พ่ายรักกามเทพ (มาอายะ)

บทนำ

ความรักความผูกพัน

ความเปลี่ยวอ้างว้างของถนนสองข้างทางที่ซึ่งนานๆครั้งจะมีรถ

แล่นผ่านมาสักคันทำให้หัวใจของชายหนุ่มคนหนึ่งรู้สึกอึดอัดและเศร้าหมอง

มากยิ่งขึ้นสายตาคู่คมมองตรงไปข้างหน้ามือสองข้างกำพวงมาลัยของรถยุโรป

คันหรูเอาไว้แน่นสีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดหัวคิ้วขมวดมุ่นตลอดเวลาตั้งแต่

ที่ได้ฟังข่าวไม่ดีนักจากลูกน้องของตนเองและเหตุการณ์การทะเลาะวิวาทกัน

ขั้นรุนแรงระหว่างเขากับภรรยา

“ผมพบภรรยาของคุณเดินออกมาจากโรงแรมกับผู้ชายคนหนึ่งครับ

แต่ผมเห็นหน้าของผู้ชายคนนั้นไม่ชัดเจนนักเพราะเห็นเพียงด้านหลังเท่านั้น”

เป็นประโยคที่เขามักจะได้ยินบ่อยเหลือเกินในช่วงนี้

‘ฮึสิ่งที่ผมมีให้มันไม่พอหรือยังไงความรักที่ให้คุณมันน้อยไป

ใช่ไหมคุณเลยไปหาความอบอุ่นจากที่อื่น’ภูวนัยวรานันทกุลนักธุรกิจหนุ่ม

ชื่อดัง ประธานบริษัทและโรงแรมในเครือวรานันท์กรุ๊ปถามตนเองในใจชายหนุ่ม

ที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานมีชื่อเสียงในวงสังคมดูภายนอกแล้ว

เขาคงเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉาเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบแต่ใครจะคิดล่ะว่าผู้ชายที่

ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานเช่นเขาแต่กับชีวิตรักหรือชีวิตครอบครัว

กลับล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง

ชีวิตคู่ที่ครองรักกันมาหกปีกลับต้องแตกหักลงจนได้!

“คุณวัลย์เรื่องทั้งหมดที่ลูกน้องของผมเล่ามามันคือเรื่องจริงใช่ไหม”

ภูวนัยคิดถึงบทสนทนาที่เต็มไปด้วยความคลางแคลงใจก่อนหน้านี้

ซึ่งเขาหวังว่าจะได้ยินคำปฏิเสธจากผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าแต่เปล่าเลย

“ถ้าใช่แล้วจะทำไมคะในเมื่อคุณไม่มีเวลาให้ฉันฉันก็ต้องออกไป

หาความสุขกับคนอื่นซึ่งคุณก็คงจะโทษฉันไม่ได้หรอกนะคะคุณภูเพราะคุณ

ผิดเองที่เห็นงานดีกว่าฉัน”

“ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วยคุณทำกับผมและลูกได้ยังไงถ้าน้องภีม

รู้ว่าแม่ของเขานอกใจคุณพ่อคุณคิดว่าลูกจะไม่เสียใจหรือไงทำอะไรลงไป

หัดคิดซะบ้างจะเข้าโรงแรมที่ไหนก็ไปสิจะควงชู้ไปเข้าโรงแรมของผมทำไม

                                                                                                               

 

 

 

 

 

มันน่านัก”เสียงตวาดกร้าวที่เอ่ยถามไม่ได้ทำให้สีหน้าของผู้หญิงคนดังกล่าวสลด

ลงเลยตรงกันข้ามเธอกลับเชิดหน้าขึ้นและมองสู้สายตาของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่า

เป็นสามีของตนเองอย่างไม่ลดละ

“เชอะก็โรงแรมสามีมันดีมันหรูแถมยังนอนฟรีอีกใครจะไม่เข้าไป

ให้โง่ล่ะฮาๆๆ”เสียงหัวเราะบาดแก้วหูและสีหน้าที่ยิ้มเยาะของเฌอวัลย์ทำให้

ภูวนัยทนฟังต่อไปไม่ไหวเขาเดินเข้าไปกระชากร่างงดงามสมส่วนของภรรยา

เข้ามาปะทะกับร่างสูงของตนเองเต็มแรงก่อนจ้องหน้าเธอเขม็งและเอ่ยเสียงเย็น

“ผมมันโง่เองที่หลงไปแต่งงานกับคุณผมน่าจะเชื่อคุณแม่ตั้งแต่แรก

ว่าผู้หญิงมักมากอย่างคุณยุ่งกับผู้ชายคนเดียวคงไม่เคยพอ”มือทั้งสองข้างของ

เขากำแขนของหญิงสาวเอาไว้แน่นแม้เธอจะรู้สึกเจ็บจนหน้านิ่ว แต่วาจาที่กล่าว

ตอบโต้กลับไปสามารถสร้างความปวดร้าวให้กับภูวนัยได้เช่นเดียวกัน

“ฮึคิดได้ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้วละค่ะคุณสามี”ใบหน้างามเชิดขึ้น

อย่างถือดี

“ใช่สายไปแล้วแต่มันยังไม่สายถ้าผมจะหย่ากับคุณ!”

“หย่าเหรอฮาๆๆไม่มีวันฉันจะไม่ยอมหย่ากับคุณเด็ดขาดไม่มีวัน”

สีหน้าท้าทายที่แสดงให้เห็นทำให้ใบหน้าของภูวนัยบึ้งตึงมากยิ่งขึ้น

ชีวิตรักที่ระหองระแหงมาเกือบหนึ่งปีตอนนี้คงถึงคราวแตกหักลงสักที

“ผมจะหย่ากับคุณและคุณก็จะไม่ได้รับอะไรจากผมทั้งนั้นถ้าคุณ

ยังไม่หยุดพฤติกรรมชั่วๆของคุณผมหย่ากับคุณแน่”

“ฮึไม่มีทางอ่านปากของฉันดีๆนะคะคุณสามีขาฉันไม่มีวันหย่า

กับคุณเด็ดขาดและถ้าคุณยังเห็นงานดีกว่าฉันฉันก็จะเป็นของฉันแบบนี้ละ

ใครจะทำไม”

“คุณต้องหย่า!”

“ไม่!”

การทะเลาะที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆทำให้ภูวนัยเผลอกำรอบแขนของ

ภรรยาเอาไว้แน่นจนขึ้นรอยแดงเขามองหน้าเธอด้วยความโกรธหมดแล้วซึ่ง

ความรักความเข้าใจที่เคยมีให้กัน

“ออกไปออกไปจากบ้านของผมเดี๋ยวนี้ออกไปแล้วคุณจะไปหา

ผู้ชายที่ไหนของคุณก็ไป”น้ำเสียงที่ตวาดไล่ไม่ได้ทำให้หญิงสาวรู้สึกเกรงกลัว

แม้แต่นิดเดียว

 

 

 

 

 

 

“อย่าลืมสิคะว่าฉันเป็นภรรยาคุณสามีที่ดีไม่ควรจะไล่ภรรยาออกไป

แบบนี้รู้ไหมคะโอ๊ย!”หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบก็ต้องผงะถอยหลังเมื่อถูกคนที่

ได้ชื่อว่าเป็นสามีผลักจนกระเด็น

“ออกไปจากบ้านของผมเดี๋ยวนี้”เสียงเข้มตวาดไล่อีกครั้งแต่เสียง

ครั้งนี้มันกลับดังออกไปถึงนอกห้องนอนแม้คนที่อยู่ภายนอกจะสงสัยว่าเกิด

อะไรขึ้นกับทั้งสองแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งทุกคนรู้สึกชาชินกับเสียงทะเลาะ

วิวาทของทั้งคู่ที่เกิดขึ้นเกือบทุกวันในช่วงสองสามเดือนมานี้ยิ่งได้ทราบข่าวที่

ไม่ดีของฝ่ายหญิงทุกคนก็ยิ่งเห็นใจฝ่ายชายแต่ทุกอย่างก็ไม่น่าเห็นใจเท่ากับ

คนที่น่าสงสารที่สุดในตอนนี้

“คุณน้องภีมมายืนทำอะไรที่หน้าห้องของคุณพ่อคุณแม่คะ”

สาวใช้ถามเด็กชายอายุหกขวบด้วยสีหน้าแปลกใจก่อนแปรเปลี่ยน

เป็นความสงสารเมื่อได้ฟังคำตอบของหนูน้อย

“ภีมจะมานอนกับคุณพ่อคุณแม่ครับภีมได้ยินเสียงคุณพ่อคุณแม่

ทะเลาะกันอีกแล้วพี่ฝ้ายครับเปิดประตูให้ภีมหน่อยภีมจะเข้าไปห้ามคุณพ่อ

คุณแม่ภีมไม่อยากให้คุณพ่อกับคุณแม่ทะเลาะกัน”

“เอ่อ...อย่าเลยค่ะฝ้ายว่าคุณน้องภีมกลับไปนอนดีกว่าไหมคะพรุ่งนี้

ต้องตื่นไปโรงเรียนแต่เช้านะคะไปค่ะเดี๋ยวฝ้ายพาไป”

“ไม่ไปภีมยังไม่ง่วงพี่ฝ้ายไม่ต้องมายุ่งกับภีมภีมจะเข้าไปหา

คุณพ่อคุณแม่”

“อย่างอแงสิคะน้องภีมไม่ง่วงก็ต้องไปนอนนะคะอย่าเข้าไปรบกวน

คุณพ่อกับคุณแม่เลยค่ะมาค่ะเดี๋ยวฝ้ายพาไป”สาวใช้ที่รู้งานดีว่าตอนนี้ควร

พาเด็กชายออกจากหน้าห้องของบิดามารดาให้เร็วที่สุดก่อนที่หนูน้อยจะรู้สึก

เศร้าเสียใจไปมากกว่านี้ที่เห็นบิดามารดาทะเลาะกันแต่เด็กชายก็ยังคงดื้อดึง

ไม่ยอมเดินตามแรงฉุดรั้งของสาวใช้

“ไม่ไปภีมไม่ง่วงภีมจะหาคุณพ่อคุณแม่พี่ฝ้ายไม่ต้องมายุ่งกับภีม

ออกไป”

“โอ๊ย!”เด็กชายใช้มือเล็กๆของตนเองผลักอกสาวใช้จนล้มก้นจ้ำเบ้า

ก่อนจะหันกลับไปมองที่ห้องของบิดามารดาอีกครั้งและตั้งท่าจะยกมือขึ้นเคาะ

ประตูให้ได้แต่ทว่าเขาก็ไม่ได้ทำอย่างใจคิดเพราะประตูห้องถูกเปิดออกมาก่อน

ด้วยฝีมือของผู้เป็นมารดานั่นเอง

                                                                                                               

 

 

 

 

 

“คุณแม่”เสียงเล็กๆตะโกนเรียกชื่อมารดาอย่างดีใจและวิ่งเข้าไป

กอดเอวท่านเอาไว้โดยเร็วแต่เขากลับไม่ได้รับการกอดตอบมีเพียงสายตาเย็นชา

มองตอบกลับมาเท่านั้น

“ปล่อยแม่เดี๋ยวนี้นะน้องภีมแม่รีบ”ร่างงามสมส่วนของมารดาแกะ

มือที่กอดรอบเอวของบุตรชายออกและหันกลับไปมองภายในห้องอีกครั้งก่อน

เดินสะบัดหน้าจากไปในทันทีโดยมีเสียงเล็กๆร้องเรียกและตั้งท่าจะวิ่งตาม

มารดาไปแต่กลับถูกรั้งตัวเอาไว้ด้วยฝีมือของคนเป็นพ่ออย่างภูวนัย

“อย่าครับภีม ภีมต้องอยู่กับพ่อรู้ไหม”คำกล่าวของบิดาทำให้เด็กชาย

มีสีหน้างุนงงมากยิ่งขึ้น

“ไม่เอาภีมจะไปหาคุณแม่คุณแม่อย่าเพิ่งไปรอภีมด้วยคุณแม่

คุณแม่ครับ”เด็กชายดิ้นรนพยายามจะขยับตัวออกจากอ้อมกอดของบิดาที่

กอดรัดตัวเองเอาไว้แน่น

“อย่าดื้อสิภีมภีมต้องเป็นเด็กดีภีมต้องอยู่กับพ่อที่นี่ปล่อยแม่เขา

ไปเถอะ”ภูวนัยกอดบุตรชายไว้แน่นมือหนาลูบเบาๆไปบนศีรษะของบุตรชาย

สายตาของเขามองตามหลังของภรรยาไปด้วยความผิดหวังระคนโศกเศร้า

“ทำไมล่ะครับภีมจะอยู่กับพ่อภูแม่วัลย์พร้อมกันเลยไม่ได้เหรอ

ครับปล่อยภีมภีมจะไปหาคุณแม่ฮือๆคุณแม่จะไปไหนคุณแม่อย่าทิ้งภีมไป”

เด็กชายร้องงอแงและเอ่ยถามบิดาด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้คำตอบ

อะไรกลับมา มีเพียงอ้อมกอดอันอบอุ่นของบิดาที่โอบกอดเขาเอาไว้ด้วยความรัก

ที่ท่านมีต่อเขาเท่านั้นเอง

“ภีมจำไว้นะลูกไม่มีใครรักภีมเท่าพ่ออีกแล้วสิ่งที่พ่อทำลงไปทั้งหมด

พ่อทำเพื่อภีมทั้งนั้นพ่อรักภีมที่สุดรู้ไหมลูก”

ภูวนัยลูบศีรษะบุตรชายอย่างอ่อนโยนเขาจะต้องทำอะไรสักอย่าง

แล้วสินะเพื่อสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้เพื่อลูกชายสุดที่รักของเขาเอง

“พ่อภูครับพ่อภูจะพาภีมไปไหนครับเนี่ย”เสียงเล็กๆที่เอ่ยถาม

มาจากเบาะนั่งด้านข้างของรถยุโรปคันหรูทำให้ภูวนัยต้องหยุดตัวเองไม่ให้คิด

ฟุ้งซ่านและเสียงดังกล่าวก็สามารถเรียกรอยยิ้มให้เกิดขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่ม

ได้ในทันทีตอนนี้สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเขาคือลูกน้อยที่นั่งอยู่ตรงนี้สินะ

“น้องภีมอยากไปที่ไหนล่ะครับพ่อภูจะพาน้องภีมไปเที่ยวไปแค่เรา

 

 

 

 

 

 

 

สองคนพ่อลูกเท่านั้น”ชายหนุ่มรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้

ศีรษะของบุตรชายด้วยความเอ็นดูและหันไปสนใจกับถนนหนทางที่อยู่ข้างหน้า

ต่อไป

“แล้วคุณแม่ล่ะครับแม่วัลย์ไปไหนทำไมคุณแม่ไม่ไปเที่ยวกับเรา

สองคนล่ะครับพ่อภู”เด็กน้อยเอ่ยถามอย่างสงสัย

‘ทำไมคุณพ่อต้องพาภูมาเที่ยวด้วยแล้วคุณแม่ล่ะภูไม่เห็นหน้า

คุณแม่มาเป็นอาทิตย์แล้ว’

“อย่าไปสนใจเลยครับชีวิตของภีมมีแค่พ่อภูคนเดียวก็พอแล้ว”

“ทำไมล่ะครับ”เสียงที่เอ่ยถามยังคงเต็มไปด้วยความสงสัยใครที่ไหน

เขาก็อยากอยู่กับพ่อและแม่พร้อมหน้ากันแล้วทำไมภีมจะต้องอยู่กับคุณพ่อ

คนเดียวด้วย

“โตขึ้นแล้วภีมจะเข้าใจแต่ภีมจำคำพ่อภูไว้นะครับพ่อภูรักภีมที่สุด

ทุกสิ่งทุกอย่างของพ่อภูก็คือของภีมภีมคือสิ่งที่มีค่าที่สุดของพ่อภูถึงจะไม่มีแม่

วัลย์หรืออาจจะไม่มีพ่อภูแต่ภีมก็ต้องอยู่ให้ได้นะครับ”ภูวนัยเอ่ยบอกบุตรชาย

ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“แต่…”เด็กน้อยพยายามจะเอ่ยแย้งแต่ก็ถูกบิดาเอ่ยดักไว้เสียก่อน

“ไม่มีแต่ครับน้องภีม”ภูวนัยหันมายิ้มให้บุตรชายด้วยสีหน้าอ่อนโยน

มือหนายื่นมาโยกศีรษะของลูกน้อยเบาๆด้วยความเอ็นดูเด็กชายทำหน้ามุ่ย

เล็กน้อยเมื่อไม่ได้พูดออกไปอย่างที่ใจคิด

“จำไว้นะภีมไม่มีใครรักภีมเท่าพ่อภูอีกแล้วพ่อภูรักภีมที่สุดเลยรู้ไหม

ครับภีมต้องการอะไรอยากได้อะไรพ่อภูจะหามาให้ทุกอย่าง”

“จริงๆนะครับภีมอยากได้อะไรพ่อภูก็จะซื้อให้ใช่ไหมครับ”

เด็กชายกล่าวอย่างลิงโลดและดีใจตามประสาลูกคนเดียวที่ถูก

ตามใจจนเคยชินใจของเขานึกไปถึงของเล่นมากมายที่เคยหมายตาเอาไว้ยาม

ที่ไปเดินในห้างสรรพสินค้าที่ครอบครัวตนเองเป็นเจ้าของ

“ครับทุกอย่าง”ภูวนัยเอ่ยคำสัญญากับบุตรชายด้วยรอยยิ้มเขาเหลือ

ลูกชายแค่คนเดียวแล้วเขาสัญญาว่าจะรักและดูแลลูกให้ดีที่สุดลูกอยากได้อะไร

เขาก็จะหามาให้เขาจะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ลูกเอง

“เย้ๆภีมรักพ่อภูที่สุดในโลกเลยครับ”เด็กชายเอ่ยบอกบิดาพร้อมกับ

ยิ้มกว้างสร้างรอยยิ้มให้เกิดบนใบหน้าของภูวนัยจนต้องเอื้อมมือออกมาขยี้ผม

 

 

 

 

 

บุตรชายด้วยความมันเขี้ยวอีกครั้ง

“ครับแล้วตอนนี้ภีมอยากไปไหนล่ะครับเดี๋ยวพ่อภูพาไปภีมบอก

พ่อภูมาได้เลย”

“ภีมอยากไปทะเลครับภีมอยากเล่นน้ำทะเล”

“ได้เลยครับตามคำบัญชาเลยครับเจ้านาย”เสียงขานรับดังออกมา

ก่อนที่เท้าของภูวนัยจะเหยียบคันเร่งจนมิดเพื่อให้รถพุ่งทะยานไปข้างหน้าและ

ถึงจุดหมายปลายทางให้เร็วที่สุด

รถยนต์คันหรูยังคงแล่นมาด้วยระดับความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนใกล้

จะถึงชายหาดพัทยาที่ซึ่งมีโรงแรมในเครือวรานันท์กรุ๊ปตั้งอยู่และคือสถานที่

ท่องเที่ยวที่เขาได้ตกลงกับบุตรชายไว้รถแล่นมาด้วยความเร็วสูงจนถึงทางแยก

ที่กำลังจะเลี้ยวเข้าไปยังถนนทมุ่งตรงสู่ตัวของโรงแรมแต่ทว่าในจังหวะที่เขาจะ

ผ่อนความเร็วของรถภูวนัยก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างจนได้

‘เบรกไม่อยู่!’เสียงอุทานดังขึ้นในใจพร้อมกับสีหน้าของเขาที่ซีดลง

โดยไม่รู้ตัวยิ่งใกล้จะถึงสี่แยกข้างหน้าภูวนัยก็นั่งไม่ติด เท้าของเขาเหยียบเบรก

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่มันก็ยังไม่ทำงานอยู่ดี

“ตายละ!”อุทานได้เท่านั้นก็หันมามองหน้าลูกน้อยของตนเองด้วย

ความเป็นห่วงและเหตุการณ์ทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างรวดเร็วมากจนเขาตั้งตัว

ไม่ทัน

เอี๊ยดดด! โครม!

รถของเขาที่เบรกไม่อยู่ได้พุ่งประสานงากับรถสิบล้อที่แล่นตัดผ่าน

สี่แยกข้างหน้าแรงกระแทกอย่างรุนแรงทำให้รถที่แล่นมาด้วยความเร็วสูงของ

เขาหมุนคว้างลอยไปชนกับขอบถนนข้างทางก่อนที่รถจะพลิกคว่ำขึ้นไปบน

เกาะกลางถนนทันทีสายตาของภูวนัยมองไปยังลูกชายที่ถูกดึงมาไว้ในอ้อมกอด

เขาไม่ได้เป็นห่วงชีวิตของตนเองแม้แต่นิดเดียวเขาห่วงแต่ลูกน้อยของเขาที่ต้อง

มาจบชีวิตลงกับเขาเท่านั้นเอง

‘ใครก็ได้ช่วยลูกผมที’ภูวนัยเอ่ยร่ำร้องอยู่ในใจก่อนที่สติของเขาจะ

ดับวูบลงพร้อมๆกับอ้อมแขนที่ดึงร่างของบุตรชายมากอดเอาไว้แนบแน่นจะ

ผ่อนคลายลงเช่นเดียวกัน

หลังจากนั้นเพียงไม่นานก็มีพลเมืองดีที่เห็นเหตุการณ์โทร.เรียก

รถพยาบาลมายังสถานที่เกิดเหตุโดยเร็วทุกๆคนทำงานแข่งกับเวลารถยนต์

 

 

 

 

 

 

 

คันหรูพังยับมีคนติดอยู่ภายในรถสองคนส่วนรถสิบล้อคู่กรณีเสียหายน้อยกว่า

และคนขับรถก็บาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

กว่าที่คณะเจ้าหน้าที่ตำรวจหน่วยแพทย์และพยาบาลจะช่วยร่าง

คนเจ็บสองคนออกมาจากรถได้ก็ใช้เวลาพอสมควรสภาพของรถที่พลิกคว่ำอยู่

กลางถนนทำให้พวกเขาดึงร่างชายหนุ่มกับเด็กชายออกมาได้ค่อนข้างจะทุลักทุเล

ใบหน้าของทั้งสองคนบวมช้ำศีรษะแตกมีเลือดออกแถมยังมีลมหายใจที่รวยริน

ชายหนุ่มตัวเขียวซีดจนเจ้าหน้าที่ต้องเริ่มทำการช่วยชีวิตอย่างเร่งด่วนก่อนที่จะ

ย้ายคนเจ็บไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

ในขณะที่เด็กชายตัวน้อยก็มีอาการไม่ต่างจากผู้เป็นบิดามากนัก

ใบหน้าของหนูน้อยซีดสนิทลมหายใจและชีพจรที่เต้นแผ่วเบาลงทุกทีทำให้

แพทย์และพยาบาลมีสีหน้าวิตกกังวลไปตามๆกันเหตุการณ์ทุกอย่างดำเนินไป

อย่างรวดเร็วคนเจ็บถูกเคลื่อนย้ายไปโดยไวเหล่าไทยมุงก็สลายตัวอย่างทันที

ทันใดเมื่อไม่มีเหตุการณ์อะไรให้น่าติดตาม

ขณะนี้สถานที่เกิดเหตุบริเวณดังกล่าวจึงมีเพียงรถสองคันคันหนึ่ง

จอดอยู่กลางสี่แยกส่วนอีกคันพลิกคว่ำอยู่บนเกาะกลางถนนแต่ตอนนี้ในใจของ

ทุกคนต่างก็ภาวนาให้เพื่อนร่วมโลกอย่างคนเจ็บทั้งสองรอดตาย