ใจล้อมรัก (ฬีรดา)

ใจล้อมรัก

ฬีรดา

 

บทนำ

พี่พบน้อง

 

“อะระหังสัมมาสัมพุทโธภะคะวา...”

ภูไทลอบถอนหายใจเบาๆขณะที่สองมือยังยกพนมอยู่ระหว่างอก

ไม่ใช่ว่าเขาไม่นับถือในพระพุทธศาสนาหรอกนะแต่ที่ต้องถอนหายใจ

ก็เพราะว่าอีกไม่กี่นาทีหลังจากที่ไหว้พระเสร็จแล้วเขาต้องรับเอาอีก

หนึ่งชีวิตเข้ามาอยู่ในความดูแลน่ะสิ!

คนที่ว่านั่นกำลังนั่งคุกเข่าเก็บปลายเท้าแล้วก็ตั้งใจสวดมนต์อยู่

ตรงหน้าเขานี่เองปลายฟ้าเป็นเด็กกำพร้าอายุย่างสิบเก้าเธออยู่ใน

ความดูแลของแม่ชีที่มารดาของเขานับถือแต่เมื่อไม่กี่เดือนนี้แม่เพิ่ง

ตกลงใจจะรับเด็กสาวมาอุปการะส่งเสียเธอจนจบมหาวิทยาลัยเพราะ

แม่ชีท่านไม่มีกำลังพอจะส่งเสียเด็กคนนี้เรียนต่อในระดับปริญญา

แต่นรกเถอะ! แม่ไม่ได้ถามความสมัครใจของเขาเลยสักนิดว่า

อยากมีสมาชิกในครอบครัวเพิ่มหรือเปล่าแถมยายนั่น...ยายเด็กนั่น

ยังพูดจาทำท่าทางราวกับตัวเองเป็นแม่ชีเสียเอง

เขาจำตอนที่เจอเธอครั้งแรกได้ขึ้นใจ!

ภูไทเจอกับปลายฟ้าครั้งแรกที่วัดนี่แหละที่นี่เป็นวัดเก่าแก่และมี

สำนักแม่ชีอยู่ในอาณาบริเวณของตัววัดวันนั้นเขาเป็นสารถีให้มารดา

ที่จะมาทำบุญแต่มีช่วงจังหวะที่เขาออกมาคุยโทรศัพท์อยู่ตรงศาลาริมบึง

อยู่พักหนึ่งเลยได้เผชิญหน้ากับเด็กสาวตามลำพัง

“การโกหกเป็นบาปนะคะยิ่งในวัดในวายิ่งไม่ควรพูดปด”

เสียงหวานเนิบช้าดังขึ้นจนภูไทต้องหันมองไปรอบๆเหลียวซ้าย

 

 

 

 

แลขวาจนแน่ใจแล้วว่าสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพราคนนี้กำลังพูด

กับเขา

“โกหก?” ภูไททวนคำอย่างไม่เข้าใจเขาแน่ใจล้านเปอร์เซ็นต์เลยว่า

ตัวเองไม่เคยเจอหน้าเด็กสาวที่ยืนอยู่ในเขตศาลาคนนี้มาก่อนแต่จาก

การแต่งกายก็พอจะคาดเดาได้ว่าเธอคงเป็นลูกศิษย์ลูกหาของสำนัก

แม่ชีกระมัง

เธอแต่งชุดขาวมิดชิดดวงหน้าอ่อนใสไร้เครื่องสำอางนั้นน่ามอง

ปากอิ่มได้รูปเรื่อสีชมพูใสจมูกนิดแต่ดวงตากลมโตผมยาวสีดำสนิท

ถูกรวบเอาไว้เป็นหางม้าน่าแปลกที่เด็กวัยรุ่นอย่างเธอสนใจเรื่องธรรมะ

มากกว่าความบันเทิง

“ปายเห็นคุณคุยโทรศัพท์แต่เอานิ้วไขว้กันแบบนี้” เธอทำท่าทาง

ประกอบคำพูดยกมือขึ้นระดับสายตาใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางไขว้กันแล้ว

กำนิ้วที่เหลือเอาไว้ “มันผิดศีลข้อสี่นะคะมุสาวาทาเวรมณี”

แน่ละว่าเขาทำแบบที่เธอพูดจริงๆแต่มันกงการอะไรของเธอ

ด้วยเล่า! “เราเคยรู้จักกันหรือ”

คำถามของภูไทอาจไม่ได้ต้องการคำตอบแต่คล้ายว่าชายหนุ่ม

ต้องการจะย้ำเตือนถึงสถานะคนแปลกหน้าระหว่างเขากับเธอและเธอ

กำลังล้ำเส้นเขาด้วยการยืนเทศนาศีลห้าใส่หน้าเขา!

แต่ดูเหมือนเด็กสาวจะเข้าใจไปอีกอย่างเธอรีบอธิบายแนะนำตัว

ด้วยคิดว่าตัวเองกำลังเสียมารยาทกับชายหนุ่ม

“ปายชื่อปลายฟ้าค่ะอยู่กับแม่ชีมาตั้งแต่เด็กพอดีปายจะเข้ามา

กวาดศาลาแต่เห็นคุณกำลังพูดปดกับคนในโทรศัพท์ก็อดเตือนไม่ได้

ศีลห้าน่ะไม่ยากนะคะถ้าตั้งใจจะปฏิบัติรักษาปายเชื่อว่าคุณจะทำได้”

ภูไทหลับตาลงเม้มปากแน่นคล้ายจะสะกดกลั้นอารมณ์พยายาม

บอกตัวเองว่าตอนนี้เขาอยู่ในวัด...ในวัด! สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยธรรมะ

และหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าแต่ให้ตายเถอะ! ยายเด็กนี่ตัดสินเขา

 

 

 

 

 

ทั้งที่ไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ

“ผมอาจจะพูดโกหกจริงๆแต่ผมก็ทำเพราะไม่ต้องการให้ตัวเอง

เดือดร้อน” แล้วมันเรื่องอะไรที่เขาจะต้องมาสาธยายให้เธอฟังด้วยวะ

“คุณมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจเลยมาทำบุญที่วัดหรือคะแล้วได้เข้าไป

กราบพระหรือยังคะ”

คราวนี้ภูไทถอนหายใจเสียงดังอย่างจงใจถ้าเขากลอกตาเป็น

เลขแปดได้คงทำไปแล้วเขาว่าเธอไม่ใช่เด็กที่โตมาในสำนักชีแล้วละ

เธอโตมาในทุ่งลาเวนเดอร์! ต้องใช่แน่ๆเธอต้องขี่ม้าเพกาซัสวิ่งเล่น

ในทุ่งลาเวนเดอร์ทุกวันชัวร์!

“ผมหมายถึง...ถ้าเมื่อครู่ผมไม่โกหกไปมันจะนำพาเรื่องเดือดร้อน

มาให้ผมแต่ผมไม่ได้ทุกข์ร้อนใจอะไรอย่างที่คุณคิด”

“ไม่เห็นเข้าใจเลยไม่โกหกแล้วจะเดือดร้อนอย่างนั้นหรือคะ”

“คนรู้จักโทรศัพท์มายืมเงินน่ะเลยปฏิเสธไป” โดยการบอกว่า

ช่วงนี้เขาหมุนเงินไม่ทันเลยเป็นเหตุให้เธอเข้าใจว่าเขาเป็นคนขี้โกหก

อย่างไรล่ะนรกเถอะ! ทำไมเขาต้องมาอธิบายให้เธอฟังด้วยเนี่ยแล้ว

เธอเองก็กระไรทำตัวเป็นเจ้าหนูจำไมสงสัยนู่นนี่ไม่เข้าท่า

“ก็ไม่เห็นต้องโกหกเลยนี่คะคุณน่าจะปฏิเสธไปตรงๆ”

ลาเวนเดอร์! เธอโตมาในทุ่งลาเวนเดอร์จริงๆด้วย! นี่ตั้งแต่เกิด

จนโตมาปลายฟ้าเคยโดนใครยืมเงินบ้างหรือเปล่ามันไม่ใช่ว่าปฏิเสธ

แล้วจบไปหรอกนะหากอีกฝ่ายต้องการจะเอาน่ะอย่างไรเสียโลกนี้ก็มี

คำบัญญัติที่ว่า ‘ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก’ เกิดขึ้นมาแล้ว

ปากหยักอ้าออกเตรียมจะต่อคำกับยายเด็กหน้าตาจิ้มลิ้มใสซื่อ

แต่เสียงฝีเท้าที่ดังใกล้เข้ามาพร้อมด้วยเสียงเรียกขานคุ้นหูก็ดังขึ้น

ขัดจังหวะเสียก่อน

 

 

 

 

 

 

 

“เหนือมาอยู่นี่เองแม่ก็ว่าหายไปไหนอ้าว...หนูปายก็อยู่ด้วย

หรือจ๊ะ”

“สวัสดีค่ะคุณทรรศ”

ภูไทเหลือบมองทรรศนี...มารดาของเขากับเด็กปลายฟ้าด้วยความ

แปลกใจสองคนนี้ไปรู้จักกันตั้งแต่ตอนไหนเอ๊ะ! หรือว่า...

“คนนี้ไงเหนือที่แม่เคยเกริ่นให้ฟังว่าจะรับมาอุปการะต่อจาก

แม่ชีน่ะ”

“...”

“เหนือ!”

ร่างสูงสะดุ้งเบาๆเมื่อได้ยินมารดาเรียกเสียงดังดึงเขาหลุดจาก

ภวังค์ภูไทลดมือที่ประนมอยู่ลงเมื่อเห็นว่าคนอื่นๆตั้งท่าเหมือนจะกลับ

กันแล้ว

“เหม่อไปถึงไหนหรือว่าเกิดซึ้งในรสพระธรรมขึ้นมา” ทรรศนีแกล้ง

แซ็วบุตรชายขบขันกับรอยเก้อเขินในดวงตาของภูไทไม่รู้ว่าเมื่อครู่

เขาคิดอะไรอยู่นางกับปลายฟ้ากราบลาพระเรียบร้อยแล้วแต่ภูไทก็ยัง

นั่งพนมมือค้างอยู่เป็นนานสองนาน

“กำลังขอให้พระคุ้มครองน่ะครับอย่าให้ชีวิตผมวุ่นวายจน

เส้นเลือดในสมองแตกไปเสียก่อน”

ภูไทหันไปกราบลาแม่ชีก่อนจะผุดลุกขึ้นยืนผายมือให้มารดา

กับปลายฟ้าเดินนำเขาออกไปไม่แม้แต่จะช่วยถือกระเป๋าสัมภาระให้

‘เด็กในอุปการะของมารดา’ เลยสักนิดเธอไม่ได้เอาอะไรติดตัวไปมาก

มีแค่กระเป๋าถือใบใหญ่หนึ่งใบเท่านั้นในเมื่อปลายฟ้าถือเองไหวก็ให้เธอ

ถือไปนั่นแหละ

“เดี๋ยวหนูปายไปนั่งหน้าเป็นเพื่อนพี่เหนือเขานะลูก” ทรรศนีเอ่ย

น้ำเสียงอ่อนโยนไม่สนใจลูกชายที่ทำหน้านิ่วคล้ายจะไม่พอใจอะไร

บางอย่าง

 

 

 

 

 

“คุณเหนือ” จู่ๆชายหนุ่มก็พูดขึ้นมาเสียงเข้ม

“คะ?”

“เรียกคุณเหนือผมไม่ใช่พี่คุณ”

คนพูดไม่รู้ร้อนรู้หนาวแต่คนฟังถึงกับหน้าถอดสีปลายฟ้ามอง

หน้าภูไทด้วยแววตาไหวระริกเธอเห็นว่ามารดาของเขามีเมตตากับเธอ

แต่ไม่เคยนึกว่าเขาจะเดียดฉันท์เธอปลายฟ้าเคยวาดฝันถึงพี่ชายที่แสนดี

เอาไว้ในหัวเมื่อทราบว่าคุณทรรศนีมีบุตรชายที่อายุมากกว่าเธอ

แต่ไหงพี่ชายกลับกลายเป็น...คนที่ดูอันตรายไปเสียได้ล่ะ

“เหนือจะไปเจ้ายศเจ้าอย่างกับน้องทำไมล่ะลูก” ทรรศนีเอ็ดลูกชาย

เบาๆแต่ด้วยความใจดีของนางและน้ำเสียงที่อ่อนโยนอยู่เป็นนิจไม่ได้

ทำให้ภูไทรู้สึกหวั่นเกรงเท่าไรนักกระนั้นชายหนุ่มก็รู้ว่าเขาไม่ควรทำให้

มารดาไม่สบายใจ

“เอ้าอยากเรียกอะไรก็เรียกไป” ไม่นึกว่าพอเขาพูดแค่นั้นคนที่ยืน

หน้าซีดอยู่ก็เปลี่ยนมายิ้มแฉ่งปลายฟ้ารีบยกมือกระพุ่มไหว้เขาทันที

“งั้นปายขอเรียกว่าพี่เหนือนะคะ”

“อือ”

“พี่เหนือก็แทนตัวเองว่าพี่แทนคำว่าผมนะคะ”

เอ๊ะ! ยายเด็กนี่...ได้คืบจะเอาศอก

“อือ” ภูไทเลือกที่จะเออออให้จบๆไปก่อนคิดเสียว่ามันก็แค่

สรรพนามแทนตัวอย่างไรเขาก็ไม่มีวันเป็นพี่ชายของเธอจริงๆหรอก