ดอกไม้ในสายฝน (กนกวลี พจนปกรณ์)

โมก แหงน มอง ธง ไตรรงค์ ที่ ตน เอง เป็น ผู้ ชัก ขึ้น ไป สู่ ยอด เสา อย่าง ช้าๆ

ด้วย ความ ภาคภูมิ ใจ เสียง เพลง ชาติ จาก แถว เพื่อน นักเรียน ดัง กระท่อนกระแท่น

อยู่ ด้าน หลัง

เด็กชาย นักเรียน ชั้น ประถม สี่ พยายาม กะ คำนวณ ให้ ถูก ว่า เนื้อเพลง กับ ธง

ที่ จะ ขึ้น ไป ถึง ยอด บน สูง สุด นั้น ต้อง พอดี กัน

วัน ก่อน ครู มิตร ก็ ดุ โมก ไป หน หนึ่ง แล้ว ที่ ชัก ธง ขึ้น สู่ ยอด เสา ไม่ พอดี กับ

เพลง นั่น คือ เพลง ชาติ จบ แล้ว แต่ ธง ยัง อยู่ แค่ กึ่งกลาง เสา วัน นี้ โมก จึง ตั้งใจ

อย่าง เต็มที่ เขา จะ ไม่ ยอม ให้ เกิด เหตุการณ์ อย่าง นั้น ขึ้น อีก

ดังนั้น สายตา ของ โมก จึง จดจ่อ สอง มือ น้อยๆ รีบ สาว เชือก เพื่อน หญิง

ที่ ยืน คู่ อยู่ ข้างๆ กลับ ดึง เชือก ไว้ แทนที่จะ ปล่อย ให้ มัน เลื่อน ไหล ไป ตาม แรง ชัก

ของ โมก

คำ พูด ของ ครู มิตร ดัง ก้อง เต็ม สอง หู เมื่อ วัน ก่อน ครู มิตร บอก ว่า ถ้า แค่

ชัก ธง ขึ้น เสา ไม่ ได้ ก็ ไม่ ต้อง ทำ อะไร ต่อ ไป อีก แล้ว มัน ทำให้ เด็กชาย รูปร่าง ผอม

บาง อย่าง เขา ต้อง ทำให้ ได้

“ผ่อน มือ สิ” โมก หัน ไป บอก เพื่อน ก่อน ตัดสินใจ กระชาก จน สุด แรง เพราะ

ขณะ นี้ เพลง ใกล้ จบ แล้ว ผืน ธง สาม สี จะ ต้อง ขึ้น ไป เกือบ ถึง ยอด เสา มิ ใช่ กลาง

เสา แบบ นี้

ได้ ผล เกิน คาด เชือก หลุด จาก มือ เพื่อน นักเรียน หญิง ธง กระเด้ง ปรู๊ด ขึ้น

ไป สู่ ยอด เสา ทันเวลา พอ ดิบ พอดี

โมก ยิ้ม แฉ่ง รวบ เชือก ไป มัด ไว้ กับ ฐาน เสา ก่อน จะ วิ่ง กลับ ไป ที่ แถว และ

พร้อม ยืน ไหว้ พระ สวด อะระหัง สัมมา สัม พุ ทโธ ต่อ ไป ได้

เช้า นี้ ครู มิตร หรือ ครู คน ไหน ก็ ไม่ ว่า เหมือน วัน ก่อน แต่ เมื่อ เข้า มา ใน

ห้องเรียน นั่น สิ เด็กหญิง มะลิวัลย์ ผู้ เป็น คู่ชัก ธง เมื่อกี้ วิ่ง เข้า มา ฟาด ไหล่เขา

เสียง ดัง ตุ๊ บ

มัน หนัก และ แรง จน เจ็บ มึน ไป หมด

เขา นิ่งเฉย ไม่ ได้ แล้ว แบบ นี้ โมก จึง หัน ไป ทุบ ตอบ

ทันใดนั้น เสียง ครู โสภา ดัง ตวาด ลั่น อยู่ ที่ ประตู ห้อง “เด็กชาย โมก เธอ ทำ

อะไร มะลิวัลย์”

สิ้น เสียง ครู มะลิวัลย์ เหมือน จะ รู้ คิว เธอ ร้องไห้ โฮๆ ออก มา เสียง ร้อง

ของ เพื่อน นักเรียน หญิง คน นี้ มัน บาดหู โมก ยิ่ง นัก แม้ ใจ อยาก จะ โผน ทะยาน

เข้าไป อุด ปาก เพื่อน ให้ หยุด ร้อง แต่ โมก ก็ เกรงใจ ครู โสภา อีก ทั้ง ขยาด เสียง

แหลมๆ ของ ครู ด้วย เขา จึง ทำได้ แค่ ยก สอง มือ ขึ้นปิด หู ตัวเอง ก่อน จะ มุด ลง ไป

นั่ง ใต้ โต๊ะ เรียน

ภาพ ที่ เห็น ลอด ขา โต๊ะ ไม้ เก่าๆ ออก ไป คือ เด็กหญิง มะลิวัลย์ อ้า ปาก

พะงาบๆ พูด อยู่ กับ ครู โมก ไม่ ได้ยิน หรอก ว่า เพื่อน พูด อะไร บ้าง เพราะ สอง มือ

เขา ปิด หู ตัวเอง เสีย แน่น แต่ ถัด มา ได้ เห็น ครู คว้า มือ เด็กหญิง ผมม้า หน้า กลม

แป้น เหมือน ซาลาเปา ไป ดู

ถัด จาก นั้น โมก เห็น เรียว ขา ของ ครู โสภา ที่ โผล่ พ้น ขอบ กระโปรง สี กากี

ก้าว มา หยุด อยู่ หน้า โต๊ะ ตัว ที่ เขา มุด อยู่ ข้าง ใต้

โมก มอง หน้าแข้ง ครู ที่ พ้น ขอบ กระโปรง ออก มา อย่าง ทึ่งๆ แข้ง ขา ครู เล็ก

และ ขาว ไม่ เหมือน ของ แม่ สัก นิด แม่ ของ โมก ผิว เข้ม แขน ขา ใหญ่ และ ดำ คล้ำ

แถม มี รอย แผลเป็น ทั้ง จุด ตุ่ม ดำๆ ของ ยุง กัด บ้าง รอย เคียว บาด บ้าง

“โมก… ออก มา” เสียง ครู เรียก

เขา ได้ยิน แล้ว เพราะ ทันที ที่ เห็น ครู เดิน มา โมก ก็ เอา มือ ออก จาก หู แต่

เด็กชาย เงียบ ไม่ ขยับเขยื้อน สอง ขา สอง แขน และ ลำ ตัว ยัง คุดคู้ อยู่ ที่ เดิม

“โมก…” ครู เรียก อีก ครั้ง “ออก มา เดี๋ยวนี้”

เด็กชาย กำลัง ชั่งใจ จะ ออก หรือ ไม่ ออก อัน ที่จริง ครู โสภา สวย และ ใจดี

แต่ โมก ยัง คิด ว่า สวย และ ใจดี สู้ ครู เฉลิม ศรี ไม่ ได้

ครู โสภา มือหนัก เวลา ครู ทำโทษ แค่ ใช้ มือ ตี บางที มัน เจ็บ เข้าไป ถึง เนื้อ

ข้าง ใน

“นาย โมก…” เสียง ครู เข้ม แม้ ไม่ เกรี้ยวกราด แต่ การ เปลี่ยน สรรพนาม

จาก เด็กชาย มา เป็น นาย หมายความ ว่า ครู จะ เอาเรื่อง แล้ว “ได้ยิน มั้ย ครู บอก

ให้ เธอ ออก มา”

โมก ไม่ มี ทาง หลีก เลี่ยง ร่าง น้อยๆ ค่อยๆ มุด ออก มา จาก ขา โต๊ะ

“เธอ ทำ มะลิวัลย์ ทำไม” มือ ขาวๆ ของ ครู คว้า หมับ มา ที่ ลำ แขน เล็กๆ ของ

โมก

เด็กชาย สะบัด เมื่อ เห็น รอย ยิ้ม บน ใบหน้า มะลิวัลย์ ความ คับแค้น แน่น อยู่

ใน อก ที ตอน ที่ มะลิวัลย์ ทุบ ไหล่เขา ก่อน ทำไม ครู ไม่ รู้ ไม่ เห็นนะ

“มะลิวัลย์ ทุบ ไหล่ ผม ก่อน” เขา บอก

แต่ ดูเหมือน ครู ไม่ ได้ ฟัง เรื่อง นี้ ครู คว้า มือ มะลิวัลย์ มา ให้ เขา ดู “นี่…นี่

เธอ ทำ เพื่อน เห็น มั้ย เธอ ทำ เพื่อน”

โมก เห็น ฝ่า มือ สอง ข้าง ของ มะลิวัลย์ เป็น สีชมพู เข้ม กว่า มือ คน ปกติ

“โมก…” เสียง ครู คาดคั้น

นาที นั้น โมก คิด ว่า เขา อยู่ ที่ นี่ ไม่ ได้ แล้ว เด็กชาย วัย สิบ ขวบ หัน หลัง แล้ว

ออก วิ่ง ไป ด้วย ความเร็ว ที่ เร่ง จน สุด ชีวิต

สอง หู เขา อื้ออึง ด้วย เสียง เรียก ตะโกน ของ มะลิวัลย์ “ไอ้ โมก…”

และ ตาม มา ด้วย เสียง ของ ครู โสภา “นาย โมก…”

เด็กชาย ไม่ ฟัง เสียง เขา วิ่ง ไป ตาม ระเบียง หน้า ห้อง ผ่าน ชั้น ป.๕ และ

ป.๖ ไป จนถึง บันได จึง กระโจน ลง ไป

สนาม หน้า เสา ธง เต็ม ไป ด้วย แสง แดด โม กล ง ไป ยืน เด่น อยู่ ตรง นั้น

“นาย โมก” ครู โสภา เรียก

เด็กชาย ผอม บาง หัน หลัง ให้ ทันที

“โมก มา นี่ มา เร็ว” เสียง ครู เหมือน ตาม มา ใกล้ๆ

โมก หัน ขวับ ไป มอง ใช่ จริงๆ ครู คน สวย ใน ชุด เข้ารูป สี กากี กำลัง กึ่ง

เดิน กึ่ง วิ่ง ลง มา จาก อาคาร เรือน ไม้ หลังยาว นั้น โมก มอง เห็น ผม ครู ต้อง แสง แดด

และ ปลิว สยาย แล ดู เป็น สี น้ำตาล อ่อน

โมก เคย ชอบ และ อยาก ให้ แม่ ทำ ผม หยิกๆ แบบ ครู บ้าง แต่ ขณะ นี้ เขา

ไม่ มี เวลา จะ มา สนใจ รูปร่าง หน้าตา ของ ครู อีก แล้ว โมก รู้ แต่ ว่าถ้า ครู เข้า มา ใกล้

เขา อาจจะ เจ็บ ตัว เขา ไม่ อยาก เจ็บ โมก อยาก ไป ให้ พ้น จาก ทุก คน

“มา…โมก กลับ เข้า ห้อง” เสียง ครู ไม่ ได้ ดุ ไม่ ได้ ตวาด เสียงนี้นุ่มลง

มาก ตา ครู หยี เพราะ แสง แดด ที่ ส่อง เข้า หน้า เมื่อ เดิน เข้า มา ใกล้ อีก “กลับมาเข้า

ห้อง มา ครู ไม่ ทำโทษ เธอ หรอก”

เขา นิ่ง ก่อน จะ ถอย หลัง ใจ ไม่ เชื่อ ไม่ เชื่อ เด็ดขาด ผู้ใหญ่ ชอบ หลอก

เหมือน พ่อ บางที สัญญา ว่า จะ ทำ นั่น ทำ นี่ ให้ หรือ จะ ให้ สิ่ง นั้น สิ่ง นี้ แต่ สุดท้าย

ก็ ไม่ เป็นไป ตาม สัญญา

เขา ถอย เร็ว ขึ้น ถอย อีกเมื่อ ครู ยัง ตาม

และ สุดท้าย โมก วิ่ง ทันที ที่ มอง เห็น ครู มิตร กำลัง เดิน ลง มา จาก อาคาร เรียน

อีก คน

เด็กชาย วิ่ง ไป จน สุด ขอบ สนาม เขา กระโดด ข้าม กอ ต้น เข็ม ที่ นักเรียน ช่วย

กัน ปลูก เป็น แนว กั้น ระหว่าง ขอบ สนาม หญ้า กับ ทาง เดิน คอนกรีต เล็กๆ ที่ จะ ออก สู่

ประตู โรงเรียน

ด้าน นอก คือ ถนน รถรา ไม่ค่อย มี หรอก เพราะ หมู่ บ้าน นี้ เป็น หมู่ บ้านเล็กๆ

เงียบๆ แค่ วิ่ง ข้าม ถนน ไป ก็ จะ เป็น บ้านเรือน ของ ชาวบ้าน หนึ่ง ใน บ้าน คน ตรง

นั้น มี ร้าน ขาย ขนม ขาย น้ำ หวาน และ มี ตู้ แช่ ไอศกรีม ขาย ด้วย

โมก ตัดสินใจ วิ่ง วก วน ไป ยัง ด้าน ซ้าย มือ ของ ประตู โรงเรียน

เขา ไม่ อยาก ออก ไป ครู เฉลิม ศรี เคย บอก นาน แล้ว ว่า นักเรียน ที่ ดี ต้อง

ไม่ หนี โรงเรียน นักเรียน ทุก คน เมื่อ เข้า มา ใน โรงเรียน จะ ต้อง ตั้งใจ เรียน และ อยู่

ใน โรงเรียน จนกว่า โรงเรียน จะ เลิก

โมก ยัง เป็น นักเรียน ที่ ดี เขา ไม่ เคย หนี โรงเรียน แม้แต่ ครั้ง เดียว

แต่ ถ้า ทั้ง ครู โสภา และ ครู มิตร ยัง ตาม มา อย่าง นี้ โมก คิด ว่า ต้น ลำไย คือ

ที่พึ่ง สุดท้าย

* * *

“พี่ ศรี…นาย โมก มัน ปีน ขึ้น ไป อยู่ บน ต้น ลำไย หน้า โรงเรียน ไม่ ยอม ลง มา”

ครู สาว เดิน เข้าไป ใน ชั้น เด็ก เล็ก เอ่ย กับ ครู หญิง ผู้ สูง วัย กว่า ด้วย น้ำเสียง เรียบๆ

“ขึ้นไปอยู่ บน นั้น เป็น ชั่วโมง แล้ว”

“อ้าว” ครู เฉลิม ศรี เลิก คิ้ว อย่าง แปลก ใจ พลาง ชะเง้อ ข้าม ไหล่ ครู สาว รุ่น-

น้อง ออก ไป ยัง ต้นไม้ ข้าง ประตู โรงเรียน “พี่ นึก ว่า ลง มา แล้ว”

“ยัง ค่ะ” เธอ เคาะ นิ้ว กับ โต๊ะ เด็ก นักเรียน แถว หน้า ข้าง ประตู “พี่ ช่วย

จัดการหน่อย สิ คะ ทั้ง หนู ทั้ง ครู มิตร เรียก ยัง ไง ก็ ไม่ ยอม ลง มา”

“ไหน ไป ดู ซิ” ครู วัยกลางคน ผู้ ยัง รักษา รูปร่าง ไว้ ได้ อย่าง ดี ขยับ เดิน แต่

ครั้น เห็น ครู โสภา ทำท่า จะ เดิน ตาม ออก มา ด้วย ครู หญิง ผม สั้น ผิว ขาว จัด หัน ไป

บอก เสียง เรียบ “นักเรียน ห้อง พี่ ปล่อย ไม่ ได้ เลย นะ ถ้า ให้ พี่ ไป ตาม นาย โมก

โสภา ต้อง เฝ้า นักเรียน แทน พี่ ก่อน”

ครู รุ่น น้อง ชะงัก ฝีเท้า ทันที

"พี่ ให้ นักเรียน คัด ลายมือ ก. ไก่ ถึง ฮ. นก ฮูก ฝาก ดู ด้วย นะ” เธอ สั่ง

ก่อน จะ ก้าว ออก จาก ห้อง ไป

ทันที ที่ พ้น จาก ตัว อาคาร ความ แรง ของ แสง แดด แผด มาจนแขน ร้อน ผ่าว

ครู เฉลิม ศรี รีบ จ้ำ ฝีเท้า ลัด สนาม ไป ยัง อีก ฟาก ฝั่ง

เพียง ครู่ เธอ มา ยืน อยู่ ใต้ ต้น ลำไย ใบ ดก หนา ที่ แผ่ กิ่ง ก้าน ให้ ร่มเงา ดี อยู่

ไม่ น้อย

“โมก…” เธอ แหงน หน้า มอง หา ลูกศิษย์ ตัว น้อย

เด็กชาย นั่ง ห้อย ขา เหมือน สบาย อารมณ์

“มด กัด มั้ย” ครู ถาม พลาง ยิ้ม ให้

“ไม่ มี มด” เด็กชาย ตอบ หน้า นิ่ว คิ้ว ขมวด

เธอ แก้ ประโยค ใหม่ ให้ ทันที “ไม่ มี มด ครับ”

“ครับ ไม่ มี มด ซัก ตัว คับ”

“แล้ว ไม่ หิว น้ำ หรือ ไง”

เงียบ ไม่ มี คำ ตอบ ครู เฉลิม ศรี รีบ รุก “ลง มา ดื่ม น้ำ ก่อน มั้ย โมก”

เด็กชาย เริ่ม เกา ขาเกา แข้ง ขยุกขยิก ครู นิ่ง รอ ดู ผล แต่ ผ่าน ไป ครู่ ใหญ่ๆ

ร่าง น้อยๆ ยัง ไม่ ปีน ลง มา

ท่าทาง โมก ยัง ตัดสินใจ ไม่ ได้ ครู จึง พูด ต่อ น้ำเสียง นุ่มๆ “นี่ ใกล้ ถึง เวลา

พัก เที่ยง แล้ว นะ วัน นี้ อาหาร กลางวัน มี ก๋วยเตี๋ยว ผัด ถ้า ลง มา ตอน นี้ ครู จะ ให้

น้ำ แดงแถมอีก แก้ว นึง” ครู เอา ของ ชอบ มา เป็นตัว ล่อ

เสียง เด็กชาย ถาม กลับ ลง มา ทันที “ครู ไม่ หลอก ผม นะ”

“ครู เคย หลอก โมก หรือ” เธอ ย้อน อย่าง มั่นใจ เพราะ สิ่ง หนึ่ง ที่ เธอ ปฏิบัติ

ต่อ เด็ก มา อย่างเคร่งครัด ตลอด เวลา คือ เมื่อ สัญญา หรือ ตก ปาก รับคำ ใน เรื่อง

อะไร ไว้ เธอ จะ รักษา สัญญา นั้น เสมอ

“แล้ว…ผม…ผม ไป กิน ข้าว กลางวัน ที่ ห้อง เด็ก เล็ก กับ ครู ได้ มั้ย” โมก มี ข้อ

ต่อ รอง

ครู เฉลิม ศรี อด ยิ้ม ไม่ ได้ ใคร ว่า โมก สมอง ทึบ นี่ คือ ข้อ ต่อ รอง จาก เด็กชาย

ที่ ครู ทุก คนใน โรงเรียน รู้ ว่า เป็น เด็ก พิเศษ แม้ จะ ไม่ ถึง กับ ปัญญาอ่อน เต็ม รูปแบบ

แต่ สติปัญญา ของ โมก ก็ ต่ำ กว่า เก ณฑ์ ปกติ

วัน แรกๆ ที่ โมก เข้า โรงเรียน ไม่ มี ใคร รู้ ใน เรื่อง นี้ เธอ เอง ซึ่ง เป็น ครู ประ-

จำ ชั้น ก็ ไม่ รู้ แต่ เริ่ม เห็น พฤติกรรม แปลกๆ โมก จะ มี วิธี คิด วิธี ทำตัว ทำ ตน

แปลก ไป จาก เด็ก อื่น เด็กชาย คน นี้ ควบคุม อารมณ์ ตัวเอง ได้ น้อย มาก ใน ความ

คิด ของ โมก เขา จะ ไม่ สนใจ กฎ กติกา อะไร ใดๆ ทั้งสิ้น อีก ทั้ง จดจำ สิ่ง ใด ได้ ยาก

และ ช้า กว่า เด็ก คน อื่นๆ

แต่ ใน ความ ผิด ปกติ นั้น โมก ก็ มี ความ น่า รัก อยู่ บางที การ กระทำ ของ

โมก ทำให้ เธอ ยิ้ม ได้ อยู่ บ่อยๆ

“ลง มา สิ” ครู เฉลิม ศรี เรียก อีก ครั้ง

“ครู ให้ ผม ไป กิน ข้าว ที่ ห้อง ครู ด้วย นะ คับ”

“เธอ อยาก เป็น เด็ก เล็ก หรือ ไง เธอ อยู่ ป.๔ แล้ว นะ โมก จะ กลับ ไป เป็น

น้อง เล็ก หรือ” ครู ใช้ วิธี โยน คำ ถาม กลับ ไป ให้ คิด

ท่าทาง จะ ได้ ผล เพราะ โมก ค่อย ปีน ลง มา ก่อน จะ กระโดด ตุ๊ บ มา อยู่ ข้างๆ

ครู ทอด สายตา มอง ศิษย์ ตัว น้อย ร่างกาย โมก ผอม แต่ แล ดู แกร่ง เวลา

โมโห หรือ อาละวาด ร่าง เล็กๆ นี้ จะ มี พละกำลัง มหาศาล สามารถ สะบัด ได้ แรงๆ

เลย ทีเดียว

แล้ว สายตา ครู ก็ มอง เห็น รอย แผล ที่ เนื้อ บริเวณ ปลาย แขน เสื้อ แล ดูเหมือน

ถูก ของ ร้อน นาบ

“แขน โมก ไป โดน อะไร มา”

เด็กชาย ก้มหน้า หลบตา ไม่ ตอบ

“โมก” ครู เรียก ชื่อ “แขนไปโดนอะไรมา”

“ผม ไป ละ คับ” ว่า แล้ว เด็กชาย ก็ วิ่ง ปรื๊ด ฝ่า ลัด เปลว แดด กลับ ไป ห้อง

เรียน ราวกับ ไม่ มี สิ่ง ใด เกิด ขึ้น

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)