พอเพียงเธอ (แก่นฝัน)

ใครก็รู้ว่า ปราบ  เดชาศิริ  เป็นสุภาพบุรุษสุดเนี้ยบ ช่างเลือกสรรแต่สิ่งที่ดีที่สุด

ไม่เว้นแม้แต่ ‘คนรัก’ เขาก็ยังวางมาตรฐานเอาไว้สูงลิบ จนไม่เคยมีหญิงสาวสักคนที่ดีพอ

แต่พอโลกกลมๆ ส่งใครบางคนเข้ามา ระบบสแกนของเขาก็ชักจะรวน

เพียงตะวัน  เป็นผู้หญิงธรรมดาที่เขารู้สึกว่ามีอะไรน่าค้นหามากกว่าแค่ใช้สายตาประเมิน

เธอไม่เหมือนใคร...

จะพูดอะไรก็เข้าหู จะทำอะไรก็เข้าตา เป็นนางฟ้าเดินดินที่ชอบอยู่กลางท้องทุ่งและผืนนา

          “ขนาดสาวๆ สวยๆ ที่แทบเรียกได้ว่าดีพร้อม เหมาะสมกับคุณยังตกรอบ แล้วอย่างแสงเนี่ย จะถูกดีดออกจากการคัดเลือกของคุณเมื่อไรคะ”

          “ไม่มีทางดีดออกแน่นอนครับแสง แล้วผมก็ไม่ยอมให้แสงเดินออกไปง่ายๆ ด้วย...”

          ปราบตอบออกไปด้วยเสียงจริงจังไม่แพ้กัน ซ้ำยังติดกระแสดื้อดึงไม่ยินยอม นัยน์ตาคมสีน้ำตาลเข้มมองเธอนิ่งแน่ว ก่อนจะเอ่ยต่ออีกประโยค

          “ถึงแม้ทุกวันนี้แสงจะทำให้ผมกลายเป็นคนสองมาตรฐานก็ตาม”

          เพียงตะวันฟังแล้วก็สะดุดหู ขมวดคิ้วย่นจนหน้าผากเกิดรอยยับ คิดตีความคำพูดของเขาอยู่ชั่วครู่ น้ำเสียงไม่พอใจก็เอ่ยถามคาดคั้น

          “หมายความว่าไงคะ หมายความว่าแสงหลุดมาตรฐานมาก ขนาดตัดสินร่วมกับสาวๆ คนอื่นไม่ได้ ถึงกับต้องมีสองมาตรฐานงั้นหรือคะ”

          “ครับ...”

          พอปราบเอ่ยรับ ต่อมความเป็นหญิงของเพียงตะวันก็แตกเปรี้ยะ! ดวงตากลมๆ ลุกพองขึ้นมาทันที

          “คุณปราบ!”

          “กับแสง...ผมใช้มาตรฐานเดิมไม่ได้จริงๆ นะครับ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เวลาเริ่มคุยกับผู้หญิงคนไหน พอเจอจุดตำหนินิดเดียวผมก็คิดว่าไม่ใช่ มีอะไรให้ขัดใจนิดหน่อยผมก็ไม่ทน คงเข้าข่ายที่เขาว่าคนที่ไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด”

          ปราบหยุดพูดสั้นๆ เพื่อคลี่ยิ้มกระจ่างตาให้คนฟังที่ฟังไปก็ขมวดคิ้วยุ่งตามไป

          “แต่กับแสง...กับคนที่ใช่ จะทำอะไรก็ถูกใจไปหมด ขนาดแสงหน้าบึ้งตัวพอง เตรียมอาละวาดอย่างตอนนี้ ผมยังคิดว่าน่ารักชะมัดเลย สำหรับผม แค่เพียงเป็นแสงก็ดีที่สุด เหมาะที่สุด ผ่านฉลุยที่สุดแล้วรู้ไหม...”