ช่องว่างระหว่างดวงใจ (ม.มธุการี)

ภายในห้องนั้นบรรยากาศค่อนข้างสลัวรางด้วยแสงไฟประดับช่อเล็ก ๆ ที่ตกแต่งเป็นระยะตามฝาผนังสีทึม...เสียงเพลงหวานด้งกังวานอ้อยอิ่งดุจด้ง ว่า แทรกซึมมาจากทุกซอกทุกมุมอ้นเร้นลับ เสียงหัวเราะกระซิบของสตรี คละเคล้ากับเสียงห้าวของบุรุษเพศ...เสียงแก้วกระทบกันด้งกังวานไม่ขาดห้วง...

บุรุษหนึ่งแฝงกายอยู่ในเงาค่อนข้างมืด จับตามองร่างที่เดินคละกันไปมา ด้วยทีท่าไม่สนอกสนใจต่อผู้ใด...เขาจิบบรั่นดีในแก้วเงียบ ๆ กัดจากร่างของเขาไป เป็นร่างค่อนข้างโปร่งจนดูผอมของสตรีหนึ่งในชุดเครื่องแต่งกายสีดำสนิททั้งชุด มี เครื่องประดับเพียงสายสร้อยคอเส้นเล็ก ๆ ที่มีพระพุทธรูปองค์จิ๋วห้อยอยู่...หล่อน กำลังยืนคุยกับบุรุษร่างท้วมด้วยทีท่าตามสบาย กระแสเสียงเยือกเย็นเป็นกังวาน น่าพี^,ง

“บรรยากาศไม่เลวนะคะ...โรแมนดิกกว่าที่ดิฉันเคยคาดคิดเอาไว้มาก”

ฝ่ายนั้นหัวเราะห้าวๆ

“ถ้าจะให้ผมทาย ผมก็อยากที่จะทายว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่คุณมีโอกาสมา ร่วมสนุกกับเรา...”

“เรา...?”

หล่อนหงายหน้าหัวเราะ

“แสดงว่าคุณชาชินกับที่นี่มาก...อย่างนั้นใช่ไหมคะ...?”

“ผมเป็นสมาชิกทั้งแต่เริ่มก่อทั้งขึ้น...เพื่อนฝูงแนะนำน่ะคุณ พอลองดูแล้ว ผมก็ว่ามันไม่เลว...จะเสียก็ตรงที่ว่าทำไมนะสุภาพสตรีทุกท่านจึงต้องถูกปกปดใบหน้า ด้วยการสวมหน้ากาก มันชวนให้หมดสนุกและไม่เปิดเผย...”

“ปริศนาคือสิ่งเย้ายวนสิ่งหนึ่งในบรรดาสิ่งเย้ายวนทั้งหลายในโลกนี้..คุณไม่-

๘

เชื่อในวาทะนี้ดอกหรือคะ...และอะไรก็ตามที่เย้ายวนมีค่าต่อการแสวงหา รึคุณจะ ปฏิเสธว่าคุณไม่ได้แสวงหา...?”

“ใช่...ผมแสวงหา แล้วคุณล่ะ...?”

“ก็ไม่ต่างไปจากคุณหรอกค่ะ...กามารมณ์...ความสุนทรีย์ในจินตนาการ...” “รวมทั้งความรักด้วย...”

“ขอประทานโทษ...ดิฉันยงไม่เคยมีความรัก!”

เสียงหัวเราะแผ่กังวานใสดังแว่วมาอีก

“และกังไม่คิดที่จะแสวงหามัน...!”

ร่างนั้นเคลื่อนตัวผ่านไปดุจเงามีดของรัตติกาล...หล่อนเดินไปกังกลุ่มโน้น... กลุ่มนี้...เชื่องล้า แต่เต็มไปด้วยความเชื่อมนในตัวเอง

ร่างท้วมก้าวเล้ามายืนเคียงล้างบุรุษร่างสูง ที่ยืนหลบมุมเงียบอยู่นาน...เอ่ย เรียบ ๆ ว่า

“เป็นผู้หญิงที่น่าสนใจ...นายคิดอย่างนั้นไหม...คีตา...?”

ฝ่ายนั้นกักไหล่ หัวเราะขรึม ๆ

“ผู้หญิงที่มาในวาระเช่นนี้น่าสนใจทุกคน...สังคมไทยแปรเปลี่ยนจนน่าหวาด และลัทธิฟรีเซ็กล้ก็กำลังกระจายอำนาจทวทุกหัวระแหง...น่าเศร้า!”

กังวานเสียงตอนท้ายบอกความเศร้าหมองลึก

“เฮ่ย...เป็นเวลาที่นายควรจะสนุกสำเริงสำราญไม่ใช่เวลามานั่งปลงอนิจจัง มนุษย์เราเกิดมาก็เพื่อสิ่งนี้ทั้งนั้น...เซ็กซ์ครองโลก...นายไม่เคยได้ยืนหรือ เอาเถอะ

...ตอนนินายกังไม่คุ้นชินกับมันเท่าไหร่...ประเคียวจะติดใจเมือมีการจับฉลากเลือกคู่ เป็นช่วงเวลาที่น่าตื่นใจเป็นท้า แม้คู่ที่นายเลือกได้จะเป็นยายปลาร้าด้างปี ที่แอบ หนีผัวมาหาความหย่อนใจในนี้ก็ตาม...”

ร่างนั้นผละจากไป ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาว...สายตาของเขามองแทรก ความมีดมัวมนไปหยุดที่ร่างโปร่งในชุดแม็กชี่สีดำสนิท ที่กำลังยืนหัวเราะอยู่อีกมุม หนึ่ง ร่างนั้นโดดเด่นกว่าสตรีทุกนาง...

เพราะอะไรกัน...?

อาจจะเป็นเพราะเจ้าหล่อนเลือกเสื้อผ้าที่แหวกไปจากคนอื่นก็ได้...หรือจะ

๙

เป็นที่ทรงผมเกล้าสูง จนเพิ่มความระหงให้กันเรือนร่างของหล่อนยิ่งขึ้น...หรือจะ เป็นเพราะหน้ากากทะมึนบนใบหน้าของหล่อนที่สร้างเสริมปริศนา...

‘ปริศนาคือสิ่งเย้ายวนสิ่งหนึ่งในโลกนี้...!’

วาจาของหล่อนกังกังวานอยู่ที่ริมหู คืตาผ่อนลมหายใจยาวยกแล้วบรนดี ฃึ้นี้จิบ ถอยตัวจากที่ยืนอยู่ไปเบื้องหน้าล้าๆ...กระทบไหล่กันคนโน้น...คนนี้...ยิ้ม รับคำทักทายที่หยิบยื่นให้ในลักษณะของความแปลกหน้า...

กระแสเสียงเบาตังมาจากลำโพง ที่ตั้งอยู่ทุกสารทิศ “ต่อไปนี้เป็นช่วงเวลาแห่งการจับฉลากเลือกคู่...ขอเชิญตั้งคุณสุภาพบุรุษและ สุภาพสตรีมารับบัตรได้ที่เคาน์เตอร์...โปรดอ่านรายละเอียดนั้น และ^,ปฏิบัติตามคำ สง...”

เสียงจอแจดังขึ้นเกือบจะพร้อมกันแล้วต่อจากนั้นทุกสิ่งก็เป็นความขวักไขว่ คีตาหลับตานึ่ง ๆ ดุจจะสงบจิตใจ...เขาอยู่ในอิริยาบถนั้นนานเห่านานจนรู้สึก ว่าถูกสะกิดที่ด้นแขน

“เย้ย...คีตา...ได้เวลาแล้ว...”

ร่างท้วม ผละจากไป ชายหนุ่มมองตามจนเหลียวหลังก่อนที่จะก้าวเนิบๆ ไปหยุดที่เคาน์เตอร์ เอื้อมมือไปรับบัตรใบหนึ่งมาถือไร้

มันไม่ยากเย็นอะไรเลยกับการอ่านล้อความในนั้นและปฏิบัติตามคำสั่ง

“ขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นเก้า...ห้อง ๑๗...”

ดูเขาจะเป็นคนที่รั้งท้ายที่สุดในกระบวนคนตั้งหลาย...ดีตามาถึงห้องตามคำสั่ง ๑๐ นาทีต่อมา...

เขาบิดลูกบิดประตูก็พบว่ามันถูกออกอย่างง่ายดาย เขาก้าวเล้าไปภายใน พลันก็ให้รู้สึกว่าเท้าจะถูกตรึงชะงักอยู่กับที่...

ร่างโปร่งในชุดสีดำสนิท นั่งคอยอยู่ก่อนแล้วเงียบ ๆ บนโซฟาตัวหนึ่ง...ปลาย นิ้วคีบบุหรี่มวนยาวมีควันกรุ่นกระจาย...

ใบหน้าในหน้ากากสีดำที่ทาบทับบริเวณดวงตาเอียงคอมองเขา มีรอยยิ้ม น้อย ๆ จุดที่ริมผี!ปากกึ่งทักทาย

เขาแทบจะลืมหายใจในนาทีนั้น...

๑๐

ทำไมจะต้องมาเป็นผู้หญิงคนนี้ด้วย

หล่อนก้มศีรษะให้เขาน้อย ๆ ห่วงทีละเมียดละไม

ดีตาผ่อนลมหายใจยาวขณะปดประตูสนิท “ยินดีที่ได้พบค่ะ...”

เสียงนั่นตังกังวานลิ้นก่อน

“แขกมากเหลือเกิน จนดีฉันไม่แน่ใจว่าได้สนทนากับคุณบ้างหรือไม่...” วาจานั้นไม่ล่อความเคอะเขินแต่อย่างใดเลย...หล่อนคงชาชินกับกามกรีฑานี้ เสียเหลือประมาณ...ดีตาจุดบุหรี่สูบ...

“ผมจำได้ว่ากังไม่มีการสนทนาใดๆระหว่างเรา...และที่แน่ใจก็คือ...ผมยังไม่ เคยเห็นคุณ...”

หล่อนหัวเราะเสียงแผ่วพลิ้ว โน้มศีรษะมาข้างหน้าน้อย ๆ

“คงไม่แปลกอะไรไม่ใช่หรือคะ ถ้าเราจะมาแนะนำตัวเองในตอนนี้...”

เขาขมวดคิ้ว “คุณว่าจำเป็นรึ...?”

“คุณคิดว่าไม่จำเป็นงั้นหรือคะ...?”

“ใช่...มันเกี่ยวกับเกียรติยศของคุณมากกว่าของผม...”

“เกียรติยศ...?”

หล่อนกักไหล่น้อย ๆ

“ดีฉันทำอะไรที่เสื่อมทรามงั้นรึคะ ดีฉันเป็นเจ้าของชีวิตของตัวเอง มีสิทธิ ทำทุกสิ่งที่หัวใจปรารถนาเรียกร้อง...”

เขาเงียบ

“และดีฉันก็เข้าใจว่าทุกคนที่เข้ามาในนี้จะคิดเช่นเดียวกัน...แต่ตอนนี้...ดีฉัน ชักไม่แน่ใจ...”

รอยยิ้มที่มุมปากของหล่อนกังปรากฏไม่สร่างชาขณะผุดลุกลิ้นยินแช่มข้า “เราคาดผิดเสียแล้วที่มาพบกัน...ขอประทานโทษ...ดีฉันจะกลับไปข้างนอก คงมีคนใหม่ที่รอให้ดีฉันเลือก มีรสนิยมที่ต้องกัน...และไม่เอ่ยปากพูดถึงคำว่าเกียรติยศ ในช่วงเวลาแห่งการแสวงหาความสำราญ...!”

(ร)(ร)

ร่างนั้นเคลื่อนมาที่ประตู เอื้อมมือไปแตะลูกบิด

คีตาหันมองตาม ในที่สุดก็ยกไหล่แสดงความไม่ยี่หระ

“มันเป็นสิทธิของคุณ...ผมไม่หน่วงเหนี่ยว หากคุณเป็นน้องสาวของผมก็คง ได้ฟ้งวาจาที่ระคายหูกว่านี้...เชิญตามสบาย...!”

แต่ ประตูถูกปิดเข้าหากันก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค...

* * *

บุหรี่กองเป็นเถ้าอยู่ข้างกาย     เรี่ยราดอยู่เหนือจานกระเบื้องเคลือบสีสวย

แต่ผู้ที่นั่งเอนตัวตามสบายบนโซฟาใกล้เคียงไม่มีทีท่าว่าจะสนใจแต่อย่างไร เขากัง เผาบุหรี่มวนต่อมวน มองควันที่ตีวงอื้นสูงแล้วเลือนหายไปอย่างใจลอย

เสียงกริ่งโทรศัพท์บนโต๊ะข้างกายตังกังวานแหวกความเงียบสนิทของบรรยา- กาศ เขาไหวกายขึ้นนิดเดียวขณะเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล...”

“ดีตาหรือจ๊ะ...?”

กังวานเสียงใสตังแว่วมา ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาว

“สะ...”

“พี่พูดนะ...โทร.มาหาคุณตั้งหลายครั้งไม่มีใครรับสายเลย...”

“ผมเพิ่งกลับมาจากข้างนอกฮะ มาถึงได้สิบนาทีมานี่เอง...”

“ตอนนี้เวลาดีสองเห็นจะได้ กลับมาถึงเมืองไทยวันแรกคุณก็ทำให้พี่ด้อง คอยเก้อเสียแล้ว พี่นึกว่าคืนนี้เราจะมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันเสียอีก ให้สาสมกับที่พี่ ไม่ได้พบคุณตั้งปีกว่า...”

“ผมไม่ทราบว่าคีนนี้พี่คอยผมอยู่ พอดีเพื่อนชวนผมก็ออกไปอย่างนั้นเอง...” “พี่คอยคุณเสมอ และเนิ่นนานเกินกว่าที่พี่อยากจะนับ...อย่าลืมความจริง ข้อนี้ไปเสียสิ ดีตา...การคอยของพี่ไม่เคยตั้งความหวังใด ๆ เอาไว้เสียเลย...ใช่... ยอมรับว่าพี่ขี้ขลาดสำหรับการใฝ่ฝันตั้งมวล ตลอดเวลาที่คุณอยู่เมืองนอก พี่คอย คิดวาดภาพคุณกับผู้หญิงหน้าแปลกๆ...ใหม่ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของคุณ แล้ว พี่ก็พยายามที่จะคิดหักใจลืมคุณเสียทุกครั้ง...ไม่คิดหรอกว่าในที่สุด...คุณจะกลับมา” “ก็เพราะผมกังมีหนี้สินที่จะด้องชดไข้...”

 “คุณหมายถึงอะไร...?”

“ผมหมายถึงหนี้สิน หรือจะเรียกว่าหนี้บุญคุณก็ได้...ผมยงเป็นหนี้พี่อยู่...จะ นับว่าตลอดระยะเวลาแห่งการเรียนของผมก็ว่าได้...”

“คีตา...หากคุณคิดว่าคุณกลับมา เพี่อชำระสะสางหนี้สินนั่น พี่ว่าคุณไม่ จำเป็นจะด้องกลับมาก็ได้ ทุกสิ่งที่พี่^,ทำเพี่อคุณ พี่ทำด้วยความพอใจ ผลที่ได้รับ คือความสุข...ก็นั่นไม่ใช่หรือ...ผลตอบแทนที่มากเกินพอ คุณควรจะทำความเข้าใจ กับความรู้สึกของพี่ให้มาก...”

“ผมเข้าใจ...”

ชายหนุ่มอัดควันบุหรี่หนักหน่วง

“แต่การกลับมาของผม ก็คือการทำตามความเรียกร้องของหัวใจด้วย...ผม ไม่เคยทำอะไรที่ขัดกับจิตปรารถนาและไม่คิดที่จะทำ...”

“คุณอังเป็นคีตาคนเดิมที่มุ่งมนในตัวเอง...กาลเวลาไม่เคยเปลี่ยนแปลงคุณ ได้เลยนะ...คีตา...ยอมรับว่าพี่ภูมิใจในตัวคุณมาก”

“วิญญาณเป็นสิ่งที่พี่สร้างให้ผมเอง...”

“เอาเถอะ...สุดแห้แต่คุณจะคีต...สิ่งเดียวที่พี่คิดตอนนี้ก็คืออยากพบคุณแต่ เข้า...มีงานรอคุณอยู่แล้วที่บริษัทของพี่...”

“ครับ...แล้วผมจะไปแต่เข้า...”

“เราจะรอทานอาหารเข้าพร้อมคุณด้วย...”

“อ้อ...ลืมบอกคุณไปว่าน้องสาวคนเล็กของพี่กลับจากแคนาดาได้หลายเดือน แล้ว เพิ่งเลิกกับสามีฝรั่งอายุคงจะไล่เสี่ยอับคุณ...หัวนอกลักหน่อย แต่เชื่อแน่ว่า คงเข้ากับคุณได้ แล้วค่อยพบอันพรุ่งนี้...”

“ผมควรจะรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเธออีกล่ะฮะ?”

“แหมยากจริง...คุณเสียเปรียบสุราลัยตรงนี้เองตรงที่เธอเป็นฝ่ายรู้จักคุณ ข้างเดียวอย่างทะลุปรุโปร่งจากคำบอกเล่าของพี่เอง...ใช่...เธอชื่อสุราลัย...คล้องอัน ดีกับชื่อพี่นะ สุราลัย...ศิขริน...พี่วางใจเธอมาก แม้จะอ่อนกว่าพี่ถึงหกปีแต่สุราลัย คร่ำโลกกว่าพี่แยะ...รุนแรงไปไหมที่ใช้คำนี้ น่ามารู้จักเธอเสียก่อน แล้วคุณจะคีต