ก๊วนคานทองกับแก๊งพ่อปลาไหล (วัตตรา)

อาคารแสนสุข ตั้งตระหง่านอยู่ริมถนนวิภาวดีตอนต้น ในยามบ่ายจัด

เช่นนี้ยังคงมีรถเข้าออกอย่างหนาแน่นจนบางขณะก็จอดนิ่งหลายนาที ทำให้รถ

ติดยาว ท้ายแถวอยู่บนถนน

หญิงสาวเจ้าของรถสปอร์ตหรูสีแดงเจิดจ้าก้าวลงจากรถที่จอดติดอยู่

ปากทางเข้า เธอสวมเดรสสีแดงแขนกุดรัดรูปกระโปรงสั้นเหนือเข่า รองเท้า

ส้นสูงสีเข้ากับชุด หน้าตาแต่งแต้มไว้จัดจ้านเปรี้ยวจี๊ด เธอกระแทกประตูรถ

ปิดเสียงดังด้วยความไม่พอใจ ก้าวฉับๆ เข้าไปพูดกับรปภ.ที่กำลังพยายาม

โบกไล่รถเข้าไปในลานจอดรถ

“เอารถเข้าไปจอดให้ฉันด้วย เอากุญแจไปให้คุณกฤษฎาที่ชั้นสิบสอง

ภายในสิบนาทีนี้นะ”

“เอ้อ อืม” รปภ.หนุ่มอึกอัก ยังไม่กล้ารับปาก

“ทำได้หรือไม่ได้”

“เอ้อ…ได้ครับคุณเมธาวลัย”

จะทำได้ หรือไม่ได้ก็ต้องตอบว่าได้ไว้ก่อน กับคำสั่งของหญิงสาวนาม

ว่าเมธาวลัย ว่องยานยนต์คนนี้ เพราะเธอคือทายาทคนโปรดของคุณหญิง

แสนสุข ว่องยานยนต์ เจ้าของอาคารสิบห้าชั้นแห่งนี้ และยังรวมถึงอาคาร

บริวารที่ให้เช่าเป็นสำนักงานของบริษัทต่างๆ นับร้อยบริษัท

เป็นอันรู้กันในกลุ่มผู้มีหน้าที่ในการดูแลอาคารสถานที่และกลุ่มพนักงาน

รักษาความปลอดภัยว่า เธอเป็นคนที่เอาแต่ใจสุดๆ อยากได้อะไรก็ต้องได้

ทันที ปากร้าย และไม่ใช่คนใจดี แม้เธอจะเป็นหญิงสาวที่รูปร่างหน้าตาดี

สะดุดตาผู้คนในทันทีที่เธอเยื้องกายไปไหน

วันนี้รถติดมากเธอรออีกไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว เพราะต้องการขึ้นไปถึง

my fashion ที่เธอกุมบังเหียนอยู่ เหลือเวลาเพียงสิบนาที นั่นหมายความ

ว่าเธอจะต้องได้เข้าห้องน้ำแต่งแต้มสีสันบนใบหน้า ปะพรมน้ำหอมอีกสักนิด

ขยับชุดให้เข้าที่ เธอต้องงามพริ้งก่อนเข้าห้องประชุม

ร่างโปร่งสูงสง่าราวกับนางแบบแถวหน้าของเมืองไทยรีบเดินเข้าไปใน

ตัวอาคาร รอลิฟต์อยู่ไม่ถึงนาที ลิฟต์ด่วนของผู้บริหารก็แล่นลงมา มีพนัก-

งานสาวคนหนึ่งกำลังจะแซงหน้าเธอเข้าไป

“นี่เธออยู่บริษัทไหนไม่ทราบ ลิฟต์นี้มันของผู้บริหารอาคารและผู้บริหาร

ของบริษัทที่มาเช่านะ…เธอเป็นใครถึงคิดจะมาใช้ลิฟต์นี้” เมธาวลัยถามเสียง

ขุ่น

หญิงสาวที่กำลังจะทำผิดกฎของอาคารรีบถอยห่างออกมาและเหลือบ

มองคนถามด้วยความเกรงใจ…ใครที่อยู่อาคารนี้ ย่อมรู้ว่านอกจากคุณหญิง

แสนสุข ว่องยานยนต์แล้วคนที่จะทำเสียงขุ่นแบบนี้ได้ก็มีเพียงหลานสาวคน

สวย คนเก่งของคุณหญิงเท่านั้น

“เอ้อ…อืม…ขออภัยค่ะคุณเมเปิ้ล”

“ถ้าไม่สนิทคุ้นเคยกันในฐานะเพื่อนหรือญาติ อย่าเรียกฉันแบบนี้”

“ขอโทษค่ะคุณเมธาวลัย”

หญิงสาวกร่างสุดๆ ไม่ได้ตอบถ้อยอันใด เพราะลิฟต์เปิดออกพอดี

เธอเดินเข้าไปกดปุ่มปิดทันที หญิงสาวที่ถูกดุเมื่อครู่นี้พ่นลมหายใจดังพรวด

หล่อนเป็นแม่บ้านของบริษัทเล็กๆ บริษัทหนึ่งที่เช่าอยู่ที่ชั้นสิบ แม้จะขุ่นใจ

เพียงใดก็มิอาจหาญไปต่อปากต่อคำ นอกจากจะเอาไปบอกต่อถึงความเฮี้ยบ

ของหญิงสาว

บนชั้นสิบสองทั้งชั้นนั้นเป็น ‘บริษัทเมธาวลัยครีเอชั่น’ ผู้ผลิตนิตยสาร

my fashion และรับจ้างทำหนังสือเฉพาะกาลทั้งของไทยและของต่างประเทศ

วันนี้กฤษฎา บรรณาธิการผู้ช่วย ต้องควบคุมการถ่ายแฟชั่นแทน

เมธาวลัยที่ออกไปงานข้างนอกแต่เช้า เพราะงานนี้เป็นงานระดับประเทศเธอจึง

ต้องออกไปเอง…มันเป็นงานแถลงข่าวการรับสมัครออกแบบชุดประจำชาติของ

เวทีนางงามระดับโลก ที่ปีนี้เปิดโอกาสให้ fashion designer ระดับแถวหน้า

ส่งงานออกแบบชุดเข้าประกวด ซึ่งแน่นอนว่าต้องมีชื่อเมธาวลัย ว่องยานยนต์

ในฐานะบรรณาธิการบริหารนิตยสารแฟชั่นแถวหน้า และในฐานะนักออกแบบ

มือรางวัลคนหนึ่งของไทยที่มีดีกรีจากเมืองแฟชั่นระดับโลกการันตี

บ่ายสองวันนี้เป็นวันประชุมสรุปเนื้อหาที่จะทำนิตยสารล่วงหน้าสามฉบับ

ซึ่งจริงๆ ก็ควรจะเป็นหน้าที่ของกฤษฎาบรรณาธิการผู้ช่วยของเธอ แต่เมื่อมี

งานถ่ายแฟชั่นปกทับซ้อนอยู่เธอจึงรับปากว่าจะมาเป็นประธานที่ประชุมเอง

ในห้องทำงานส่วนตัวที่โอ่อ่าด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่เมธาวลัยสั่งทำ ไม่ว่า

จะเป็นชั้นวางหนังสือ โซฟาสำหรับรับแขกแบบค่อนข้างเป็นส่วนตัว โต๊ะ-

ประชุมเล็กๆ สำหรับนั่งสี่คน โต๊ะทำงานที่เป็นครึ่งวงกลมที่เธอสามารถหันไป

หยิบของได้รอบทิศ บนโต๊ะนั้นมีคอมพิวเตอร์แบบตั้งโต๊ะที่วางเด่นกว่าของ

อื่นๆ แล้ว แต่บนโต๊ะแทบจะไม่มีที่ว่างเลย เพราะมีตะกร้าสองใบใส่ต้นฉบับ

ที่กฤษฎาอ่านแล้วเอามาให้เธอเลือกว่าเรื่องไหนเหมาะที่จะลงในฉบับไหน

นอกจากนั้นก็เป็นตะกร้าที่บรรจุบรรดาหมายข่าวและจดหมายเชิญ…เธอหยิบ

มาดูสองสามชิ้นเขียนชื่อนักข่าวไว้ที่หัวกระดาษเป็นการสั่งงาน แต่ที่สะดุดตา

ที่สุดคือการ์ดแต่งงานสีชมพูเข้ม

เมธาวลัยมือสั่นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ความหวาดหวั่นต่อการเปิดดู

การ์ดแต่งงานนี้มีอยู่เรื่องเดียวคือ…ใครในกลุ่มเพื่อนจากคณะอักษรฯ จะเป็น

รายต่อไปที่ได้แต่งงาน หลังจากคนที่เจ็ดของกลุ่มที่แต่งงานไปแล้วสี่ครั้งใน

ช่วงเวลาสามสี่ปีมานี้ เหลือเพียงอีกสามคนเท่านั้นคือเธอและเพื่อนรักเพื่อน

คู่แข่งอีกสองคน

“ขอเชิญเพื่อนกลุ่มสิบนางฟ้า ร่วมฉลองสมรสสมรักของภัทรวลัย

(ไหกระเทียมเรียกพี่) เพื่อเป็นสักขีพยานในรักครั้งนี้…”

บัตรเชิญแบบไม่เป็นทางการแต่ลงรายละเอียดชื่อเจ้าบ่าว สถานที่

จัดงานไว้อย่างเป็นทางการทำให้เมธาวลัยถึงกับกรี๊ดออกมาดังๆ

“ตายแล้ว ตาย ตายจริงๆ ยัยพัดไหกระเทียมได้แต่งงานครั้งนี้เป็น

ครั้งที่ห้าแล้ว มันจะโชคดีอะไรขนาดนี้นะ…ฉันล่ะ…ฉันล่ะ สวยเริ่ด รวยเละ

เป๊ะทุกอย่างแบบนี้ทำไมยังหาคนที่ใช่ไม่ได้สักคน…ตาย…ตาย…ฉันยอมไม่ได้

หรอก”

เมธาวลัยไม่มีโอกาสได้บ่นอะไรต่อเพราะเสียงเคาะประตูดังขึ้นและเธอ

ก็ยังไม่ทันได้อนุญาตด้วยซ้ำ ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้ม ผิวเข้มแต่ดูสะอาด

เกลี้ยงเกลาพรวดพราดเข้ามาเสียก่อน เขาพารูปร่างสูงใหญ่ดูบึกบึนเหมือน

วิศวกรที่ทำงานกลางแดดมากกว่าจะเป็นผู้ช่วยบรรณาธิการนิตยสารแฟชั่นเข้า

มายืนตรงหน้าโต๊ะทำงานของเธอ

“ขอโทษนะครับบอส ที่ผมรีบร้อนเข้ามาแบบนี้” เขาเหลือบดูนาVิกา

ข้อมือแล้วว่า

“อีกสามนาทีบอสจะเข้าห้องประชุมแล้ว ผมมีปัญหาว่า นี่มันเป็นเวลา

เกือบสามชั่วโมงแล้วที่ทางเรารอคุณแซนดี้ นางแบบที่บอสเลือก…เธอยัง

ไม่มาทำงานตามนัดเลย”

“เอ๊า แล้วมาบอกฉันทำไมล่ะ ใครมีหน้าที่ตามจิกก็ตามไปซี่ เรื่องแค่นี้

เป็นผู้ช่วยฉันจัดการไม่ได้เหรอ แล้วยังไงฉันผิดงั้นเหรอที่เลือกคนนี้มาเป็น

แบบปก”

“ผมยังไม่ได้พูดว่าบอสผิด แต่ผมอธิบายว่าคนนี้บอสเป็นคนเลือก แต่

กลับไม่รักษาเวลา ไม่แคร์คนทำงานเลย แต่คนที่ผมและทีมงานเลือกคือคุณ

ขวัญชนกน่ะเธอมาตั้งแต่เช้าแล้วนะครับ”

“มาเช้าแล้วยังไง”

“ผมจะบอกว่าผมกับทีมงานอุตส่าห์สลับคิวถ่ายคุณขวัญชนกจบไปแล้ว

ทั้งที่ของเธอเป็นคิวบ่าย ของคุณแซนดี้เป็นคิวเช้า…แต่นี่เลทสามชั่วโมงแล้ว”

“อย่ามามีปัญหานะคุณกฤษฎ์ นั่นมันเรื่องของพวกคุณ จะสลับยังไงก็

ทำไป จะหอบปัญหามาสุมหัวฉันทำไม ฉันเองก็กำลังมีปัญหา”

“บอสมีปัญหาอะไรบอกผมได้นะครับผมช่วยได้ทุกเรื่อง” เขาเสนอตัว

แต่สีหน้าท่าทางก็ยังดูเคร่งขรึม

“คุณช่วยไม่ได้หรอก แก้ปัญหาเรื่องยัยแซนดี้ยังแก้ไม่ได้เลย ปัญหา

ของฉันน่ะใหญ่มาก”

“ผมเห็นบอสมีปัญหาใหญ่ทีไร บอกให้ผมช่วย ผมก็ช่วยแก้ได้ทุกเรื่อง

ทุกที”

“อย่ามาอวดเก่งหน่อยเลยคุณกฤษฎา คุณอาจจะเก่งร้อยแปดพันอย่าง

แต่ปัญหาเรื่องการแต่งงานน่ะคุณแก้ไม่ได้หรอก”

“หือ…ปัญหาเรื่องการแต่งงานเหรอครับ บอสจะแต่งงานเหรอ…ผมว่า

บอสต้องพูดผิดแน่ๆ เลยเพราะผมยังไม่เห็นผู้ชายฉลาดๆ คนไหนมาติดกับดัก

ผู้หญิงจอมโหดอย่างบอสเลยสักคน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย สีหน้ายัง

เคร่งขรึมดังเดิม

“นี่ คุณกฤษฎา มีงานอะไรก็รีบไปทำซะ อย่ามาหลอกด่าฉันนะ” เม-

ธาวลัยแว้ดใส่ทันทีอย่างไม่เกรงใจ

“ผมไม่ได้หลอกด่านะครับบอส ผมพูดความจริง…น่าแปลกนะคนที่ทำ

อะไรจริงจังและทำในสิ่งที่ถูกต้องกลับไม่ได้รับการยอมรับซะงั้น”

“นี่คุณกฤษฎา มากไปแล้วฉันไม่ยอมรับอะไรคุณตรงไหนไม่ทราบ เรื่อง

งานฉันก็ยอมรับในความสามารถของคุณในระดับหนึ่งนะ สามปีที่ฉันรับคุณ

มาเป็นผู้ช่วย สอนงานให้จนคุณทำเป็นทุกอย่าง จนคุณสามารถทำงานแทน

ฉันได้ ยังว่าฉันไม่ยอมรับงั้นรึ”

“แต่เรื่องอื่นๆ”

“ใช่…เรื่องอื่นๆ ฉันคงยอมรับไม่ได้เพราะคุณเด็กกว่าฉันหลายปี”

“ยี่สิบห้ากับสา…” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เมธาวลัยก็ว้ากขึ้นทันที

“หยุดนะ!! ห้ามพูดถึงอายุของฉัน”

“มันเป็นความจริงนี่ครับบอส ผมยอมรับได้ที่ว่าผมอายุน้อยกว่าบอส

แต่เรื่องความสามารถอย่างอื่นน่ะ ผมยังไม่ยอมรับว่าคนอายุน้อยจะทำไม่ได้

คนเราถ้ามีความตั้งใจ มีความพยายาม และมีโอกาสได้ลองผิดลองถูก ผม

ว่าความสามารถของคนเราไล่ตามกันทันได้”

“โอ๊ย พูดมากซะจริง…เรื่องแต่งงานที่ฉันพูดถึงนี่ฉันหมายถึงเพื่อนฉัน

ต่างหากล่ะ มันทั้งอ้วน ทั้งขี้เหร่ มันมีดีอะไรที่ได้แต่งงานครั้งนี้เป็นครั้งที่ห้า”

เมธาวลัยดีดการ์ดสีชมพูเข้มร่อนไปหยุดอยู่ปลายโต๊ะ ใกล้มือชายหนุ่มพอดี

กฤษฎาหยิบมาอ่านอย่างไม่ต้องรักษามารยาท เพราะกิริยานั้นถือว่า

หญิงสาวยอมให้เขาร่วมรับรู้ เขากวาดสายตาไปทุกบรรทัดในการ์ด จำวัน

เวลาและห้องจัดงานได้ทันที เขาอมยิ้มแล้วถามว่า

“แต่งครั้งที่เท่าไหร่นะครับถึงได้ทำการ์ดแบบกันเองแบบนี้”

“ครั้งที่ห้า” เสียงแทบจะหายไปในลำคอ

“แต่บอสของผมยังไม่เคยแต่งสักครั้งทั้งที่อายุสามสิบแล้ว”

“กฤษฎา!!” เธอดุเสียงเขียว

“เรื่องอะไรมาหลอกด่าฉัน สามสิบไม่แต่งงานมันเป็นยังไง”

“มันก็ขึ้นคานไงครับบอส”

“อย่ามาปากกล้าว่าฉันขึ้นคานนะ…ความจริงฉันแค่ ไม่ว่างคิดเรื่อง

แต่งงานต่างหากล่ะ”

“อืม…เรื่องแต่งงานมันเป็นเรื่องของคนที่เขารักกันครับบอส ไม่ใช่

เรื่องของมีเวลาว่างหรือไม่มีหรอก…ในกรณีงานแต่งของเพื่อนบอสมีปัญหา

อะไร…หรือกังวลว่าจะตัดชุดไม่ทัน…บอสเป็นแฟชั่นดีไซเนอร์นะครับ หยิบชุด

นั้นชุดนี้มาประยุกต์ไม่กี่นาทีก็ได้ชุดใหม่สุดเก๋แล้ว”

“แน่นอน ฉันมีความสามารถมากไม่ต้องมารอให้ใครแนะนำว่าต้องประ-

ยุกต์ยังไงหรอก” ความเย่อหยิ่งแล่นเข้าเส้น เมธาวลัยพยายามยืดจนคอตั้ง

กฤษฎาแอบแค่นยิ้ม

“งั้นก็หมดปัญหาส่วนตัวของบอส”

“มันไม่หมดปัญหาหรอก…คุณไม่เข้าใจหรอกคุณไม่เคยมีความรัก อายุ

คุณยังไม่ถึงเวลาที่จะคิดเรื่องแต่งงาน”

“ใครว่าผมไม่รู้จักความรัก ผมพอจะรู้จักนะ อายุผมก็สมควรจะมีลูก

มีเมียแล้วด้วย แต่ติดตรงที่ว่าผมยังไม่คิดเรื่องแต่งงาน และไม่คิดว่ามัน

เป็นปมด้อย ผู้ชายน่ะสี่สิบก็ไม่ขึ้นคานหรอกครับ”

“เอ๊ะ จะมาใช้คำว่าขึ้นคานอะไรบ่อยๆ ยะ ฟังแล้วแสลงหู แสลงใจ”

“อะงั้นผมขอใช้คำว่า…ผมอยากแต่งเมื่อไหร่ผมก็จะแต่ง ดีมั้ยครับ

ดูเป็นส่วนตัวดี”

“อ๋อ…ฉันรู้แล้วว่าแฟนคุณคือผู้หญิงชื่อน้ำฟ้าที่แวะมาคุยกับคุณบ่อยๆ

นั่นใช่มั้ย” เป็นคำถามที่มีแววเยาะหยันในน้ำเสียง

กฤษฎาเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจที่เจ้านายสนใจเรื่องของเขา

“ไม่ต้องเขินหรอก ฉันเคยเห็นคุณสองคนไปยืนคุยกันที่ระเบียงบ่อยๆ”

“อ้อ รู้จักสนใจเรื่องของผมเหมือนกันเหรอครับ นึกว่าเป็นแต่สั่งงาน

แล้วก็ดุ แล้วก็ว้ากเวลาผมทำงานไม่ได้อย่างใจ” เขาถามยิ้มๆ กวนๆ

“นี่กฤษฎา อย่ามาพูดเล่นกับฉันแบบนี้นะ คุณเป็นลูกน้องของฉัน ชั้น

สิบสองนี่เป็นอาณาจักรของฉัน และตึกนี่ก็เป็นตึกของคุณย่าฉัน บริษัทไหน

มาเช่า หรือถ้ามีคนในตึกมาป้วนเปี้ยนที่ชั้นสิบสองฉันก็ต้องรู้ซี่…มีแฟนแล้ว

ก็อย่ามาทำเป็นเขินหรือแอ๊บเป็นหนุ่มโสดหลอกชาวบ้าน”

“อืม…บริษัทที่น้ำฟ้าทำงานอยู่มาเช่าอาคารแสนสุขอยู่ที่ชั้นสิบ…ก็ไม่

แปลกอะไรที่บอสจะรู้จักคนที่มาป้วนเปี้ยนที่ชั้นสิบสองของเรา…แต่ที่น่าแปลก

ก็ตรงที่บอสให้ความสนใจเรื่องส่วนตัวของลูกน้องอย่างผม เอ๊ะ เพราะสนใจ

ผม…หรือว่าหวงครับ”

“กฤษฎา อย่ามายั่วโมโหฉันนะ”

“ขอโทษครับถ้าคำพูดของผมทำให้บอสไม่ชอบใจ แต่ผมว่าบอสจะดุไป

ซะทุกเรื่องไม่ได้นะครับ”

“ก็อย่าทำให้ดุสิ”

“สรุปว่าเรื่องงานถ้าผมจะสลับคิวถ่ายยังไงก็ได้นะครับ ขอแค่ได้งาน

ตามที่เราวางเป้าหมายไว้”

“ตามใจ…อ้อ…คุณทำหน้าที่ประธานในที่ประชุมแทนฉันด้วย…ได้หรือ

ไม่ได้”

“ก็ต้องได้แหละ ถ้าไม่ได้ผมก็โดนบอสเล่นงานซีครับ”

“งั้นก็ไป คุณจะแบ่งภาคตัวเองดูแลงานยังไงก็เรื่องของคุณ เวลาฉัน

เรียกดูงานทุกอย่างต้องได้ผลงานนะ”

“เรื่องงานผมไม่ทำให้บอสผิดหวังหรอกครับ”

เมธาวลัยเลิกคิ้วฉงนกับคำพูดด้วยสีหน้าอมยิ้มแบบกวนๆ ของเขา

“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”

 

                (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)