พระจันทร์หลงเงา (กัญญ์ชลา)

สินาด ถึง บ้าน เมื่อ ทุ่ม เศษ พบ อิน ทิ รา เดิน อยู่ คน เดียว ที่ สนาม เขา จึง

ชะโงก หน้าต่าง รถ ถาม ว่า

“นาย โรตม์ ยัง ไม่ กลับ อีก หรือ”

“กลับ แล้ว ค่ะ” หล่อน ตอบ พร้อม ยิ้ม อย่าง ไม่สู้ เบิกบาน “ท่า จะ กำลัง คุยอยู่

กับ คุณ แม่ ละ มัง คะ”

เขา พยัก หน้า นึก หัวเราะ ใน ใจ แล้ว ขับ รถ ไป เข้า โรง

เมื่อ ขึ้น ถึง ข้าง บน เขา ก็ได้ แล เห็น ภาพ ที่ ไม่ น่า เห็น ภาพ ที่ ทำให้ เขา รู้สึก

พะ อืดพะ อม อย่าง บอก ไม่ ถูก นาง วิเชียร เลขา มารดา ของ เขา และ ของ สิ โรตม์นั่ง

อยู่ ใน ห้อง กลาง สถานที่ สำราญ ของ เธอ ส่วน คุณ พระ ผู้ บิดานอน อ่าน หนังสือ-

พิมพ์ อยู่ บน เก้าอี้ โยก

บน ตัก ของ นาง วิเชียร เลขา มี ศีรษะ หนึ่ง หนุน อยู่ เจ้าของ ศีรษะ เหยียด

ยาว ตาม สบาย ปลาย เท้า พุ่ง มา ทาง สินาด พอ แล เห็น พี่ ชายเขา ก็ ถาม ว่า

“ทำไม กลับ เร็ว นัก ล่ะ พี่ นา ด ไหน ว่า จะ กลับ สัก สาม ทุ่ม ไง”

“ธุระ เสร็จ เร็ว กว่า ที่ คิด”

“กิน ข้าว มา หรือ ยัง ล่ะ จ๊ะ เรา เพิ่ง อิ่ม กัน ไป เดี๋ยวนี้ เอง” มารดา ของ เขา

ถาม

สินาด มา หยุด ยืน อยู่ ห่าง ปลาย เท้า น้อง ชาย เล็กน้อย มอง ดู ร่าง นั้น อย่าง

ขัน แกม สมเพช ตามเคย ตอบ มารดา ว่า

“เรียบร้อย แล้ว ครับ ว่า แต่ ว่า แก ทำไม ปล่อย ให้ เมีย เดิน ท่อมๆอยู่ ข้าง ล่าง

คน เดียว ล่ะ”

“อ้าว! ก็ อิน เขา ชอบ เดิน ย่อย อาหาร นี่ เดี๋ยว เขา ก็ คง ขึ้น มา”

สินาด สังเกต เห็น สีหน้า ของ มารดา ตึงขึ้น มา ทันที เธอ พูด ห้วนๆ ว่า

“เรื่อง เมีย น่ะ ไม่ ต้อง ไป โอ๋ มาก นัก หรอก อีก หน่อย จะ เคยตัว แม่ ละ

หมั่นไส้ พวก ผู้ชาย ที่ พอ มี เมีย แล้ว กลัว เมีย จน หือ ไม่ ขึ้น โรตม์ อย่า เอาอย่าง

เชียว นา”

“โอ๊ย! ไอ้ เรื่อง กลัว เมีย ละ ก็ ผม เห็นจะ ไม่ อยู่ ใน รายการ แน่ ครับคุณ แม่”

สิ โรตม์ คุย แล้ว พลิก หน้า เล็กน้อย จูบ ที่ ท่อน แขน มารดา “เมีย ต้อง มา หลัง แม่

ต้อง มา ก่อน”

นาง วิเชียร เลขา ยิ้มแป้น อย่าง ถูกใจ ชื่น ใจ เป็นที่ สุด พลาง ลูบไล้ ไป มา

ที่ จอน หู เขา เบาๆ มี กิริยา หวงแหน ประ คับ ประ คองตลอด เวลา ราวกับ สิ โรตม์

ยัง เป็น ทารก แบเบาะ

ภาพ นั้น เป็น ภาพ ที่ ไม่ สบตา สบ ใจ สินาด เป็น อย่าง ยิ่ง เขา ไม่ เข้าใจ เลย

ว่า มารดา เลี้ยงดู ให้ สิ โรตม์ เป็น เช่น นี้ เพื่อ อะไร ถ้า จะ อ้าง ว่า รัก ก็ เป็น ความ รัก

ที่ ผิด และ เห็นแก่ ตัวอย่าง ร้ายกาจ เป็น ภัย มหันต์ แก่ ผู้ ถูก ถนอม อย่าง ไม่ มี ภัย

ใด จะ ยิ่ง ใหญ่ เท่า บัดนี้ สิ โรตม์ อายุ ยี่สิบ หก ปี แล้ว ย้าย งาน มา ไม่ รู้จัก กี่ ครั้ง

เพราะ เหตุ ที่ สิ โรตม์ ไม่ เคย มี ความ อดทน ต่อ สิ่งแวดล้อม ภายใน ที่ ทำ งาน เลย สัก

แห่ง เขา เลือก งาน เลือก คน ที่ อยู่ ด้วย ทั้งๆ ที่ เรียน ไม่ จบ มหาวิทยาลัย ภายใน

ระยะ เวลา ห้า หก ปี ที่ เขา ออก มา ทำ งาน มี เงินเดือน สินาด ไม่ เคย ได้ยิน คำ พูด

พอใจ งาน ออก จาก ปาก สิ โรตม์ เลย มี แต่ พูด ว่า

‘ทน ไม่ ไหว แล้ว ละ พี่ นา ด ไอ้ ผู้จัดการ มัน เกี๋ ยม ชะมัด เลย นั่ง เฉยๆ

สัก ห้า นาที สิบ นาที ก็ ไม่ ได้ มัน ต้อง ถาม ว่า ว่าง หรือ’ หรือ

‘โอ๊ย! ไอ้ เวร ที่ ที่ ทำ งาน ผม น่ะ มัน ขี้ อิจฉา เจ้านาย รัก เรา มาก กว่า มัน

มัน อิจฉา หา ทาง ฟ้อง อยู่ เรื่อย ผม ทน ไม่ ไหว แล้วละ คน อย่าง นี้’ หรือ

‘เงินเดือน น้อย ไม่ พอ ยาไส้ วอ ล์ก เอา ต์ ดี กว่า’ และ ฯลฯ

เมื่อ สิ โรตม์ มา ร้อง อุทธรณ์ กับ มารดา ทุก ครั้ง เธอ จะ เห็นดี เห็น งาม สนับสนุน

อย่าง ไม่ ยับยั้งชั่งใจ แม้ นาที เดียว

‘ออก เถอะ ลูก ออก เถอะ ไม่ มี เงินเดือน กิน แม่ ก็ เลี้ยง ได้ นี่ นา กะ อี บริษัท

พรรค์นั้น ก็ ต้อง ไป ง้อ มัน ด้วย หรือ’

สินาด เหลืออด เหลือทน หลาย ครั้ง แล้ว ต่อ ความ จับจด ของ น้อง ชาย เขา

เคย เทศนา สิ โรตม์ ว่า

‘นี่ แก หัด เข้มแข็ง เสีย มั่ง ซี ที่ไหนๆ มัน ก็ เหมือน กัน ทั้งนั้น แหละ มี

คน ดี คน เลว คละ กัน ไป ถ้า แก หวัง จะ ให้ ใน โลก นี้ ดี วิเศษ มี แต่ เทวดา ไป เสีย หมด

ละ ก็ แก ก็ ควร นอน หนุน ตัก คุณ แม่ อยู่ กับ บ้าน ไม่ ต้อง ไป กระเสือกกระสน หา

งาน ที่ไหน ทำ ดอก’

สินาด ตักเตือน ทั้งๆ ที่ รู้ ดี ว่า หา ประโยชน์ มิได้ เพราะ แม้แต่ บิดา ของ เขา

เอง ก็ ยัง ไม่ มี อำนาจ พอ ที่ จะ ต่อต้าน อำนาจ ของ นาง วิเชียร เลขา ท้าย ที่สุด เขา ก็

ต้อง ปล่อย เลย ตาม เลย

เบื่อ หน่าย ที่ จะ มอง ดู ท่าทาง อ้อนออด ฉอเลาะ ของ น้อง ชาย ขณะ กำลัง

ประจบประแจง มารดา สินาด จึง เดิน เลย เข้า ห้อง ไป โยน เสื้อ นอก ลง บน เตียง

รูด เ นก ไท ออก แล้ว เปิด ประตู ห้อง ที่ ติด กับ ดาดฟ้า ชะโงก หน้า ลง ไป ดู ที่ สนาม

นึก สงสาร หญิง สาว ผู้ เป็น น้อง สะใภ้ อิน ทิ รา ยัง คง เดิน กอด อก ไป มา อยู่ คน เดียว

ที่ นั่น ดู หล่อน หงอยเหงา หม่นหมอง ไม่ เหมือน ท่าทาง ของ หญิง สาว ผู้ แต่งงาน

ได้เดือน เศษๆ ทั้งหลาย เลย

เขา คิด ว่า ถ้า หล่อน เป็น ลูก ผู้ดี มี เงิน หล่อน ก็ อาจจะ ขน ของ กลับ ไป บ้าน

ของ หล่อน แล้ว ก็ได้ แต่ นี่ เท่า ที่ ทราบ อิน ทิ รา เป็น ลูก กำพร้า ป้า ของ หล่อน

เป็น ผู้ อุปการะ ส่งเสีย มา ให้ เรียน ได้ แค่ มัธยม บริบูรณ์ ครั้น แล้ว ก็ ออก มา หา งาน

ทำ ได้ ตำแหน่ง พนักงาน รับ โทรศัพท์ แห่ง เดียว กับ สิ โรตม์ คน ทั้ง สอง รู้จัก กัน

ที่ นั่น และ ยัง คง ติดต่อ กัน เรื่อย มา แม้ว่า สิ โรตม์ จะ ลา ออก จาก บริษัท นั้น ย้าย

ไป อีก หลาย ต่อ หลาย บริษัท แล้ว ก็ตาม จนกระทั่ง เมื่อ เดือน กว่าๆ มา นี้ เขา ก็

พา อิน ทิ รา ไป จดทะเบียน และ เลี้ยง เพื่อนๆ เพียง ไม่ กี่ คน พอ เป็น พิธี

สินาด ไป กิน เลี้ยง ด้วย ใน วัน นั้น บังเอิญ ได้ นั่ง เก้าอี้ ติด กับ ลุง ป้า ของ

อิน ทิ รา คน ทั้ง สอง เฝ้า ฝากฝัง หลาน สาว ไว้ กับ เขา อย่าง ห่วงใย

‘นึก ว่า สงสาร เขา ก็ แล้วกัน ค่ะ ยาย อิน เป็น เด็ก ดี มาก เมื่อ แก มา ได้ สามี

อย่าง คุณ สิ โรตม์ พวก เรา ก็ดี ใจ แต่ นั่นแหละ ค่ะ…คุณ แม่ ของ คุณ สิ โรตม์ อาจ

ไม่ พอใจ นัก ก็ได้ เพราะ แก ไม่ มี อะไร’

ป้า ของ อิน ทิ รา พูด ออก มา เต็มปาก เต็ม คำ อย่าง นั้น เพราะ รู้ ดี ว่าการสมรส

ครั้ง นี้ นาง วิเชียร เลขา ไม่ เคย เห็น ชอบ ด้วย เลย ทุก อย่าง ลงเอย ได้ เพราะ การ-

ช่วยเหลือ สนับสนุน ของ สินาด แท้ๆ แม้แต่ เงิน ค่า กิน เลี้ยง เขา ก็ เป็น ผู้ จ่าย สินาด

ทำ ทุก อย่าง ให้ แก่ ความ รัก ของ น้อง ชาย ราวกับ เขา เป็น เจ้าบ่าว เสีย เอง นับ ตั้งแต่

ให้ เงิน อิน ทิ รา ไป ซื้อ เสื้อ ผ้า พา คน ทั้ง สอง ไป จดทะเบียน ที่ อำเภอ จอง โต๊ะ ที่

ภัตตาคาร กะ จำนวน คน ที่ จะ เชิญ และ เรื่อง จุกจิก อีก จิปาถะ แต่ ฝ่าย สิ โรตม์ ไม่ ได้

ทำ อะไร เลย นอกจาก คอย บอก เขา ว่า

‘วัน นี้ คุณ แม่ หน้า บึ๊งบึ้ง เอ็ด คน ตั้งแต่ ตี ห้า ผม ไม่ สบาย ใจ เลย เดี๋ยว

ไม่ ต่ง ไม่ แต่ง เสีย นี่’ หรือ ไม่ ก็

‘พี่ นา ด คิด ว่า ต่อ ไป มัน จะ เป็น ยัง ไง’ กับ

‘ถ้า ยาย อิน เขา ไม่ ตามใจ ผม นะ ผม ไม่ แต่ง หรอก อยู่ กับ คุณ แม่ สบาย

กว่า’

และ อะไร ที่ เลอะๆ เท อะๆ อีก มาก จน สินาด เอือมระอา อย่าง บอก ไม่ ถูก

‘เป็น กรรม ของ ผู้หญิง คน นี้ จริงๆ ที่มา หลง รัก ไอ้ ลูก แหง่ ห้า เดือน’ เขา

เคย คิด อยู่ เสมอ ‘รัก เข้าไป ได้ ยัง ไง นะ ผู้ชาย แบบ เจ้า โรตม์’

เขา ก็ ตอบ ไม่ ได้ เหมือน กัน แต่ เมื่อ ตรอง ดู แล้ว ก็ คิด ว่า คง เนื่อง มา จาก

ความ สุภาพ อ่อนหวาน ช่าง เสกสรร ของ สิ โรตม์ นั่นเอง กระมัง เพราะ ตาม ปกติ

ความ อ่อนแอ ของ เขา มัก จะ เห็น ไม่ ได้ ชัด นัก เมื่อ อยู่ ใน วง สังคม ภายนอก คน

ทั่วๆ ไป มัก แปล ความ ช่าง พูด ช่าง อ้อน ของ เขา เป็นไป ใน ทาง ดี คือ สิ โรตม์ เป็น

สุภาพบุรุษ และ เป็น เด็กน่า เอ็นดู ใครๆ ก็ ชอบ เขา แม้แต่ ผู้ชาย แต่ สิ โรตม์

ต่างหาก เป็น ฝ่าย ไม่ค่อย ชอบ ใคร เขา มี แต่ คำ ว่า ‘ผม ทน ไม่ ได้’ ต่อ คน ทั่วไป

อิน ทิ รา อาจจะ แล เห็น แต่ ความ น่า เอ็นดู นี้ บวก กับ รูปร่าง หน้าตา สะสวย

เป็น ลูก ผู้ดี มี เงิน หล่อน ก็ เลย ตกลง ใจ แต่งงาน กับ เขา โดย ไม่ สะดุ้ง สะเทือน ต่อ

พ่อ แม่ ของ สิ โรตม์ ว่า จะ พึง พอใจ หรือ ไม่ อิน ทิ รา คง คิด จะ หนี บ้าน ของ ลุง ป้า และ

ทุก สิ่ง ทุก อย่าง ที่ ไม่ มี อะไร เป็น ของ ตัวเอง เพื่อ จะ มี ชีวิต คู่ ที่ น่า รื่นรมย์ เสียที

กระมัง

เขา อาบ น้ำ แล้ว จึง ลง ไป ข้าง ล่าง ส่าย ตา หา น้อง สะใภ้ ที่ เขา สงสาร ก็

พบ อิน ทิ รา นั่ง จับเจ่า อยู่ คน เดียว ที่ เก้าอี้ สนาม

“ทำไม มา นั่ง อยู่ มืดๆ ล่ะ คุณ อิน” เขา ถาม “เข้าไป ใน ตึก กัน ดี กว่า”

หล่อน ลุก ขึ้น อย่าง ว่าง่าย เหมือน ไม่สู้ จะ มี ชีวิต จิตใจ นัก

เขา พา หล่อน เข้าไป ใน ห้อง นั่งเล่น เปิด โทรทัศน์ ดู ข่าว ต่างๆ ทั้ง ใน ประเทศ

และ ต่าง ประเทศ

คน ทั้ง สอง นั่ง อยู่ ด้วย กัน สัก ครู่ นาง วิเชียร เลขา กับ สิ โรตม์ ก็ จูง กัน ลง มา

จาก ข้าง บน มี คุณ พระ ตาม มา ด้วย

“อ้อ” มารดา ของ เขา ทำ หน้า ตึงๆ อย่าง ไว้ยศ ตามเคย เมื่อ เห็น ลูกสะใภ้

นั่ง อยู่ “นึก ว่า ยัง เดิน จงกรม อยู่ ที่ สนาม เสีย อีก”

อิน ทิ รา ยิ้ม จืดๆ ข้าง แม่ ผัว ของ หล่อน ก็ นั่ง ลง บน เก้าอี้ ห่าง จาก หล่อน มาก

พลาง ฉุด ให้ ลูกชาย สุด สวาท นั่ง ลง ใกล้ๆ ด้วย

“แหม! วัน นี้ ผม เหนื่อย เป็น พิเศษ เลย” สิ โรตม์ บ่น อีก หลังจาก บ่น มา

ตั้งแต่ เย็น “อิน เดี๋ยว นวด ให้ หน่อย ซี”

“แม่ นวด ให้ ก็ได้ เมื่อกี้ ก็ ไม่ บอก นี่ น้า” นาง วิเชียร เลขา รีบ อาสา “เ อ้า!

ลง นอน บน พื้น นี่แหละ ดี เผื่อ จะ ได้ หลับ ไป เลย”

“ก็ดี เหมือน กัน ฮะ คุณ แม่” สิ โรตม์ พูด พลาง เลื่อน ตัว ลง นอน แผ่ บน พื้น

กระดาน อัน ลื่น เป็นมัน ด้วย ท่าทาง เกียจคร้าน

“จิต เอ๊ย จิต ขึ้น ไป หยิบ หมอน มา ให้ คุณ โรตม์ ที ไป๊”

“หนู ไป หยิบ ก็ได้ ค่ะ” อิน ทิ รา ลุก ขึ้น

“ไม่ ต้องๆ” คุณนาย โบก มือ ตา เขียว ทำให้ ภรรยา ของ สิ โรตม์ ชะงัก “จิต

เอ๊ย จิต หยิบ หมอน แล้ว ก็ เอา น้ำมัน ส โลน ติดมือ ลง มา ด้วย นะ”

เสียง รับคำ ดัง อยู่ ที่ ธรณีประตู ครู่ เดียว นางสาว จิต ก็ เข้า มา พร้อม ด้วย

หมอน และ ขวด น้ำมัน คุณนาย นำ หมอน สอด เข้า ใต้ ศีรษะ บุตร ชาย และ เท น้ำมัน

ลง บน ฝ่า มือ เล็กน้อย นวด ชโลม ให้ ที่ น่อง และ หัว เข่า

“แหม สบาย จัง คุณ แม่” สิ โรตม์ งึมงำ พลาง ปรือ ตา “ถ้า พี่ หลับ ละ ก็ อิน

อย่า ลืม ปลุก พี่ ขึ้น ไป ด้วย นะ”

“ปล่อย ให้ ยุง หาม เสีย บ้าง ก็ดี” สินาด ขัด อย่าง หมั่นไส้

“เอา เถอะ! แม่ จะ ปลุก เอง” คุณนาย บอก

คุณ พระ คง มี ความรู้สึก ไม่ ต่าง อะไร กับ บุตร ชาย คน โต มาก มัก เพราะ เขา

ไม่ ได้ มอง ดู แม่ ลูก ที่นั่ง โอ้โลม ปฏิ โลม กัน อยู่ ตรง หน้า เลย

‘เห็น ไอ้ โรตม์ แล้ว มัน น่า เตะ’ สินาด คิด

“พ่อ โรตม์น่ะ เขา ห่าง แม่ ไม่ ได้ หรอก เขา ไม่ เคย ลำบาก อาหาร ก็ กิน

ยาก” คุณนาย เริ่ม รำพัน พลาง บีบ ไป นวด ไป ข้าง ลูกชาย คน เล็ก ก็ หลับตา แต่

ริม ฝีปาก ยัง ระบาย ยิ้ม เหมือน เด็กๆ ที่ กำลัง ฟังมารดา เห่ กล่อม “ที่ หลับ ที่นอน

ก็ ต้อง สะอาด เรียบร้อย นี่ ไป ทำ งาน กัน แล้ว ฉัน เข้าไป ตรวจ ห้อง ลูก ทุก วัน นะ ยะ

จะ บอก ให้ รู้…”

คุณนาย กราด สายตา ไป ยัง อิน ทิ รา

“ใคร จะ มา เอาอกเอาใจ เขา เหมือน แม่ ไม่ มี อีก แล้ว”

“คุณ แม่ ฮะ!” สินาด ท้วง เหมือน จะ เตือน ให้ เกรงใจ ลูกสะใภ้ บ้าง “ความ

จริง นาย สิ โรตม์ โต เกิน พอ แล้ว นี่ ฮะ อย่า ไป โอ๋ มัน มาก เลย ไอ้ หมอ นี่”

“นั่น น่ะ ซี” คุณ พระ เสริม เป็น คำ แรก หัน มา มอง ร่าง ที่นอน ผึ่ง อยู่ กลาง-

แปลง อย่าง รำคาญ “ปล่อย ให้ เป็น หน้าที่ ของ หนู อิน ทิ รา เขา มั่ง เถอะ เขา มี ลูก

มี เมีย แล้ว ก็ ยก ให้ ลูก เมีย เขา ไป เรา แก่ แล้ว พักผ่อน เสีย มั่ง”

“อุ๊ย! คุณ พระ พูด อะไร ยัง งั้น” คุณนาย หัวเราะ เยาะ ทุกๆ คน “แม่ กับ

ลูก น่ะ มัน ผูกพัน กัน ยิ่ง กว่า มนุษย์ ไหนๆ ใน โลก นะ คะ ซื้อ ก็ ไม่ ได้ ขาย ก็ ไม่ ขาด

เมีย น่ะ พอ หย่า แล้ว ก็ เป็น คน อื่น”

คน ที่ ได้ ฟังรู้สึก อึดอัด กระอักกระอ่วน ไป ตามๆ กัน ตลอด เดือน เศษ มานี้

คุณนาย ดู ไม่ มี ความ สุข ชอบ พูดจา กระเดียด เสียดสี อิน ทิ รา อยู่ เป็น นิจ พร้อม กับ

หมั่น รำพัน ถึง ความ รัก ของ เธอ ที่ มี ต่อ สิ โรตม์ สินาด รู้ ดี ว่า มารดา ของ เขา กำลัง

ทำ ศึก แย่ง ชิง ความ รัก ของ บุตร ชาย อย่าง สุด แรง จน ทำให้ การ กระทำ และ คำ พูด

ของ เธอ หลาย ครั้ง ขาด ความ เป็น ผู้ใหญ่ ขาด มารยาท และ ดู น่า เกลียด อย่างไร

ชอบกล

แต่ ผู้ ที่ ขมขื่น ที่สุด เห็นจะ ได้แก่ อิน ทิ รา หล่อน มอง ดู ร่าง เหยียด ยาว ของ

สามี มอง ดู แม่ ผัว ผู้ กำลัง บีบ นวด ปลาย เท้า ให้ เขา มี ท่าทาง เป็นสุข ทั้ง ผู้ รับ

ผู้ ให้ สิ โรตม์ ไม่ มี ท่า ว่า จะ ได้ยิน คำ พูด ที่ กล่าวขวัญ ถึง เขา จึง ยัง คง นอน หลับตา

พริ้ม อมยิ้ม น้อยๆ สีหน้า ภูมิใจ ว่า มารดา นั้น รัก เขา แน่ ส่วน บิดา กับ พี่ ชาย เล่า

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)