หนึ่งชีวิต หนึ่งความรัก (วราภา)
ประหยัด: 240.00 บาท ( 75.00% )
เนื้อหาบางส่วน
“กังสดาล ตื่น เถอะ ตื่น ได้ แล้ว”
นาย แพทย์ รอย วิน โน้ม ตัว ไป ใกล้ ร่าง หญิง สาว ที่นอน หลับ สนิท บน เก้าอี้-
ยาว บุ หนัง นุ่ม ที่ เขา ใช้ รักษา คนไข้ เป็น ประจำ แต่ กังสดาล ไม่ ใช่ คนไข้ ของ เขา
หล่อน เป็นเพื่อน รุ่น น้อง ที่ เติบโต ด้วย กัน มา ใน มูลนิธิ คุณ พ่อ เรย์ เฟอ นาน เดซ
เขา และ หล่อน มี พี่น้อง มากมาย ส่วน มาก เป็น เด็ก กำพร้า ที่ คุณ พ่อ เรย์ เก็บ มา
อุปถัมภ์ และ ส่งเสีย ให้ ได้ รับ การ ศึกษา มาก เท่า ที่ ความรู้ ความ สามารถ ของ เด็ก
เหล่า นั้น จะ รับ ได้ ไม่ มี ใคร รู้ ประวัติ ของ กันและกัน หรือ ไม่ ก็ ไม่ มี ใคร สนใจ อยาก
เรียนรู้ เพราะ ทุก คน เติบโต ด้วย ความรู้สึก ประหนึ่ง ว่า เป็น ครอบครัว เดียวกัน
มูลนิธิ เรย์ เฟอ นาน เดซ เติบโต ยิ่ง ใหญ่ ตาม จำนวน ปี เด็กๆ ที่ เติบโต เรียน
จบ บาง คน ออก ไป ประกอบ วิชาชีพ ตาม ถนัด บาง คน เป็น เจ้าของ กิจการ ใหญ่ มี
ครอบครัว ของ ตัวเอง บาง คน ไป เป็น ทหาร รับ ใช้ ชาติ หรือ นักการเมือง แต่ ทุก คน
ก็ ไม่ ลืม ที่ จะ กลับ มา เยี่ยม ‘บ้าน’ ช่วยเหลือ เด็ก รุ่น หลัง ต่อ ไป จนกระทั่ง มูลนิธิ
เรย์ กลาย เป็น เมือง น้อยๆ บน ที่ดิน สาม ร้อย ไร่ มี ครบ ทั้ง โรงเรียน มหาวิทยาลัย
และ โรง พยาบาล ทุก สิ่ง ทุก อย่าง เจริญ ขึ้น ใน ขณะ ที่ สุขภาพ ของ คุณ พ่อ เรย์ วัย
แปด สิบ หก ปี ทรุดโทรม ลง
“กังสดาล” เขา เรียก ดัง ขึ้น เล็กน้อย คราว นี้ มีเสียง อื้อ อ้า ตอบ รับ พร้อม
กับ ร่าง ใต้ แพร เพลาะ สี จำปา เริ่ม ขยับเขยื้อน แล้ว เขา ก็ได้ ยิน เสียง ต่อว่า
“กำลัง หลับ สบาย ปลุก ทำไม ไม่ รู้”
เขา ถอย ห่าง จาก เตียง น้ำเสียง นั้น แจ่มใส ผิด กับ ขา มา เป็น คน ละ คน
‘หมอ ช่วย ที ฉัน ปวด หัว อีก แล้ว ปวด มาก เลย เหมือน หัว จะ ระเบิด
ยัง ไง ยัง งั้น’
อาการ ‘ปวด หัว’ คือ โรคประจำตัว ของ กังสดาล เมื่อ ยัง เป็น เด็ก หล่อน
เคย นั่ง ร้องไห้ ที่ ข้าง บันได จน เขา ต้อง เข้าไป ปลอบ และ เมื่อ เป็น บ่อย ขึ้น ก็ มี คนนำ
เรื่อง ไป บอก คุณ พ่อ เรย์ คุณ พ่อ เรย์ พา กังสดาล เข้า โรง พยาบาล ที่ กรุงเทพฯ ตรวจ
สมอง และ ร่างกาย ทุก อย่าง แต่ ไม่ พบ ความ ผิด ปกติ เวลา นั้น เขา ย้าย เข้า กรุงเทพฯ
เตรียมตัว เป็น นัก ศึกษา แพทย์ รอย วิน ไม่ ได้ พบ หรือ ได้ ข่าวคราว ของ หล่อน อีก
เลย จน เรียน จบ และ กลับ มา เป็น นาย แพทย์ ประจำ โรง พยาบาล ของ มูลนิธิ ในขณะ
ที่ กังสดาล ขึ้น มหาวิทยาลัย ปี สี่
หญิง สาว กระโดด ลง จาก เตียง ด้วย ใบหน้า สดใส แล้ว ลงมือ พับ ผ้า ห่ม
แพร เพลาะ วาง บน เตียง ให้ อย่าง เรียบร้อย
“แปลก นะ หมอ ฉัน ปวด หัว ที ไร มา นอน ห้อง นี้ ได้ หลับ สัก ตื่น ก็ สบาย หาย
ปวด หัว เป็น ปลิด ทิ้ง ยา เย อ ก็ ไม่ ได้ กิน หมอ ทำ ยัง ไง น่ะ”
เขา หัวเราะ ดีใจ ที่ เห็น หล่อน สดชื่น จน ใบหน้า งาม กระจ่าง ไม่ มี เค้า ของ
คน ที่ วิ่ง หัวซุกหัวซุน มา ให้ เขา ช่วย รอย วิน รักษา หล่อน เหมือน คนไข้ ทั่วไป แต่
เมื่อ หล่อน ไม่ ดี ขึ้น เขา ก็ ลอง วิธี สุดท้าย ด้วย การ ริน น้ำ สะอาด ให้ ดื่ม พา ไป นอน
ที่ เตียง วางมือ บน หน้าผาก อย่าง ปลอบโยน พร้อม กับ มอง สบตา หล่อน
‘หลับ เสีย นะ ไม่ ต้อง คิด อะไร หลับ ให้ สบาย’
หล่อน มอง ตอบ เขา อย่าง ไว้ วางใจ พยัก หน้า รับ ฝ่า มือ อบอุ่น ที่ อยู่ เหนือ
หน้าผาก ราวกับ จะ ปัดเป่า ให้ ความ ร้าว ระบม ค่อย สลาย ลง กังสดาล ไม่ มี โอกาส
รู้ เลย ว่า รอย วิน กำลัง ใช้ พลังจิต ของ เขา ช่วยเหลือ หล่อน
‘กังสดาล บอก ได้ ไหม ว่า มี สิ่ง ใด รบกวน คุณ อะไร ที่ ทำให้ คุณ กังวล และ
คิด ไม่ ตก จน ต้อง ปวด หัว มากมาย อย่าง นี้ เล่า ให้ ผม ฟัง เถิด กังสดาล ระบาย
มัน ออก มา แล้ว คุณ จะ สบาย ขึ้น’
เขา บันทึก ไว้ ใน สมุด ว่า หล่อน มี ท่าทาง เหมือน จะ ขัดขืน ใน ตอน แรก
ส่าย ศีรษะ ไป มา เปลือกตา ปิด สนิท และ น้ำตา ไหล เป็น สาย กังสดาล เอาแต่
สะอึกสะอื้น จนกระทั่ง ตื่น หล่อน ไม่ ได้ เล่า อะไร แต่ มี อาการ ดี ขึ้น
นาย แพทย์ รอย วิน ลอง อีก เป็น ครั้ง ที่ สอง คราว นี้ กังสดาล เป็น ฝ่าย ขอ
ดื่ม น้ำ และ ไป นอน ที่ เตียง เมื่อ เขา เดิน มา ใกล้ หล่อน ก็ จับ มือ เขา วาง ไว้ ที่
หน้าผาก
‘พี่ ชาย ช่วย กังสดาล ด้วย’
เขา มอง หล่อน อย่าง อ่อนโยน ไม่ เกี่ยงงอน แม้ หล่อน จะ ให้ เขา เป็นได้
เพียง ‘พี่ ชาย’
‘มืด เหลือเกิน หนาว ด้วย ทำไม เขา ต้อง ขัง ฉัน ไว้ ใน นี้ มัน น่า กลัว ฉัน
ได้ยิน เสียง หัวเราะ เหมือนกับ ว่า ฉัน ไม่ ได้ อยู่ คน เดียว แต่ ทำไม ฉัน ไม่ เห็น ใคร
เลย เขา จะ ปล่อย ให้ ฉัน ตาย ใน นี้ งั้น หรือ ไม่…ฉัน ไม่ อยาก อยู่ แต่ ฉัน จะ หนี
ไป ได้ อย่างไร ฉัน จะ หนี อย่างไร’
ครั้ง แรก ที่ ได้ ฟัง รอย วิน นั่ง ตะลึง กังสดาล พูด ได้ เป็น ฉากๆ ระบาย
ความ หวาด กลัว ที่ อยู่ ลึก กว่า ใจ เพราะ มัน ซ่อน อยู่ ใน ภวังค์
รอย วิน เคย นั่ง คิด อย่าง เอาเป็นเอาตาย ว่า เหตุ ใด เขา จึง ได้ยิน เรื่อง นั้น ซ้ำๆ
ซากๆ ทุก ครั้ง ที่ กังสดาล ปวด ศีรษะ จน แทบ ควบคุม ไม่ ได้ และ หลังจาก หล่อน
ได้ นอน หลับตา ระบาย ความ หวาด กลัว ออก มา แล้ว หล่อน ก็ ตื่น ขึ้น มา อย่าง
สดใส ไร้ ความ กังวล ร่าเริง เหมือน เด็ก สาว ใน วัย เดียวกัน ทั่วไป
เขา บันทึก ทุก สิ่ง ทุก อย่าง ไว้ ใน สมุด เพื่อ จะ ได้ ทบทวน หา สาเหตุ และ
บาง ครั้ง คิด แม้กระทั่ง ว่า จะ เข้าไป ปรึกษา คุณ พ่อ เรย์ เพราะ ท่าน อาจ เป็น ผู้ เดียว
ที่ รู้ความ เป็น มา ของ เด็ก กำพร้า เหล่า นี้ รวม ทั้ง ตัว เขา ด้วย แต่ เมื่อ ไป ถึง ตึกอิฐ-
แดง ที่ สร้าง โดดเดี่ยว ไกล ออก ไป จาก อาคาร หลาย หลัง อร ณา ซึ่ง เป็น ทั้ง พยาบาล
และ แม่บ้าน ที่ ดูแล คุณ พ่อ เรย์ บอก เขา ว่า
‘เยี่ยม น่ะ เยี่ยม ได้ แต่ อย่า เพิ่ง รบกวน ถามไถ่ อะไร คุณ พ่อ เลย เพราะ
หลังจาก ผ่า สมอง แล้ว อาการ คุณ พ่อ ก็ ทรงๆ ทรุดๆ ท่าน เงียบ กว่า เดิม นั่ง
เฉยๆ หมอ เควิน ไม่ อยาก ให้ ใคร กวน หมอ มา เพราะ เรื่อง เด็ก ผู้หญิง คน นั้น
ใช่ ไหม’
‘ก็ ไม่เชิง หรอก ครับ แวะ มา เยี่ยม เพราะ ไม่ ได้ มา หา คุณ พ่อ นาน แล้ว งาน
โรง พยาบาล ยุ่ง ทั้ง วัน’
‘ไหนๆ ก็ มา แล้ว แวะ ขึ้น ไป หา ท่าน สัก หน่อย ท่าน คง ดีใจ ที่ ได้ พบ หมอ’
‘ท่าน ไม่ ได้ พัก หรือ ครับ’
‘ยัง เพราะ เพิ่ง รับ อาหาร ไป เมื่อ ครึ่ง ชั่วโมง ที่ แล้ว ขึ้น ไป เถิด หมอ เควิน
ก็ อยู่’
‘ขอบคุณ ครับ’
ตึก อิฐ แดง ของ คุณ พ่อ เรย์ กว้างขวาง แต่ สงบ เงียบ ชั้น ล่าง แบ่งแยก เป็น
ห้อง รับแขก ห้อง ประชุม ครัว และ ที่ พัก คน งาน อยู่ ด้าน หลัง ชั้น บน จัด เป็น
ห้อง นั่งเล่น ห้อง รับรอง ไป รเวท และ ห้อง นอน สำหรับ คุณ พ่อ เรย์ และ คน รู้จัก
ที่มา พัก รอย วิน เดิน ขึ้น ชั้น บน ผ่าน ห้อง ต่างๆ ไป จน สุด ปีก ซ้าย ของ ตึก ประตู
ห้อง คุณ พ่อ เรย์ เปิด กว้าง ทั้ง สอง บาน ชาย หนุ่ม ได้ยิน เสียง สนทนา เบาๆ ดัง มา
จาก ใน ห้อง นาย แพทย์ เควิน ซึ่ง ประจำ อยู่ สหรัฐอเมริกา แต่ บิน มา ทำ ผ่า ตัด ให้
คุณ พ่อ บาง ครั้ง ก็ บิน กลับ มา เยี่ยมเยือน และ พัก อยู่ ใน ช่วง สั้นๆ รอย วิน รู้จัก
นาย แพทย์ เควิน ดี เมื่อ เขา ไป ศึกษา ต่อ ที่ อเมริกา อยู่ สอง ปี ดังนั้นเขา จึง ไม่ ลังเล
ที่ จะ ยกมือ เคาะ ประตู เบาๆ นาย แพทย์ เควิน เป็น คน หัน มา เห็น ก่อน เขา พูด
ภาษา ไทย ได้ พอ สมควร
‘รอย วิน กำลัง พูด ถึง คุณ อยู่ ทีเดียว’
คุณ พ่อ เรย์ นั่ง เก้าอี้ รถ เข็น หลัง ผ่า ตัด แล้ว ท่าน ซูบ ผอม ลง มาก ใบหน้า
แม้ จะ ยิ้ม อย่าง ใจดี แต่ ก็ ดู อิดโรย
‘สบาย ดี หรือ ฉัน ไม่ พบ เธอ เสีย นาน’
‘บางที เลิก งาน แล้ว ผม แวะ มา แต่ คุณ แม่บ้าน บอก คุณ พ่อ หลับ แล้ว’
‘ก็ ยัง พูด กับ หมอ เควิ นอ ยู่ นี่ ว่า ทำไม ง่วง บ่อย หลับ ได้ หลับ ดี หรือ เป็น
เพราะ ฉัน หมด ห่วง ทุก สิ่ง ทุก อย่าง ก็ ไม่ รู้’
‘น่า อยู่ หรอก เพราะ ทุก อย่าง เข้ารูป เข้า รอย ดี หมด แล้ว ไม่ ใช่ หรือ คุณ พ่อ
ทำ งาน มา ตั้งแต่ หนุ่ม จน แก่ ตอน นี้ ถึง เวลา พัก เสียที ให้ เด็กๆ เขา สาน ต่อ กัน
ไป’
รอย วิน ลาก เก้าอี้ มา นั่ง รวม กลุ่ม มอง หน้า คุณ พ่อ เรย์ อย่าง พิจารณา แล้ว
พูด ว่า
‘ผม อยาก ตรวจ คุณ พ่อ ให้ ละเอียด อีก ครั้ง ดูเหมือน ว่า ระยะ นี้ น้ำหนัก
คุณพ่อลด ลง มาก’
‘พวก เธอ ไม่ ใช่ หรือ ที่ บอก เสมอ ว่า ผอม ดี กว่า อ้วน’
‘เมื่อ ก่อน คุณ พ่อ เดินทาง บ่อย ผอม เพราะ ตรากตรำ ก็ ว่า ไป อย่าง แต่
คุณ พ่อ ไม่ ได้ เดินทาง มา หลาย ปี แล้ว พักผ่อน เต็มที่ แต่ ก็ ยัง ไม่ อ้วน ขึ้น หรือ
หมอ ว่า อย่างไร ครับ’
รอย วิน หัน ไป ถาม ความเห็น นาย แพทย์ เควิน ฝ่าย นั้น พยัก หน้า
‘ดี เหมือน กัน มา เยี่ยม คุณ พ่อ คราว นี้ ผิดหูผิดตา ไป มาก แม่บ้าน ก็ บ่น
ว่า ทาน น้อย ลง’
‘เธอ สอง คน นี่ น่า รำคาญ ทำ เหมือน ฉัน เป็น เด็ก ไม่ เป็นไร หรอก น่า
ยัง ไง ฉัน ก็ ยัง ตาย ไม่ ได้’
‘ไหน ว่า หมด ห่วง แล้ว ไง ล่ะ’ นาย แพทย์ เควิน สัพยอก แม้ว่า คุณ พ่อ เรย์
จะ อาวุโส กว่าแต่ ทั้ง สอง คบหา กัน มา เนิ่นนาน จน กลาย เป็นเพื่อน สนิท
‘มี อะไร ที่ ต้อง กังวล อีก’
คุณ พ่อ เรย์ หัวเราะ ไม่ ตอบ คำ ถาม นั้น แต่ ใช้ มือ ดัน ล้อ เก้าอี้ เข็น ไป ที่ เตียง
แล้ว ลุก ไป นั่ง ที่ นั่น
‘ฉัน อยาก พักผ่อน พวก เธอ สอง คน กลับ ไป ได้ แล้ว’
รอย วิน ถอน ใจ ยาว เมื่อ ปิด ประตู ห้อง เขา ได้ยิน เสียง นาย แพทย์ เควิน บ่น
เบาๆ ว่า
‘เขา ไล่ เรา หรือ ประหลาด จริง’
‘คุณ พ่อ เปลี่ยน ไป มาก เคย อารมณ์ เย็น ไม่ หงุดหงิด โดย ไม่ มี เหตุผล ผม
ไม่ แน่ใจ ว่า มี เรื่อง อะไร รบกวน ท่าน’
‘แม่บ้าน ก็ บ่น ให้ ฟัง เหมือน กัน ว่า ถูก ดุ บ่อย’
คน ทั้ง สอง เดิน คุย กัน มา เบาๆ ตาม ทาง เพื่อ ลง บันได มา ชั้น ล่าง
‘หาก จะ คิด ว่า มี ปัญหา มูลนิธิ ก็ ดู เป็น ปึกแผ่น ดี ไม่ ใช่ หรือ เงิน บริจาค
ไหล มา ทุก ภาค ส่วน ตอน ที่นั่ง คุย กัน ฉัน ยัง เห็น เช็ค ส่ง ผ่าน มา จาก ธนาคาร ที่
สิงคโปร์ เป็น จำนวน ไม่ น้อย เลย ว่า ไป แล้ว มัน มาก เสีย จน น่า ตกใจ’
รอย วิน เงียบ แต่ ใช่ ว่า เขา จะ ไม่ เคย รู้เห็น เพราะ หลัง การ ผ่า ตัด สมอง ของ
คุณ พ่อ เรย์ เขา มา ดู อาการ ท่าน เกือบ ทุก วัน และ ได้ เห็น อร ณา นำ กระเช้า ดอกไม้
งดงาม หอม กรุ่น ที่ เขา ไม่ เคย เห็น มา ตั้ง ไว้ ใน ห้อง การ์ด ใบ เล็ก ที่ ติด กระเช้า มา
ด้วย ไม่ มี คำ พูด ใดๆ นอกจาก คำ ว่า ‘ห่ม ฟ้า’ ไม่ แต่ เท่านั้น วัน หนึ่ง เมื่อ เขา เปิด
ลิ้นชัก โต๊ะ ทำ งาน คุณ พ่อ เรย์ เพื่อ ตรวจ ดู ว่า ท่าน ทาน ยา ตาม กำหนด หรือ ไม่ เขา
ก็ พบ เช็ค ที่ ส่ง ผ่าน ธนาคาร สิงคโปร์ มี ลายเซ็น ชื่อว่า ‘ห่ม ฟ้า’ เช่น เดียวกัน
วัน นั้น เขา แยก จาก นาย แพทย์ เควิน ที่ หน้า ตึก ฝ่าย นั้น ตบ ไหล่เขา เบาๆ
ก่อน อำลา
‘ดูแล คุณ พ่อ แทน ฉัน ด้วย พรุ่งนี้ ฉัน จะ บิน กลับ อเมริกา แล้ว ต่อ ไป คง
ไม่ ได้ มา บ่อยๆ ฉัน ต้อง ผ่า ตัด มะเร็ง ลำไส้ เห็น ไหม หมอ ก็ มี สิทธิ์ เป็น โรค ร้าย
เหมือน กัน นะ’
เขา ใจหาย กลืน น้ำลาย ลงคอ ด้วย ความ ยากเย็น นาย แพทย์ เควิน หัวเราะ
เหมือน พูด ถึง โรค ธรรมดา ทั่วๆ ไป แต่ คำ พูด นั้น ทำให้ เขา ต้อง กลับ มา ที่ ห้อง คุณพ่อ
เรย์ อีก ครั้ง
‘อาทิตย์ หน้า คุณ พ่อ ต้อง ทำ colonoscopy เช็ก มะเร็ง ลำไส้’
‘ทำไม กลัว ฉัน เป็น เหมือน เควิน หรือ’
คุณ พ่อ เรย์ คง รู้ เรื่อง แล้ว ท่าน ทำ เสียง รำคาญ มา จาก เตียง แต่ เขา ไม่ ยอม
ท่าน อีก ต่อ ไป คน อย่าง คุณ พ่อ เรย์ มี ประโยชน์ แก่ สังคม มัน ต้อง เป็นการ สูญ
เสีย ครั้ง ยิ่ง ใหญ่ หาก ท่าน จาก ไป
‘เธอ เอง ก็ บอก ว่า ทุก ๕ ปี มัน ก็ ต้อง ปี หน้า สิ’
‘ผม ไม่ รอ แล้ว ครับ’
‘รอย วิน พัก เรื่อง ของ ฉัน ไว้ ก่อน มี บาง สิ่ง บาง อย่าง ที่ ฉัน ต้องการ ให้
เธอ ทำ แต่ มัน จะ ต้อง เป็น ความ ลับ เธอ จะ บอก ใคร ไม่ ได้’
น้ำเสียง คุณ พ่อ เรย์ ไม่ ได้ บอก ว่า พูด เล่น เขา ถาม ทันที
‘อะไร หรือ ครับ’
‘เดือน หน้า ฉัน มี แขก พิเศษ เขา จะ มา บรรยาย เกี่ยว กับ ประวัติศาสตร์
และ สังคม ที่ มหาวิทยาลัย แต่ นอกจาก นั้น เขา มี งาน มา ให้ เรา ทำ ด้วย ฉัน ต้อง
บอก ให้ เธอ รู้ ก่อน ว่า หาก ประเทศ เขาเจริญ ใน ทาง เทคโนโลยีเขา ก็ คง ไม่ ต้อง พึ่ง เรา
แต่ ใน เมื่อ มัน เป็น เรื่อง ที่ เปิดเผย ไม่ ได้ เขา จึง ไม่ สามารถ ส่ง เรื่อง ไป ตรวจสอบที่
อเมริกา เมื่อ ทาง เขา ปรึกษา มา ฉัน ก็ นึกถึง เธอ เป็น คน แรก’
‘คุณ พ่อ จะ ให้ ผม ทำ อะไร’
‘ตรวจสอบ ลาย นิ้ว มือ จากศพว่าเป็น ใคร เท่า ที่ รู้ สภาพ ศพ ไม่ อยู่ใน
ลักษณะ ที่ จะ บอก อะไร ได้ ทั้งนั้น แต่ ฉัน รู้ ว่า เธอ เคย ทำ มา แล้ว ลายมือ ใคร ก็
เป็น ของ คน คน นั้นไม่ มี การ เปลี่ยนแปลง แม้แต่ ว่า เขา จะ เป็น ฝาแฝด กัน’
รอย วิน ขมวด คิ้ว คุณ พ่อ เรย์ จู่โจม จน เขา งง ไม่ แน่ใจ ว่า ท่าน พูด จริง หรือ
เพ้อ จริงอยู่ ทารก ใน ครรภ์ มารดา ที่ อายุ ต่ำ กว่า ๙ หรือ ๑๐ อาทิตย์ การ เจริญ
งอกงาม ของ อวัยวะ ยัง ไม่ สมบูรณ์ เต็มที่ มือ เท้า ยังติด กัน เป็น แผง เหมือน กบ
หลังจาก นั้น ก็ จะ หด ตัว เริ่ม เกิด เป็น สัน เป็น ลาย คน เป็น ล้านๆ ก็ ไม่ มี ทาง เหมือน
กัน
‘หมายความ ว่า เขา จะ ส่ง ศพ มา งั้น หรือ ครับ’
‘เปล่า’ เสียง ตอบ ของ คุณ พ่อ เรย์ ราบเรียบ ‘เขา ตัด มา แต่ นิ้ว มือ จาก ศพ
ต้อง เอา มา ให้ เธอ ลอก เอา มา พิสูจน์ ฉัน ให้ เตรียม ห้อง ไว้ แล้ว ทุก อย่าง ที่ เธอ
ต้องการ อยู่ ใน นั้น แม้แต่ หมึก ชนิด พิเศษ ฉัน ก็ สั่ง มา แล้ว ‘เขา’ จะ มา ดู ด้วย’
‘ขอ ผม ถาม สัก คำ ‘เขา’ คือ ใคร หรือ ครับ’
‘พัน เอก เทพบุตรแห่งเห ม วัน’
* * *
กังสดาล ยกมือ แตะ ไหล่ รอย วิ นอ ย่าง เกรงใจ เขา นั่ง เงียบ มา นาน แล้ว
คล้าย กับ อยู่ ใน ความคิด ที่ ลึกซึ้ง รอย วิน ผู้ ที่ ดี กับ หล่อน เสมอ ต้น เสมอ ปลาย
“หมอ คิด อะไร อยู่”
“เปล่า” เขา หลุดปาก แล้ว หัวเราะ แวว ตา หลัง กรอบ แว่น ขาว เป็น ประ-
กาย
“คิด อะไร เรื่อยเปื่อย รอ คุณ หวี ผม แต่งหน้า ให้ เรียบร้อย ไง ล่ะ ไหน ว่า
จะ รีบ ไป เข้า คลาส ไม่ ใช่ หรือ วัน นี้ มี ใคร นะ บิน มา บรรยาย เป็น พิเศษ”
“ใช่” กังสดาล คว้า กระเป๋า สะพาย หล่อน เรียน วิชา ประวัติศาสตร์ และ
สังคม หญิง สาว ตอบ ว่า
“บรรยาย เกี่ยว กับ เมือง ที่ อยู่ เป็น จุด นิดเดียวบน แผนที่ เมือง ที่ ยัง อยู่ ใน
วัฒนธรรม สมัยเก่า แบบ ล้าน นา ประเภท นั้น แหละ น่า สน ใช่ ไหม”
“คุณ ชอบ วิชา แบบ นี้ อยู่ แล้ว”
(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)
รีวิว (0)
