รอยรักกามเทพ (วัตตรา)

ริม ฝั่ง แม่น้ำ กว้างใหญ่ สาย หนึ่ง ที่ ฝั่ง ตรง ข้าม เต็ม ไป ด้วย ป่า ครึ้ม สี ทะมึน

เหนือ ทิว ไม้ ตะวัน กำลัง ยอแสง สาด สี ส้ม แดง แรง ร้อน

หญิง สาว เยื้อง กาย ช้าๆ มา ถึง ต้น ลำพู ริม ฝั่ง ที่ ทะลึ่ง ตัว สูง กว่า ต้น อื่นๆ ดู

เป็นต้น ที่ เกิด ก่อน เติบโต แข็ง แรง รุดหน้า และ ทรง อำนาจ กว่า ต้น ใดๆ มัน แผ่ กิ่ง

ก้าน ให้ ร่มเงา บดบัง ความ ร้อน แห่ง อาทิตย์ อัส ดง ได้

ชาย หนุ่ม ผู้ นั่ง คุกเข่า อยู่ บน ดิน ชื้น ใน ความ สลัว อึมครึม ของ แสง ยาม

ใกล้ พลบ เขา เป็น เจ้าของ เสียง ห้าว แต่ นุ่ม ที่ กำลัง ท่อง บทกลอน

มัน เป็น บทกลอน ซึ่ง หญิง สาว ได้ยิน ได้ ฟัง อยู่ เนืองๆ ยาม เธอ มา ปรากฏตัว

ณ ที่ แห่ง นี้

เธอ ก้ม ลง มอง ตัวเอง ซึ่งอยู่ ใน ชุดนอน เสื้อ ยืด คอ ย้วย ดู เปื่อย ยุ่ย กับ กางเกง-

บอล ที่ ชาย หลุดลุ่ย…เป็นชุด ที่ เธอ ใส่ หลัง อาบ น้ำ เมื่อ กลางดึก

กลางดึก…แล้ว นี่ มัน กี่ โมง กี่ ยาม แล้ว

ที่ นี่ คือ ที่ไหน มาก กว่า…ที่ เธอ สงสัย

พอ เธอ จับ จ้อง ภาพ ชาย ที่นั่ง คุกเข่า ท่อง กลอน ร่าง นั้น ก็ ค่อย ราง เลือน

ไป

หญิง สาว หัน หลัง กลับ ห่าง เธอ ออก ไป ใน ระยะ มอง เห็น ทุก อย่าง เป็น รูป

เป็น ร่าง ไม่ ว่า จะ เป็น เรือน ไทย โบราณ หลัง ใหญ่ หรือ สุมทุม พุ่ม ไม้ ห่าง จาก เรือน

หลัง นั้น ออก ไป ไม่ ไกล…แต่ มัน อยู่ ใน ความ สลัว สี ทึมๆ ไม่ สามารถ มอง เห็น ใน

รายละเอียด ได้ ส่วน คน นั้น ก็ เป็น รูป เป็น ร่าง เธอ เห็น หญิง ชาย ทั้งคน แก่ เฒ่า

และ หนุ่ม สาว หิ้ว กระชุ บ้าง กระเดียด กระด้ง เข้า เอว บ้าง ผู้ชาย หัว เกรียน ไม่

ใส่ เสื้อ ใส่ กางเกง เล แบบ ที่ คน สมัยใหม่ ก็ ยัง คง ใส่ กัน อยู่ ส่วน ผู้หญิง ทั้ง แก่ และ

สาว นั้น พัน อก ด้วย ผ้า สี เข้ม นุ่ง โ จง สี เดียวกัน ทรง ผม ตัด สั้น เป็น ทรง ดอก กระ ทุ่ม

“ใช่ ดอก กระ ทุ่ม แน่…ฉัน เคย เข้า ฉาก ละคร พี เรียด…ช่าง ผม เขา เรียก กัน

อย่าง นี้…ฉัน มา ที่ นี่ ที ไร ก็ เห็น ภาพ นี้…มัน ซ้ำ ไป ซ้ำ มา จน ฉัน พอ จะ รู้ ว่า…ต่อ ไป

จะ ได้ เห็น อะไร”

หญิง สาว พูด กับ ตัวเอง…แต่ เธอ คาด ผิด เพราะ ครั้ง นี้ เธอ ไม่ ได้ เห็น เรื่อง

ราว ที่ เธอ เคย เห็น บ่อยๆ ดูเหมือน ภาพ ที่ เคย เห็น มัน มลาย หาย ไป หลาย ภาพ

ต่อ จาก นี้

ร่าง ของ เธอ เหมือน ถูก จับ เหวี่ยง ไป ทาง หนึ่ง

ภาพ ทุก อย่าง ดับ วูบ ลง…ราย รอบตัว เงียบกริบ!!

* * *

“ว้าย ตาย แล้ว แม่ อุ๊ เจ็ด โมง แล้ว แม่ นางฟ้า ของ เธอ ยัง ไม่ เสด็จ ออก

จาก ห้อง บรรทม เห รอ นี่”

เสียง อุทาน ของ หนุ่ม ใหญ่ ใจ สาว นาม ว่า พฤกษ์ ดัง มา ก่อน ตัว แม้ จะ

ฟัง ดู มี จริต อยู่ มาก แต่ เขา ก็ ไม่ ได้ แต่ง หญิง พริ้ง พราว เป็น สาว ใหญ่ แต่ ประการ

ใด

อุษา สาว ใหญ่ วัย เต็ม ๕๐ หัน มา มอง เจ้าของ เสียง ที่ เปิด ประตู ห้อง ทำ-

ขนม เข้า มา พอดี เขา แต่งตัว แบบ ชาย แต่ มี การ ออก แบบ เป็น พิเศษ ดู เก๋ ไก๋

เป็น เสื้อ ยืด ที เชิ้ต สี ขาว แต่ ปัก เลื่อม ลาย หัวใจ เล็กๆ ลง บน ปก เสื้อ ทำให้ เสื้อ ยืด

ธรรมดา ดู สวย งาม แปลก ตา ยิ่ง ขึ้น กับ กางเกง ส แล ค สี ขาว รูป ทรง ธรรมดา แต่

แทนที่จะ คาด เข็มขัด เขา กลับ ใช้ สาย คาด เอว ที่ ร้อย ด้วย ลูกปัด หลาก สี ทำให้

รูปร่าง สูง โปร่ง ไร้ พุง ของ เขา ดู สง่า งาม ราวกับ ชาย หนุ่ม วัย ๓๐ ต้นๆ ทั้งที่ อายุ

ของ เขา ล่วงเลย มา ถึง ปี ที่ ๕๑ แล้ว

“โอ้ โห… ป้า พิ้งกี้ แต่งตัว สวย ขนาด นี้ อย่า เข้า มา ใน ห้อง ขนม เลย นะ เดี๋ยว

กลิ่น ขนม จะ ติด เสื้อ ผ้า ซะ เปล่าๆ”

ป้า พิ้งกี้ หรือ ป้า พิ้ง เป็น ชื่อ ที่ คน สนิท ชิด ใกล้ เรียก ขาน เขา ด้วย ความ

เคารพ กับ เพื่อ ให้ ถูกใจ เขา

“ไม่ ได้ ซี่ แม่ อุ๊ ฉัน เป็น เชฟ ปา ติ ซิ เย ร์ นะ ยะ ถึง จะ ถ่ายทอด วิชา ให้ แม่ อุ๊

สามารถ ทำ ขนม ได้ ฝีมือ ทัดเทียม ฉัน…แต่ ฉัน ก็ ต้อง มา ตรวจตรา ความ เรียบร้อย

ไม่ งั้น เดี๋ยว แม่ อุ๊ ก็ ลืม โน่น ลืม นี่” พฤกษ์ จีบ ปาก จีบ คอ บอก กับ เพื่อน รัก

“ก็ คน มัน แก่ แล้ว นี่ นา ป้า พิ้ง มัน ก็ ต้อง มี หลงๆ ลืมๆ บ้าง แหละ”

“แก่ อะไร ฉัน ห้า สิบ ก่อน หล่อน ตั้ง หลาย เดือน ยัง ไม่ ยอม รับ เลย ว่า แก่

คน เรา มัน ต้อง คิด บวก ซี ยะ อย่า บั่นทอน ตัวเอง ด้วย ความคิด ใน ทาง ลบ”

“จ้า สาธุ เถอะ พ่อคุณ…ไป บวช เป็น พระ ซี ยะ จะ มา เป็น แม่ บุญธรรม

ของ ลูกสาว ฉัน ทำไม”

“ฮึ…ฟัง พูด เข้า…ไป…ไป อาบ น้ำ ได้ แล้ว เดี๋ยว ฉัน จัด ของ ใส่ ปิ่นโต จัด

ขนม ใส่ กล่อง เอง แล้ว ก็ ปลุก ลูกสาว ให้ ลุก ขึ้น มา อาบ น้ำ แต่งตัว ได้ แล้ว…คน

อะไร วัน เกิด ตัวเอง แท้ๆ ยัง นอน หลับ ไม่ รู้ นอน คู้ ไม่ เห็น อยู่ ได้”

“อาหาร น่ะ ใส่ ปิ่นโต แล้ว จ้ะ ขนม ก็ กำลัง จะ ใส่…ทุก อย่าง โอเค หมด แล้ว

ป้า พิ้ง”

อุษา ว่า พลาง เอา คัพ เค้ก โคน ที่ หน้าตา เหมือน ไอศกรีม ออก มา วาง บน โต๊ะ

“ว้าว… สีสัน บรรเจิด เชียว นะ แม่ อุ๊”

“ก็ คน สวย ทำ นี่ จ๊ะ”

“อุ๊ย…ลูกสาว เธอ มา ได้ยิน เข้า ต้อง บอก ว่า ทำให้ คน สวย ก็ ต้อง สวย เป็น

ธรรม ดา แน่ๆ”

“ป้า พิ้งน่ะ รู้ ใจ ใบ เฟิร์น ไป ซะ ทุก อย่าง เลย เชียว”

“แน่นอน ฉัน เลี้ยง ของ ฉัน มา นี่ นา…มา ฉัน จะ โทร. ไป ปลุก ลูก เธอ น่ะ

เข้า บ้าน ไป อาบ น้ำ แต่งตัว ไป๊”

อาหาร คาว ที่ อุษา ทำ มา จาก ครัว ใน บ้าน และ บรรจุ ใน ภาชนะ มิดชิด เรียบ

ร้อย แล้ว คือ แกง เขียว หวาน ไก่ กับ ขนมจีน ส่วน คัพ เค้ก หล่อน มา ทำ ที่ ร้าน เมื่อ

ชั่วโมง ที่ แล้ว

ร้าน ‘เตาอุ่น’ เป็น ร้าน เบ เก อ รี่ เล็กๆ แต่ ชื่อเสียง โด่งดัง ไม่ น้อย เพราะ

ลูกค้า ของ ร้าน ล้วน แต่ เป็น กลุ่ม ไฮโซฯ คน ดัง คน มี ฐานะ ดี ทั้งสิ้น ตั้ง อยู่ ปาก ซอย

หมู่ บ้าน ชื่อ ดัง ฝั่ง ตะวันออก ของ กรุงเทพมหานคร

เนื้อที่ ร้อย ตาราง วา อุษา ใช้ พื้นที่ ส่วนหน้า บ้าน ครึ่ง หนึ่ง ทำเป็น ที่ จอด รถ

และ ทำเป็น ร้าน ขาย ขนม กาแฟ และ เครื่อง ดื่ม ขนาด กะทัดรัด มี โต๊ะ เพียง

สี่ ตัว นั่ง ได้ โต๊ะ ละ สี่ คน ส่วน ลูกค้า ที่มา คน เดียว ก็ นั่ง ที่ เคาน์เตอร์ บาร์

หลัง เคาน์เตอร์ คือ ห้อง ทำ ขนม มี ประตู ด้าน หลัง ซึ่ง เดิน ออก หลัง ร้าน

ไป ไม่ กี่ ก้าว ก็ จะ ถึง ตัว บ้าน ขนาด กลาง ที่ อาศัย อยู่ กัน สาม คน แม่ ลูก หลัง บ้าน

เป็น ลาน อเนกประสงค์ มุง หลังคา สูง ล้อม บริเวณ ด้วย แผง ไม้ ตาข่าย โปร่ง โล่ง

เพื่อ ให้ ลม พัด ผ่าน…ที่ นี่ คือ ที่ ทำ งาน ของ ใบ เฟิร์น ลูกสาว คน สวย ของ อุษา

ปกติ ร้าน ‘เตาอุ่น’ จะ เปิด แบบ ไม่ มี วัน หยุด แต่ วัน นี้ อุษา แขวน ป้าย ว่า

ปิด ร้าน ทั้งที่ หล่อน ทำ ขนม อยู่ ใน ห้อง ครัว เด็กๆ ใน ร้าน สอง คน ได้ รับ อนุญาต

ให้ หยุด งาน ใน วัน นี้ แต่ ให้ เข้า มา ปาร์ตี้ ฉลอง วัน คล้าย วัน เกิด ของ ใบ เฟิร์น ใน ตอน

เย็น

อุษา เดิน เข้า บ้าน ไป ไม่ กี่ นาที พฤกษ์ ก็ จัด ของ เสร็จ เรียบร้อย แล้ว นำ ของ

ไป ใส่ รถ ตู้ คัน เล็ก ที่ ตกแต่ง แบบ กระจุ๋มกระจิ๋ม น่า รัก ซึ่ง ใช้ เป็น รถ ส่ง ขนม ของ

ร้าน และ ใช้ เป็น ส่วนตัว ของ เขา ด้วย หลัง ปิด ร้าน เขา จะ ขับ มา จอด ใน บริเวณ

บ้าน ของ อุษา แล้ว ตัว เขา ก็ จะ เดิน กลับ ที่ พัก ซึ่ง เป็น คอนโดมิเนียม ระดับ กลาง

อยู่ ต้น ซอย ถัด ไป ไม่ ห่าง จาก ร้าน มาก นัก

เมื่อ จัด ของ ขึ้น รถ เรียบร้อย แล้ว เขา ก็ กด โทรศัพท์ หา ใบ เฟิร์น

ใน ห้อง นอน สี ขาว สะอาด เฟอร์นิเจอร์ ทุก อย่าง ล้วน เป็น สี ขาว เสียง

โทรศัพท์ มือ ถือ ดัง อยู่ บน หัว เตียง ร่าง ระหง ที่นอน ยาว เหยียด บน ที่นอน ปู ด้วย

ผ้า ปู สี ขาว ยับ ย่น ควาน หา โทรศัพท์ จน พบ และ จัดการ ให้ มัน เงียบ ใน ขณะ ที่

ตัวเอง ยัง ครึ่ง หลับ ครึ่ง ตื่น

ถึง ม้วย ดิน สิ้น ฟ้า มหาสมุทร

ไม่ สิ้นสุด ความ รัก สมัครสมาน

แม้ เกิด ใน ใต้ หล้า สุธา ธาร

ขอ พบพาน พิศวาส ไม่ คลาด คลา…

ใบ เฟิร์น แว่ว ได้ยิน เสียง บทกลอน นี้ เหมือน ดัง มา จาก ที่ ไกล แสน ไกล เธอ

ลุก พรวดพราด จาก ที่นอน นั่ง เอียง หู ฟัง ว่า มัน ดัง มา จาก ทิศทาง ใด…เงียบกริบ

ไม่ ได้ยิน เสียง ใด อีก เลย

“เอ๊ะ แล้ว เมื่อกี้ นี้ เสียง มัน ดัง มา จาก ไหน…หรือ จาก…จาก ความ ฝัน…

ฉัน ฝัน อีก แล้ว เห รอ” ใบ เฟิร์น รำพึง เบาๆ

แล้ว เธอ ก็ หวน นึกถึง ตั้งแต่ ช่วง ที่ เธอ อายุ ครบ ๒๕ เป็นต้น มา หลายๆ

ครั้ง ที่ เธอ ฝัน ถึง ภาพ ผู้ชาย ใน ความ สลัว นั่ง ท่อง กลอน บท นี้ และ หลาย ครั้ง ที่ เธอ

ไม่ ได้ ฝัน แต่ ก็ จะ แว่ว ได้ยิน บทกลอน นี้ ดัง ก้อง มา จาก ไกลๆ ใน ขณะ ที่ เธอ กำลัง

หลับๆ ตื่นๆ ใน ปี นี้ เธอ ก็ได้ ยิน บ่อย ขึ้น เรื่อยๆ

“ใบ เฟิร์น ตื่น หรือ ยัง เจ็ด โมง กว่า แล้ว นะ ลูก” เสียง จาก โทรศัพท์ ดัง แว่ว

เข้า หู หญิง สาว ลืม ว่า ได้ กด รับ สาย แล้วแต่ ไม่ ได้ พูด กับ คน ที่ โทร. เข้า มา เธอ

รีบ หยิบ มา แนบ หู

“ฮา โหล…ฮา โหล…ใคร คะ”

“ป้า พิ้งกี้ เอง จ้ะ”

“โอ้…ป้า พิ้ง โทร. มา แต่ เช้า มี อะไร คะ”

“อ้าว…นี่ เรา ลืม วัน สำคัญ ของ ตัวเอง งั้น เห รอ ใบ เฟิร์น” เสียง ดุ มา ตาม สาย

ใบ เฟิร์น ตา โต ด้วย ความ ตกใจ

“อุ๊ย ป้า พิ้ง… ไม่ ลืม ค่ะ…ไม่ ลืม”

“งั้น ก็ รีบ อาบ น้ำ แต่งตัว ซะ สาย แล้ว นะ กว่า จะ เดินทาง ไป ถึง วัด ก็ เป็น

ชั่วโมง” เสียง พฤกษ์ จาก โทรศัพท์ ดัง ยิ่ง ขึ้น กว่า เดิม

“ค่ะ ค่ะ ป้า พิ้ง เฟิร์น วาง สาย นะ” ว่า แล้ว ก็ ปิด โทรศัพท์ ลุก ขึ้น ยืน บิด

ตัว ไป มา

เสียง อุษา ที่ เรียก อยู่ หน้า ห้อง ดัง เข้า มา ถึง ใน ห้อง นอน ของ หญิง สาว

“เฟิร์น เอ๊ย…ตื่น หรือ ยัง ลูก”

“ค่ะ แม่…เฟิร์น ตื่น แล้ว” เธอ รีบ ขาน รับ

“อาบ น้ำ ข้าง บน เลย นะ แม่ จะ อาบ ข้าง ล่าง”

“ค่ะ แม่”

ใบ เฟิร์น ตอบ รับ แล้ว รีบ หยิบ ผ้าเช็ดตัว ผืน ใหญ่ พาด บ่า เดิน ออก จาก ห้อง

มา ใน ใจ ยัง นึก สงสัย อยู่ ว่า…เสียง กลอน นั้น ดัง มา จาก ไหน และ สงสัย ต่อ ไป

อีก ว่า เวลา ที่ เธอ ไป ทำ งาน ต่าง จังหวัด ที่ ต้อง ค้างคืน พอ หลับๆ ตื่นๆ ก็ จะ แว่ว

ได้ยิน เสียง กลอน บท นี้ เหมือน กัน…มัน คือ อะไร

พอ ออก จาก ห้อง มา ก็ เผชิญหน้า กับ ก้าน เพชร น้อง ชาย ที่ อ่อน เยาว์ กว่า

เธอ ถึง สี่ ปี

“แฮป ปี้ เ บิ ร์ธ เดย์ ครับ พี่ สาว” ก้าน เพชร เอ่ย ยิ้มๆ

“ขอบใจ จ้ะ เพชร…แล้ว นี่ เรา ไม่ ไป ทำ บุญ กับ พี่ เห รอ”

“มี สอบ…วัน นี้ สอบ วัน สุดท้าย แล้ว”

“จบ เลย หรือ เปล่า”

“ก็ ถ้า ไม่ ติด วิชา ไหน ให้ ต้อง ลาก ไป ถึง ซัมเ มอ ร์ ก็ จบ เทอม นี้ แหละ”

“ก็ดี…แต่ น่า เสียดาย ที่ ไม่ ได้ ไป ทำ บุญ ด้วย กัน”

“ผม ก็ อยาก ไป ทำ บุญ แต่ ติด สอบ ไง ครับ”

“งั้น ปี หน้า ไป ทำ บุญ ด้วย กัน นะ น้อง รัก”

“ไม่ อวย พร กัน หน่อย เห รอ…น้อง จะ ไป สอบ นะ เพ่”

“โอม เ พี้ ยง…สอบ ผ่าน ทุก วิชา นะ น้อง” ใบ เฟิร์ นพ นม มือ ไหว้ แล้ว เป่า ลม

โอม เ พี้ ยง ใส่ น้อง ชาย

ก้าน เพชร หัวเราะ เสียง ดัง แล้ว กระเซ้า

“เหม็น ขี้ ฟัน คน เพิ่ง ตื่น นอน ซะ จริ๊ง… ไป…ไป อาบ น้ำ แต่งตัว ได้ แล้ว”

“เดี๋ยว พี่ ยัง อวย พร ไม่ จบ เลย แก อยาก รับ ราชการ มั้ย”

“ไม่ อ่ะ ผม จะ เข้า วงการ บันเทิง”

“อ้าว…พร ที่ พี่ จะ ให้ คือ ขอ ให้ เธอ ได้ เป็น เจ้า คน นาย คน นะ”

“โอ้ โห… พร โบราณ มาก…ไม่ เอา หรอก เป็น เจ้า คน นาย คน น่ะ ผม จะ เข้า

วงการ บันเทิง ผม จะ เป็น พระเอก เบอร์ หนึ่ง…พี่ เฟิร์ นบ อก ว่า ให้ ผม เรียน ให้ จบ

ก่อน ค่อย เข้า…หลัง สอบ เสร็จ ผม เข้า แน่”

“เฮ้อ…แก นี่ นะ…คนใน อยาก ออก คนนอก อยาก เข้า…เอา เถอะ เดี๋ยว ฉัน

จะ พา ไป ฝาก กับ พี่ วัน…รู้จัก ป่ะ คุณ ป วัน รัตน์ เจ้าของ โมเดลลิ่ง แถว หน้า ของ

วงการ”

“ไม่ อ่ะ… ผม ไม่ อยาก ผ่าน โม… ผม จะ เข้าไป โดย การ ประกวด” สีหน้า

แวว ตา มุ่ง มั่น ของ ก้าน เพชร ทำให้ ใบ เฟิร์น หนักใจ เธอ ถอน หายใจ แล้ว ว่า

“เอาเป็นว่า รีบ ไป สอบ ก่อน ละ กัน น้อง เอ๋ย จบ แล้ว ค่อย ว่า กัน อย่า เพิ่ง

ทำ อะไร…อย่า ลืม ว่า เรา สัญญา กัน ไว้ แล้ว”

“รู้ แล้ว น่า..ไป ละ” เขา วิ่ง ลง บันได ไป สวน กับ อุษา ชาย หนุ่ม ยื่น หน้า

เข้าไป หอม แก้ม ผู้ เป็น แม่ ที่ ยัง มี น้ำ เกาะ พราว

“อุ๊ย…เดี๋ยว ก็ได้ ตก บันได ไป ทั้ง สอง คน หรอก ตา เพชร”

“อวย พร หน่อย ครับ แม่…ลูก จะ ไป สอบ วิชา สุดท้าย แล้ว”

“จ้า…ขอ ให้ สอบ ผ่าน ทุก วิชา จบ แล้ว จะ ได้ หา งาน ทำ”

“ผม จะ เข้า วงการ บันเทิง ไง ครับ แม่”

ว่า แล้ว เขา ก็ รีบ วิ่ง ออก จาก บ้าน ไป เพราะ ไม่ อยาก ได้ยิน แม่ บ่น เหมือน ที่

พี่ สาว ก็ บ่น ไป แล้ว พอ สวน กับ พฤกษ์ ที่ ลาน จอด รถ ข้าง ร้าน ก้าน เพชร ก็ ทักทาย

ตาม ประสา เด็ก ปาก ไว พูด ไป ไม่ คิด ก่อน

“โอ้ โห ป้า พิ้ง แต่ง ชุด ขาว ยัง กะ จะ ไป บวชชี หนี ช้ำ เลย นะ”

“ว้าย…ตาย แล้ว ตา เพชร ทำไม มา ว่า ป้า พิ้ง แบบ นี้ ล่ะ คน ไป ทำ บุญ ใส่

ชุด ขาว แสดง ถึง ความ ตั้งใจ จริง ความ บ ริ สุทธ์ สะอาด ทั้ง กาย และ ใจ นะ จ๊ะ”

“อ่ะ จ้า ขอโทษ ครับ ป้า พิ้ง… ห้าม บ่น ต่อ นะ ครับ ผม จะ ไป สอบ เดี๋ยว

ความรู้ มัน จะ เคลื่อน ทำ ข้อสอบ ไม่ ได้ ละ ก็ แย่ เลย”

“ตั้งใจ นะ พ่อ หนุ่ม ป้า พิ้งกี้ เอาใจช่วย นะ”

หนุ่ม ใหญ่ มอง ตาม ร่าง สูง ได้ สัดส่วน ของ ลูกชาย เพื่อน รัก ด้วย ความ เอ็นดู

เขา รัก และ ห่วงใย ลูกสาว และ ลูกชาย ของ อุษา เหมือน เป็น ลูก ของ ตัวเอง เพราะ

ได้ ช่วย เลี้ยงดู กัน มา แต่ เล็ก แต่ น้อย

พฤกษ์ เดิน เข้า มา ใน บ้าน สอง แม่ ลูก ลง บันได มา พอดี อุษา อยู่ ใน ชุด

ผ้านุ่ง สี งาช้าง กับ เสื้อ ลูกไม้ สี เข้า กัน ส่วน ใบ เฟิร์ นอ ยู่ ใน ชุด กระโปรง บาน ผ้า ฝ้าย

บางเบา ยาว คลุม เข่า กับ เสื้อ ยืด เข้ารูป สี ขาว เอว ลอย เธอ ดึง หน้า ดึง หลัง

เหมือน คน ที่ ไม่ค่อย มั่นใจ ใน ตัวเอง กับ การ แต่งตัว เช่น นี้

“โอ๊ย…ตาย ละ ใบ เฟิร์น หลาน รัก ทำไม ลูก ถึง ใส่ เสื้อ ยืด ล่ะ ป้า พิ้ งบ อก

แล้ว ว่า ต้อง ใส่ เสื้อ เข้า ชุด กัน”

ชุด นี้ พฤกษ์ เลือก ซื้อ มา ให้ หญิง สาว เมื่อ สาม วัน ก่อน เขา ซัก รีด เรียบ กริบ

และ หอม กรุ่น ตั้งใจ ให้ เป็น ของขวัญ วัน เกิด หลาน สาว และ บังคับ ให้ ใส่ ใน วัน นี้

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)