เพลงใบไม้ (แขคำ ปัณณะศักดิ์)

เธอ ลุก จาก เตียง ออก จากห้อง ไป เมื่อ กลางดึก พอ แสง เช้า มา เยือน

ข้างๆ ผม จึง เหลือ แต่ รอย ผ้า ปู ที่นอน ยับ ย่น…เหมือน ทุก ครั้ง

เป็น ความ ชา ชิน ที่ ผม ต้อง ทำใจ ให้ ชิน ชา ตั้งแต่ แรก รู้จักจนสาน สัมพันธ์

ลึกซึ้ง เธอ วางตัว เป็น คน ควบคุม เกม ตั้ง กติกา ขีด เส้น อาณาเขต ที่ ผม ต้อง เล่น

ตาม ใน กรอบ

จะ เป็น แบบ นี้ อีก นาน แค่ ไหน ผม ไม่ รู้ แล้ว คง ไม่ มี ทาง เข้าใจ เจตนา แท้ ของ

เธอ

เช้ามืด วัน เสาร์ รถ ตู้ พา เรา เดินทาง จาก กรุงเทพฯ พัก เชียงใหม่ สอง คืน

เที่ยว ดอย อินทนน ท์ หมู่ บ้าน ถวาย ดอย ปุย ขุน ช่าง เ คี่ ยน ม่อน แจ่ม ก่อน

ยก ขบวน ที่ คึกคัก ด้วย พนักงาน และ คน ติดตาม รวม แปด ชีวิต มา ค้าง แรม ต่อ ตาม

โปรแกรม ที่ เชียงราย เมื่อ วาน พวก เรา เที่ยว เชียงแสน สามเหลี่ยม ทองคำ

เชียงของ ข้าม แม่น้ำ โขง ไป ชม หมู่ บ้าน ห้วย ทราย สปป. ลาว ตก เย็น ตี รถ กลับ

ที่ พัก

ตั้งแต่ คืน แรก จนถึง เชียงราย เรา เปิด ห้อง พัก คน ละ ห้อง แล้ว ก็ เหมือน

ทุก ครั้ง ที่ เราไปเที่ยวกันพร้อมหมู่คณะ เธอ จะเป็น ฝ่าย มา หา ผม เอง เวลา ไหน

สุดแต่ เธอ ต้องการ คล้ายชายหนุ่มย่องมาตักตวง ความ สุขจากกายสาว สมใจก็

กลับห้อง มี บ้าง ที่ เรา นอน คุย กัน สัก พัก คล้าย มารยาท บน โต๊ะ อาหาร ที่ ไม่ ควร

ผลีผลาม ลุก ทันที ที่ กิน อิ่ม แต่ สุดท้าย เธอ ก็ จาก ไป อย่าง ไม่ อาลัยอาวรณ์ อยู่ ดี

แต่ทริปนี้เลวร้ายกว่านั้น เธอมาหาผมแค่นอนคุยกันเฉยๆ ขณะผมมี

ความปรารถนามากกว่านั้น

‘มีอะไรจะบอกพี่มั้ย’ เมื่อคืนเธอถามผม หลังจากปล่อยให้ความเงียบ

ยึดห้องอยู่นาน

ผมสั่นหัว ทั้งที่มีเรื่องมากมายที่อยากปริปากถามกลับ

เรานอนกันเงียบๆ อีกไม่นาน พอนาlิกาหมุนถึงเวลาที่เธอกำหนดไว้ก็

ลุกจากไป และผม ต้อง ปล่อย เธอ ไป แม้อยาก อ้อนวอน ให้ เธอ อยู่ อย่าง คู่รัก

ทั่วไป ปฏิบัติ ต่อ กันก็ตาม

ใช่…ผม อยาก เห็น เธอ นอน ข้างๆ จน รุ่ง สาง ผม อยาก กอด เธอ อยาก มอง

ดวงตา ที่ หลับ พริ้ม ของ เธอ ค่อยๆ เผยอ ตื่น รับ วัน ใหม่ ผม อยาก จูบ เธอ อยาก กระซิบ

คำ อรุณ สวัสดิ์

แต่ ความ ปรารถนา ของ ผม คง เป็น เรื่อง เพ้อเจ้อ ที่สุด เท่า ที่ คุณ จะ นึกออก!

ก็ เป็น แบบ นี้ ตลอด มา ไม่ เฉพาะ ห้วง เวลา บน เตียง มัน มี กำแพง ที่ มอง

ไม่ เห็น เบียด แทรก เรา เสมอ เรา อาจ นั่ง ติด กัน พูด คุย สนิทสนม กัน แต่ เธอ ไม่

เคย อยู่ ข้างๆ ผม จนถึง ปลายทาง ของ เวลา เลย ไม่ ยินดี กระทั่ง ให้ ผม โอบ ไหล่ จับ

มือ แตะ เนื้อ ต้อง ตัวอย่าง เปิดเผย ด้วย ซ้ำ เว้นแต่ เธอ เป็น ฝ่าย ต้องการ จะทำ

หึ…ใน โลก ของ ความ สัมพันธ์ ระหว่าง เรา ทุก อย่าง คล้าย พลิก ด้าน

เธอ เป็น ชาย ผม กลาย เป็น หญิง

เธอ มี อำนาจ เบ็ดเสร็จ ผม ไร้ สิทธิ ต่อ รอง ใดๆ…สิ้นเชิง!

ผม ไม่ คิด จำกัด มัน เป็น เรื่อง ที่ ใคร ควร พูด ก่อน หรือ หลัง จน ไม่ อ้า ปาก วิงวอน

เธอ ให้ ทบทวน ท่าที เสีย ใหม่

…เพราะ ผม เคย พยายาม แล้ว และ รู้ คำ ตอบ ดี ต่างหาก

เธอ ไม่ มี ทาง…ไม่ มี วัน เปลี่ยนแปลง อะไร เพื่อ ใคร ง่ายๆ ถ้า ขืน คุณ เซ้าซี้

ไม่ ยอม หุบปาก อาจ ถูก ดีด กระเด็น ให้ พ้น จาก จักรวาล ของ เธอ คุณ จะ มี ค่า แค่ ธุลี

ดาว ไร้ ตัว ตน ที่ เธอ ไม่ เจียด หาง ตา เหลือบ แล

ถึง วัน นี้ ผม เป็น อย่าง อื่น ไม่ ได้ เลย นอกจาก ‘คู่ นอน’ เพื่อ บำบัด อารมณ์

หยาบ ที่ มนุษย์ ชอบ ทำ กัน อย่าง ไม่ เลือก ฤดูกาล

ทุก ครั้ง ที่ เรา เปลื้อง เปลือย ต่อ กัน กระโจน ลง สู่ แม่น้ำ แห่ง กาม ราคะ ด้วย

กัน ใน ห้วง เวลา นั้น ผม รู้สึก ถึง ความ ตรง ไป ตรง มา และ เท่าเทียม บ้าง ครั้น

แหวก ว่าย ถึง ฝั่ง เธอ พา ร่าง เปียก ชุ่ม จาก ไป ผม รู้สึก ไม่ ต่าง จาก ใบไม้ แห้งๆ ไร้

ค่า ใบ หนึ่ง อยาก นอน จม โคลน เน่า เปื่อย เสีย ตรง นั้น

แล้ว ไง ล่ะ?

ตราบ ที่ ทุก สิ่ง ซึ่ง ประกอบ เป็น เธอ คือ แรง โน้ม ถ่วง มหาศาล และ ผม ยิน

ยอม ตกเป็น ทาส แห่ง แรง ดึง เหวี่ยง นั้น ผม จะ ทำ อะไร ได้ มาก กว่า นี้…ไม่ ได้ เลย!

ผม ลุก จาก เตียง จัดการ ธุระ ส่วนตัว

ออก มา เลื่อน บาน ประตู กรุ กระจก ผม ย่าง เท้า เปล่า ผ่าน พื้น กระดาน เย็นๆ

ไป สู่ เฉลียง ชื้น น้ำค้าง

‘ผ่อ ดาว’ เป็น รีสอร์ต ขนาด เล็ก พื้นที่ ราว ๑๐ ไร่ ตั้ง อยู่ ใน ซอก หุบเขา

ห่าง จาก ตัวเมือง เชียงราย ประมาณ สาม สิบ นาที บ้านพัก มี ทั้ง แบบ ห้อง รวม ลักษณะ

โรงนา และ เรือน ไม้ ปีก แยก เดี่ยว เป็น หลังๆ ใน ท่ามกลาง ดง ดอกไม้ แปลง ผัก

สวน ครัว และ ลาน กรวด สำหรับ ก่อ กอง ไฟ สันทนาการ

เธอ พัก ที่ เรือน หลัง โน้น บน เนิน หญ้า ห่าง ออก ไป อีก สาม หลัง ปลูก ดาว-

กระจาย สี ม่วง หวาน รายล้อม ทาง เดิน ศิลาแลง ทอด คดเคี้ยว เชื่อม ถึง กัน

เพิ่ง เจ็ด โมง เช้า ม่าน หมอก โรย ห่ม ไป ทั่ว แสง แดด อ่อน บาง พยายาม แทรก

ตัว ลง มา ทักทาย โลก

ผม กอด อก ห่อ ไหล่ มอง ยอด ไม้ ระเนน ลม หนาว ปลายฤดูที่ พรู พราย

หลังจาก เที่ยว ตะลอน เมื่อ วาน ทั้ง วัน ทุก คน คง หลับใหล ด้วย ความ เหนื่อย

อ่อน ส่วน ผม ติด นิสัย ตื่น แต่ เช้า เสีย แล้ว ช่วง ไหน เร่ง ปั่น ต้นฉบับ อาจ ตื่น ตี สี่

ตี ห้า ทำ งาน ยาว ไป หมด แรง เอา เที่ยงๆ พัก ทาน ข้าว งีบ กลางวัน สัก ชั่วโมง

หรือ บางที ก็ เผลอ หลับ นาน กว่า นั้น เพื่อ งัวเงีย ลุก ถือ แก้ว กาแฟ มา นั่ง แปะ หน้า

คอม พ์ แต่ ใช่ จะ ได้ เนื้อ งาน เป็นชิ้นเป็นอัน บ่อย ไป ที่ ผม ใช้ เวลา เป็นวัน เพื่อ แลก

กับ อักษร สาม สี่ วลี พอๆ กับ ป้าย คติธรรม ที่ ติด ไว้ ตาม ต้นไม้ ใน วัด ผม ไม่ เคย

คำนวณ ว่า มัน คุ้ม กับ เวลา ที่ เสีย ไป หรือ ไม่ นอกจาก อ่าน มัน ซ้ำ แล้ว ซ้ำ เล่า กับ

คำถาม ว่า ดี พอ หรือ ยัง

ใบไม้ อ่อน เขียว ที่ เพิ่ง คลี่ ยอด รับ อรุณ แรก คง ไม่ รู้ตัว หรอก สัก วัน มัน จะ

หล่น ร่วง สู่ พื้น กลาย เป็น ปุ๋ย บำรุง ลำ ต้น ที่ ให้ กำเนิด มัน

สมัย วัยรุ่น เวลา คบหา ใคร หรือ ทำ อะไร สัก อย่าง ด้วย ความ สุข เรา ไม่ เคย

มี เงื่อนไข ซับซ้อน ไม่ คาด หวัง ว่า วัน ข้าง หน้า มัน จะ เป็นตัว แปร สำคัญ ของ ชีวิต

หรือ แค่ เรื่อง ไร้ สาระ ที่ ช่วย อุด เวลา เหลือเฟือ ของ วัย ช่าง ฝัน จน เดือน ปี ผ่าน ล่วง

หนึ่ง ใน กิจวัตร เดิมๆ ซ้ำๆ ของ ผมคือ ‘เขียน หนังสือ’ เป็น เรื่อง ปกติ เหมือน การ

หด และ พอง ของ ปอด ขนาด ความ สุข ขยาย ใหญ่ ขึ้น โดย ไม่ รู้ตัว ความ ภูมิใจ เพิ่ม

พูนกว่า การ ได้ คุย โอ้อวด เพื่อนฝูง ผม เอาจริงเอาจัง ไม่ ประนีประนอม ให้ อุปสรรค

และ ปลายทาง คือ ความ ฝัน เรืองรอง ที่ มี ผม เท่านั้น มอง เห็น

ความ ฝัน เดียว ที่ อยู่ ใน หัว ผม ตั้งแต่ นั้น คือ…นัก เขียน ผม ไม่ คิด ทำ อาชีพ

อื่น ใด อีก แล้ว นอกจาก เขียน หนังสือ

ผม เริ่ม จับ ปากกา ตอน มัธยม ปลาย เงิน รางวัล จาก เรื่องสั้น ประกวด เปลี่ยน

เป็น หมู กระทะ ฉลอง กับ เพื่อนๆ แล้ว สนุก กับ การ ล่า รางวัล เรื่อย มา กว่า จะ มี

ผล งาน เป็นชิ้นเป็นอัน ก็ จวน รับ ปริญญา บันทึก กึ่ง สารคดี ท่องเที่ยว ชิ้น นั้น ผม

เขียน จาก ประสบการณ์ เที่ยว เสม็ด แบบ เฮฮา กับ ก๊วน ชมรม ถ่าย ภาพ สำนัก พิมพ์

หนึ่ง ให้ โอกาส ผลิต เป็น พ็อก เก็ต บุ๊ก สร้าง ปรากฏการณ์ ยอดขาย ถล่ม ทลาย นาม-

ปากกาของผม เป็นที่ รู้จัก นับ แต่ นั้น ใบ ปริญญา ไม่ เคยได้ ใช้ สมัคร งาน ที่ไหน เลย

เขียน หนังสือ เป็น งาน อิสระ นะ แต่ มี กรอบ บางๆ ครอบ อยู่ นอกจากกำหนด

เวลา ส่ง ต้นฉบับ ก็ ปราศจาก กฎเกณฑ์ ตายตัว คุณ จะ หยุด พัก หรือทำ งาน วัน

ไหน เปิด คอมพิวเตอร์ เคาะ แป้น อักษร กี่ โมง ปิด เครื่อง เมื่อ ไหร่ เถลไถล กับ

เฟซบุ๊ก ไป นิด ปาร์ตี้ ถี่ ไป หน่อย ก็ ไม่ มี เจ้านาย มา บ่น ทวง ให้ ระคาย หู ใน ระยะ

ประชิด นัก เขียน จึง จำเป็น ต้อง สร้าง วินัย ซึ่ง ผม มัก เกเร ติด นิสัย

อากาศ เย็น เฉียบ บาด ผิว บังคับ ผม ให้ ผลุบ เข้า ห้อง คว้า เสื้อ คลุม ยาว ครึ่ง

น่อง มา สวม ทับ กางเกง บ๊ อก เซ อร์ กับ เสื้อกล้าม ก้าว ผ่าน ประตู ลง จาก เฉลียง

เดิน เรื่อยๆ จนถึง หน้า เรือน พัก เธอ

ม่าน ผ้า ฝ้าย เนื้อ หนา สี ขาว ทอด ลง คลุม มิดชิด ปิด ป้อง คน ภายนอก ที่ อาจ

ละเมิด ความ เป็น ส่วนตัว ด้วย สายตา

ผม ยืน นิ่ง จ้อง มอง ดั่ง ว่าการ ทำ เช่น นั้น จะ เสก ให้ ร่าง ผม โปร่งแสง เคลื่อน

ผ่าน ปราการ เหล่า นั้น เข้าไป หา เธอ ได้

ไร้ สาระ สิ้น ดี!

อาจ ด้วย วัย ที่ ห่าง กัน เกือบ สอง รอบ ผม จึง เป็น เด็ก น้อย ใน สายตา เธอ ไป

ไหน ด้วย กัน ก็ ห่างไกล จาก ความ กลมกลืน

แล้ว มัน สำคัญ นัก หรือ…ทุก วัน นี้ ผม มี อาชีพ มั่นคง ดูแล ตัวเอง ได้ จุนเจือ

ทาง บ้าน เป็น อย่าง ดี อีก ห้า เดือน อายุ ก็ จะ ครบ ยี่สิบ หก เต็ม แล้ว ผม ไม่ ใช่ เด็ก

หนุ่ม หน้า ใส คน เดิม ที่ พบ เธอ ครั้ง แรก ใน วัน ฝน พรำ เมื่อ สาม ปี ก่อน อีก ต่อ ไป ผม โต

แล้ว โต พอ ที่ จะ มี ผู้หญิง สัก คนใน ชีวิต และ ไม่ เห็น ประหลาด ตรง ไหน กับ เรื่องอายุ

ที่ ห่าง กัน ผม มอง ไม่ เห็น ปัญหา ส่วน ใคร จะ สอด ตา จับผิด คิด ยัง ไง ผม ไม่ แคร์

เธอ เอง ควร ภูมิใจ ด้วย ซ้ำ ที่ ได้ ครอบครอง หัวใจ ภักดี ของ ผมที่ ปฏิเสธ หญิง สาว

วัย ใกล้ เคียง กัน มาก หน้า เพื่อ เลือก เธอ…ผู้ เดียว

แต่ นั่นแหละ…คง มี ผม เท่านั้น ที่ เห็น ค่า

ครวญ ฟูมฟาย ไป ก็ได้ ยิน ลำพัง แค่ ตัวเอง

ลำ แสง ตะวัน สี เหลือง นวล ค่อยๆ สาด ผ่าน ทิว ไผ่ ที่ เหยียด ลำ ขึ้น ระ ท้องฟ้า

สาย ลม โยก ปลาย กิ่ง ใบ ไหว เอน เกิด ประกาย ระยิบระยับ ผม ตัดใจ ผละ ไป จาก

เรือน พัก ของ เธอ ลัดเลาะ ออก นอก ทาง เดิน ศิลาแลง ฝ่า เท้า เปลือย สัมผัส ยอด

หญ้า หยาดน้ำค้าง ยะเ ยี ยบ ซึม ชุ่ม ง่าม เท้า และ ซอก เล็บ ที่ เริ่ม ชา แข็ง

พ้น เรือน พัก หลัง สุดท้าย แปลง พริก มะเขือ โหระพา ผัก กวางตุ้ง ผลิ

ช่อ ดอก สี เหลือง สะพรั่ง อยู่ ตรง นั้น ภู่ ผึ้ง บิน ซอ น ไซ้ ดูด กิน น้ำ หวาน จาก ช่อ หนึ่ง

ทะลึ่ง โผ หา อีก ช่อ อย่าง นัก รัก จอม ละโมบ

เลย แปลง ผัก ไป อีก นิด คือ แนว ยาว ของ พุ่ม ต้น ชา ทอง ที่ ปลูก ไว้ แทน รั้ว

ความ สูง ระดับ สายตา ผม หยุด ยืน ใกล้ๆ รอย แหวก ขนาด ลำ ตัว คน อาจ มี ใคร

ตั้งใจ ทำ ช่อง ทาง ลัด นี้ เอา ไว้

…ลัด ไป ไหน ล่ะ?

ผม โน้ม ตัว มอง เข้าไป เห็น เนิน หญ้า สวน ลำไย และ ไม้ ยืนต้น อีก หลาย

ชนิด ที่ ไม่ รู้จัก

ถ้า เป็น นวนิยาย ลึกลับ ละ ก็ คง มี เงา ดำ วูบ ผ่าน ร่าย เวทมนตร์ ให้ ผม ก้าว

ตาม แต่ ขณะ ผม ลอด ตัว ผ่าน รอย แหวก แหว่ง ของ ต้น ชา ไม่ มี อำนาจ เหนือ

ธรรมชาติ หรือ ปาฏิหาริย์ ใดๆ ชัก พา ผม แค่ อยาก เข้าไป อยาก เห็น ภายใน สวน

ร่ม รื่น แห่ง นั้น ก็ เท่านั้น

เมื่อ ข้าม มา อยู่ อีก ฟาก ของ แนว ต้น ชา เหมือน หลุด มา อยู่ อีก โลก หนึ่ง

ทิว ลำไย ยืนต้น เรียงราย เป็น ระเบียบ ใน ม่าน หมอก บางเบา ปราศจาก วัชพืช

รก ตา ทรง พุ่ม ได้ รับ การ ตัด แต่ง อย่าง ใส่ใจ ช่อ ดอก ผลิ พราว บริเวณ ใต้ ลำ ต้น

มี ลัง ไม้ สี ขาว ตั้ง เรียง ไว้ เป็น ระยะ หลาย สิบ ลัง ฝูง ผึ้ง เลี้ยง บิน ขึ้น ลง ขวักไขว่ เสียง

ดัง หึ่งๆ ราว ฝูง เครื่องบิน รบ ใน ภาวะ สงคราม

ผม เดิน ตาม กลิ่น หอม แปลก ของ เกสร ลำไย เรื่อยๆ ช้าๆ กระทั่ง ลุ ถึงหนอง-

น้ำ เล็กๆ ปลาย เนิน หญ้า ขจี ซึ่ง กว่า ผม จะ ทัน รู้ตัว ว่า บุกรุก พื้นที่ ส่วน บุคคล เสียง

ใคร คน หนึ่ง ก็ ร้อง ทัก

“สวัสดี ครับ”

ผม ชะงัก เท้า เหลียว หา

พบ เจ้าของ เสียง และ อาจ เป็น เจ้าของ สวน กว้าง แห่ง นี้ นั่ง ใน ศาลา ริม

หนอง น้ำ ต้น ราชพฤกษ์ สูง ใหญ่ เก่า แก่ ทอด กิ่ง โน้ม ใกล้ๆ พอ ต้อง สาย ลม โบย

โบก ใบ สี น้ำตาล เทา เหลือง ซีดๆ ก็ ปลิด โปรย เป็น ริ้ว สาย

“ขอโทษ ครับ ที่ ถือ วิสาสะ เข้า มา ยุ่มย่าม ผม กำลัง จะ ออก ไป พอดี”

“ไม่ เป็นไร เชิญ ตาม สบาย” น้ำเสียง เขา สุภาพ เป็น มิตร “เลย หนอง-

น้ำ ไป เป็น สวน มะนาว กับ แก้ว มังกร เดิน เข้าไป ชม ได้”

ผม ยืน เก้กัง “ปลูก ตั้ง หลาย ชนิด ดูแล ยาก ไหม ครับ” ถาม เพื่อ กลบ

เกลื่อน ความ ประดักประเดิด มาก กว่า อยาก รู้ จริงๆ

“เรื่อง ต้น หมาก ราก ไม้ ลำพัง ผม ทำ อะไร ไม่ เป็น หรอก ปลูก พริกขี้หนู

สัก ต้น คง เฉา ตาย” เขา ยิ้มๆ “ผม ได้ พี่ โน ช เจ้าของ สวน ข้างๆ ช่วย จัดการทุก

อย่าง”

ผม ยิ้ม ให้ เจ้าของ สวน ยืน ลังเล อยู่ ระหว่าง กล่าว ลา หรือ สนทนา ต่อ

“ถ้า ไม่ รีบ ไป ไหน เชิญ นั่ง ก่อน สิ รับ กาแฟ สัก ถ้วย”

คำ เชื้อเชิญ ยิ่ง ทำให้ ลำบาก ใจ

ผม สบตา ผู้ พูด เขา สวม สเวตเ ตอ ร์ ตัว หนา หมวก ไหม พรม สี เขียว ขี้ม้า

อายุ คง ปลาย สี่ สิบ หรือ บวก ลบ กว่า นั้น นิดหน่อย จาก เค้า รูป หน้า คะเน ว่า คง

เคย เป็น เจ้าของ ความ หล่อเหลา มาด เ นี้ ยบ หาก ชาย มีอายุ ตรง หน้า ผม เวลา นี้

หน่วย ตา เขา แห้งผาก แก้ม ตอบ ริม ฝีปาก ซีดเซียว เช่น เดียว กับ ผิว บริเวณ

ลำ คอ และ หลัง มือ ที่ คล้ำ หม่น เป็นไปได้ ว่า เขา กำลัง ป่วย

“อย่า เกรงใจ เลย คุณ ไม่ ใช่ คน แรก ที่ หลง เข้า มา ใน สวน โดย เฉพาะ แขก

จาก ผ่อ ดาว” เขา กล่าว อย่าง อารมณ์ ดี

ผม ตัดสินใจ ตรง ไป ยัง ศาลา ขอ อนุญาต นั่ง ใน เก้าอี้ ที่ ว่าง และ แนะนำ ตัว

“ผม รอน ครับ”

“ผม ตุ ลย์ เชิญ คุณ รอน ตาม สบาย” เขา เอ่ย พลาง กด วอ ล์คกี้ ทอ ล์คกี้ “ป้า

พร ผม ขอ กาแฟ รับรอง แขก ที่ ศาลา ชุด นึง ครับ อ้อ…ขอ ขนม ปัง กับ แยม ด้วย”

เขา วาง เครื่องมือ สื่อสาร ขนาด กะทัดรัด ลง บน โต๊ะ ผม จึง เอ่ย ขึ้น

“สวน คุณ ตุ ลย์ สวย สมบูรณ์ มาก มอง เข้า มาเลย อดใจ ไม่ อยู่”

“ฝีมือ พี่ โน ช ทั้งนั้น ช่วง นี้ ลำไย กำลัง ติด ดอก ครับ เขา เลย เอา หีบ เลี้ยง

มา ลง น่า จะ ได้ น้ำผึ้ง เยอะ นะ ปี นี้”

เรา คุย กัน ถึง วิธีการ เลี้ยง ผึ้ง คุณภาพ และ รสชาติ ของ น้ำผึ้ง จาก เกสร ดอก

ลำไย สัก พัก สตรี มีอายุ ผู้ หนึ่ง นำ กาแฟ น้ำส้ม คั้น และ ขนม ปัง ปิ้ง เข้า มา เสิร์ฟ

ผม ยกมือ พนม กล่าว ขอบคุณ

“ป้า พร ป้า ผม เอง” คุณ ตุ ลย์ แนะนำ “คุณ รอน น่ะ ป้า เขา มา เที่ยว สวน

เรา”

“สวัสดี ครับ” ผม เอ่ย ตาม มารยาท ผู้น้อย

นาง รับไหว้ ยิ้ม เพียง มุม ปาก คล้าย ชา ชิน กับ ผู้ พลัด หลง เข้า มา ใน สวน

บ่อยๆ ก่อน หัน ไป ทาง หลาน ชาย

“อย่า ลืม นะ ตุ ลย์ มี นัด หมอ สิบ โมง ครึ่ง”

“คร้าบ…” เขา เอ่ย ยั่วๆ “ป้า นั่นแหละ อย่า มัว ทำ งาน เพลิน ลืม เวลา เดี๋ยว

แต่งตัว ไม่ ทัน นา”

“อุ๊ย…คน แก่ นุ่ง อะไร ก็ได้”

“คุณ หมอ กริช คง ตั้ง ตา รอ อย่า ให้ แก ผิดหวัง สิ”

“บ้า…ตุ ลย์ นี่ แซว อะไร ไม่ รู้” นาง ค้อน “เดี๋ยว สัก เก้า โมง ป้า จะ มา เตือน

นะ”

จบ ความ สตรี ร่าง ท้วม ใน ผ้า ซิ่น กร อม เท้า เสื้อ ผ้า ฝ้าย แขน ยาว ก็ ถอย

 

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)