ยิ่งฟ้ามหานที (กนกวลี พจนปกรณ์)

แซกโซโฟน หวาน แว่ว ค่อยแผ่ว และแผดแทรกขึ้นมาท่ามกลาง

เสียงซองดนตรีวงเล็กในงานเลี้ยงประจำปี ทำให้กำไลแก้วหันขวับไปมองใน

ทันที

ภาพที่เห็น คือ ‘พี่^, ร่วมบริษัทคนหนึ่ง กำลังเล่นเครื่องดนตรีไพเราะชิ้นนี้

อยู่

หล่อนไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าเขาชื่ออะไร แต่เคยเห็นกันบ้าง เห็นแบบผ่านๆ

“เล่นดีนะ” หนุ่มรูปหล่อคนสนิทข้างกายหล่อนเอ่ยชม

กำไลแก้วพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เวลานี้ทุกคนในบ้องจัดเลี้ยงขนาดย่อม

ของโรงแรมหรูกลางเมืองต่างนึ่งเงียบ เงี่ยหูฟังเสียงแซกฯ อันหวานใจไพเราะนั้น

หล่อนเองก็จ้องมองเขาอย่างทึ่ง ๆ

ก็หนุ่มหน้าตาธรรมดา ๆ คนหนึ่ง กำลังยืนเป่าแซกโซปราโนด้วยห่วงท่าสง่า

งามขำนิชำนาญ มันทำใบ้เขา ‘ดูดี^, ชิ้นมาอย่างผิดหูผิดตา

ไม่น่าเชื่อ...เลียงอันไพเราะของดนตรีจะเปลี่ยนผู้คน จากคนธรรมดาๆให้

กลับกลายเป็นคนสำคัญ ‘ดูดี^, ชิ้นมาได้

กำไลแก้วนึกถึงการประกวดนักร้องทางทีวีหนหนึ่ง หนนั้นมีนักร้องหญิง

หน้าตาเรียบๆ ติดจะเกือบ ๆ ขี้เหร่ด้วยซ้ำร่วมประกวดด้วย ไม่มีใครสนใจเธอเลย

แต่ทันทีที่เธอผู้นี้ชิ้นยืนบนเวที และเปล่งเลียงร้องออกมา เธอกลายเป็นคนสวย

เป็นนางฟ้า เป็นเทพธิดาที่สะกดใบ้คนทั้งหมดจ้องมองอย่างตะลึงลานใจได้อย่างน่า

อัศจรรย์

และในเวลานี้..พี่ร่วมงานบริษัทเดียวอันอับหล่อนคนนี้ ก็อยู่ในลักษณะ

เดียวอัน กำไลแก้วเชื่อว่า ทุกคนที่จ้องมองเขาอยู่ ต่างคงรู้สึกว่า เขาดูดี เท่และ

หล่อเหลาที่สุด

“เพราะมาก” หนุ่มรูปหล่อคนรักของกำไลแก้วกระซิบบอกอีกครั้ง บอก

หลังจากดนตรีไพเราะเพลงนั้นจบลง จบด้วยเสียงปรบมือดังก้องกราวยาวนาน

กำไลแก้วยิ้มรับอย่างเห็นด้วย

คืนนี้...งานเลี้ยงของบริษัท นอกจากจะมีอาหารและเครื่องดื่มอย่างไม่อั้น

แล้ว พนักงานลังจัดการแสดงมาโชว์ เรียกเสียงฮือฮาได้เป็นระยะๆอีกด้วย

กำไลแก้วเป็นพนักงานคนหนึ่งของบริษัทนี้ บริษัทลงทุนข้ามชาติของญี่ปุ่น

ที่เข้ามาชื้อขายและจัดการกับธุรกิจหลายแขนง ทั้งงานด้านอสังหาริมทรัพย์ งาน

ด้านโฆษณาประชาสัมพันธ์และงานด้านสื่อสิ่งพิมพ์

กำไลแก้วเข้ามาทำงานที่นี่ได้ปีเศษ โดยเป็นเลขาฯของหัวหน้าชาวญี่ปุ่นผู้

ดูแลด้านสื่อสิ่งพิมพ์

นับเป็นปีเศษหลังจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย และเพราะการมาทำงาน

ที่บริษัทนี้ทำให้หล่อนได้รู้จักกับคงรัฐ

เขาเป็นหนุ่มสถาปนิกของบริษัทหล่อนนี่เอง

กำไลแก้วพบเขาในวันแรกๆของการเริ่มทำงาน พบก้นที่ร้านอาหารมื้อ

กลางวัน

วันนั้น...หล่อนก็ไปกับพี่ๆที่บริษัท คงรัฐนั่งอีกโต๊ะ และให้บังเอิญที่ที่นั่ง

ของเขาหันมาประจันหน้ากับหล่อนพอดิบพอดี

หล่อนสะดุดตาเขาทั้งแต่แรกเห็นผู้ชายหน้าตาดี แต่งตัวเนี้ยบ เสื้อสีขาว

ผูกไทออกโทนน้ำเงินแดง อาจจะธรรมดา แต่เมื่อมาอยู่บนตัวชายหนุ่มคนนี้กลับ

ทำให้ทุกอย่างดูดี เสื้อไม่คับไม่หลวม ปกเสื้อมาชนมุมก้นพอดีกับปมเน็กไท

มันทำให้หล่อนนึกถึงผู้ชายบางคนที่มักจะไม่พิถีพิถันกับการแต่งตัว โดย

เฉพาะปมเน็กไทและปกเสื้อ กำไลแก้วเห็นออกบ่อยไป ที่ผู้ชายผูกเน็กไทแล้วแล

ดูอึดอัดเหมือนกำลังถูกรัดคออยู่ และมีอีกบางคนที่แลดูไม่ได้รูปไม่ได้ทรงเสื้อผ้า

หลวมโพรกเพรก แขวนเน็กไทยาวโตงเตง

หล่อนเจอคงรัฐหนแรก เขาถือว่า ‘ผ่าน’ ในข้อนี้

หลังจากนั้น หล่อนก็เจอะเจอเขาที่นี่อีก เจอก้นทีไรเขาก็ดูดีทุกครั้ง

                กำไลแก้วชอบผู้ชายหน้าตาดี บุคลิกดี ที่มองแก้วเจริญหูเจริญตา หล่อน

ถือว่ายังไง ๆชายเช่นนี้ ยอมดีกว่าคนที่มองแก้วไม่มีสิ่งใดสะดุดให้หยุดมองซ้ำ

ดังนั้น เมื่อพักเที่ยงวันหนึ่ง หล่อนลงไปรับประทานอาหารมื้อกลางวัน

คงรัฐเอ่ยทักสวัสดีหล่อนชิ้นมา กำไลแก้วไม่รอริที่จะยิ้มให้หวานเจี๊ยบแก้วว่า

“ทำไมเราเจอก้นบ่อย ๆ แถวนี้นะคะ”

เพียงเท่า^,นี้ก็ได้ผล เขาตอบกลับมาทันที “เราทำงานอยู่บริษัทเดียวกัน”

“เอ๊ะ...งั้นหรือคะ” หล่อนอุทานดัวยความรู้สึกเขิน ที่ตัวเองเด๋อด๋าได้ถึง

เพียงนี้ แต่หล่อนก็ยังงึมงำขำๆ “ทำไมไม่เคยเจอก้นที่บริษัทล่ะคะ”

เท่านั้นเอง...ประกายตาของชายหนุ่มก็วาววับ เขายิ้มเท่มาก “คุณไม่รู้หรือ

บริษัทเรามีสองตึก ฝ่ายสื่อสิ่งพิมพ์คือที่ทำงานของคุณ ส่วนผมฝ่ายอลังหาริม-

ทรัพย์อยู่ตึกโน้น” เขาชี้ไปยังตึกใหญ่ไกล้ๆก้น

ครานี้กำไลแก้วแทบจะรู้สึกอยากมุดหน้าหนีไปให้พันๆ หล่อนแย่เอามากๆ

ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่กระนั้นหล่อนก็แก้ตัวได้

“ฉันเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่”

“ผมรู้...ผมรู้” เขาผงกศีรษะรับรู้..และหลังจากประโยคนี้ เขาก็เอ่ยต่อเป็น

การแนะนำตัวอย่างยืดยาวว่าตัวเอง ชื่ออะไร ทำงานแผนกไหน ฝ่ายใด

ทำให้บ่ายของวันนั้น สดใสมีชีวิตชีวาชิ้นมาอย่างมาก

หลังจากนั้น คงรัฐก็กลายเป็นคนคุ้นเคยของหล่อน เขาย้ายโต๊ะมานั่งรับ-

ประทานอาหารกลางวันด้วย เขารู้จักเพื่อนๆ พี่ๆที่ทำงานฝ่ายหล่อน เช่นเดียวกับ

หล่อนที่รู้จักเพื่อนๆในกลุ่มเขา

และทุกเข้าเมื่อมาถึงที่ทำงาน เขาจะต้องโทร.มาหา พอให้ได้ยินเสียงก่อน

จะเห็นหน้าก้นในตอนพักกลางวัน

ต่อมา นอกจากมื้อกลางวันจะกินข้าวด้วยกัน เขาและหล่อนเริ่มมีนัดกิน

ข้าวด้วยกันหลังเลิกทำงานด้วย

ยิ่งคบยิ่งสนิท ทุกสิ่งทุกอย่างถูกใจก้นและกันไปหมด

ครอบครัวของคงรัฐเป็นครอบครัวของชนชิ้นกลางทั่วๆไป เขาเป็นลูกชาย

คนกลาง มีพี่ชายและน้องชายอย่างละหนึ่ง พ่อแม่เคยรับราชการ แต่ขณะนี้พ่อ

เกษียณแล้วแต่ก็มีเงิน^,บำนาญ'เข้ทุกเดือน ส่วนแม่เพิ่งจะลาออกมารับบำนาญเช่น

กัน

พี่ชายคงรัฐ แต่งงานมีครอบครัวแยกบ้านออกไป โดยมีลูกสาวอายุสอง

ขวบหนึ่งคน ส่วนบ้องชายของเขา เรียนมหาวิทยาลัยปีสุดบ้าย

คงรัฐไม่ต้องรับผิดชอบใดๆในบ้าน เพราะพ่อกับแม่นอกจากจะมีเงินเดือน

ใช่กันแล้ว แม่ยังมีรายไต้พิเศษจากว้านชักรีดเสื้อผ้าซึ่งทำเงินไหใต้งาม ๆอีกส่วน

หนึ่ง

เงินเดือนของเขาที่ไต้เดือนละกว่าครึ่งแสน จึงถูกใช้จ่ายและเก็บไว้เป็นส่วน

ตัวเท่านั้น

ส่วนหล่อน...กำไลแล้วเป็นลูกสาวคนสุดบ้องของแม่ที่มีกันทั้งหมดสี่คน

พ่อหล่อนเสียชีวิตไปนานแล้ว เสียไปทั้งแด^,หล่อนเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น ก่อน

นั้น พ่อเคยเป็นผู้รับเหมาก่อสร้าง เมื่อพ่อตายพี่ชายคนโตซึ่งเคยช่วยพ่อมาก่อน

ก็รับช่วงทำงานของพ่อต่อไป

เขาแยกบ้าน มีครอบครัวไปก่อนพ่อจะเสียชีวิตไปแล้วด้วยซ้ำ พี่ชายคนนี้

ต้องรับภาระทั้งลูกบ้องและลูกของตัวเอง

หลังพ่อเสีย แม่เปิดร้านมินิมาร์ทขนาดเล็กหน้าบ้าน โชคดีที่พ่อเป็นคน

มองการณไกล ตอนชื้อบ้าน พ่อเลือกทำเลที่ทำมาค้าขายได้ด้วย บ้านของหล่อน

เป็นบ้านสองชั้นพื้นที่ร้อยตารางวา ปลูกชิดชั้วต้านหลัง

ดังนั้น เมื่อแม่เปิดร้านขายของ แม่ก็แค่ใบ้พี่ชายคนโตมาต่อเติมอาคาร

เตี้ยๆหบ้าบ้านออกไปไหชดชั้วรีมถนน ติดกระจกใสมีไพ่สว่างและชั้นวางของ เท่านี้

แม่ก็มีรายไต้พอส่งเสียลูกสามคนที่เหลืออยู่ในบ้านไต้อย่างไม่เดือดร้อน

แต่หลังจากนั้นไม่นาน พี่สาวคนรองของกำไลแล้วซึ่งกำลังเรียนอาชีวศึกษา

ปีสุดบ้ายก็เลิกเรียน เธอแต่งงานกับคนรัก และย้ายตามสามีไปอยู่ต่างจังหวัดโดย

ไม่ฟังเสียงทัดทานจากใคร

ถัดมาในช่วงที่กำไลแล้วกำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย พี่ชายคนที่สามของ

หล่อนก็แต่งงานแยกบ้านออกไปอีกคน พี่ชายคนนี้เคยไปช่วยงานอยู่กับพี่ชายคนโต

แต่ต่อมาเขากับแฟนก็แยกออกมาทำกันเองต่างหาก

               

บ้านหลังใหญ่ของแม่ จึงเหลือกำไลแก้วอยู่กับแม่เพียงสองคน

“กำไลแก้ว” เสียงเรียกดังอยู่อีกข้างตัว

 

หล่อนหันไปมอง พี่พีเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ที่สนิทที่สุดสะกิดและชี้ให้หล่อนดู

การแสดงบนเวที

 

บัดนี้...ถึงเวลาการแสดงของแผนกพี่พีแสดงแล้ว

 

“ใครน่ะพี่” กำไลแก้วถามเมื่อมองเห็นชายหน้าขาวที่กำลังแสดงละครใบ้อยู่

 

บนเวที

 

“อะไร...จำไม่ได้หรือจ๊ะกำไลแก้ว ดูดีๆชิ...ดูดีๆ” พี่พีเป็นพี่ที่ชอบเรียกชื่อ

หล่อนเต็มทุกคำเอ่ยซ้ำ แถมลังจับมือกำไลแก้วบีบแรง ๆ

 

หล่อนจึงพยายามเพ่งมอง คนบนเวทีผู้แต่งชุดขาว สวมหมวกแดงดึงแก๊ป

ไปไพล่ไว้ด้านหลังแบบตัวตลกละครสัตว์ของฝรั่ง อีกทั้งหน้าก็ทาแป้งขาวโพลน

ทำให้ต้องเพ่งมองแล้วมองอีก

 

แต่ทันทีที่จำไตั กำไลแก้วหัวเราะเสียงใส

“นั่นพี่ชัยหรือคะ”

 

พี่พีพลักหน้าหงึก ๆ

 

พี่ชัยเป็นชายหนุ่มคนเดียวในฝ่ายประชาสัมพันธ์ เขาเป็นหัวหน้าพี่พีอีกที

และพี่ชัยคนนี้...เมื่อแรกที่กำไลแก้วเข้ามาทำงาน เขาพยายามส่งสายตาหวานๆมา

ให้หล่อนเสมอ ๆ

 

แต่ท้ายที่สุด เมื่อคงรัฐเข้ามา เขาก็ต้องถอย ถึงกระนั้นพี่พีก็พอจะรู้เรื่อง

นี้ เธอมักมาเย้าแหย่กำไลแก้วเสมอ โดยเฉพาะวันไหนที่เห็นคงรัฐ ‘หวาน’ กับ

หล่อนว่า

 

“สงสารมดแถวโต๊ะพีอาร์บ้างนะกำไลแก้ว มีคนแอบทุบอกชกหัวตัวเองจน

อ่วม แล้ว”

 

“จำได้แล้วใช่มั้ย” เสียงพี่พีพูดถึงคนที่กำลังแสดงละครใบ้บนเวที แล้วว่า

ต่อ “เขาอุดส่าห์ใปฝึกซ้อม และเก็บเงียบเป็นความลับ ห้ามพี่กับป้องและรัดใจ

บอกใครเลยเชียวนะ”

 

“พี่ชัยไปซ้อมที่ไหนคะ” กำไลแก้วถาม

“ลงทุนจางมืออาชีพมาสอนเลย” พี่พียื่นหนามาตอบ

กำไลแก้วหัวเราะ สองตาจ้องมองการแสดงของพี่ชัยอย่างทึ่ง เขาทำได้ดี

ทีเดียว โดยเฉพาะทำพยายามเปิดกระจก

“มีงานอย่างนี้พวกเราถึงได้รู้ว่าที่ทำงานเรามีคนเล่นอะไรได้เก่ง ๆกันเยอะ

นะคะ” กำไลแก้วว่า

“ใช่” ฝ่ายประชาสัมพันธ์สาวพยักหน้ารับ ก่อนจะมีคำว่า ‘แต่’... “แต่พี่

ว่าจริงๆแก้ว ตั้งแต่แสดงกันมา เพิ่งมีสองอย่างเท่านั้นที่เข้าท่า”

“อะไรคะ” กำไลแก้วถาม

พี่พีเป็นคนชอบมี ‘แต่’ เสมอ

“ก็ละครใบ้ของพี่ชัย กับคุณอมาตย์ที่เป่าแซกโซโฟนเมื่อกี้ นอกนั้นก็พื้นๆ

กำไลแก้วเห็นมั้ยล่ะตั้งแต่หัวคามาแก้ว รำอวยพรงี้ แถมยังต่อด้วยเชิ้งกระติ๊บ แล้ว

กลุ่มสุดท้ายที่จะเล่นต่อไป เห็นว่าเป็นแนวเต้นๆแบบฝรั่ง คอยดูสิออกมาก็เหมือน

อะไรเชย ๆ พวกใส่ชุดยาว ๆ ยกมือยกแข้งยกขาโบกไปมาน่ะ’’

“พี่พี...ว่าเด้าอีกแก้ว” กำไลแก้วลากเสียงว่าขำๆในความช่างดีของเธอ

“จริ๊ง...” พีรดาทำเสียงสูง “เดี๋ยวคอยดูละกัน” แล้วยื่นหน้าไปพยักพเยิด

กับคงรัฐที่นั่งอยู่อีกด้านของกำไลแก้ว “จริงมั้ย คุณรัฐ...”

ชายหนุ่มไม่มีคำตอบ และขอตัวลุกไปหากลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่อีกโต๊ะถัดไป

พี่พีหน้าเสีย “นี่คุณรัฐเขารำคาญพี่รึเปล่านี่กำไลแก้ว ถึงได้หนีไปเลย”

“เปล่า...คงไม่ใช่หรอกค่ะพี่พี’’ กำไลแก้วริบบอก “คุณรัฐไม่ใช่คนคิดอะไร

จุกๆ จิกๆ’’

“แต่พี่สิ คิด” เธอยังหันไปมองเขาตาละห้อย

ทำให้เพื่อน ๆ ที่นั่งร่วมโต๊ะเดียวกันหัวเราะข้น ๆ ปองนี้งอยู่ใกล้ๆ ถึงกับแหย่

เย้าว่า

“นี่ดูๆ...ดูพี่ทำตาเข้า ถ้าไม่เป็นว่าพี่พีเพิ่งแต่งงาน เราจะคิดว่าพี่พีชอบคุณ

รัฐนะ”

“บ้า...” พีอาร์สาวค้อนขวับ “พูดอะไรไม่เกรงใจกำไลแก้วบ้าง”

“โอ๊ย...พวกเรารู้อยู่แก้ว กำไลเด้ากำใจคุณรัฐอยู่หมัดมาแต่ไหนๆละ” รัดใจ

ผู้นั่งถัดไปร้องประกาศเสียงดังไม่น้อย

และมันดังพอที่จะทำให้พี่ชัยหัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์ที่กำลังเดินเข้ามายัง

โต๊ะของกำไลแก้วและเพื่อนๆชะงัก

แต่พี่พีหันไปเห็นเสียก่อน เธอรีบเรียก “พี่ชัยคะ...”

หนุ่มผู้ถังอยู่ในชุดสีขาวที่แสดงบนเวทีเมื่อครู่เดินเข้ามา

“ยอดมากเลยค่ะพี่ ละครใบ^,พี่ได้รับเสียงปรบมือสูสีกับฝ่ายอาร์ตที่ขึ้นมาเป่า

แซกฯเลย” ปองยกนิ้วให้ มีรัด'เจสนับสนุน

กำไลแก้วเห็นเขาหันมามองหล่อน หน้าพี่ชัยถังขาว แม้จะมีร่องรอยการ

เช็ดแป้งที่พอกไว้ออกไปบ้างแก้วก็ตาม

หล่อนยิ้มให้ และเลื่อนเก้าอี้ตัวที่คงรัฐเพิ่งลุกจากไปให้พลางว่า

“นั่งก่อนสิคะพี่”

หนุ่มรูปร่างท้วมนิด ๆ หย่อนร่างลง ขณะบนเวทีเป็นการแสดงระบำอะไรสัก

อย่างตามที่พีรดาว่าเมื่อครู่ ลูกน้องสามสาวในโต๊ะรุมเอาใจชักถาม

“พี่ชัยกินอะไรไปบ้างรึยังคะ...” แก้วรัดใจก็หยิบจานว่างมาให้เขา พร้อมกับ

เลื่อนกับมาให้ “นี่ค่ะจาน...พี่กินอะไรดี อร่อยทุกอย่าง”

ป้องและพี่พีดักกับข้าวที่อยู่ไกลมือเขามาให้ เสียงเพลงบนเวทีใกล้จะจบ

การแสดงไม่สนุกนัก มันเป็นอย่างที่พีรดาว่า

กำไลแก้วหันมามองพี่ชัย เขาเป็นคนอารมณ์ดี ยามใดที่กำไลแก้วแวะเวียน

เข้าไปฝ่ายประชาสัมพันธ์ หล่อนมักได้ยินเขาพูดคุยกับผู้คนทางโทรศัพท์ด้วยเสียง

กลั้วหัวเราะเสมอ ๆ

เรื่องนี้...พี่พีถึงกับแอบนินทาหัวหน้าของเธอว่า “พี่ชัยน่ะเหรอ เวลาแก

โกรธถังหัวเราะเลย”

และเวลานี้ พี่ชัยมองหน้าลูกน้องแก้วว่าเสียงกลั้วหัวเราะ คงเป็นหัวเราะ

แบบโกรธๆ “พวกเธอไม่ไปช่วยดูแลฉันหลังเวทีเลย ปล่อยให้ฉันยุ่งอยู่คนเดียวได้”

“โถพี่” รัดใจรีบยิ้มประจบ “พวกเรารู้ พี่ทำไดไองอยู่แก้ว”

“นั่นสิ...งานออกมาดี๊...ดี” พี่พีเอ่ยบ้าง

ทำให้พี่ชัยหันมาหากำไลแก้วแก้วว่าเสียงเข้ม “ฝากหน่อยนะกำไล...เดี๋ยว

 

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)