พิศวาสแวมไพร์ (นิดา)

‘ไนติงเกล เฮ้าส์’ ตั้งเด่นงามสง่าอยู่บนผาหินสูงที่ลาดต่ำลงสู่ชายฝั่ง

ของมหาสมุทรแปซิฟิก...

ครั้งแรกที่ได้เห็น เทรซี่ วอร์เนอร์ ก็ประทับใจในความสวยงามของ

สถานที่และตัวบ้านหลังนี้ จนแทบ-จะบอลตัวเองว่าเป็นอาณาบริเวณและสิ่ง

แวดล้อมที่หล่อนหมายมาดปรารถนามานานจะได้ครอบครอง

แสงตะวันยามบ่ายฉายส่องบานกระจกหน้าต่าง ทำให้เกิดประกายเรือง

รองระยิบระยับ เสียงนกร้องเพลงไพเราะอยู่ตามคาคบไม้ ระเบียงบ้านซึ่งแล่น

ตลอดตัวบ้านทั้งสามด้านดูกว้างขวางโปร่งสบาย จนเทรซี่เริ่มสร้างจินตนาการ

อันงามสงบถึงชั่วขณะที่หล่อนนั่งวางอารมณ์จิบชาหอมกรุ่น หวานชุ่มคอและ

เย็นฉ่ำในเวลาใกล้พลบค่ำอยู่ตามลำพัง...โดดเดี่ยว  แต่ก็ไม่เดียวดาย...

หล่อนเข้าไปสำรวจตรวจตราภายในบ้านเรียบร้อยแล้วด้วยความพอใจ

ปานๆกัน ผนังห้องและเพดาน มองเห็นได้ว่ามีการฉาบทาสีเสียใหม่เอี่ยมสวย

สะอาด พื้นที่ปูทับด้วยแผ่นไม้โอ๊กที่ขัดจนมันวับ

ถึงกระนั้น ก็บอกได้ว่า บ้านหลังนี้สร้างมานานหลายปีมากแล้ว แม้จะ

มีการซ่อมแซมตกแต่งเสียจนมองดูใหม่เอี่ยมเช่นนี้ก็ตาม

เทรซี่รู้สึกชื่นชมสมใจในบ้านหลังนี้เป็นอันมาก ชอบความสงัดเงียบและ

โปร่งสบายเสียจนไม่คิดมองหาบ้านหลังอื่นต่อไป แม้ว่าในระยะแรกๆ หล่อน

คิดจะพูดจาต่อรองกับนายหน้า ให้ลดราคาค่าสินทรัพย์นี้ลงเสียบ้าง แม้แค่เพียง

สักเล็กน้อยก็ยังดี แต่แล้วในท้ายที่สุด...เทรซี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ตัวหล่อนเอง

หรือนายหน้ากันแน่ที่เกิดความประหลาดใจยิ่งยวด เมื่อเทรซี่ตอบตกลงตาม

สัญญาซื้อขายอย่างง่ายดายและรวดเร็ว

และในทันทีที่การลงนามในสัญญาที่ว่านั้นเสร็จเรียบร้อย เทรซี่ก็บอก

ตัวเองว่าหล่อนได้ตัดสินใจถูกต้องแล้ว แม้ว่าค่าใช้จ่ายในการนี้เกือบจะทำให้

หล่อนหมดตัวด้วยซ้ำ แต่ก็เคราะห์ดีที่ทรัพย์สินมรดกที่คุณปูทั้งไว้ให้มีมากพอที่

จะไม่ทำให้หล่อนเกิดความยากไร้จนเกินไป

ถึงอย่างไร การตัดสินใจซื้อบ้านหลังใหญ่บนหน้าผาหินนี้ก็ต้องนับว่าเป็น

การลงทุนที่น่าพอใจอยู่ไม่น้อย...

ณ บัดนี้ หลังจากการตัดสินใจแน่วแน่ครบหกสิบวัน เทรซี่ก็อพยพโยก

ย้ายเข้ามาพำนักอย่างเป็นทางการ แต่ก็น่าแปลกใจที่ความคิดลุ่มหลงชื่นชมใน

ระยะแรกกลับเปลี่ยนไป...

บ้านที่เคยมองดูสวยสว่างในยามเช้าด้วยแสงตะวันอ่อนหวาน กลับกลาย

เป็นความรู้สึกพรั่นพรึงด้วยสังหรณ์ไม่สู้ดี เมื่อถึงยามพลบที่หม่นมัวไปโดยทั่ว

ทั้งภายในภายนอกหลังใหญ่หลังนี้

บานหน้าต่างที่เป็ดกว้าง มองไปเห็นท้องฟ้ายามอาทิตย์อัสดง แทนแสง

อุษาอ่อนหวานในยามอรุณรุ่ง ทำให้มองเห็นไปว่ามีดวงตาของวิญญาณเร้นลับ

กำลังจ้องมอง...

เป็นครั้งแรกที่เทรซี่ฉุกใจได้คิดด้วยความกังขา เมื่อสังเกตเห็นว่า ใน

เพดานห้องโถง มีปล่องไฟถึงสองปล่อง ในขณะที่มีเตาผิงอยู่เพียงอัมเดียว!

เทรซี่เหลียวหน้ามองหลัง หวาดว่าจะได้ยินเสียงนกใหญ่กระพือปีก...

หรืออาจจะมีแมงมุมมาชักใยหนาทึบที่ผนังห้องด้านไหนลักด้านหนึ่ง...

หรือว่า ‘เคานต์แดร็กคูล่า’มาสิงสู่อยู่ที่บ้านหลังนี้ เมื่อ...หลายร้อย

ปีมาแล้วนั้น...อย่างเดียวที่ขาดหายไป คือลมพายุพัดอื้ออึงในบรรยากาศเช่นที่

ว่านี้

แต่ก็ไม่แน่เหมือนกัน สักประเดี๋ยวอาจจะได้ยินเสียงสุนัขหอนโหยหวน

หรือไม่ก็จะได้เห็นค้างคาวยักษ์ตัวสีดำมะเมื่อมกางปีกบินโฉบอยู่เหนือศีรษะ!

ขณะที่ขึ้นบนไดระเบียงบ้านด้านหน้าสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ เทรซี่ก็อดคิด

ประหลาดใจในการตัดสินใจครั้งนี้ของตัวเองเสียมิได้ อะไรหนอทำให้หล่อนซื้อ

บ้านหลังนี้อย่างง่ายดายและรวดเร็วถึงขนาดนี้ น่าจะไปลองหาดูบ้านหลังอื่น ๆ

เปรียบเทียบกันบ้าง...

ยังจำได้ว่า เมื่อมาเห็นบ้านหลังนี้ครั้งแรก หล่อนยังได้ยินเสียงนกร้อง

เพลงแสนไพเราะ แล้วนี่มันพากันไปแอบซ่อนอยู่เสียที่ไหนกันเล่า ไม่มีเสียงนก

ร้อง มีแต่เสียงใบไม้แห้งปลิวตกลงกระทบหลังคาเมื่อต้องสายลมในยามเย็นพัด

ผ่าน

เทรซี่สูดลมหายใจยาว เปิดกระเป๋าถือ หยิบพวงกุญแจออกมา เลือก

ดอกที่ถูกต้องแล้วสอดเข้าไปในรูกุญแจประตู หมุนลูกบิดผลักบานประตู

เพียงเบาๆ บานประตูก็เปิดออกอย่างช้า ๆ บานพับส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน

เหมือนเสียง ผู้หญิงครวญครางด้วยความเจ็บปวด

ไม่เคยได้ยินเสียงเช่นนั้นมานานหนักหนาแล้ว และครั้งนี้มันก็ทำให้เทรซี่

เกิดความรู้สึกพรั่นพรึงจนขนลุกซ่านไปทั้งตัว

หล่อนยิ้มจืด ๆ กับตัวเอง

       “รายการช็อปปิ้งแรกสุด”

ก้าวเข้าไปในห้องโถงหน้าแค่เพียงก้าวเดียว เทรซี่ก็รู้สึกเย็นเยือกขึ้นมา

ในหัวใจอีกครั้ง เกิดจำขึ้นมาได้โดยกะทันหันถึงคำบอกเล่าของนายหน้า...เจ้า-

ของบ้านสองรายค่อนหน้านี้ ขายบ้านทิ้งเพราะคิดว่าบ้านนี้มีปีศาจสิงสู่ แล้วมัน

ก็ถูกทิ้งร้างมานานหลายปีกว่าจะตกเป็นของหล่อน

เทรซี่ปัดความคิดนั้นไปเสียทันที แต่ไหนแต่ไร หล่อนเป็นคนไม่กลัวผี

ไม่เคยเชื่อว่ามีอะไรแบบนั้นในโลก บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่หล่อนลูกใจและคิดว่า

เป็นบ้านที่น่าอยู่ต่างหาก

มีผีสิงสิดี... เทรซี่คิดขำ ๆ อยู่ในใจ แสดงว่าเป็นบ้านที่น่าอยู่ไงล่ะ!

คลำหาสวิตซ์ไฟฟ้าพบที่ผนังใกล้ประตู เทรซี่กดฉับ แม้บ้านก็ยังคงมืด

ทึมอยู่เช่นเดิม ม่านหน้าต่างที่ปิดสนิทไม่เอื้อแสงหม่นของตะวันใกล้พลบให้

ส่องลอดเข้ามาบ้าง หญิงสาวถอนใจยาวเบื่อหน่าย พนักงานโรงงานไฟฟ้า

ชุมชนสัญญากับหล่อนเป็นดิบดีว่าจะจัดการต่อสายเดินไฟฟ้าให้เรียบร้อยก่อน

หล่อนมาถึงแน่นอน

                แล้วนี่มันอะไรกันล่ะ

                รู้ว่าจะต้องเดินงมอยู่ในบ้านท่ามกลางความมืดที่คงจะยิ่งมืดสนิทลงทุกที

ทำให้รู้สึกใจสั่นหวั่นไหว เทรซี่กลัวความมืดมาแต่เล็กแต่น้อย...

จำได้ว่ามีตะเกียงน้ำมันดวงหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะเตี้ยๆใกล้ประตูห้องนี่เอง

เทรซี่เดินมะงุมมะงาหราเปะปะไปจนถึงที่ที่หมายใจไว้ นายหน้าเตือนแล้วเหมือน

กันว่า แถวถิ่นนี้จะมีปัญหาไฟฟ้าดับได้บ่อยครั้ง โดยเฉพาะอย่างในคืนที่มี

ลมพายุ...

เทรซี่เคยเป็นเนตรนารีมาก่อน หล่อนจึงมีไม้ขีดไฟกลับเล็ก ๆ อยู่ใน

กระเป๋าเสื้อตลอดเวลา การจุดไม้ขีดแล้วจ่อเปลวไฟไปที่ไส้ตะเกียงไม่ใช่เรื่อง

ยากเย็น ทันทีที่แสงสว่างวาบชั้น หล่อนก็หิ้วตะเกียงเดินกลับเข้าไปในห้องโถง

รองเท้าเทนนิสที่สวมใส่ไม่ทำให้เกิดเสียงฝีเท้าดังก้องจนเกินไป กระนั้นมันก็ยัง

เป็นเสียงเดียวท่ามกลางความสงัดเงียบวังเวง

หญิงสาวจัดการรูดม่านหน้าต่างหนาหนักออกจนหมดทุกบาน ตะวัน

ใกล้พลบส่องแสงหม่นเข้ามาแทนที่ความมืดทึมทีน่ากลัว เทรซี่วางตะเกียงลง

บนชั้นเหนือเตาผิง อารมณ์ปลอดโปร่งแช่มชื่นทันทีในขณะที่เดินออก

จากประตู ลงบันไดไปที่พื้นล่างที่หล่อนจอดรถทิ้งไว้ หยิบของใช้อาหารสดอาหาร

แห้งและสิ่งจำเป็นมากมายหลายอย่างที่ซื้อจากร้านขายของที่หมู่บ้านเชิงเขา

นี้เอง นำกลับขึ้นไปบนบ้านอีกครั้ง

ห้องครัวมีขนาดใหญ่ หน้าตางบานกว้างทั้งสามผนัง โต๊ะไมโอ๊กรูป

ทรงกลมขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง เตาอบและตู้เย็นอยู่ที่ผนังห้องต้านหนึ่ง อีก

ด้านหนึ่งคือตู้ใส่ถ้วยชามเครื่องใช้ประจำห้องครัวครบล้วน เทรซี่หมายใจไว้ว่า

เตาอบและตู้เย็นมีขนาดเล็กเกินไป หล่อนจะซื้อหามาเปลี่ยนในวันหลังแน่นอน

                เมื่อวานของที่ซื้อมาลงบนโต๊ะแล้ว หญิงสาวก็เริ่มการเดินสำรวจตัวบ้าน

ชั้นล่างอีกครั้ง ชกม่านหน้าต่างเปิดกว้างหมดทุกบานในทุกห้อง มีห้องหับ

มากมายรวมทั้งห้องสมุดที่ผนังสามต้านกรุด้วย และห้องเล็ก ๆ อีก

ห้องซึ่งน่าจะเป็นห้องเย็บผ้า

บันไดโค้งทอดชั้นไปสู่บ้านชั้นสอง ห้องแรกที่เป็ดเข้าไปดู เทรซี่ก็หลง

รักมันเสียแล้ว นี่คือห้องนอนประธานที่มีขนาดกว้างใหญ่ และจัดแต่งสวยงาม

อย่างโบราณ ผนังห้องปูทับด้วยวอลเปเปอร์สีน้ำเงินหม่นขรึม เตาผิงอยู่ที่มุม

หนึ่ง ส่วนตู้เสื้อผ้าแบบที่เรียกว่า‘วอล์ก-อินโคลเส็ต’ติดอยู่เต็มผนังอีกด้าน

หนึ่ง

เก๋ไปกว่านั้นก็คือห้องนั่งเล่นพักผ่อนในยามว่างที่อยู่ติดทับห้องนอนนี้

ส่วนห้องน้ำนั้น พบว่ามีการจัดแต่งเสียใหม่เอี่ยม สุขภัณฑ์ทุกชิ้นเป็นกระเบื้อง

เนื้อดีสีฟ้าขลิบขาวดูสวยงามสะอาดน่าใช้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอ่างอาบน้ำและอ่าง

ล้างหน้าที่เป็นรูปไข่...

ยังมีห้องนอนที่มีขนาดเล็กกว่าห้องประธานอีกถึงสองห้อง จัดแต่งไว้

ด้วยเครื่องเรือนและเครื่องใช้รวมทั้งห้องน้ำครบครัน

นอกจากนั้นก็ยังมีห้องว่าง ๆ อี^องทัน^Mติดระเบียงด้านหลัง เป็น

ห้องสี่เหลี่ยมกว้างๆเรียบๆ มีหมู่เก้าอี้ตั้งไว้ครบชุดติดผนังห้องด้านหนึ่ง

หน้าต่างบานกว้างเต็มผนังสามด้าน เปิดออกแล้วมองงลงไปเห็นทะเลและ

ชายหาดกว้าง

เทรซี่พอใจห้องนี้มาก หมายใจจะจัดเป็นห้องทำงานส่วนตัวเสียโดยเร็ว

ทีเดียว...

กลับลงมาชั้นล่างแล้วลงไปที่รถอีกครั้ง คราวนี้เทรซี่ยกกระเป๋าเดินทาง

สองใบออกมา รวมทั้งหีบกล่องของใช้ส่วนตัว นำกลับขึ้นไปเก็บบนบ้านอีก

ถึงสองครั้งสองคราจึงเสร็จเรียบร้อย จากนั้น หล่อนก็ง่วนอยู่ทับการจัดสิ่งของ

ทั้งเครื่องสำอางประจำห้องน้ำ...

ถึงบัดนั้นเอง หญิงสาวจึงรู้สึกถึงความเหนื่อยเพลีย และนั่นก็เป็นเวลา

ค่ำสนิทแล้ว

เกิดความคิดว่าการลงไปแช่น้ำอุ่นจัด ๆ สักพักหนึ่ง ความรู้สึกอ่อนเพลีย

เมื่อยล้าคงจะจางหาย เทรซี่ก้าวเข้าไปในห้องน้ำ กลั้นใจกดสวิตช์ไฟฟ้า แล้วร้อง

...ฮัลเลลูยา...ออกมาดัง ๆ เมื่อแสงสว่างกระจายจ้าไปทั่วห้อง หล่อนผสมน้ำอุ่น

จัด เทเกลือหอมกลิ่นลาเวนเดอร์ลงไปในอ่างอย่างหนักมือ แล้วจุดเทียนหอม

กลิ่นวานิลลาจนทั้งห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นลาเวนเดอร์ผสมวานิลลาที่หอมชื่นใจ

หล่อนถอดเสื้อผ้าออกหมดทุกชิ้น จนร่างเปลือยเปล่าแล้วก้าวลงไปในอ่างน้ำที่

อุ่นจัดและมีปริมาณมากพอ กลิ่นไอหอมกรุ่นลอยอยู่เต็มบรรยากาศ เทรซี่นอน

แช่น้ำด้วยความรู้สึกสบายตัวและสบายใจเป็นอย่างยิ่ง หล่อนทาบคอลงบนขอบ

อ่างอย่างอ้อยอิ่ง ยกพ็อกเกตบุ๊กเล่มโปรดขึ้นเปิดอ่านไปเรื่อย ๆ อย่างเพลิดเพลิน...

อะไรจะสุขไปกว่านี้อีกเล่า...

ต้องมีใครมาอยู่ที่บ้านชิ้นบนนี่แน่นอน

โดมินิค เซนต์จอห์น เกิดความรู้สึกเช่นนั้นขึ้นมาอย่างกะทันหันในขณะ

ที่กำลังลืมตาตื่นชิ้นมาพอดี เขาลุกขึ้นจากที่นอนอย่างช้า ๆ สูดลมหายใจยาว

สัมผัสพิเศษแผ่ซ่าน เหมือนสัตว์กลางคืนโผล่จากรูรังแล้วสูดจมูกดมหากลิ่น

อันเป็นภัยอันตราย

เขายิ้มอ่อนโยน ตระพักแน่ว่าไม่มีภัยจากจากผู้หญิงที่อยู่บ้านข้างบน ได้ยิน

เสียงน้ำไหลแผ่ว ๆ ลงสู่ท่อ ได้กลิ่นหอมละมุนจากเรือนร่างสันสะอาดของหล่อน

รู้ว่าหล่อนกำลังเดินออกจากห้องน้ำ เข้าไปในห้องนอน หยิบสลิปไหมแพรสี

สวยหวานมาสวมใส่...เสื้อนอนกระมัง...เขาถามไถ่อยู่ในใจ

ด้วยการโบกมือเพียงครั้งเดียว เทียนสักครึ่งโหลที่วางไว้ตามที่ต่าง ๆ ก็

สว่างวาบชิ้น แสงสีเหลืองกระจ่างกระทบผนังห้องที่ปูทับด้วยแผ่นหินสีเทา ทำให้

เกิดเงาวูบวาบรูปทรงแปลก ๆ...

ไม่มีใครในโลกจะล่วงรู้ว่า เบื้องล่าง ใต้ดินอันลึกล้ำของบ้านหลังใหญ่ที่

มีชื่อว่า ‘ไนติงเกล เฮ้าส์’มีบ้านอีกหลังหนึ่งฝังตัวอยู่อย่างสงบเงียบ เย็นฉํ่า

ในยามกลางวันและหนาวเยือกในยามค่ำคืน ด้วยพื้นที่ปูลาดด้วยหินแผ่นใหญ่ ๆ

กำแพงทึบและปราศจากหน้าต่างลักบาน...

โดมินิคลุกชิ้นจากเตียง เปลี่ยนเสื้อผ้า ในเวลาเดียวทัน เขาก็ได้ยินเสียง

การเคลื่อนไหวของผู้หญิงที่อยู่บ้านข้างบนเหนือศีรษะของเขาเอง

เขาพยายามคิดหาคำตอบว่าหล่อนผู้นั้นคือใคร ด้วยเหตุผลใดจึงมาซื้อ

‘ไนติงเกล เฮ้าส์’ ที่ถูกทิ้งร้างมานานลักห้าหกปีแล้วกระมัง มีหลายคนมาดูบ้าน

หลังนี้ในเวลาเหล่านั้น บางคนแสดงความปรารถนาที่จะเข้ามาครอบครอง แต่

นั่นไม่เป็นที่พอใจของเขา เขาจึงจัดการทำอะไรลักอย่างสองอย่างลงไป แล้ว

นั่นก็เพียงพอที่จะขับไล่ไสส่งคนพวกนั้นให้พากันหนีหายไป ไม่มีวันหวนกลับ

มาอีก...

โดมินิคยิ้มจางๆ...เรื่องง่ายจะตาย!

เขาเลือกสวมชุดดำตามปกติ เชิ้ตไหมเนื้อนิ่ม กางเกงสีเดียวกัน เช่น

เดียวกับรองเท้าบู๊ตสั้นหนังกลับสีดำ แล้วเดินออกจากห้องนอน  ไปตามทาง

แคบๆ ฝานด้านหลังของเตาผิง มีทางเดินทางแบบนี้หลายแห่งในบ้านเก่าแก่หลังนี้

และเพียงการโบกมือครั้งเดียวตามเคย ทางตันก็เปิดกว้าง...

เขาละลายร่างไปกับสายหมอกสีเทาสีเทาหม่น ไม่ช้าก็ปรากฎกายขึ้นที่ห้อง

โถงของบ้านข้างบน เดินฝานทะลุไปถึงห้องครัวอย่างง่าย ๆ และรวดเร็วตามใจ

ปรารถนา กลิ่นเนื้ออบหอมฉุย ทำให้เขาเกิดอาการนี้เช่นเดียวกันเท่าเทียมกับ

กลิ่นเลือดสัตว์หรือเลือดมนุษย์สด ๆ ที่ทำให้เขาเกิดอาการนี้เช่นเดียวกัน

หญิงสาวยืนหันหลั่งให้เขา หล่อนกำลังคนอาหารอะไรลักอย่างในหม้อ

ด้วยช้อนไม้กันใหญ่ สักครู่ก็ยกช้อนนั้นจรดริมฝีปาก

“อื้มม อร่อยจัง...ต้องชมฝีมือตัวเองเสียหน่อยละ...’’ หล่อนพึมพำแล้ว

วางช้อนนั้นลง หยิบขวดเกลือ พริกไทยโรยลงในหม้ออาหาร

โดมินิคลอยตัวเข้ามาใกล้ หญิงสาวเหลียวขวับมามองเหมือนจะรู้สึกอะไร

ขึ้นมาลักอย่างแต่ก็ไม่มั่นใจนัก มนุษย์บางคนมีประสาทสัมผัสพิเศษเหมือนกัน

จะรู้สึกได้เมื่อเขาอยู่ใกล้ แม้จะยังไม่ปรากฏเรือนร่างให้เห็น...

ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวยเลิศระดับคลาสสิก แต่ก็นับได้ว่าเป็นสาวสวยทรง

เสน่ห์คนหนี้ไท้เพ?ว หล่อนมีรูปร่างสวยอรชร ผิวงามละเอียด ผมสลวยสี

น้ำผึ้งพันเป็นเกลียวหลวมยาวถึงกลางหลัง นัยน์ตาของหล่อนเป็นสีน้ำตาล

ประกายทองตรงจุดกลางอย่างน่ารัก

หญิงสาวไม่ได้สวมชุดนอนอย่างที่โดมินิคคิดไว้ ชุดไหมสีชมพูหวานนั้น

เป็นชุดอยู่กับบ้านแบบกรุยกรายสวมสบายมากกว่า...

โดมินิคสลายตัวจากบ้านชั้นบนด้วยรอยยิ้มพึงใจ เขาไม่ต้องการให้มีใคร

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)