สวยซ่อนคม (วราภา)

๑

บางคนพูดกันว่าการที่เซียนฟังสูตกบันไดจนเป็นอัมพาตหลังจากขึ้น

ไปกราบไหว้แกขึ้งที่ห้องข้างบน เป็นเพราะคำสาปแช่งของเจียอิงลูกติด

เมียคนที่สองที่ถูกคุณนายใหญ่เซียะเนี้ยไล่ออกจากบ้านโดยกล่าวหาว่าแม่

ของเจียอิงขโมยเงินในเก๊ะออกไป/ เซียนฟังสูไม่กล้าพูดหรือแม้แต่จะคิด

ไกล่เกลี่ย เพราะเจียอิงเป็นคนไม่ยอมใคร และมักก่อเรื่องอยู่เป็นประจำ

ว้นที่หล่อนจะพาแม่ออกจากบ้าน ซุนหลิงจำได้ดีว่าเจียอิงยกมือชี้นิวด่ากราด

ทุกคนไม่เว้นแม้แต่ ‘เตี่ย’

‘พวกแกจำเอาไว้ สิ่งที่แกทำกับฉันและแม่ ฉันจะกลับมาเอาคืนให้ได้ พวก

แกด้องไม่ตายดี ขอให้ตนนรกหมกไม้พิกลพิการ บ้านนี้มันบ้านนรกใครก็ทนไม่ได้

หน็อยแน่ะ ชื่อบ้านอันซินหรือ มีความสงบที่ไหน ร้อนเป็นไฟน่ะไม่ว่า ฉันไม่

เสียใจเลยที่'ไม่ได้อยู่ที่นี่ ไปแม่ เราไปตายเอาดาบหน้าก็ได้อย่าไปอยู่กะมัน^,

‘ออกไปเร็ว ๆ เลย’ คุณนายใหญ่ตะเพิดซ้ำตัวสั่นเทิ้มที่เด็กยังไม่ทันสาวเต็มที่

ด่าฉอด ๆ

                ‘เอาน่าหยุดพูดกันเสียทีเถอะ ไหน ๆ มันก็จะไปแล้ว’ เซียนฟังสูถอนหายใจ

ลึก ๆ หลบเข้าห้องยา ลูก ๆ คุณนายใหญ่แอบดูตามซอกประตู แม่ของซุนหลิงและ

ซุนเหมยน้องคนเล็กไม่กล้าโผล่หน้าออกมา มีแต่ซุนหลินเท่านั้นที่วิ่งมาหลบตรง

ประตูทางออก หล่อนอาจไม่ได้สนิทกับเจียอิงมากนักความที่เคยอยู่บ้านเดียวกัน

ทำให้อดใจหายไม่ได้

 

 ‘พี่เจียอิง น้าเหมย,

 

‘มาส่งหรือตามมาไล่’ เจียอิงตะเพิด แววตาแข็งกร้าวแต่น้าเหมยสะกิด

เอาไว้ เสียงหล่อนจึงอ่อนลง

 

‘แกกับแม่และน้องก็ต้องระวังตัวเหมือนกัน ถึงจะเป็นลูกเขาก็เถอะแต่ก็เป็น

ลูกเมียน้อย ดี,หน่อยที่แม่ของแกเป็นพี่เลี้ยงลูกสาวเขา  เขาก็อาจเมตตาอยู่บ้าง

แต่อย่าประมาทอีคุณนายใหญ่มันน้าอำนาจ มันไม่อยากให้ใครอยู่บ้านนี้ทั้งนั้น

นอกจากลูก ๆ ของมัน

 

‘แล้วพี่จะไปอยู่ที่ไหน กินอะไร’

 

‘ที่ไหนก็ที่นั้นแหละ ฉันคงไม่อดตายง่าย ๆ...หน็อต  มันบอกว่าแม่ฉันขโมย

เงินมัน ลูก1ชายคนโตมันต่างหากติดถั่วติดม้าจนโงหัวไม่ขึ้น มันเอาไปกี่หนแล้ว’

 

อะไรบางอย่างบนดวงหน้าเสียอิงทำไหเด็กฉลาดอย่างซุนหลิงเอ่ยปากถามไป

ว่า

 

‘พี่ไม่ได้ขโมยของเขาใช่ไหม’              N

 

เสียอิงไม่ได้ตอบแต่ดุนหลังแม่ ตัดบทว่า

 

‘ไปเหอะจะคาอยู่แล้ว

 

นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ซุนหลินเห็นเจียอิง เวลาผ่านไปหลายปีจนซุนหสิงลืม

เลือนเสียอิงไปในที่สุด นอกจาก^นๆครั้งคำพูดของเสียอิงจะผุดขึ้นมาในความ

ทรงจำ

 

‘ฉันจะกลับมาเอาคืน  พวกแกจะต้องไม่ตายดีแน่ ๆ ’

 

คนแถวนั้นเรียกพ่อของซุงหลินว่าเซียนพิงสูเพราะพ่อเก่งในการรักษาโรค

และช่วยเหลือชาวบ้านมาก่อนซุนหลินเกิด

 

พ่อเป็นคนใจดี ผิดกับคุณนายใหญ่ หน้ามือเป็นหลังมือ แต่ข้อเสียของ

พ่อคือเป็นคนเจ้าชู้ พ่อได้น้าเหมยแม่ของเจียอิง ไม่มีลูกด้วยกัน แล้วก็มาได้อาหง

แม่ของซุนหลิงและซุนเหมย คุณนายใหญ่แม้จะไม่พอใจแต่ก็ไม่กล้าทำอะไรมาก

เพราะอาหงเป็นพี่เลี้ยงดูแลล้ายผิงลูกสาวคนเล็กที่เป็นแล้วตาดวงใจของคนทั้งบ้าน

มานานหลายปี ประกอบกับซุนหลิงเป็นลูกสาวที่เซียนพิงสูรักและเอ็นดูรองจาก

อ้ายผิง ทั้งหมดจึงอยู่กันด้วยความสุขพอประมาณจนกระทั้งเซียนฟ้งสูเป็นอัมพาต

และอ้ายผิงเตรียมตัวไปเรียนต่อต่างประเทศ ซุนหลิงซึ่งไม^,เคยร้องไห้กลับต้องน้ำตา

ตกเพราะพี่สาวคนนี้

“พี่ไปไม่นานหรอกคิดถึงบ้าน คิดถึงอาปาและบ้อง ๆ แต่บ้าสัญญาว่าจะ

ให้พี่กลับมาเยี่ยมบ้านทุกปี”

อ้ายผิงขนของเล่นเก่า ๆ ลงมาให้แล้วปลอบโยน ซุนหลิงคิดว่าหากโลกนี้มี

เทพธิดาจริง เทพธิดานั้นก็คงเหมือนอ้ายผิง ความสวยนั้นไม่ต้องพูดถึง ใครที่เห็น

อ้ายผิงต้องหวนกลับมามองซํ้า แต่ที่สำคัญที่สุดคือความมีบ้านงดงามเสมอด้น

เสมอปลาย

“หนูจะได้พบพี่อีกไหมนี่ หนูกลัวจังเลย^

“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ” อ้ายผิงยิ้มจนเห็นฟันซี่ขาวราวไข่มุก

 “เธอกับแม่และบ้องก็ต้องอยู่ที่นี่ ไหนบอกว่าจะคอยดูแลอาปาให้ไงล่ะ พี่

กลับมาเมื่อไหร่เราก็ด้องได้พบกัน”

“แต่กันเซียะเนี้ยไล่หนูกับแม่ออกจากบ้านเหมือนบ้าเหมย...”

“เหลวไหล ม้าไม่ทำอย่างนั้นหรอก จำไม่ได้หรือว่าอาปาสั่งให้ม้าดูแลน้าหง

ให้เงินทุก เดือน ไหไปโรงเรียน เพราะเธอกับซุนเหมยเรียนเก่ง”

อ้ายผิงดึงน้องเข้ามากอด อ้อมแขนนั้นอบอุ่นอย่างยิ่ง

“ซุนหลิง พี่มีเรื่องอยากขอร้องเธอลักเรื่อง ช่วยพี่หน่อยได้ไหม”

อะไรคะ

พี่มีจดหมายฉบับหนึ่ง หกโมงเย็นวันนี้จะมีคนขับรถมาหน้าบ้านเรา เธอ

ช่วยเอาจดหมายฉบับนี้ให้เขาได้ไหม แต่อย่าไหใครเห็นนะ”

“แล้วไครล่ะคะที่จะขับรถมา หนุ่มหรือแก^, หนูด้องถามชื่อเขาไหม”

“ไม่ต้องจ้ะ เป็นคนแก่ เขารู้ดีว่าจะนำจดหมายฉบับนี้ไปไหใคร”

“ตกลงค่ะพี่อ้ายผิง เรื่องอย่างนี้หนูทำได้ รับรองว่าจะไม่ไหใครเห็นเลย”

ซุนหลิงไม่ เคย แพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครฟัง แม้ว่าหนึ่งปีให้หลัง อ้ายผิงไป

เรียนต่อแล้วคุณนายใหญ่ก็บอกให้อาหงพาลูกๆไปหาที่อยู่ใหม่

“นายทำงานไม^,ได้แล้ว เราไม่มีรายได้มาเลี้ยงดูคนในบ้านเหมือนแต่ก่อน

อ้ายผิงก็ไม่อยู่เธอไม่ต้องดูแลเขา ฉันว่าเธอก็ไม^,น่าจะอยู่บ้านนี้อีกต่อไป ออกไปหา

งานทำข้างนอกเถอะ เงินเดือนที่นายเคยให้เธอก็ให้ลูกมาเอา ส่วนเรื่องโรงเรียน

ฉันส่งเสียไต้แค่คนเดียว ไปคิดกันเอาเองก็แล้วกันว่าจะให้คนไหน”

แม้คุณนายใหญ่จะไม่ไต้ขับไล่ไสส่งเหมือนที่ทำกับบ้าเหมย แต่วาจาเยียบ

เย็น ทำทางไว้ตัว ก็ดูออกมาเป็นการ ‘ไล่’ เหมือนกัน คุณนายใหญ่ทำเพราะ

รู้ดีว่าจะไม่มีใครมาปกป้อง...สามียังนอนแบ็บช่วยตัวเองไม่ได้ ลูกสาวที่มีน้ำใจก็อยู่

ห่างไกลหลายพันไมล์ ทุกอย่างไม^,ผิดไปจากที่เจียอิงทำนายเอาไว้เลยแม้แต่น้อย

 คฤหาสน์อันซินจะมีเพียงลูก ๆ เมียหลวงเท่านั้น

ซุนหลิงไม่ได้เสียน้ำตาที่จะต้องออกจากบ้าน ราวกับว่าหล่อนมีสังหรณ์อยู่

ในใจแล้ว แด^,หล่อนร้องไห้เมื่อมาลาพ่อ เซียนฟังสูนอนฝายผอมอยู่บนเตียง ถึง

เขาพูดไม่ไต้ แต่ซุนหลินอ่านนัยน์ของเขาออก

“ไม่ต้องห่วงหรอกอาปา หนูสัญญาว่าจะดูแล่นม^,กันบ้องเอง ยังไงหนูก็จะ

ต้องแวะมาเยี่ยมอาปาบ่อยๆ เขาไม่ให้เข้าประตูใหญ่ หนูก็จะปีนประตูเล็กเข้ามา

ดีไหมคะ”

อาปา'ของหล่อนกะพริบตาถี่ แล้วน้ำใส ๆ ก็ไหลออกมาทางหางตา ซุนหลิน

รู้ดี พ่ออวยพรให้หล่อนทั้งน้ำตา

อาหงพาลูกสองคนมาเช่าบ้านโกโรโกโส สามซอยถัดจากคฤหาสน์อันซิน

บ้านแถวนั้นอยู่ในซอยแออัดจอแจโร้การซ่อมแซมแต่ก็ไม่แพงมาก ซึ่งอาหงยังพอมี

เงินที่เก็บบ้านที่เคยอยู่ แต่มารดาได้ปลอบโยนว่า

                “ทนเอาหน่อยแล้วกันลูก ยังไงเราก็ได้มีที่ซุกหัวนอน ไม่ต้องอาศัยศาลา

วัด เจ๊เฮียงเขาชวนแม่ไปทำงานที่ร้านให้ตัดผมแล้วก็นวดเท้า เราเก็บเงินสักพักแล้ว

ค่อยขยับขยาย”

                แม่พูดอย่างมีความหวัง แต่ซุนหลิงกลับคิดว่าเป็นความหวังที่ริบหรี่เหลือ

เกิน หล่อนไม่คิดเลยว่านายใหญ่จะใจร้ายขนาดนี้ นังงูเฒ่าคงรอโอกาสมา

 “เราต้องซ่อมบานและทำความสะอาดอีกแยะเลยนะพี่ ทำไมเจ้าของเขาถึง

ปล่อยให้สกปรกอย่างนี้ล่ะ” น้องของหล่อนถาม

“ใครว่าปล่อย เขากำลังจะไล่ที่พวกนี้อยู่แจ้ว เธอก็รู้ว่าที่ดินตอนนี้แพงยัง

กับทอง เจ้าของที่คือเจ้าสัวตระกูลปึง ก็บ้านใหญ่ซอยสองนั่นไง แต่พอดีเจ้าสัว

ตายเสียก่อนทุกอย่างก็เงียบไป คนอยู่เก่าก็เลยไต้อยู่ต่อ แตก'ไม่รู้ว่าวันดีคืนดีเขา

จะลุกมาไล่เมื่อไหร่ พี่แอบได้ยินป้าเฮียงพูดกับแม่ว่า ตระกูลปึงเขาอยากเป็นทอง

แผ่นเดียวกับอาปาของเรา ถึงกับเคยขอพี่อ้ายผิงให้ลูกชายเขา  เจ้าสัวมีลูกชาย

สองคน ไม่รู้ว่าคนไหน”

ซุนหลิงรู้ดีว่าน้องสาว'ไม่ค่อยสนใจเรื่องที่หล่อนเล่านัก ซุนเหมยเป็นเด็กรัก

เรียน วันๆเอาแด^,ดูหนังสือ เพราะฉะนั้นเมื่อคุณนายใหญ่ยื่นคำขาดว่าจะส่งเสีย

ลูกเลี้ยงไหใต้เรียนเพียงคนเดียว ซุนหลิงจึงยอมเสียสละไห้น้อง ทั้งที่เสียดายใจ

แทบขาด

“เธอเรียนเก่งกว่าพี่ พี่มันสมองขี้เลื่อยเรียนไปก็เท่านั้น เอาไว้มีเวลาว่าง

เธอสอนพี่ก็แจ้วกัน”

“พี่ไม^,เรียนแจ้วจะทำอะไรล่ะ ความจริงพี่เป็นพี่คนโต”

“เพราะฉะนั้นพี่จึงต้องช่วยแม่หาเงินไง ทำเล่นไปพี่ตัดผมไต้ นวดก็เป็น

ถ้าขอป้าเฮียงก็คงจ้าง

“โธ่พี่...”

“อย่าคิดมาก มีโอกาสก็รีบเรียนซะ เรียนให้เก่งจะไต้สอบชิงทุนไปนอก

แม่จะได้ดีใจ”

ซุนหลินเก็บความรู้สึกไม่ให้ใครรู้ แอบร้องไห้ไม่ให้คนเห็น ทุกคนคิดว่า

หล่อนห้าวเหมือนเด็กผู้ชาย เมื่อลังเป็นเด็ก ซุนหลิงหลบออกจากบ้านมาเล่นกับ

เด็กในซอย จนกลายเป็นหัวโจก เพราะใครก็ยอมลงให้เนื่องจาก ‘อาปา’ เป็น

เซียนรักษาโรค เด็กแถวนั้นแทบไม่มีใครคิดว่าซุนหลิงเป็นเด็กผู้หญิง ค่าที่หล่อน

ชอบนุ่งกางเกงใส่เสื้อยืดตัวใหญ่ ผมตัดสั้น ๆ ยาว ๆ ปิดหูปิดตาจนไม่น่ามอง

ซุนหลิงคนนี้เติบโตเป็นเด็กสาวร่างผอมเพรียวหน้าตามอมแมมเพราะเจ้าตัว

ไม่อินังขังขอบใส่ใจในความสวยงาม จะเรียบร้อยขึ้นมาเล็กน้อยก็เมื่อบิดาเรียกตัว

ให้ไปช่วยทำงานในห้องยา เมื่อนั้นแหละที่แม่ซึ่งเป็นลูกครึ่งจีน-ไทยจะล้างหน้าหวี

ผมให้เรียบแปล้จนเห็นหน้าเรียวใส นัยน์ตาสีน้ำตาลแก่กลมโตที่แลดูเป็นเด็กผู้หญิง

ขึ้นมาบ้าง และก็ซุนหลิงคนนี้อีกเหมือนกันที่มีเพื่อนฝูงเต็มซอยเข้าไปช่วยทำความ

สะอาดและซ่อมแซมบ้านใหม่ให้สำเร็จเรียบร้อยภายในเวลาไม่กี่วัน วันนั้นทุกคน

อิ่มแปล้ เพราะแม่ผัดก๋วยเตี๋ยวเลี้ยงกระทะใหญ่

บ้าน ‘อันซิน’ ผังยืนหยัดอยู่ที่เดิม บานหล้งที่ซุนหลิงวิ่งเข้าๆออกๆตั้งแต่

เด็ก บ้านที่ใครๆเรียกกันว่า ‘คฤหาสน์เก๋งจีน

ซุนหลิงน้ำตาปริ่มจนต้องยกหลังมือปาดออกเมื่อคิดถึงความสุขที่เคยได้รับ

ในบ้านหลัง ถึงแม้จะไม่ได้เป็น ‘คุณหนู’ เรือนใหญ่ แต่หล่อนก็มีความสุขสม

ฐานะเพราะบารมีอาปา คุณนายใหญ่ไม่กล้าพูดมาก แต่ทุกอย่างไปลงที่น้าเหมย

และเจียอิงแทน

                “มาถึงแล้วทำไมไม่เข้าบ้าน” เสียงแหบ ๆ ของใครคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง

ซุนหลินสะดุ้งเฮือกหันขวับไปมอง ชายวัยกลางคนที่ดูแก่กว่าอายุจริงเพราะหลังค้อม

ค่อมยืนถือถุงโอเลี้ยงมองจ้องมาที่หล่อน ซุนหลินถอนหายใจ

                อาเก้าเองเหรอ นึกวาใครเสียอีก

                มาเยี่ยมนายหรือมาเอาตังค์

                ทั้งสองอย่าง อาปาเป็นไงบ้าง

                เหมือนเดิม อาเก้าผลักประตูไม้สักให้หลังคาเก๋งจีนที่เริ่มมีรอยผุกร่อนแต่

ยังแข็งแรงให้เปิดออกด้านหนึ่งแล้วพยักหน้าเรียก

                “เข้ามาคุณหนู”

                “คุณแม่ใหญ่อยู่หรือเปล่า”

                “ไม่มีใครอยู่ เขาไปรับคุณหนูอ้ายผิงที่สนามบิน ถ้าจะเอาตังค์ก็ต้องรอ

หรือจะมาใหม่พรุ่งนี้”

                “รอก็ได้เพราะพรุ่งนี้ซุนเหมยต้องเอาเงินไปให้ค่าเทอม แม่ก็ไม่บายทำงาน

ไม่ได้มาหลายวันแล้ว”

                ซุนหลิงก้าวเข้ามาในบริเวณบ้านกว้างขวางที่บัดนี้กลายเป็นรอยอดีตที่มีมนต์

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)