พระจันทร์สองเงา (แก้วมุกดา)

1

ความรักมักทำให้คนตาบอด! ชัชวินชักจะเห็นด้วยซะแล้ว

เมื่อน้องชายไม้เลื้อยไม่เคยยอมขาดความรักเลยสักครั้ง หัวใจของ

ชินภัทรไม่เคยว่าง นั่นคือความหนักใจของชัชวินผู้เป็นพี่ชาย

เสียงถอนหายใจบอกความระอาดังขึ้นพร้อมกับใบหน้า

เหนื่อยหน่ายเมื่อได้ยินเสียงผิวปากของน้องชายดังมาจากชั้นบนของ

บ้านหลังใหญ่ ชายหนุ่มลดหนังสือพิมพ์ลง ตั้งท่าจะต่อว่าเมื่อเห็น

ชินภัทรในชุดลำลองนั้นดูสบายอกสบายใจเหลือเกิน อายุขนาดชินภัทร

ถึงเวลาที่จะต้องใส่สูทลงมาทานข้าวแล้วออกไปทำงานพร้อมกัน

มากกว่าจะแต่งตัวโก้หรูออกไปเที่ยวเตร่ตั้งแต่เช้าแบบนี้ แต่ดูเหมือน

ผู้เป็นน้องจะไม่ยี่หระกับท่าทางแบบนั้นของพี่ชาย เขาเดินตรงมาที่

โต๊ะอาหาร มองโน่นนี่นั่น ก่อนนั่งลงตรงข้ามแล้วหันไปยิ้มทะเล้นกับ

แม่บ้านสูงวัยเพื่ออ้อนขอกาแฟ

“จะออกไปไหนแต่เช้า” ผู้เป็นพี่ชายเอ่ยถามเสียงเข้ม

“มีนัดครับ”

“แล้วไม่คิดจะเข้าบริษัทบ้างหรือไง”

“ผมจำเป็นต้องเข้าด้วยเหรอพี่ โธ่...มีพี่คุมบังเหียนอยู่ทั้งคน

บริษัทเรากำไรเห็นๆอยู่แล้ว ผมเข้าสิจะทำให้พี่ปวดหัวเปล่าๆ” ชินภัทร

ทำหน้ายียวนกวนประสาทตามแบบฉบับของหนุ่มเจ้าสำราญ

“ฉันยินดีที่จะปวดหัว ถ้านั่นจะทำให้นายรู้งาน นี่นายภัทร

นายเรียนจบมาพักหนึ่งแล้วก็น่าจะเข้ามาช่วยพี่ทำงาน”

อารมณ์เริ่มพุ่งขึ้นอีกครั้งเมื่อพูดถึงเรื่องนี้เพราะไม่เคยได้

ดั่งใจสักครั้ง

ทุกวันนี้หุ้นส่วนก็ร่ำๆจะเขมือบตำแหน่งประธานบริษัทและ

ประเด็นที่ยกขึ้นมาโต้เถียงในที่ประชุมก็เห็นจะเป็นตำแหน่งผู้จัดการ

ที่ชินภัทรนั่งอยู่ หากไม่เพราะเขา อย่าหวังเลยว่าน้องชายที่ยัง ไม่เป็นโล้

เป็นพายจะก้าวขึ้นมาถึงตำแหน่งนี้ได้โดยง่าย แล้วตอนนี้น้องชายก็

กำลังถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักเพราะไม่เข้าร่วมประชุม แถมงาน

ทุกอย่างก็โยนให้ผู้ช่วยรับผิดชอบ สุดท้ายก็เป็นเขาที่ต้องยื่นมือเข้าไป

แบกรับ

“ขอเวลาอีกนิดน่าพี่” ชินภัทรต่อรองแล้วยกกาแฟขึ้นจิบ

ไม่ลืมที่จะหันไปยิ้มเพื่อให้รางวัลแม่บ้านเก่าแก่แทนคำขอบคุณกึ่ง

ชื่นชมในรสชาติของกาแฟเหมือนทุกครั้ง แม่บ้านวัยชรายิ้มตอบด้วย

ความปลาบปลื้มใจเช่นเคย

“อีกนิดของนายน่ะเมื่อไร” ผู้เป็นพี่ชายเอ่ยถามอย่างต้องการ

กำหนดเวลาที่แน่นอน เขาจ้องหน้าน้องชายเขม็ง หากอีกฝ่ายไม่ได้รู้สึก

สะทกสะท้าน แถมยังทำหน้าทะเล้นได้อย่างน่าหมั่นไส้

“หลังจากที่ผมแต่งงาน”

“ว่าไงนะ!”

ชัชวินแทบจะลุกจากเก้าอี้ด้วยความตกใจปนโมโห เขา

กระแทกหนังสือพิมพ์ลงกับโต๊ะอาหารจนแม่บ้านที่ยิ้มแป้นในตอนแรก

หุบยิ้มแทบไม่ทัน อยากจะยื่นมือเข้าไปขอร้องแทนผู้เป็นน้องด้วยกลัว

ว่าจะถูกพี่ชายต่อว่าต่อขานก็ไม่กล้า

“คราวนี้ใครอีกล่ะ ฉันจำได้ว่าไม่เคยทอดทิ้งให้นายขาด

ความอบอุ่น เลยนะนายภัทร แล้วทำไมนายถึง เป็นคนแบบนี้ได้” ชัชวิน

อ่อนอกอ่อนใจ

น้องชายของเขาอายุยี่สิบห้าปีแล้วแต่ยังทำตัวเหมือนเด็ก

ไม่หย่านม โหยหาความอบอุ่นจากเพศแม่ไม่หยุดหย่อน ทั้งๆที่มีแม่นม

อย่างพรคอยดูแลประคบประหงมจนป่านนี้ก็ยังตามติดเอาใจไม่เลิก

แม้แต่เวลาทานข้าวก็ยังคอยอยู่ข้างๆไม่ยอมห่าง คนที่ขาดความอบอุ่น

น่าจะเป็นเขาเสียมากกว่าที่ต้องต่อสู้ชีวิตเพียงลำพังในต่างแดนตั้งแต่

อายุสิบแปด เมื่อเรียนจบกลับมายังต้องมาต่อสู้กับหุ้นส่วนที่จ้องจะ

ตะครุบบริษัททุกเมื่อที่มีโอกาส แต่น้องชายเหมือนไม่พยายามเข้าใจ

อะไรเลย ใช้เวลาให้เสียไปกับการเที่ยวเตร่เหล่หญิง หว่านเงินไปวันๆ

และจ้องจะหาภรรยามาช่วยใช้เงิน เขาต้องจัดการกับผู้หญิงหิวเงิน

พวกนั้นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งถึงจะกันผู้หญิงซึ่งมีบรรพบุรุษเป็นปลิงให้

ตีจากน้องชายได้ แล้วนี่อะไรอีกล่ะ มีผู้หญิงคนใหม่จ้องจะงาบน้องชาย

อีกแล้ว

“ว่าไงภัทร คราวนี้ใคร”

“ผมไม่บอกพี่หรอก ขืนบอกไปพี่ก็ไล่ตะเพิดเธอเหมือน

คนก่อนๆ น่ะสิ บอกไว้ก่อนนะพี่ว่าคนนี้ผมรักจริงหวังแต่ง และผม

เชื่อว่าสำหรับคนนี้เงินของพี่ซื้อเธอไม่ได้แน่นอน สายแล้ว ผมต้องไป

แล้ว พี่ไม่ต้องกังวลไปหรอกน่า อีกไม่นานผมจะพาเธอมาแนะนำให้

พี่รู้จัก อ้อ...ถ้าพี่อยากให้ผมเข้าไปทำงาน คราวนี้พี่ต้องปล่อยให้ผม

ได้แต่งงานอย่างราบรื่นนะ ไม่อย่างนั้นผมก็จะทำตัวแบบนี้ไปเรื่อยๆ”

ชินภัทรยักไหล่พร้อมกับเบ้ปากเมื่อยกนี้เขาชนะอีกตามเคย

พี่ชายก็ทำได้แค่นั่งทำหน้าเคร่งกลุ้มใจต่อไป

ชัชวินยกมือขึ้นกุมขมับเพราะไม่รู้ว่าเมื่อไรน้องชายจะโตสม

อายุเสียที

“คุณวินคะ”

 “ไม่ต้องพูดแล้วป้าพร ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนายภัทรถึง

ได้เป็นคนเหลวไหลได้ขนาดนี้”

“เป็นความผิดของป้าเองค่ะ” บ้านสูงวัยเอ่ยเสียงอ่อนเพราะ

นางนี่แหละที่ประคบประหงมตามใจจนชายหนุ่มเสียคน

“ไม่ใช่ความผิดของป้าหรอก ป้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ” ชัชวิน

ปลอบใจแม่บ้านซึ่งเป็นแม่นมด้วย อย่างไรเสียพรก็ยังเป็นผู้ใหญ่ที่เขา

ให้ความเคารพอยู่เสมอ

“ค่ะ” พรรับคำ แต่ก่อนจะเดินออกไปจากห้องอาหารก็อด

ไม่ได้ที่จะเอ่ยถามถึงบางเรื่อง “คุณวินคะ คุณวินจะยอมให้คุณภัทร

แต่งงานจริงเหรอคะ”

ชัชวินเหลือบมองแม่บ้านเก่าแก่แล้วหันไปยังทิศทางที่

น้องชายเดินออกไป ดวงตาวาวโรจน์ขึ้นแทนคำตอบ

“ป้าเข้าใจแล้วค่ะ แต่ว่า...ถ้าขืนยังปล่อยให้คุณภัทรลอยไป

ลอยมาแบบนี้ ไม่นานก็คงมีผู้หญิงคนใหม่เหมือนเดิมละค่ะ”

ป้าพรพูดถูก ชัชวินเองก็คิดเช่นนั้น หนามยอกก็ต้องเอา

หนามบ่ง ในเมื่อชินภัทรอยากแต่งงานเขาก็จะหาคู่ครองที่เหมาะสมให้

 

แต่เหมือนจะไม่ง่ายอย่างที่คิด เพียงแค่เอ่ยปากเรื่องดูตัว

ชินภัทรก็โวยวายยกใหญ่ในเวลาอาหารเย็นที่นานๆ จะได้อยู่ทานข้าว

ร่วมกัน

“พี่ทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะ ผมโตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้ว

พี่ยังจะจับผมคลุมถุงชนอีกหรือ”

ชินภัทรโวยวายเสียงดัง วันนี้เขาเพิ่งบอกข่าวดีกับแฟนสาว

ที่คบกันได้ระยะหนึ่งว่าอยากแต่งงานกับเธอ เธอมีท่าทีดีอกดีใจจน

เขารู้สึกปลาบปลื้ม แล้วจู่ๆพี่ชายก็จะมาพรากเขากับเธออย่างนี้เนี่ยนะ

ผู้เป็นน้องวางช้อนส้อมลงกระทบจานเสียงดังแสดงความไม่พอใจ

สุดขีด อาหารค่ำวันนี้ชักไม่ถูกปากเสียแล้ว

 “อ้อ รู้ตัวเหมือนกันเหรอ” ชัชวินเยาะ “ใช่ นายโตแล้ว แต่

ยังไม่เป็นโล้เป็นพาย ก็เห็นว่าอยากแต่งงาน ฉันเลยหาผู้หญิงดีๆ ที่

เหมาะสมให้นี่ไง เป็นถึงลูกคุณหญิง ฐานะทางบ้านก็ทัดเทียมกับเรา

ดีกรีนักเรียนนอก ตอนนี้เป็นประชาสัมพันธ์ให้กับบริษัทสยามการเคหะ

หากว่านายได้ผู้หญิงคนนี้มาเป็นคู่ครอง รับรองได้เลยว่าชีวิตนายจะมี

แต่ความสุข”

“ดีขนาดนั้นทำไมพี่ไม่แต่งเองซะล่ะ มายกให้ผมทำไม”

ผู้เป็นน้องย้อนด้วยอาการฉุนเฉียว

“นายภัทร!” ชัชวินทำเสียงเข้มเมื่อถูกน้องชายลบหลู่ ทั้งที่

เขาพยายามหาสิ่งที่ดีที่สุดให้น้องชายแท้ๆ “นายเป็นน้องชายคนเดียว

ของฉัน วันข้างหน้าจะต้องเป็นหนึ่งในผู้บริหารของสหการเคหะ แล้ว

นายจะไปคว้าผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาเป็นเมียได้ยังไง รู้ถึงไหนอายไป

ถึงนั่น”

“พี่ยังไม่ทันได้รู้จักเธอเลยนะ คนนี้ไม่เหมือนที่ผ่านมา ผม

รับรอง”

“เฮอะ” ชัชวินพ่นลมออกจมูก

จะเป็นไปได้อย่างไรที่ผู้หญิงที่ถูกหิ้วออกมาจากผับจะเป็น

คนดีเชิดหน้าชูตาได้ เมื่อคืนเขาให้คนตามสืบมาแล้วว่าผู้หญิงที่ชินภัทร

ไปติดพันนั้นเป็นใคร สเปกของน้องชายยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ยังชอบ

ผู้หญิงที่เจอในผับในร้านเหล้าเหมือนเดิม แล้วแบบนี้เขาจะวางใจได้

อย่างไรว่าจะไม่เข้ามาผลาญสมบัติของตระกูล

“ผมอยากให้พี่ได้พบเธอสักครั้ง”

“ไม่ เวลาของฉันมีค่า” ชัชวินปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย แล้วลุก

จากโต๊ะอาหาร “อ้อ...พรุ่งนี้ทำตัวให้ว่างด้วย ฉันนัดคุณหญิงสุพัตรา

ทานข้าว”

“ไม่ ผมไม่ไป พี่วิน ผมไม่ไป ได้ยินไหมว่าผมไม่ไป!” ชินภัทร

ตะโกนไล่หลังพี่ชายอย่างหัวเสีย แต่ชัชวินก็ทำหูทวนลม ยังคงก้าวเดิน

ขึ้นชั้นบนอาดๆ ชินภัทรขบกรามแน่น ตีอกชกลม สบถก่นด่าไปทั่ว

 

แม้แต่แม่นมก็ยังเข้าหน้าไม่ติด

เมื่อถึงห้องชัชวินก็ทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาพลางถอนหายใจออก

มาหนักหน่วง เขาต้องควบคุมอารมณ์เป็นอย่างมากกับเรื่องที่พูดกับ

ชินภัทรเมื่อครู่ แน่นอนว่าเขาต้องใจแข็ง ไม่อาจตามใจน้องชายได้อีก

ต่อไป เพราะตอนนี้เก้าอี้ของชินภัทรในบริษัทถือได้ว่าสั่นคลอนอย่าง

มาก อาจจะรวมถึงเก้าอี้ของเขาด้วย หากไม่จัดการเรื่องน้องชายให้

เข้ารูปเข้ารอยโดยเร็ว ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้ ในไม่ช้าเขา

ก็คงได้เกี่ยวดองกับคุณหญิงสุพัตรา และจะได้ประชาสัมพันธ์คนเก่งมา

ช่วยงาน งานนี้เขามีแต่ได้กับได้ ชายหนุ่มหลับตาลงพลางยกมือขึ้น

เท้าศีรษะ ภาวนาขอให้การดูตัวพรุ่งนี้ราบรื่น แต่แล้วดวงตาคมกริบก็

วาววับขึ้นเมื่อนึกได้ว่ามีเรื่องให้รีบจัดการ ชายหนุ่มคว้าโทรศัพท์แล้ว

ต่อสายไปยังนักสืบประจำตัว ระหว่างรอสายชัชวินก็เดินไปเปิดม่าน

เมื่อได้ยินเสียงรถดังอยู่หน้าบ้าน น้องชายตัวดีออกไปข้างนอกอีกแล้ว

เขาถอนหายใจหนักหน่วงขณะที่รถของน้องชายแล่นฉิวออกไป

น้องชายที่ไม่รู้จักโต...

 

ชินภัทรยกวิสกี้ดีกรีแรงขึ้นดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าไม่ต่างจาก

ดื่มน้ำเปล่า ชายหนุ่มออกมาจากบ้านก็ตรงเข้าผับที่เพิ่งกลับออกไปได้

ไม่กี่ชั่วโมงสร้างความแปลกใจให้แก่บริกรอยู่ไม่น้อย คราวนี้เขาจอง

หน้าบาร์ซึ่งสามารถเรียกเครื่องดื่มได้ง่ายและรวดเร็ว

“เอามาอีก” น้ำเสียงนั้นเกรี้ยวกราดปนอ้อแอ้เมื่อฤทธิ์ของ

วิสกี้ทำพิษเสียแล้ว แต่ก็ยังไม่สาแก่ใจคนกลัดกลุ้ม

“อะไรกันคะ ทำไมดื่มหนักอย่างนี้ล่ะ”

หญิงสาวซึ่งเพิ่งกลับเข้ามาในผับอีกครั้งร้องถาม ชินภัทรไป

ส่งเธอถึงหน้าบ้าน ขณะที่เธอกำลังจะอาบน้ำเข้านอน จู่ๆเสียงโทรศัพท์

ก็ดังขึ้น ทำให้เธอต้องรีบออกมาเจอชายหนุ่มอีกครั้ง ชินภัทรเหมือน

กำลังอาบแอลกอฮอล์อย่างไรอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาออกจะ

อารมณ์ดี แถมยังคุยกันถึงเรื่องมงคลอีกด้วย แต่ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาสภาพ

กลับต่างกันราวฟ้ากับเหว

“แข...คุณมาแล้วเหรอ ผมคิดถึงคุณจังเลย”

“ค่ะ แขมาแล้ว เป็นอะไรไปคะ ทำไมเมาแบบนี้ล่ะ”

แขขวัญคือหญิงสาวที่ชินภัทรหมายมั่นจะได้เธอมาเป็นคู่ชีวิต

เธอมีความสมบรูณ์แบบในทุกๆด้าน ทั้งรูปร่างหน้าตา น้ำเสียงนุ่มนวล

ไพเราะ ช่างฉอเลาะเอาอกเอาใจ และพร้อมจะเข้าใจเขาในทุกๆ เรื่อง

เวลาอยู่กับเธอ เขาสามารถลืมผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมาได้ เขาไม่ได้แค่รัก

หรือหลงแขขวัญเท่านั้น แต่ยอมรับว่าถึงขั้นขาดเธอไม่ได้เลยทีเดียว

เธอเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ที่สุดเท่าที่เขาเคยรู้จัก ยิ่งเวลาเธอชายตามอง

มันเหมือนมีมนตร์สะกดและแรงดึงดูด เขารู้สึกโมโหทุกครั้งที่เธอ

ทอดสายตามองผู้ชายคนอื่น ผู้ชายร้อยทั้งร้อยไม่มีเลยที่จะไม่มองตอบ

เธอด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ย และนั่นทำให้เขาอยากเป็นเจ้าของเธอให้

เร็วที่สุด เพื่ออวดผู้ชายพวกนั้นว่าเธอมีเจ้าของแล้ว นั่นก็คือเขา

“แข คุณจะแต่งงานกับผมใช่ไหม”

“ก็ใช่น่ะสิคะ คุณนี่ท่าจะเมาจริง แขจำได้ว่าเราเพิ่งคุยกัน

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี่เองนะ” หญิงสาวยิ้มอย่างงงๆ เมื่อได้ยินอย่างนั้น

“ใช่ เราจะแต่งงานกัน ผมดีใจนะที่ได้ยินคุณพูดแบบนี้ ดีละ

ผมจะได้บอกพี่วินไปเลยว่ายังไงผมก็จะไม่แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น”

“ว่าไงนะคะ” แขขวัญฉุนขาดเมื่อได้ยินชายหนุ่มพูด นี่พี่ชาย

จอมเผด็จการของชินภัทรคิดจะพรากเธอกับเขาอย่างนั้นหรือ หญิงสาว

ขบกราม จิกตามองชายหนุ่มที่ตาหวานเยิ้ม ใกล้หมดสติเต็มที “คุณภัทร

ห้ามแต่งงานกับคนอื่นนะคะ คุณภัทรต้องแต่งงานกับแขคนเดียว ไม่

อย่างนั้นแขจะฆ่าตัวตาย”

“แน่นอนจ้ะที่รัก นอกจากแข ผมจะไม่ยอมแต่งงานกับใคร

ทั้งนั้น คราวนี้พี่วินจะบังคับผมไม่ได้อีกแล้ว” ชินภัทรให้สัญญาแล้ว

ดึงตัวหญิงสาวผู้เป็นที่รักเข้ามากอด เขารู้ดีว่าที่พี่ชายต้องการให้เขา

แต่งงานกับลูกสาวคุณหญิงสุพัตราก็เพราะเรื่องงาน แต่สำหรับชินภัทร

การแต่งงานของเขาต้องเกิดจากความพึงพอใจเท่านั้น ฐานะทางสังคม

ไม่ใช่ตัวชี้วัดความสุข ซึ่งไม่ต่างจากหญิงสาวในอ้อมกอดที่ดวงตาของ

เธอกำลังวาวโรจน์ บ่งบอกถึงความหวงแหนชายหนุ่มเหลือล้น