รักสองฝั่งฟ้า (ม.มธุการี)

เฟย์ กด ปุ่ม รีโมต คอนโทรล ใน มือ และ ภาพ บน จอ ทีวี ก็ เปลี่ยน ฉาก เรื่อย

ไป ไม่ มี ที่ สิ้นสุด ก่อน ที่ ฉาก เก่าๆ จะ หมุนเวียน กลับ มา อีก…ไม่ แน่ใจ ด้วย ซ้ำ ว่า

หล่อน กำลัง ค้น หา อะไร มี แต่ ข่าว ฆ่า กัน ตาย ที่ โน่น ที่ นี่ จาก สงคราม ทุก มุม โลก

ไป จนถึง เด็ก ฆ่า กัน ตาย ใน โรงเรียน ยิง กัน ตาย ใน สถานที่ ทำ งาน หรือแม้

กระทั่ง คนใน ครอบครัว มี การ เดินขบวน เรียกร้อง ควบคุม อัตรา การ ซื้อขาย

อาวุธ ใน ตลาด การ ค้า การ ควบคุม อาวุธ สงคราม ที่ ไม่ ได้ ใช้ ใน สงครามแต่ อย่าง

เดียว อีก ต่อ ไป แล้ว แต่ แพร่ ขยาย เข้าไป ทุก หน ทุกแห่ง...

ภาพ การ สัมภาษณ์ ดารา ดัง ใน รายการ ทอ ล์กโชว์ รอบ ดึก สะดุดตา จน

หล่อนต้อง นั่ง ฟัง…จำ ได้ ว่า นี่ คือ ดารา รุ่น ใหม่ ที่ เพิ่ง จะ โด่งดัง เปรี้ยง ป ร้าง มา ได้

ไม่ กี่ ปี นี่เอง ดารา คน ไทย ลูกครึ่ง อเมริกัน ที่ หนัง เรื่อง ล่า สุดกำลัง ทำ เงิน ใน

ตลาดโลก เวลา นี้ วาทิ เวสต์เ นอร์…

กด ปุ่ม ปรับ เสียง ให้ ดัง ขึ้น กว่า เดิม

“คุณ เริ่ม หนัง เรื่อง แรก จาก การ เป็น สตั๊นต์ แมน…ต่อ มา คุณ ได้ เล่น เป็น

ดารา นำ เรื่อง แรก ใน หนัง กังฟู คู่ กับ ดารา ฮ่องกง เอาเป็นว่า คุณ เกิด ที่ นั่น และ

ดัง เปรี้ยง ไป ทั่ว โลก ต่อ มา คุณ เขียน บท เอง สร้าง เอง กำกับ เอง คุณ สอน

วิชาการ แสดง ที่ มหาวิทยาลัย ใน แอล. เอ. มี เคล็ด ลับ อะไร บ้าง ไหม ที่ ทำให้ คุณ

ประสบ ความ สำเร็จ รวดเร็ว ขนาด นี้”

“คือ ผม จะ ไม่ ประนีประนอม ไม่ ว่า จะ กับ ใครหรือ อะไร ทั้งสิ้น และ ผม

ไม่ ต้องการ ให้ ใคร มา ประนีประนอม อะไร กับ ผม เหมือน กัน ถ้า เรา คิด ตรง กัน

เรา ร่วม งาน กัน ถ้า ไม่ ตรง กัน ก็ แยกย้าย หา คน อื่น ง่ายๆ แค่ นั้น”

เสียง คน ดู ตบมือ ให้ เขา เกรียวกราว เฟย์ อึ้ง ปรับ เสียง ให้ ดัง ยิ่ง ขึ้น ไป

อีก

“แบบ นี้ คง ทำ งาน ร่วม กับ คุณ ยาก เหมือน กัน นะ” คน สัมภาษณ์ หัวเราะ

“ผม ว่า ไม่ ยาก นะ ถ้า คน เรา ทุก คน ยึด คติ อัน นี้ ทุก อย่าง จะ ง่าย ที่สุด ทุก

ฝ่าย ได้ ใน สิ่ง ที่ ตัวเอง ต้องการ คุณ ได้ ใน สิ่ง ที่ คุณ ต้องการ ผม ได้ ใน สิ่ง ที่ ผม

ต้องการ อะไร จะ ง่าย ไป กว่า นี้”

“อะไร ที่ คุณ คิด ว่า ทำให้ คน เรา พยายาม อย่าง เหลือเกิน เรื่อง ประนีประนอม

กัน”

“ผม ว่าความ อ่อนแอ ความ หวาด กลัว กลัว ว่า ตัวเอง จะ โดดเดี่ยว หา

เพื่อน ไม่ ได้ เริ่มต้น จาก ครอบครัว เลย หนัก เข้า เป็นการ ยอม ตาม ยอม ลง ให้

ยอม ให้ ถูก กด พอ กดดัน กัน มากๆ มัน ก็ ไป ถึง จุด ระเบิด ของ มัน เอง ชนิด

ไม่ รู้ตัว ทาง ที่ ดี อย่า ให้ ไป ถึง จุด นั้น เลย จะ ดี กว่า”

“เริ่มต้น จาก ไม่ ยอม ประนีประนอม กัน”

“ต้อง เริ่ม ที่ นั่น”

“ผม อาจจะ ต้อง เริ่ม กับ เมีย ของ ผม ก่อน อื่น จาก นั้น ก็ ต่อ ด้วย เจ้านาย ที่

ทำ งาน คุณ คอย ตาม ข่าว เรื่อง ผม หย่า เมีย และ ถูก ไล่ ออก จาก งาน ให้ ดี คิด ว่า

คง จะ เร็วๆ นี้”

เสียง หัวเราะ ตบมือ ดัง มา จาก คน ดู สนั่น และ เฟย์ ก็ ปิด เสียง แค่ นั้น เห็น

แต่ ภาพ ดารา ขวัญใจ คน ทั้ง โลก ที่ กำลัง ลุก ขึ้น ยืน โบก ไม้ โบก มือ อย่าง สง่า งาม

ความ เข้ม คม ของ ใบหน้า กับ หุ่น นัก กล้าม คง จะ ทำให้ ดารา คน นี้ อยู่ ใน วงการ

ฮอล ลีวู้ด ไป ได้ ระยะ หนึ่ง แต่ คง จะ ไม่ นาน ถ้า เขา ไม่ ตัด ทัศนคติ ส่วนตัว เกี่ยว

กับ เรื่อง การ ประนีประนอม ออก ไป เสีย ก่อน…เพราะ ฮอล ลีวู้ด เป็น เรื่อง ของ การ

ประนีประนอม…หล่อน ทำ งาน เป็น นักข่าว มาก ว่า ห้า ปี ทำไม หล่อน จะ ไม่ รู้…

ไม่ แปลก ใจ ที่ เขา เลือก ที่ จะ เป็น นัก สร้าง หนัง อิสระ ที่ ไม่ ขึ้น กับ สตูดิโอ ใหญ่ๆ คน

อย่าง เขา จะ ร่วม งาน อะไร กับ ใคร ได้ นาน…เพราะ ถ้า ไม่ ดัง ก็ ดับ พรุ่งนี้ อาจจะ มี

ข่าว หย่า ร้าง และ ข่าว ฆ่า กัน ตาย มาก ขึ้น กว่า เดิม…

* * *

มี นัก ศึกษา มา ยืน รอ ขอ ลายเซ็น ตั้งแต่ เขา ยัง ไม่ จอด รถ…วา ทิ หอบ แฟ้ม

ลง จาก รถ เขา ช่าง ชิน กับ เรื่อง เหล่า นี้ จน ทุก อย่าง เป็น เรื่อง อัตโนมัติ ไม่ ว่า จะ ไป

ที่ไหน และ นี่ ก็ คือ ผล ตาม ติด มา ของ การ เป็น ดารา คง ไม่ มี วันที่ เขา จะ เป็น

อิสระ จาก สายตา ของ ผู้คน…

แต่ เขา ก็ รัก งาน ที่ เขา ทำ อยู่ รัก งานการ แสดง รัก ทุก อย่าง เกี่ยว กับ

วงการ ที่ สร้าง เขา ขึ้น มา เกลียด อย่าง เดียว คือ ชีวิต ที่ ไม่ เป็น ของ ตัวเอง อีก ต่อ

ไป แล้ว สิ่ง นั้น เริ่ม รบกวน จิตใจ เขา หนักหนา ยิ่ง ขึ้น ทุก วัน…

เดิน ผ่าน ห้อง โถง กว้าง และ นัก ศึกษา ก็ หลีก ทาง ให้ เป็น ขบวน นี่ แค่ สอน

อาทิตย์ ละ ครั้ง เขา เคย เรียน จบ ที่ นี่ เมื่อ หลาย ปี มา แล้ว เคย เดิน ผ่าน ห้อง โถง

นี้ เป็น ล้าน ครั้ง แต่ ก็ ไม่ เคย อึดอัด ใจ เหมือน เวลา นี้ อาจจะ ต้อง เลิก สอน แต่

เขา ก็ รัก การ สอน หรือ ว่า แท้จริง แล้ว มัน อาจจะ ถึง เวลา ที่ เขา จะ ต้อง มา ถาม

หาความ ต้องการ อย่าง แท้จริง ของ ตัวเอง กัน เสียที เพราะ การ ประนีประนอม

กับ อีก ภาค หนึ่ง ของ ตัวเอง มัน ก็ ไม่ ใช่ วิสัย ของ เขา มา แต่ ไหน แต่ ไร เช่น กัน…

ห้อง เลกเชอร์ เล็กๆ มี นัก ศึกษา แค่ ยี่สิบ กว่า คน ทุก คน นั่ง ประจำ ที่ เรียบ

ร้อย เมื่อ เขา เดิน เข้าไป…วา ทิวา ง แฟ้ม ลง บน โต๊ะ มอง กวาด ไป ทุก ดวง หน้าที่

มอง มา ทาง เขา เขม็ง มี รอย ยิ้ม และ ความ ชื่นชม ใน แวว ตา เด็ก ที่ อาจจะ อายุ อ่อน

กว่า เขา เป็น สิบ ปี…

เสียง เปรี้ยง ดัง สนั่น จน ทุก คน ที่ นั่น ผวา สุด ตัว รวม ทั้ง ตัว เขา เอง จาก

นั้น ก็ มีเสียง ปืน ดัง รัว ตาม มา อีก ไม่ ต่าง อะไร กับ ยาม อยู่ ใน วาระ สงคราม มัน เป็น

นาที ที่ ทุก คน เหมือน จะ รู้ เช่น กัน ว่า กำลัง เกิด อะไร ขึ้น ที่ นี่…มัน เกิด ขึ้น อีก แล้ว จน

แทบ จะ เป็น กิจวัตร ประจำ วัน ของ แต่ละ คน…ภัย มืด จาก ความ บ้า ที่ หา สาเหตุ กัน

ไม่ พบ และ ชีวิต บริสุทธิ์ ก็ แขวน เอา ไว้ กับ การ ตัดสินใจ ใน ชั่ว ขณะ นั้น เพื่อ ช่วย

ตัวเอง…

ทุก คน กรู ไป รวม กัน ที่ หน้าต่าง เมื่อ เสียง ปืน ดัง ใกล้ เข้า มา ทุก ขณะ บาง

คน เปิด หน้าต่าง และ ช่วย กัน ปีน ป่าย ออก ไป เสียง หวีด ร้อง โกลาหล ดัง ไป ทั่ว

บริเวณ ประตู ห้อง เรียน ถูก กระแทก ให้ เปิด จาก ภายนอก และ วา ทิ ก็ ปราด

เข้าไป ดัน เอา ไว้ ด้วย เรี่ยวแรง ทั้งหมด ที่ เขา มี อยู่ เสียง ปืน ดัง รัว ขึ้น อีก และ เขา

ก็ เจ็บ แปลบ ที่ หัวไหล่ จน เซ ถลา ประตู ถูก ผลัก เข้า มา และ ร่าง สูง ผอม ใน เสื้อ

ผ้า ชุด ทหาร ก็ ก้าว เข้า มา ยิง กราด ไป ที่ หน้าต่าง ที่ นัก ศึกษา บาง คน กำลัง ห้อยโหน

ตัวเอง ลง ไป วา ทิป ราด เข้า แย่ง ปืน และ ร่าง นั้น ก็ เสียหลัก ล้ม ลง เขา โถม เข้า

กระชาก มีด ที่ เข็มขัด อีก ฝ่าย และ แทง อย่าง ไม่ นับ ก่อน ที่ จะ ถูก อีก ฝ่าย ถีบ ออก

ไป ติด ข้าง ฝา มีด ใน มือ ถูก ยิง กระเด็น ออก ไป อย่าง แม่นยำ แล้ว ทุก สิ่ง ใน ห้อง

ก็ นิ่ง สนิท เพียง แค่ นั้น มี แค่ เขา กับ ผู้ จู่โจม ใน ชุด ทหาร ที่นั่ง พิง ผนัง ห้อง ปืน ใน

มือ ของ อีก ฝ่าย จ้อง ตรง มา ที่ เขา แน่วแน่ ไม่ ต่าง อะไร กับ ดวงตา ขุ่น ขวาง บ้าเลือด

ของ อีก ฝ่าย ที่ เหมือน พร้อม จะ ปลิด ชีวิต ของ เขา ได้ ทุกเมื่อ…

วา ทิ เอี้ยว มอง เลือด ที่ ชุ่มโชก หัวไหล่ ข้าง หนึ่ง ของ ตัวเอง เลือด ยัง ไหล

ปริ่ม และ เขา ก็ กด แผล เอา ไว้ ด้วย มือ ข้าง หนึ่ง กลิ่น เลือด สด ชวน ให้ วิงเวียน

เสียง ไซเรน ดัง กระหึ่ม จาก ภายนอก ตาม ติด มา ด้วย เสียง เฮลิคอปเตอร์ ที่ เวียน วน

เกิด อะไร ขึ้น ที่ นี่ ไม่ ใช่ ความ ฝัน และ ไม่ ใช่ การ ถ่าย ทำ ภาพยนตร์ ที่ เขา เคย ชิน

กับ มัน นี่ คือ ความ จริง…

เสียง กริ่ง โทรศัพท์ มือ ถือ ดัง ขึ้น และ เขา ก็ ล้วง มือ หยิบ มัน ออก มา ทำ

ท่า จะ กด ปุ่ม รับ และ เสียง ผู้ จู่โจม ก็ ขู่ สำทับ

“วาง ลง ไอ ยัง ไม่ ได้ บอก ให้ ยู รับ สาย”

วา ทิ ชะงัก มอง หน้า อีก ฝ่าย แวบ หนึ่ง แต่ ก็ กด ปุ่ม รับ โทรศัพท์ อย่าง ไม่

ใส่ใจ

“ฮัล โหล…”

เสียง เจ้าหน้าที่ ดัง มา ตาม สาย ดัง พอ ที่ อีก ฝ่าย จะ ได้ยิน

“ไอ บอก ให้ วาง ลง ยัง ไง” เสียง สั่ง เข้ม กว่า เดิม ปืน กระชับ ขึ้น สูง วา ทิ

ม อ งอ ย่าง ไม่ สนใจ ยัง พูด ต่อ ไป ตาม สาย

“ไม่ มี เด็ก ที่ นี่ มี แค่ ผม กับ…กับ…” มอง สำรวจ ผู้ ที่นั่ง เบื้องหน้า มอง

อก เสื้อ ของ อีก ฝ่าย ที่ ชุ่ม เลือด ไม่ ต่าง อะไร กับ เขา “ผม บาดเจ็บ เขา บาดเจ็บ…”

คราว นี้ วา ทิ เหลียว มอง หน้า ผู้ จู่โจม และ ถาม ออก ไป

“ตำรวจ อยาก รู้ ว่า ยู ต้องการ อะไร…”

“ไอ ไม่ ได้ ต้องการ อะไร ทั้งนั้น และ ไอ ก็ ไม่ ต้องการ ที่ จะ ประนีประนอม

กับ ใคร”

วา ทิ ชะงัก งัน มอง หน้า อีก ฝ่าย นิ่ง ไป อึดใจ ตา ขุ่น เข้ม แรง กล้า หน้า

ผอม เสี้ยม ดู เหี้ยมเกรียม เหมือน มา จาก ขุม นรก ก็ ไม่ ปาน

เขา บอก เจ้าหน้าที่ ไป ตาม สาย

“เขา ไม่ ต้องการ อะไร ไม่ มี การ ประนีประนอม ผม ปลอดภัย ขอ เวลา

เจรจา…”

วา ทิ ปิด โทรศัพท์ แค่ นั้น และ ผู้ ที่นั่ง อยู่ เบื้องหน้า ก็ ถาม เขา แผ่ว เบา กว่า

เดิม

“ยัง คิด อยู่ อีก หรือ ว่า ไอ ต้องการ จะ เจรจา อะไร กับ ยู… ประนีประนอม?”

เสียง หัวเราะ ที่ ตาม ติด มา บอก ความ ขัน “รึ ว่า ตอน นี้ มัน เกิด จำเป็น สำหรับ ยู แล้ว

เรื่อง ที่ จะ ประนีประนอม กับ ความ ตาย ลืม คำ พูด ตัวเอง ง่ายดาย เหลือเกิน นะ บิ๊ก

สตาร์”

“ฟัง นะ” วา ทิ เอ่ย เนิบนาบ ตา มอง ที่ อก เสื้อ ของ อีก ฝ่าย ที่ ชุ่ม เลือด เสื้อ

สี ดำ ทำให้ เห็น ไม่ ถนัด แต่ เขา ก็ พอ จะ รู้ ถึง ปริมาณ เลือด ที่ เพิ่ม ขึ้น บริเวณ นั้น

“ยู กำลัง บาดเจ็บ มาก และ อาจจะ มาก กว่า ไอ เพื่อ ชีวิต ของ ยู เอง มาก กว่า”

“แล้ว ถ้า เกิด ไอ ไม่ ต้องการ ที่ จะ ประนีประนอม กับ ชีวิต ของ ไอ เอง ม็อต โต

ของ ไอ กับ ยู มัน คง ไม่ ต่าง อะไร กัน นั่นแหละ” นั่น คือ คำ ตอบ กลับ ที่ ไม่ ส่อ ว่า จะ

สะทกสะท้าน

“พนัน ได้ ว่า อายุ ของ ยู ไม่ เกิน ยี่สิบ…ชีวิต ยัง มี ความ หมาย…” วา ทิ ทอด

เสียง อ่อน

“ชีวิต อาจจะ ยัง มี ความ หมาย สำหรับ ยู แต่ มัน ไม่ มี ความ หมาย สำหรับไอ

แล้ว”

วา ทิม อง หมวก ที่ อีก ฝ่าย สวม ใส่ มอง เสื้อ ด้าน ใน นอกเหนือ ไป จาก แจ็กเก็ต

“มา รี น? อาชีพ ที่ ต่อสู้ กับ ศัตรู ภายนอก นาย มัน มา ผิด ที่ แล้ว มั้ง มา รี น…”

“คง ไม่ ผิด เพราะ ไอ รู้ ว่า ยู สอน ที่ นี่”

คราว นี้ วา ทิ นิ่ง งัน จาก คำ พูด ของ อีก ฝ่าย นิ่ง งัน เพราะ คาด ไม่ ถึง

“ใช่ ไอ ต้องการ ที่ จะ มา เจอ กับ ยู นั่นแหละ เพราะ ยู มัน ก็ คือ ไอดอล ของ

ไอ มา นาน แล้ว…ไอ ดู หนัง ของ ยู ทุก เรื่อง นะ บิ๊ก สตาร์” รอย ยิ้ม ใน ดวงตา ของ อีก

ฝ่าย ขบขัน กึ่ง ขมขื่น ชนิด ที่ ยาก จะ แยกแยะ ไอดอล…เขา คือ ไอดอล ของ เจ้า

คน นี้…

“เพราะ ไอ เริ่ม เห็น ด้วย กับ ยู ทุก อย่าง…” คำ พูด ที่ ตาม ติด มา ไม่ กระด้าง

เหมือน เดิม “ชีวิต ไอ มี แต่ การ ประนีประนอม เรื่อย มา…มัน ถึง ได้ มา ถึง จุด นี้…

แต่ ก็ ไม่ อีก ต่อ ไป แล้ว ชีวิต มัน ไม่ มี อะไร เหลือ อยู่ อีก…ไม่ มี ความ หมาย ไม่ มี

ความ หวัง”

“ฟัง ให้ ดี นะ…ชีวิต ยัง มี ความ หวัง ไอ จะ ช่วย ยู จะ ช่วย ทุก อย่าง ยูต้องการ

ความ ช่วยเหลือ…” วา ทิ เน้น ทุก คำ พูด

“มัน สาย ไป บิ๊ก สตาร์ แต่ ไอ ดีใจ ที่มา พบ ยู ที่ นี่ แม้ จะ ใน สภาพ นี้”

วา ทิ เงียบ มอง อก เสื้อ ของ อีก ฝ่าย ที่ ชุ่ม เลือด มาก กว่า เดิม ดวง หน้า ขาว

เริ่ม หมอง และ ดวงตา ก็ เริ่ม ไร้ แวว เลือด ออก มาก เกินไป นั่นเอง…ถ้า เขา ช้า ไป

กว่า นี้…ชีวิต อีก ฝ่าย กำลัง แขวน อยู่ บน เส้นด้าย ที่ เปราะ บาง ที่สุด…

เสียง เฮลิคอปเตอร์ ยัง ดัง เวียน วน เช่น เดียว กับ เสียง ไซเรน จาก ภายนอก

เขา ต้องการ ความ ช่วยเหลือ จาก ทุก ฝ่าย ก่อน ที่ มัน จะ สาย เกินไป

เอื้อม มือ ไป หยิบ โทรศัพท์ แต่ อีก ฝ่าย กระชับ ปืน ขึ้น สูง แม้ มือ ที่ ถือ ปืน

จะ เริ่ม สั่น ระริก

“ยู กำลัง ต้องการ ความ ช่วยเหลือ นะ” วา ทิ ว่า

“อย่า ลืม คำ พูด ของ ตัวเอง เสีย สิ บิ๊ก สตาร์ จะ ไม่ มี การ ประนีประนอม อะไร

กับ ใคร ไป ให้ มัน ตลอด ก็ แค่ นั้น…ก็ แค่ นั้น…”

เสียง นั้น แผ่ว เบา กว่า เดิม มือ สั่น แทบ ไม่ มี แรง จับ ปืน…

อย่าง รวดเร็ว ที่ วา ทิ ฉวย โอกาส นั้น ปราด เข้า ประชิด ตัว อีก ฝ่าย และ แย่ง ปืน

เอา ไว้ รวดเร็ว จน ร่าง นั้น เสียหลัก แทบ ไม่ มี การ ต่อสู้ ต้านทาน อะไร อีก แล้ว

เพราะ ร่าง ทั้ง ร่าง ฟุบ นิ่ง กับ พื้น อย่าง สิ้น เรี่ยวแรง…

* * *

กระเช้า ดอกไม้ เต็ม ห้อง เมื่อ วา ทิ ลืมตา ตื่น ขึ้น มา อีก ครั้ง เพราะ ความ ปวด

รุนแรง ที่ หัวไหล่ ยา คง สร่าง ฤทธิ์…เขา มอง สายน้ำ เกลือ มอง ถุง เลือด ที่ ห้อย

ระโยงระยาง รอบ เตียง โรง พยาบาล ชั้น หนึ่ง ที่ เขา ถูก นำ เข้า มา ไม่ ได้ บาดเจ็บ มาก

ขนาด จดจำ อะไร ไม่ ได้ เลย ทุก สิ่ง ทุก อย่าง ยัง กระจ่าง ชัด ใน ความ ทรง จำ ตั้งแต่

ต้น จน ปลาย…

เกิด อะไร ขึ้น กับ ทหาร หนุ่ม คน นั้น…จำ ได้ ว่า พยาบาล มา รับ ตัว ไป ไม่ มี

สติสัมปชัญญะ อะไร แล้ว ใน ตอน นั้น เขา ยัง อยู่ ใน ภาวะ ที่ ตอบ คำ ถาม เจ้าหน้าที่

ได้ บ้าง เหตุ ร้าย ที่ เกิด ขึ้น อีก และ อีก แทบ จะ ทุก หน ทุกแห่ง อย่าง ไม่ มี สัญญาณ

ระวัง ภัย…

ประตู ห้อง ถูก ผลัก เข้า มา ร่าง สูง ที่ หอบ กระเช้า ดอกไม้ คุ้น สายตา เสรี

คือ เพื่อน สนิท และ เป็น ผู้จัดการ ประจำ ตัวตั้ง แต่ ระยะ เริ่ม งาน ด้วย กัน ที่ เมือง

ไทย

“เป็น ไง มั่ง” ทักทาย ขณะ วาง กระเช้า รวม ไว้ กับ ดอกไม้ ที่ กอง พะเนิน บน

โต๊ะ หัว เตียง “นาย หลับ ข้าม วัน ข้าม คืน นักข่าว รอ สัมภาษณ์ เต็ม ไป หมด ข้าง

นอก”

“ทหาร คน นั้น เป็น ไง มั่ง” วา ทิ ถาม ออก ไป และ เสรี ก็ มอง หน้า

“ยัง จะ ไป สนใจ มัน อีก หรือ ป่านนี้ คง ตายห่า ไป แล้ว มั้ง ใน ห้อง ไอซียู…

คน บ้า แบบ นั้น ไม่ สมควร มี ชีวิต อยู่ หรอก อีกอย่าง มัน กะ จะ เข้าไป ตาย ที่ นั่น แล้ว

แต่ ก่อน ตาย ขอ ลาก เอา คน บริสุทธิ์ ตาม ไป เป็นเพื่อน ด้วย รู้ มั้ย มัน ฆ่า คนตาย

ไปเท่า ไหร่ นัก ศึกษา ตาย ไป สิบ พ่อ แม่ บุญธรรม ตาย ใน บ้าน ที่ มัน เผา ก่อน ไป

มหาวิทยาลัย นี่ ยัง มี คน บาดเจ็บ สาหัส อีก นับ ไม่ ถ้วน นะ ใน โรง พยาบาล ที่ นี่

รวม ทั้ง ตัว นาย ด้วย”

วา ทิ หลับตา นิ่ง สนิท ทุก คำ พูด ของ เสรี ผ่าน วับ ไป มา ใน สมอง แทบ จะ

มอง เห็น ภาพ ไป เสีย ทุก ฉาก ทุก ตอน…

“ก็ บอก แล้ว ว่า ไอ้ นี่ มัน บ้า ไป แล้ว…” เสรี ยัง พูด ต่อ “นึก ว่า มัน ยัง อยู่ ใน

สงคราม ที่ อิรัก รึ ไง วะ มัน ใช้ อาวุธ สงคราม ยิง ถล่ม มา ตลอด ทาง ยัง กะ ว่า ทุก คน

เป็น ศัตรู ของ มัน แล้ว ยัง งี้ จะ ไม่ เรียก ว่า บ้า ทหาร มัน ปล่อย คน แบบ นี้ ออก มา

ได้ ยัง ไง กัน อยู่ ใน สงคราม ละ ก็ดี นี่ มี ข่าว หมอ กำลัง ให้ ความ ช่วยเหลือ จน สุด

ความ สามารถ คน ห่า พรรค์นั้น ไป ช่วย อะไร มัน น่า จะ ปล่อย ให้ มัน ตาย เ อ้า…

ถ้า อยาก จะ ดู ข่าว เดี๋ยว จะ เปิด ให้ ดู ไม่ รู้ ไป ถึง ไหน แล้ว”

เสรี หยิบ เครื่อง รีโมต ไป เปิด ทีวี ใน ห้อง เสียง รายงาน ข่าว จาก ทีวี ออก มา

ก่อน ที่ จะ ทัน เห็น ภาพ เสีย อีก มัน เป็น เสียง ของ นักข่าว หญิง ที่ ยัง รายงาน ข่าว

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)