ลายดอกหญ้า (กฤษณา อโศกสิน)

รถ สอง แถว ขนาด เล็ก สี ฟ้า แปร๊ด แล่น เข้า มา จอด หน้า สนาม ฝึก ยิง ปืน

นอก เมือง ผู้ ที่ ก้าว ลง มา แทนที่จะ เป็น ชาย ฉกรรจ์ ลักษณะ ไป กัน ได้ กับ ลักษณะ

พาหนะ กลับ เป็น สตรี สาว ร่าง เพรียว ชะลูด สวม กางเกง ยีนส์ กลาง เก่า กลาง ใหม่

เสื้อ ยืด สี แดง ขลิบ กรมท่า ซ่อน ชาย ไว้ ใน กางเกง คาด เข็มขัด หนัง เส้น โต หัวเงิน

เงา วับ แว่นตา ขอบ โลหะ สี ขาว กลม ใหญ่ สะดุดตา ไม่ แพ้ หัว เข็มขัด

หล่อน มี เด็ก รับ ใช้ อายุ สิบ สอง ขวบถือ กล่อง สี่เหลี่ยม จัตุรัส สี น้ำเงิน ตาม มา

ด้วย

“สวัสดี ครับ มา แต่ เช้า เชียว”

“สวัสดี ค่ะ” หล่อน ยิ้ม รับคำ ทักทาย จาก เจ้าหน้าที่ ผู้ คุม สนาม ฝึก อย่าง

เปิดเผย “ฉัน จะ มา ลอง ปืน”

“เชิญ เลย ครับ” ตำรวจ นอก เครื่องแบบ ร่าง ใหญ่ ตอบ พลางกุลีกุจอ หยิบ

กระดาษ เป้า ส่ง ให้ หล่อน หล่อน จึง ส่งต่อ ให้ เด็ก รับ ใช้ อีก ที หนึ่ง

“เ อ้า ไอ้ เผื่อ น เอา ไป ติด ที่ โน่น ไป๊” หล่อน บุ้ย ปาก ไป ยัง เนิน ดิน ซึ่ง พูน

ขึ้น มา เป็น แถว ยาว มี หญ้า ขึ้น รก เ รื้อ มี ราว เหล็ก แบนๆ สนิม เขรอะ ติดตั้ง ไว้

สำหรับ เสียบ เป้า “ขอ ซื้อ กระสุน กล่อง นึง ด้วย ค่ะ”

เป้า ฝึก ยิง ปืน เป็น กระดาษ สี่เหลี่ยม จัตุรัส ค่อนข้าง แข็ง บน กระดาษ บรรจุ

รูป วงกลม สิบ วง มี หมายเลข หนึ่ง ถึง สิบ กำกับ อยู่ ทุกๆ เส้นรอบวง ทั้ง สี่ ทิศ เลข

หนึ่ง อยู่ วงนอก สุด ซึ่ง กว้าง ที่สุด แล้ว ค่อยๆ ลดหลั่น เข้าไป สู่ วง ที่ แคบ ที่สุด กระทั่ง

ถึง จุดศูนย์กลาง คือ เลข สิบ และ จาก เลข เจ็ด ถึง เลข สิบ นี้ วงกลม ถูก ระบาย ด้วย

สี ดำ ทึบ ทั้ง วง เพื่อ แสดง ว่า ผู้ ที่ ยิง เข้า เป้า ดำ มี ฝีมือ อยู่ ใน เกณฑ์ ดี ถึง ดี ที่สุด

“เพิ่ง ซื้อ กระบอก ใหม่ มา ไม่ กี่ วัน เลย จะ เอา มา ซ้อม สัก หน่อย”

“อะไร ครับ”

“วอ ล เธอ ร์ ที. พี. เอ ช.” แล้ว หล่อน ก็ หยิบ ปืน ขนาด กะทัดรัด ส่ง ให้ เขา ดู

๑

“แล้ว กระบอก เก่า ล่ะ ฮะ”

“ขาย พี่ ชาย ไป แล้ว ฉัน ไม่ค่อย ชอบ ลูกโม่”

ผู้ คุม สนาม ส่ง ปืน คืน และ อด พิศ ดู หล่อน ไม่ ได้ ตามเคย

“เสร็จ หรือ ยัง เผื่อ น มัว ต้วมเตี้ยม อยู่ นั่นแหละ เหน็บ กระดาษ ให้ มัน

ตรงๆ หน่อย ซี” หล่อน ตะโกน สั่ง เด็กหญิง ซึ่ง เขย้อแขย่ง ใช้ พลาสติก หนีบ ผ้า

หนีบ สี่ มุม กระดาษ ให้ ติด กับ ราว เหล็ก

“คุณ อย่า เพิ่ง ยิง นะ ค้า…” เด็กหญิง เผื่อ น ร้อง ตอบ โหวกเหวก กลาง แสง แดด

ตอน สิบ นาjิกา “ขืน ยิง หนู แหลก เชียว แหละ”

หล่อน หัวเราะ ชอบใจ ยกมือ เท้า สะเอว ยืน กาง ขา นิดๆ ด้วย ท่าที องอาจ

“เรื่อง อะไร ฉัน จะ ยิง แก ให้ เสีย ลูกปืน ฉัน”

“คุณ หาย ไป เสีย นาน…” ตำรวจ พูด

“แต่ ก็ คิด ว่า ฝีมือ ยัง เหมือน เดิม” หล่อน ตอบ ทันที อย่าง เชื่อ มั่น ตน เอง

“คุณ ลอง ยิง มา มั่ง หรือ ยัง” เขา บุ้ย ปาก ไป ที่ ปืน

“ยัง เลย ค่ะ กระบอก นี้ ยัง ใหม่เอี่ยม ถอด ด้าม ทีเดียว” หล่อน ถอด แมก-

กา ซีน ที่ ว่าง เปล่า ออก มา วาง เปิด กล่อง กระสุน หยิบ กระสุน ออก มา บรรจุ แค่

ห้า นัด แล้ว ใส่ แมก กา ซีน เข้าที่ เดิม อย่าง คล่องแคล่ว

เด็กหญิง เผื่อ น ได้ยิน เสียง เลื่อน ลำกล้อง ก็ รีบ ตาลีตาเหลือก วิ่ง กลับ มา

ที่ เก่า ทำให้ นาย สาว ของ หล่อน จับ หัว ที่ ชื้น ไป ด้วย เหงื่อ โยก ไป มา อย่าง เอ็นดู

“นี่ ยัง ไม่ ได้ สระ ผม ละ ซี แก พอ เหงื่อ ตก เข้า กลิ่น ออก ยัง กะ น้ำส้ม-

สายชู” หล่อน ส่าย หน้า “ไอ้ เรื่อง สระ ผม ของ แก นี่ ฉัน บอก กี่ หน แล้ว ว่า ให้ ขยัน

สระ ไม่ จำ ซัก ที”

ตำรวจ หนุ่ม ผู้ คุม สนาม ฝึก อมยิ้ม

“คุณ จะ ยิง ละ เห รอ คะ”

“เออ”

“ขอ สำลี ให้ หนู อุด หู ก่อน ไม่ งั้น แก้วหู แตก ตาย”

“เฮ อ… แก นี่ มัน ดู จะ ตาย ง่าย เสีย จริงๆ นะ” หล่อน เอ็ด ยิ้มๆ ล้วง ลง ไป ใน

กระเป๋า กางเกง ดึง กระดาษ ทิช ชู ส่ง ให้ “เ อ้า เอา กระดาษ อุด สำลี ไม่ มี…ถ้า

กฤษณา อโศกสิน

๘

จะ ให้ ดี รอ เดี๋ยว”

แล้ว หล่อน ก็ ยก ปืน ขึ้น ใน ท่า สำรวม สมาธิ กาง ขา ออก จาก กัน น้อยๆ เอน

ตัว ไป ข้าง หลัง เหยียด แขน ตรง ไป ข้าง หน้า ใน ระดับ ศูนย์กลาง เป้า ดำ…เล็ง นิ่ง

อึดใจ ใหญ่

เด็กหญิง เผื่อ น ตา ลี ตา ลาน ยัด กระดาษ นุ่มๆ เข้าไป ใน หู ยัง ไม่ ทัน เสร็จ

เสียง ก็ แผด ขึ้น สอง นัด

“โอย”

“นั่น แก เป็น อะไร” หล่อน ถาม พลาง ก้ม ลง เก็บ ปลอกกระสุน สอง ปลอก

ส่ง ให้ “เ อ้า อุด หู ไว้”

เด็กหญิง เผื่อ นพ ลิก ปลอกกระสุน ไป มา อย่าง งงๆ

“เอา ทาง ไหน อุด คะ มัน กลวง ข้าง ตัน ข้าง ค่ะ คุณ”

“อยาก เซ่อ ก็ เอา ทาง กลวง ซี” หล่อน ประชด อย่าง ไม่ เอาใจใส่ และเล็ง

เป้า อีก ขณะ ที่ เจ้าหน้าที่ สนาม หยิบ กล้องส่องทางไกล มา ส่อง ดู

และ ยก หัวแม่มือ ขึ้น ชู

“แปด กับ เก้า ครับ แหม คุณ แน่ จริง”

หล่อน ยิ้ม น้อยๆ

“อย่า เพิ่ง ชม ค่ะ เดี๋ยว เหลว”

สาม นัด สุดท้าย อยู่ ที่ เจ็ด แปด เก้า

“มือ ยัง เที่ยง ตามเคย” คน ส่อง กล้อง ละ สายตา จาก กล้อง มา ทาง หล่อน

“ซ้อม มือ ไว้ ให้ เที่ยงๆ…เมื่อ วานซืน จี้ กลางวัน แสกๆข้าง บ้าน ค่ะ…บังเอิญ

บ้าน นั้น มี คนใช้ อยู่ คน เดียว มัน เอา มีด จี้ ถาม ว่า มี รองเท้า ผู้ชาย ไหม” หล่อน

เล่า พลาง ถอด แมก กา ซีน บรรจุ กระสุน “ฉัน คิด ว่า คง เป็น พวก ที่ ชอบ มา สุ่ม

ปลา แถวๆ นั้น เอง…คอย ดู นะ เข้า มา ใน บ้าน ให้ ฉัน เห็น เมื่อ ไหร่ ฉัน จะ ยิง ให้

แข้ง ขา หัก เชียว…”

ผู้ ฟัง อมยิ้ม ใน หน้า

“แต่ ถ้า ผู้ร้าย รู้ ว่า มี มือปืน อยู่ ที่ บ้าน คุณ มัน คง ไม่ กล้า”

“ไม่ แน่ เหมือน กัน…” หล่อน หยุด พูด และ เล็ง ที่ เป้า เสียง ปืน ดัง กัมปนาท

ลายดอกหญ้า

๙

ขึ้น อีก ห้า นัด ติดๆ กัน

“คราว นี้ เข้า เป้า เลย ฮะ…”

“กี่ นัด คะ”

“สอง นัด ซ้อน อีก สอง นัด อยู่ ที่ เลข เจ็ด แปด ด้าน ขวา อีก นัด หลุด

มา ถึง เลข หก”

“เสียชื่อ” หล่อน ส่าย หน้าพลาง ถอด แมก กา ซีน “วัน นี้ ยัง ไม่ มี ใคร มา เลย

นะ คะ”

“อีก ประเดี๋ยว ก็ คง มี…”

“ฉัน จะ รีบๆ ยิง เดี๋ยว คน มา กัน มากๆจะ ไม่ มี สมาธิ หลุด ลง มา อยู่ เลขสอง

เลข สาม ละ ก็ ขายหน้า ตาย”

“อย่าง คุณ คง ไม่ มี ทาง”

“ทิ้ง เ รื้อ ไป นานๆ ก็ มือ สั่น เหมือน กัน…”

“ดีแล้ว ฮะ หัดๆ ไว้ ป้องกัน ตัว เผื่อ ถึง คราว คับขัน จะ ได้ ไม่ เจ็บใจ…บ้าน-

เมือง เดี๋ยวนี้ ไม่ เหมือน ก่อน ช่วย ตัวเอง ได้ ปลอดภัย กว่า”

“บังเอิญ ฉัน ชอบ กีฬา พรรค์ นี้ เสีย ด้วย ขี่ ม้า ยิง ปืน ขับ เรือ ว่ายน้ำ…

ตั้งใจ ว่า จะ หัด ยูโด อีก นิด…” หล่อน พูด พลาง วาง ปืน ทรุด ตัว ลง นั่ง พลาง ถอด

แว่น หลับตา ลง นิดหนึ่ง เห็น ขน ตา ยาว เป็น แพ สลวย เหงื่อ เม็ด เล็กๆ ซึม อยู่

ตาม เชิง ผม อ่อน รอบ หน้าผาก สูง

“วัน นี้ คุณ กะ จะ ยิง สัก กี่ นัด”

“หมด กล่อง นี่แหละ ค่ะ” หล่อน ลืมตา ขึ้น “สอง กล่อง เห็นจะ ไม่ ไหว แดด

มัน จัด นัก ตา พร่า ไป หมด”

“ทำไม ไม่ มา เย็นๆ ล่ะ ฮะ”

“เย็น นี้ วัน เกิด พ่อ ฉัน มี หน้าที่ แต่งหน้า ให้ เด็กๆ มัน เล่น ละคร ให้ แก ดู เอาใจ

เสีย หน่อย”

“คุณ อยู่ ไกล ไหม”

“ไม่ ไกล ค่ะ อยู่ ชานๆ เมือง นี่เอง” หล่อน ตอบ ยิ้มๆ ยกมือ เสย ผม ซึ่ง ตัด

ทรง ราก ไทร เลื้อย ระ อยู่ ตาม ต้นคอ แต่ มิได้ ยี จน โป่ง พอง อย่าง ประดิดประดอย

กฤษณา อโศกสิน

๑๐

เหมือน ผู้หญิง ที่ เป็น ผู้หญิง เต็มตัว

ดู หล่อน จะ มี ลักษณะ ของ เด็กชาย อยู่ ใน กิริยา มารยาท และ ถ้อยคำ เป็นอัน

มาก

ตำรวจ หนุ่ม เคย เห็น สตรี สาว ผู้ นี้ มา ฝึก ยิง ปืน ที่ นี่ เมื่อ ปี ก่อน หล่อน มา

กับ ผู้ชาย คน หนึ่ง อาจจะ เป็น คู่รัก หรือ พี่ ชาย เขา ไม่ แน่ใจ นัก คน ทั้ง สอง มี

ปืน หลาย กระบอก ทั้ง ปืน สั้น ปืน ยาว ฝ่าย ชาย เป็น ผู้ ฝึก และ ฝ่าย หญิง ก็ ทำ ตาม

ด้วย สมาธิและ ความ แม่นยำ ที่ อยู่ ใน เกณฑ์ น่า ชื่นชม ทุก เช้า วัน เสาร์ อาทิตย์ เมื่อ

สนาม เปิด ประมาณ สิบ นาjิกา จนถึง เที่ยง ทั้ง คู่ ช่วย กัน ผลาญ กระสุนปืน เพื่อ

แลกเปลี่ยน เอา ความ แม่นยำ มา เก็บ ไว้ เป็น สมบัติ สิ้น เงิน ครั้ง ละ หลาย ร้อยบาท

“คุณ…ของ คุณ ไม่ มา ด้วย หรือ ฮะ วัน นี้”

“ใคร คะ”

“คุณ ผู้ชาย คน นั้น น่ะ”

“โถ…คุณ ยัง อุตส่าห์ จำ ได้ ก็ พี่ ชาย ฉัน น่ะ ซี แก แต่งงาน แล้ว ย้าย ไป อยู่

ต่าง จังหวัด แล้ว พี่ ชาย คน ที่ ฉัน บอก ว่า ขาย ปืน ลูกโม่ กระบอก เก่า ให้ เขา ไป ไง คะ”

“อ้อ พี่ ชาย คุณ หรอก หรือ หน้าตา ไม่ เหมือน คุณ เท่า ไหร่”

“มี ถมเถ ไป ที่ พี่น้อง หน้าตา ไม่ เหมือน กัน” หล่อน พึมพำ พลาง ลุก ขึ้น

“อัน ที่จริง แม้แต่ พ่อ แม่ ก็ อาจ ไม่ เหมือน”

หล่อน เริ่ม ยิง ปืน อีก ครั้ง แล้ว ครั้ง เล่า และ ผู้ คุม สนาม ฝึก ก็ ช่วย ส่อง กล้อง

ดู รอย กระสุน ให้ มี ลูก ออก นอก วง ดำ เพียง สี่ นัด ใน จำนวน สาม สิบ นัด แล้ว หล่อน

ก็ เปลี่ยน กระดาษ เป้า เสียที หนึ่ง

เด็กหญิง เผื่อ น ทำ หน้า เบี้ยว หน้าบูด หลบ ไป นั่ง อยู่ บน ม้า ยาว ด้าน หลัง

เอา ปลอกกระสุน อุด หู และ ใช้ นิ้ว กด ไว้ จน หู เจ็บ ไป หมด

“คุณ คะ เมื่อ ไหร่ คุณ จะ เลิก ยิง เสียที”

“เฉย เถอะน่า เผื่อ น…” หล่อน เอ็ด ขณะ บรรจุ ลูก เรื่อย ไป ทุก ครั้ง ที่ ยิง

หมด ตับ

“ทีหลัง คุณ อย่า เอา หนู มา เลย นะ คะ”

“เดี๋ยว ตี ตาย” อิตถี ดุ พลาง หัวเราะ “หัด ฟัง เสียง แปลกๆ ไว้ มั่ง เผื่อ น

ลายดอกหญ้า

๑๑

เอ๊ย นี่ ถ้า โจร ปล้น บ้าน สม แก ก็ คง ลง นั่ง ยองๆ ไหว้ มัน ละ ซี หรือ ไม่ ก็ ยอม ให้

มัน ฉุด คร่า ไป กระทำ ย่ำยี ตาม สบาย ใช่ ไหม ล่ะ”

“อ้าว ก็ เรา จะ ไป สู้ อะไร กะ มัน ไหว คะ คุณ”

“นี่…แกละ ก็ มัน เป็น เสีย อย่าง นี้ เอง…เอะอะ ก็ จะ ยอม แพ้ ร่ำไป…”

ตำรวจ หนุ่ม พิจารณา เรือน ร่าง ชะลูดแต่ แข็ง แรง ของ หล่อน ด้วย ใจ ที่ นึก

ชม หล่อน เป็น คน เก๋ อย่าง จับตา โลดโผน อย่าง จับ อารมณ์ ประเปรียว ราวกับ

ม้า พันธุ์ ดี กับ ทั้ง มี นิสัย รัก ผจญ ภัย อยู่ เป็นอันมาก ใน น้ำคำ เจรจา

“หนู สมัคร วิ่ง ก่อน ดี กว่า” เด็กหญิง เผื่อ น ห่อ ไหล่ “อย่าง วานซืน นี้ ก็ เหมือน

กัน ถ้า หนู เป็น พี่ โอ่ง หนู คง ตกใจ ตาย ไป แล้ว มี อย่าง ที่ไหน นั่ง ตำ น้ำพริก

อยู่ ดีๆ เหลียว ไป เห็น มีด จี้ อยู่ ที่ สีข้าง เล่ม เบ้อเร่อ…”

“แล้ว มัน เอา ของ ไป ได้ ไหม คุณ” ตำรวจ หนุ่ม ซัก

“ได้…รองเท้า นาย ผู้ชาย สอง คู่ เสื้อ เชิ้ต กับ กางเกง ที่ ตาก อยู่ นั่นแหละ…

ได้ แล้ว เดิน ลอยชาย ออก ประตู ไป…มัน ไป แล้ว แม่ นั่น ถึง ได้ ร้อง กรี๊ดๆ…ร้องจน

สะใจ ให้ คุ้ม กับ ตอน ถูก จี้ ร้อง ไม่ ออก…เผื่อ น… นั่น ถ้า เป็น แก แก จะ ทำ ยัง ไง”

ถาม โดย มิได้ หัน มา

“หนู ก๊อ…” เด็ก เผื่อ น นิ่ง คิด

“อะไร ต่อ อะไร คง ราด ออก มา พะ เรอ เกวียน ละ มัง แก มัน ยิ่ง บ้าจี้ อยู่ ด้วย”

เด็ก เผื่อ น ทำท่า ขวยเขิน เล็กน้อย ทำให้ ตำรวจ หัวเราะ ขัน

เวลา ผ่าน ไป…กระสุนปืน ใน กล่อง ซึ่ง อัด แน่น อยู่ เมื่อ ครู่ ค่อยๆ ลด จำนวน

ลง จน เหลือ แต่ กล่อง เปล่า อิตถี เก็บ ปืน และ ชำระ ค่า ลูก กระสุน กับ เป้า

“กลับ ละ คุณ เสาร์ หน้า มา ใหม่ บางที พรุ่งนี้ เย็น ก็ อาจจะ มา ถ้า ว่าง”

“ครับ”

แล้ว หล่อน ก็ เก็บ กล่อง ปืน เดิน กลับ ไป ยัง รถ

“แปลก ดี นะ คุณ ใช้ รถ สอง แถว” ตำรวจ อด ปรารภ ไม่ ได้

“รถ ที่ บ้าน รถ ใช้ งาน น่ะ ฉัน เห็น มัน ว่าง อยู่ ก็ ขับ มา งั้น เอง…จะ มัว รอ

เอา โก้ ก็ ไม่ ต้อง ไป ไหน กัน” หล่อน ตอบ ด้วย สีหน้า ร่าเริง และ ยกมือ ขึ้น เป็น

เชิง อำลา “วัน หน้า มา ใหม่ นะ คะ”

กฤษณา อโศกสิน

๑๒

ผู้ คุม สนาม ฝึก ยืน มอง หล่อน ขับ รถ เลี้ยว ไป จาก ถนน ซอย ด้วย ความรู้สึก

ครึ่งๆ คือ ทึ่ง นิดๆ และ กังขา หน่อยๆ ทึ่ง ตรง ที่ หล่อน มี รูปโฉมโนมพรรณ อัน

เจริญ ตา เจริญ ใจ เป็นอันมาก แต่ กังขา ตรง ที่ รูป โฉม เช่น นี้ ไม่ น่า จะ รัก กีฬา ของ

ผู้ชาย ไป เสีย ทุก อย่าง ดัง คำ บอก เล่า ของ หล่อน เมื่อ สัก ครู่ นี้ เลย

อิตถี ปาด เหงื่อ บน หน้าผาก ด้วย หลัง มือ ความ ร้อน ระอุ ตอน ใกล้ เที่ยง

ทำให้ แก้ม ของ หล่อน เต็ม ไป ด้วย สีสัน เปล่งปลั่ง

“แก หิว น้ำ ไหม เผื่อ น” หล่อน ถาม เด็ก รับ ใช้ “แวะ กิน น้ำ หน่อย ดี ไหม”

“หนู หิว ทั้ง น้ำ ทั้ง ข้าว แหละ คุณ”

อิตถี หัวเราะ ผลัก ศีรษะ ที่ คลุม ด้วย ผมม้า สี กระดำกระด่าง เบาๆ

“เมื่อ เช้า นี้ เห็น นั่ง กิน ข้าว ตั้ง ชั่วโมง หมด ไป กี่ กะละมัง ยะ แม่คุณ นี่

ยัง ไม่ ถึง เที่ยง บ่น หิว อีก แล้ว”

“โธ่…หนู ปวด แก้วหู ไป หมด เลย…” เด็ก เผื่อ น คราง อ่อยๆ

“มัน เกี่ยว อะไร กับ กระเพาะ”

“ไม่ รู้ ค่ะ แต่ มัน หิว”

“ถ้า งั้น แวะ กิน น้ำ ที่ ตลาด แล้ว แก จะ กิน ก๋วยเตี๋ยว ก็ เชิญ”

“เผื่อ ไง ตอน ค่ำ หนู จะ ได้ ออก ไป เต้น กำ รำ เคียว กะ เขา มั่ง…”

“ลอง ซี พ่อ ฉัน จะ ได้ เต้น งิ้ว กะ แก ปะ ไร…อย่า ได้ เจ๋อ ออก ไป เป็นอันขาด

เชียว นะ เรา มี หน้าที่ ล้าง จาน ก็ ล้าง ไป”

“แล้ว คุณ รำ ไหม คะ”

“ไม่ แน่…เผื่อ อารมณ์ เฟื่อง ก็ อาจ รำ”

 

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)