มณีร้าว (ว.วินิจฉัยกุล)

“คุณแม่ฮะ นี่ไงฮะ เดือน...คล้ายเดือน” เสียงของจามรบอกความ

ภูมิใจอย่างยิ่ง

คล้ายเดือนน้อมศีรษะลงพนมมือไหว้สตรีวัยห้าลีบผู้ยืนรอรับอยู่ในห้องรับ แขก

ท่วงทีของหญิงสาวอ่อนโยน สายตาของสตรีสูงวัยจึงมีแววพอใจ เมื่อรับไหว้

แล้วทักทายอย่างเป็นกันเองว่า

“เข้ามาสิจ๊ะ หนู นั่งตรงไหนก็ได้จ้ะ ตามสบาย”

จามรกุลีกุจอยกกระเซ้าผลไม้เข้ามาด้วย มารดาของเขาทักว่า

“นั่นเจเอาอะไรมาด้วยมากมาย”

“มะม่วงที่บ้านค่ะ” คล้ายเดือนตอบเสียงอ่อน “คุณแม่ฝากมาให้คุณแม่

ด้วยค่ะ เขียวเสวยด้นนี้รสดีมากค่ะ ทุกคนในบ้านชอบทั้งนั่น”

“แหม! ลำบากเปล่าๆ” เจ้าของบ้านว่า แต่สีหน้าก็ยิ้มแย้ม “เรียนคุณ

แม่หนูด้วยว่า...เอ้อ...แม่ขอบคุณมาก”

จามรยกกระเซ้าผลไม่เดินตัวปลิวเข้าไปในห้องอาหารชี่งอยู่ติดกัน คั่นด้วย

ตู้ไซด์บอร์ดเตี้ยๆแค่เอว คล้ายเดือนจึงทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้นวมตัวหนึ่งภายใน

ห้อง วางมือไว้บนตักอย่างเรียบร้อย เพราะรู้ว่ามารดาของจามรเผ้าสังเกตหล่อน

อยู่อย่างเงียบ ๆ แม่ว่าภายนอกเธอจะมีได้มีท่าทีเพ่งเล็งอย่างใดก็ตาม

ก็น่าอยู่หรอกที่สตรีวัยกลางคนผู้มีท่าทีแช่มช้อยผู้นี้จะสนใจเป็นพิเศษ

เพราะจามรบอกให้เธอรู้ล่วงหน้าว่า เขาจะพาสาวน้อยผู้ที่เขาหมายมาดจะร่วมหอ

ลงโรงด้วยมารับประทานอาหารกับพ่อแม่เขาในวันนี้

คล้ายเดือนไม่แน่ใจว่าจามรให้รายละเอียดเกี่ยวกับตัวหล่อนแค่ไหน แต่จะ

มากหรือน้อยก็ไม่ใช่เรื่องที่หล่อนวิตกในเมื่อประวัติและความเป็นอยู่ของหล่อน

ล้วนหมดจดผุดผ่องราวกับผ้าขาว ไม่มีพ่อแม่ของผู้ชายคนไหนจะตำหนิได้ นอก

เสียจากว่าจะมือคติอย่างเหลือทน หรือหวงลูกชายอย่างผิดปกติพ่อแม่ทั่วไป

ถ้าเป็นอย่างนั่นก็ช่วยไม่ได้ เพราะลูกชายที่มีพ่อแม่มีปัญหาประเภทนี้ ถึง

ผู้หญิงคนไหนตัดสินใจแต่งงานด้วยเจ้าหล่อนก็ไม่มีวันประสบบั้นปลายที่สุขสมอยู่ดี

คล้ายเดือนเหลือบมองรอบๆตัวอย่างระมัดระวัง ห้องรับแขกบ้านของ

จามรไม่ใหญ่โตอะไรนัก แคบกว่าบ้านหล่อนหากทันสมัยกว่า คงจะตกแต่งใหม่

เมื่อไม่กี่ปีมานี้ เพราะลวดลายกระดาษปิดผนังสิครีมยกดอกเล็ก ๆ ยังค่อนข้าง

ใหม่ สีสันของมันขับกันดีกับเก้าอี้นวมบุด้วยผ้าหนายกดอกเนื้อมันน้อย ๆในตัว

และเครื่องเรือนชิ้นอื่นๆซึ่งอวดเนื้อไม้ลงน้ำมันจนเห็นลายเด่นซัด ของที่ระลึกชิ้น

ใหญ่บ้างเล็กบ้างในตู้กระจกมักจะเป็นพวกเครื่องกระเบื้องจากยุโรปเสียเป็นส่วน

ใหญ่ หลายชิ้นมีความงามประณีต แต่ว่าไม่ใช่ของมีค่าจนถึงกับล่อตาขโมย

นอกหน้าต่างกระจก คล้ายเดือนมองเห็นกิ่งใบของจำปีตันใหญ่ ระมา

เกือบจะถึงบานกระจก จึงบอกว่า

“บ้านคุณแม่มีต้นไม้ใหญ่อย่างนี้ร่มเย็นดีนะคะ เดือนชอบด้นไม้มากเลย

ค่ะ มีอยู่ปีหนึ่ง น้ำท่วมบ้านด้นไม้ใหญ่ๆตายไปเสียหลายตัน เล่นเอาเสียดาย แทบแย่”

อีกฝ่ายหนึ่งคงจะนึกหาหัวข้อสนทนาอยู่เหมือนกัน เมื่อได้ยินหล่อนเริ่ม

เช่นนี้ก็สนองตอบด้วยความเต็มใจ

“เมื่อก่อนนี้มีมากกว่านี้อีกจ้ะ จนต้องโค่นลงเสียบ้าง เพราะรากซอน

กำแพงด้านข้างเกือบจะพัง แม่เสียดายจนบอกไม่ถูก แล้วหนูเห็นบ้านที่มุมสนาม

ด้านโน้นไหมจ๊ะ เมื่อก่อนปลูกมะม่วงเอย ชมพู่ม่าเหมี่ยวเอย ดีๆ ทั้งนั้น จนต้อง

มาปลูกเรือนหอให้พี่สาวตาเจเขานั่นแหละ ต้องพันทิ้งหมด”

“ก็'จำเป็นนี่คะ บ้านของเดือนเองพอขยายโรงรถก็ตัดด้นไม้ไปเสียหลายตัน

เหมือนกัน” หล่อนเอออวย พลางนึกสงสัยว่าตัวเองจะดำเนินหัวข้อสนทนาเรื่อง

ต้นหมากรากไม้ไปได้อีกนานเท่าใดกันแน่

“ท่าทางหนูจะชอบต้นไม้ หรือว่าคุณพ่อคุณแม่ชอบ” มารดาของจามร

ตั้งข้อสังเกต

“บั้งสองอย่างละค่ะ ท่านหัดให้เดือนปลูกด้นไม้ดูแลด้นไม้มาตั้งแต่เด็ก ๆ”

คล้ายเดือนยิ้ม ดวงหน้าของหล่อนยามยิ้มนั่นกระจ่างสว่างไสวราวกับเดือนเพ็ญ

สมชื่อ “ท่านบอกว่าต้นไม้ท่าให้คนเราใจเย็น แล้วมีสมาธิด้วยค่ะ เพราะการ

ปลูกกับการดูแลจะใจร้อนหรือท่าฉาบฉวยไม่ได้”

คู่สนทนาของหญิงสาวยิ้มอย่างพอใจ

“ท่านคิดตรงกับใจแม่เลยละจ้ะ แม่เองบางทีพรวนดินรดนํ้าอยู่เป็นชั่วโมง ๆ

ไม่เคยเหนื่อย นั่งหลังขดหลังแข็งอยู่ได้เป็นนาน เวลาเหนื่อยจากงานอะไรมา

มาก ๆ แม่อยู่กับต้นไม้ดอกไม้เสียเป็นปลอดโปร่งโล่งใจขึ้นเยอะเทียวหนู”

คล้ายเดือนได้ทางที่จะหันเหหัวเรื่องสนทนาไปทางอื่น

“งานของคุณแม่หนักมากหรือคะ”

“งานราชการ นั่งโต๊ะทั้งวัน ไม่ได้เหนื่อยอย่างงานวิ่งเต้นก็จริงหรอกจ้ะ

แต่ว่าไปเหนื่อยทางด้านใจ แม่กลับจากที่ท่างานยังงี้เครียด'โปหมด ยิ่งรถติด

มาก ๆนะหนูเดือน พอถึงบ้านแม่แทบไม่มีแรงจะอาบนํ้าเข้านอน”

จามรเดินยิ้มเข้ามาในห้อง เขามองมารดาของเขาแล้วเปลี่ยนสายตาไปยัง

สาวน้อยผู้เป็นแขกพิเศษ ท่าทางของชายหนุ่มบอกความปลาบปลื้มที่เห็นคนทั้ง

สองคุยกันได้อย่างสนิทสนม

“คุยอะไรกันครับ ขอผมร่วมวงด้วยคนชี”

เขานั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวหนึ่ง ระหว่างกลางมารดาและคล้ายเดือน ไม่ชิด

กับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมากเกินไปจนเป็นที่สังเกต มารดาของเขายิ้มให้ลูกชาย ตอบ

อย่างแช่มชื่นว่า

“หนูเดือนชอบต้นไม้เหมือนกับแม่เลยคุยกันได้นาน ทางบ้านคุณพ่อคุณแม่

หัดให้ปลูกด้นไม้จ้ะ น่ารักจริงเทียว สมัยนี้สาวๆเขาไม่ค่อยสนใจเรื่องอย่างนี้

หรอก มักจะเห็นเป็นงานอดิเรกของคนแก่”

จามรหันมายิ้มให้หญิงสาว ก่อนจะหันไปบอกมารดาว่า

“บ้านของเดือนก็คล้ายๆบ้านเราละครับ ต้นไม้ครึ้มไปหมด นั่งสบาย

พิลึก แทบจะไม่ต้องใช้เครื่องปรับอากาศเลยละครับ นอกจากจะตอนบ่าย แดด

จัด ๆ”

คล้ายเดือนระบายลมหายใจออกมาเงียบ ๆ ด้วยความเบาใจ การพบปะ

ครั้งแรกท่าท่าว่าจะไปได้ด้วยดี ราบรื่นสมกับที่จามรตั้งความหวังไว้ ก่อนหน้า

วันนี้ เขาบอกหล่อนหลายคราหลายคราว่า

“คุณแม่ผมใจดี คล้ายๆคุณแม่ของเดือน ยิ่งคุณพ่อแล้วยิ่งใจดีใหญ่ คุย

สนุก ถ้าพบแล้วเดือนก็รู้เอง”

ผู้หญิงอย่างมารดาของจามรมีลักษณะเป็นผู้หญิงสมัยเก่า เรียบร้อยและ

มองเห็นคุณค่าของชีวิตครอบครัวว่าสูงเหนือสิ่งใด คล้ายเดือนสังเกตเห็นแววตา

เต็มไปด้วยความเอ็นดูเมื่อเธอมองลูกชาย และความชื่นซมยกย่องเมื่อเปลี่ยน

สายตาไปยังผู้ชายวัยห้าสิบกว่าอีกคนหนึ่ง หน้าผากเถิก ลงพุงเล็กน้อย ผู้ซึ่ง

ลงบันไดมาช้างล่างแล้วทักอย่างอารมณ์ดี

“อ้าว! เจพาเพื่อนมานานแล้วหรือ ขอโทษที พ่อมัวแต่ดูโทรทัศน์อยู่

ข้างบนเพสินไปหน่อย คุณจ๊ะ คุณก็ไม่เรียกเสียด้วย”

“คุยกันเพสินเหมือนกันค่ะ” ภรรยาหันมาตอบยิ้มๆ “นี่ไงล่ะคะ หนู

คล้ายเดือน คุณแม่ของหนูเดือนอุตส่าห์ฝากมะม่วงเขียวเสวยมาให้ตั้งมากมาย

หนูเรียนคุณแม่ด้วยว่าคราวหน้าไม่ต้องหรอกนะจ๊ะ แม่เกรงใจ เราเป็นคนกันเอง

แท้ ๆ ไม่ใช่แขกพิเศษแปลกหน้าอะไรที่ไหน”

คล้ายเดือนไหว้บิดาของจามร ชายผู้นี้จะว่าไปก็คงจะเป็นแบบจำลองของ

จามรในอีกสามสิบปีข้างหน้ากระมัง ถ้าหากว่าคนรักของหล่อนขยายรอบเอวมาก

กว่านี้สักสองเท่า และหน้าผากเถิกขึ้นไปมากๆ ตลอดจนสวมแว่นสายตา ก็คง

เหมือนพ่อของเขาราวกับฝาแฝด

“แม่เขาชอบต้นไม้ผลไม้” บิดาของจามรบอกหล่อนคงไม่ทันนึกว่าคล้ายเดือน

รู้จนไม่มีอะไรต้องสงสัยอีกแล้ว “นี่ละจุดอ่อนของคุณแม่ ใครตัดต้นไม้ในบ้านนี้

แทบจะเป็นโทษอาญาเซียวละหนู บางทีกิ่งมันไประเสาไฟฟ้า พ่อก็ต้องตัดมั่ง...

จริงไหม บางทีมันก็รกเกินไปต้องถอนมั่ง พวกต้นกระจอกงอกง่อยมั่นน่ะ”

แม่บ้านซึ่งเป็นสตรีกลางคนร่างอ้วนใหญ่ตามแบบของแม่ครัวโดยมาก เดิน

เข้ามาจากประตูต้านหลัง แล้วถามอย่างเรียบร้อยว่า

“อาหารกลางวันเสร็จแล้วค่ะ คุณจะทานเลยหรือยังคะ”

“ดีเหมือนกัน” พ่อของจามรลูบพุงตนเอง แล้วพยักหน้าให้หล่อนอย่าง

ไม่มีพิธี'รีตอง “ไป หนูไป พ่อหิวแล้ว”

โต๊ะอาหารเป็นไม้ขัดมันเช่นเดียวกับเครื่องเรือนอื่น ๆ จัดอาหารเอาไว้สี่ที่

แต่ละที่มีแผ่นฟางถักปูรองรับจานอาหารอยู่อย่างเรียบร้อย คล้ายเดือนมองปราด

เดียวก็เห็นว่าจานชามที่ใช้ในวันนั้นคงเป็นชุดพิเศษล่าหรับแขก เพราะลวดลาย

สีสันเข้าอุดกันหมด ไม่ว่าจานกินข้าวหรือว่าชามบรรจุกับข้าวแต่ละอย่าง แก้วน้ำ

เนื้อบางใสสะอาดพิมพ์ลายเป็นลายเซ็นซื่อเจ้าของบ้านเอาไว้ด้วย

“ลองดูซิจ๊ะ” เจ้าของบ้านฝ่ายหญิงพยักหน้ากับหล่อนท่าทางเป็นกันเอง

ทวีขึ้นตามนาทีที่ผ่านไป “ฝีมือแม่เอียดเขาทำไม่เลวนักหรอก แกงเผ็ดนั้นไม่เผ็ด

จัดหรอกจ้ะ คุณพ่อทานเผ็ดมากไม่ได้ จะเป็นโรคกระเพาะอาหาร”

จามรเลื่อนเก้าอี้ให้มารดาของเขา แล้วเลื่อนเก้าอี้ให้คล้ายเดือนเป็นอันดับ

ต่อมา ตัวเขาเองนั่งลงตรงข้ามกับหล่อนสนับสนุนว่า

“ใครมาก็ติดใจแกงเผ็ดของแม่เอียดทั้งนั้นแหละฮะเดือน แกทำกับข้าวได้

ขนาดแม่ครัวอาชีพเลย ความจริงถ้าแกจะไปจริงๆร้านอาหารก็คงรับแก แต่

ทีนี้แกอยู่กับเรามาเก่าแก่ แล้วลูก ๆ คุณพ่อก็ล่งเสียให้เรียนจนจบ แม่เอียดเลย

ไม่ยอมไปไหน”

“คนอยู่กันเก่าแก่อย่างนี้หายากนะคะ” คล้ายเดือนว่า “ทางบ้านของเดือน

ยังไม่มีเลย พวกเราต้องทำงานกันเองทั้งหมด มีเด็กเฝ้าบ้านอยู่คนเดียวก็ช่วย

อะไรไม่ได้มาก”

“คุณแม่ของเดือนเป็นแม่บ้านอะ” จามรบอกพ่อแม่ของเขาเพื่อขยายความ

“เดือนบอกว่าคุณแม่ออกไปทำงานนอกบ้านเมื่อไหร่ทางบ้านคงลำบากแย่”

“แม่อยากอยู่บ้านเหลือเกินละ หนู” มารดาของจามรตอบอย่างชื่นชม “แต่

ทีนี้ก็...ไม่ไหว สมัยนี้ต้องทำงานกันทั้งนั้น ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แม่ว่าพออายุครบ

ห้าลืบห้า แม่ก็จะลาออกละนะจ๊ะ ไม่อยู่จนเกษียณหรอก มาทำงานเป็นแม่บ้าน

เต็มขั้นดีกว่า แม่เบื่อความวุ่นวายของโลกภายนอกเต็มที แม่ว่าคุณแม่ของหนู

คิดถูกแล้ว”

คล้ายเดือนเพียงแต่ยิ้มอ่อน ๆ อย่างที่หล่อนควรจะทำ ไม่ไต้สนับสนุนหรือ

ว่าคัดค้านอย่างไร ส่วนเจ้าของบ้านฝ่ายชายนั้นดักข้าวและกับข้าวเข้าปากเคี้ยว

ตุ้ย ๆ ว่างเว้นตัวเองจากการสนทนา จนกระทั้งข้าวหมดไปครึ่งจานจึงถามหล่อน ว่า

“เออ! หนูเรียนหนังลือถึงปีไหนแล้ว จวนจะจบแล้วหรือยัง”

“เทอมนี้เทอมสุดท้ายแล้วค่ะ” คล้ายเดือนยกผ้าเช็ดมือขึ้นแตะริมฝีปาก

พอให้หายมันก่อนจะตอบอย่างสุภาพ “ถ้าหากว่าวิชาทุกวิชาผ่านหมดก็คงจบใน

อีกสองเดือนนี้ละค่ะ”

“เดือนเรียนหนังสือเก่งอะ เขาเรียนสามปีครึ่งเท่านั้นเอง จบก่อนเพื่อน ๆ

ตั้งครึ่งปี” จามรเสริมขึ้นมาอีก ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับหญิงสาวเป็นสิ่งที่เขาภูมิใจ

“ผมอยากจะให้เดือนเข้าทำงานที่บริษัทเดียวกับผม คุณพ่อจะว่ายังไงอะ”

“หือ! พ่อจะไปว่ายังไง”

“พอจะได้ไหมล่ะ เจ” แม่ยองเยาถามชื้นบ้าง

“คิดว่าพอจะฝากเพื่อนได้อะ เขากำลังขยายงานใหม่ เตรียมรับคนอีก

หลายตำแหน่ง แต่ว่าตอนแรกผมว่าจะขอให้เดือนไปฝึกงานก่อน ให้เขาเชื่อมือ

แล้วค่อยบรรจุ เดือนเก่งอะ ผมรู้ แต่ของอย่างนี้เราก็ต้องพิสูจน์ฝีมือกันให้เขา

หายสงสัย”

คล้ายเดือนพันผ้าเช็ดมือเล่นอยู่อึดใจ ก่อนจะคลี่วางลงบนตักตามเดิม

หล่อนเอ่ยเสียงเบาว่า

“เดือนก็กลายเป็นเด็กเส้นน่ะซีคะพี่เจ ลองให้เดือนหางานเองก่อนไม่ดี

หรือคะ”

จามรยิ้มอย่างเอ็นดูหล่อน

“เดือนพูดอย่างนี้มาหลายทีแล้ว สมัยนี้คนตกงานกันเป็นแสนไม่เห็นหรือ

แล้วเดือนจะไปหางานทำง่าย ๆได้ที่ไหน บางทีก็เป็นงานอะไรไม่รู้ ไม่สมกับที่

เรียนมาแทบตายเลย อย่างงานบริษัทที่พี่ว่ามา เดือนไม่ต้องไปอยู่แผนกขายหรอก

อยู่ทางด้านเลขานุการ เพราะเดือนก็เรียนพิมพ์ดีด เรียนชวเลขมาแล้ว”

“จริงของตาเจ หนูเดือน” แม่ของเขาสนับสนุน “หนูยังไม่เคยทำงาน

ไม่รู้หรอกว่าเดี๋ยวนี้เดินหางานมันเหนื่อยยากแค่ไหน ดีแล้วละลูก ที่เจเขาช่วย

หาช่องทางให้เข้าทำงานดี ๆได้ต้องถือว่าเป็นโชค เงินเดือนน้อยเงินเดือนมากก็

อย่าไปกลุ้มใจเลยจ้ะ มีงานทำไว้ก่อนละก็ดื”

“เดือนไม่ได้กลุ้มใจเรื่องเงินเดือนหรอกค่ะ แต่ว่า...”

หล่อนพูดยังไม่ทันจบ จามรก็หันไปบอกพ่อแม่ของเขาเสียก่อน

“เดือนค่อนข้างจะใจอ่อนครับ แค่คิดว่าตัวเองมีเส้นมีสายก็ไม่สบายใจแล้ว

กลัวว่าเป็นการเอาเปรียบคนอื่น”

“โธ่เอ๊ย! หนู” พ่อของเขาว่า เคี้ยวข้าวตุ้ยๆ “อุดมการณ์ของหนุ่มสาว

เอามาใช้กับชีวิตจริงไม่ได้หรอกหนูเอ๊ย สมัยนี้น่ะต้องดิ้นรนกันทั้งนั้น แล้วอีก

อย่างนะ พ่อจะบอกให้ การที่หนูรู้จักมีเพื่อนฝูงพอจะช่วยหางานทำให้ได้นั้นเป็น

สิ่งที่ถูกต้องแล้ว คนเราอยู่หัวเดียวกระเทียมลีบ อยู่ไม่ได้หรอก คลำหาทางไป

ไม่เจอที่ตกงานกันเตะฝนอยู่ทุกวันนี้ส่วนใหญ่ก็เพราะไม่รู้จักใครนี่แหละ”

แม่ของจามรมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ที เกรงว่าบรรยากาศจะเครียดเกินไป

ก็รีบเปลี่ยนเรื่อง

 

                (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)