ทาสน้ำเงิน (ม.มธุการี)
ประหยัด: 131.25 บาท ( 75.00% )
เนื้อหาบางส่วน
อัคคีแวะส่งจดหมายที่ไปรษณีย์ในทันทีที่เขาเข้าตลาด ใกล้ถึงปีใหม่ และเขาก็รีบส่งการ์ดไปถึงเพื่อนสนิทที่เรียนจบมาด้วยกัน แต่ละคนได้งานทำ ที่กรุงเทพฯ กันหมด ในขณะที่เขาตัดสินใจกลับไปช่วยงานพ่อที่ระยอง พ่อ เป็นทนายความในอำเภอเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ทนายความโนเนมที่แทบไม่มีใคร
รู้จัก
นายไปรษณีย์ที่ทำหน้าที่ประทับตราเริ่มชวนเขาคุยขณะทำหน้าที่ไปด้วย
“เมื่อเค้ามีคนมาส่งจดหมาย//หน้าตาเหมือนคุณเปี๊ยบเลย ทีแรกก็ยังนึก
ว่าใช่ มองอีกทีเอ๊ะผอมกว่า' แหมแต่หน้าเหมือน เหมือน
มาก...” พูดไปก็ส่ายหัวและหัวเราะไปด้วย
อัคคีนิ่วหน้านิด ๆ อย่างแปลกใจ
“คนที่นี่หรือฮะลุง
“คิดว่าไม่ใช่ อาจจะมาจากกรุงเทพ ขับรถสปอร์ตโก้มาเลย...ว่าแต่คุณ
แน่ใจหรือว่าไม่มีพี่น้องฝาแฝดVแหน เพราะก้าบอกว่าเป็นฝาแฝดกันละเชื่อเลย...” เขานิ่งงันไปกับคำพูดชนิดนั่น รีบจ่ายเงินค่าส่งและเดินออกจากที่นั่น ขับ
มอเตอร์ไซค์ไบ่แวะซื้อเครื่องเขียนที่ร้านไม่ห่างไกลจากที่นั่นนัก ใครกันที่หน้าเหมือน เขา...คำบอกเล่าเหล่านั้นยังวกวนไปมาในโสตประสาทชนิดที่เขาหาคำตอบไม่ได้ ซื้อของที่ด้องการและเดินออกจากร้าน
เจ้าของร้านขายเครื่องเขียนพอเห็นเขาก็รีบรายงาน “มีคนเขามาถามหาคุณแน่ะ ถามหาพ่อกับถามหาคุณ ว่ารู้จักไหมคนชื่อ อิสระที่เป็นทนายความที่นี่ พี่น้องกันหรือเปล่า เพราะหน้าตาเหมือนคุณมาก รู้สก ว่าเขามาพักที่โรงแรมในตลาดนั่นแหละ ไม่ลองไปสืบถามดู...”
ถึงคราวที่อัคคีจะเริ่มเข้าใจอะไรบางสิ่งบางอย่างในตอนนี้เอง เขารีบข้น
มอเตอร์ไซค์กลับทันในทันทีที่ออกจากที่นั่น ปริศนาที่ค้างคามานานเริ่มก่อตัว
เป็นรูปเป็นร่าง...มีคนมาตามหาพ่อกับเขา...คนที่หน้าตาเหมือนเขาทุกกระเบียดนิ้ว จะเป็นใครถ้าไม่ใช่น้องชายฝาแฝดของเขาเองที่ไม,พบปะกันมาเลยเป็นเวลากว่ายี่สิบปี เกิดอะไรขึ้น เท่าที่เขารู้จากพ่อ แม่แต่งงานใหม่กับฝรั่งและพาน้องชายย้ายไปอยู่ เมืองนอกเป็นเวลานานนักหนาแล้ว นานเสียจนเขาเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่า เขา
ยังมีแม่และ,น้องชายฝาแฝดอยู่อีกคน...
อัคคีเล่าให้พ่อฟังในทันทีที่เขากลับมาถึงบ้าน ตบท้ายว่า
“มันจะเป็นไปได้ยังไงอะพ่อที่น้องมาตามหาพ่อทับทุม พ่อบอกผมเองว่าแม่ กับน้องไปอยู่เมืองนอกและไม่กลับมาอีก พ่อว่าแม่แต่งงานใหม่กับฝรั่ง...’’
“รึว่าจะกลับมาอยู่เมืองไทยกันแล้ว...พ่อเองก็ไม่เข้าใจ
“ผมไม่เข้าใจจนบัดนี้ว่าทำไมพ่อถึงได้ขาดการติดต่อกันแม่และน้องไปเลย เป็นเวลานานขนาดนั้น...” อัคคีนิ่วหน้า
“เรื่องมันยาวน่า เล่าไปแกก็ไม,เข้าใจหรอก” เขาเห็นพ่อถอนใจอย่างหงุด หงิดเล็กน้อย “เรื่องมันยาว และฉันก็ไม่อยากจะรื้อฟื้นอะไรขึ้นมา ว่าแต่ทำไมแก
ไม่ลองไปสืบถามดูที่โรงแรมนั้น ไปดูให้รู้แน่ซิว่าอะไรเป็นอะไร ใช่น้องแกหรือ เปล่า...”
“พ่อจะให้ผมไป...
“แกไปดีกว่า ไปถามดูให้รู้แน่ ได้เรื่องยังไงก็มาบอก”
บุตรชายคนโตถอนใจยาวก่อนที่ผละจากไป อิสระได้ยินเสียงกระหึ่มของรถ มอเตอรไซค์ไนเวลาต่อมาเขาลุกไปหยุดยืนมองที่หน้าต่างและเห็นควันจากบ้ายรถ อบอวลตามหลังก่อนที่มอเตอร์ไซค์คันนั้นจะลับหายไปจากสายตาในที่สุด เกิดอะไร ขึ้น...สิ่งที่รับรู้มาจากอัคคีเหมือนจะผลักความทรงจำของเขาใบ้หมุนเวียนกลับไปสู่ เรื่องราวในอดีตที่แสนนาน รักแรกในชีวิตกับเมียคนแรกและคนเดียว แม่ของ ลูกชายสองคนของเขาที่ต้องพลัดพรากจากกันก่อนที่จะจำความได้เสียอีก บาดแผล ในชีวิตที่เขาพยายามที่จะลืมมันไปใบ้หมดสิ้น วันนี้บาดแผลลึกถูกสะกิดขึ้นมาอีก ครั้ง
เกิดอะไรขึ้นกมลวรรณต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับหล่อน ลูกชายคนเล็ก ถึงไต้มาตามหาเขาในลักษณะนี้ หรือว่าหล่อนตาย...ขอบตาของเขาร้อนยามคิดมา ถึงตอนนี้ มันต้องใต้ความตายของหล่อนทีเดียวหรือเขากับลูกอีกคนจึงจะมีโอกาส
ได้พบกัน หรือว่านั่นคือสิ่งที่หล่อนเคยบอกเขาเอาไร้ตอนที่ความแตกร้าวมาถึงจุด
ที่ประสานกันไม่ได้อกแล้ว หล่อนต้องการจะเอาลูกไปทั้งหมด ต้องไปขนศาลแย่ง ลูกเต้ากันเป็นปีกว่าศาลจะตัดสินให้แบ่งลูกกันในลักษณะนี้ หล่อนได้สิทธิ์ที่จะเลือก ลูกก่อนและหลอนก็เลือกลูกชายคนเล็กที่สุขภาพอ่อนแอกว่า ตอนนั้นอัคคิกับอัครา อายุแค่สี่ขวบ เด็กเกินกว่าจะจดจำอะไรได้ เขาไม่อาจลืมนาทีที่หล่อนราไห้ยามสูญ เสียลูกอีกคนให้เขา พร่ำพูดแต่ว่าเขาต้องการที่จะแกล้งทำร้ายจิตใจหล่อน สาบาน
กับเขาว่าเขาจะไม่มีโอกาสได้เห็นลูกอีกคนเช่นกัน...
นั่นมันก่อนหน้าที่หลอนจะแต่งงานกับฝรั่งนักธุรกิจรารวยที่แม่ของหล่อน เป็นคนเลือกและหมายมนให้ แม่ยายที่กีดกันเขามาแต่เริ่มแรกเหตุผลคือเขา
เป็นแค่ทนายความจน ๆ และไม,มีอะไรทีไหนวะสมคู่ควรกับชาติตระกูลของหล่อน
อัคคีไปสืบถามน้องชายที่โรงแรมแห่งนั้น มันเป็นโรงแรมแห่งเดียวของอำเภอ ที่อยู่ในตลาด ใครว่ามันง่ายสำหรับเขา การต้องมาพบปะกับน้องชายต้องมาชายฝาแฝดคน เดียวที่เขาไม่เคยพบกันเลยกว่ายี่สิบปี เขาเห็นหน้าแม่กับน้องก็แต่ในรูปก่ายเก่า ๆ ที่พ่อกังเก็บเอาไร้ ไม่ว่าจะถามไถ่อะไรพ่อจะบอกปัดและให้เขารับรู้เพียงแค่นั้น แค่ ที่ว่าแม่แต่งงานใหม่กัปฝรั่งและพาน้องชายย้ายไปอยู่เมืองนอกอย่างถาวร...
ถอนใจลึกก่อนที่จะเอื้อมมือไปเคาะประตูห้องพักที่เขาลืบไต้ว่าฝ่ายนั้นมาพัก อยู่ครู่เดียวประตูห้องก็ถูกเปิดออกจากกันและเขาก็เห็นเงาของตัวเองยืนอยู่ที่นั่น ...เง่าที่เขาเคยเห็นจากกระจกในทุกครั้งที่ล่องมองตัวเอง ไม,แปลกใจจนนิดเดียวที่
ว่าทำไมหลายคนจึงจำผิด นั่นคือตัวเขา...เขายืนอยู่ที่นั่นและกำลังจ้องมองกลับมา อย่างตื่นตะลึงเช่นกัน
‘‘พี่อัคคิ...” เป็นเสียงทักทายแผ่วเบาที่เขาเกือบไม่ได้ยิน
อัคคิพูดอะไรไม่ออกอีก เขายืนนิ่งและฝ่ายนั้นก็เบี่ยงตัวให้เขาก้าวเข้าไป
ภายใน
“รู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่...”
“มีคนบอก...” อัคคีเหลียวมองไปรอบห้อง มีนเป็นห้องพักราคาถูกที่ไม่มี อะไรเลียนักหนานอกจากเตียงเล็กที่มุมห้องด้านหนึ่ง ม่านเก่า ๆ มีริ้วรอยฝุ่นจับจน
ดูหมอง
“บอกว่ามีคนมาตามหา...” อัคคีพูดต่อลอยๆ “พ่อเลยให้มาดู...”
“พ่อสบายตีหรือพี่...” ร่างสูงเดินถอยไปนั่งบนเตียงแดดกล้าจาก
ภายนอกส่องจันดวงหน้าค่อนข้างขาวเผือด ความแตกต่างมันอาจจะอยู่ที่นี่เอง
น้องขาวและบางกว่าเขา สิ่งเดียวที่เขามองเห็นได้ถึงความแตกต่างกับตัวเอง เดิน
ไปจับผ้าม่านดึงไปทางหนึ่งและมองไปเบื้องล่าง มีรถจอดอยู่คันเดียวที่ลานจอดรถ เบื้องล่างนั่น รถสปอร์ตสีขาวใหม่เอี่ยมและราคาคงจะแพงลิ่ว...
“พ่อสบายตี” เขาตอบ อึกอักเล็กน้อยก่อนที่จะถามออกไป “แล้วแม่เป็น
ไงบ้าง ยังนึกว่าอยู่เมืองนอกกัน...”
“แม่พาผมกลับมาได้สองปี แม่ให้ผมตามหามานาน ก็สืบถามเขาไปเรื่อย เพื่อนเก่าพ่อบอกว่าพ่อย้ายมาอยู่ทางนี้ ผมก็เลยตามมาดู ถามที่ตลาดเขาก็ว่า
รู้จัก ให้ที่อยู่มาเหมือนอัน กำลังคิดว่าจะไปหาที่บ้านก็พอตีพี่แวะมาก่อน”
อัคคีอึ้ง เข้าใจตอนนี้ว่าแม่นั่นเองที่ต้องการพบเขากับพ่ออีก ทำไม...สำหรับ เขา แม่จากไปเนิ่นนานเกินไป
ไม่อยากซักถามอะไรมากไปกว่านั้น รีบบอกผู้อ่อนวัยกว่าว่า
“ทำไมไม่ไปหาพ่อที่บ้านกัน พ่อก็รอพังข่าวอยู่ ก็ไปพักด้วยอันเลยตีกว่า
มีรถมาด้วยใช่ไหม?...เดี๋ยวก็ข้นรถตามไป บ้านไม่ไกล แค่สิบนาทีก็ถึง”
เขาหมุนตัวเดินมาที่ประตูห้องก่อน หันไปมองก็เห็นอีกฝ่ายเก็บของยัดใส่ กระเป๋าเดินทางที่ติดมาด้วยอย่างลวก ๆ
“พี่ไปรอผมที่จอดก็แล้วกัน เดี๋ยวผมตามลงไป...”
อัคคีเดินออกจากที่นั่นก่อนและลงไปที่ลานจอดรถ เขาขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์
และสตาร์ทเครื่องรอ แดดตอนบ่ายร้อนกล้าและลมแรง กลิ่นทะเลกระจายมาไกล
ถึงนี่ จากที่ห่างไกลเขาได้ยินเสียงคลื่น ความคิดของเขาทำงานสับสนจับต้นชน
ปลายไม่ถูก แม่ให้น้องมาตามหาเขากับพ่อ...ทำไม?...
เขาออกรถก่อนเมื่อเห็นอัคราก้าวเข้าไปนึ่งประจำที่คนขับ ความแตกต่าง
อีกอย่างระหว่างเขากับน้องดูจะอยู่ที่นี่ด้วย อัครามีฐานะทางสังคมที่เหนือกว่า รถ สปอร์ตคันนั้นเขาคงด้องทำงานเก็บเงินเป็นชาติกว่าจะมีโอกาสได้ขับมัน...พ่อไม,ได้ เอ่ยถึงฐานะของฝรั่งคนที่แม่แต่งงานด้วยแม้สักนิด...
เขาหันไปมองเป็นครั้งคราวเมื่อเห็นรถแล่นตามมาห่าง ๆ พยายามชะลอ ความเร็วของมอเตอร์ไซค์ที่ขับอยู่ลงบ้าง เขา1ชินกับการขับรถเร็ว มันเป็นมอเตอร์- ไซค์คู่ชีพที่เขารีบชื้อในหันทีที่มีเงินเก็บก้อนเล็ก ๆ ก้อนหนึ่ง พ่อมีรถเก่าๆ อีกคันที่ ใช้การได้บ้างไม่ได้บ้าง มันเป็น'รถ'รุ่นเก่าก่อนที่เขาจะเกิดเสียอีก
อิสระยืนเหนี่ยวม่านมองตั้งแต่รถสีขาวคัน,นั้นแล่นฝุ่นตลบมาแต่ไกล มัน แล่นตามมอเตอร์ไซค์ของอัคคีมาติด ๆ เขากลั้นลมทายใจตัวเองเมื่อเห็นมันแล่น
ตามเข้ามาจอดในบริเวณบ้านและคับเครื่องยนต์กังในที่สุด อัคคีเดินไปที่รถและพูด คุยกับผู้ที่กำลังก้าวลงมา ลูกชายอีกคนของเขา... ร่างสูงทัดเทียมกับผู้เป็นพี่ชายแม้
จะดูบางกว่า เค้าหน้าที่เหมือนกันไปทุกกระเบียดนิ้วแม้จะมองจากระยะไกลทำให้ เขาถึงกันใจสะท้อน จริงหรือที่เขามีโอกาสได้พบลูกคนเล็กอีกครั้งหลังจากที่เขา
เคยสิ้นหวังมาแล้วว่าจะได้พบกัน
เสียงพูดคุยด้งแว่วใกล้เข้ามาและเขาก็เดินไปที่ประตูหน้าบ้าน สงบใจอยู่ครู่
หนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจเอื้อมือผลักบานประตูอออกไป การสนทนาหยุดชะงักลงไป แค่นั้น ตาเข้มมองนึ่งมาที่เขาก่อนที่จะยกมือชื้นไหว้
“สวัสดีครับพ่อ...”
อิสระเดินเข้าไปกอดอีกฝ่ายและตบเบาๆที่หลัง น้ำตาของเขาซึมออกมา
ร่างอุ่นของบุตรชายคนโตเดินเบียดเข้าไปข้างในก่อน เขาตบหลังลูกคนเล็กอีกหลายที ก่อนที่จะพาเดินเข้ามาในห้องรับแขก
“นั่งก่อน ไปไงมาไง...”
อัคคีเดินโปเปิดตู้เย็นและหาเครื่องดื่ม เขาชำเลืองมองไปที่คนนั่งคู่บ่อยครั้ง สะเทือนใจแค่เห็นพ่อน้ำตาชึมๆ ในชีวิตเขาไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้และครั้งนี้ก็เป็นครั้ง แรก...
เขาได้ยินเสียงพูดคุยถามไก่กัน จับใจความได้ว่าพ่อถามไปถึงแม่ แม่กลับ เมืองไทยได้สองบีและแต่งงานใหม่อีกครั้ง
“พ่อฝรั่งผมตายไดหลายปี แม่ก็เลยตัดสินใจกลับเมืองไทย” เสียงน้องชาย
เล่ามาเรื่อยๆ และเขาก็ทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาตรงข้ามหลังจากที่วางแก้วเครื่องดื่มไว้
เบื้องหน้าอีกฝ่าย “แม่ไม่ค่อยสบายฮะ ตอนนี้เลยอยากให้ผมตามหาพ่อกับพี ผม
ก็ตามอยู่นานกว่าจะได้เค้าเงื่อน เห็นว่าพ่อมาเป็นทนายอยู่แถวนี้ ผมก็เลยตาม
มา”
อัคคีเห็นพ่อนั่งเงียบ ตายังระเรื่อเป็นริ้วแดงเห็นชัดเจน พ่อเคราและดูจะ
ซึมซับกับการพบกันครั้งนี้มากกว่าเขา สำหรับเขาน้องชายยังไม่ต่างอะไรกับคนแปลก หน้าที่บังเอิญหน้ามาเหมือนเขาเข้าเท่านั้นเอง... / \
“ผมก็มีเรื่องอะไรหลายอย่างเหลือเกินจะปรึกษาและเล่าให้พอกับพี่ฟัง”
อัคราพูดต่อสุมเสียงเหนื่อย ๆ “เกี่ยวกับตัวผมเอง...เกี่ยวกับแม่...ผมก็ไม่รู้จะเริ่มตัน ยังไงเหมือนกัน ผมเพียงแต่ไม,มีใคร ไม่รู้งะหันไปหาใคร...
พ่อกับเขามองตากันและ,พ่อก็รีบถาม
“มันมีอะไร แม่เขาสบายดีหรือ มันมีปัญหาอะไรทางโน้นกัน...”
“ให้ผมค่อย ๆ เล่าไปดีไหมฮะ อีกฝ่ายยิ้มอ่อน “นี่ผมก็เพิ่งจะได้พบพ่อกับ
พี่ เคยสงสัยตลอดเวลาว่าพ่อเป็นยังไงบ้าง ผมจะมีโอกาสได้พบพ่ออีกหรือเปล่า
ก็เห็นแต่ในภาพถ่ายที่แม่เก็บไจรก!ลบเมืองไทยผมถามถึงพ่อกับพี่บ่อยเข้า แม่ก็
เลยให้ผมตามหา ผมตามหาเป็นปี”
อัคคีเห็นพ่อนั่งซึมไปอีกครั้ง และเขาก็รีบพูดขึ้นบ้าง
“ผมจัดห้องให้น้องดีกว่านะฮะ ยังไงจะได้พักผ่อน”
“ก็เอาสิ พักด้วยกันหลายๆวัน ไม่ไต่รีบกลัน,ไป’ไม่'ใช่หรือ มีอะไรจะได้
คุยกัน…”
อัคคีลุกออกจากห้องรับแขกเมื่อพ่อพูดจบ เข้าห้องอีกห้องหนึ่งที่อยู่
ถัดห้องของเขาไปและรีบเก็บกวาด มันเป็นห้องว่า’ที่ใช้เก็บของมาข้านาน
โขดดีที่มีโซฟาอีกตัวที่ปรับเป็นเตียงได้ เยqเก็บห้องเร็วๆ หูยังแว่วเสียงพ่อ
คับน้องคุยคัน แต่ก็จับใจความไม่ได้มากนัก ที่สำคัญสมองของเขาขบคิดก็
แต่เรื่องที่อัคราเปรยออกมาเมื่อสักครู่ เรื่องที่น้องชายของเขามีเรื่องจะมา
ปรึกษา เรื่องอะไรคัน สีหน้าของอีกฝ่ายบอกเขาว่ามันต้องเป็นเรื่องที่สำคัญ
ไม่น้อย อัดราไม่ควรจะติดตามหาเขากับพ่อค้าไม่มีเรื่องสำคัญอะไรจริง ๆ
มันเกิดอะไรขึ้นมา ในเวลาข้ามรันเขามีความรู้สึกเหมือนโลกหมุนเปลี่ยน
ทิศทางและพาอดีตวนกลับ!เวมนรีคีชีวิตของเขาคับพ่ออย่างไม่มีเหตุผล
อะไรเลย
เขาเก็บห้องเสร็จพ่อก็พาอัคราเดินเข้ามา พ่อจับไหล่น้องชายของเขาเอาไว้ ข้างหนึ่งและพูดว่า
“ก็พักห้องนี้ไปก่อน พออยู่ได้มั่ง...”
“ดีกว่าโรงแรมฮะ” อัคราวางกระเป๋าเดินทางใบเล็กไว้ที่พื้น และเดินไปเลิก ม่านดูภาย “บ้านพ่อก็,บริเวณกว้างน่าอยู่ อากาศดีด้วย ผมได้กลิ่นทะเล”
“เดินออกหลังบ้านไปอีกหน่อยก็ถึงทะเล ให้พี่เราเขาพาไปถ้าอยากไป ว่า แต่โทร.ไปถึงแม่ก็โทร.ไปได้ โทรศัพท์มี บอกเขาไปว่ามาอยู่ที่นี่เขาจะได้ไม,เป็น ห่วง”
ไม่มีคำตอบใด ๆ กลับมา อัคคีเพียงแต่เห็นอีกฝ่ายมองเหม่อออกนอกหน้า ต่างในอิริยาบถเดิม พ่อยักไหล่กับเขาก่อนที่จะเป็นฝ่ายเดินออกจากห้องไปก่อน อัคคีทำห่าจะเดินตามแต่ผู้ที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างเอ่ยขึ้นลอยๆ
(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)
รีวิว (0)
