คลื่นใต้สายธาร (ม.มธุการี)
ประหยัด: 150.00 บาท ( 75.00% )
เนื้อหาบางส่วน
ฟ้าเป็นสีขุ่นเต็มไปด้วยเมฆหมอกตอนที่เรือออกจากท่า ธารแน่ใจว่า
มีพยากรณ์อากาศว่าฝนจะตกหนักติดต่อกันหลายวันทางตอนใต้ หล่อนอาจ
จะเลือกเดินทางมาผิดฤดู ผ่านฤดูกาลท่องเที่ยวมาเป็นเดือนและมันก็เป็น
ช่วงเวลาที่ค่าที่พักอาจจะถูกที่สุด เกาะที่จะไปเป็นแค่เกาะเล็ก ๆ ที่เพิ่งจะ
เปิดเป็นย่านท่องเที่ยวไม่กี่ปีมานี่เอง แต่ขนาดนั้นค่าโรงแรมก็ยังสูงลิ่ว
มองเพื่อนที่มาด้วยกันเห็นขยับกายเปลี่ยนท่านั่งไปมาอย่างอึดอัด แพมเป็น
เพื่อนสนิทคนเดียวที่หล่อนก็อยู่ตอนทำงานแบงก์ด้วยกัน ความเป็นเพศที่สามทำ
ให้แพมยากที่จะเข้ากับใครได้ แพมตั้งความฝันที่จะไปผ่าตัดเปลี่ยนเพศมาหลายปี
ขนาดตุ่มสองใบมาต่อกันและกำลังจะเพิ่มเป็นใบที่สาม การเดินทางมาเที่ยวครั้งนี้
จุดหมายยิ่งใหญ่คือการลดน้ำหนักของเพื่อนนั่นเองไม่ใช่อะไรอื่น
“ธาร หล่อนดูซิยะว่าเรือมันเอียงมาทางชั้นมากไปหรือเปล่า จนคว่ำเอา
นะยะหล่อน แพมกระซิบกระซาบหน้าตาตื่นเมื่อเรือเอียงราบลู่จนกลุ่มนักท่องเที่ยว
กลุ่มนั้นร้องกันวี้ดว้าย
”เอียงอะไรหรือมันจะเลี้ยว” ธารเองก็นั่งขืนจนตัวโก่ง
แพมถอนใจโล่งเมื่อเรือทรงตัวได้ในที่สุด
“ไม่ใช่อะไร เดี๋ยวพวกหล่อนจะมาโทษชั้น ชั้นตีตั๋วสองที่นั่งนะยะ จะมา
หาว่าชั้นเอาเปรียบพวกหล่อน”
“ใครจะไปโทษอะไรหล่อน เรือมันเล็กก็รู้อยู่แล้ว” ธารถอนใจเฮ้ออย่างนึก
รำคาญ
“ขนาดเครื่องยังไม่ยอมขึ้นตอนเขามา จนเราต้องเปลี่ยนเครื่องจำได้เป่า”
แพมค้อนควับ ๆ ๆ “ชั้นต้องตีตั๋วสองที่มันถึงให้มา อะไรกันนักหนา มาเที่ยวนี้ถ้า
ชั้นไม่ผอมชะลูดนางแบบอายกลับไปชั้นไม่กลับนะยะหล่อน ตายมันบนเกาะนี่ละ”
แพมพูดพลางมองไปรอบตัว มีกลุ่มนักท่องเที่ยวที่แน่ใจว่ามาจากสวีเดน
ส่งภาษาพูดคุยกันสนุกสนาน ทุกคนอยู่ในวัยกว่าสี่สิบขึ้นไป บางคนอ้วนขนาด
ต้องนั่งสองที่นั่งไม่ต่างอะไรกับแพม
ธารนั่งเหยียดขายาวเพราะเริ่มเมื่อย กางเกงยืดรัดรูปสีดำสวมสบายเปรอะ
เปื้อนไปด้วยฝุ่น เสื้อเชิ้ตเปียกเหงื่อชุ่มจนเย็นแผ่นหลังยามต้องลม เสียงไกด์นำ
ทางพูดคุยอธิบายกับนักท่องเที่ยวที่มาเป็นภาษาอังกฤษชัดเจนน่าทึ่ง
“มันเป็นเกาะเล็ก ๆ ที่ยังไม่มีการพัฒนาอะไรมากนัก คือเพิ่งเปิดให้นักท่อง-
เที่ยวจากต่างประเทศเข้ามาไม่กี่มานี่เอง เรามีสปาลดความอ้วน มีนู้ดบีช...”
พอพูดถึงตอนนี้ก็มีเสียงขานรับ...อูว์...ยาวเหยียด ตามมาด้วยเสียงตบมือเกรียว
กราว
“โรงแรมที่เราจะไปพักเป็นแรมชั้นสิบ ที่ยังไม่ถึงกับต้องใช้ส้วมหลุม”
ฝ่ายนั้นพูดต่อ ธารหัวเราะเช่นเดียวกับนักท่องเที่ยวที่มา “แต่พูดถึงความสะดวก
สบายผมว่าโรงแรมชั้นหนึ่งยังต้องอาย มีอาหารเช้าฟรี ที่เหลือตัวใครตัวมัน นู้ด-
บีชที่ว่าเปิดสำหรับคนต่างชาติโดยเฉพาะและยังไม่ได้จดเบียนอย่างเป็นทางการ
กับเจ้าหน้าที่ จึงเป็นหน้าที่ของพวกท่านที่จะต้องวิ่งหนีและปกปิดร่างกายกันเอา
เองตอนที่มีเจ้าหน้าที่ตำรวจมาเมียงมอง”
มีเสียงหัวเราะตบมือกันเกรียวและธารมีร่วมอยู่ด้วย
“คนต่างชาติโดยเฉพาะ อุ้ย ทุเรศ แล้วหมูตอนหยั่งชั้นจะไล่ไปบ่อนไหน
กันยะ” แพมค้อนหลายวง “ที่ชั้นดั้นด้นมาก็เพราะข่าวลือแค่นั้นหวะว่านู้ดบีชที่ว่า
เนี่ยมันเห็นผลจริง ๆ แล้วดันจะไม่ให้คนไทยหยั่งชั้นเข้าไปอีก เนอะธารเนอะ”
“มันผิดกฎหมายเค้าก็บอกแล้ว ตำรวจมาต้องวิ่งกันเอาเอง จะเสี่ยงเข้าไป
เหรอ” ธารว่า
“ไม่รู้หละ มาแล้วก็ต้องหาทางเข้า บอกแล้วไงว่ากลับไปเที่ยวนี้ถ้านางแบบ
ไม่อายชั้นไม่กลับ แค้นใจ ชั้นนางแบบเก่านะยะหล่อน เจอเพื่อนฝูงเก่า ๆ มัน
หัวเราะชั้นจะเป็นจะตาย”
“โรงแรมที่เราจะพักชื่อโรงแรมสตาร์ เดี๋ยวผมจะแจกของชำร่วยให้ คือที่
ติดเสื้อรูปดอกกล้วยไม้ ติดเข้าที่ปกเสื้อและท่านที่สามารถเดินเข้าออกผ่านตลอด
ทั่วอาณาจักรของเรา” ไกด์บรรยายสรรพคุณต่อและส่งต่อของชำร่วยตรงมา
“เออ ไอ้โรงแรมนี้รึเปล่าที่มีนักท่องเที่ยวหายตัวไปลึกลับเมื่อปีที่แล้ว” แพม
กระซิบกระซาบ “เป็นข่าวเกรียวกราวเลยหล่อน เห็นว่าเจ้าของโรงแรมวิ่งเต้นเอา
เงินอุดแทบตายกว่าเรื่องจะเงียบไป”
“เจ้าของคนเนเธอร์แลนด์รึเปล่า”
“นั่นแหละ มีเมียคนไทย ลูกชายเป็นนักว่ายน้ำได้แชมปฺโอลิมปิกเหรียญ
ทองด้วย ที่ถูกยึดเหรียญกลับไปเมื่อสามสี่ปีที่แล้วหล่อนจำไม่ได้หรือ ที่ถูกหาว่า
เป็นนักว่ายน้ำอาชีพมานั่นไง เขาถึงได้เอาเหรียญกลับไป ขายขี้หน้า”
“เออ พูดเข้า หล่อนเองก็ไม่รู้อะไรเป็นอะไรเลย”
“ทำไมชั้นจะไม่รู้ พี่ชายเพื่อนชั้นเค้าเป็นคนติดต่อหาสปอนเซอร์ให้ พังไป
เลย คงอายตอนหลักเลยไปซื้อโรงแรมในเกาะ แอบมาเปิดนู้ยบีชให้ฝรั่งนี่เอง”
ธารรับที่ติดเสื้อจากนักท่องเที่ยวคนหนึ่งที่ส่งผ่านมาถึงหล่อน คงคิดว่า
หล่อนเป็นคนหนึ่งในกลุ่มสมาชิกนั่นเอง นี่คือโรงแรมเดียวกับที่มีนักท่องเที่ยวหาย
สาบสูญไปเมื่อปีที่แล้ว...มันดูจะเป็นโรงแรมที่มีชื่อที่สุดบนเกาะและตกเป็นข่าวตูมตาม
อยู่พัก ใครคิดว่ามันจะมีอันตรายซุกซ่อนอยู่ที่นี่...
เรือเทียบท่า กลุ่มนักท่องเที่ยวเดินเรียกแถมกันไปก่อน แต่ละคนอ้วนจน
เรือโคลง
“พนันได้เลย พวกนี้มาลดความอ้วนกันที่นู้ดบีช” แพมกระซิบกระซาย
“ขึ้นชื่อมากนะยะนู้ดบีชที่เกาะนี้ เห็นว่าสามอาทิตย์ถ้ายังต้องกลิ้นออกจากเกาะเขา
จะคืนเงินให้ แพงด้วยย่ะ นี่ถ้าที่แบงก์ไม่ให้บัตรฟรีมาจ้างชั้นก็มีปัญญาจ่าย เจ้า
ของเค้าอยากโปรโมทธุรกิจของเค้าเท่านั้นหละ จ่ายให้ปีละใบแค่นั้น”
“หล่อนเก่งนะฉกฉวยมาได้ เห็นว่าแย่งบัตรกันจะตาย แถมมีผู้ติดตาม
ได้อีกหนึ่งคน”
“เอาไว้คอยกลิ้งชั้นกลับ อย่าให้พูดดีกว่า ชั้นไปมาทุกสำนักไม่เคยแม้แต่
จะยุบมีแต่อืดออกจนชั้นเป็นลูกบอลลูนอยู่แล้ว ดูคางสิ” แพมดึงเนื้อใต้คางไปมา
“อย่าดึกมากเดี๋ยวไม่เด้งกลับ” ธารปัดมือเพื่อน ชวนกันลุกเมื่อนักท่องเที่ยว
ไปหมดแล้ว เรือโคลงจนคนขับโวยวายโบกมือไล่ให้รีบลง แถมทำตาขุ่นเข้าใส่
“อคติต่อคนอ้วนนี่ชักจะหนักหนาขึ้นทุกทีแล้วนะ เดี๋ยวชั้นก็ซัดให้ป้าบ วอน
อยากโดนเตะ” แพมคำราม ตอนนี้เสียงเปลี่ยนจนธารรีบดุนหลัก
“รีบไป ๆ ๆ ๆ”
แพมนำหน้าไปที่หาด กางเกงยีนส์หลุดจนมองเห็นง่ามก้น เดินกางขา
ย้ายทางโน้นทีทางนี้ทีด้วยมาดของนักเลง คนเดินผ่านมามองซ้ำเพราะไม่แน่ใจว่า
ผู้ชายหรือผู้หญิง อาจจะหน้าสวยแต่หุ่นเป็นยักษ์ปักหลั่น ผมเผ้ายาวจรดกลาง
หลังจนผู้หญิงอาย
“โรงแรมเค้าสวยดีเหมือนกันนะ แถมมีกระต๊อบริมหาดอีก เราเลือกอยู่
กระต๊อบกันดีกว่านะธาร บรตึกอย่าไปอยู่เลย ไฟไหม้ทีชั้นจะกลายเป็นหมูหัน”
เดินตามนักท่องเที่ยวเข้าสำนักงาน หาที่นั่งรอในล็อบบี้เพราะคนเข้าแถว
ยาวเหยียด ภายในตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ไทยโบราณสลักเสลาอย่างสวยงาม ภาพ
ที่โดดเด่นที่สุดบนผนังด้านหนึ่งคือภาพถ่ายการรับรางวัลเหรียญทองของนักว่ายน้ำ
ชื่อดังในอดีตที่ตอนนี้ไม่มีแม้แต่ใครจะเอ่ยถึง ร่างสูงยืนถือธงชูเหรียญและยิ้มกว้าง
ธารจำได้ว่าเป็นภาพเดียวกับที่ขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ทุกฉบับเมื่อไม่กี่ปีมานี่เอง
“นั่นไง นิกาย สธรธรรม แชมป์ตกกระป๋อง” แพมสะกิดให้มองไปที่เคาน์ –
เตอร์ “ผอมไปจม ดำด้วย ต๊าย เมื่อก่อนเคยสุดหล่อนนะยะหล่อน เดี๋ยวนี้เป็น
ไง”
เขาช่างผิดตาจนจำไม่ได้เอาเลยจริง ๆ หนุ่มนักกีฬาลูกครึ่งที่เคยเปรี้ยงปร้าง
ในครึ่งหนึ่ง
ธารได้ยินเสียงเขาพูดคุยตอบโต้กับนักท่องเที่ยวฝรั่งคนหนึ่งที่ยืนเท้าเคาน์เตอร์
จิ้วนิ้วแรง ๆ ที่ภาพถ่ายที่ถืออยู่ เสียงดังจนทุกคนนิ่งฟังและเหลียวมอง
ยูจะปฎิเสธว่าเขาไม่เคยมาพักที่โรงแรมนี้ของยูอย่างนั้นหรือ?...”
ผมเพียงแต่บอกว่าผมจำหน้าไม่ได้เพราะเรามีนักท่องเที่ยวมาพักจากทุก
มุมโลกแทบทุกปี” เสียงที่ตอบมาบอกชัดว่าเจ้าตัวก็พยายามระงับอารมณ์เช่นกัน
“เอ้า มองใหม่อีกที” ตบโต๊ะแรง ๆ “ผู้หญิงคนนี้ชื่อมาลีนา มาจากสวีเดน
หายสาบสูญไม่มีร่องรอยเมื่อปีที่แล้ว มีรายงานแจ้งเจ้าหน้าที่แน่ชัดว่าเขามาพัก
ที่นี่”
ธารกับแพมมองตากัน
คราวนี้อีกฝ่ายหยิบภาพถ่ายไปมองนานกว่าเดิม ธารเห็นข้อแขนที่เกร็ง
แน่นจนเห็นเส้นเอ็นขึ้น แต่ก็ชั่วขณะเดียวจนยากที่ใครจะทันสังเกตเห็นได้ หน้า
เคร่งบ่งบอกความไม่สบายใจนัก
อ๋อ...คนนี้เอง พยักหน้าและส่งภาพถ่ายคืน “ครับ มาพักที่นี่ไม่นานแล้ว
เซ็กเอาท์ออกไป ผมมีหลักฐาน แต่จะไปพักที่ไหนต่อผมไม่ทราบ อีกอย่างเกาะนี่
มีโรงแรมหลายแห่งไม่ใช่ที่นี่แห่งเดียว”
“เขาพักที่นี่แห่งเดียวและไม่ได้ไปที่ไหน ผมเซ็กหมดแล้ว”
“ถ้างั้นก็คงออกจากเกาะไปแล้ว”
“คุณเองก็รู้ดีว่าไม่มีรายงานจากเจ้าหน้าที่ว่าเขาออกจากเกาะหรือออกนอก
ประเทศไปไหน” บุรุษนั้นขึ้นเสียง
“ในแง่นั้นผมคงให้ความกระจ่ายอะไรคุณมากไปกว่านี้ไม่ได้ ทางเรารายงาน
ทางเจ้าหน้าที่ไปเรียบร้อยแล้ว”
“อยากให้คุณรู้อย่างว่าผมจะไม่ไปไหนจะกว่าจะสืบเรื่องนี้ให้ได้” ฝรั่งคนนั้น
กระแทกเสียง เก็บภาพถ่ายใส่ซอง ก่อนที่จะหันมาบอกนักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ
“พวกคุณก็เวเคชั่นกันอย่างระวังความปลอดภัยด้วยก็แล้วกัน คดีคนหาย
จะได้ไม่เพิ่มมากไปกว่านี้”
ทุกสายตามองตามร่างสูงที่ก้าวจากโรงแรม ความเงียบอันยาวนานสร้าง
บรรยากาศที่อึดอัดเสียจนคนที่ประจำเคาน์เตอร์ต้องรีบถาม
“เอ้า ใครคนต่อไปครับ...จะได้ไม่เสียเวลา...”
แถวเคลื่อต่อไปตามมาด้วยเสียงจ้อกแจ้กจอแจเหมือนเดิม แพมหันมา
สะกิดผู้ที่มาด้วย
“ป่านนี้ยังหาศพไม่เจอเลย เราคิดผิดรึเปล่าเนี่ยมาพักโรงแรมนี้”
“ไม่พักที่นี่แล้วหล่อนจะไปพักที่ไหน อย่าลืมว่าได้บัตรฟรีมา”
“บรรยากาศไม่น่าไว้ใจเลย เกิดฉันหายไปอีกคน” แพมร้องดังเฮ้อ
“อ้วนอย่างหล่อนคงควานหาตัวกันไม่ยากนักหรอก” ธารรีบผลักเพื่อนให้
ลุกขึ้นเมื่อคิวหดหายไปหมดแล้วเหลือแค่คนสุดท้าย
“รีบไป ก่อนที่จะไม่มีห้องว่าง”
แพมลุกเดินส่ายนำหน้าไปก่อน ความมือหยิบบัตรฟรีที่ได้มาและวางมันไว้
บนเคาน์เตอร์เบื้องหน้า ธารเดินตามหลังและเห็นเพื่อนทำตาเชื่อมเข้าใส่ร่างสูงที่
ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ เขาเงยหน้ามองบัตรงง ๆ
“ที่แบงก์ให้มาฮ่ะ...มาลดความอ้วนฮ่ะ...อภินันทนาการฮ่ะ...ฟรีฮ่ะ...” แพม
พูดติดต่อกันช้า ๆ เมื่อเห็นเขาหยิบบัตรไปพลิกดูเป็นนานสองนาน
“ไม่โทร.มาจองก่อนล่วงหน้าล่ะครับ เพราะพอดีมีทัวร์มาลงทั้งเดือนเลย”
เขาพูดอึกอักเล็กน้อย
“ต๊าย ไหนว่าเดือนนี้ว่างไปจนถึงปีใหม่ไงฮ้า...เราเลยนึกว่าไม่มีปัญหาอะไร”
มือคล้ำพลิกดูตารางเบื้องหน้า
“เคบินไม่มี มีแค่เต็นท์ตอนนี้ เคบินจะว่างต้องเป็นอาทิตย์หน้า” พลิก
รายการไปมา
“ว้ายตาย...เต็นท์กลางป่ากลางดงงูเงี้ยวมิชุมแย่หรือฮ้า...” แพมโวยวาย
“ริมหาดครับ วิวสวย ตอนนี้เหลือแค่เต็นท์เดียว” เขามองผ่านมาที่ธาร
เพ่งพิศอยู่นานอย่างไม่แน่ใจนัก ธารทำทีสะบัดผมไปมาและกรีดนิ้วขึ้นแคะขี้เล็บ...
“สองคนพักได้สบาย เต็นท์กว้างขวาง” เขาถอนใจ หยิบแผ่นกระดาษส่ง
ให้
“ชอบลงชื่อนามสกุล...ที่อยู่ที่จะติดต่อได้ ตำแหน่งหน้าที่การงาน”
“เพศด้วยรึเปล่าฮ้า” แพมหัวเราะฮ่า ๆ ๆ เสียงเปลี่ยนไปฉับพลันเมื่อหัวเราะ
ลงลูกคอ
เขากระแอมในลำคอ เริ่มเห็นเหงื่อซึมหน้าผาก เปลี่ยนเรื่องถามว่า
“จะอยู่กันกี่วันครับตกลง”
“จะกว่าจะผอมฮ่า...แต่ธารนี่เขาแค่มาเป็นเพื่อน...หุ่นดีฮ่ะ” แชมป์กังฟูเก่า
แพมยกแขนเพื่อนชู “ว่าแต่ที่นี่ปลอดภัยดีใช่ไหมฮ้า เห็นว่ามีคนหาย”
อีกครั้งที่ธารแอบสังเกตเห็นใบหน้าที่เคร่งขึ้น ไม่มีตอบอะไรได้แต่หันหลังให้
และหันกลับมาส่งกระเป๋าผ้าใบเล็ก ๆ ให้สองใบ
“ของชำร่วย” เขาว่า “จะมีเจ้าหน้าที่ไปติดต่อคุณที่เต็นท์เกี่ยวกับเรื่องการ
ลดความอ้วนอาจจะวันนี้บ่าย ๆ หน่อย มีจักรยานให้ขี่เที่ยวทั่วเกาะ...” ส่งกุญแจ
ให้อีกสองพวก กำชับว่า “ล็อครถให้ดีด้วยไม่ว่าไปจอดที่ไหน ขโมยชุม ก็เที่ยว
ให้สนุกนะครับ”
เดินออกจากที่นั่นและแพมก็หันไปส่งยิ้มหวาน “บายนะฮ้า...” หันกระซิบ
บอกธารว่า
“สุดหล่อ กรี๊ด ๆ ๆ ๆ หล่อนว่าเค้าจะรู้มั้ยนะว่าชั้นเป็นชายอ่ะ...”
“ไม่รู้หรอก ถ้าหล่อนไม่หัวเราะนะ...” คว้าจักรยานคนละคันและเดินตาม
หาเต็นท์ที่ว่า มันตั้งเรียงรายห่างไกลสุดลูกตา “สงสัยจะหลังท้ายสุดนั่นละ”
“ฉันเห็นเขาแอบมองหล่อนใหญ่...”
“ฉันแอบกรีดนิ้วกะพริบตาใส่เขา...ไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นผู้หญิง” ธารว่า “ไม่
งั้นเสียชื่อ ฉันต้องมาพักกะผู้ชาย”
“ยิ่งหุ่นสูงใหญ่หยั่งหล่อนคงผ่านตลอด” แพมหัวเราะฮ่า ๆ “หล่อนอย่ามา
แย่งฉันละกัน สุดหล่อแบบนี้ฉันรีบลดน้ำหนักภายในสองวัน”
“ลดได้ไวเท่าไหร่ยิ่งดี เพราะฉันไม่ค่อยจะไว้ใจเกาะนี้เอาเลยนะจริง ๆ”
“ทำไม เรื่องคนหาย ?”
ธารไม่ตอบ ไม่อยากให้เพื่อนเป็นกังวลนั่นเอง มันมีพิรุธอะไรบางอย่าง
เกี่ยวกับบุรุษนั้นที่หล่อนแอบสังเกตเห็นเมื่อกี้ สิ่งนั้นซ่อนอยู่ในสีหน้าและแววตา
หล่อนอาจจะช่างสังเกตคนมากเกินไป...
นิกายมองตามเจ้ากะเทยสองตัวที่จูงจักรยานจากไป คนหนึ่งอ้วนใหญ่
ขนาดตุ่มสี่ใบมาต่อกันหน้าหลังยังแพ้ ส่วนอีกคนก็สูงใหญ่กล้ามขึ้นเป็นมัด ๆ นุ่ง
กางเกงรัดติ้วเห็นส่วนสัดผู้หญิงยังอาย คงจะไปฉีดโน่นเสริมนี่จนทั้งตัวเต็มไปด้วย
พลาสติก
ตาย...โลกมนุษย์มันช่างวิปริตไปถึงไหน ๆ และเขาก็เป็นพยานรู้เห็นอยู่ทุก
เมื่อเชื่อวันจากกลุ่มนักท่องเที่ยวที่มาพัก ยิ่งคนต่างชาติยิ่งแล้ว กลุ่มผิดเพศเดิน
(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)
รีวิว (0)
