หัวใจที่ไร้รัก (ม.มธุการี)
ประหยัด: 217.50 บาท ( 75.00% )
เนื้อหาบางส่วน
ร่างโปร่งระหงในชุดกลางวันสีขาว ที่ก้าวฉับ ๆ เข้าไปในธนาคารเอกชน
แห่งนั้น ตกเป็นเปาสายตาของผู้ที่นั่งคอยเป็นแถวยาวบนโซฟาด้านหน้า
เคาน์เตอร์...ไม่ใช่เพราะสวย หล่อนแทบไม่สวยเพราะผิวที่ขาวจนคูซีด
คล้ายผิวคนจีน ใบหน้าที่แต่งไว้เข้มจัด ทำให้หล่อนคูสะดุดตาขึ้นมานิด
หนึ่ง ผมสั้น ๆ ถูกเจ้าตัวยีไว้พอง ๆ ที่สองข้างแก้ม อำพรางแก้มที่ค่อนข้าง
ตอบ เพราะรูปหน้าที่ยาวเรียวผิดปกติให้น่าคูขึ้นมาบ้าง
หล่อนเดินไปหยุดที่แผนกถอนเงินในขณะที่ผู้นั่งรอกลุ่มหนึ่งเริ่มหันหน้า
เข้าซุบซิบ
“นี่ไง...ยายปาณชีพ...”
“ใคร”
หลายคนชะเง้อมองเพื่อให้เห็นถนัดเข้า ซึ่งก็เห็นแต่เพียงด้านหลังของ
ผู้สวมชุดกลางวันสีขาวเรียบ
“ยายปาณชีพ...เขียนคอลัมน์ผู้หญิง ในหนังสือพิมพ์รายวันยังไง”
“เฮ้ย...ใช่หรือ ในรูปดูสวยกว่านี่”
“รูปขาวดำมันก็สวยได้ทุกคนนั่นแหละ ตัวจริงหน้าเหมือนเจ๊ก”
“แถมแต่งหน้ายังกะงิ้ว”
เสียงวิพากษ์วิจารณ์ตังซุบซิบระงม
“เขาว่า ชอบแย่งผัวคนอื่นไม่ใช่หรือ”
“เออ...แย่งดะ ใครมีผัวอย่าให้เข้าไปใกล้ทีเดียวเขารู้ไล้กันทั้งวงการ”
“ทำไม”
“ใครจะไปรู้...คนบางคนมันเป็นโรคจิต...มีความสุขที่ได้แย่งผัวคนอื่น...”
วงหน้าเรียวที่หันมานิดๆ ทำให้เสียงเหล่านั้นเงียบไป แด'ก็ยังอุตส่าห์
กระซิบกระซาบขึ้นมาใหม่ด้วยเสียงที่เบาลง
“แล้วตอนนี้คั่วอยู่กบใคร”
“หลาย...ไม่รู้ใครเป็นใคร”
“ไม่มีผัวเป็นตัวเป็นตนว่างั้นเถอะ...”
“พวกวงการนี้ มันเละกันเหลือเกิน...”
ร่างโปร่งเดินผ่านเสียงวิพากษ์วิจารณ์เหล่านั้นมาด้วยฝีเท้าที่มั่นคงจวบ
จนกระทั่งออกมานอกธนาคาร
ไอร้อนระอุปลิววาบมาปะทะใบหน้า ขับความเย็นกรุ่นเมื่อครู่ให้จางหาย
ไปในพริบตา ปาณชีพเดินตรงมาที่รถสปอร์ตสีขาวที่จอดรออยู่ หล่อนเปิด
ประตูก้าวเข้าไปทั่งคู่กับคนขับซึ่งเป็นบุรุษผิวคลาจัด ฝ่ายนั้นเอียงหน้ามามอง
“ทำไมเร็ว”
“ก็เพราะว่าไม่ต้องรอ”
กังวานเสียงนั้นเหนื่อยนิด ๆ
“ไปเถอะทัศ...ฉันนัดกับหมอไว้ เดี๋ยวไม่ทัน”
คนขับกระชากรถออกจากที่ “ตัดสินใจแน่แล้วหรือ”
“แน่...”
“คุณยังมีทางเลือก”
“แต่ฉันไม'เลือก”
รอยยิ้มปรากฎที่ริมฝีปากเคลือบสีอ่อนนั้น
“ทำไม ทำไมคุณไม่ตั้งหลักสักที แทนที่จะ...ปล่อยไปอย่างนี้ เอาไหม...
คุณเอาลูกไว้ หาพ่อไม่ได้ผมรับเป็นพ่อเอง”
ปาณชีพหัวเราะเบา ๆ
“ขอบคุณมาก...ทัศ...ฉันรู้ว่าคุณหวังดีต่อฉัน แต่...บอกตามตรงว่า ฉัน ยังไม่อยากเริ่มด้น ฉันยังไม่พร้อม”
“ไม่พร้อม! คุณจะต้องพร้อมอะไรอีก”
หล่อนหลับตาลง ขนตาปลอมแผงหนาหลุบเข้าหากัน
“หัวใจมันยังไม่พร้อม...ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน...รู้แต่ว่าหัวใจมันยัง
ไม่พร้อม”
“ถามจริง ๆ...อย่าว่าเสียมารยาทเลย ใครเป็นพ่อของลูกคุณ”
“ไม่รู้...”
หล่อนถอนใจเหนื่อย ๆ
“อาจจะจีริน...หรือทสร”
ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาว “ทำไมคุณต้องไปยุ่งกับ...พวกนี้”
“เพราะฉันรักเขา”
หล่อนพูดง่ายๆ
“ฉันทนไม่ได้ หากรักใครแล้วไม่ได้นอนกับเขา”
ทัศลัยอึ้งให้กับคำตอบที่ตรงไปตรงมานั้น
“แสดงว่าคุณไม่เคยรักผมเลย!”
“รัก! ฉันรักคุณอย่างเพื่อนต่างหาก รักมากเสียด้วย มีอะไรฉันก็บอก
คุณหมดในขณะที่ไม่เคยบอกใครมากมายขนาดนี้ คุณรู้จักฉันมากกว่าคนที่ฉัน
นอนด้วยทุกคนอีกนะ...เท่านี้ยังไม่พอใจอีกหรือ”
เขาอึ้งไป...หล่อนฉลาดพูด...ฉลาดแจกแจงความรู้สึกของตัวเองทุกครั้ง
ปาณชีพประสานมือไว้บนตัก ตามองไปข้างหน้าแน่แน่ว
“แน่ใจหรือว่าเย็นพรุ่งนี้จะว่าง รับฉันกลับอพาร์ตเมนต์...หากไม่ว่างฉัน ให้คุณแม่ไปรับก็ได้”
“คุณแม่รู้หรือว่าคุณไปทำแท้ง”
“แม่เป็นอีกคนที่ฉันไม่เคยปิดบังอะไรเลย แม่เป็นคนแนะน่าหมอคนนี้ ให้ฉันเอง”
“ผม...ไม่เข้าใจ”
“แม่หัวใหม่ออก ตอนอยู่อเมริกาแม่เป็นคนแรกที่พาฉันไปทำแห้ง...ตอน
นั้นอายุซักสิบเจ็ดได้มั้ง”
ชายหนุ่มเงียบกริบ
“ต่อมาแม่ก็สอนให้ฉันใช้ยาคุมกำเนิด...เด็กอเมริกันก็เป็นอย่างนั้น ฉัน
โตขึ้นมาในสังคมที่ฟรี จะให้ฉันผิดแผกไปจากพวกเขาได้อย่างไร”
“แตนมัน...เมืองไทย”
“ฉันเหมือนไม้แก่ที่ดัดยาก เรื่องของเรื่องก็คือฉันไม่อยากดัดตัวเอง...ทำไม ฉันจะต้องทำอย่างนั้นด้วย มันเป็นอาชญากรรมอะไรหรือ หากฉันจะนอนกับ ผู้ชายทุกคนที่ฉันรัก...ฉันไม่ต้องการซ่อนเร้นความรู้สึกของตัวเอง และฉันก็จะ เป็นฉันอยู่อย่างนี้แหละ”
รถแล่นมาจอดกึกหน้าคลินิกแห่งนั้น “พรุ่งนี้เย็นผมจะมารับ”
“ขอบใจมากทัศ...”
ปาณชีพยิ้มน้อยๆ “ผมขอให้คุณโชคดี”
“ฉันโชคดีเสมอ!”
ร่างโปร่งนั้น ก้าวลงจากรถไปพลางทันมาโบกมือให้ ชายหนุ่มนั่งซึมอยู่ ครู่หนึ่ง จึงออกรถช้าๆ
เขากลับมาถึงสำนักงานของตัวเองในเวลาต่อมาซึ่งก็ได้รบรายงานจากเลขาฯ ว่ามีผู้มารอพบอยู่นานแล้ว “ใคร”
“คุณเอธัส วอง ค่ะ”
“อ้อ!”
เขาอุทานอย่างดีใจ รีบเป็ดประตูเข้าไปในห้องทำงาน บุรุษร่างสูงกำลัง
ยืนอยูรีมหน้าต่างกระจก มือทั้งสองข้างล้วงลงไปในกระเป้ากางเกง ตามองไป
เบื้องนอก
“นายธัส!”
เสียงเรียกทำให้ร่างนั้นทันขวับมาโดยเร็ว ใบหน้าขาวสะอาดปรากฎรอย
ยิ้มแจ่มใส
“ไง...นายทัศ!”
ทัศสัยตรงเข้าไปกอดไหล่อีกฝ่ายอย่างสนิทสนม
“ทำไมไม่บอกล่วงหน้า จะไดไปรับ”
“ฉันไม่อยากกวน จากแอร์พอร์ตก็นั่งแท็กซี่บึ่งมานี่..เป็นไง...สบายดีหรือ”
“เรื่อยๆ...นั่งก่อนสิ”
อีกฝ่ายทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตรงข้าม เอนหลังพิงพนักตามสบาย
“กิจการทางนี่เป็นไงบ้าง”
“ดี...แล้วนายล่ะ”
“เรื่อยๆ...ยุ่งเป็นบางพัก”
“สถาปนิกมือหนึ่งอย่างนาย ก็น่าจะเป็นอย่างนั่น แล้วนี่จะไปไหน...ฮ่องกง
อีกสิ”
“ใช่...จะไปฮ่องกง เลยแวะหานายลักสองสามวัน”
“มาดามเป็นไงบ้าง”
“สบายดี...เธอ1ไปเยี่ยมคุณแม่ที่ฮ่องกง ฉันจะไปธุระ แล้วแวะรับกลับมา
ด้วย”
“ทำทำจะมีลูกรึยัง”
“ยังเป็นปัญหา”
เอธัสหัวเราะหึๆ “แล้วนายล่ะ”
“ฉัน...”
ชายหนุ่มอึ้งไป ใบหน้าก้มตํ่าแล้วเงยขึ้นอย่างรวดเร็ว “กำลังคิดอยู่”
“หมายความว่ายังไง”
“เพียงแต่คิด...”
“ไม่อยากจริงจัง”
“อยากจริงจัง...แต่”
เอธัสเลิกคิ้วสูง “แต่”
ทัศลัยถอนใจยาว
“อาจต้องใช้เวลา...ฉันยังไม่อยากแน่ใจใน...คนที่ฉันรักนัก”
“เธอไม่ได้รักนาย”
“เธอบอกว่าเธอรัก...แต่...”
“แต่”
“เธอไม่ได้มีฉันคนเดียว”
เอธัสอึ่ง ช่วงไหล่เอนราบพิงพนัก ตาทอดมองไปไกล
“นัดเตอร์ฟลาย”
“ก็ทำนองนั้น...”
“แล้ว...คิดอย่างไรไปรัก”
“ความรักมันห้ามได้หรือแก มันเกิดชื่นมาแล้วเราก็ต้องยอมรับมัม ปฏิเสธ
มันก็ไม่ได้...เหมือนคนหิวจะบอกว่าไม่หิวได้อย่างไร”
อีกฝ่ายยักไหล่
“คนหิวอย่างไรก็ต้องเลือกกิน เฉพาะอย่างยิ่งคนมีเงินอย่างนาย จะเลือก
กินอะไรก็ได้”
“ไม่จริง...การเลือกก็ต้องเลือกสิ่งที่พอใจ ฉันได้พบสิ่งที่ฉันพอใจแล้ว...
จะไม่เลือกได้อย่างไร”
“ใคร”
ถามเพราะอยากรู้จริง ๆ
“แล้วจะแนะน่าให้รู้จัก เธอชื่อปาณชีพ เขียนคอลัมน์ และเป็นนางแบบ
สมัครเล่น”
“สวย”
“ไม่สวย...”
อีกฝ่ายพยักหน้าช้าๆ
“งั้นก็คงต้องมีดีอย่างอื่นอะไรที่จับนายไว้อยู่...เซ็กซ์กระมัง”
“ฉันยังไม่เคยนอนกับเธอ”
เขานิ่งงัน
“ไม่เคยนอน ก็ไหนว่าเป็นบัตเตอร์ฟลาย”
(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)
รีวิว (0)
