ข้าวเปลือก (เพชรน้ำค้าง)

กา ษฐา จำ ห้อง นอน เล็กๆ ห้อง นั้น ได้ ดี มัน มี หน้าต่าง เพียง บาน เดียว เตียง

แคบ วาง ตั้ง อยู่ มุม หนึ่ง เป็น แค่ ฉาก ง่ายๆ ที่ เข้า มา ใน สายตา เพียง แค่ มอง ครั้ง

เดียว ก็ กวาด เก็บ ทุก สิ่ง เข้า มา ไว้ ใน ความ ทรง จำ อย่าง ง่ายดาย

ร่าง ผอม บาง นอน อยู่ บน เตียง สงบ นิ่ง ไม่ ไหวติง หล่อน มอง เห็น ตัวเอง

วิ่ง เข้าไป จน ชิด เตียง และ เขย่า ร่าง รุนแรง

“แม่!”

ร่าง นั้น พลิก กลับ ใบหน้า ขาว โพลน เต็ม ไป ด้วย เลือด…เลือด…เลือด สี

แดง ฉาน ไหล อาบ หมอน…เตียง…ห้อง สี ขาว ทั้ง ห้อง เต็ม ไป ด้วย เลือด!

กาษฐา ผวา ขึ้น ทั้ง ตัว เหงื่อ แตก โซม กาย หล่อน นอน นิ่ง อยู่ พัก หนึ่ง ด้วย

ความรู้สึก โหวง และ เย็น ชา…

ฝัน ร้าย อีก แล้ว…

เสียง นาฬิกา เดิน มัน เดิน ช้าๆ เหมือน ไม่ รีบ ร้อน จะ ไป ที่ไหน หล่อน ยก

มือ ขึ้น ลูบ ใบหน้า มัน เปียก ชุ่มชื้น ไป ด้วย เหงื่อ ต้นคอ…แผ่น หลัง แม้กระทั่ง

หมอน ที่ หนุน อยู่ ก็ ชุ่มชื้น

หล่อน ลุก จาก เตียง จาก นั้น ก็ เดิน เข้า ห้องน้ำ เปิด น้ำ จาก อ่าง แล้ว ล้าง หน้า

ลวกๆ ความ เย็น ฉ่ำ ของ มัน ทำให้ ความรู้สึก ของ หล่อน ดี ขึ้น…ก็ ไม่ รู้ ว่า กี่ โมง กี่

ยาม แล้ว รู้ แต่ ว่า หล่อน คง จะ หลับ ต่อ ไป ไม่ ได้ ง่ายๆ พรุ่งนี้ มี ชั่วโมง เรียน ตอน เช้า

จะ ตื่น สาย เสีย ก็ ไม่ รู้…หรือ ว่า จะ ไม่ นอน?

กา ษฐา จุ่ม หัว ทั้ง หัว ลง ไป ใน อ่าง วัก น้ำ ตบ ท้ายทอย หลาย ที ซ้อน มัน

ช่วย ให้ ความรู้สึก ของ หล่อน ดี ขึ้น หลัง ฝัน ร้าย ทุก ครั้ง หู แว่ว เสียง รถ แล่น เข้า มา

จอด ใน โรงรถ คง เป็น พี่ ชาย คน โต ของ หล่อน นั่นเอง ฝ่าย นั้น กลับ บ้าน ดึก แทบ

ทุก คืน และ มัก จะ เมา มา แทบ ทุก ครั้ง ด้วย

เสียง เท เร ซ่า พี่ สะใภ้ ชาวอเมริกัน โวยวาย กลางดึก ตาม มา ด้วย เสียง พี่ ชาย

ร้องไห้…

มัน มี แบบแผน ของ มัน เช่น นั้น จน เป็น ความ เคย ชิน ใน ครอบครัว ไป เสีย

แล้ว กา ษฐา ใช้ ผ้า ขนหนู ผืน เล็ก เช็ด ผม ของ หล่อน จน แห้ง หมาด ผม สั้น ที่ ซอย

เอา ไว้ ติด หนัง หัว ไม่ เคย เป็น ภาระ อะไร ให้ หล่อน มากมาย สระ เสร็จ เสย สอง ที ก็

เข้ารูป แล้ว หล่อน ไม่ เคย เข้า ร้าน ทำ ผม เหมือน เพื่อนฝูง ใน วัย เดียวกัน

หล่อน เรียน อยู่ วิศวฯ ปี สอง เพิ่ง ผ่าน สภาพ น้อง ใหม่ มา สดๆ ร้อนๆ ใครๆ

ว่า หล่อน เลือก เรียน เหมือน ผู้ชาย เพื่อนฝูง ที่ เรียน เตรียม มา รุ่น เดียวกัน หันเห

ทิศทาง ไป เรียน บัญชี เสีย เป็น ส่วน ใหญ่ แต่ กา ษฐา ก็ ชอบ เช่น นั้น หล่อน ชอบเรียน

เหมือน ผู้ชาย…ทำ งาน เหมือน ผู้ชาย สมัย เด็ก ก็ แอบ ไป เรียน ยูโด จน ได้ แบ ล็ก -

เบ็ลต์มา แล้ว

อาจ เป็น เพราะ ทั้ง บ้าน มี แต่ ผู้ชาย ก็ได้ พ่อ มี ลูกชาย กับ เมียหลวง สี่ คน

หล่อน เป็น ลูก เมียน้อย เป็น ลูกสาว คน เดียว ของ แม่ พอ แม่ ตาย พ่อ ก็ รับ หล่อน

มา อยู่ ด้วย กับ พี่ ผู้ชาย ทั้งหมด…

แม่ ตาย…

ตอน นั้น หล่อน เพิ่ง ได้ สิบ ขวบ ชีวิต เพิ่ง จะ มี ความ ฝัน…แล้ว จู่ๆ วัน หนึ่ง

หล่อน กลับ จาก โรงเรียน ก็ พบ แม่ นอน ตาย อยู่ บน เตียง ใน ห้อง แม่ ยิง ตัว ตาย

ใบหน้า ของ แม่ มี แต่ เลือด…

กาษฐา ยกมือ ขึ้น ลูบ หน้า ตัวเอง อีก แล้ว ที่ หล่อน คิด ไป ถึง เหตุการณ์ เก่าๆ

หล่อน อยาก จะ ลืม แต่ มัน ก็ เฝ้า เตือน หล่อน ใน รูป ของ ฝัน ร้าย ไม่ รู้ จบ สิ้น

เปิด ตำรา เรียน…แต่ ความคิด ของ หล่อน ไม่ ได้ อยู่ ที่ นั่น คิด ไป ถึง วัน งาน ศพ

ของ แม่ ที่ มี เพื่อนฝูง มา ไม่ กี่ คน เสียง พระ สวด มี หล่อน นั่ง ร้องไห้ ไร้ ญาติ ขาด

มิตร แล้ว พ่อ ก็ รับ หล่อน ไป อยู่ ที่ บ้าน ด้วย พ่อ ที่ หล่อน ไม่ เคย ใกล้ ชิด ด้วย พ่อ

แทรก หล่อน เข้าไป อยู่ ระหว่าง ลูกชาย สี่ คน ของ พ่อ และ เมียหลวง ไม่ มี ใคร ญาติ

ดี กับ หล่อน ทุก สายตา มี แต่ ความ เกลียด ชัง ไม่ ต่าง อะไร กับ ว่า หล่อน เป็น กาฝาก

ใน บ้าน หล่อน ถูก แกล้ง สารพัด จาก ลูกชาย ของ พ่อ ที่ ซน เหมือน ลิง ถูก แม่เลี้ยง

จิกหัว ใช้ ไม่ ต่าง อะไร กับ ขี้ข้า นิยาย น้ำ เน่า ใน ชีวิต ของ หล่อน ค่อย ซา กลิ่น เหม็น

ลง เมื่อ ต่าง คน ต่าง โต ไม่ ใช่ เพราะ ทุก คน รู้ ว่า อะไร ควร ไม่ ควร…แต่ เพราะ ต่าง คนต่าง

อยู่ เสีย มาก กว่า…

กา ษฐา เลือก ที่ จะ อยู่ กับ หนังสือ หล่อน สอบ ติด บอร์ด ตอน ชั้น มัธยม ปลาย

และ สอบ เข้า มหาวิทยาลัย ใน คณะ ที่ เลือก ได้ อย่าง น่า ภาคภูมิ ใจ ใน ขณะ ที่ ลูกชาย

แต่ละ คน ของ พ่อ ต้อง ถูก ส่ง ไป เอา ความรู้ มา จาก ต่าง ประเทศ แล้วแต่ ว่า ใคร จะ ได้ไป

ที่ไหน ตรีโกณ ลูกชาย คน โต ได้ ไป อเมริกา…ขาก ลับ เอา เมีย แหม่ม มา ด้วย พร้อม

ลูก ที่ เกิด จาก เมืองนอก สอง คน ตราสิน ได้ ไป เรียน ที่ สิงคโปร์ ตรา ภูมิ เรียน ที่

ปี นัง ส่วน ตรา ชู ลูก คน สุดท้อง ซึ่ง ก็ ยัง แก่ กว่า หล่อน ถึง สอง ปี ถู กส่ง ไป อยู่ อินเดีย

ไม่ มี ใคร กลับ มา นอกจาก ตราชู ซึ่ง ทน กลิ่น ขี้ วัว ไม่ ไหว…

พ่อ มี บ้าน หลัง ใหญ่ ซึ่ง อยู่ ใน บริเวณ เดียวกัน พอ พี่ ชาย คน โต กลับ มา พร้อม

เมีย แหม่ม พ่อ ก็ สร้าง บ้าน ให้ อยู่ ใกล้ๆ กัน กลับกลาย เป็น ว่า กา ษฐา สนิทสนม

กับ พี่ สะใภ้ แหม่ม ถึง ขนาด ย้าย มา อยู่ กับ พี่ ชาย จาก บ้าน หลัง ใหญ่ หล่อน ชอบ

เท เร ซ่า และ ฝ่าย นั้น ก็ ขี้ เหงา ต่าง ก็ ช่วย กัน สอน ภาษา ให้ กันและกัน จน เท เร ซ่า

พูด ไทย เก่ง ไม่ ต่าง อะไร กับ ภาษา ของ ตน เอง

เสียง เท เร ซ่า ร้องไห้ ใน ห้อง ถัด ไป มัน เป็น เสียง ร้องไห้ เงียบๆ ที่ ขมขื่น

กา ษฐา ปิด ตำรา เรียน หล่อน นั่ง ฟัง เสียง ร้องไห้ นั้น เหมือน เคย ได้ยิน มา จาก

ที่ไหน สัก แห่ง เมื่อ นาน มา แล้ว…นาน มาก จน หล่อน จำ ไม่ ได้ รู้ เพียง ว่า มัน อยู่ ที่

นั่น ใน จิตใต้สำนึก ที่ ลึก ที่สุด…

มัน เป็น ยาม เช้า ที่ เงียบ สงัด เมื่อ กา ษฐา ลืมตา ตื่น ขึ้น มา อากาศ ภายนอก

ขมุกขมัว หล่อน มอง เห็น เมฆ อุ้ม ฝน ลอย อยู่ ห่างไกล ฝน คง จะ ตกใน อีก ไม่ ช้า

ไม่ นาน กา ษฐา มอง เห็น ภาพ ตน เอง ยืน ตาก ฝน คอย รถ เมล์ ยาม เช้า ซึ่ง อัด แน่น

เหมือน ปลา กระป๋อง

แต่งตัว เสร็จ ออก จาก ห้อง ก็ เห็น พี่ สะใภ้ ยืน ทำ อาหาร อยู่ ใน ครัว เท เร ซ่า

ใส่ สูท สี ขรึมๆ เหมือน เตรียมตัว จะ ไป ที่ไหน สัก แห่ง กา ษฐา เดิน อ้อม ไป มอง หน้า

อีก ฝ่าย ซึ่ง ยืน ก้มหน้า งุด อยู่ หน้า เตาไฟ

“จะ ไป ไหน คะ…แต่ เช้า?”

ขน ตา สี ทอง กะพริบ ถี่ๆ ตอบ แผ่ว เบา โดย ไม่ มอง หน้า ว่า

“จะ ออก ไป หา งาน ทำ เดี๋ยว ไป ด้วย กัน สิ จะ แวะ ไป ส่ง ให้…ทาน ข้าว เสีย

ก่อน”

กา ษฐา นิ่ง อึ้ง มอง มือ ขาวๆ ที่ ตัก ไข่ ดาว ใส่ จาน ยื่น ส่ง ให้ หล่อน…หา งานทำ

…เท เร ซ่า ไม่ เคย ทำ งาน ที่ไหน เลย ตั้งแต่ อยู่ เมือง ไทย หล่อน ต้อง เลี้ยง ลูก สอง คน

ที่ ยัง เล็ก อยู่ มาก เหลือเกิน พี่ ชาย ของ หล่อน ไม่ ชอบ แน่ เรื่อง ที่ ฝ่าย นั้น จะ ออก ไป

หา งาน ทำ

“จะ ไป หา ที่ไหน คะ?”

“อาจ เป็น บริษัท ฝรั่ง ที่ไหน สัก แห่ง พี่ เห็น เขา ประกาศ รับ สมัคร…”

“พี่ ตรีโกณ ทราบ แล้ว หรือ คะ?”

เป็นการ คุย กัน เงียบๆ ที่ โต๊ะ อาหาร ใน ครัว วง หน้า ซูบ ของ เท เร ซ่า ดู หมอง

ขอบ ตา เขียว ช้ำ เหมือน ไม่ ได้ นอน มา ทั้ง คืน ผม สี ทอง เกล้า เอา ไว้ ดูรุ่ยร่าย…

เท เร ซ่า ดู แก่ กว่า เมื่อ แรก มา มากมาย แก่ และ ดู แห้งแล้ง เหมือน ชีวิต ถูก

ดูด ซึม ไป หมด เหลือ เพียง ซาก แห้งๆ มัน เป็น วิญญาณ ที่ ปราศจาก ชีวิตชีวา

“พี่ ยัง ไม่ ได้ บอก เขา…” เป็น คำ ตอบ เหนื่อย ล้า “ก็ ว่า จะ ไม่ บอก แล้ว อยาก

ทำ อะไร ก็ ทำ คิด ดู สิ กา ษ… เงินเดือน เขา ออก มา เมื่อ วาน นี่ หมด แล้ว กิน เหล้า

…เลี้ยง เพื่อน อาหาร…ที่ บ้าน ใหญ่ ก็ ให้ มา จน คุณ แม่ บ่น ค่าน้ำ ไฟ บ้าน ใหญ่

จ่าย ให้ หมด ค่า นม ลูก…นี่ ก็ ต้อง ซื้อ หมด อีก แล้ว เขา ไม่ มี ความ รับผิดชอบ อะไร

เลย พูด เข้า ก็ ทะเลาะ กัน พี่ จะ ไม่ พูด อะไร แล้ว ก็ หา งาน ทำ อย่าง น้อย ก็ มี เงิน

ใช้ บ้าง ไม่ งั้น คุณ แม่ มา เห็น ไม่ มี เงิน ใช้ กัน เ อ้า…บ่น อีก หา ว่า พี่ ไม่ เป็น เรื่อง

เป็น ราว”

กา ษฐา นิ่ง ฟัง รู้ ว่า เป็น ความ อัดอั้นตันใจ ของ ฝ่าย นั้น มา นาน วัน จริง อย่าง

ว่าที่ พี่ ชาย ใหญ่ ไม่ เคย มี ความ รับผิดชอบ ต่อ ครอบครัว การ มี แม่ อยู่ ชิด ใกล้ นั่น

ก็ได้ ที่ ทำให้ เขา ไม่ รู้จัก โต

ตรีโกณ ชอบ กิน เหล้า เลิก งาน ก็ ขลุก อยู่ ตามบ้าน เพื่อนฝูง กลับ บ้าน

ดึกดื่น เหมือน ชีวิต ของ เขา จะ มี อยู่ แค่ นั้น…

“นี่ ก็ โทร. ไป ลา งาน…นอน ไม่ ตื่น” เท เร ซ่า บุ้ย ปาก เข้าไป ใน ห้อง นอน “ก็

อย่าง นี้ แหละ…เป็น ประจำ…”

กา ษฐา ไม่ ได้ พูด อะไร เพราะ ชิน กับ ความ ประพฤติ ของ พี่ ชาย จน ไม่ รู้สึก

ผิด แปลก ไม่ ต่าง อะไร กับ เป็น กิจวัตร ประจำ วัน ไป เสีย แล้ว

วัน นั้น เท เร ซ่า ขับ รถ ไป ส่ง ที่ หน้า มหาวิทยาลัย อากาศ รอบตัว ครึ้ม ฟ้า

ครึ้ม ฝน หล่อน อยาก ให้ ฝน ตก เหมือน ฝน จะ ไม่ ตก มา แสน นาน แล้ว หล่อน อยาก

สัมผัส บรรยากาศ รอบตัว ที่ ชุ่ม ฉ่ำ มัน ทำให้ ความรู้สึก ของ หล่อน ดี ขึ้น ทุก ครั้ง

รถ สปอร์ต สี ขาว คัน เล็ก แล่น ผ่าน ไป แล้ว จอด สนิท คนใน รถ โผล่ หน้า มา

โบก มือ ให้ มิรันตี เพื่อน สนิท ของ หล่อน นั่นเอง วง หน้า ขาว จัด มี เปลือกตา เคลือบ

เอา ไว้ สี เข้ม ฝ่าย นั้น แต่งหน้า เหมือน ไม่ ได้ มา เรียน ผม ยาว เคลีย ไหล่ ดัด เอา ไว้

พอง ทั้ง หัว

“เย็น นี้ ไป ทาน ข้าว ด้วย กัน ที่ บ้าน…” จับ มือ คุย เมื่อ กา ษฐา เดิน เข้าไป ถึง

ตัว “แล้ว อย่า ไป ไหน ล่ะ…จะ ไป รับ ตัวเอง ที่ หน้า คณะ…”

กา ษฐา นึก ไม่ ออก ว่าหล่อน อยาก จะ ไป หรือ ไม่ อยาก รีบ กลับ บ้าน มาก กว่า

อยาก กลับ ไป ฟัง ข่าว การ หา งาน ของ เท เร ซ่า ว่า ไป ถึง ไหน หล่อน นึก ห่วง พี่ สะใภ้

ต่าง แดน

แต่ มิรันตี ไม่ รอ ให้ ปฏิเสธ เพราะ รีบ ขับ รถ จาก ไป รถ โก้ หรู คัน นั้น แล่น หาย

ไป ท่ามกลาง กลุ่ม นิสิต ที่ สับสน

กา ษฐา เลี้ยว เข้า คณะ เพื่อนฝูง หลาย คน โบก มือ ทักทาย แต่ หล่อน มอง

ไม่ เห็น ใคร ความคิด ของ หล่อน ทำ งาน ไม่ เป็นชิ้นเป็นอัน ใบหน้า ขาว เผือด ของ

เท เร ซ่า ปรากฏ ใน ห้วง คิด ดวงตา ของ ฝ่าย นั้น ประกาศ ถึง บาดแผล ใน หัวใจ ที่

ไม่ อาจ บอก ให้ ใคร รู้ ได้

ปกติ เท เร ซ่า จะ ไม่ พูด หรือ แสดง อะไร มาก หล่อน เป็น แบบฉบับ ของ ผู้หญิง

ชาว ตะวัน ตก ที่ เข้มแข็ง และ เต็ม ไป ด้วย ความ เชื่อ มั่น ใน ตัวเอง ตลอด ระยะ เวลาที่

สนิทสนม กัน กา ษฐา ได้ความ คิด ของ เท เร ซ่า มา ไว้ ใน ตัวเอง ตั้ง ครึ่ง ค่อน เท เร ซ่า

สอน ให้ หล่อน ใช้ ความคิด ที่ เป็น ของ ตัวเอง มี ความ กล้า ที่ จะ เปิดเผย และ แสดง

ออก หล่อน เชื่อ ใน สิ่ง ที่ หล่อน คิด…

กา ษฐา เข้า กับ เพื่อนชายได้ ดี กว่า ใน ความ ตรง ไป ตรง มา หล่อน ว่า ผู้ชาย

ไม่ เรื่อง มาก ผู้ชาย เป็น เพศ ที่ มี พลัง ผู้ชาย ครอง โลก อยู่ ใน เวลา นี้ และ วิญญาณ

ของ หล่อน ก็ เป็น ผู้ชาย…

ความคิด ของ หล่อน ไม่ ได้ อยู่ ที่ การ เ รี ยน ใน วัน นั้น นึก ห่วง เท เร ซ่า ว่า หล่อน

จะ ไป หา งาน ทำ ที่ไหน มัน ไม่ ใช่ เรื่อง ง่าย สำหรับ คน ต่าง แดน อย่าง หล่อน เท เร ซ่า

ไม่ รู้จัก ถนนหนทาง อ่าน ภาษา ไทย ก็ ยัง ไม่ เป็น

ชีวิต ไม่ น่า จะ ยากเย็น สำหรับ เท เร ซ่า อุตส่าห์ ดั้น ด้น ติดตาม ความ รัก มา

ถึง เมือง ไทย แล้ว ก็ ต้อง มา เจอ สภา พอ ยาง นี้ พี่ ชาย ของ หล่อน ไม่ ดี เอง…

ตอน เย็น เลิก กับ กิจกรรม และ มิรันตี ก็ ขับ รถ เปิด ประทุน มา รับ ที่ หน้า คณะ

หนุ่ม น้อย ใหญ่ ที่นั่ง อยู่ แถว นั้น เป่า ปาก กัน เกรียวกราว และ มิรันตี ก็ ดู จะ ชอบ อย่าง

นั้น หล่อน ไม่ ใช่ คน สวย และ ค่อนข้าง จะ ขี้เหร่ เสีย ด้วย ซ้ำ เป็น ลูก คน จีน ที่ เตี่ย

ร่ำรวย ติด อันดับ พอ สอบเข้า มหาวิทยาลัย ได้ เตี่ย ก็ เข็น รถ ใหม่ จาก อู่ ให้ หนึ่งคัน

เป็น ของขวัญ

มิรันตี ขับ รถ สวิง สวาย ลม พัด ผม หยิก ฟู เหมือน หัว ราชสีห์ จน ตั้ง เด่ ไป ทั้ง

ศีรษะ

“เป็น ไง…ผม ทรง นี้” พูด ไป หัวเราะ ไป

“ดี นี่…ฝน ตก ไม่ เปียก หน้า ดี…”

“โธ่…ไป ดัด เสีย เงิน มา เป็น พัน ผม ฉัน น่ะ ต้อง เปลี่ยน ทรง ทุก อาทิตย์ วิ่ง

หนี คน ทำ ตาม โอ้โฮ…ทำ ตาม กัน จม เลย”

กา ษฐา เสย ผม สั้น ของ ตัวเอง ลวกๆ พอ ลม พัด เหงื่อ ที่ หนัง หัว ก็ เย็น สบาย

“ผม ตัวเอง น่ะเหมือน เด็ก แรก เกิด…จะ ดัด ไหม จะ พา ไป ดัด”

“ฉัน ชอบ ของ ฉัน อย่าง นี้”

เป็น คำ พูด ห้วนๆ กา ษฐา พูดจา ห้วนๆ เหมือน ผู้ชาย ไม่ มี หางเสียง ยาก

ที่ หล่อน จะ พูด คะ ขา ถ้า ไม่ จำเป็น จริงๆ ภาพพจน์ ของ หล่อน คือ ความ แข็ง ทื่อ จับ

สวม กางเกง ใส่ หมวก เข้า หล่อน ก็ จะ กลาย สภาพ เป็น เด็ก ผู้ชาย คน หนึ่ง ไป ได้

อย่าง สบายๆ

“วัน นี้ นอน ค้าง ด้วย กัน ที่ บ้าน ไหม?” มิรันตี ออกปาก ชวน

“ไม่ ได้ หรอก ต้อง รีบ กลับ”

“ทำไม?”

“มี เรื่อง ต้อง คุย กับ พี่ สะใภ้ นิดหน่อย” พูด ไป แล้ว ก็ นึก ขึ้น มา ได้ ถาม ต่อ

ว่า “เตี่ย เธอ มี ตำแหน่ง ว่าง ให้ พี่ สะใภ้ ของ ฉัน ทำ งาน ด้วย บ้าง รึ เปล่า?”

คราว นี้ มิรันตี ขมวด คิ้ว ยุ่ง

“ฝรั่ง จะ มา ทำ อะไร ได้…”

“ก็ ไม่ รู้ ละ…แต่ เขา พูด ไทย เก่ง นะ”

“โธ่…อ่าน ภาษา ไทย ก็ ยัง ไม่ ออก”

“เตี่ย เธอ มี หุ้น กับ โรงแรม ด้วย ไม่ ใช่ หรือ? งาน โรงแรม น่ะ น่า จะ ได้”

“ก็ ไม่ รู้…ต้อง ถาม ดู ถ้า เจอ เตี่ย นะ ก็ รู้ๆ ว่า ไม่ค่อย เจอ กัน เตี่ย ตาม หา

ตัว ยาก จะ ตาย…”

บ้าน ของ มิรันตี อยู่ ใน ซอย ลึก ใจกลาง เมือง บ้าน ใหญ่ แปด ห้อง นอน ที่ มี พี่

และ น้อง เล็กๆ อยู่ กับ ครบ จน จำ ชื่อ ไม่ ได้ เตี่ย มี บ้าน อีก แห่ง หนึ่ง อยู่ กับ เมียน้อย

ที่ ออก หน้า ออก ตา เป็น สาว ใหญ่ ที่ มี บทบาท ใน วง สังคม ใน ขณะ ที่ อา อี๊ถูก เก็บ เอา

ไว้ เลี้ยง ลูก อยู่ หลัง บ้าน

มิรันตี ไม่ รู้สึก รู้ สม อะไร กับ สภาพ ของ หล่อน เช่น เดียว กับ พี่น้อง ทุก คน

แต่ละ คน ชา ชิน กับ มัน…

พอ จอด รถ ใน โรงรถ ร่าง สูง โย่ง ของ พี่ ชาย คน โต ก็ เดิน ส่าย อาดๆ เข้า มา

วง หน้า ขาว จัด ที่ มี แก้ม ตอบ ทำให้ เขา ดู ผอม คิ้ว เฉียง เป็น เส้น ตัด สอง เส้น เหมือน

ถูก ป้าย ลวกๆ ด้วย ถ่าน

“กุญแจ มา ซิ…” แบ มือ พร้อม คำ พูด ตาม มา ที่ ห้วน ที่สุด

“เฮีย จะ ไป ไหน?”

“อย่า ยุ่ง เลย น่า…”

แล้ว ก็ ฉวย กุญแจ จาก มือ เดิน อ้อม ไป อีก ทิศทาง หนึ่ง มิรันตี มอง ตาม

พี่ ชาย ตะโกน บอก ไป ว่า

“รีบ มา ก็ แล้วกัน เดี๋ยว ฉัน ต้อง ไป ส่ง เพื่อน”

ฝ่าย นั้น ออก รถ ดัง พรืด กา ษฐา มอง ตาม ก็ เห็น ตา ขุ่นๆ ที่ ไม่ ยอม ญาติ ดี กับ

ใคร เอา เสีย เลย

เขา เป็น เช่น นั้น เดิน ผ่าน กัน ไป มา แต่ ก็ ไม่ เคย พูด ทักทาย กัน แม้ สัก คำ

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)