แรกเริ่มเดิมที (กนกวลี พจนปกรณ์)

ผม จอด รถ ใน ลาน กว้าง ตรงป้าย ปัก บอก ว่า เป็นที่ จอด รถ แสง ไฟ สี ส้ม

แขวน อยู่ ตาม ราว ส่อง สว่าง ไป ทั่ว หลาย ปี แล้ว เรา ไม่ ได้ มา ตักบาตรเทโวโรหณะกัน

ที่ วัด เขา สะแก กรัง แบบ นี้

เมือง อุทัยธานี ยัง เหมือน เดิม เหมือน ใน ความรู้สึก ของ ผม หมาย ถึง เป็น

ที่ ที่ ผม กลับ มา ด้วย ความ อบอุ่น และ สบาย ใจ ทุก ครั้ง

แม่ เปิด ประตู ลง จาก รถ อย่าง กระฉับกระเฉง ไม่ ว่า จะ ผ่าน ไป กี่ ปี แม่

แต่งตัว ทันสมัย เสมอ ผม ชอบ กระโปรง จีบ รอบ แบบ ที่ แม่ ชอบ นุ่ง ผม ว่า ไม่ มี

ผู้หญิง คน ไหน ใส่ กระโปรง จีบ รอบ ได้ เก๋ เหมือน แม่ ทั้งๆที่ ตัด เย็บ จาก ผ้า ธรรมดาๆ

และ เป็น ผ้า ฝ้าย เสีย ส่วน ใหญ่ แม่ มี วิธี ทำให้ เก๋ อย่าง วัน นี้ แม่ สวม เสื้อ แขน

สาม ส่วน คอ ปาด สี ครีม กับ กระโปรง สี เขียว หม่น แม่ เท่ มาก มัน เท่ ตรง ที่ แม่ มี

ผ้า ฝ้าย ทอ มือ ของ อุทัยฯ เป็น ลาย สี แดงๆ แซม ด้วย สี เขียว หม่น โทน เดียว กับ สี

กระโปรง คล้อง คอ กึ่งๆ พาด ไหล่ อยู่ นั่นแหละ

“รุ่ง…จะ ทัน ได้ โต๊ะ หน้าๆ รึ เปล่า ลูก” แม่ ชะเง้อ ไป ยัง บริเวณ เชิง บันได นาค

ที่ มี โต๊ะ จัดตั้ง วาง ไว้ เรียงราย

ผม ยิ้ม รีบ เปิด ท้าย รถ เพื่อ ยก ตะกร้า ที่ แม่ จัด ของ มา ใส่ บาตร ออก มา

เมื่อ วาน นี้ เรา ขับ รถ ออก จาก กรุงเทพฯ ใน ช่วง สายๆ ของ วัน เมื่อ มาถึง

บ้าน น้า ที่ อุทัยฯ แม่ ลงมือ จัด ห่อ ข้าวของ ที่ ซื้อ มา เป็น ชุดๆ อย่าง สวย งาม และ

เช้า นี้ แม่ ก็ ปลุก ผม ให้ ตื่น ตั้งแต่ ตี สี่

แม่ อาบ น้ำ แต่งตัว เร็ว มาก เมื่อ ออก จาก บ้าน น้า นาaิกา ข้อ มือ บอกเวลา

ตี สี่ สี่ สิบ เท่านั้น

น้า ยัง งัวเงียๆ ออก มา จาก ห้อง นอน ด้วย ซ้ำ เมื่อ เรา สอง แม่ ลูก ยก ของ

ที่ จะ ใส่ บาตร มา ขึ้น รถ

“จะ รีบ ไป ไหน น่ะ ยัง ไม่ สว่าง เลย” น้า ถาม มึนๆ “กว่า เขา จะ ตักบาตร

ก็ สาย โน่น”

แม่ ตอบ เสียง ขันๆ “เออ น่า จะ รีบ ไป จอง ที่นั่ง ด้าน หน้า อยาก ได้ ตรง

เชิง บันได เลย เสร็จ แล้ว จ้อย ตาม ไป ละ กัน พี่ จะ ไป จอง ที่ ให้ ด้วย”

น้า จ้อย เลย พยัก หน้า หงึกๆ ยกมือ แตะ ผม ที่ ไป เซต ทรง มา ตั้งแต่ เย็น วาน

ก่อน จะ กลับ เข้า ห้อง นอน

“รุ่ง…เร็วๆ สิ” เสียง แม่ เรียก ตอน นี้ ร่าง ใน ชุด ประ โปรง ยาว เกือบ กร อม

เท้า ก้าว ไป ข้าง หน้า ผม หลาย สิบ ก้าว แล้ว

บริเวณ ที่ แม่ อยาก ได้ คือ แถว หน้า ใกล้ เชิง บันได นาค บัดนี้ มี คน มาจับจอง

แล้ว ดู จาก รถ ที่มา จอด มี อยู่ หลาย คัน แสดง ว่า มี คน มา กัน เช้า ยิ่ง กว่า เรา เสียอีก

ผม เร่ง ฝีเท้า ก้าว เดิน ตาม แม่ ไป อย่าง รวดเร็ว แค่ ประเดี๋ยวเดียว ก็ ทัน

แล้ว คน สูง วัย อย่าง แม่ ยัง ไง ก็ ช้า กว่า ผม แหละ น่า

แวบ นั้น ผม นึกถึง ฝน รุ่ง เธอ มัก จะ บอก ผม ว่า ‘แม่ ของ รุ่ง นี่ เปรี้ยว นะ

แต่ พอ ออก เดิน ที ไร อาการ ผู้ สูง วัย จะ ปรากฏ’

ผม ยิ้ม เพราะ บัดนี้ ทั้ง ภาพ ทั้ง เสียง ของ เธอ เข้า มา อยู่ เคียง กาย ผม แล้ว

ฝน มี หลายๆ อย่าง คล้าย แม่ ผม เธอ ทำ อะไร รวดเร็ว ว่องไว และ ที่ เรา

ได้ รู้จัก กัน ก็ เพราะ ชื่อ ผม ชื่อ ‘รุ่ง’ เธอ ชื่อ ‘ฝน รุ่ง’ แค่ ได้ยิน ที แรก ผม ก็

อยาก เห็น อยาก รู้จัก แล้ว

ไม่ ผิดหวัง กับ การ ได้ คบหา กัน มา ปีก ว่าๆ บางที ผม อาจจะ ตัดสินใจ แต่งงาน

กับ เธอ หลังจาก ที่ ปล่อย ความ โสด ให้ อยู่ เป็นเพื่อน กับ ชีวิต มา ได้ อย่าง เนิ่นนาน

เพื่อนฝูง หลาย ต่อ หลาย คน แต่งงาน มี ครอบครัว กัน ไป หมด แล้ว บาง คน

ลูก โต จวน จะ เข้า มหาวิทยาลัย แล้ว ก็ มี แต่ ผม ยัง ไม่ เคย ผ่าน ชีวิต สมรส

เรื่อง บาง เรื่อง ไม่ มี ใคร รู้ ไม่ มี ใคร คาด เดา ได้ ว่า จะ เกิด อะไร ขึ้น กับ ชีวิต

ผม เอง มิ ใช่ ไม่ เคย มี ความ รัก รัก มาก เสีย ด้วย เป็น ความ รัก ครั้ง แรก

เป็น รัก ที่ ประทับใจ และ ความ รัก นี้ ก็ได้ กัด กร่อน ใจ ผม จน ไม่ คิด จะ มี รัก ใหม่

กระทั่ง ผม มา รู้จัก กับ ฝน รุ่ง ผู้หญิง ที่ มีชื่อ ครึ่ง หนึ่ง เป็น ชื่อ ผม ผู้หญิง ที่

มี บุคลิก คล้าย แม่ ผู้หญิง ที่ ทำให้ ผม ยิ้ม ได้ หัวเราะ ได้ และ ลืม เรื่อง เก่าๆ ที่

เคย ค้าง คา อยู่ ใน หัวใจ ให้ บรรเทา เบาบาง ไป

จึง ไม่ แปลก ที่ แม่ จะ เชียร์ ฝน รุ่ง อย่าง ออกนอกหน้า

และ การ กลับ มา เที่ยว อุทัยธานี บ้าน เกิด ของ ผม หน นี้ ฝน จะ มา ด้วย แต่

เธอ ก็ ติด ธุระ ขึ้น มา กะทันหัน

ธุระ นั้น คือ พ่อ ของ เธอ ปวด เกาต์ ขึ้น มา เมื่อ วาน นี้ ทุก คน ก็ รู้ คน เป็น

เกาต์ เวลา ปวด มัน เจ็บ และ ทรมาน ขนาด ไหน เธอ จะ ต้อง พา พ่อ ไป หา หมอ และ

อยู่ เป็นเพื่อน แม่ ด้วย

เรื่อง แบบ นี้ ผม กับ ฝน ต่าง เข้าใจ กัน ดี ไม่ มี ปัญหา อะไร เลย เมื่อ ติด

ธุระ เธอ ก็ ไป ทำ ธุระ ของ เธอ ส่วน ผม ก็ ทำ ธุระ ของ ผม เพราะ ผม รับปาก กับ

แม่ ไว้ แล้ว ว่า ปี นี้ จะ พา แม่ มา ตักบาตรเทโว ที่ วัด สังกัตรั ตน คีรี

งาน นี้ เป็น งาน ใหญ่ เป็น งาน ประจำปี ของ จังหวัด ใน ฐานะ ที่ แม่ และ ผม

เป็น คน อุทัยธานี การ ได้ กลับ ไป ตักบาตรเทโว จะ เป็น สิ่ง ที่ พิเศษ และ มี ความ

หมาย ที่สุด

ผม เคย เล่า เรื่อง ตักบาตรเทโว ให้ ฝน ฟัง มา แล้ว และ สัญญา กับ เธอ ไว้ ว่า

จะ พา มา ปี ที่ แล้ว ตอน นั้น เรา เพิ่ง คบหา รู้จัก กัน ไม่ นาน จึง ไม่ ได้ พา มา ปี นี้

เป็น ปี ที่ เหมาะสม ที่สุด แม่ ซึ่ง ย้าย ออก จาก บ้าน เกิด มา นาน ก็ อยาก กลับ ไป ด้วย

เรา จึง วาง แผน กัน ไว้ อย่าง ดี เพราะ ถ้า ไป ควร ไป ค้างคืน เพราะ การ ตักบาตรถึง

แม้ พิธี จะ เริ่ม ประมาณ แปด โมง ครึ่ง ถึง เก้า โมง เช้า หาก แต่ ผู้คน จะ มา กัน แต่ มืด

แม่ ผม ได้ โต๊ะ แล้ว แถว หน้า ทั้ง แถว ที่ เป็น โต๊ะ ต่อ เรียง มา จาก บันได นาค

ปู ผ้า สี เหลือง ผม เห็น ผู้คน เริ่ม มา จับจอง บ้าง แล้ว แม่ ไม่ ได้ โต๊ะ แรก แต่ ก็ ไม่

ไกล เรา อยู่ ประมาณ โต๊ะ ตัว ที่ สิบ ของ แถว ได้

ผม วาง ตระกร้า แม่ จัด วาง และ ทักทาย คน ข้าง เคียง

ถ้า เป็น แต่ ก่อน ผม คง ถาม แม่ รู้จัก เค้า หรือ แต่ เดี๋ยวนี้ ไม่ ถาม แล้ว แม่

มี นิสัย ชอบ สร้าง มนุษยสัมพันธ์ กับ ผู้คน ไป ไหน หรือ อยู่ ที่ ใด ไม่ เกิน ห้า นาที

หรอก แม่ จะ ต้อง มี เพื่อน คุย แล้ว

เมื่อ ก่อน ผม รำคาญ มาก แต่ หลังๆ ผม เข้าใจ ชีวิต แม่ เป็น แบบ นี้ ความ

สุข ของ แม่ คือ การ ได้ พูด คุย กับ ผู้คน แม้ บางที อาจจะ ล้ำเส้น ไป บ้าง แต่ เมื่อ ล้ำเส้น

จน เกินเลย แล้ว มี เรื่อง มี ราว กลับ มา แม่ จะ มา นั่ง เสียใจ

แต่ แม่ ก็ เป็น คน ตัดใจ ง่าย เรื่อง อะไร ที่ รก ใจ ไม่ สบาย ใจ แม่ จะ ไม่ เก็บ

ไว้ เลย ต่าง จาก ผม ผม เป็น คน ช่าง คิด คำ พูด ทุก คำ ของ คน โดย เฉพาะ เชิงลบ

ทำให้ ผม เก็บ มา คิด ได้ ทั้งนั้น เรื่อง นี้ บางที แม่ จะ เตือน ผม ว่า ผม ช่าง คิด ทำให้ ทุกข์

แต่ ผม ว่า นี่ คือ ส่วน ดี ของ ตัวเอง ถ้า ผม ไม่ ช่าง คิด ไม่ เก็บ คำ ของ ใครๆ มา จดจำ

ใส่ใจ ผม อาจจะ ไม่ มี วัน นี้ ก็ได้

ผม เดิน กลับ มา ที่ รถ อีก ครั้ง แม่ เตรียม เสื่อ เตรียม ผ้า ปู นั่ง ไว้ แล้ว แค่ ปู

กับ พื้น แม่ ก็ นั่ง สบายๆ ได้ เหมือน คน อื่นๆ

“รุ่ง โทร. ตาม น้า จ้อย ซิ” แม่ สั่ง เมื่อ ผม ยก ตะกร้า หนัก อึ้ง อีก ตะกร้า มา ให้

“ออก มา รึ ยัง บอก น้า ว่า มา เถอะ คน มา กัน เยอะ แยะ แล้ว”

จริง อย่าง แม่ ว่า ฟ้า ยัง ไม่ สว่าง เลย แต่ ผู้คน ทยอย มา กัน เรื่อยๆ แม้

แต่ ลาน จอด รถ ที่ ว่างๆ อยู่ เมื่อ ครู่ ก็ คึกคัก ด้วย รถรา

ผม มา นั่ง โทรศัพท์ หา น้า จ้อย อยู่ ข้างๆ แม่ เสียง หัวเราะ ดัง มา ก่อน ตอบ

ว่า กำลัง จะ ปลุก ลูกๆ

ผม คำนวณ เวลา ได้ เลย เป็น ชั่วโมง ละ กว่า น้า จ้อย จะ ออก มา เพราะ เด็ก

วัยรุ่น สอง คน ที่ เป็น ลูกน้า จ้อย กว่า จะ อาบ น้ำ แต่งตัว ไม่ มี ทาง เร็ว ไป กว่านี้แน่

ผม ละ สายตา จาก โทรศัพท์ มอง ไป รอบๆ ตัว แสง ไฟ สี เหลือง ปน ส้ม ทำให้

เกิด สี สวย ธง ทิว ที่ ติด แต่ง ประดับ มี ทั้ง ธง แขวน และ ธง ปัก ที่ พื้น

บรรยากาศ แบบ นี้ ไม่ มี ใน สมัย ที่ ผม เป็น เด็ก แม้แต่ ลาน ที่นั่ง อยู่ แต่

ก่อน มี หญ้า ขึ้น เต็ม และ รอบๆ บริเวณ ก็ ร่ม ครึ้ม ไป ด้วย ต้นไม้

ทันใด…สายตา ผม ปะทะ เข้า กับ สายตา คู่ หนึ่ง

เหมือน สายฟ้า ฟาด ลง มา เปรี้ยงๆ ใจ เหมือน หล่น ลง มา จาก ที่ สูง หวิว

ลึก อยู่ ข้าง ใน เพราะ ดวงตา คู่ นี้ คือ ดวงตา ที่ อยู่ ใน ใจ ผม มา เนิ่นนาน

เป็น ดวงตา คู่ ที่ ทำ ผม เจ็บ อย่าง แสน สาหัส

“พี่ รุ่ง” เธอ ร้อง ทัก

ผม เห็น รอย ยิ้มบน ใบหน้า สวย กระจ่าง นั้น

“อุษา” ผม เอ่ย ชื่อ นี้ ออก มา มี ผล ทำให้ แม่ หัน ขวับ มา ใน ทันที

หญิง สาว ใบหน้า หวาน สวย ตัด ผมบ๊อบ เป็น หน้าม้า ยกมือ ไหว้ และ เอ่ย

ทัก แม่ ผม เสียงอ่อน หวาน ที่นั่ง ของ เธอ อยู่ ถัด จาก เรา ไป โดย มี ครอบครัว คน

แปลก หน้า กั้น อยู่ ระหว่าง กลาง ครอบครัว หนึ่ง “น้า แจ่ม มา ตักบาตร หรือ คะ

น้า มา อุทัยตั้งแต่ เมื่อ ไหร่ คะ”

“มา เมื่อ วาน นี้ จ้ะ” แม่ ผม รับไหว้ เอ่ย ตอบ เสียง หวาน ไม่ แพ้ กัน “ษา

มา กับ ใคร ล่ะ ไหน ลูกชาย อยู่ ไหน เค้า โต เป็น หนุ่ม แล้ว สิ นะ”

“ค่ะ อยู่ มหา’ ลัย ปี หนึ่ง แล้ว ค่ะ เขา ไป เรียน ที่ กรุงเทพ”

“คน ไหน…” แม่ ถาม พร้อมๆ กับ ที่ ผม เอง ก็ แอบ กวาด สายตา มอง หา

แต่ ก็ ไม่ เห็น และ เธอ ตอบ แม่ ผม เสียง เรียบๆ “ไม่ ได้ มา ด้วย ค่ะ น้า แจ่ม

มหา’ ลัย ไม่ ได้ หยุด นี่ ษา มา กับ แม่ ค่ะ”

“อ้าว แล้ว แม่ อยู่ ไหน ล่ะ จ๊ะ” แม่ ผม ถาม อีก

เธอ ยัง ไม่ ทัน ได้ ตอบ ร่าง ของ หญิง ชรา คน หนึ่ง ก็ เดิน เข้า มา ให้ เห็น แม่

ของอุษา ผม ขาว ไป ทั้ง ศีรษะ และ อ้วน มาก เวลา เดิน แล ดู โยกเยก ไป ทั้ง ตัว

อุษา ลุก ไป ยื่นมือ กึ่ง รับ กึ่ง ประคอง ให้ มา นั่ง ที่ เก้าอี้ เตี้ยๆ ที่ เธอ คง จะ นำ มา

จาก บ้าน ผม นิ่ง มอง ใจ นึกถึง สมัย แรก รุ่น ตอน นั้น ผม มา จอง ที่ ตักบาตร แต่

เช้า ไม่ ได้ ขับ รถ มา เอง เหมือน วัน นี้ แต่ ซ้อน ท้าย มอเตอร์ ไซ ค์ ลุง วัฒน์ มา พอ

รถ จอด พรืด ผม จะ วิ่ง ไป ปู เสื่อ จอง ที่ ก่อน แน่นอน ผม จะ ต้อง มอง หาที่ใกล้ๆ กับ

ที่ ของ บ้าน อุษา หรือ ถ้า ปี ไหน จอง ที่ ไม่ ทัน ก็ ขอ ให้ ได้ เห็น เธอ อยู่ ใน รัศมี ของ

สายตา ก็ แล้วกัน

แม่ ผม กำลัง ยื่น หน้า ไป ทักทาย แม่ ของอุษา เมื่อ ป้า ศรี มอง มา ผม รีบ

ยกมือ ไหว้

แก ส่ง ยิ้ม ให้ เพียง วินาที เดียว รอย ยิ้ม นั้น ก็ จาง หาย “รุ่ง แต่งงาน รึ ยัง”

แก ถาม

ผม รู้สึก ว่า มี สายตา คู่ หนึ่ง ตวัด มา มอง เป็น ดวงตา ดำ ขลับ ของ อุษา

แล้ว ผม ก็ ไม่ ต้อง ตอบ เพราะ แม่ ชิง พูด เสีย ก่อน “จวน แล้ว อาจจะ ต้น

ปี หน้า ที แรก วัน นี้ แฟน รุ่ง จะ มา ด้วย แต่ พอดี พ่อ เขา ไม่ สบาย เลย มา ไม่ ได้”

ผม แอบ หัน ไป มองเจ้าของ สายตา คม ปลา บ คู่ นั้น ใบหน้า เธอ ยิ้ม รอยยิ้ม

เต็ม เรียว ปาก ดวงตา ก็ ยิ้ม

เธอ คง ไม่ ได้ รู้สึก อะไร กับ การ ที่ ผม จะ แต่งงาน

“แฟน รุ่ง เป็น คน ที่ไหน” ป้า ศรี ยัง ซัก ต่อ

คน แถว บ้าน ผม ก็ เป็น แบบ นี้ ยิ่ง รู้จัก กัน มา เนิ่นนาน รู้ๆ กัน อยู่ ว่า ใคร

เป็น ใคร มา จาก ไหน ครอบครัว และ เทือกเถา เหล่ากอ เป็น อย่างไร การ ถาม

แบบ นี้ จึง มิ ใช่ เรื่อง ที่ จะ มา ละลาบละล้วง อะไร

ป้า ศรี มี ร้าน ขาย หนังสือ สมัย ก่อน ถือ เป็น ร้าน ดัง ใน ตลาด เพราะ ทุกเช้า

หนังสือพิมพ์ จะ มา ลง แล้ว มี เด็กๆ มา รับ ไป ส่ง ตามบ้าน ร้าน แก มี ถึง สองคูหา

ขาย หนังสือ มากมาย หลาย อย่าง ยุค นั้น สมัย นั้น การ มี ตู้ กระจก ใส่ หนังสือ แล้ว

คน ซื้อ ก้ม มอง ก้ม เลือก ถือว่า เท่ ที่สุด ของ ตลาด แล้ว และ นี่แหละ ร้าน ของแก

เสียง แม่ เล่า เรื่อง ของ ผม กับ ฝน รุ่ง เป็น คุ้ง เป็น แคว ขณะ ที่ ฟ้า สว่าง ขึ้น

เรื่อยๆ ผม เริ่ม อึดอัด บางที อาจจะ เป็น เพราะ รอย ยิ้ม ของ อุษา เพราะ เป็นยิ้ม

ที่ ค้าง อยู่ ที่ ริม ฝีปาก ตลอด เวลา

แล้ว ป้า ศรี ก็ เริ่มต้น เรื่อง…

เช้า วัน นั้น ท้องฟ้า เพิ่ง สว่าง แสง อรุณ เพิ่ง รุ่ง เมื่อ มีเสียง เด็ก ร้อง มา จาก

อ้อมอก ของ ชาย คน หนึ่ง

เขา ละล้าละลัง ทำ อะไร ไม่ ถูก เด็ก ตัว แดงๆ แบบ เด็ก แรก เกิด ที่ มี ผ้าถุง

เก่าๆ ห่อ อยู่ ส่งเสียง อุแว้ๆ ดัง ขึ้น ทุกที

เสียง นี้ ทำให้ แม่ ค้า ที่ เพิ่ง เข็น รถ ขาย ผัก เข้า มา ใน ตลาด ชะงัก แล้ว หยุด มอง

ชาย ผู้ น่า จะ เป็น พ่อ ของ เด็ก ยื่น เด็ก มา ตรง หน้า ‘ช่วย หน่อย สิ แม่ มัน

ตาย แล้ว’

เธอ รับ ทารก น้อย มา อย่าง งุนงง ครั้น ก้ม มอง ก็ เห็น แต่ เด็ก หัว กลมๆ ผิว

ย่นๆ กำลัง อ้า ปาก แผด เสียง ทั้งๆ ที่ ตา ทั้ง สอง ข้าง หลับ สนิท

‘มัน หิว นม มั้ง’ เสียง พูด ดัง ขึ้น ข้างๆ

แม่ ค้า สาว หัน ไป มอง เป็นเพื่อน แม่ ค้า ข้างๆ แผง ใน ตลาด ด้วย กัน ที่ พูด

‘จะ กิน นม ยัง ไง ล่ะ แม่ มัน ตาย แล้ว นี่’ เธอ ตอบ ใจคอ ระทึก หวั่น เมื่อ

เขย่า ร่าง ใน อ้อม แขน เบาๆ แต่ ทารก แรก เกิด ก็ ไม่ ได้ หยุด ส่งเสียง

‘ต้อง ให้ นม มัน กิน มัน หิว น่ะ มัน ถึง ได้ ร้อง’ เสียง ใคร อีก คน บอก อีก

แม่ ค้าขาย ผัก ยิ่ง ละล้าละลัง เธอ ต้อง คืน เด็ก ไป ให้ พ่อ ดูแล หาก แต่ ว่า

ร่าง ของ ชาย ตัว เล็กๆ ดำๆ เมื่อ ครู่ กลับ อัน ตร ธาน หาย ไป เสีย แล้ว

‘เฮ้ย…พ่อ มัน ไป ไหน…’ เธอ ร้อง ถาม ส่าย หน้า มอง หา เลิ่กลั่ก หาก

แต่ รอบๆ ตัว ก็ ไร้ ร่าง เงา ชาย คน นั้น คง มี แต่ เพื่อน แม่ ค้าขาย ของ ใน ตลาดสด

ด้วย กัน ที่มา ล้อม รุม ดู อยู่

‘พ่อ มัน ล่ะ พ่อ มัน ไป ไหน มัน ว่า แม่ เด็ก นี่ ตาย แล้ว’

‘เค้า ไป หา นม มา ให้ ลูก กิน รึ เปล่า’ มี คน คาด เดา

แม่ ค้า สาว จึง ชะเง้อ มอง หา หาก แต่ เสียง เด็ก ใน อ้อมอก ก็ แผด ดัง ขึ้น ทุกที

แถม สอง มือ สอง เท้า ทั้ง ถีบ ทั้ง ดิ้น เธอ ส่งเสียง ปลอบ สลับ กับ เขย่า เบาๆ หวัง

จะ ให้ เสียง เงียบ ลง

แต่ ทุก อย่าง ไม่ เป็น ผล เสียง ร้อง ของ ทารก น่า สงสาร มัน ดัง จน แห้ง จน

แหบ แล้ว พ่อ เด็ก ไป ไหน เพราะ เวลา เดิน ไป ไม่ หยุด จาก วินาที เป็น นาที หลาย

นาที หลาย นาที หลายๆ จน นาน เกิน ที่ จะ รอ แล้ว

ประสบการณ์ ที่ เคย ช่วย แม่เลี้ยง น้อง และ เคย เห็น คน เลี้ยง เด็ก มา บ้าง

แม่ ค้า สาว รู้ ว่าถ้า ไม่ มี นม แม่ เด็ก ก็ ต้อง ดื่ม นม ชง ขืน ปล่อย ไว้ แบบ นี้ คงไม่ ได้

การ แน่เธอ รีบ ร้อง บอก เพื่อน ข้าง แผง ฝาก ให้ ดูแล รถ เข็น ผัก ให้ ส่วนตัว เธอ

เอง รีบ อุ้ม ทารก ข้าม ถนน ไป ที่ ร้าน ขาย ยา เพราะ ร้าน นี้ มี นมผง ขาย รวม ถึง

ขวด นม ด้วย อย่าง น้อย เด็ก ต้อง ได้ กิน นม ก่อน

มา ถึง ร้าน ขาย ยา เจ้าของ ร้าน เอ่ย ถาม เมื่อ เธอ ขอ ซื้อ ขวด นม และ

นมผง ‘นี่ แจ่ม ตกลง จะ รับ เลี้ยง เด็ก คน นี้ แล้ว หรือ’

เธอ อ้า ปาก ค้าง และ ค้าง อย่าง งงงัน หนัก ไป อีก เมื่อ เจ้าของ ร้าน ขาย ยา

เอ่ย อีก ประโยค ต่อ มา

‘เมื่อกี้ พ่อ เด็ก ก็ มา ถาม ที่ นี่ และ ไล่ ถาม ร้าน แถว นี้ ทุก ร้าน ว่า มี ใคร จะ

รับ เลี้ยง เด็ก คน นี้ บ้าง เขา จะ ยก ให้ เพราะ เขา เลี้ยง ไม่ ไหว เมีย ตาย แล้วก้อ

จน มาก’

 

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)