ปืนปกาศิต (นิดา)

ตาม ทฤษฎี แล้ว ไอ้ สิ่ง ที่ ผม คิด วาด ภาพ เอา ไว้ เสีย สวย งาม นี่ มัน น่า จะ

ทำ เงิน ให้ น่า ดู ทีเดียว แต่ แล้ว เพียง ระยะ เวลา ไม่ ถึง สี่ เดือนเต็ม ผล ก็ ปรากฏ

ออก มา ไม่ค่อย จะ วิไล หรู อย่าง ที่ คาด ไว้ เสีย เลย ร้าย ไป กว่า นั้น ‘โรงเรียน ฝึก

ยิง ปืน เจ ย์ เบ็น สัน’ ของ ผม ก็ ทำท่า จะ ซวดเซ เอา ง่ายๆ ด้วย ซ้ำ

ที่จริง ผม น่า จะ ได้คิด เสีย ตั้งแต่ ตอน ที่ ขอ ซื้อ กิจการ จาก เจ้าของ เก่า แล้ว

มี อะไร หลาย อย่าง ที่ หวน กลับ มา คิด ได้ ใน บัดนี้ ว่า โรงเรียน ห่วยๆ ของ นิค ลุย ส์

นั้น มี ลักษณะ ที่ ส่อ ถึง ความ ล้มเหลว อย่าง เห็น ได้ ชัด ถึง แม้ นิค จะ เป็น ชาย สูงอายุ

ที่ มี อัธยาศัย น่า คบ สัก ปาน ใด ก็ตาม

สาเหตุ ที่ ผม มอง ข้าม สิ่ง เหล่า นั้น ไป ก็ เพราะ มัว แต่ คิด เข้า ข้าง ตัวเอง…ผม

ไพล่ ไป มอง ที่ จุดจุดเดียว ว่า นิค เคย เป็น ครู ฝึก ยิง ปืน ที่ แม่น ฉมัง ใน อดีต หาก ปัจจุบัน

นั้น ฝีมือ ฝี ไม้ ของ เขา เ รื้อ ไป เสีย แล้ว ด้วย เหตุ นี้ เอง เขา จึง มี ลูกศิษย์ แต่ เพียง หก

คนใน ขณะ ที่ ผม ไป ติดต่อ ลูกศิษย์ ทั้ง หก นั้น ก็ ดู ท่าทาง ไม่ มี น้ำยา อะไร เลย นอก

จาก เป็น ชาย อายุ มาก ที่ เบื่อ หน่าย ไม่ รู้ จะ ทำ อะไร มาก ไป กว่า มา ฆ่า เวลา ด้วย การ

หัด ยิง ปืน เล่น เท่านั้น เอง

ผม สำรวจ สมุด บัญชี แสดง รายรับ รายจ่าย ของ โรงเรียน นี้ พบ ว่า นิค ตั้ง

โรงเรียน ฝึก ยิง ปืน แห่ง นี้ มา ได้ นาน ถึง ยี่สิบ ปี แล้ว และ ตลอด เวลา สิบ ห้า ปี เต็มๆ

บัญชี แสดง ผล กำไร ที่ น่า พึง พอใจ อย่าง ยิ่งยวด เพิ่ง จะ มา ถึง ระยะ ห้า ปี หลัง นี้ เอง

ที่ กิจการ เริ่ม คลอนแคลน รายรับ ตกลง เรื่อยๆ และ ไม่ มี ท่าที ที่ จะ พลิก ฟื้น ขึ้น

มา อีก

ข้าง ฝ่าย ผม นั้น ก็ มี ความ หลง ตน อยู่ ไม่ น้อย ใน ธุรกิจ นี้ ผม ถือว่า ผม เอง

มี ฝีไม้ลายมือ ไม่ เป็นรอง ใคร ใน ความ แม่น ฉมัง และ ยัง มี สมอง ที่ เต็ม ไป ด้วย

‘ไฟ’ อีก ด้วย จึง สรุป ว่า คน อย่าง ผม นี่แหละ ที่ จะ ให้ ชีวิต แก่ โรงเรียน ฝึก ยิง ปืน

แห่ง นี้ ได้ อย่าง งดงาม อีก ครั้ง หนึ่ง

ด้วย ความคิด เข้า ข้าง ตัวเอง เช่น นี้ เอง ที่ ทำให้ ผม มอง ข้าม ประเด็น สำคัญ

ไป ถึง สอง ประเด็น…อย่าง แรก ก็ คือ ความ ไม่ ชำนาญ ใน การ ดำเนิน ธุรกิจ และ

ประการ ที่ สอง สถานที่ ตั้ง ของ โรงเรียน แห่ง นี้

ผม ใช้ เงิน ทั้งหมด ที่ สะสม ไว้ เกือบ ตลอด ชีวิต รวม กับ บำเหน็จ บำนาญ ที่

ได้ รับ เมื่อ พ้น จาก กองทัพ ใน การ ลงทุน ซื้อ โรงเรียน เก่าๆ ที่ ตั้ง อยู่ บน เนื้อที่ สาม

เอเคอร์ ซึ่ง อยู่ บน หาด ทราย แห่ง หนึ่ง จาก นั้น จึง ประจักษ์ ว่าการ โฆษณา ประชา-

สัมพันธ์ ใน เขต ‘พารา ไดส์ ซิ ตี้’ และ ‘ไม อา มี่’ นี้ กิน เงิน มหาศาล จนกระทั่ง

แม้ว่า ใน ภายหลัง ผม พอ มี กำไร บ้าง แต่ ค่า โฆษณา ก็ เอา ไป กิน เสีย เกือบ หมด

ไม่ ช้า ผม ก็ สำนึก ด้วย ความ กลัดกลุ้ม ว่า ผม ไม่ มี เงิน พอ ที่ จะ พัฒนา อาคาร

ทั้งหมด ให้ ดี ขึ้น กว่า ที่ เป็นอยู่ ไม่ ว่า จะ เป็น ลาน ฝึก ยิง ห้อง อาหาร บาร์ เครื่อง ดื่ม

ตลอด จน บังกะโล สำหรับ อยู่ อาศัย ทั้งหมด นี้ ทำให้ เกิด วัฏ จักร แห่ง ความ ล้มเหลว

อย่าง น่า ละอาย

พวก ที่ อ่าน คำ โฆษณา และ ยื่น ความ จำนง ที่ จะ มา เป็น ลูกศิษย์ ของ ผม เพื่อ

ฝึก ยิง อย่าง เอาจริงเอาจัง นั้น ล้วน แต่ เป็น คน ที่ อยู่ ใน ฐานะ มั่งคั่ง พวก เหล่า นี้

ปรารถนา จะ ได้ เห็น ห้อง อาหาร ที่ สะอาด เอี่ยม บาร์ เหล้า ที่ โก้ หรู ครั้น พอ มา เห็น

สถานที่ เข้า ก็ พา กัน ทำ หน้า เมื่อย ผิดหวัง ไป ตามๆ กัน สายตา มอง ดู อาคาร ที่ ทา

สี เก่าๆ สกปรก มี บาง ตอน สี ลอก หลุด ออก มา เป็น แผ่น และ บาร์ เหล้า ที่ มี ขวด

วิสกี้ กับ ยิน อย่าง ละ ขวด ตั้ง อยู่ อย่าง ดูแคลน

แต่ ถึง อย่างไร ผม ก็ได้ รับ มรดก ตกทอด จาก นิค ลุย ส์ มา บ้าง คือ ลูกศิษย์

หก คน ของ เขา นัก ยิง ปืน ที่ มีอายุ สูง ท่าทาง เนือยๆ และ ฝีมือ ที่ สิ้น หวัง…

กระนั้น ผม ก็ ต้อง ยอม รับ ว่า ค่า เล่าเรียน จาก เขา ทั้ง หก ผู้ สิ้น หวัง นี้ เอง ที่

ทำให้ ผม กับ เมีย มี กิน มี ใช้ ไป วัน หนึ่งๆ

สี่ เดือน ผ่าน ไป อย่าง แร้นแค้น ผม ก็ ตัดสินใจ ที่ จะ ปรับปรุง กิจการ โดย กู้

เงิน มา ใช้ ให้ เพียงพอ ผม มอง ดู ตัวเลข ใน สมุด บัญชี ธนาคาร (๑,๐๕๐ เหรียญ)

กับ รายได้ ที่ ได้ รับ ประจำ แต่ละ เดือน (๑๐๓ เหรียญ) แล้ว ผม ก็ มอง ดู ลู ซี่

“เรา ต้อง ปรับปรุง สถานที่ ให้ เหมาะสม กับ ลูกค้า ที่ ร่ำรวย ฟุ้งเฟ้อ ไม่ ยัง งั้น

เป็น ไม่ มี ทาง แน่” ผม บอก เธอ

ลู ซี่ ยกมือ ทั้ง สอง ขึ้น โบก ไป มา เป็น ท่าที่เธอ ชอบ ทำ เมื่อ เกิด ความรู้สึก

ตื่นเต้น หวาดหวั่น ขึ้น มา

“ใจเย็นๆ ที่รัก” ผม ปลอบ เธอ แล้ว ฝืน ยิ้ม “ไม่ ต้อง ตกใจ ไป หรอก มี งาน

มากมาย ที่ เรา จะ ทำได้ ด้วย ตัวเอง โดย ไม่ ต้อง จ้าง ใคร ให้ เสีย เงิน เป็นต้น ว่าการ

ทาสี ใหม่ ยัง ไง ล่ะ ซื้อ แปรง ทาสี มา คน ละ อัน แล้ว เรา มา ช่วย กัน คน ละ ไม้ ละ มือ

เดี๋ยวเดียว ก็ เอี่ยมอ่อง หรือ เธอ ว่า ไง?”

“ค่ะ เจ ย์…” เธอ รับคำ เสียง อ่อยๆ “ถ้า คุณ ว่า ยัง งั้น”

ผม มอง ดู เธอ แล้ว ก็ได้ แต่ กลุ้ม โดย ไม่ อาจ เอ่ย ปาก หารือ ต่อ ไป อีก นี่

ผม คิด ผิด หรือ เปล่า หนอ ที่ ตัดสินใจ ทำ อะไรๆ ลง ไป แบบ นี้ รวม ทั้ง การ แต่งงาน

กับ ลู ซี่…

ผม รู้ แน่ ว่า เรา ไม่ มี ทาง เลือก นอกจาก พยายาม ที่ จะ ให้ กิจการ ของ โรงเรียน

ดำเนิน ต่อ ไป ด้วย ดี กว่า ที่ เป็นอยู่ เช่น นี้ ด้วย เหตุ นั้น ถ้า แม้น ว่า ผม มี เมีย เป็น

หญิง เข้มแข็ง กล้า ได้ กล้า เสีย และ พร้อม ที่ จะ ทำ งาน หนัก ภาระ ของ ผม ก็ คง จะ

ทุเลา ลง อย่าง มากมาย

ปัญหา อยู่ ตรง ที่ ว่า ผม ไม่ อยาก ได้ เมีย แบบ นั้น ผม อยาก ได้ แบบ ลู ซี่

ต่างหาก…

ทุก ครั้ง ที่ มอง หน้า เธอ ผม มี แต่ ความ ชื่นชม ยินดี นั้น นับ แต่ ได้ เห็น

เธอ ครั้ง แรก…ผม บอก ตัวเอง ทันที ว่า นี่ คือ ผู้หญิง ของ ผม เรา โน้ม เข้าหา กัน ด้วย

วิถี ที่ ประหลาด ล้ำ เฉก เช่น เดียว กับ วิถี ที่ สวรรค์ บันดาล ให้ หญิง ชาย ได้ เป็น คู่เคียง

กัน มา แล้ว นับ ชั่วนาตาปี

ขณะ นั้น ผม เพิ่ง พ้น จาก หน้าที่ ประจำ กองทัพ ซึ่ง ได้ รับ ใช้ มา นาน ถึง สิบ สาม

ปี เต็มๆ สิบ ปี ใน ตำแหน่ง ครู ฝึก และ อีก สาม ปี ใน สงคราม เวียดนาม ประจำ หน่วย

แม่น ปืน ผม มี ความคิด ฝัน เพริศ มาก สำหรับ อนาคต ของ ตน เอง แต่ เรื่อง การ

แต่งงาน นั้น มิได้ มี อยู่ ใน ความคิด เลย

ผม พบ ลู ซี่ อย่าง ง่ายๆ ที่ ถนน ฟล อริ ดา บน หาด ไม อา มี่ เธอ เดิน อยู่ เยื้อง

ไป ข้าง หน้า ผม ไม่ กี่ ก้าว ขณะ นั้น เธอ มีอายุ ยี่สิบ สี่ ผม สี ทอง รูปร่าง สวย หน้าตา

น่า รัก ผม มอง เธอ แล้ว ก็ ต้อง มอง ซ้ำ ทั้งๆ ที่ ใน ขณะ นั้น ผม กำลัง เดิน คิด ว่า จะ

มุ่ง หน้า ทำ มา หากิน ใน อาชีพ ไหน ดี

ผู้ชาย มี หลาย แบบ ใน การ มอง ผู้หญิง บาง คน เพ่ง ไป ทาง ทรวง อก บาง

คน ก็ คลั่งไคล้ ขา เพรียวๆ บาง คน เกิด ความ สะเทือนใจ สูง กับ สะโพก สวยๆ ข้าง

อีก หลาย คน นั้น ขอ ให้ สวย ทุก ส่วน ถึง จะ พึงใจ

สำหรับ ผม นั้น สะโพก ที่ บิดเบือน ยัก เยื้อง อยู่ ตรง หน้า จับตา ผม จน ยาก

ที่ เมิน ไป ได้…ลู ซี่ มี สะโพก ที่ สวย ที่สุด ที่ ผม เคย เห็น มัน เล็ก กะทัดรัด และ กลม

กลึง อย่าง พรรณนา ไม่ ถูก ถ้วน เอา ทีเดียว กว่า จะ รู้สึก ตัว ผม ก็ เดิน ตาม เธอ ไป

เรื่อยๆ จน เกือบ จะ สุด ถนน สาย ยาว นั้น แล้ว

สายตา ของ ผม มิได้ มอง ตรง ส่วน อื่น ของ เธอ เลย นอกจาก สะโพก กลม มน

นั้น จุด เดียว

เธอ เดิน ผ่าน หน้า ร้าน เครื่อง ดื่ม แห่ง หนึ่ง ชาย อ้วน ขี้ เมา ตุปัดตุเป๋ ออก มา

พอดี เขา ชน เธอ เข้า โครม ใหญ่ จน ร่าง บางๆ ของ ลู ซี่ ถลา ลง ไป จาก ทางเท้า อย่าง

เสียหลัก ดูเหมือน ความ ตกใจ กลัว ทำให้ เธอ ทำท่า จะ วิ่ง หนี โดย การ ข้าม ถนน ที่

กำลัง มี รถ จอแจ

ขณะ นั้น ผม อยู่ ห่าง จาก เธอ สัก สิบ ก้าว และ ไม่ คิด หน้า คิด หลัง อะไร ทั้งนั้น

นอกจาก เผ่น เข้าไป กระชาก ร่าง ของ เธอ ไว้ อย่าง แรง ลู ซี่ ปลิว มา ปะทะ อก ผม

ทันที เรา มอง ดู กัน อย่าง ตะลึงพรึงเพริด ผม งัน อยู่ กับ ดวงตา กลม โต เป็น สี ฟ้า

สุกใส จมูก เล็กๆ ที่ มี ปลาย เชิด อย่าง ทะนง โหนกแก้ม มี กระ ขึ้น น้อยๆ และ

ริม ฝีปาก เรียว ละมุน ที่ เผยอ น้อยๆ ด้วย ความ ตื่นเต้น ตกใจ ผม มอง เรื่อย ไป จนถึง

ผม สลวย สี ทอง ลำ คอ เรียว ระหง และ ทรวง อก เล็กๆ ที่ กลม กลึง มอง เห็น รำไร อยู่

ใน เสื้อ ผ้า ฝ้าย สี ขาว ตัด หลวมๆ

ผม รู้ทัน ที ว่า นี่ คือ ผู้หญิง ที่ เกิด มา สำหรับ ผม แท้ๆ…

ตลอด เวลา ที่ อยู่ ใน กองทัพ ผม พบ ผู้หญิง มากมาย ความ ชำนาญ บอก

ให้ ผม รู้ ว่า ผู้หญิง แบบ ไหน จะ ต้อง ‘ปราบ’ ด้วย กลเม็ด เด็ด พราย อย่างไร ผม

สังเกต เห็น ใน นาที แรก ว่า ลู ซี่ เป็น หญิง แบบ สงบเสงี่ยม เหนียม อาย และ มีใจ

อ่อน โยน เป็น มิตร ดังนั้น ผม จึง ฝากเนื้อฝากตัว อย่าง สุภาพ ผม บอก ว่า ผม ไร้

ญาติ ขาด มิตร ใน เมือง นี้ การ ที่ ผม ช่วย เธอ ไว้ มิ ให้ ถูก รถ ทับ ตาย นี้ เธอ จะ กรุณา

ตอบแทน เพียง เป็นเพื่อน รับประทาน อาหาร กับ ผม สัก มื้อ ได้ หรือ ไม่

ลู ซี่ มิได้ ยิ้ม เมื่อ เพ่ง มอง ดู ผม อย่าง ไตร่ตรอง อึดใจ หนึ่ง เต็มๆ ระหว่าง นั้น

ผม ก็ ตีหน้า เศร้า เหมือน หนุ่ม ว้าเหว่ ทั่วๆ ไป นาที ต่อ มา เธอ ก็ พยัก หน้า รับคำ เชิญ

ของ ผม แต่ โดย ดี

สาม สัปดาห์ หลังจาก นั้น เรา ก็ พบ กัน ทุก วัน ผม แน่ใจ ว่า เธอ พึงใจ ใน ตัว

ผม ไม่ น้อย ไป กว่า และ ผม ยัง เข้าใจ ได้ อย่าง ถ่องแท้ อีก ว่า ลู ซี่ เป็น หญิง แบบ ที่

ต้องการ ชาย เป็นที่ พึ่ง พิง เธอ มิ ใช่ หญิง สาว ที่ แกร่ง กล้า โลดโผน อย่าง ที่ เห็น กลาด

เกลื่อน อยู่ ตาม ถนน ทุก วัน นี้

ขณะ นั้น ลู ซี่ ทำ งาน เป็น พนักงาน บัญชี ของ บริษัท เล็กๆ แห่ง หนึ่ง ที่ ถนน

บิ สเ คน เธอ จึง ว่าง พบ ผม ได้ เฉพาะ ตอน เย็นๆ เท่านั้น ระหว่าง ที่ ได้ สนิทสนม

คุ้นเคย กัน นั้น เอง ผม ก็ เล่า ให้ เธอ ฟัง ถึง แผนการ สำหรับ อนาคต ผม บอก ว่า

ผม คิด จะ ซื้อ โรงเรียน ฝึกหัด ยิง ปืน และ ประกาศ หา ผู้ ต้องการ มา ฝึก กับ ผม นั่น

จะ ทำ รายได้ งาม อย่าง คาด ไม่ ถึง ทีเดียว

ทำไม ถึง จะ หมาย สูง เช่น นั้น ไม่ ได้ ใน เมื่อ ผม แน่ใจ ใน ฝีมือ ของ ตน เอง ไม่

เคย เป็นรอง ใคร ใน กองทัพ สหรัฐฯ ใน เรื่อง แม่น ปืน เหรียญ เกียรติยศ ถ้วย

และ โล่ รางวัล มี มากมาย นับ ไม่ ถ้วน เรียก ว่า ถ้านำ มา เรียง กัน ก็ คง ได้ เต็ม หนึ่ง ห้อง

เล็กๆ ทีเดียว

โดย เฉพาะ อย่าง ยิ่ง เมื่อ อยู่ ใน สงคราม เวียดนาม นั้น ผม ได้ รับ มอบหมาย

ให้ เป็น ทหาร แม่น ปืน อยู่ ใน ป่า ตลอด สาม ปี เต็ม แต่ เรื่อง นี้ ผม ไม่ ได้ เล่า ให้ ลู ซี่ ฟัง

หรอก กลัว ว่า เธอ จะ กลับ คิด ว่า ผม เป็น ไอ้ ผู้ร้าย ใจ อำมหิต แล้ว ก็ เลย ไม่ คบหา

ด้วย อีก ต่อ ไป เพราะ จะ ว่า ไป ตามตรง แล้ว พวก แม่น ปืน นี้ ก็ ไม่ ผิด อะไร กับ ฆาตกร

เลือดเย็น แต่ เมื่อ เรา ตก อยู่ ใน สภาพ ที่ ไม่ อาจ ช่วย อะไร ได้ ก็ ต้อง ปล่อย เลย ตาม

เลย นึก เสีย ว่า เป็น หน้าที่ ที่ ต้อง รับผิดชอบ และ ปฏิบัติอ ย่าง ดี ที่สุด เท่านั้น เอง

เพียง แต่ ว่า เมื่อ ตก มา ถึง บัดนี้ ผม ไม่ อยาก จะ พูด ถึง เลย เท่านั้น…

เมื่อ ถูก ปลด ออก จาก ประจำการ ผม ก็ จำ ต้อง มอง หา ลู่ทาง สำหรับ งาน

อาชีพ ที่ เหมาะสม ต่อ ไป เป็นธรรม ดา…ผม บอก เธอ…แต่ ผม ไม่ มี ความ ชำนาญ

พิเศษ ใน งาน แบบ อื่น เลย นอกจาก ความ เป็น นัก แม่น ปืน ดังนั้น เมื่อ อ่าน พบ

โฆษณา ขาย โรงเรียน ฝึกหัด ยิง ปืน ผม ก็ คิด ว่า นั่น คือ อาชีพ ของ ผม แท้ๆ

“เรา แต่งงาน กัน เถอะ ลู ซี่” ผม บอก “รับรอง ว่า ธุรกิจ ใน การ ตั้ง โรงเรียน

นี้ ไป ได้ สวย แน่ๆ ลอง คิด ดู ซี ว่า เธอ เอง ก็ ชำนาญ งาน ด้าน บริหาร มา บ้าง พอ สมควร

ข้าง ผม ก็ มีชื่อเสียง ไม่ เลว ใน เรื่อง ความ แม่น ปืน เรา สอง คน ช่วย กัน ทำ งาน นี้ ได้

สำเร็จ อย่าง แน่นอน ตกลง ไหม?”

นัยน์ตา สี ฟ้า สวย ของ เธอ เป็น ประกาย ครุ่นคิด และ ลังเล อยู่ ไม่ น้อย ธรรม-

ชาติ ของ เธอ เป็น อย่าง นั้น เอง รีๆ รอๆ ไม่ กล้า ตัดสินใจ อยาก ก้าว ไป ข้าง หน้า

ก็ ไม่ กล้า ครั้น จะ ถอย กลับ ก็ กลัว เธอ บอก ผม ว่า เธอ รัก ผม แต่ การ ที่ จะ ตัดสินใจ

แต่งงาน ด้วย นั้น เป็น อีก เรื่อง หนึ่ง

ผม รู้ ว่า ผู้หญิง แบบ ลู ซี่ นี้ ทน ต่อ การ รุก เร้า เว้าวอน หนัก ไม่ ได้ หรอก ดังนั้น

ผม จึง ใช้ ความ พยายาม ทุก วิถี ทาง หว่าน เสน่ห์ ของ ตัวเอง แทบ จะ หมด กระเป๋า

ใน ที่สุด…ทั้งๆ ที่ ละล้าละลัง อยู่ อย่าง นั้น เธอ ก็ ตก ปาก รับคำ แต่ โดย ดี

ดังนั้น เรา จึง แต่งงาน กัน อย่าง รวบรัด และ รวดเร็ว ติดตาม ด้วย การ ติดต่อ

เจรจา ซื้อ โรงเรียน ฝึกหัด ยิง ปืน ของ นิค ลุย ส์

เดือน แรก เป็น มธุรส มา ส อย่าง แท้จริง ผม มี ความ สุข อย่าง ไม่ เคย มี มา ก่อน

นอกจาก ใน ความ ฝัน ผม ภาคภูมิ ใจ อย่าง ยิ่ง ล้น ที่ จะ เฝ้า แสดง บท สามี เจ้า ยศ

และ จู้จี้ พิถีพิถัน ข้าง ฝ่าย ลู ซี่ ก็ เป็น เมีย สาว ที่ ไร้เดียงสา เธอ ทำ อาหาร ไม่ เก่ง

และรัก ที่จะนอนอ่าน นวนิยาย อิง ประวัติศาสตร์ มาก กว่า จะ กระวีกระวาด กวาดบ้าน

ถู เรือน เมื่อ ผม เอ็ดตะโร เธอ ก็ จะ หัวเราะ และ ลุก ขึ้น ทำ งาน อย่าง เต็มอก เต็มใจ

แต่ เธอ เก่งกาจ ใน ยุทธการ บน เตียง นอน อย่าง เหลือล้น

จนกระทั่ง เมื่อ ผม ตรวจ บัญชี และ พบ ว่า เรา ยัง ไม่ มี นักเรียน เพิ่ม จาก หก คน

ที่ รับ ช่วง มา จาก นิค เลย และ รายได้ ก็ มี เพียง สัปดาห์ ละ ๑๐๓ เหรียญ นั่นแหละ

ผม จึง รู้สึก ตัว ตื่น จาก ฝัน และ เผชิญหน้า กับ ความ จริง ที่ น่า สยดสยอง

“ต้อง อดทน ไป ก่อน…” ผม บอก ตัวเอง ซ้ำ แล้ว ซ้ำ อีก “จะ ให้ มัน รวดเร็ว

อย่าง ใจ คิด น่ะ ไม่ ได้ หรอก”

แต่ พอ พ้น เดือน ที่ สี่สถานการณ์ ก็ ตึงเครียด ผม ตัดสินใจ ว่า ลู ซี่ จะ ต้อง

ก้าว มา ยืน เคียง คู่ ผม ใน ความ รับผิดชอบ ต่อ ครอบครัว น้อยๆ ของ เรา นี้ ดังนั้น

ผม จึง เรียก การ เจรจา ระหว่าง เรา ใน ครั้ง นี้ ว่า การ ประชุม กรรมการ และ ผู้ ถือ หุ้น

“เรา ต้อง เปลี่ยน ค่า นิยม เสีย ใหม่” ผม พูด “เริ่ม ด้วย การ โฆษณา ประชา-

สัมพันธ์ อย่าง หนัก…ปัญหา มี อยู่ หน่อย ตรง ที่ ว่า เรา อยู่ ห่าง จาก ย่าน ‘ดาวน์ทาวน์’

ตั้ง สิบ ห้า ไมล์ และ สำหรับ เมือง เล็กๆ อย่าง ‘พารา ไดส์ ซิ ตี้’ นี่ ต้อง ยอม รับ ว่า

ระยะ ทาง แค่ นั้น นับ ว่า ไกล โข ถ้า ไม่ ทุ่ม ทุน ลง โฆษณา ใคร จะ รู้ ว่า มี ของ ดี ซ่อน อยู่

ที่ นี่”

ลู ซี่ พยัก หน้า

“ค่ะ ฉัน ก็ ว่า ยัง งั้น”

“งั้น ผม เริ่ม นะ…ก่อน อื่น จะ ไป จัดการ ซื้อ สี และ แปรง แล้ว เรา มา ช่วย กัน

ทำ งาน ตกลง ไหม จ๊ะ”

เธอ ยิ้ม แช่มชื่น

“ตกลง ค่ะ…คง สนุก ดี เหมือน กัน”

ดังนั้น เรา สอง คน ผัว เมีย จึง ช่วย กัน ทาสี โรงเรียน และ บังกะโล เสีย ใหม่ ท่าม-

กลาง ลม อ่อนๆ ของ บ่าย กลาง ฤดู ร้อน ใน ปี นั้น เรา แบ่ง งาน กัน ทำ คือ ผม รับหน้าที่

ทาง สนาม ฝึก ยิง เป้า ส่วน ลู ซี่ ทำ อยู่ ที่ บังกะโล และ วัน รุ่ง ขึ้น เรา ก็ เริ่ม งาน ตั้งแต่

ตี ๕ หยุด ดื่ม กาแฟ คน ละ ถ้วย เมื่อ สาย สัก หน่อย และ หยุด กิน อาหาร กลางวัน

ซึ่ง มี เพียง แซน ด์วิช แฮม คน ละ คู่ แล้ว จึง กลับ ไป ทำ งาน ต่อ ไป

ขณะ ที่ ผม จุ่ม แปรง ลง ใน กระป๋อง สี นั้น เอง รถ แค ดิลแล็ค สี ดำ เป็นมัน

ปลา บ ก็ วิ่ง เข้า มา ใน ถนน ที่ มุ่ง หน้า มายัง โรงเรียน ของ เรา รถ กำลัง วิ่ง ช้าๆ มา ตาม

ถนน ที่ ขรุขระ

ผม วาง แปรง ลง ลุก ขึ้น ยืน พลาง เช็ด มือ ให้ สะอาด เหลียว ไป มอง ลู ซี่ ก็

เห็น ว่า เธอ ตก อยู่ ใน อาการ เดียวกัน รถ คัน นั้น วิ่ง ใกล้ เข้า มา จน ผม เห็น คน ขับ

และ อีก สอง คน ที่นั่ง อยู่ ตอน ใน ทั้งหมด แต่ง กาย ด้วย สูท สี ดำ สวม หมวก สี ดำ

ปีก ห ลุ บ ลง มา เกือบ มิด หน้าผาก ทั้ง สาม คน มอง ดูเหมือน กา ดำ ที่ เกาะ เงียบ อยู่

บน คาน ด้วย สีหน้า ปราศจาก ความรู้สึก และ ร่างกาย ที่ ไม่ ขยับเขยื้อน เคลื่อนไหว

ผม รอ จน รถ จอด นิ่ง สนิท ที่ หน้า บังกะโล จึง เดิน ตรง ไป หา ใน ขณะ เดียวกัน

กับ ที่ ชาย ร่าง เตี้ย ล่ำสัน ลง มา จาก รถ ยืน มอง ไป รอบๆ บริเวณ อย่าง สนใจ ผู้โดย-

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)