สิเน่หาธารา (เกตน์นิภา)

แรงขับเคลื่อนของเครื่องยนต์รถยุโรปคันหรูซึ่งราคาไม่

ต่ำกว่าสิบล้าน แม้คำอวดอ้างเกินจริงของโฆษณาจะบอกว่าเครื่องเดิน

เงียบกริบแทบไม่ต่างจากเสียงของลมพัด หากแต่เวลาดึกสงัดที่ไร้ซึ่ง

สรรพสิ่งใดๆ นอกไปจากเสียงหวีดหวิวของสายลมและเสียงร้องระงม

ของหรีดหริ่งเรไรแล้ว เสียงล้อรถที่บดเอากรวดหินตามพื้นถนนซึ่งคนขับ

ขับตรงมาจากประตูรั้วอัลลอยสู่ตัวคฤหาสน์หลังงามโดยไม่คิดแม้แต่จะ

ชะลอเครื่องยนต์ลงแม้แต่น้อยนั้น มันก็ดังมากพอที่จะทำให้ใครบางคน

ที่ยังไม่ได้นอนได้ยิน และเจ้าตัวก็ทราบดีว่าใครเป็นผู้ทำลายความสงบเงียบ

ในเวลาค่ำคืนเช่นนี้

เสียงเครื่องยนต์ดับลงตรงบริเวณหน้าบ้านก่อนจะได้ยินเสียง

ตะโกนเรียกชื่อวิชิต…คนขับรถซึ่งควบตำแหน่งคนสวนของบ้านด้วย สักพัก

เสียงเครื่องยนต์ก็ดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะหายไปทางโรงรถด้านหลังในที่สุด

กวินภพคงสั่งให้คนขับรถของพ่อเขาขับรถยนต์ส่วนตัวของเขา

เข้าไปจอดในโรงรถแทนตัวเอง แล้วคงเดินโซซัดโซเซเข้าบ้านเหมือนเช่น

ภาพที่เธอเคยแอบมองเห็นอย่างครั้งก่อนๆ นั่นแหละ

ไม่ต้องออกไปดูด้วยตา ธาราก็พอจะเดาออกได้เองโดยอัตโนมัติ

หญิงสาวหันไปมองที่หน้าปัดนาฬิกา เข็มชี้บอกว่าอีกไม่กี่นาทีก็

จะเข้าหนึ่งนาฬิกาของวันใหม่

ตั้งแต่กลับจากการเถลไถลที่เมืองนอกแล้วไม่ได้ปริญญาอะไร

เพิ่มกลับมาสักใบ ลูกชายลุงภพของเธอไม่เคยจะอยู่ติดบ้านหรือคิดจะ

กลับให้ถึงบ้านก่อนเที่ยงคืนของวันนั้นเลยสักครั้ง

 

กวินภพ ธรานุวัฒน์ บุตรชายคนเดียวของพล.ต.ท.ตรีภพ

ธรานุวัฒน์ กับคุณหญิงเขมฤทัย หรือในอดีตคือหม่อมราชวงศ์หญิงเขมฤทัย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

รุจิรัตน์ ธิดาในหม่อมเจ้าเขมราช รุจิรัตน์ และเพราะยศถาบรรดาศักดิ์ ชื่อเสียง

ของวงศ์ตระกูลนี้เอง ที่ทำให้ตรีภพดูจะต้องเกรงใจผู้เป็นภรรยาแทบ

ทุกเรื่อง จะมียกเว้นก็แต่เรื่องของธารากับแม่สายฝน ซึ่งอดีตท่านรองฯ

ขัดใจภรรยาเรื่องที่ให้พวกเธอเข้ามาอาศัยอยู่ในตึกใหญ่แทนที่จะเป็น

เรือนเล็กของคนใช้ ทั้งๆ ที่เมื่อสิบกว่าปีก่อนนั้น สายฝนยังมีฐานะเป็น

เพียงแม่ครัวที่ตรีภพรับมาอุปการะเพราะเป็นภรรยาของอดีตลูกน้องที่

เสียชีวิตไปแล้วเท่านั้น

เมื่อโตขึ้น ธาราถึงได้ดูออกว่าตรีภพมิได้รักหญิงสาวผู้เป็นภรรยา

แม้เพียงสักนิดเลย

อาจเป็นเพราะเหตุนี้ที่ทำให้คุณหญิงเขมฤทัยกลายเป็นคน

อารมณ์ร้าย เกี้ยวกราดเอากับทุกคนที่เข้าใกล้ ไม่เว้นแม้แต่ตัวบุตรชาย

คนเดียวครั้งเมื่อเยาว์วัย เด็กชายตัวน้อยผู้ซึ่งไม่รู้อีโหน่อีเหน่แต่

กลับกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของมารดา ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้คน

เป็นพ่อตัดสินใจจับลูกชายส่งเข้าโรงเรียนประจำมาโดยตลอด

หลังจากวันนั้น ภาพเด็กชายกวินภพผู้อ่อนโยนที่เด็กหญิง

ตัวน้อยๆ คนหนึ่งเคยจดจำได้ก็หายไป กลายเป็นเด็กหนุ่มแข็งกระด้าง

เอาแต่ใจตัวเอง ที่นับวันอารมณ์ร้ายนั่นก็ยิ่งเพิ่มขึ้นตามัย กระทั้งปัจจุบัน

ที่เขากลายเป็นหนุ่มวัยฉกรรจ์ รูปร่างสูงใหญ่ไม่ผิดไปจากบิดานายตำรวจ

ประกอบกับหน้าตาหล่อเหลาคมคายที่ดูไม่ออกว่ารับมาจากพ่อหรือแม่

หากเป็นที่ดึงดูดสายตาของเพศตรงข้าม จะผิดก็แต่ใบหน้าที่บึ้งตึง

กับคิ้วที่ขมวดมุ่นอยู่ตลอดเวลา มันลดเสน่ห์นั้นลงไปเสียมากนัก ยิ่ง

นิสัยใจคอที่ก้าวร้าวรุนแรง อารมณ์ฉุนเฉียวใส่คนอื่นโดยเฉพาะเด็ก

ในบ้านอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าใครก็ตามที่ขัดใจจะเข้าหน้าเขาไม่ติดแม้สักคน

และธาราก็รู้ด้วยว่านับตั้งแต่วันแรกที่แม่พาเธอเข้ามาอาศัย

อยู่ในบ้านหลังนี้ คุณหญิงเขมฤทัยไม่ได้ชอบพวกเธอสองคนแม่ลูกเลย

เด็กหญิงธาราในวัยสี่ห้าขวบเมื่อตอนนั้นจึงไม่เคยคิดจะย่างกรายเข้าใกล้

ตัวคุณหญิงสักเท่าไร

ยิ่งเมื่อหกปีก่อน วันที่พล.ต.ท.ตรีภพประกาศลาออกจากราชการ

 

 

 

 

 

 

 

และบอกจะรับแม่ของธารามาเป็นภรรยาอีกคนโดยไม่เกรงกลัวว่าภรรยา

จะเอาเรื่องตำแหน่งทางราชการมาบีบบังคับเขาได้อีกนั้น สายตาที่คุณหญิง

เขมฤทัยส่งมาให้จึงมีแต่ความเคียดแค้นชิงชังราวกับอยากจะแผดเผา

พวกเธอให้ย่อยยับไปกับตา

รวมไปถึงแววตาเอื้อเอ็นดูที่ ‘พี่ชาย’ มีให้ต่อ ‘น้องน้อย’ ก็

เปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิงตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา

 

หญิงสาวที่ยืนลังเลอยู่หลังบานประตูห้องส่วนตัว กำลังคิด

ว่าตอนนี้เธอควรจะเดินออกจากห้องไปยังห้องครัวซึ่งจะต้องเดินผ่าน

หน้าห้องพักผ่อนเล็กด้านในด้วยนั้นดีหรือไม่

เมื่อหลายปีก่อน ตรีภพยกห้องพักรับรองแขกชั้นล่างห้องหนึ่ง

ให้เด็กหญิงธารากับแม่ พอสายฝนย้ายขึ้นไปอยู่ชั้นบน ห้องนอนเล็ก

ด้านล่างจึงกลายเป็นห้องส่วนตัวของหญิงสาว ธาราไม่คิดจะย้ายตาม

ผู้เป็นแม่ขึ้นไป เธอสมัครใจที่จะใช้ห้องนอนเล็กห้องเดิมซึ่งไม่มีห้องน้ำ

ในตัว และเวลานี้เธอก็ไม่อยากทิ้งแก้วที่เลอะคราบนมไว้ในห้องนอน

ตัวเองทั้งคืน จะเอาไปล้างในครัวตอนนี้ เธอก็ไม่แน่ใจนักว่าหลังจากที่

เสียงเครื่องยนต์เงียบไปสักพักแล้ว บุตรชายของตรีภพจะขึ้นไปถึง

ห้องนอนของเขาแล้ว หรือแค่พาตัวเองไปได้แค่ห้องพักเล็กห้องนั้น ซึ่ง

หลายต่อหลายครั้งในยามเช้าที่หญิงสาวตื่นขึ้นมา เมื่อเดินเลี่ยงออกจาก

บ้านทางประตูด้านหลังติดกับห้องครัว ก็มักจะเห็นเขานอนอยู่บนโซฟา

ตัวยาวที่กลายเป็นสั้นไปโดยปริยายเมื่อเทียบกับช่วงขาที่ยาวเลยออกมา

จากที่เท้าแขนของเจ้าของ ดูก็รู้ว่าชายหนุ่มคงจะเมามายตามปกติ และ

วันนี้เธอก็ไม่รู้ว่าเขาจะมีสภาพแบบนั้นอีกหรือเปล่า

‘ป่านนี้เขาคงขึ้นห้องเขาไปแล้วมั้ง หรือไม่ก็คงเมาหลับไปแล้ว

นั่นแหละ’

คิดได้ดังนั้น หญิงสาวก็คว้าแก้วนมที่เธอเอามาดื่มในระหว่าง

อ่านหนังสือสอบจะไปล้างในครัว พรุ่งนี้เป็นวันสอบครั้งสุดท้ายก่อนจะ

 

 

 

 

 

 

 

 

จบจากรั้วมหาวิทยาลัย คืนนี้ธาราจึงอยู่อ่านหนังสือจนดึกกระทั่งกวินภพ

กลับถึงบ้าน เธอถึงได้รู้ตัวว่าตนเองอยู่ดึกเกินไปแล้ว

หากพอเธอเดินผ่านห้องนั่งเล่นที่ถูกตกแต่งให้เป็นห้องพักผ่อน

ขนาดเล็กไปในตัวนั้น ธาราก็เห็นเงาตะคุ่มของศีรษะได้รูปที่วางพาดกับ

พนักโซฟาจากดวงไฟสลัวที่ประดับบนผนังห้อง

หญิงสาวถอนใจนิดหนึ่งเมื่อรู้ว่ากวินภพไม่ได้กลับขึ้นห้อง

อย่างที่คิด จริงๆ เธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะดูหรอกว่าเขาอยู่ที่ห้องนี้จริงหรือ

เปล่า หากเพราะประตูห้องที่เปิดแง้มไว้อยู่เล็กน้อย พอให้มองลอด

เข้าไปเห็น ซึ่งจะเป็นด้วยคนปิดปิดไม่สนิทหรือไม่ได้ตั้งใจจะปิดเธอก็

ไม่รู้แน่ชัดนัก หากแต่ก็ทำให้ธาราตัดสินใจเดินผ่านตรงสู่บริเวณครัว

ไปโดยเร็ว ไม่คิดจะลอบแอบมองเข้าไปในห้องนานกว่านี้

 

ธาราไม่แน่ใจว่าตั้งแต่เมื่อไรที่กวินภพกลายเป็นอีกคนที่

หญิงสาวไม่กล้าที่จะเผชิญหน้าด้วย อาจจะตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าตนเองเข้ามา

เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ครอบครัวเขาแตกแยก สายตาที่เคยเอ็นดูน้องน้อย

ของเด็กชายวัยเยาว์ก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นสายตาดูแคลนลูกติดภรรยา

ที่สองของบิดาเขา

ใช่! เพราะเธอรู้ว่าเขาคิดแบบนี้ ช่วงเวลาที่ผ่านมาธาราจึง

หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายเท่าที่จะทำได้

หญิงสาวสลัดศีรษะปัดความคิดฟุ้งซ่านในหัว เอื้อมมือไปคว่ำ

แก้วที่ล้างเรียบร้อยแล้วบนตะแกรง จากนั้นก็เช็ดมือจนแห้ง ก่อนจะหัน

ไปตรวจเช็คอุปกรณ์ในครัวอีกครั้งว่าปิดเรียบร้อยดีหรือไม่ด้วยความ

เคยชิน

ปกติแล้วธาราจะช่วยดูแลบ้านราวกับตัวเองเป็นเพียงลูกจ้าง

คนหนึ่งของบ้าน มิได้อยู่ในฐานะลูกสาวภรรยารองของเจ้าของบ้าน แค่

ตรีภพเอ็นดูเธอราวกับบุตรสาวอีกคน ให้ที่อยู่ที่กิน ส่งเสียให้เล่าเรียน

จนอีกไม่กี่วันเธอก็จะสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาตรีอยู่รอมร่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

แค่นี้ ธาราก็ไม่รู้จะตอบแทนเขาอย่างไรแล้ว ยิ่งเขารักหรือเอ็นดูเธอมาก

เท่าไร คุณหญิงเขมฤทัยกับลูกชายก็ยิ่งไม่ชอบหน้าเธอมากขึ้นเท่านั้น ถ้า

เธอยังกล้าไปเผยอหน้าทำตัวทัดเทียมกับเจ้าของบ้าน พวกเขาก็คงยิ่ง

เกลียดเธอเข้าไส้ ไม่ต่างจากกิ้งกือไส้เดือนเสียกระมัง

ถ้าไม่เห็นแก่ความสุขของผู้เป็นแม่ ธาราอยากจะย้ายออกจาก

บ้านหลังนี้เสียตั้งแต่ตอนที่โตจนรู้ความทุกอย่างไปนานแล้ว

เมื่อมั่นใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี ธาราก็ปิดไฟห้องครัวแล้วก็

เดินออกมาเพื่อกลับห้องส่วนตัว พร้อมสังเกตว่าร่างกายตนเองมันรุมๆ

สะบัดร้อนสะบัดหนาว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอากาศภายนอกร้อนอบอ้าว

หรือว่าอดหลับอดนอนดูหนังสือเตรียมสอบจนพักผ่อนไม่เพียงพอ ถึง

ทำให้รู้สึกราวกับว่าจะจับไข้

‘นอนเลยดีกว่ามั้งเรา ถ้าไม่สบายขึ้นมาแล้วไม่ได้ไปสอบ คง

จะแย่กว่าการรู้สึกว่าอ่านหนังสือไม่พอแน่ๆ’

หากแต่ความคิดก็ชะงักลง เมื่อตอนเดินเกือบจะผ่านห้องพักผ่อน

เล็กนั่นไปแล้วไม่เผอิญไปเห็นว่าประตูมันเปิดแง้มอยู่มากกว่าเดิมเสียก่อน

ลมอาจจะพัด หรือไม่ บานประตูคงเลื่อนออกไปเองตามกลไกทางฟิสิกส์

แล้วจะให้เธอเดินผ่านไปเฉยๆ ทำไม่รู้ไม่ชี้อย่างนั้นหรือ หญิงสาวทำไม่ได้

หรอก เธอกลัวว่ายุงจะพากันเข้าไปหามกวินภพเสียก่อนน่ะสิ

ตัดสินใจได้ดังนั้น ธาราก็เดินตรงไปเพื่อจะปิดประตูห้องให้

แต่เพียงแค่เอื้อมมือไปจับลูกบิดเท่านั้น มือกร้านใหญ่ด้านในก็คว้าหมับ

เข้าที่หลังมือเธอเสียก่อน

“ว้าย!”

“ร้องทำไม!” เสียงห้าวตวาดกลับ

“คุณกวิน ดิฉันนึกว่าคุณหลับอยู่ในห้องซะอีก” เมื่อสำนึกได้

ว่าเป็นใคร ขวัญของธาราก็กลับคืน กำลังจะดึงมือกลับแต่ชายหนุ่มก็

รั้งไว้ไม่ยอมปล่อย

“ทำไม! ถ้าฉันหลับแล้วจะทำไม จะเข้าหาเช่นเดียวกับที่แม่เธอ

ทำกับคุณพ่อฉันใช่ไหม ร่านพอกันทั้งแม่ทั้งลูกเลยนะ แค่แม่เธอคนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

ก็กอบโกยไปเท่าไรแล้ว ยังไม่พอใจอีกหรือธารา” กวินภพดึงรั้งร่าง

ธาราเข้าไปประชิดตัวจนกระทั่งกลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวเขาลอยมา

กระทบจมูกหญิงสาว

“คุณกวิน! อย่ามาว่าแม่ของดิฉันนะ!” หญิงสาวพยายามบิด

ข้อมือให้หลุดพ้นพันธนาการจากชายหนุ่มอารมณ์ร้ายผู้นี้

“ทำไมจะว่าไม่ได้! ถ้าไม่เพราะแม่เธอเข้าหาคุณพ่อ ใช้เล่ห์กล

มารยาล่อลวง ท่านคงไม่หลงเสน่ห์จนยกย่องให้เป็นเมียอีกคน ทั้งๆ ที่

คุณหญิงแม่ท่านยังอยู่ทนโท่แบบนี้หรอก สันดานเธอมันคงไม่ต่างจาก

แม่เธอเท่าไร ไม่อย่างนั้นทำไมดึกดื่นป่านนี้ถึงไม่อยู่ในห้องของตัวเอง

ย่องออกมาดูฉันที่ห้องนี้ทำไม!”

เผียะ!

เมื่อดึงข้อมือจนหลุดจากที่ถูกจับยึดไว้ราวกับปลอกเหล็กได้

ธาราก็ตวัดฝ่ามือใส่หน้าอีกฝ่ายเต็มแรง จนกระทั่งใบหน้าเข้มที่เห็นเพียง

สลัวๆ ในยามนี้หันไปตามแรงมือ หญิงสาวถึงกับตะลึงทันทีที่รู้สึกตัวว่า

ทำอะไรลงไป

“เธอตบหน้าฉัน!” แรงฝ่ามือทำให้กวินภพแทบจะสร่างเมา

ในทันที

“ฉัน...ดิฉันไม่ได้ตั้งใจ”

ธาราแทบจะถอยหลังกรูดเมื่อรับรู้ถึงรังสีอำมหิตที่ส่งตรงมา

แต่ไม่ทันที่จะวิ่งหนีไปยังห้องตัวเอง ชายหนุ่มที่เธอเพิ่งประทุษร้าย

ร่างกายเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก็ตรงเข้ากระชากเธอเข้าไปในห้องพักผ่อน

เล็กนั้นทันที

กวินภพกระแทกประตูปิด ลากผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องเลี้ยง

ตรงไปยังโซฟากลางห้อง

“แล้วเธอจะได้รู้ ธารา ว่าอะไรเป็นอะไร!”

เสียงคำรามดังลอดจากริมฝีปากได้รูปไม่ต่างจากบุรุษหนุ่ม

รูปงามกำลังกลายร่างเป็นสัตว์ร้าย สำนึกของความเป็นมนุษย์ถูกลบหาย

ไปพร้อมๆ กับความโกรธที่ก่อตัวขึ้น ชายหนุ่มโยนร่างบางลงไปบน

 

 

 

 

 

 

 

โซฟารับแขกที่เมื่อสักครู่เขาใช้ต่างเตียงนอนอย่างไม่ปรานี คลุกเคล้า

กับร่างหญิงสาวทันทีที่กระโจนเข้าถึงตัว ธาราดิ้นรนต่อสู้ สองมือพยายาม

ผลักไสยามเขาก้มลงสูดดมบริเวณซอกคอขาวนวล เขาจับยึดข้อมือ

สองข้างด้วยมือหนาของเขาเพียงข้างเดียวแล้วพาดไว้เหนือศีรษะ มือ

อีกข้างก็กระชากชุดนอนผ้าฝ้ายโดยแรง เป็นผลให้กระดุมเสื้อนั้นหลุด

กระเด็นออกหายไปกับความมืด

“ไม่นะ! อย่า!”

ร้องห้ามได้แค่นั้นเสียงของธาราก็ถูกกลืนหายไปในลำคอ เมื่อ

อีกฝ่ายปิดปากเธอด้วยริมฝีปากร้อน มือข้างที่ไม่ได้จับยึดตัวเธอไว้ก็

กระชากเสื้อนอนให้เปิดกว้างออก ร่างบางใต้ชุดนอนตัวหลวมซ่อนรูป

กว่าที่ชายหนุ่มคิด สายตาเขาไล่จากไหล่เนียนเกลี้ยงที่ลาดลงรับกับ

บราเซียร์สีอ่อนซึ่งสะท้อนเข้าตายามต้องเพียงแสงสลัวนวลของโคมไฟ

เย็นตา เอวเว้าคอดได้รูป ไม่ได้ผอมบางจนเกินไปเหมือนที่สาวสมัยนี้

นิยมเลียนแบบพวกดารานางแบบ หากกลมกลึงสมส่วนจนเขาอยากจะ

ละมือที่จับยึดแขนไปลูบไล้สัมผัสเสียให้สมใจ

ธาราพยายามหันหน้าหนีริมฝีปากที่รุกราน กวินภพก็คว้าจับ

ปลายคางรั้งให้เธอหันหน้ามาทางเขา ก่อนจะดุนดันแทรกปลายลิ้นอุ่นร้อน

ควานหาสัมผัสหอมหวาน ขบเม้มริมฝีปากบางบังคับให้เผยอออกเปิดรับ

จุมพิตของเขาเหมือนน้ำผึ้งเคลือบด้วยยาพิษ ยามแรกสัมผัส

พบรสขมจนแทบอยากจะคายออก แต่เมื่อเวลาผ่าน สัมผัสหวานที่แฝง

เข้ามาแทน ให้ลืมเลือนรสขมปร่าในตอนแรกก็ชักชวนให้ยินยอมเข้าไป

ค้นหา ลิ้มลอง ไม่ต่างอะไรกับธารา

ตอนแรกหญิงสาวก็ดิ้นรนหลีกหนี หากครั้นเวลาผ่านล่วงไป

สัมผัสของเขากลับทำให้เคลิบเคลิ้ม เหมือนต้องมนตร์ที่ชายหนุ่มร่าย

เข้าใส่ เธอไร้ซึ่งเรี่ยวแรงผลักไส เป็นฝ่ายแอ่นรับสัมผัสให้แนบกระชับ

ชิดขึ้น ขนาดว่ากวินภพปล่อยมือออกจากข้อมือเหนือศีรษะเพื่อจะดึง

เสื้อกับบราเซียร์ตัวจิ๋วออกจากร่างนั้น ธาราก็ปล่อยให้เขาทำโดยมิได้

ผลักไสห้ามปรามอย่างที่ตั้งใจ

 

 

 

 

 

 

 

กางเกงนอนผ้าฝ้ายถูกอีกฝ่ายถอดมันออกไปตั้งแต่เมื่อไร

ธาราก็ไม่ทันรู้ตัว สัมผัสจากคนที่มีชั่วโมงบินสูงกว่าพัดพาอารมณ์ของ

ผู้ที่ยังอ่อนด้อยประสบการณ์กระเจิดกระเจิงไปจนแทบจะกู่ไม่กลับ

หญิงสาวตกอยู่ในวังวนพิศวาสปล่อยอารมณ์ปรารถนาให้เข้า

ครอบงำ หลงลืมแม้กระทั่งว่าถูกข่มเหงย่ำยีอย่างไม่เต็มใจ จนเมื่อความ

รู้สึกเจ็บแปลบที่บังเกิดขึ้นเป็นครั้งแรกในชีวิตสาวปลุกเอาสติสัมปชัญญะ

กลับคืนมา ร่างบางสะดุ้งจนสุดตัว พยายามผลักดันร่างกายกำยำของ

อีกฝ่าย ธาราสะอื้นไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ คนที่ปลดปล่อยอารมณ์

ปรารถนาให้เข้าไปแทนที่ความขึ้งโกรธไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่ทราบนั้นถึงกับ

ชะงัก ยามรับรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้เป็นอย่างที่ตนคิด

“ธารา! เธอยังไม่...”

“เจ็บ! คุณกวิน หยุด” มือบางที่จิกเกร็งบนไหล่แกร่ง ยิ่งบอก

ให้กวินภพแน่ใจกับความคิดของตนเอง

จริงสินะ เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่เด็กสาวอย่างธาราจะไม่เคยมี

ประสบการณ์ในเรื่องแบบนี้ เพราะตั้งแต่เล็กจนโต เขาเองก็ไม่เคยเห็น

หญิงสาวไปเที่ยวเตร่หรือค้างอ้างแรมที่ไหนด้วยซ้ำ และยิ่งออกจะขยัน

ตั้งใจเรียนให้พ่อเขาได้ชื่นชมเสมอแบบนั้น คงไม่มีทางที่เธอจะออก

นอกลู่นอกทางอยู่แล้ว เขาเองต่างหากที่ยามแรกตั้งแง่กับอีกฝ่ายเพราะ

คิดว่าอย่างไรเสียตัวลูกก็คงไม่ต่างไปจากคนเป็นแม่ คิดไปว่าคงไม่ต่าง

กับเด็กสาวหัวสมัยใหม่ทั่วไป ที่ไม่สนใจว่าจะมีอะไรกับผู้ชายก่อนแต่งงาน

หรือแม้แต่ยังเรียนไม่จบก็ตาม

หากแต่มันสายเกินไปแล้ว ร่างบางปลุกอารมณ์ของเขาให้ลุกโชน

จนยากที่จะหยุดตัวเองได้ กวินภพทำได้เพียงหยุดชะลอ ไม่กระทำรุนแรง

ให้อีกฝ่ายต้องหวั่นเกรงกับประสบการณ์รักครั้งแรก ตรงกันข้าม เขาใช้

สัมผัสอันนุ่มนวลอ่อนโยนมาแทนที่ ริมฝีปากหนาไล้เบาๆ ไปที่ดวงหน้า

จูบซับน้ำตาให้อย่างปลอบโยน ก่อนจะหยุดนิ่งที่ริมฝีปากบาง ขบเม้ม

ให้อีกฝ่ายเปิดปากออกรับเรียวลิ้นอุ่นอย่างเต็มอกเต็มใจ พัดพาอารมณ์

ปรารถนาเข้ามาจนหญิงสาวลืมเลือนความเจ็บปวด ปล่อยให้เขานำทาง

 

 

 

 

 

 

 

ไปสู่จุดหมายปลายทางที่ไม่รู้ว่ามันคือนรกหรือสวรรค์กันแน่

 

เมื่อปรับลมหายใจตัวเองให้กลับสู่ปกติได้แล้ว กวินภพก็

เป็นฝ่ายผละออกจากร่างของหญิงสาวก่อน ความกว้างของโซฟาแคบ

เกินกว่าคนสองคนจะนอนเคียงกันได้ ทันทีที่ชายหนุ่มผุดลุกใส่ได้เพียง

กางเกงตัวเดิมของตนก่อนหน้า ธาราก็หดขาเกร็งเข้าหาลำตัว ยังไม่คิด

จะคว้าเสื้อมาใส่ เขาก็ทรุดลงนั่งตรงที่ว่างนั้น เพ่งมองร่างบางซึ่งคุดคู้ตัว

นิ่งอย่างไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือทำอะไรต่อดี กระทั่งสักพักเขาจึงเห็นลำตัว

อีกฝ่ายค่อยๆ สั่นไหวจนกระทั่งเริ่มแรงขึ้น แล้วเสียงสะอื้นที่กลั้นไม่อยู่

ก็ตามมา

“ธารา”

กวินภพเขย่าร่างหญิงสาว ซึ่งพอรู้สึกตัวเธอก็ผลักไสสัมผัส

จากเขา ร่างบางพยายามฝืนที่จะลุกขึ้นแต่ไม่อาจทำได้ดั่งใจ ร่างกาย

บริเวณที่เจ็บลึกจนกระทั่งเผลอหลุดเสียงครางออกมาเบาๆ ตอกย้ำ

ความเป็นจริงจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีก ธารากลับทรุดลงตรงที่

เดิมจนคนที่เห็นลุกขึ้นคว้าเสื้อมาใส่ลวกๆ ติดกระดุมได้ไม่ครบทุกเม็ด

ก็ก้มลงหยิบเสื้อชุดนอนของอีกฝ่ายที่ถูกเขาถอดทิ้งกองกับพื้นมาถือไว้

มืออีกข้างคว้าผ้าห่มซึ่งมีติดห้องอยู่เสมอเอามาห่มคลุมตัวหญิงสาว

ก่อนจะช้อนอุ้มทั้งคนทั้งผ้าห่มตรงไปยังประตูทางออก