณคิดว่าเราจะหาคนที่เก่งภาษาที่ไหนอีกไม่ได้ ถึงได้

ทำตัวแบบนี้ ไม่คิดเหรอว่านี่เป็นโอกาสดีแค่ไหนที่คนอย่างคุณได้มา

ทำงานที่นี่”

เขาหยุดจ้องเธอ เหมือนคุณครูระเบียบที่คอยจับผิดนักเรียน

“ถึงแม้คุณจะมีความสามารถหลายๆ อย่าง แต่ผมคิดว่าคุณ

น่าจะเรียนรู้เรื่องการควบคุมอารมณ์ให้มากกว่านี้นะ เพราะหัวใจของ

 

 

 

 

 

 

 

การทำงานโรงแรมก็คือการบริการ ไม่ว่าคุณจะมีข้อดีอะไรแค่ไหน ถ้า

คุณขาดหัวใจของการเป็นนักบริการที่ดี คุณก็คงต้องพิจารณาตัวเอง

ใหม่แล้วละ”

เขาพูดเรื่อยอย่างพร่ำสอน ตอนนี้ทุกๆ พยางค์ที่เขาพูดออก

มา มันกำลังทำให้ใจของอัญมณีเต้นแรงขึ้นทุกทีด้วยความรู้สึกอัดอั้น

เกินบรรยาย

“ดิฉันขอลาออก” เธอโพล่งเสียงแข็ง

กวินจ้องตากับเธอเขม็ง ทั้งคู่จ้องกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

ไม่มีใครยอมหลบตาไปก่อน เหมือนต้องการจะท้าทายให้รู้นักไปว่าใคร

แน่กว่ากัน กวินเป็นฝ่ายละสายตาจากดวงตาคู่งามที่ตอนนี้กำลังอาบ

ไปด้วยความโกรธขั้นสุด ไม่ใช่เพราะยอมแพ้ แต่ผู้บริหารอย่างเขา

ไม่ได้คิดจะไปเอาชนะคะคานในเรื่องไร้สาระกับพนักงานระดับล่างอย่าง

เธอเสียมากกว่า เขาก้มกวาดสายตาอ่านข้อมูลในแฟ้มประวัติพนักงาน

ที่ถืออยู่ในมือ

“คุณอายุยี่สิบ จบแค่มัธยมปลาย ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง มี

ภาระเลี้ยงดูแม่ และไม่มีญาติมิตรที่ไหนให้พึ่งพา คุณคิดจะออกจาก

งานง่ายๆ เพียงเพราะรับคำตำหนิไม่ได้เท่านั้นน่ะหรือ...คุณอัญมณี

เนตรกรุณ”

เขาปิดแฟ้มในมือลง เพื่อประจันหน้ากับเธออีกครั้ง แววตา

ท่าทางเตือนให้เธอรู้ว่าเขาคือคนที่เหนือกว่าเธอทุกประการ

ไม่มีคำตอบจากพนักงานจอมรั้น จนกวินต้องตั้งใจมองเธอ

ให้ชัดๆ ว่าเธอหลับในกลางอากาศไปแล้วหรือว่าอย่างไร มันทำให้

เขาได้มีโอกาสจ้องดวงหน้าที่สวยงามราวจับปั้นของเธอ แต่สิ่งที่ทำให้

เขาต้องตกใจก็คือ เธอมีน้ำตานองหน้าสวยๆ นั่นทำเอาชายหนุ่มทำ

อะไรไม่ถูก และพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

“ฉันขอลาออก”

อัญมณีพยายามพูดให้ชัดเจนที่สุดผ่านน้ำเสียงที่สั่นเครือ

กวินได้แต่นิ่ง เขากำลังเรียบเรียงความคิดอย่างหนัก พยายามถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

หาเหตุผลที่ทำให้คนรั้นและแข็งกร้าวไม่ยอมใครอย่างเธอร้องไห้น้ำตา

นองหน้าเอาดื้อๆ อย่างนี้

“ไปพิจารณาอะไรให้ดีๆ แล้วค่อยมาคุยกัน ผม...”

เขาไม่ทันพูดจบดี เธอก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วจ้องเขา ถ้า

เขาตาไม่ฝาด เธอเหมือนจะแสยะยิ้มมุมปากให้อย่างชิงชัง ก่อนจะหัน

หลังเดินออกไปอย่างไร้มารยาท

“นี่คุณ...” กวินขึ้นเสียง

วินาทีนี้ต่อให้ดังแค่ไหน ก็ไม่อาจรั้งอัญมณีให้กลับมาตรงนี้

ได้อีก…

“ใจเย็นน่ากี้ สมัยนี้งานมันไม่ได้หาได้ง่ายๆ นะ ที่นี่ให้เงิน

ดี สวัสดิการอะไรก็ดี คิดดีๆ ก่อนสิ”

เรวดีพยายามจะชักแม่น้ำทั้งห้ามาห้ามปรามพายุโมโหของ

อัญมณีที่กำลังปึงปังเก็บของทั้งหมดออกจากตู้เก็บของส่วนตัวเป็นการ

ใหญ่

“คุณกวินก็แค่เรียกไปตักเตือน ทำไมไม่ลองคิดล่ะว่าเขาให้

โอกาสเธอขนาดไหน ใครๆ ก็คิดว่าเธอเป็นเด็กเส้น ดูสิ่งที่เธอเคยทำสิ

อยู่มาได้ตั้งสามเดือนก็มหัศจรรย์มากแล้วนะกี้” เรวดีแสดงความเห็น

ก่อนพูดต่อว่า

“อีกอย่างคุณกวินเขาก็ไม่ได้มีเวลามาคุยมาสนใจพนักงาน

ระดับเราหรอกนะกี้ ที่เขาว่าเขาเตือน ก็เพราะความหวังดี ทำไมไม่คิด

แบบนี้ล่ะ”

อัญมณีดูไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เรวดีพูดสักนิด เพื่อนสาวเองก็

เห็นความรู้สึกของเธอได้ชัด จากปากเบ้เหยเกแสดงความไม่เห็นด้วย

ชนิดออกหน้าของพนักงานตัวแสบ

“เธอก็ต้องกินต้องใช้ไหนจะแม่อีก ไหนบอกว่าต้องดูแลแม่

ไม่ใช่เหรอ คิดถึงแม่ไว้สิกี้”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เรวดีใช้ไม้เด็ด ซึ่งนั่นทำให้อัญมณีหยุดคิดสักเสี้ยวอึดใจ

แต่มันก็แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น ก่อนที่เธอจะรีบยัดข้าวของลงกระเป๋า

คราวนี้มันรวดเร็วเสียยิ่งกว่าเดิม

“โธ่! กี้...ใจเย็นๆ ค่อยๆ คิดเถอะ” เรวดีอ้อนวอน

“เชิญเธออยู่ที่นี่ไปเถอะ มันอาจจะดีกับเธอ แต่สำหรับฉัน

ที่นี่มันเฮงซวยสิ้นดี ลาก่อน ไอ้เจ้าของโรงแรมเส็งเคร็ง”

เธอปิดประตูตู้เก็บของดังโครม แทนการอัดหมัดใส่หน้า

นายกวินที่เรวดีชมไม่ขาดปากว่าดีนักดีหนา

“พอกันที”

อัญมณีจัดแจงเปลี่ยนชุดพนักงานที่เธอไม่คิดจะใส่มันอีก

แล้วเปลี่ยนเป็นกางเกงยีนสกินนี่สีเข้มกับเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหลวม เธอ

สะพายกระเป๋าเป้ใบโต ก้มผูกเชือกรองเท้าผ้าใบให้แน่น ปล่อยผมยาว

นุ่มสลวยสีน้ำตาลที่เป็นลอนตรงปลายอย่างธรรมชาติ แปลงโฉมจาก

พนักงานสาวสวยใจร้อนกลายเป็นเด็กสาวไฮสกูลขี้โมโหแทน

“ขอบคุณมากสำหรับทุกอย่าง”

เธอยื่นถุงกระดาษใบโตที่บรรจุชุดฟอร์มพนักงานโรงแรมส่ง

คืนเรวดี

“โชคดีนะเรวดี”

“โธ่! กี้”

เรวดีได้แต่ส่งสายตาปริบๆ มองเพื่อนร่วมงานที่ฉุนขาดเดิน

จากไป